Bij het woord uithuisplaatsing gaan de gedachten als vanzelf uit naar de Toeslagenaffaire, het schandaal waarbij duizenden ouders in Nederland in zulke financiële problemen zijn geraakt dat sommigen van hen niet langer goed voor hun kinderen konden zorgen. Cabaretier Peter Pannekoek sprak in het verlengde van staatsontvoeringen, omdat de staat de hand zou hebben gehad in het uit huis plaatsen van kinderen.

Onder zo’n gesternte kan makkelijk worden vergeten dat er ook gevallen zijn waarin kinderen baat hebben bij uithuisplaatsing. Voor sommigen kan het goed zijn om voor even verlost te zijn van permanente spanningen thuis, los van waar die spanningen door worden veroorzaakt. Dat kunnen inderdaad geldproblemen zijn, maar net zo vaak of misschien wel vaker spelen in probleemgezinnen ernstiger zaken.

Een kind uit huis plaatsen, gebeurt nooit zomaar: de Wet herziening kinderbeschermingsmaatregelen uit 2015 ziet hierop toe. Maar daarmee is lang niet alles geregeld. Dat blijkt uit een evaluatie die een commissie onder leiding van professor Mariëlle Bruning woensdag naar de Tweede Kamer heeft gestuurd. De boodschap van de commissie liegt er niet om: de wet werkt niet, omdat de jeugdzorg als geheel in elkaar aan het storten is.

De praktijk komt erop neer dat kwetsbare kinderen, niet alleen de uit huis geplaatsten, geen goede hulp krijgen. ,,We bieden veel te weinig vanaf het moment van ingrijpen”, stelt de commissie. Daarmee belanden kinderen – en ouders – van de regen in de regen, van de put in de put, met permanente schade tot gevolg. Het is dan ook begrijpelijk dat minister voor Rechtsbescherming Franc Weerwind is gevraagd direct in te grijpen.

De problemen in de jeugdzorg zijn niet van vandaag of gisteren. Sterker, ze lijken vergroot sinds de zorg in 2015 naar de gemeenten is overgeheveld. Begin maart presenteerde een coalitie van vijf partijen onder de noemer ‘Samen verder’ een reeks oplossingen, waaronder het beschikbaar stellen van extra geld en het opleiden van extra mensen om personeelstekorten op te lossen. Het rapport van de commissie Bruning is de zoveelste reden om oplossingen versneld door te voeren.

Wat uiteraard ook kan, is dit dossier vooruitschuiven.