Elsbeth Boss – U plötzlech Päng … (Kurzvorschau)

ELSBETH BOSS

VORWORT

Päng! – Mause! – Schluss u tot!

Ir Zwöierchischte, ir Familie, i de Ferie, bim Sport, im Gschäfts läbe, im Forschigsteam, im Autersheim … Wos Mönsche het, mönschelets, u wes mönschelet isch aus Mönschemügleche müglech. Sogar ds Unmügleche: O Totschlag u Mord! – Ds Guete u ds Schlächte, ds Schöne u ds Wüeschte, ds Erfröileche u ds Truurige, ds Liebe u ds Böse sy im Läbe äbe nach bynang. U zäntume luure dunkli Gheimnis, morbidi Intrige u sarkasteschi Lugine … sprungbereit sech uf Opfer stürze.

Wo Liebi isch, wird öppe mit de Ouge gschnouset oder ungerem Haag düre ggraset, de wachse gärn u schnäu Yfersucht u Hass u Verbitterig u Rachegfüeu. De gits Ribereie u Drohige u Knatsch u Krach u Gstürm u Stritt u Zoff. U de isch Füür im Dach, u we Füür im Dach läuet, de potz mänt Änneli!

Es chunnt vor, dass sech eine i ne zuckersüesse Härzchäfer verliebt u blind vor Begäre ufbegärt u beschliesst, sy Frou müess verschwinde, u das müglechscht unuffäuig.

Was macht e Frou, we ihre der Maa – dä chnieppig Chnuppe sager – uf e Wecker geit? Einisch het eine sy Frou wäge nüüt u garnüüt eso aagmöögget u aapfuret u aagschnouzt u bauget u bouelet u branzet u buge ret u gwäffelet u gfutteret u grüfflet u gschumpfe u resoniert u gsyrachet u gheilandet u se zämegstuucht u Dampf abglaa, dass er a de eigete wüeschte Wörter erstickt isch! Wi räächt sech d Fründin, we di beschti Fründin usgrächnet mit ihrem Fründ unger ds Dachbett schlüüfft?

Das chönnte – Betonig uf «chönnte» – Aalass für krimineui Gedanke, de Idee u de Tate sy. U we me weis, dass lang nid aui Täterinne u Mörder gfunge wärde, de …

Oder me cha us settige Idee Gschichte erfinge u se mit bunter Fantasie, schwarzem Humor u makaberem Witz würze u tue, wi we si wahr wäre.

Läset doch di Gschichtli im Buech! Aber gäuet, die sy de nume zum Läse u Schmunzle, u ja nid zum Nachemache!!! Elsbeth Boss

Impressum

Alle Angaben in diesem Buch wurden von der Autorin nach bestem Wissen und Gewissen erstellt und von ihr und dem Verlag mit Sorgfalt geprüft. Inhaltliche Fehler sind dennoch nicht auszuschliessen. Daher erfolgen alle Angaben ohne Gewähr. Weder Autorin noch Verlag über nehmen Verantwortung für etwaige Unstimmigkeiten.

Alle Rechte vorbehalten, einschliesslich derjenigen des aus zugsweisen Abdrucks und der elektronischen Wiedergabe.

© 2022 Weber Verlag AG

Gwattstrasse 144, 3645 Thun / Gwatt

Text Elsbeth Boss

Illustrationen Elsbeth Boss

Covergestaltung Elsbeth Boss

Weber Verlag AG

Covergestaltung Celine Lanz Satz Celine Lanz, Michelle Utiger

ISBN 978-3-03818-416-4

Der Verlag Weber wird vom Bundesamt für Kultur mit einem Strukturbeitrag für die Jahre 2021 bis 2024 unterstützt.

INHALT

Vorwort 2

Läbes-Zämesetzi 10

Zytspuure – Läbesspuure 16

Parabellum & «Päng!» – «Päng!» – – – «Päng!» 19

Ggaffi mit Schuss 21 Chästeilet 24 Heiligeschyn 26

Verliebt bis über beidi Ohre 29 Chaut abserviert 32 Zwöi Härz 35 Härzchäfer statt Giftgueg 37

Da gits nüüt z lache! 41

Röiber u Poli 44

Ds grosse Schwyge 46

«Ahaa, eso isch das!?» … 49 «I ha di gärn!» 52

Wi cha so ne Maa tröi syy? 56 Velotour 59 «Söu i? … oder söu i nid?» 62 Würmli bade … 67 Wen är gwüsst hätt! 70 «Mit Sänf, bitte!» … 73 Wasserratte 78 Fröideträne 83

Di schöni, grossi, fründlechi Frou & der chlyn, hässlech, eifäutig Zwärg 86 Gscheh isch gscheh! 89

E Huuch vo Poesie 93 Sport isch gsund 98 Seerosegarte 101

Ravioli mit pigganter Füuig 103

Es koschtbars Lächle 105 Strasseroudi 108

U de isch es passiert! 111 Spätfouge 113

O e Maa cha sich verändere … 115

Der Gartegstauter 119 Hubstapler 121

Dä isch nid vo Merkige 123 Eidütig Mord 126 Befründeti Fründe 130

E schöne Maa 134

Verby isch verby! 136 Rägewätter 139

Itz längts! 141

E Wurscht isch vilech nume es Würschtli 145 Mäxu 147 Vilech 150

Herrjee, hei die sich gärn gha! … 152 Mord im Doppupack 155

Är der Sohn, u sii nume der Goof 162 Adresse unbekannt 165

Der Rigu schiebe 167 Gwüsst wie 170 Troumwürklechkeit 172

Eine isch zviu! 174

A Chare gfahre 177 Rache isch süess … 179 Valentinstag 183

«Fly me to the moon» 185

Rägeböge i de Ouge 189 Experimänt Waudsee 193 Aupeveieli u Efeubeeri 198 Nume es Salätli 203 «Funghi al limone» 206 Vertroue isch guet … 209 «Hände hoch!» 212 Nume es Spiu 214 Wie wyter? 217 Musig … nüüt aus Tön? 218 Glückszau 223 Ei Blick het glängt 226 Budeplatz 231 Gäge Strich gstriglet 234 «Happy Birthday …» 237 «Klip» oder «Slip»? 240 Härz isch Trumpf 243 Glück gha! 246 Baloonfahrt 248 Vorfröid isch di schönschti Fröid! 251 Grau-Rot … oder doch Rot Grau? 253 Ängu – Schutzängu oder öppe … 255 Zwillings schwöschtere 258 Höllisch scharf bis himmlisch süess 260 Danke! 266 Zur Outorin 268

Es chunnt vor, dass nid aus wo sött, o würklech guet zämepasst. Aber das isch en angeri Gschicht.

LÄBES-ZÄMESETZI

Ja, si wotts säge! We Tochter zum Znacht chunnt, de wott si ihre de säge wis isch. Ändlech uspacke! Aus erkläre. Rübis u stübis aus! Subere Tisch mache! – Fertig mit der Gheimnischrämerei! Ds Läbe chunnt ere vor, wi nes «Zämesetzi». Eis, wo me bis zletscht nid weis, wis usechunnt u wis usgseht. Me meint zwar, dass me sech genau erinneret, u de isch de vilech haut doch aus angersch oder mängs ganz angersch gsi. Erinnerig isch Lava us der Töiffi vom emotionale Läbesvuukan: glüeit, chautet ab, er starrt. Erinnerig dümplet uf em Meer vor Vergangeheit, wi ne Dampfwuuche über eme Geysir, wo naadisnaa verdampfet. Erinnerig isch wi Gischt uf de Wäue: schuumet uuf u versinkt ir Brandig vom Vergässe. Aber vergässe cha me nüüt vo däm, wo würklech wichtig isch! Erinnerig geit der Wahrheit a Chrage. Oder vilech irgendwie umgchehrt? … U grad das macht di Sach so spannend. Es isch viu passiert, u aus, wo passiert isch, het e Bedütig. U mit der Zyt het se ds «Warum» meh intressiert, aus ds «Wie» …, wiu doch hinger jedem «Wie» es «Warum» steit. – Si hätt dä Maa nie söue hürate. Aber es het pressiert! Si het ne zwar irgendwie möge – irgendwie scho, aber äbe nume ir gendwie –, aber si het ne nid gärn gha. Nid richtig u nid vo Härze gärn gha. Si hei eifach nid so rächt zämepasst. Är het öppis Fyschtersch, öppis Düschtersch, ja schier öppis Unheimlechs a sech gha. U si het öppe ds Gfüeu gha, es wärdi dunkler, u d Luft wärdi müffelig, wen är uftoucht. Nei, mit däm Teili wott si ds Läbes-Zämesetzi nid aafa. U übrigens isch är – äbe dä, wo si nid, u nid so überstürzt hätt söue hürate – tot. Ob tot oder läbig, är ghört haut glych zu ihrem Läbe.

U si het ne überläbt. Är isch ab-gläbt, u sii het über-läbt. Sprach isch haut scho cheibe komisch, hingerhäutig u heimtückisch! Mängisch sy Wörter auä sogar e Wink mit em Morau-Zuunpfau! Für dass di Überläbendi oder der Überläbend nid öppe uf-läbt, blybts bim schlichte über-läbe. Immerhin! Überem Bode isch de doch geng no besser aus ungerem Bode! U we me über-läbt, sött me der Bode unger de Füess nid verliere. Aber uf-läbe, das wär unaaständig! Ömu de für ne Frou! E Witfrou! –Auso, zersch mues si Teili grob sortiere. Am beschte irgendwie läbes-chronologisch. Sozäge us «über-läbens-chronologischer Sicht». Aus der Reie naa, so wis naadisnaa passiert isch. Nid de Gfüeu naa. Wiu, Gfüeu sy ke verlässlechi Grössi. Gfüeu chöi wächsle. Aber Zyt … Zyt isch mässbar. Auso: «Eis nachem angere, wi z Paris.» Aber wie sortiere? Nach Farbe? Di Häue obe, di Dunkle unger? – U was isch de mit dene zwüsche Häu u Dunku? Oder tischele nach Forme, grosse u chlyne? – Bedütet gross meh aus chlyn? Isch Grosses würklech wärtvouer u wich tiger? Sy nid meischtens di chlyne Sache, äbe d Sächeli, ds Wäsentleche, das wo zeut? U scho sy ihrer Gedanke bi ihm. Nei, nid bi däm ungerem Bode. Si het ihm nie gseit, dass ds Chind nid vo ihm isch. Si isch bim angere, bim Troummaa. Gfaue het ere geng, dass für dä ds Chlyne ds grosse Ganze isch. Gfaue het ere sy Sorglosigkeit, d Liechtigkeit, di überschwänglechi, unbeschwärti Läbesluscht, won är usstrahlet. Es isch irgend es Ghei minis, öppis, wo me nume cha gspüre. Mit ihm wär aus müglech gsi, het si ddäicht. Mit ihm hätt si Bärge chönne versetze. Für ihn isch ds Ässe vomene Jogurt paar Tag nach Ablouf vom

Verfaudatum ke muetegi Tat. – U doch het er ke Muet gha! Het se lahocke! U si isch nie ganz von ihm los choo. Si het Träne verchlemmt, obwou es se i de Ouge bisse u brönnt het, wi we si Zibele gschnätzlet hätt. Das Teili spart si für später. – Aus Meitschi het si gärn gläse. Isch gärn inere blüejige Bluememat te gläge, e Grashaum zwüsche de Lippe u nes Buech ir Hand. Über sich nüüt, aus der wyt, blau Himu – wi nes Zäut ohni Dach u ohni Wänd – es Firmamänt mit wysse, wuuschigwulige, wächsuförmige Wander-Wuuchetier. Das Teili isch gsetzt. E ganzi Fläre gits us der Schueuzyt. Drunger Winterbiuder, wo si us der warme Stube i Schnee useluegt u probiert d Flocke z zeue, wo wi Konfetti us em Himu flöckle. Früecher hets äbe no strängi Wintere ggä! U de fingt si es Teili, wo zeigt, wi si ir wysse Pracht ligt u mit de Arme Ängusflügu i Schnee wüscht. Si het aube ddäicht, dass dä Schnee-Ängu ir Nacht i Himu flügi u ihre schöni Tröim schicki. – Wiu ds Gedächtnis äbe wi nes Sibli isch, wo mit der Zyt geng grösseri Löcher überchunnt, het si angersch Züüg vergässe. U de chöme es paar Teili, wo si sech vom brave Meitschi zur ufmüpfige, junge Frou muuseret. Di erschte Stögelischue, der erscht Lippestift, der erscht Minirock – aus rot, füürrot, füürzüntrot, füürzüntggüggurot! Der erscht Schwarm im Tanzkurs, ds erschte schüüche Müntschi – no lang ke Zungekuss! De d Lehr. Di erschti süessi Liebi u ds bit tere Ändi: Är isch e Schminggu gsi! – Ds Zämesetzi wachst. U de äbe die Teili, wo ihres Läbe erhudlet u se schier us der Bahn gworfe hei. Wi ne Taifun isch es denn über se choo. Si isch schwanger worde. Är – der Troummaa – isch verhüratet gsi, het e Familie gha. U de het si haut dä gnietig Chnuppesager aaglachet, wo geng a auem öppis z nörgele u z meckere u z mäggele u uszsetze gha het. Aber eso sy sii u ds Chind versorget gsi. «Zwäckehe», seit me däm. U der Zuefau – oder het si doch chli dranne gschrüblet? – hets wöue, dass si im glyche Block, d Nachbarwohnig vor Familie vo ihrem Chindsvater hei chönne miete. Däwäg hei di zwöi, wo

nid hei chönne zämechoo, u nid vonang los choo sy, doch ab u zue – im Gheime – es Schäferstündli gfyret. U der verheimlechet Vater het sy verheimlecheti Tochter ir Neechi gha. – U de setzt si ds gsparte Teili yy. U o di paar eigenartig gformete Zämeset ziteili passe – ömu fasch. Wärs nid wüsst, würd ke Ungerschiid merke. U zletscht isch es ja pfyffeglych u schnorzegau, ob d Erinnerig stimmt oder nid. Zyt isch verby. Was gsi isch, isch gsi. Zyt cha me nid zruggdrääie. Si wett ungfröiti Erinnerige, wo wuchere wi Gjätt, am liebschte ersticke, mit ere Stächschufle muttewys zungerobsi chehre u im Bode vom Vergässe vergrabe, verloche u beärdige. – «Es göng aus verby», säge teil Lüt. Aber das syg e blöde, hohle, dumme Spruch. Nüüt aus warmi Luft! Es blybi geng öppis zrugg. Was gscheh syg, lageri sech – wi trüebe Bodesatz – ir Erinnerig ab, u chöm irgendeinisch ume – vilech äbe aus Lava oder aus näblige Dunscht – a d Oberflächi. Tatsach, dass aus gsi u verby syg, tüei mängisch weh, machi truurig, wecki Sehnsucht, u o Schuudgfüeu, weis si us Erfahrig. U si het ihrer Tochter ändlech wöue säge, wär ihre richtig Vater isch. Aber wi gattiget me so öppis aa, dass me dermit nid zviu Gschiir verschlaat? – E heikli Sach isch das! Bruucht Muet, Säubschtüberwindig u Fingerspitzegfüeu u Verhandligsgschick u der richtig Momänt. So öppis isch ja o wi nes Gschäft, u derby chas settegi gä, wo gwinne, u angeri, wo haut verliere. Das Teili cha si no nid ysetze, wius es no gar nid git. Si hoffet eifach, dass de di Nüupi lückelos i di angere gryffe. Ja, si wott ändlech Ornig mache, im Dürenang ufruume. Es tüecht se, si chönn u wöu d Wahrheit nümm lenger ungerem Dechu bhaute. Es chönnt zwar kritisch wärde. Si weis nid wis usechunnt. Tochter chunnt mit em Füfi-Zug. Si het en Öpfuchueche bbache. Dä nimmt si grad usem Ofe, wo ds Telefon lütet. Si chönn leider hütt nid choo. Ir Nachtwach fau eini uus, u itz müess sii yspringe. «Gottlob! – E Gnadefrischt!» däicht d Mueter. Si steit im Gang vor e Spiegu u streckt Zunge use, u d Grimasse isch fratzehaft im Glas gfange, gaffet zrugg, verziet ds Muu, wi we

si wett lache … oder vilech doch gränne? – Si fingerlet am Liechtschauter: häu – dunku – häu – dunku – häu … u gseht geng ds glyche Gsicht, stuunet geng i di glyche Ouge. U si wünscht sech, dass d Chreft vor Fantasie d Würklechkeit ver ändere. – Wo Tochter am angere Tag chunnt, wunderet die sech, dass d Wohnigstür bschlosse isch. Ihri Mueter isch doch süsch nid vergässlech.

Si bschliesst uuf … u fingt d Mueter am Tisch vor em Öpfuchueche hocke, d Händ im Schoss, der Chopf uf em Täuer, ds Muu wyt offe – tot! – Ersch wo der jung Maa us der Nachbarwohnig sech ar Beärdigung Haus über Chopf i d Sandchaschte-Spiukameradin us Chindertage verliebt, bringt sy Vater Liecht i d Sach.

U Dihr, heit Dihr o so Lyche im Chäuer? Weit Dihr nid ändlech ufruume?

U we Dihr säuber kener dunkle Gheimnis heit, was ratet Dihr dene, wo settegi mit sech desumetrage? Verzeuet:

Überigens hätt si der Tochter o wöue verzeue, dass sii der Vater, auso i däm Fau ihre Stifvater, vergiftet het. – Si het dä Vorfau verdrängt; es isch ihre jahrelang gglunge di Sach vor sich säuber gheim z bhaute. – Si hätt verzeut, dass sis eifach nümm usghaute het: ds Lüge u ds glychgüutige enang verbyschwyge. Si hätt ere verzeut, dass si Schlaftablette «gsammlet» het. Hätt verzeut, dass si em Dokter vorgjammeret heig, si chönn nümm schlafe, syg de der ganz Tag müed u schlapp. Der Dokter het de e Packig Rohypnol verschribe. Hätt wöue säge, dass si de di Tablette einisch i sym tägleche Bätziwasser-Schlaftrunk ufglöst, u är dä «Exit-Cocktail» trunke heig.

U de, was säget Dihr? Verzeuet:

U gäuet, we me meint e Gschicht syg fertig, de mues die no lang nid fertig syy. Was würdet Dihr säge, wen i Öich verrate, dass dä unglücklech verliebt jung Maa no e Haubschwöschter meh het?

Es git äbe nüüt, wos nid git! U de? Verzeuet?

Es chunnt vor, dass me sich fragt weler Spuure Zyt u weler Spuure ds Läbe hingerlaat. Aber das isch en angeri Gschicht.

ZYTSPUURE –

LÄBESSPUURE

U itz isch si gstorbe. – Tot! Der Tod isch jedem Mönsch sy Zuekunft. O myni u dyni. O Öji. – Zuekunft vo üs aune! U stärbe tuet jede sy eiget Tod. Chasch nid üebe. Weisch vilech öppis vom Ghöresäge. Bisch vilech derby gsi, we öpper der letscht Aatezug taa het. Stärbe isch Realität. – Der Tod aber blybt es Gheimnis. U das vom Paradies auä e schöni oder vilech für viu Lüt e tröschtlechi Gschicht. Meh chuum. Vilech o es Märli. Vilech hanget d Idee vom Paradies mit Adam u Eva zäme, wo aagäblech us em «Garte Eden» vertribe worde syge. U eso isch d Sehnsucht nach em Paradies zum sehnsüchtige Sehnsuchtsort vo Mönsche worde. Sigs wis wöu: E schöni Gschicht blybt e schöni Gschicht, es Märli blybt es Märli, e Wunschtroum blybt e Wunschtroum u ne Sehnsucht blybt es Sehne u Sueche u wird nid wahrer, o we me fescht dra gloubt. – Fiktion isch Illusion, Idee, Meinig, Vermuetig, Theorie, Hypothese, Ybiudig, u äbe nid Realität. U geng ume d Frag, was «Zyt», was «Liebi», was «Gloube» eigentlech isch. Absolut? Universell? Wahr? Relativ? – Oder je nach däm? Si isch ihri beschti Fründin gsi. E «Seeleverwandti» chönnt me säge.

U drum tuet der Verluscht u Gwüssheit vom «Nie meh» – der ändgüutig Abschid – so weh. Di Tote läbe zwar i üser Erinnerig wyter. U mit jeder Erinnerig zouberet me es Stück Läbe us em gläbte Läbe, auso us der Vergangeheit, i d Gägewart. Aber gsi isch gsi! U verby isch verby! U ds Läbe geit wyter. Es git ja no e Zuekunft.

E Zuekunft, wo, we si da isch, scho i d Vergangeheit verbrösmelet, verrünelet, wi Sand ir Sanduhr.

Si fragt sech, was vom Läbe, vom Erläbte u vo Erinnerige blybt.

Ob aus einisch verlore geit oder ob Läbesspuure irgendwo feschtgschribe u ufbewahrt wärde. – Vilech inere Art «ErinnergisCloud», abrüefbar für die, wo de no a eim däiche.

Si möcht wüsse, ob ds Läbe Zuefau isch.

Si möcht wüsse, ob Zyt zytlos isch.

Si möcht wüsse, ob Liebi zytlos isch. Oder ob Zyt u Liebi e Haubwärtszyt hei.

Si möcht wüsse ob gloube meh isch aus vertroue u hoffe.

Si möcht wüsse was d Seeu isch.

Si fragt sech, ob d Seeu üses Unbewusste, üses Ungerbewusste isch? Ds «Über-Ich»? Es unbestimmts «Es»?

Si möcht wüsse, obs d Seeu überhoupt git.

Ob d Seeu vilech e unsichtbare u unortbare Teu vom Mönsch, vo Läbewäse isch.

Unsichtbar wi Luft, unsichtbar wi Geischt, unsichtbar wi Gfüeu, unsichtbar wi Gedanke.

U si fragt sech, ob d Seeu – wes es se git – ächt einisch verschwindet, sich uflöst wi Träne im Meer. Verschwindet isch vilech ds lätze Wort. Vilech müesst me frage, ob d Seeu einisch im Meer vom Vergässe i d Ewigkeit ygeit … u de vilech einisch usere Wuuche aus Wassertröpfli tropfet, wo sich der Rägeboge drin spieglet …

U Dihr? – Heit Dihr o Frage zum Läbe u zum Tod? Oder heit Dihr Antworte? Verzeuet:

Es chunnt vor, dass eine, wo syr Frou gärn Angscht macht, zum Gschpass sich säuber Angscht macht. Aber das isch en angeri Gschicht.

PARABELLUM & «PÄNG!»

– «PÄNG!» – – – «PÄNG! »

Es wär nid passiert, we si der Polizei d Wahrheit gseit hätt. Wo die gfragt hei, öb si oder ihre Maa e Waffe heig. Auso e Waffe ohni Waffeschyn i ihrem Bsitz syg. Är isch nid daheim gsi, u si het ddäicht, we sis sägi, wärd är verruckt. U si wüss ja, wi dä chönn tue. Nei, i ihrem Hushaut gäbs ke Waffe. U der Maa heig ds Gwehr nach der Usmuschterig im Züghuus abggä. «Nüüt säge, däicht si, isch no lang nid gloge!» Wo si em Maa vom Bsuech vor Polizei brichtet, rüeft dä uus, brüelet wi ne Waud vou Affe. Es syg unerhört, dass sech der Staat i privati familiäri Aaglägeheite mischi. Ob die de nüüt angersch z tüe heige, aus unbeschouteni Bürger z bespitzle. Di grossgchotzete Ornigs hüeter söue doch afe bi sich ufruume! Är heig de öppe gnue vo däm Überwachigsstaat. – Zum Dervolouffe syg das! Wen ihm ds Läbe verleidi, verlöi är sich de nid uf «Exit», das syg für Feig linge. Är machi de churze Prozäss u erschiessi sich de – «Päng!»… u fertig. Är reicht sy Parabellum us em Nachttischschublädli, hocket a Chuchitisch, wo scho für ds Znacht ddeckt isch, u hantiert mit der Pischtole. U wiu är syr Frou gärn chli Angscht macht, setzt er zum Gschpass d Mündig vom Louf a d Schläfe, verdrääit d Ouge u möögget: «Päng!» – «Päng!» – – – «Päng!» U bim letschte «Päng!» löst sech e Schuss.

Was säget Dihr zu somene Maa? Verzeuet:

Die Gschicht isch us mym Mundartbuech «U plötzlech passierts»

Es chunnt vor, dass öppis passiert, u niemer weis warum.

Aber das isch en angeri Gschicht.

GGAFFI MIT SCHUSS

Är bsteut es «Ggaffi mit Schuss», auso eis mit scharfem Schnaps, nimmt paar Schlück, schrysst plötzlech e Pischtole us em Hosegurt … ziet ab – u «Paff!» – «Paff!» – «Päng!» … knaueret di lääre Gleser, wo – wi Soudate bim Aaträtte – i Reih u Glied im Gsteu stöö, i tuusig Schärbi. U de erlediget er no grad drei vou Bierhümpe uf em Büffee. Der Chrage platzt nid nume em Bier, wo itz nümm schuumet … u a Bode tropfet u pflotschet u glungget. D Serviertochter steit bleich u mit weiche Chnöi ir Gaschtstube, wo si mit eme füechte Lumpe grad e Tisch abhudlet. D Wirti, wo vor Chuchi uus zueluegt, macht grossi Ouge u schlaat verduzt d Händ über em Muu zäme. Isch eifach sprachlos … Teu Gescht hei sech unger Tische gflüchtet. Sy eifach abtoucht.

Me weis ja nie, was no aus passiert! We itz niemer öppis unger nimmt, mues me aanäh, dass Bluet fliesst, u di ganzi vertrouti Gaschtstubegmüetlechkeit i luter Schärbi versplitteret. Die am Stammtisch näh der Stumpe, Pfyffe, Zigarillo, Zigarette u der Sargnagu us em Muu, u sy sech einig: «Itz längts! – Der Schuss isch duss u gnue Höi dunger!» Si stöö wi uf Komando uuf, der schiesswüetig Schütz chehrt sech, o wi uf Komando um, u zilet uf syner Gägner. «Chrieg ir Beiz!» wär auä di passendi Schlagzyle für d Sensations-Press. D Wirti düüsselet us der Chuchi u ziet däm mit der Pischtole vo hinger di schwäri Gussisebratpfan ne über d Rüebe. – «Pännnng!» … tönts, wi we d Glogge im Chiuchturm eis schlaat – u macht dä Uflaat manöverierunfähig. U de isch es plötzlech muggsmüüsli stiu.

Nume der Gugger schneut wi pfickt us sym Versteck im Guggerzytli ar Gaschtstubewand u guggeret zäh Mau «Guggugg!» –«Guggugg!» – «Guggugg!» … «Mattäi am letschte!» seit dä mit em Stumpe zwüsche Mittufin ger u Zeigfinger, wo itz grad e schöni, längi, graui Äschestange abbrösmelet, u wo de, wi nes gfährlechs rots Oug lüüchtet u ir Fyschteri umegschpängschtet, wiu d Serviertochter ir Ufregig ds Liecht glösche het. Totestiui! – U de chiichigs Schnuufe u häus, metauigs «Klick-Klacke» …

Wo ds Liecht ume aageit, ligt dä mit der Pischtole ohni Pischtole, derfür mit föif Sackhegle im Ranze, am Bode u streckt aui Vieri vo sech. Itz ziet jede sy Hegu us em Buuch vo däm Uflaat, putzt di bluetegi Klinge süüferli am Nastuech ab, klappt ds Mässer süüferli zue, u versorgets süüferli – fasch wi wes öppis Wärtvous oder Heiligs oder äbe es «Corpus delicti» – wär, im Hosesack. – Was itz? Was passiert isch, cha me nid ungscheh mache. Wi chönnt me dä ohni Ufseh la verschwinde?

Dä mit der Zigarillo het d Idee mit der Kadaversammusteu. Dä mit der Pfyffe meint, me chönnt ne imene Bschüttloch la versuuffe.

Dä mit der Zigarette fragt: «Warum ne nid hinger der Beiz i ds Bachtobu achegheie?»

Dä mit dem Stumpe im rächte Muulegge chüschelet chyschterig: «Notwehr!»

Dä mit em Sargnagu schlaat vor, der Polizei aazlüte. Heja, ihne chönn me doch ke Vorwurf mache. Das syg doch nüüt angesch aus «Notwehr» gsi!

Me steu sech einisch das Bluetbad vor, we dä wyter um sech püuveret hätt!

D Gaschtstube het d Deckig ufggä. Niemer me huuret unger emne Tisch, u me isch sech einig: «Notwehr!» – Sanitäter trage de der Haubtot uf ere Bahre i ds Outo vom Rettigsdienscht u fahre mit Düüdää-Ghüu dervo. Der Polizeihouptkommissar chunnt zrugg i Gaschtstube u danket dene tapfere Manne, wo

dä us em Gfängnis türmt, mehrfach vorbestraft Delinquänt so muetig bodiget hei. D Wirti spändiert e Rundi «Ggaffi mit Schuss», u de läärt sech Gaschtstube naadisnaa. Di füf Sackheguheude styge i ds Outo vo däm, wo geng no am Stumpe sugget, wo itz im lingge Muulegge hanget. Dä git Gas, us em Outoradio plääret em Hazy Osterwald-Sextett sy «Gassehouer», u d Heude johle u grööle u holeie übermüetig: «Kriminal-Tango in der Taverne, dunkle Gestalten und rotes Licht. Und sie tanzten einen Tango, Jacky Brown und Baby Miller …» – I de Nachrichte wird über e Fau vom syt Tage gsuechte Usbrächer-Mörder bbrichtet. U de weis di ganzi Schwyz, dass es no e guraschierti Wirti u muetegi Manne git.

Kennet Dihr o so muetegi, tapferi u bravi Froue oder Manne? Was hei die gmacht oder voubracht oder gleischtet? Bewundert Dihr guraschierti Lüt? Verzeuet:

Es chunnt vor, dass eine meh aus gytig isch. Aber das isch en angeri Gschicht.

CHÄSTEILET

Me cha äbe nid geng, was me am liebschte wett! – Si sy vo Merlige här düre buntbletterig Waud ungerwägs i ds idyllische Justistau. Dert isch hütt Chästeilet. Nach autem Bruuch wärde am Ändi vom Aupsummer d Mutschli us der Miuch vo de gsümmerete Chüe unger de Pure verteut. U mänge verchouft e Teu vom chüschtige Bärgchäs grad wyter. – Wo si am Spy cherbärg aachöme, empfaat se ds Echo vomene urchige Jutz, wo wäuewys zwüsche de stotzige Feuswänd vom Sigriswilergrat un em Güggigrat hin u här pängglet wird, u ds ganze Tau füut. Es het viu Lüt, wo bim Chäsfescht wei derby sy: Senne im sa metige Chüejermutz mit ygwobene Eduwyss uf de Bouelehemmli, mit Enziane u Auperose uf em Huet, Lüt us der Stadt, u Feriegescht us em Usland, wo sech dä Spektaku nid wei la entgaa. – «Lue», seit är zu ihre, «dise isch o da, dä wo geng so fründlech tuet – ömu wes ne nüüt choschtet!» U itz het dä grad ds letschte haube Chäsli ersteigeret. Bevor der fründlech Maa sy Chäs im Rucksack cha verstoue, oder enger verstecke, trap pet äine zueche u seit: «I hätt mitüüri o gärn chli Chäs gstei geret, aber schynbar isch bereits usverchoufft. – Schad! Cheibe schad!»

U de luegt er dä mit em letschte ergatterete Chäs, wo dise grad ir Fyschteri vom Rucksack laat la verschwinde, mit ämmitalerchäslochgrosse Ouge aa.

U itz isch es däm mit em Chäs doch nümm so rächt wou.

«I würd dir ja gärn e Bitz vo mym Chäsli gä. Aber i ha kes Mässer!» probiert dise sys Hab u Guet z rette. «Kes Problem!» seit äine, reckt i Hosesack, u scho spieglet sech di goudegi

Herbscht-Bärgsunne uf der blitzblanke Klinge vomene MilitärSackhegu. «Das Problem wär glöst!» schmunzlet dä ohni Chäs u ziet derzue d Muulegge obsi.

«He nu», seit dä mit em Chäs, nimmt ihm der Hegu us der Hand u schnäflet es schnifeligs Schnäfeli – angersch cha me däm Versuecherli nid säge – ab, u seit:

«Lue, da hesch!»

«Vergäuts Gott!» spiut äine das Spiili mit, bedanket sech über schwänglech bim schlitzohrige Gyzgnäpper, u seit mit füre ddrückte Fröideträne i de wässerig-blaue Ouge, är wärdi ihm das nie, ganz sicher nie vergässe! U derzue putz er ganz langsam di scharfi Klinge vom Sackhegu, won är em angere – däm Gyzgnäpper-Möff – am liebschte i Ranze oder wenigschtens vo hinger i Rucksack würd … Är isch ihm nachegschliche … u hets gmacht! – Ömu im Troum.

Was däichet Dihr vo so mene gytige Gyzgnäpper? Verzeuet:

Es chunnt vor, dass me froh isch, wes nid isch, wis chönnt syy. Aber das isch en angeri Gschicht.

HEILIGESCHYN

We me guet würd luege, würd me über ihrem Chopf e Heiligeschyn gseh lüüchte – natürlech nid richtig – aber we me guet würd luege, gsäch me ne.

Si würd sogar amene Rägewurm über d Strass häufe. E Jumbojet sicher lande, we der Pilot öppe grad vergässe hätt wie. Si würds im Summer la schneie, we öpper uf em Totebett no einisch Winter wett erläbe.

Si würd e Muus i ne Tiger verzoubere, dass d Chatz, wo vor em Muuseloch guenet u gluschtet u geiferet, Hüenerhut überchäm u im Schnuus dervo schnuusseti.

Oder si würd amene Margritli, wo so ne Glünggi wägem Oraku: «Si het mi gärn, si het mi nid gärn … gärn, nid gärn … gärn, nid gärn!» di uschuudige, wysse Blüeteblettli uszupft het, die ume um ds gäube Chöpfli mit Stoubgfäss u Stämpu tischele. Si würd dunkli, pächschwarzi Gwitterwuuche häu aamale, u us aune böse Gedanke vo böse Lüt Liebesgschichte schrybe. Si miech aus. Si würd aune häufe. Aus Leid us der Wäut schaffe. Aber si cha nid. Si ligt ygchlemmt ungerem Outoschassi. Vo wythär ghört si Stimme, wo ufgregt umebrüele, ghört es Martinshorn, gseht blaus Liecht, wo närvös im Kreis drääit. Ihre isch es sturm u chötzerig-schlächt. Aus isch wyt wägg, verschleieret, verschwumme, verschwindet, löst sech im wysse Näbu vor Ungwüssheit uuf. Fäde vo däm, wo isch gsi u vo däm, wo isch u vo däm, wo wird, verschlinge, verschlüüfe u verschloufe sech zumene Chnüppu. D Vergangeheit u Zuekunft verlyyre sech ir Gägewart.

Irgendwie gspürt si, dass aus, wo isch gsi – o das mit däm Maa, wo sii mit ihm im Paradies hätt wöue en Öpfuboum pflanze – u das, wo isch, dass aus Vorussetzig isch für das, wo chunnt, u das, wo wird. Ihrer Gedanke renne gäge d Wand vo däm, wo me nid cha säge. Si het füürheiss u yschchaut, schwitzt, isch bachnass. Aus isch chrüzwys u z tromsig, verwobe, verchnüpplet, u verschmiuzt zum Itz. Zum Itz-grad u hie. Si ligt gfange i wysse Lyntüecher imene Bett. Aus tuet weh. Beidi Bei sy ygmuuret i wyssem Gips. Vo dervorenne ke Reed. Im Chopf helikoptere Schmärze …, rotiere, trääie, wirble u würble aus dürenang. Träne rünele über d Backe uf ds Chüssi, u si weis grad nid, ob si über sich, über ds Läbe oder über ds Leid u d Ungrächtigkeit uf der Wäut grännet. Am gschydschte tuet si di verhüülete Ouge grad ume zue. «Was gsi isch, isch gsi, was chunnt, chunnt», isch ihre letscht Gedanke, bevor … si us däm sturme Aubtroum erwachet. Erwachet mit der Gwüssheit, dass jede Troum öppis bedütet. Mit der Gwüssheit, dass se öpper oder öppis het wöue us em Wäg ruume. «Aber wär oder was u warum?» Het si gwärweiset. – Obwou bi däm Spuuk e un durchsichtige, doppubödige Zug vo Ironie, vo zwöidütigem Doppusinn mitgmischt het, het si sech Zyt glaa, het Wörter u Gedanke hin u här ddräit, u druf gwartet, dass si e Sinn ergä. «Wär?» het si sech geng u geng ume gfragt. «Wär?» … «Was?» … «Wie?» … «Warum?» … Oder isch si uf em Houzwäg, sii, die, wo gnue vom Läbe gha, aber zweni Schlaftablette gschlückt het? – I Gedanke het si ihri verletzti Seeu i ne weiche, wuuche

wysse, sydefyne – mit glänzige Siuberfäde dürwobne, goudige Paillette u bunt-schimmerige Perle bestickte – Stoff glyyret, u das het ere guet taa! U ds blaudämmerige Morgeliecht, wo si dryluegt, isch häu u warm, aber es isch nid ds paradiesischhimmlische Liecht! … Si isch nid tot!

Heit Dihr o scho einisch «gnue vom Läbe» gha?

Heit Dihr o scho einisch so sturms Züüg tröimt?

Verzeuet:

Es chunnt vor, dass öpper i öpper wahnsinnig verliebt isch Aber das isch en angeri Gschicht.

VERLIEBT BIS ÜBER

BEIDI OHRE

E Summer lang u no paar Tag meh isch si verliebt gsi. Verliebt bis über beidi Ohre! So verliebt, dass es gar kener Wörter git, wo das Gfüeu, di Empfindige, dä Ruusch chönnte beschrybe. Si sy zäme uf «Wuuche sibe» gschwäbt, hei d Würklechkeit nümm wahrgno, d Wäut um sich ume vergässe. Ihres Zwöier-Universum isch vomene märlihafte Zouber umgä gsi. Ihri Liebesgluet het se aazüntet, het aafa züngle u lodere, het se zämegschmouze, u aus rundume het sech inere Spirale himuwärts i Kosmos drääit. Het se us der Zyt uf e Liebesolymp, i ds Nirwana treit. Himmlisch schön! Zäme sy si dür di elyseschi Ewigkeit gondlet. Paradiesisch! – U de hets ihm plötzech pressiert u är isch abgreiset. Si isch uf em Perron gstange, u d Wörter sy re uf der Zunge blybe chläbe, u si het gwunke, gwunke … u geng no gwunke, wo me der Zug scho lang nümm gseh het, u wo der Zugluft scho lang verwääit u nidemau meh d Idee vomene abgfahrne Zug ir Luft ghanget isch. Nüüt aus lääri Schine, wo ir Summerhitz siuberig i ds lääre Nüüt flimmere. Gwitterwuuche hei de em Tagesliecht der Glanz gno, u was isch gsi, het im Dunscht Konture aafa verliere. Uf em Heimwäg het si es Nastuech vou ghüület u ghoffet, dass nid aus verby syg. U das isch de – nume het si das denn no nid gwüsst – der schönscht Summer vo ihrem Läbe gsi … u bblibe. U de het si e Maa ghürate mit ere Fantasie u mene Wortschatz vomene eisiubige Chrüzworträtsuwörtlisuecher u aagfrässne Sudokuzahletischeler.

E furztrochene, lägwylige, fantasielose Realischt. Eine, wo ihre e Liebeserklärig gmacht het, wo i ihrne Ohre tönt het wi ne Wätterprognose, wo nes Sturmtief i Ussicht steut: Chuttiwätter mit graue Wuuche, wo di erschte goudige Aabestär ne am Himu verdecke.

Nüüt vo schwärme, schwäbe u tröime … Nüüt vo d Wäut um sich ume – u aus wo me no sött u o no müesst – vergässe … Nume no «Fakts», no «Fun». Nume no was me gseht. Nume no was me cha zeue. Nume no was me cha verbueche. Nume no was me cha bewyse.

Ihrer Gfüeu hei sech – ir Erinnerig a heiss Summerzouber troum – a däm chaute Maa gribe, ufgribe, seelisch bluetiggribe. U d Sehnsucht het sech eifach nid im Bluet u i de Schmärze la ertränke. Si het weder yy no uus gwüsst. Es sy nid nume di üssere Zeiche gsi, wo se us der innere Rue bbracht hei. Si het dä Maa, wo si us Trotz wägem verlorene Summerglück ghürate het – em ächte u einzige Glück wo si gmeint het – verlaa. U de isch es über se cho, es isch eifach passiert, ganz vo säuber, ohni z wöue, ohni Richtig, ohne feschti Form, ender wi ne ver schwummene Schatteriss: E Art vo Erkenntnis, vo Säubschter kenntnis. Si het gmerkt – u es isch ihre wi Schuppe vo de Ouge gfläderlet –, dass ihres Sehne u Wünsche es Trugbiud, es verhür schets Hirngschpinscht isch. Si het gmerkt, dass nüüt isch wis schynt. U nüüt schynt wis isch. Si het gmerkt, dass o sii zwo Syte u zwöi Gsichter het. Si het gspürt, dass di haubi Wahrheit nüüt wärt isch, dass nume di ganzi Wahrheit zeut. Das grouehaft klare Bewusstsyy, dass si aus begriffe u nüüt verstande het, het se schier wahnsinnig gmacht. Si het plötzlech gwüsst, dass me im «Itz» u nid ir Vergangeheit oder i Tröim läbt. Het gspürt u gwüsst, dass geng ume nöi «Itz» isch. U dass sii sech däm geng ume «Itz» mues steue. U si het sech

gsteut! Plötzlech het si gwüsst wie u was. Plötzlech hets pressiert! Sys Lieblingsässe isch e dicki, scharfi Minestrone mit viu Chnoblouch u Pfäffer, u natürlech mues es gäderigs Gnagi drin schwümme.

– D Outo hinger ihm hei ghornet wi wiud, ganz muffi hei ds Fäischter acheglaa u hässig «Arschloch!» «Schafsecku!» «Blöde Aff!» u süsch no Schlämperlige us em Tierbuech gmöögget. Kolone isch geng lenger worde. Ds grüene Liecht ar Ample isch ume gäub u de rot worde, gäub u grüen u gäub u ume rot! Andlech isch eim i Sinn cho, är chönnt ja ga luege, was davore los syg. Der Chopf vom Maa isch uf em Stürrad gläge u d Ouge hei gfürchig i ds Wyte glotzet oder i ds Unändleche gstuunet.

Tot! – D Suppe het gwürkt! Zuggää, si isch nid ganz ohni – u o nid ganz ohni Rattegift gsi!

Heit Dihr vilech o so ne Summer oder e grossi Liebi, wo de doch keni gsi isch, erläbt?

U hättet Dihr für Öie Maa oder für Öiji Frou o scho am liebschte so ne Suppe … Verzeuet: