Ο Μετα – Ιμπρεσιονισμός αποτελεί καλλιτεχνικό ρεύμα που αναπτύχθηκε περί τα τέλη του 19ου αιώνα, αμέσως μετά το κίνημα του Ιμπρεσιονισμού, του οποίου αποτέλεσε κατά κάποιο τρόπο προέκταση.

Οι μεταϊμπρεσιονιστές ζωγράφοι εξακολουθούν να διατηρούν τις τεχνικές του Ιμπρεσιονισμού, ωστόσο επιδιώκουν να πρoσδώσουν μεγαλύτερο συναισθηματισμό στα έργα τους. Αν και πραγματοποιούσαν συλλογικές εκθέσεις, ουδέποτε αποτέλεσαν μια συμπαγή ομάδα με κοινό τόπο.

Οι εξεζητημένες φόρμες που υϊοθέτησαν επηρέασαν σημαντικά τα μεταγένεστερα ρεύματα της τέχνης του 20ου αιώνα, όπως το Φωβισμό και τον Κυβισμό. Ο όρος μεταϊμπρεσιονισμός χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον κριτικό τέχνης Roger Fry.

Οι μετά ιμπρεσιονιστές δεν αποτελούν μια ομοιογενή ομάδα, ούτε καν ομάδα, γιατί ελάχιστα γνωρίσματα τους συνδέουν και κυρίως η επιθυμία να βρουν μια δική τους γλώσσα για να εκφράζονται. ‘Ετσι στις τελευταίες δύο δεκαετίες του 19ου αιώνα όταν ο Ιμπρεσιονισμός εξασθενίζει ως κίνημα εμφανίζονται μεμονωμένοι καλλιτέχνες με δικό τους πρόγραμμα ζωγραφικής, όπως ο Σεζάν που αναζητά τη στέρεα κλασική φόρμα σε καινούριους τρόπους έκφρασης, ο Σερά που ανακαλύπτει τον Ντιβιζιονισμό (ή Πουαντιγισμό) και που ζητά να συναρμολογήσει και πάλι τη διαλυμένη από τους Ιμπρεσιονιστές φόρμα και σύνθεση, ο Γκογκέν με τις συμβολικές του συνθέσεις και το εκφραστικό χρώμα, ο Βαν Γκογκ με την εξπρεσιονιστική χρήση του χρώματος, ο Ματίς με την τολμηρή και εκφραστική χρήση χρώματος-επιφανειών που θα οδηγήσουν στο πρώτο και πολύ σημαντικό κίνημα του 20ου αιώνα, στο Φωβισμό.

Ο Γάλλος ζωγράφος Πολ Σεζάν (1839-1906), που κατατάσσεται στους μετά ιμπρεσιονιστές, προσπαθώντας να αποδώσει την ουσία των πραγμάτων και ανικανοποίητος με τον Εμπρεσιονισμό που έμενε μόνο στην επιφάνεια έβαλε σκοπό «να ξαναφτιάξει τον Πουσέν σύμφωνα με την φύση», δηλαδή να ανακαλύψει τη στέρεη δομή των πραγμάτων μέσα από την έρευνα και την ενδελεχή παρατήρηση της φύσης.

Σε έργα του όπως είναι «Οι Μεγάλες Λουόμενες» (1898- 1905) διακρίνουμε: την κλασική προσέγγιση στη σύνθεση, με την τοποθέτηση των θεμάτων σε τριγωνικό σχηματισμό. την έρευνά του για τη δομή των πραγμάτων έκδηλη στο χειρισμό των γυμνών που φαίνονται ν’ αποτελούνται από βασικά στερεά (τον κώνο, τον κύλινδρο), τη συνοχή του εικαστικού χώρου μέσα από το στενό συσχετισμό και σύνδεση θετικού-αρνητικού χώρου με το κατάλληλο πλάσιμο της πινελιάς που συνέχει τη ζωγραφική επιφάνεια, την εφαρμογή ενός συμβατικού – μάλλον εσωτερικού φωτισμού δίχως φωτιστικές αντιθέσεις.

Τόσο σ’ αυτό το έργο όσο και σ’ άλλα, ο Σεζάν προαναγγέλλει τον κυβισμό αφού συνθέτει τις φόρμες του με βασικούς όγκους κι αφού αναλύει, σε κάποιο βαθμό, τις μεγάλες επιφάνειες σε μικρότερα επίπεδα, τακτική που θα συστηματοποιήσουν αμέσως μετά απ’ αυτόν ο Πικάσο, ο Μπρακ, και τόσοι άλλοι κυβιστές, στις αρχές του 20ου αιώνα.

Ο Γάλλος ζωγράφος Πολ Γκογκέν (1848-1903) με τις συμβολικές του συνθέσεις που ζωγραφίζει στα νησιά του Ειρηνικού, με τη χαρακτηριστική επιπεδοποίηση του χώρου και τα πλακάτα αντιθετικά, συμβολικά του χρώματα που περικλείονται με χοντρές γραμμές, δημιουργεί ένα δικό του στιλ, τον Κλουαζονισμό. Από τα γνωστά του έργα είναι «Από πού Ερχόμαστε; Τι Είμαστε; Πού Πάμε;» (1897) συμβολικού περιεχομένου.

Ο Ολλανδός ζωγράφος Βίνσεντ Βαν Γκογκ (1853-1890) που έζησε στη Γαλλία, ύστερα από τη ζωγραφική του με επιδράσεις από τους παλιούς μεγάλους συμπατριώτες του .καλλιτέχνες και τη σύντομή του θητεία στον Iμπρεσιονισμό, ανακαλύπτει ένα δικό του τρόπο έκφρασης, ένα είδος Εξπρεσιονισμού με τον οποίο προβάλλει το δικό του ψυχισμό (τις συχνές του ψυχικές εκρήξεις) σ’ ότι ζωγραφίζει, τοπία ή προσωπογραφίες όπως το «Το Πορτρέτο του Γιατρού Γκαγιέ» (1890).

Η εκφραστική του γλώσσα με τα ολοκάθαρα χρώματα που τοποθετούνται στον καμβά μ’ ένα ιδιότυπο χειρόγραφο τρόπο με γοργές ενεργητικές κυματιστές πινελιές, δε φανερώνει μόνο την βιαιότητα των αισθημάτων του αλλά και μια έντονη ηδονή που προέρχεται από την πράξη της ζωγραφικής, μια πράξη που φαίνεται να γίνεται κάτω από δυνατές παρορμήσεις, αυτόματα, σχεδόν ασυνείδητα.

Οι Γάλλοι ζωγράφοι Πολ Σινιάκ (1863-1935) και Ζορζ Σερά (1859-1891) θέλοντας να εφαρμόσουν επιστημονικά τον Iμπρεσιονισμό -παρακινημένοι από τις επιστημονικές θεωρίες, παρατηρήσεις και πειράματα για το φως και το χρώμα- δημιούργησαν τον Πουαντιγισμό ή Ντιβιζιονισμό. Ζωγραφίζουν με μικρές μικρές κουκίδες, στιγμές καθαρού χρώματος, οι οποίες αναμειγνύονται οπτικά για να δώσουν ένα συγκεκριμένο χρώμα, π.χ. κουκίδες κίτρινου και μπλε δίνουν πράσινο χρώμα.

Στο φημισμένο έργο του Σερά «Κυριακάτικος Περίπατος στην Γκραντ Ζατ» (1884-6) δε διαπιστώνουμε μόνο την επαναστατική αυτή μέθοδο αλλά και την κλασική αίσθηση της φόρμας και τη γεωμετρική συγκρότηση της σύνθεσης, με τις κατακόρυφες, τις οριζόντιες ή τις ελαφρά διαγώνιες διατάξεις.

Το Κίνημα του Συμβολισμού στα τέλη του Ι9ου αιώνα στο Παρίσι με εκπροσώπους όπως τον Οντιλόν Ρεντόν (1840-1916) και Μορίς Ντενίς (1870- 1943) επιδιώκει να επαναφέρει στην τέχνη την ξεχασμένη για καιρό φαντασία. Επηρεασμένοι από τις σύγχρονες θεωρίες για το υποσυνείδητο, τα όνειρα, τον έσω κόσμο αλλά και από δική τους ενδοσκοπική διάθεση, σι Συμβολιστές βλέπουν στον αντικειμενικό κόσμο, στα πράγματα, στα δρώμενα, συμβολισμούς.

Πηγή:http://www.istoriatexnis.1sweethost.com/meta_empresiosnismos.htm

Ο Νέο-Ιμπρεσιονισμός θα είναι ο απόηχος του κινήματος και κατά τις αρχές του 20^ου αιώνα και θα εκφραστεί από καλλιτέχνες όπως ο Seraut που θα πειραματιστούν με νέες τεχνικές. Το κίνημα θεμελίωσε όλα τα άλλα κινήματα του 20^ου αιώνα, θέτοντας τις βάσεις για όλες τις νέες θεωρίες, για το σύνολο δηλαδή της μοντέρνας ζωγραφικής.

Πηγή:http://www.ct.aegean.gr/people/e_sampanikou/arttheory/arttheory_notes.htm