-Τα παιδιά του Κολιγιάννη ποιόν είχανε πατέρα;

Με αφορμή την αντιποντιακή στροφή κάποιων κύκλων του ΚΚΕ

Βγήκ’ ο κουκουές σεργιάνι,
μ’ αρχηγό τον Κολιγιάννη…

Δύσκολοι που είν’ οι καιροί μας,
Σύντροφέ μου υπομονή,
το δρεπάνι θε να κόψει
όποιο ζιζάνιο φανεί…

Και το Κόμμα τόχα φτιάξει
με τα μέτρα τα δικά μου
ήταν όλοι φιλικοί,
Κόλι-κολιγιαννικοί.(2)

Δεκαοχτώ χρόνια μετά την κυκλοφορία του πρώτου μου βιβλίου («Ποντιακός ελληνισμός: Από τη γενοκτονία και το σταλινισμό στη περεστρόϊκα»), δέκα χρόνια από τη κυκλοφορία της μελέτης «Έλληνες στη Ρωσία και στη Σοβιετική Ένωση» (επιμέλεια καθ. Γιάννης Χασιώτης με τη συνεργασία της καθηγήτριας Άρτεμης Ξανθοπούλου-Κυριακού και εμού) και του δεύτερου σχετικού βιβλίου μου «Παρευξείνιος διασπορά: Οι ελληνικές εγκαταστάσεις στις βορειοανατολικές ακτές του Εύξεινου Πόντου» (που έλαβε και Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών), καθώς και μελετών όπως του Θεοχάρη Κεσσίδη («Η ιστορική πορεία των ελληνοποντίων») και μαρτυριών όπως αυτή της Βάλιας Μουρατίδου («Εκατόχρονη η Οδύσσεια»), κάποιοι κύκλοι εντός του ΚΚΕ θεώρησαν ότι ήρθε η στιγμή να αντιδράσουν. Να ανατρέψουν τις, επί τόσα χρόνια, ερευνητικές προσπάθειες, να αμφισβητήσουν τα ιστορικά γεγονότα και να αποδείξουν ότι, όλα αυτά αποτελούν προκατασκευασμένα αντικομμουνιστικά μυθεύματα που είχαν ως στόχο να πλήξουν τη Σοβιετική Ένωση της σταλινικής εποχής. Ότι επιδίωκαν την «αναθεώρηση της ιστορίας και την ‘ανακατασκευή’ της ιστορικής μνήμης». Και δεν ήταν μόνο αντικομμουνιστικά μυθεύματα, αλλά και παραγωγή εκείνων που«αντιπαλεύουν» και σήμερα την «ανάγκη του σοσιαλισμού».

(χαλάσματα από στρατόπεδο συγκέντρωσης στην ανατολική Σιβηρία)

Η απόπειρα των κύκλων αυτών του ΚΚΕ πάει ακόμα πιο πέρα. Καταβάλουν μεγάλη προσπάθεια να συνδέσουν την προσπάθεια καταγραφής των σταλινικών διώξεων και των συνεπειών τους, με τις εσωτερικές εξελίξεις στη Σοβιετική Ένωση της τελευταίας της περιόδου.

Και όπως γράφει και ο συντάκτης της κομματικής έρευνας (Αναστάσης Γκίκας, δρ. πολιτικών επιστημών, συνεργάτης του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ) που δημοσιεύτηκε πρόσφατα, στο διπλό τεύχος 4-5, στην ΚΟΜΕΠ («Κομμουνιστική Επιθεώρηση») -η οποία αποτελεί «Θεωρητικό και Πολιτικό Όργανο της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε.: «η ανάδειξη του ζητήματος της ‘αποκατάστασης’ των λεγόμενων ‘διωχθέντων λαών’… δεν είναι άσχετη με το γενικότερο πολιτικό πλαίσιο και τη χρονική συγκυρία που έλαβε σάρκα και οστά. …γιατί εντάσσεται στα πλαίσια της γενικότερης καλλιέργειας του εθνικιστικού μίσους ανάμεσα στις εθνότητες της ΕΣΣΔ.»(3)

Όλα λοιπόν, σύμφωνα με το Τμήμα Ιστορίας, είναι προκάτ. Οι ερευνητές είναι εντεταλμένοι αντικομμουνιστές για να οξύνουν το εθνικιστικό μίσος ανάμεσα στους λαούς της ΕΣΣΔ, να δημιουργήσουν προσκόμματα και να σταματήσουν το σοσιαλισμό. Όλη λοιπόν η κριτική που ασκήθηκε σε πλευρές του σοβιετικού πειράματος, ξεκινώντας από τη Λούξεμπουργκ και τον Κροπότκιν, οι αποφάσεις του ΚΚΣΕ και της Κεντρικής του Επιτροπης, όλη η επαναστατική κριτική που βγήκε από το Μάη του ‘68 και φτάνοντας μέχρις ημών, είναι ύποπτη αντισοσιαλιστική καμπάνια. Έτσι απλά!

Κανείς δεν ξέρει, διαβάζοντας τη συγκεκριμένη μελέτη του Αν. Γκίκα, εάν βρισκόμαστε στο 2007 ή στο 1953, λίγο πριν το θάνατο του Στάλιν! Ας προσπαθήσουμε όμως να δούμε τις διάφορες πλευρές που έχει αυτή η νέα virtual reality που κάποιοι δημιουργούν στον Περισσό.

Επιστρέφοντας: από τον Κολιγιάννη στον Ζαχαριάδη;

Η συγκεκριμένη προσέγγιση του Τμήματος Ιστορίας της Κ.Ε. του ΚΚΕ, ανατρέπει την πολιτική και ιδεολογική κληρονομιά του Κομμουνιστικού Κόμματος από το ’56 έως και σήμερα. Η επαναφορά στα καθ’ ημάς της λατρείας του σταλινισμού, δηλαδή την «καταδικασθείσαν υπό του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ενώσεως προσωπολατρείαν του Ιωσήφ Β. Στάλιν»,(4) σημαίνει ότι η προσπάθεια ερμηνείας των όσων διαδραματίστηκαν τη σταλινική εποχή θα υπακούει πλέον στις προ του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ σκοπιμότητες και θα πραγματοποιείται με τις μεθόδους της μεταφυσικής θεολογίας.

Πόσο όμως παραγωγική μπορεί να είναι σήμερα μια τέτοια προσέγγιση; Και πόσο νομιμοποιείται το Τμήμα Ιστορίας να ακολουθεί τη συγκεκριμένη γραμμή και να παρασέρνει την Κ.Ε. του ΚΚΕ σε επικίνδυνες ατραπούς;

Κατ’ αρχάς, το σημερινό ΚΚΕ προέρχεται άμεσα από την πολιτική παράδοση της 6^ης Ολομέλειας (Μάρτης 1956) μέσω της οποίας οι αντιζαχαριαδικοί, αντισταλινικοί κατέλαβαν οριστικά την κομματική εξουσία -με κορυφαίο εκπρόσωπό τους τον Κολιγιάννη- εξοντώνοντας τους εσωκομματικούς τους αντιπάλους. Τα γεγονότα που είχαν προηγηθεί και σχετίζονταν με τις ευρύτερες πολιτικές εξελίξεις στη Σοβιετική Ένωση και στο εσωτερικό του ΚΚΣΕ (Κομμουνιστικό Κόμμα Σοβιετικής Ένωσης) επηρέασαν άμεσα και καθοριστικά τις εξελίξεις στο ελλαδικό ΚΚ.

Μετά το θάνατο του Στάλιν, ξέσπασε μια άγρια διαπάλη για τη διεκδίκηση της εξουσίας. Ο Λαυρέντι Μπέρια, το δεξί χέρι του Στάλιν και διάδοχος του Γιέζοφ, προσπάθησε να επικρατήσει δυναμικά συγκρουόμενος με όλους τους άλλους μνηστήρες της ηγεσίας. Προσπάθησε να επιβάλλει τον ρόλο του σε συνεδρίαση του Πολιτικού Γραφείου, το οποίο είχε περικυκλώσει με τις ελεγχόμενες απ’ αυτόν δυνάμεις εσωτερικής Ασφάλειας. Όμως πιο ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις είχαν περικυκλώσει τα στρατεύματα του Μπέρια. Ο Μπέρια συνελήφθη και εκτελέστηκε την παραμονή των χριστουγέννων του ’53 ως «πράκτορας των ιμπεριαλιστών» και «εχθρός του λαού».(5)

Μετά την εξόντωση του σκληρού πυρήνα των σταλινικών και των επίδοξων συνεχιστών της προσωπολατρείας, οι εξελίξεις πήραν τη μορφή χιονοστιβάδας. Σε πολιτικό επίπεδο, θα κορυφωθούν με το 20^ο Συνέδριο το ΚΚΣΕ, το οποίο καταδίκασε με σαφήνεια τη σταλινική προσωπολατρεία και επιχείρησε να αποκαταστήσει κάπως την εύρυθμη κομματική λειτουργία. Στην Έκθεσή του προς τους συνέδρους του 20^ου Συνεδρίου -που υπερψηφίστηκε-διαβάζουμε για την πολιτική του Στάλιν: «Περιφρονώντας τη μαρξιστική-λενινιστική αρχή που διακηρύσσει ότι μόνο ο λαός είναι ο πραγματικός δημιουργός της Ιστορίας, ο Στάλιν ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’30, δεν υπολόγιζε ιδιαίτερα την Κεντρική Επιτροπή του κόμματος, επιλέγοντας για το Πολιτικό Γραφείο υπάκουους εκτελεστές. Έτσι δημιουργήθηκε το είδωλο και άρχισαν να καρποφορούν οι ειδωλολάτρες.»(6)

(Αφιέρωμα για τα 10 χρόνια από το θάνατο του Λένιν. 1934, εφημ. «Κόκκινος Καπνάς», Σοχούμι)

Στην απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΣΕ στις 30 Ιουνίου 1956, μεταξύ άλλων διαβάζουμε: «Ήδη από τριών ετών το κόμμα μας διεξάγει συνεπή αγώνα εναντίον της προσωπολατρείας του Ιωσήφ Β. Στάλιν, επιμόνως καταπολεμά τας βλαβεράς της συνεπείας… πολύ ορθώς και επικαίρως εστράφη κατά της προσωπολατρείας, η διάδοσις της οποίας εμείωνε τον ρόλον της συλλογικής ηγεσίας του κόμματος και των λαϊκών μαζών, εταπείνωνε τον ρόλον της συλλογικής ηγεσίας εις το κόμμα και συχνάκις οδήγει εις σοβαράς παραλήψεις εις την εργασίαν, εις χονδροειδείς παραβιάσεις της σοσιαλιστικής νομιμότητος.»(7)

Η Κ.Ε. θεωρούσε ότι η αποθέωση του προσώπου του Στάλιν, η «λατρεία του Στάλιν» όπως γράφει, ήταν «δεισιδαίμων λατρεία της αυθεντίας». Και για την ιδεολογική τεκμηρίωση χρησιμοποιούσε τις σχετικές αναφορές των Μαρξ και Λένιν για το ρόλο της προσωπικότητας. Η Κ.Ε. θεωρούσε με απόλυτη σαφήνεια ότι στον υποκειμενικό παράγοντα οφειλόταν η σταλινική εκτροπή.(8) Για να αποδείξει ότι ο Στάλιν ήταν ακατάλληλος και μοιραίος για το ρόλο του γενικού γραμματέα του Κόμματος, η Κ.Ε. του ΚΚΣΕ στην απόφασή της θυμίζει τη Διαθήκη του Λένιν -η οποία είχε αναγνωστεί στο 13^ο Συνέδριο- με την οποία ο Λένιν ζητούσε την αποπομπή του από την καίρια αυτή θέση.

Στο χώρο του ΚΚΕ -το οποίο ήταν, έτσι και αλλιώς, το ελλαδικό παράρτημα της Κομιντέρν (Κομμουνιστική Διεθνής)- οι εξελίξεις έλαβαν δραματικό χαρακτήρα. Μετά την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού και την προσφυγοποίηση της κύριας δύναμής του, το πολιτικό του κέντρο βρισκόταν στην Τασκένδη του Ουζμπεκιστάν, όπου η σταλινική ηγεσία είχε εγκαταστήσει 12.000 περίπου πολιτικούς πρόσφυγες. Η αλλαγή στο ΚΚΣΕ, επέτρεψε την έκφραση της συσσωρευμένης αγανάκτησης των απλών μελών και στελεχών που για χρόνια είχαν υποστεί την αυταρχική και εξουσιαστική διακυβέρνηση του γενικού γραμματέα Νίκου Ζαχαριάδη. Και επί πλέον, κουβαλούσαν το στίγμα της ήττας και τον πόνο της προσφυγιάς.

Οι αντιτιθέμενοι στον Ζαχαριάδη θα καταφέρουν να κερδίσουν τον έλεγχο της Κομματικής Οργάνωσης της Τασκένδης (ΚΟΤ), προκαλώντας τα αντανακλαστικά των ζαχαριαδικών σταλινικών. Μεγάλες συγκρούσεις θα ξεσπάσουν μεταξύ των Ελλήνων πολιτικών προσφύγων στις 9-10 Σεπτεμβρίου του ’55. Τα θύματα πολλά, όπως και οι συλληφθέντες οπαδοί του Ζαχαριάδη.(9)

Mε την 6^η Ολομέλεια θα ολοκληρωθεί η εκκαθάριση του κόμματος από τους σταλινικούς. Η αλλαγή της πολιτικής θα ολοκληρωθεί με την 7^η Ολομέλεια της Κ.Ε. Οι νέοι ηγέτες του ΚΚΕ, έχοντας την υποστήριξη της νέας αντισταλινικής σοβιετικής ηγεσίας υπό τον Χρουτσόφ, θα καταφέρουν σκληρό χτύπημα κατά των αντιπάλων τους. Ο Νίκος Ζαχαριάδης, θα εξοριστεί στη Σιβηρία, όπου και θα αυτοκτονήσει -ή θα δολοφονηθεί- αρκετά χρόνια αργότερα.(10)

Αυτό είναι το πολιτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο διαμορφώθηκε το σύγχρονο ΚΚΕ. Γι’ αυτό και είναι ιδιαιτέρως περίεργη η παλινδρόμησή του σε ιδεολογήματα και θεωρήσεις, που υπήρξαν θανασίμως αντίθετα προς αυτό.

Σταλινικές διώξεις: Πώς ξεκίνησε η έρευνα στην Ελλάδα

Οι σταλινικές διώξεις ήταν εξ αρχής ένα απαγορευμένο θέμα στην νεοελληνική ιστοριογραφία, τόσο τη δεξιά όσο και την αριστερή.(11) Οι πρώτες προσπάθειες για συστηματικότερη μελέτη και ανάδειξη ξεκίνησαν μέσα από τις αγωνίες που γεννούσε το ίδιο το σοβιετικό πείραμα μέσα στην ίδια την ελλαδική Αριστερά. Οι απαρχές της έρευνας για τις σταλινικές διώξεις ανιχνεύονται στα μέσα της δεκαετίας του ’80, πολύ πριν η συνομωσιολογική αντίληψη αποφανθεί ότι είναι αποτέλεσμα της «…γενικότερης καλλιέργειας του εθνικιστικού μίσους ανάμεσα στις εθνότητες της ΕΣΣΔ.»(12)

(μνημείο σε τόπο εκτελέσεων πολιτικών κρατουμένων. Ανατολική Σιβηρία)

Η πρώτη έκφραση αυτής της τάσης θα δει το φως μέσα σε μια ριζοσπαστική ποντιακή προκήρυξη που κυκλοφόρησε το καλοκαίρι του ’86. Πρωτόλεια κείμενα θα αρχίσουν να εμφανίζονται σε κάποια έντυπα του χώρου της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Χαρακτηριστικότερο είναι αυτό που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Convoy -τέλη ’86 αρχές ’87- με τίτλος «Πόντος. Μια άγνωστη ιστορία, ένα ανοιχτό ζήτημα». Εκείνη την εποχή η Ασφάλεια είχε όντως μπερδευτεί. Λόγω της αναφοράς των κειμένων στις σταλινικές διώξεις, έψαχνε να βρει κάποιους Πόντιους τροτσκιστές. Μόνο που αυτοί που προκάλεσαν αυτούς τους προβληματισμούς, προέρχονταν -ανεξάρτητοι πλέον- από χώρους του κομμουνιστικού κόμματος και από τους μαοϊκούς. Αυτά μάλλον θα τα αγνοούσε ο Αναστάσης Γκίκας, πριν αποφανθεί με απόλυτο τρόπο για την αντικομμουνιστική προέλευση των ερευνών για τις σταλινικές διώξεις και την διατεταγμένη τους υπηρεσία. Πάντως μέχρι σήμερα, οι έρευνες και τα πρόσωπα που τις πραγματοποιούν, παραμένουν εντυπωσιακά λίγοι. Ίσως γιατί η πραγματική αποσταλινοποίηση -ακόμα και σε χώρους της Αριστεράς που συγκροτήθηκαν στη βάση της κριτικής προς το σταλινισμό- αποτελεί ζητούμενο. Η μοναδική ουσιαστική αλλαγή, είναι ότι αρχίζουν πλέον να πραγματοποιούνται σοβαρότατες έρευνες και από ρωσόφωνους Έλληνες της παλιάς Σοβιετικής Ένωσης, όπως ο Ιβάν Τζουχά, που φέρνουν νέο πνεύμα και καλύτερες προσβάσεις στις σοβιετικές πηγές.

Επίσης, ένα νέο στοιχείο που δίνει ώθηση σε αντίστοιχες έρευνες, είναι η έλευση στην Ελλάδα από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 έως σήμερα, πάνω από 200.000 άτομα που προέρχονται από το σοβιετικό ελληνισμό και κουβαλούν πάνω τους τη σφραγίδα της σταλινικής καταστολής.

Για όλα αυτά, οι απόπειρες να συκοφαντηθεί η έρευνα που πραγματοποιείται για τις σταλινικές διώξεις, έχουν όλα τα χαρακτηριστικά της συντηρητικής καθήλωσης και της προσπάθειας για διαμόρφωση ενός ψεύτικου παρελθόντος, όπου τα πάντα βρίσκονταν σε τάξη και λειτουργούσαν φυσιολογικά.

Εν κατακλείδι, ή, έλα μυαλό στον τόπο σου!

Είναι δυνατόν τα παιδιά του Κολιγιάννη να αναγνωρίζουν ως πατέρα το Νίκο Ζαχαριάδη; Φαίνεται ότι είναι! Η συγκεκριμένη προσέγγιση στην ΚΟΜΕΠ για τα ζητήματα και τους προβληματισμούς που θέτει ο ποντιακός ελληνισμός, επιβεβαιώνουν την εξέλιξη αυτή. Δεν ξέρουμε ακόμα πόσο καθολικά εκφράζει το ΚΚΕ η στροφή αυτή και αν έχει επιλέξει οριστικά να μπεί ως κόμμα σε τροχιά σύγκρουσης με τον οργανωμένο ποντιακό χώρο. Είδωμεν!

(«Καταραμένη να είσαι Κολιμά», Γ. Εροφέεφ, Μόσχα, 1989)

Γιατί εάν οι απόψεις του Τμήματος Ιστορίας γίνουν επίσημες απόψεις του ΚΚΕ και εκφραστούν με τον ανελαστικό τρόπο που διατυπώθηκαν στην ΚΟΜΕΠ, εκτιμώ ότι η σύγκρουση θα είναι αναπόφευκτη.(13) Και αυτό θα συμβεί εάν επικρατήσει η γραμμική αντίληψη επί της ιστορίας και γίνει εντονότερη η προσπάθεια να μετατραπούν τα θύματα σε θύτες και να καθαρθεί από κάθε αμαρτία το τρομοκρατικό σταλινικό καθεστώς -όπως επιχείρησε να πράξει ο συγγραφέας της συγκεκριμένης μελέτης. Και όπως φαίνεται, στη γραμμή της «κάθαρσης» της ιστορίας του κόμματος και της απενοχοποίησης, θα υποταχθούν όλες οι ιστορικές στιγμές, από την ίδρυση του ΣΕΚΕ από τον Αβραάμ Μπεναρόγια, μέχρι σήμερα χωρίς την παραμικρή διάθεση αυτοκριτικής.

Ίσως δεν θα ήταν κακό να προσεγγίσουμε επιτέλους το σύνολο των παραμέτρων -από το ’19- που συνδέουν τους Έλληνες της Ανατολής και τους πρόσφυγες του ’22 με την ελληνική Αριστερά. Και ακόμα παραπέρα… Να αναλογιστούμε και ‘μεις στον ποντιακό χώρο τι έγινε με τους «κομμουνιστικούς πυρήνες» στο μικρασιατικό μέτωπο, γιατί αποχώρησε ο Κορδάτος από το Κόμμα, πώς εξοντώθηκε ο Βελουχιώτης, γιατί φτάσαμε στη Βάρκιζα, τι έγινε στο Μπούλκες, πώς αγνοώντας το «Ζβαρνούτ» ο ανθός της ελληνικής νεολαίας εξοντώθηκε ματαίως στο Βίτσι, πώς πέθαναν οι γραμματείς του κόμματος και τα διάφορα πρωτοκλασάτα στελέχη, από τον Μπεναρόγια και τον Χαϊτά μέχρι τον Σιάντο και τον Ζαχαριάδη, αλλά και αργότερα, πώς εξοντώθηκε ο Καραγιώργης, και τόσα άλλα. Για να δούμε επιτέλους, ποιος χρωστάει σε ποιόν!

[ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΑ… αριστερά : Η Ανακοίνωση καταγγελία ως προβοκατόρων (Πανσπουδαστική αριθμ. 30) κατά των αγωνιστών του Πολυτεχνείου, Μέση: Από το Ριζοσπάστη (14-12-24) όπου διακηρύσσεται ο αγώνας για ανεξάρτητη Μακεδονία, δεξιά: Η κομματική απόφαση αποκήρυξης του Άρη Βελουχιώτη]

Από την πλευρά μου, συμβάλλοντας στη συζήτηση για το ποντιακό ζήτημα και την Αριστερά, θα προσπαθήσω σε επόμενα άρθρα να σχολιάσω το κείμενο του Αναστάση Γκίκα, τονίζοντας τις αρετές του -γιατί έχει και αρκετές τέτοιες στο πρώτο μέρος- και αντιπαρατιθέμενος στις αποκρύψεις και στις αντιδραστικές διαστρεβλώσεις.

Βλάσης Αγτζίδης

Ιστορικός, μέλος του Δ.Σ. της ΠΟΕ(1)

—————————————————

(Οι τρομακτικές φυλακές του Μαγκαντάν)

(1) Παμποντιακή Ομοσπονδία Ελλάδας
(2) «Το σεργιάνι» και «Κολιγιάννης» από το δίσκο του Λάκη Κάραλη, «Σούπερ μάρκετ». Ευχαριστώ τους φίλους από το Indymedia Athens, τον mahno-pontiac και άλλους, που με βοήθησαν στον εντοπισμό των τραγουδιών αυτών.
(3) Αναστάσης Γκίκας, «Ο ποντιακός ελληνισμός στη Σοβιετική Ένωση. Μύθος και πραγματικότητα», περ. Κομμουνιστική Επιθεώρηση, τεύχ. 4-5, Ιούλιος-Οκτώβριος 2006,σελ. 173-232. (http://www.kke.gr/komep/2006/4/Pontioi.html)

Το άρθρο αυτό αποτελεί την τελική ( ; ) κατάληξη μιας στροφής κάποιων κύκλων που σχετίζονται με τον ιδεολογικό μηχανισμό του ΚΚΕ. Κύκλων που στοχεύουν στη σύγκρουση με πλευρές του ποντιακού κινήματος που θεωρούνται ενοχλητικές, όπως οι σταλινικές διώξεις και η γενοκτονία. Το άρθρο επιδιώκει να αντικρούσει τα συμπεράσματα των ερευνών για το γεγονός των σταλινικών διώξεων και να εφοδιάσει τα μέλη του κόμματος με τα κατάλληλα επιχειρήματα.

Στο στόχαστρο των συγκεκριμένων δυνάμεων του ΚΚΕ -που δεν έχουν καταφέρει ακόμα να επιβάλλουν πλήρως τις απόψεις τους επί του κόμματος- πρέπει να βρίσκεται και το αίτημα για την αναγνώριση και διεθνοποίηση της γενοκτονίας στον Πόντο.

(4) Απόφασις της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ενώσεως, Η προσωπολατρεία, Αθήνα, εκδόσεις Φλόγα, 1956. Οι εκδόσεις αυτές ελέγχονταν από τον παράνομο μηχανισμό του ΚΚΕ. Η συγκεκριμένη έκδοση είχε ως στόχο την πληροφόρηση των μελών του Κόμματος για τα τεκταινόμενα στη Σοβιετική Ένωση.

(5) Λευτέρης Μαυροειδής, Από τον σταλινισμό στην περεστρόικα, Αθήνα, εκδ. Θεμέλιο, 1988, σελ. 91.
(6) Νικήτα Χρουτσόφ, Η μυστική έκθεση στο 20^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, Αθήνα, εκδ. Θεμέλιο, σελ. 31, 2.
(7) Απόφασις της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ενώσεως, ό.π., σελ. 7.
(8 ) «…οι απευθυνόμενοι προς το πρόσωπον του Στάλιν έπαινοι έγιναν αιτία να απολέσει ούτος την συναίσθησιν της πραγματικότητος. Υπό τας συνθήκας αυτάς άρχισε βαθμιαίως να διαμορφώνεται η προσωπολατρεία του Στάλιν. Εις την ανάπτυξιν της προσωπολατρείας συνέβαλον τεραστίως μερικαί ατομικαί ιδιότητες του Ιωσήφ Β. Στάλιν, τον αρνητικόν χαρακτήραν των οποίων υπεδείκνυεν ακόμα ο Βλαδίμηρος Ι. Λένιν.» (ό.π., σελ. 14).
(9) Βλέπε: Θωμάς Δρίτσιος, Η εξέγερση της Τασκένδης, Αθήνα, εκδ. Γλάρος, 1984.
(10) Μέχρι σήμερα υπάρχουν ομάδες στο χώρο της Αριστεράς που προέρχονται από τη ζαχαριαδική-σταλινική κληρονομιά και αντιμάχονται το ΚΚΕ πάνω σ’ αυτή τη βάση. Χαρακτηριστικό είναι το παρακάτω απόσπασμα: «Η 5η Ολομέλεια του ΚΚΕ έχει, για την ιστορία του ελληνικού και διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, μεγάλη τριπλή ιστορική σημασία. Η πρώτη, μεγάλη ιστορική σημασία για τους έλληνες κομμουνιστές και για το εργατικό κίνημα του τόπου, συνίσταται στο ότι είναι η τελευταία Ολομέλεια του επαναστατικού σταλινικού-ζαχαριαδικού ΚΚΕ, που κλείνει τον ιστορικό κύκλο της ύπαρξης και επαναστατικής δράσης του προλεταριακού αυτού κόμματος – τμήμα της ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ και γενικά του διεθνούς επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος, που καθοδήγησε τους ταξικούς αγώνες της εργατικής τάξης και της φτωχής αγροτιάς και γενικά του λαού μας ενάντια στο φασισμό, τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό, οργάνωσε και καθοδήγησε την εποποιία της ένοπλης πάλης ενάντια στους ναζιφασίστες κατακτητές και στη συνέχεια ενάντια στον αγγλο-αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και το ντόπιο μοναρχοφασισμό, επηρέασε αποφασιστικά τις πολιτικές εξελίξεις και την πορεία της καπιταλιστικής ελληνικής κοινωνίας και σφράγισε βαθιά, θετικά και ανεξίτηλα τη ζωή της σ’ όλα τα επίπεδα. Η 5η Ολομέλεια (1955) είναι το τελευταίο σώμα του επαναστατικού ΚΚΕ 1918-55, γιατί μετά από αυτή πραγματοποιείται, ως γνωστόν, η πραξικοπηματική παρασυναγωγή της διαβόητης «6ης Ολομέλειας» (1956) του «Κ»ΚΕ που συγκλήθηκε αντικαταστατικά απ’ τη χρουστσοφική «Επιτροπή» με εισηγητή το ρουμάνο Ντεζ, στην οποία καθαιρέθηκε βίαια και αντικαταστατικά η επαναστατική καθοδήγηση του ΚΚΕ και ο Γραμματέας του Νίκος Ζαχαριάδης απ’ την προδοτική ρεβιζιονιστική των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ, επισφραγίζοντας έτσι και την οργανωτική διάλυση του ηρωικού μας Κόμματος, ενώ ταυτόχρονα αποτέλεσε την απαρχή της συγκρότησης του αστικού σοσιαλδημοκρατικού χρουστσοφικού εκτρώματος «Κ»ΚΕ (1956) Η 5η Ολομέλεια συνήλθε, όπως είναι γνωστό, 4 σχεδόν μήνες μετά την πρώτη ανοιχτή, ωμή, βάρβαρη επέμβαση της προδοτικής χρουστσοφικής ομάδας στο ηρωικό μας Κόμμα, το ΚΚΕ, με το σκηνοθετημένο και καθοδηγημένο από την ίδια αιματηρό πογκρόμ ενάντια στους έλληνες κομμουνιστές της Τασκένδης, το Σεπτέμβρη (9-10) του ΄55…» […οι σημάνσεις στο κείμενο δικές τους. Οι ζαχαριαδικοί-σταλινικοί εκδίδουν σήμερα την εφημερίδα «Ανασύνταξη».
(http:/www.geocities.com/anasintaxi/deltio.htm).] Για την 5^η Ολομέλεια δες: Το ΚΚΕ Επίσημα κείμενα, τόμ. 7ος 1949-1955», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 1995, σελ. 459-460.) Οι αυθεντικοί, συνεπείς σταλινικοί που δεν υποτάχθηκαν στις αποφάσεις της 6^ης Ολομέλειας και αποχώρησαν ή διαγράφτηκαν από το αντισταλινικό, φιλοχρουτσοφικό ΚΚΕ, δημιούργησαν τα διάφορα μαρξιστικά-λενινιστικά κόμματα [ΚΚΕ(μ-λ), Μ-Λ ΚΚΕ, ΟΑΚΚΕ, ΕΚΚΕ, ΣΑΚΕ (νυν «Κόντρα») κ.λπ.] Ενδεικτικά δες: http://www.eksegersi.gr/
(11) Συζητήσεις για τα θέματα αυτά έχουν αρχίσει να γίνονται σε εναλλακτικούς, ανεξάρτητους χώρους. Παρακάτω υπάρχουν e-διευθύνσεις τέτοιων συζητήσεων που έχουν γίνει κατά καιρούς:
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=577658#577668
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=586783 http://tamystikatoukolpou.blogspot.com/2006/06/blog
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=599126

(12) Αναστάσης Γκίκας, ό.π.

(13) Ο οργανωμένος ποντιακός χώρος έχει καταδικάσει τις σταλινικές διώξεις στο 4^ο Παγκόσμιο Ποντιακό Συνέδριο που έγινε στη Θεσσαλονίκη πριν από αρκετά χρόνια. Θέσπισε επίσης και μια Ημέρα Μνήμης για τα θύματα του σταλινισμού, την 13^η Ιουνίου, ημέρα που το ’49 οι σταλινικές αρχές της Σοβιετικής Ένωσης εκτόπισαν το μεγαλύτερο μέρος των Ελλήνων του Καυκάσου στην Κεντρική Ασία (Καζαχστάν, Ουζμπεκιστάν, Κιργιστάν, Τουρκμενιστάν). Η εξορία αυτή αποτελούσε σημείο αναφοράς εκδηλώσεων μνήμης που λάμβαναν χώρα στην Καλλιθέα της Αττικής -χώρο υποδοχής μεγάλου αριθμού νεοπροσφύγων Ποντίων από τη Σοβιετική Ένωση- από το ’88 έως και σήμερα.

————————————————–

ΑΚΟΥΣΤΕ:

http://www.youtube.com/v/uyf05WaX_Rg&rel=1

{…ακούστε τον Λάκη Κάραλη πατώντας [ΕΔΩ]}

————————————————–

Δείτε επίσης και κάτι πιο σύγχρονο πατώντας [ΕΔΩ]

Το μεγαλειώδες μνημείο δεσπόζει της πόλης του Μαγκαντάν (Κολιμά-ανατολική Σιβηρία). Δημιουργήθηκε το ’95 και είναι αφιερωμένο στα θύματα της σταλινικής τρομοκρατίας.

——————————————————

Για την ελληνική σοβιετική πολιτιστική αναγέννηση του μεσοπολέμου, που κατέστρεψε ο σταλινισμός, δες τα παρακάτω αφιερώματα στο Ιντιμίντια

1) http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=618691

2) http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=620646

3) http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=624246

4) http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=630462

5) http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=633904

6) http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=639623

7) http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=644196

8 ) http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=657766

11/05/2007 - Posted by Πόντος και Αριστερά | -Ιδεολογικά, -Σταλινικές Διώξεις

88 Σχόλια »

ΚΑΤΑΡΧΑΣ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΩ ΟΤΙ ΘΑ ΑΝΑΠΤΥΞΩ ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ Ως ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΚΕ . ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΞΕΚΑΘΑΡΕΣ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ !

ΜΠΑΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΣΙΤΕ ΜΟΥ ΚΕΡΔΙΣΕ ΤΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΚΑΙ ΩΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΚΑΙ ΩΣ ΘΕΜΑΤΟΛΟΓΙΑ !
ΠΑΡΟΛΑΥΤΑ ΕΑΝ ΟΙ ΙΔΙΟΚΤΗΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΙΣΩΣ ΤΟ «ΣΤΑΛΙΝΙΚΕΣ ΔΙΩΞΕΙΣ» ΝΑ ΤΟ ΑΛΛΑΖΑΝ ΛΟΓΩ ΤΟΥ ΟΤΙ ΔΕΙΧΝΕΙ ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΗ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΜΑ !
ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΣΙΤΕ ΕΝΤΟΝΑ ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ Η ΠΛΑΙΣΙΟΜΕΝΟ ΑΠΟ ΑΤΟΜΑ ΚΟΛΗΜΕΝΑ !!!!!!!!!

ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΓΟΝΙΜΗ ΚΟΥΒΑΝΤΑ !

ΛΟΙΠΟΝ ….
ΣΕ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ «ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΑΝΤΙΠΟΝΤΙΑΚΗ ΣΤΡΟΦΗ ΜΕΛΩΝ ΤΟΥ ΚΚΕ» ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΗΝ ΕΞΗΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ !
ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΤΕΚΜΗΡΙΩΜΕΝΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ΘΑ ΗΘΕΛΑ Ο ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ ΤΟΥ ΣΕ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΝΑ ΜΑΣ ΤΑ ΦΕΡΕΙ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΟΥ ΕΙΔΑΛΩΣ ΜΕΝΕΙ ΣΤΑ ΟΡΙΑ ΤΩΝ ΥΠΟΘΕΣΕΩΝ Η ΑΚΟΜΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΣΤΑ ΟΡΙΑ ΨΕΥΔΟΥΣ !!!

ΑΠΟ ΚΕΙ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΜΕ ΠΡΟΔΙΑΘΕΤΕΙ Η ΑΝΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΩΣ ΠΗΓΩΝ ΤΟ INTYMEDIA ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΣΙΤΕ ΚΑΘΑΡΑ ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΜΙΣΤΩΝ ΚΟΛΛΗΜΕΝΩΝ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΚΑΙ ΟΥΤΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΘΕΩΡΗΘΕΙ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟ !

ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΑΥΤΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙΟ ΝΑ ΠΡΟΣΘΕΘΕΙ ΚΑΙ Η ΣΥΓΚΟΛΗΣΗ ΕΠΙΘΕΤΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΚΚΕ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΜΑΣ ΛΕΕΙ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ !!!

ΟΣΟΑΝΑΦΟΡΑ ΤΗΝ ΕΡΕΥΝΑ ΤΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ ΓΚΙΚΑ ΔΕΝ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΨΕΥΤΙΚΑ ΑΛΛΑ ΠΩΣ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ ΔΙΑΣΤΡΕΥΛΟΝΟΝΤΑΙ …. ΜΑΛΛΟΝ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ Ο ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ ΝΑ ΤΑ ΔΕΙ ΣΤΗΝ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΕΡΕΥΝΑ !

ΦΤΑΝΕΙ ΔΕ ΣΕ ΣΗΜΕΙΑ ΝΑ ΛΕΕΙ ΚΑΙ ΨΕΜΑΤΑ ΟΠΩΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΘΗΚΗ ΤΟΥ ΛΕΝΙΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΤΑΛΙΝ . ΕΑΝ Ο ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΤΗΝ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΘΚΑ ΘΑ ΕΒΛΕΠΕ ΠΩΣ ΔΕ ΛΕΕΙ ΠΟΥΘΕΝΑ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ ΠΑΡΑΜΟΝΟ ΚΑΝΕΙ ΜΙΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΗ ΚΡΙΤΙΚΗ ΕΚΜΕΡΟΥΣ ΤΟΥ ΛΕΝΙΝ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΑΦΕΡΟΥΜΕ ΟΤΙ ΟΤΑΝ ΤΗΝ ΕΓΡΑΨΕ ΗΤΑΝ ΚΑΤΑΚΙΤΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟΜΩΝΟΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΞΩ ΚΟΣΜΟ !

ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΠΕΡΑ Η ΑΝΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΣΤΟΝ ΕΡΕΥΝΗΤΗ ΙΒΑΝ ΤΖΟΥΧΑ ΩΣ ΣΟΒΑΡΟΥ ΕΡΕΥΝΗΤΗ ΕΙΝΑΙ ΠΕςΡΑ ΓΙΑ ΠΕΡΑ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΗΓΕΣ ΤΟΥ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗΣ !

Ο ΙΒΑΝ ΤΖΟΥΧΑ ειναι ηγετικό πολιτικό στέλεχος της Περιφέρειας Βόλογκντα του κόμματος «Ενωση Δεξιών Δυνάμεων» (CΠC). Το κόμμα αυτό παρουσιάζεται από τα μεγάλα διεθνή αστικά συγκροτήματα ενημέρωσης (όπως το BBC ή το «Economist») ως ο κύριος υπέρμαχος του «δυτικού τύπου καπιταλισμού» στη Ρωσία σήμερα, ως το «κόμμα των μεγάλων επιχειρήσεων» (χαρακτηρισμός του περιοδικού «Time»), το οποίο προωθεί το αμερικανικό μοντέλο «δημοκρατίας».

Οσοαναφορα τις διωξεις θα αποφυγω να αναφερω μακροσκελη αναφορες παραμονο λιγα στοιχεια αντικειμενικα ! θελω να δω στο καταποσο θα το κανει και ο συντακτησ του αρθρου !

Τα ποσοτικά και ποιοτικά στοιχεία γύρω από τις διώξεις του 1937-1939, καθώς και σχετικά με τα συστήματα γκούλαγκ, βάσει των Κρατικών Αρχείων της ΕΣΣΔ, έχουν ήδη αποτελέσει αντικείμενο ακαδημαϊκής έρευνας και είναι γνωστά από το 1993 (δημοσιεύτηκαν στο «American Historical Review», τεύχος 4 Οκτωβρίου, καθώς και στο «L’ Historie» του Εθνικού Κέντρου Επιστημονικής Ερευνας της Γαλλίας). Βάσει αυτών, οι Αμερικανοί συντάκτες της έρευνας κατέληξαν στο συμπέρασμα πως η λεγόμενη «περίοδος της τρομοκρατίας» (αναφέρονται στην περίοδο 1936-1940) «στόχευε κυρίως στις ελίτ παρά στις εθνικές ομάδες αυτές καθαυτές». Επηρέασε, δηλαδή, μέλη εθνοτήτων, τα οποία ανήκαν στη διοικητική και οικονομική ελίτ (και τα οποία αντιμετώπιζαν κατηγορίες διαφθοράς, κατάχρησης εξουσίας, κλπ.), λόγω της θέσης που κατείχαν και όχι εξαιτίας της καταγωγής τους. Ιδιαίτερα για «τους λαούς του Καυκάσου», τα αρχειακά ευρήματα αποδεικνύουν πως «αντιπροσωπεύονταν σε μικρότερο ποσοστό στο σύστημα GULAG από ό,τι τους αναλογούσε στο σύνολο του πληθυσμού της χώρας: ως εθνικές ομάδες επηρεάστηκαν λιγότερο συγκριτικά κατά το 1937-1938».3

[Getty J. A., Rittersporn G. Τ., Zemskov V. N. (1993) «Victims of the Soviet Penal System in the pre-war Years: A First Approach on the Basis of Archival Evidence», στο «American Historical Review», τόμος 98, τεύχος 4 Οκτωβρίου, σελ.1.028-1.029.]

και για τον ποντιακο ελληνισμο!

Τι παραθέτουν σχετικά τα Αρχεία του Ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών; Σε σχετικό «Ονομαστικό κατάλογο φυλακισθέντων Ελλήνων εν Σοβιετική Ρωσία» αναφέρεται πως έως το 1939 είχαν συλληφθεί 2.177 άτομα, εκ των οποίων μόνον οι 86 αντιμετώπιζαν κατηγορίες επί παραβάσει του άρθρου 58 του Ποινικού Κώδικα (δηλαδή για αντικαθεστωτική δράση, αντικομμουνιστική προπαγάνδα, αντικατασκοπία, κλπ.). Επιπλέον, ένας μεγάλος αριθμός εξ αυτών που συνελήφθησαν την περίοδο 1937-1939 αφέθηκαν ελεύθεροι μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Σύμφωνα με σχετική έκθεση της Ελληνικής Πρεσβείας στη Μόσχα, μόνο κατά το έτος 1938-1939 αποφυλακίστηκαν πάνω από 755 άτομα: Αριθμός που εκτιμάται πολύ μεγαλύτερος από την ίδια την Πρεσβεία λόγω έλλειψης συνολικής εικόνας.
Τα παραπανω ξεσκεπαζουν καθε ψεμμα περι εκατονταδων χιλιαδων νεκρων και συλληφθεντων καθως επισης ειναι κ,αι απο ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΕΣ ΠΗΓΕΣ εωσ αντικομμουνιστικες μπορει να πει καποιος !

[Ιστορικό και Διπλωματικό Αρχείο Υπουργείου Εξωτερικών, Φάκελος 43 (1940), Πρεσβεία της Μόσχας προς το Υπουργείο Εξωτερικών «Περί κατηγοριών κατά φυλακισθέντων, 24 και 31 Μάρτη 1939, Φάκελος 143/Β και «Ονομαστικός κατάλογος φυλακισθέντων Ελλήνων εν Σοβιετική Ρωσία», Φάκελος Β/3/Ρ, Αρχείο Υπουργείου Εξωτερικών (τα δύο τελευταία παρατίθενται στο Τσαλαχούρης Κ. «Ο Ελληνισμός της Σοβιετικής Ενωσης», Αθήνα: «Νέα Σύνορα – Α. Α. Λιβάνης», σελ.223-252).]

Σχόλιο από mertzanos | 22/01/2007
Κύριε Μερτζάνε, καλώς ήρθατε στην ψηφιακή μας γωνιά.

Μερικές αναγκαίες και προκαταρκτικές εξηγήσεις:

–Δεν είμαστε αντικομμουνιστές (προς θεού, όποιος και νάναι αυτός)!
–Δεν έχουμε κανέναν αφέντη πάνω από το κεφάλι μας, πάρεξ την ελεύθερη βούλησή μας…
–Είμαστε υπέρ του διαλόγου για κάθε ζήτημα και του σαρκασμού των πάντων, αποφεύγοντας -όπως ο διάβολος το λιβάνι- τις ρατσιστικές αναφορές.

Και τώρα σε κάποια επιμέρους σημεία:

-Το συγκεκριμένο κείμενο δεν αποτελεί μελέτη για το σταλινισμό και την πολιτική του, αλλά τοποθέτηση για το αν το Τμήμα Ιστορίας της Κ.Ε. έχει το δικαίωμα να αναθεωρεί τις θέσεις του κόμματος. Νομίζουμε είναι απολύτως σαφής η πρόθεση, την οποία ένα καλών προθέσεων μέλος του ΚΚΕ θα εκτιμούσε: «Πόσο όμως παραγωγική μπορεί να είναι σήμερα μια τέτοια προσέγγιση; Και πόσο νομιμοποιείται το Τμήμα Ιστορίας να ακολουθεί τη συγκεκριμένη γραμμή και να παρασέρνει την Κ.Ε. του ΚΚΕ σε επικίνδυνες ατραπούς;»

-Κατά συνέπεια, ο διάλογος πρέπει να ξεκινήσει από το σημείο αυτό. Το ρητορικό ερώτημα -που δεν είναι καθόλου προβοκατόρικο- πρέπει να απαντηθεί: «με το Ζαχαριάδη ή με τον Κολιγιάννη»;

-Ο δικτυοτόπος ΙNDYMEDIA, αποτελεί ένα εναλλακτικό χώρο ενημέρωσης, πληροφόρησης και επικοινωνίας, όπου πολλές φορές τα μέλη του ΚΚΕ -και πολλοί αυθεντικοί σταλινικοί- έχουν παρουσιάσει τις απόψεις τους, χωρίς κανένα πρόβλημα. Εάν επισκεφτείτε τους τόπους που ενδεικτικά σας προτείνουμε, θα δείτε ότι η πρόσβαση ήταν ανεμπόδιστη. Εξάλλου, η Αριστερά δεν διαθέτει και πολλούς χώρους συνάντησης των διαφορετικών -ακόμα και εχθρικών- απόψεων που διαμορφώνονται στους κόλπους της. Οπότε, ας μη βάζουμε εύκολες ταμπέλες. Και αυτό, επίσης, είναι αντιπαραγωγικό!

-Όσον αφορά για την ουσία του σταλινισμού και τα μεγέθη των σταλινικών διώξεων, σύντομα θα έχουμε την ευκαιρία να τα πούμε σε τούτο εδώ το χώρο… για να δείτε πόσο επικίνδυνη είναι η παραπληροφόρηση που δίνει στο Κόμμα σας το Τμήμα Ιστορίας.

-Όσον αφορά τη Διαθήκη του Λένιν, που αμφισβητείτε… εδώ μας απογοητεύετε! Γιατί μια πολύ σημαντική αναφορά σ’ αυτήν έγινε σε επίσημες αποφάσεις του ΚΚΣΕ και την προκάλεσαν οι παλιοί σύντροφοι του Πατερούλη, όταν είδαν ότι κινδυνεύουν τα κεφάλια όλων τους από τους επίδοξους διαδόχους του, τύπου Μπέρια.

-Και ένα τελευταίο, όσον αφορά τον τρόπο που προσπαθεί το εν λόγω Τμήμα κ.λπ. να εξοντώσει ηθικά τον Ιβάν Τζουχά, αντί να σχολιάσει το έργο του. Φαντάζομαι ότι θα διαθέτει ρωσόφωνους! Εκτιμούμε ότι η αναφορά στο πρόσωπο του Τζουχά στον «Ρ» μετά την εκπομπή του Τέλογλου (Φάκελοι, Μέγκα), υπήρξε προσχηματική. Γιατί, το τι σημαίνουν τα κόμματα και οι χρησιμοποιούμενοι όροι στη σύγχρονη Ρωσία είναι ένα τεράστιο θέμα,που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε εύκολα με τα νοτιοβαλκανικά μας εργαλεία. Πρωτίστως θα θέλαμε να μας πεί ο σχολιογράφος του «Ρ» γιατί όλοι οι νεοκαπιταλιστές υπήρξαν υψηλόβαθμα μέλη του Κόμματος. Και πώς το Κόμμα αυτό αποφάσισε να μετεξελίξει την παλιά Σοβιετική Ένωση σε σύνολο εθνών-κρατών, όπου η βαρβαρότητα της πρωταρχικής συσσώρευσης κεφαλαίου έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενη καπιταλιστική εμπειρία!

Σχόλιο από Πόντος και Αριστερά | 22/01/2007
ΜΑΛΛΟΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΘΕΙΣ ΟΤΙ Ο ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΣ ΕΡΕΥΝΗΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΗ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ ΚΑΙ ΟΤΙ ΕΡΕΥΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΑΡΑ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ! ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ… ΑΛΛΑ ΣΤΟΝ ΡΙΖΟ ΕΧΟΥΝ ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΕΙ ΠΟΛΛΑΚΙΣ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑ !

ΑΡΑ ΤΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ ΝΑΙ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΣΗΜΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΟΥ ΘΥΜΗΣΕΙΣ !!!!

ΕΙΧΕ ΠΑΡΕΙ ΠΟΤΕ ΠΑΛΙΟΤΕΡΑ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΕΠΙΣΗΜΗ ΘΕΣΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΡΩ !

ΤΑ ΠΕΡΙ ΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ , ΜΙΑΣ ΣΤΡΟΦΗΣ ΠΟΥ ΠΗΡΕ ΤΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΜΕΤΑ ΤΟ 20 ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΚΚΣΕ !
ΠΑΡΟΛΑΥΤΑ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΒΓΕΙ ΕΠΙΣΗΜΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΖΗΤΗΜΑ ΩΣΤΕ ΤΩΡΑ ΝΑ ΑΝΑΘΕΩΡΕΙΤΕ !!!!
ΝΑ ΜΑΣ ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ ΕΑΝ ΤΑ ΕΧΕΙΣ ΔΗΛΑΔΗ !!!
ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ !!!

ΑΛΛΙΩΣ ΑΣΕ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ !

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΛΟΒΟΥΛΗ ΚΡΙΡΙΚΗ ΕΓΩ ΘΑ ΠΩ ΔΥΟ ΠΡΑΓΜΑΤΑ

1. ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΟΥ ΒΡΗΘΕΙ ΑΠΟ ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ ΟΠΩΣ ΠΧ:

«Μετά το θάνατο του Στάλιν, ξέσπασε μια άγρια διαπάλη για τη διεκδίκηση της εξουσίας. Ο Λαυρέντι Μπέρια, το δεξί χέρι του Στάλιν και διάδοχος του Γιέζοφ, προσπάθησε να επικρατήσει δυναμικά συγκρουόμενος με όλους τους άλλους μνηστήρες της ηγεσίας. Προσπάθησε να επιβάλλει τον ρόλο του σε συνεδρίαση του Πολιτικού Γραφείου, το οποίο είχε περικυκλώσει με τις ελεγχόμενες απ’ αυτόν δυνάμεις εσωτερικής Ασφάλειας. Όμως πιο ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις είχαν περικυκλώσει τα στρατεύματα του Μπέρια. Ο Μπέρια συνελήφθη και εκτελέστηκε την παραμονή των χριστουγέννων του ‘53 ως «πράκτορας των ιμπεριαλιστών» και «εχθρός του λαού»

ΠΟΥ ΤΑ BΡΗΚΕΣ ΕΣΥ ΑΥΤΑ RE FILE ΠΟΙΕΣ ΟΙ ΠΗΓΕΣ ΣΟΥ ??? …

ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΠΟΛΥ ΑΚΟΜΑ ΤΑ ΣΥΝΤΑΡΑΚΤΙΚΑ ΣΟΥ ΣΤΟΙΧΕΙΑ !

2. Η ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΣΟΥ ΕΠΙΣΗΣ ΒΡΗΘΕΙ ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ… ΚΑΙ ΟΠΟΥ ΣΕ ΠΑΙΡΝΕΙ….. ΓΙΑ ΤΟ ΚΚΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΣ ΠΑΛΙ ΒΕΒΑΙΑ ΝΑ ΠΡΟΣΚΟΜΕΙΣ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ. ΜΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΟΥ ΘΑ ΦΕΡΩ ΕΔΩ ΜΟΝΟ !

«Να κατανοήσει γιατί το ΣΕΚΕ περιορίστηκε σε προσπάθειες κατοχύρωσης της «μικράς πλην εντίμου Ελλάδος» σε ένα ακατανόητο για τα σημερινά δεδομένα- βασιλοκομμουνιστικό αντιμικρασιατικό και αντιπολεμικό μέτωπο. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και η «αριστερή» φράξια του υπό τον Παντελή Πουλιόπουλο να οργανώσει στο μικρασιατικό μέτωπο τους Αντιπολεμικούς Πυρήνες, οι οποίοι θα συνεργαστούν με τον τουρκικό εθνικιστικό στρατό και τη σοβιετική αποστολή που βοηθούσε τους κεμαλικούς.»

ΠΟΥ ΤΑ ΕΙΔΕΣ ΑΥΤΑ ΡΕ ΦΙΛΕ ΚΑΙ ΤΑ ΤΣΑΜΠΟΥΝΑΣ ΠΟΛΕΜΗΣΕΣ ΣΤΗΝ ΜΙΚΡΑΣΙΑ…

………………………………………………………………………

ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΠΟΛΥ ΑΚΟΜΑ ΤΑ ΣΥΝΤΑΡΑΚΤΙΚΑ ΣΟΥ ΣΤΟΙΧΕΙΑ !

Σχόλιο από mertzanos | 22/01/2007
http://www.epohi.gr/462006_issues_pondos.htm
AΠΟ ΕΔΩ ΠΗΡΑ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΣΟΥ ΠΕΡΙ ΒΑΣΙΛΟΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ !!!

Σχόλιο από mertzanos | 22/01/2007
Α) Κύριε Μερτζάνο, ο χώρος τούτος είναι συλλογικός!

Β) Χαρακτηρισμοί αλλού! Εδώ μόνο αν θέλεις να συζητήσεις πολιτικά, χωρίς να χρησιμοποιείς υβρεολόγιο είσαι καλόδεχτος. Εννοείται ότι οι χαρακτηρισμοί και τα συναφή σβήστηκαν! Αυτό το υφάκι στο Κόμμα σας και εκεί που σας παίρνει. Στην πραγματική ζωή θα πρέπει να μάθετε να αντιπαρατίθεστε κόσμια…

Γ) Τις προβοκατόρικες παρεμβάσεις κάποιων συντρόφων σου αλλού, άστες για αλλού. Γιατί εκεί απαντήθηκαν κατά πώς πρέπει!

Δ) Τις παρατηρήσεις σου θα τις προωθήσουμε άμεσα στον Αγτζίδη και είμαι σίγουρος ότι θα απαντήσει.

Ε) Δεν είναι πρέπον να θίγεις πρόσωπα, όπως ο Τζουχά που δεν μπορούν να απαντήσουν στις κατηγορίες σου. Θα προσπαθήσουμε όμως να του τις μεταφέρουμε στη Ρωσία. Ο Τζουχά, εν τέλει, υπήρξε κάποτε μέρος του μητρικού κόμματος και όχι κάποιου περιφερειακού και περιθωριακού παραρτήματος στα Νότια Βαλκάνια. Και -το σημαντικότερο- δεν επωφελήθηκε από την κομματική ιδιότητα, όπως έκανε η πλειονότητα των υψηλών και μεσαίων κομματικών στελεχών του ΚΚΣΕ. Και μόνο γι΄αυτό -το ότι δεν πήρε μέρος στη μετασοβιετική λεηλασία που διέπραξαν οι «σοβιετικοί σύντροφοι» εις βάρος του σοβιετικού λαού- θα πρέπει να τον σέβεσαι περισσότερο και να σχολιάζεις εσύ και οι άλλοι που επιθυμούν, τα γραπτά του κείμενα και τις πηγές του.

Στ) Και τώρα -αφού θέλεις να μιλάς με τον τρόπο αυτό- απάντησε με σαφήνεια, :
–«Τα παιδιά του Κολιγιάννη ποιόν είχανε πατέρα!»
-Τι σήμαινει η μετάβαση από τον Κολιγιάννη στον Ζαχαριάδη!
-Γιατί τον εξορίσατε (τον Ζαχαριάδη) και κάποιοι σήμερα σας κατηγορούν ότι τον δολοφονήσατε;
-Μήπως ήταν και αυτός αντικομμουνιστής;
-Γιατί κάνατε το πογκρόμ κατά των πιστών σταλινικών στην Τασκένδη;
-Εσύ αποδέχεσαι τα πορίσματα της 5ης ή της 6ης Ολομέλειας του ΚΚΕ.

Εκτός αν νομίζεις ότι οι στροφές 180 μοιρών περνούν απαρατήρητες και πολιτικά ατιμώρητες!

———————————————-
Και βεβαίως κρατάμε τη διαβεβαίωσή σου -μέχρι τη διάψευση από κάποιον πιο αρμόδιο- ότι
η ανάλυση του Αν. Γκίκα και οι θέσεις του Τμήματος Ιστορίας αποτελούν επίσημη
θέση του ΚΚΕ. Αυτό είναι όντως ένα νέο στοιχείο…
Φαίνεται ότι η τελευταία ελπίδα να επικρατήσουν οι νουνεχείς, πέθανε και αυτή!

Δηλαδή, στον ορίζοντα σύγκρουση: Εμπρός της γης οι κολασμένοι!

Σχόλιο από Πόντος και Αριστερά | 22/01/2007
ΜΕ ΣΥΧΓΩΡΕΙΣ ΑΛΛΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΛΕΩ ΓΙΑ ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΒΕΒΑΙΑ ΟΧΙ ΥΒΡΙΣΤΙΚΟ !
ΚΑΙ ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΥΒΡΕΟΛΟΓΙΑ ΣΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΜΟΥ !

ΜΑΛΛΟΝ ΕΞΑΡΧΗΣ ΔΕΙΞΑΤΕ ΟΤΙ Η ΓΟΝΙΜΗ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΝΤΕΧΕΤΑΙ !
ΚΑΙ ΔΕΙΞΑΤΕ ΤΟ ΠΟΙΟΝ ΕΧΕΤΕ ΜΠΟΥΣΟΥΛΑ ΣΑΣ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΩΝ ΗΠΑ ΤΩΝ ΕΞΥΜΝΕΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ ΤΥΠΟΥ ΤΙΜΕS !!

ΕΙΣΤΕ ΔΙΚΗΓΟΡΟΙ ΤΟΥ ΜΗΠΩΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΡΩ !!!

ΕΑΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ ΣΒΗΣΤΕ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΣΤΑΛΙΝ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΚΕ ΓΙΑΤΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΕΚΜΗΡΙΩΜΕΝΟ !

ΕΓΩ ΜΙΛΗΣΑ ΜΕ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΚΑΙ ΕΚΑΝΑ ΣΑΦΗ ΕΚΛΗΣΗ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΟΥ ΠΡΟΣΚΟΜΗΣΕΤΕ ΣΤΟΙΧΕΙΑ !!!

ΕΓΩ ΤΑ ΠΡΟΣΚΟΜΗΣΑ ΣΤΟ ΣΙΤΕ ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΕΣΑΣ !!
Η ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ Η ΔΕΝ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΤΑ ΔΕΙΤΕ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ !!!
ΕΝ ΟΛΙΓΟΙΣ ΑΝΤΙΠΑΡΑΤΕΘΗΚΑ ΜΕ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΚΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΕΣ ΕΡΕΥΝΕΣ ΚΙ ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΝΑ ΜΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΕΤΕ ΜΕ ΣΒΗΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΜΕ ΠΕΤΑΤΕ ΣΕ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΤΥΠΟΥ 6η ΟΛΟΜΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΛΟΙΠΑ

ΕΓΩ ΑΚΟΜΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΣΤΟΙΧΕΙΑ !

Σχόλιο από mertzanos | 22/01/2007
Την γόνιμη αντιπαράθεση και την θέλουμε και την αντέχουμε… Η μονοφωνία, μας είναι ανυπόφορη. Εξάλλου, η παρέα που διαχειρίζεται τούτον εδώ τον δικτυακό τόπο έχει προέλθει από πολύ γνωριμούς σου πολιτικούς χώρους και δεν διακρίνεται, ούτε από πολιτικές φοβίες, ούτε από ομοφωνία.

Κατά συνέπεια, θα συζητάμε τα πάντα, κόσμια, χωρίς χαρακτηρισμούς και απαξιωτικές αναφορές…

Ήδη έγιναν προσπάθειες, το κείμενό σου για τον Ιβάν Τζουχά, να σχολιαστεί από τον ίδιο (υπάρχουν κάποια ζητήματα μετάφρασης, αλλά θα τα αντιμετωπίσουμε). Παράλληλα το κοινοποιήσαμε και στον Βλάση Αγτζίδη και περιμένουμε. Και για να σε προλάβουμε από το να ξαναπείς τα ίδια: είναι δυνατόν να μπαίνουμε ως πολίτες -και κάποιοι ως ιστορικοί- σε μια τέτοια αντιπαράθεση χωρίς στοιχεία; Μην σου περνά από το μυαλό ούτε κατ’ ελάχιστον! Το πρόβλημα δεν είναι τα στοιχεία, αλλά η πολιτική ερμηνεία!

Και για να σου πω την αίσθησή μας….
Νομίζαμε όλοι εδώ ότι το ΚΚΕ δεν θα έπεφτε στην παγίδα να στηρίξει την εποχή της προσωπολατρείας… Πρωτίστως γιατί δεν υπάρχει λόγος και δευτερευόντως γιατί δεν θα έπρεπε να επωμιστεί το ίδιο ως Κόμμα -σε μια σύγχρονη δύσκολη εποχή αλλαγών και μετάβασης προς έναν άγνωστο κόσμο με πλήθος προκλήσεων- τα σκληρά βάρη εκείνης της εποχής. Αυτή η αίσθηση, έκανε και εμάς και τον Αγτζίδη, με τον οποίο συμφωνούμε στο συγκεκριμένο θέμα, να θεωρήσουμε ότι υπάρχουν συντηρητικοί «κύκλοι», που παλινδρόμησαν και όχι το ίδιο το Κόμμα…

Δεν μας πέφτει φυσικά λόγος να ανακατευτούμε στα εσωτερικά σας…

Σχόλιο από Πόντος και Αριστερά | 22/01/2007
Επίσης, μπορείτε και να ακούσετε τα τραγούδια του Λάκη Κάραλη για τον Κολιγιάννη κ.ά. από το δίσκο «Σούπερ Μάρκετ» kάνοντας απλά κλικ στο λινκ!

Σχόλιο από Πόντος και Αριστερά | 22/01/2007
ΜΕ ΣΥΧΓΩΡΕΙΣ ΑΛΛΑ ΤΟ ΚΚΕ ΕΝΝΟΕΙΤΕ ΟΤΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΟΛΑΤΡΕΙΑ ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΤΟΝ ΣΤΑΛΙΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΟ !

ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΑΝ ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΟΛΑΤΡΕΙΑ ΗΤΑΝ ΓΙΑ ΝΑ ΧΤΥΠΗΣΟΥΝ ΘΕΜΕΛΙΩΔΕΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ ΠΟΥ ΕΦΑΡΜΟΣΤΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΠΕΡΟΔΟ ΤΟΥ ΣΤΑΛΙΝ ΟΧΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΑΛΙΝ ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ !!!!

ΒΛΕΠΕ ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ ΧΡΟΥΣΤΣΙΩΦ ΠΟΥ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΤΑΛΙΝΟΠΟΙΗΣΗΣ ΕΦΤΑΣΑΝ ΤΟ 20 ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΝΑ ΜΙΛΑΕΙ ΠΛΕΟΝ ΓΙΑ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΩΝ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΚΣΜΟ …. ΠΩΣ ΛΕΕΙ Ο ΣΥΝ ΣΗΜΕΡΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΜΕ ΚΑΛΟ ΠΡΟΣΩΠΟ !
Ε ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ ! ΑΛΛΑ ΜΕ ΟΡΟΥΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥΣ !!!!

ΕΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΘΕΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΤΗΝ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙΣ ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΕ ΕΝΑ ΑΤΟΜΟ ΑΛΛΑ ΣΤΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ – ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΠΟΥ ΥΠΗΡΧΑΝ !

ΑΝ ΘΕΣ ΝΑ ΜΙΛΑΣ ΓΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ … ΑΛΛΙΩΣ ΤΟ ΠΡΟΣΕΓΓΙΖΕΙΣ ΕΝΤΕΛΩΣ ΥΠΟΛΕΙΜΕΝΙΚΑ !

ΠΑΡΟΛΑΥΤΑ ΔΕΝ ΕΙΔΑ ΝΑ ΣΒΗΝΟΝΤΑΙ Η ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΟΙ ΓΙΑ ΣΤΑΛΙΝ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ ΚΑΙ ΚΚΕ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΑΓΤΖΙΔΗ !

ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΤΕΚΜΗΡΙΩΜΕΝΑ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ΜΗΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ ΠΕΡΙΚΟΠΗ ??? ΕΚΕΙ ΔΕΝ ΙΣΧΥΟΥΝ ΟΙ :

«Κατά συνέπεια, θα συζητάμε τα πάντα, κόσμια, χωρίς χαρακτηρισμούς και απαξιωτικές αναφορές…»

MEROLHPTHTE ???

ΤΕΣΠΑ ΟΣΟΑΝΑΦΟΡΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΚΙΚΑ ΡΕ ΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΤΗ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ !!!
ΚΑΛΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΔΗΛΑΔΗ ΑΠΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΒΓΕΙ ΤΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ ΟΤΙ ΚΥΚΛΟΙ ΤΟΥ ΚΚΕ ΣΤΡΑΦΗΚΑΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ !!!!

ΚΑΤΑΡΧΑΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΚΥΚΛΟΥΣ ΣΤΟ ΚΚΕ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ !!!

ΚΑΙ ΔΕΥΤΕΡΟΝ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΠΟΔΥΚΝΕΙΕΙ ΟΤΙ ΟΙ ΔΙΩΜΟΙ ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΑΝ ΜΕΤΗΝ ΕΘΝΟΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΣΟΤΙΚΗ ΕΝΝΟΙΑ ΠΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΕΙΧΑΝ ΤΑΞΙΚΟ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΠΡΙΝ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟΥ 40 .

Η ΜΗΠΩΣ ΔΕΝ ΙΣΧΥΕΙ ΟΤΙ ΤΑ ΑΣΤΙΚΑ ΜΜΕ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΕΝΑ ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΟ ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΝΟΥΝ ΩΣΤΕ ΝΑ ΡΙΞΟΥΝ ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ !!!
Η ΜΗΠΩΣ Ο ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΒΑΣΙΚΟ ΕΡΓΑΛΕΙΟ ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ( ΔΗΛΑΔΗ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΕΞΟΔΟΣ ΑΡΑ ΚΑΤΣΕ ΣΤΑ ΑΥΓΑ ΣΟΥ !)

ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ ΝΟΥΜΕΡΑ ΟΤΙ 200000 ΔΙΩΧΘΗΚΑΝ ΚΑΙ 20000 ΠΑΙΘΑΝΑΝ ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΨΕΜΜΑΤΑ ΑΠΟ ΠΟΥ ΒΓΗΚΑΝ ΑΥΤΑ ?????

ΕΓΩ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΑΠΑΝΤΗΣΗΣ ΓΙΑΤΙ ΕΧΩ ΠΛΗΘΩΡΑ ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ ΠΟΥ ΑΠΟΔΥΚΝΕΙΟΥΝ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ !!
2 ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΑ !!!(ΒΕΒΑΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΑΜΑ ΔΙΚΗΣ ΜΟΥ ΕΡΕΥΝΑΣ)

ΠΟΥ ΤΟ ΒΓΑΛΑΤΕ ΤΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ , ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΗ ΛΕΓΕΤΑΙ ΑΥΤΟ ΟΧΙ ΑΙΣΘΗΣΗ ΠΟΥ ΤΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΕΤΑΙ !!!!

ΟΣΟΑΝΑΦΟΡΑ ΤΩΡΑ ΓΙΑ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ ΚΑΙ ΛΟΙΠΟΥΣ … ΝΑΙ ΕΓΙΝΑΝ ΛΑΘΗ ΑΛΛΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΣΑΜΕ ΤΑ ΟΝΟΜΑ ΤΑ ΤΟΥΣ ΣΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ ΣΥΝΕΔΡΙΑ , ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΤΟ ΛΕΤΕ ΤΟ ΠΑΡΑΛΗΠΕΤΕ !!!!
ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΓΙΑΤΙ !!!

ΚΑΙ ΕΝΝΟΕΙΤΕ ΠΩΣ Η ΚΑΘΕΡΕΣΗ ΤΟΥ ΗΤΑΝ ΚΑΘΑΡΑ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΑΠΟ ΤΑ ΕΞΩ !!!

ΑΛΛΑ ΤΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΟΥ ! ΤΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΛΙΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΜΕΤΑ ΤΟ 50 ΣΤΟ ΚΟΜΜΑ ΔΕΝ ΦΤΑΙΕΙ Ο ΣΤΑΛΙΝ Η ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΕΓΩ ΠΟΙΟΙ ΚΥΚΛΟΙ !!!

ΦΤΑΙΝΕ ΚΑΘΑΡΑ Ο ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΣ ΑΓΓΛΙΚΟΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ ΠΟΥ ΕΞΑΠΕΛΗΣΕ ΣΦΑΓΕΣ ΚΑΙ ΔΙΩΓΜΟΥΣ ΤΕΤΟΙΑΣ ΕΚΤΑΣΗΣ ΠΟΥ ΤΟ ΚΚΕ ΑΔΥΝΑΤΙΣΕ ΠΑΡΑΠΟΛΥ !
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΝΑ ΔΡΟΥΝ ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΑ-ΔΟΣΙΛΟΓΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ !ΚΑΙ ΝΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ !!

ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΑΔΙΑΣΙΣΤΑ … ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΤΥΠΟΥ ΟΠΩΣ:

«Κατ’ αρχάς, το σημερινό ΚΚΕ προέρχεται άμεσα από την πολιτική παράδοση της 6ης Ολομέλειας (Μάρτης 1956) μέσω της οποίας οι αντιζαχαριαδικοί-αντισταλινικοί κατέλαβαν οριστικά την κομματική εξουσία -με κορυφαίο εκπρόσωπό τους τον Κολιγιάννη- εξοντώνοντας τους εσωκομματικούς τους αντιπάλους. Τα γεγονότα που είχαν προηγηθεί και σχετίζονταν με τις ευρύτερες πολιτικές εξελίξεις στη Σοβιετική Ένωση και στο εσωτερικό του ΚΚΣΕ (Κομμουνιστικό Κόμμα Σοβιετικής Ένωσης) επηρέασαν άμεσα και καθοριστικά τις εξελίξεις στο ελλαδικό ΚΚ»

EINAI SKETA ΨΕΜΜΑΤΑ Η ΕΙΚΑΣΙΕΣ ΠΑΛΙ ΔΗΛΑΔΗ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΟΙ ΤΥΠΟΥ «ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΕΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΖΙ ΜΑΣ ΤΟΣΟ ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΓΙ ΑΥΤΗΝ » ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΣΒΗΝΟΝΤΑΙ ΑΡΑ ΜΕΡΟΛΗΠΤΕΙΤΕ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΦΟΒΑΜΑΙ ΠΩΣ ΚΑΤΡΑΚΥΛΑΤΑΙ ΣΤΑ ΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ !!!!!!!!!!!!!!!!!

ΑΥΤΑ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΤΑ ΑΝΑΦΕΡΕΤΕΙ !
ΘΕΛΕΤΕ ΜΑΛΛΟΝ ΝΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΤΑΙ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΡΙΑ ΣΑΣ ΜΟΝΟ !!!!

Σχόλιο από mertzanos | 22/01/2007
Tσ, τσ, τσ…

Σχόλιο από Πάνος | 22/01/2007
Έβαλε τα «καλά του» ένα πρωί του ’74 ο παππούς Αντώνης και ξεκίνησε.

–Που πας πρωί πρωί τον ρώτησε η μάνα. (Μω σε, μερ εχπάστες ..οι διάλογοι στα ποντιακά ήταν έχοντας και άλλη αξία αλλά εδώ άλλο είναι το αντικείμενό μας).
–Ε, να… μέχρι το Χριστός (διπλανό χωριό) λέω να πάω , τον Γιάγκο να δω.
–Καλά, τον Γιάγκο δεκαπέντε χρόνια έχεις να τον συναντήσεις, τι σου ήρθε τώρα και πας ντυμένος, ταιριασμένος…. Ρωτάει η μάνα.
–Ε…να… στα καφενεία άκουσα , ένας από την Ρουσσία ήρθε στου Γιάγκου το σπίτι και να… πήρα την φωτογραφία( του 1917-18!!!) της Παρθένας να την δείξω.

Αντώνης και Γιάγκος φίλοι από το ίδιο χωριό, Καράκιλσε του Κυβερνείου Κάρς, που ήρθαν το 1919 στην Ελλάδα όταν η περιοχή πέρασε από τα χέρια των Ρώσων στους Τούρκους (πολύ πριν την «ανταλλαγή» ). Παρθένα, η μια από τις δύο αδερφές του Αντώνη που το 1919 αντί για την Ελλάδα πέρασαν στην Ε.Σ.Σ.Δ. παρέμειναν εκεί και έκτοτε αγνοούταν η τύχη τους.

Να μην τα πολυλογώ, έτυχε ο άνθρωπος από την «Ρουσσία» να ήταν γείτονας της Παρθένας στο Βλαντικαυκάς(Ορζενικίτζε επί Ε.Σ.Σ.Δ.) της Νότιας Ρωσίας η οποία είχε πεθάνει πια . Αποκτήθηκε όμως μια επικοινωνία με τα παιδιά τους και ο Αντώνης ίσα που πρόλαβε να μάθει τα νέα για την αδερφή του την Παρθένα γιατί μετά από λίγο ξεκίνησε για να την συναντήσει.

Τα «παιδιά» μετά από ανταλλαγή επιστολών ήρθαν και μας βρήκαν στην Ελλάδα, ’84-’85 θα ήτανε. Ο θείος ο Γιάσας η θεία Συμέλα και η (δεύτερη) ξαδέρφη μου Αλεξάνδρα.

Μέχρι τότε εγώ δεν σήκωνα κουβέντα για τον πατέρα Στάλιν από τους όποιους στεγνούς και με ξύλινη γλώσσα της εποχής αντι-σταλινικούς αλλά είχαν αρχίσει να «με ζώνουν τα φίδια». Έτσι δεν απέφυγα την ερώτηση προς τον θείο Γιάσα ( ο οποίος σημειωτέον την Σοβιετική πατρίδα την είχε περί πολλού και επίσης δεν σήκωνε κουβέντα για αυτήν).

Καφέ πίναμε ένα απόγευμα στο μπαλκόνι όταν :
–Θείο το 1937 τι έγινε, έγινε τίποτα στο χωριό σας ?
–Τι να σου πω…… ένα βράδυ ήρθανε πήραν τον πατέρα μου και τον παππού μου και…ούτε που ζήσανε μάθαμε ποτέ , ούτε που πεθάνανε.
–Καλά και γιατί τους πήρανε, τι κάνανε ?
–Ποιος ξέρει είπε σηκώνοντας τους ώμους, ούτε η μάνα μου ήθελε να μας μιλάει για εκείνα τα χρόνια, πάντως πήρανε και άλλους από χωριό, σχεδόν όλους τους άνδρες…..

Όταν φύγανε πια , κουβέντιασα το γεγονός με την μάνα.
–Έκ΄σες ντο είπεν ο θείον μάνα ? ρώτησα
– Κια ντο είπεν, δείχνοντας μια απροθυμία να ανοίξει την συγκεκριμένη κουβέντα.
– Ίστε, τον τετέν ατ’ και τον πάπον ατ’ ντ άγνα επέραν ατσ’.
–Ε, αρχίζοντας να δείχνει την ενόχλησή της για το θέμα, κατ’ θα εποίκανε…αέτς κι θα έσκοναν ατσ’.
–Άμον ντο λες πα να εν’, όλεν το χωρίον για τ’ όποιον έσκωσαν . Χος όλεν το χωρίον κατ’ εποίκεν ?
–Χάσον, χάσον ατά, χάϊτε πάμε σο κεπίν ένα-δύο φασούλε ας σωρεύωμε.

Και ο θείος και η μάνα ήταν έντονα δεμένοι με την «Ρουσίαν» με ότι μεγάλο για αυτούς συμβόλιζε , τους στεναχωρούσε να ακούνε κάτι κακό για αυτήν και βάζοντας κάτω το κεφάλι αποφεύγανε την κουβέντα εκτός αν ήταν από κάποιον δεξιό οπότε τον «ορμάγανε»…

Όμως πέρα από τους συναισθηματισμούς που αυτοί οι άνθρωποι δικαιολογημένα διακατέχονταν κάποιοι πρέπει να εξάγουν πολιτικά συμπεράσματα από αυτές τις μαρτυρίες.

Εγώ έβγαλα και για μένα από τότε άρχισε σιγά σιγά η αποκαθήλωση μέσα μου του Μεγάλου Πατέρα.

Την μαρτυρία την καταθέτω έτσι , απλά…

Δεν έχω καμιά απαίτηση από κανέναν να γίνει πιστευτή, ούτε με αυτήν έχω σκοπό να πείσω κανέναν.

Να είστε καλά

Σχόλιο από Ομέρ | 22/01/2007
Ομέρ, η μαρτυρία σου είναι συγκλονιστική!

*

Παίδες, φαίνεται οτι το ιστολόγιο «Πόντος και Αριστερά» ήταν μια εξαιρετική ιδέα! 🙂

Σχόλιο από Πάνος | 22/01/2007
Reference at Athens Indymedia web site:
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=678026

Περίληψη:
Αδιέξοδα για τους σταλινικούς

Αρθρο:

Όταν ο Ριζοσπάστης επιτέθηκε στην καταπληκτική ταινία «Οι ζωές των άλλων» καλώντας το λαό σε εγρήγορση για τις επιθέσεις που θα δεχτεί το κόμμα στο μέλλον, δεν φανταζόταν την τεράστια απήχηση της ταινίας που την είδε όλος ο σκεπτόμενος αριστερός και δημοκρατικός κόσμος. Η εκλογική ζημιά για το ΚΚΕ θα φανεί σύν! τομα. Τόσα χρόνια πέρασαν από την κατάρευση του κομμουνιστικού παράδεισου-με εξαίρεση την Κόλαση της Β.Κορέας και της Κίνας, και με την ιδιόμορφη περίπτωση της αυταρχικής Κούβας και του γραφικού Βιετνάμ-και το ΚΚΕ δεν βρήκε ακόμη τι έφταιξε εκτός από τους δαίμονες του ιμπεριαλισμού.

Το ΚΚΕ έχει μετατραπεί σε κόμμα αγράμματων στελεχών που δεν μπορούν να παράγουν πολιτική. Οι υπέρβαρες στρατιωτικές δαπάνες, θέματα όπως η ευθανασία, η προστασία των ζώων, τα δικαιώματα των ψυχασθενών, τα εκκλησιαστικά σκάνδαλα, ο γάμος των ομοφυλόφιλων είναι για το ένα και μοναδικό κόμμα των μικροαστών δημόσιων υπάλληλων και των συντηρητικών εργατών, ταμπού. Οι περίεργες φάτσες που το εκπροσωπούν στην τηλεόραση αναμασούν τα χιλιοειπωμένα κλισέ που έχουν αποστηθίσει και αδυνατούν να πουν κάτι φρέσκο και ανατρεπτικό. Απέμειναν έτσι ο Ζουράρις που τώρα θητεύει απ’ ευθείας στην πατριωτική Δεξιά και η Κανέλλη να είναι για χρόνια η φωνή του ΚΚΕ στην TV. Ο τυφλά αντιαμερικανικός και αντιδυτικός λόγος της κυρίας της Εκάλης με το τσιγάρο και το κομποσχίνι, θαυμάστριας του Χριστόδουλου, δεν συνιστά σε καμμιά περίπτωση προοδευτική τοποθέτηση και οι κραυγές της δεν αποτελούν αριστερή αντιπολίτευση.

Το πάθημα του ΚΚΕ στις δημοτικές εκλογές όπου εξέλεξε στην Αττική 1 μόνο δήμο έναντι 8 του ΣΥΝ, η ήττα του στα πανεπιστήμια όπου αυτοαπομωνώθηκε και στα συνδικάτα που συρρικνωθηκε, δείχνουν ανάγλυφα τα αδιέξοδα αυτού του κόμματος. Οι υβριστικές επιθέσεις του Ριζοσπάστη κατά του ΣΥΝ με το αγοραίο ύφος τους που δεν αποπνέουν κομμουνιστικό ήθος, οι ψευτοσυνεργασίες με κάποια απομεινάρια του λαϊκίστικου εθνικιστικού ΔΗΚΚΙ, δείχνουν πανικό. Η συντριβή του στην Καρδίτσα που συνεργάστηκε ανοιχτά με τη ΝΔ, οι συνεχείς έπαινοι των δεξιών δημοσιογράφων, βουλευτών και αστυνομικών στα τηλεοπτικά παράθυρα για την υπεύθυνη στάση του σε αντιδιαστολή με τον ΣΥΝ των «κουκουλοφόρων», θα έπρεπε να προβληματίζουν την ηγεσία του ΚΚΕ που ταμπουρωμένη στο μικρόκοσμό της συνεχίζει την μάχη της επαγγελματικής επιβίωσης της δικής της και των στελεχών της. Κρίμα!

Σχόλιο από ανώνυμος | 26/03/2007
Λεπτομέρειες για τις εξορίες και ποιός και πότε τις διέταξε στο:

http://www.macedoniaontheweb.com/forum/archive/t-1972.html

Βέβαια οι Ρώσοι δεν κρατούσαν λεπτομερή αρχεία των εκτελέσεων σαν τους Ναζί ώστε δεν ξέρουμε πόσοι απ΄ αυτούς τους εξόριστους εκτελέσθηκαν.

Η δικαιολογία του Μερτζάνου παπαγαλάκι του σταλινισμού ότι αυτοί που εξορίσθηκαν ήταν μεγαλοαστοί και αντεπαναστάτες βασίζεται στην σταλινική προπαγάνδα της εποχής εκείνης που παπαγαλίζεται μέχρι σήμερα.

Ότι οι Έλληνες της Κριμαίας και του Καυκάσου είχαν μόνο 3% εργάτες. Δηλαδή οι ακτήμονες και πάμπτωχοι Πόντιοι πρόσφυγες της Τούρκικης Γενοκτονίας κατάφεραν σχεδόν όλοι σε 20 χρόνια να γίνουν αφεντικά και μεγαλοϊδιοκτήτες σε μια Σοβιετική Ένωση που είχε ρημάξει τους αστούς όλα αυτά τα χρόνια.

Η αλήθεια έιναι ότι όλες οι μικρές μειονότητες έγιναν στόχος της Σταλινικής μανίας να τις σοβιετοποιήσει ή να τις εξοντώσει.
Η εγκατάσταση της ερημικής Σιβηρίας θα γινόταν ακόμη και άν οι νεοι κάτοικοι δεν είχαν ελπίδα επβίωσης.

Σχόλιο από Μικρασιάτης | 27/03/2007
Μικρασιάτη,

οι σοβιετικοί έχουν διατηρήσει τα καλύτερα αρχεία που υπάρχουν.
Απλώς, η πρόσβαση σ’ αυτά είναι πολύ δύσκολη στους ερευνητές.

Φέτος το καλοκαίρι έγινε μια ερευνητική αποστολή στην περιοχή Κολιμά της Ανατολικής Σιβηρίας με τη συμμετοχή του ιστορικού Βλ. Αγτζίδη και του ερευνητή Ιβάν Τζουχά. Δούλεψαν στα αρχεία των παλιών στρατοπέδων συγκέντρωσης που έχουν συγκεντρωθεί στο υποδειγματικά οργανωμένο κρατικό Αρχείο Αποκατάστασης Πολιτικών Κρατουμένων της περιόδου ’30, ’40.

Στα στρατόπεδα αυτά έχασαν τη ζωή τους περί τους 1200 Έλληνες από 8.000 περίπου που «φιλοξενήθηκαν» σ’ αυτά.

Αν καταφέρουμε κάποτε να τελειώσουμε με την περιπέτεια του βιβλίου Ιστορίας, θα κάνουμε ενδιαφέρουσες δημοσιεύσεις γι αυτά.

μ-π

Σχόλιο από Πόντος και Αριστερά | 27/03/2007
Ευχαριστώ για την πληροφορία μ-π.
Γνωρίζετε όμως αν υπάρχουν στα Σοβιετικά αρχεία αριθμοί εκτελεσθέντων Ελλήνων στις περιοχές της Κριμαίας και του Καυκάσου όσο διαρκούσε η βίαια μεταφορά του Ελληνικού πληθυσμου και μετά στις περιοχές εκείνες;

Σχόλιο από Μικρασιάτης | 27/03/2007
Οι εκτελέσεις έγιναν την περίοδο ’37-’38.

Οι μαζικές μετακινήσεις τη δεκαετία του ’40. Από την Κριμαία εκτοπίστηκαν στην Κεντρική Ασία το ΄44. Δεν υπήρχαν εκτελέσεις τότε, αλλά πολλοί θάνατοι από την κακουχία, από τις άθλιες συνθήκες μεταφοράς και από τις νέες συνθήκες στις «νέες πατρίδες».

Από τον Καύκασο, οι παραμεθόριοι ελληνικοί πληθυσμοί και οι πρόσφυγες της Μικρασιατικής Καταστροφής, εκτοπίστηκαν το ’49.

μ-π

Σχόλιο από Πόντος και Αριστερά | 27/03/2007
Καταλαβαίνω,
αυτές ήταν οι εκτελέσεις του ’37-38 στην περίοδο των κομματικών εκκαθαρίσεων.

Αλλά υπήρχαν και άλλες εκτελέσεις μεταγενέστερα.
Απαγωγές ανδρών απο τα σπίτια του χωριού και εκτελέσεις.
Αν θυμάμαι καλά ο Ομέρ περιγράφει ένα συμβάν στο χωριό που έμεναν οι Πόντιοι συγγενείς του και το έμαθε για πρώτη φορά πολύ αργότερα.

Σχόλιο από Μικρασιάτης | 27/03/2007
Άλλο πράγμα η εκτέλεση και άλλο η ενημέρωση της οικογένειας.
Πολλοί δεν έχουν μάθει μέχρι σήμερα την τύχη των δικών τους.

Θα μεταφερθεί στον «Ομέρ» η απορία, μήπως η συγκεκριμένη περίπτωση εμπίπτει σε άλλη κατηγορία.

μ-π

Σχόλιο από Πόντος και Αριστερά | 27/03/2007
θα λέγωσε ενα αριστερό ποντιακό ανέκδοτο.
Παναγιώτης Ψωμιάδης.

Σχόλιο από Πόντιες Κόρες | 12/05/2007
Μόνο ανέκδοτο;;;;

Σχόλιο από Πόντος και Αριστερά | 13/05/2007
Αγαπητε Ποντε κ Αριστερέ

Μπηκα να δώ κι εγώ το ενδιαφερον αυτό Ποστ….. που μου θυμισε και πολυ παλαιες συζητησεις …
Και πρεπει να ομολογήσω πως δεν το διαβασα ενδελεχώς …ουτε και την μεχρι τωρα συζτηση …..
Θα ηθελα να μου ξεκαθαρισεις ομως κατι:
Στο παραπάνω αρθρο του Β.Α διαφαινεται μια συμπαθεια προς την ζαχαριαδική πλευρά των γεγονότων της Τασκενδης (η ετσι μου φαινεται …πες μου! )
απο την αλλη το αρθρο κλίνει προς τον αντισταλινισμό; Ετσι δεν ειναι;( δηλαδή θεωρει τον Σταλιν υπευθυνο για την γενοκτονια των Ποντιων κ.λ.π.
Ε πειτε μου , παρακλαώ α) Το ΚΚΕ κανει στροφή προς την αποσταλινοποιηση με τον Κοληγιαννη … αυτό το θεωρειτε καλό;
ναι αλλά τα γεγονότα της Τασκενδης,στα πλαισια αυτής της στροφής δεν εγιναν ; και οι εκκαθαρίσεις των ζαχαριαδικών (ως σταλινικών )
(Βεβαια θυμαμαι καποιες διαφορετικές αποψεις για το πόσο περισσοτερο Σταλινικος ηταν ο Ζαχαριαδης απο τον Κολιγιαννη ή και τον Παρτσαλίδη (αλλά που να ψαχνω τώρα σε σκονισμένα συρταρια εκείνο το γραμμα που ειχε στελει ο Νικος απο το Σοργκουτ της Σιβηριας…)
Εν πάσει περιπτωσει μου φαινεται να υπάρχει μια καποια αντιφαση στο αρθρο α)(υπερ ζαχαριαδικών στην τασκενδη β) κατα του Σταλινισμου…) και ζητώ διευκρινισεις…

Σχόλιο από Νοσφεράτος | 23/05/2007
…και μια βαθυτερη απορία.:
πως γινεται η ανακαλυψη και αποκαλυψη των σταλινικών διξεων κατα των ποντιων να εγινε απο αυτούς που προεκυψαν απο …τους μαοϊκούς»

Μόνο που αυτοί που προκάλεσαν αυτούς τους προβληματισμούς, προέρχονταν -ανεξάρτητοι πλέον- από χώρους του κομμουνιστικού κόμματος και από τους μαοϊκούς.…

Οταν ξερουμε οτι ο μαοικος χωρος στηνΕλλαδα ηταν σουπερ Σταλινικός(με ελαχιστες εξαιρεσεις) και συγκροτηθηκε κυριως στην βαση της αντιθεσης του προς το 20 συνεδριο και στην αποσταλινοποισηση…

Προσεξε … Δεν αμφισβητώ οτι εγινε αυτή η μεταστροφή … Στη ζωή ολα γινονται … Πρωην υπερ -Σταλινικοι που κατηγορουσαν το ΚΚΕ ως Σταλινικό να το κατηγορουν τώρα οτι επανασταλινοποιειται … Θεμιτο και γονιμο …Η ζωή αλλάζει και μας αλλάζει

Εκείνο που πιθανως ειναι παραδοξο μου φαινεται πως ειναι το να θεωρουν οτι οι ιδιοι -δηλαδή τα υποκειμενα της κριτικής προς το ΚΚΕ -εχουν παραμεινει σε μια συνεχεια ,οτι δεν εχουν αλλαξει ριζικά και Αρδην , οτι δηλαδή παραμενουν συνεπή , σε μια γραμμη κριτικής …

… Κατι που δεν θα το θεωρουσα καθολου μεμπτον :Το να παραδεχτεις δηλαδή οτι αλλαξε ΡΙΖΙΚΑ ο τροπος που βλεπεις τα πραγματα και αρα ο εαυτός σου …αρκει να το παραδεχτεις..
.
.. Οπως επισης και το οτι η Μεταμοντερνα αναθεωρηση της ιστοριάς (με την ευρυτερη εννοια του ορου) ακομα και της προσωπικής ιστοριας του ΚΑΘΕ ιστορικου εχει προχωρήσει πολύ πιο βαθεια απο οτι μπορουμε ισως να αντιληφθουμε

Υ.Γ στο προηγουμενο σχολιο εγραψα»δηλαδή θεωρει τον Σταλιν υπευθυνο για την γενοκτονια των Ποντιων κ.λ.π.»
Γραψε λαθος …διωξεων ηθελα να πώ !

Σχόλιο από Νοσφεράτος | 23/05/2007
To κείμενο αυτό το φιλοξενούμε ως σχόλιο στο κείμενο του Γκίκα, που στο συγκεκριμένο θέμα θεωρητικοποιεί τη φιλοσταλινική στροφή του ΚΚΕ.

Μας κάλυψε η προσπάθεια να εντοπιστούν οι ανακολουθίες που σχετίζονται με την πορεία του συγκεκριμένου κόμματος.

Το, καθόλου θεωρητικό, ερώτημα («Τα παιδιά του Κολιγιάννη ποιόν είχανε πατέρα;»), απευθύνεται προς το ΚΚΕ και απαιτεί απάντηση.

Να σημειώσουμε ότι πρόσφατα στην Καλαμαριά, το ΚΚΕ χρησιμοποιώντας ένα σύλλογο που ελέγχει (το σύλλογο Καυκασίων) πραγματοποίησε ένα διήμερο «επιστημονικό» συμπόσιο για το ποντιακό ζήτημα (όπου για τη σταλινική εποχή μοναδικός ομιλητής ήταν ο Α. Γκίκας) με εμφανή την πρόθεση να καταγγείλει όσους ασχολούνται με την έρευνα αυτής της περιόδου, να αποκαθάρει το σταλινισμό από το βάρος των ρατσιστικών διώξεων και να ταυτίσει την έρευνα για τη σταλινική εποχή με την αντικομμουνιστική υστερία που εμφανίζεται στη «Δύση» (αντικομμουνιστικό μνημόνιο κ.λπ.)

Η μεθόδευση βέβαια δεν πέρασε και αιτία ήταν το γεγονός ότι τα θύματα του σταλινισμού και οι εκτοπισμένοι στο Καζαχστάν, κατοικούν πλέον και στη Θεσσαλονίκη…

Όσον αφορά τα θέματα που θέτεις στο δεύτερο σχόλιό σου και σχετίζονται με τη μετεξέλιξη παλιών μαοϊκών και λοιπών ζητημάτων, ας απαντήσουν όσοι έχουν σχέση με το φαινόμενο!!!

μ-π

Σχόλιο από Πόντος και Αριστερά | 24/05/2007
Να γίνει διεθνές συνέδριο για τη γενοκτονία των Ποντίων Εκτυπώσιμη σελίδα
Πρότεινε ο καθηγητής του Πανεπιστημίου της Βιέννης Πολυχρόνης Ενεπεκίδης.

«Να γίνει ένα διεθνές συνέδριο για τη γενοκτονία, στο οποίο να κληθούν οι εκπρόσωποι όλων των λαών που έχουν πέσει θύματα γενοκτονίας», πρότεινε μιλώντας στη «Θ» ο διακεκριμένος καθηγητής του Πανεπιστημίου της Βιέννης, που έχει εντρυφήσει στο θέμα της ποντιακής γενοκτονίας, Πολυχρόνης Ενεπεκίδης. Ο κ. Ενεπεκίδης μάλιστα πρότεινε το συνέδριο να γίνει στη Χίο, δεδομένου ότι από εκεί ξεκίνησε η γενοκτονία των Ελλήνων από τους Τούρκους το 1822.

Τα παραπάνω τονίστηκαν με αφορμή του τριήμερου επιστημονικού συνεδρίου με θέμα «Η γενοκτονία του ποντιακού ελληνισμού και η διαχρονική εξέλιξη του ζητήματος», που οργάνωσε ο Σύλλογος Καυκάσιων Καλαμαριάς «Ο Προμηθέας» στις 11, 12 και 13 Μαΐου στο Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς «Μελίνα Μερκούρη».
Στη διάρκεια του συνεδρίου μίλησε και ο διεθνολόγος Βενιαμίν Καρακωστάνογλου, ο οποίος αναφέρθηκε στους τρόπους με τους οποίους θα πρέπει από εδώ και πέρα να προχωρήσει το θέμα της αναγνώρισης της ποντιακής γενοκτονίας.
«Το Παγκόσμιο Ποντιακό και Αρμενικό Κίνημα στην Αρμενία, στην Ελλάδα και την Κύπρο έχουν κάθε λόγο να επιμείνουν στην αναγνώριση της Γενοκτονίας από τους Τούρκους και επειδή οι Τούρκοι από όσο μπορώ να προβλέψω δεν έχουν λόγο να αναγνωρίσουν τη γενοκτονία, η αναγνώριση θα πρέπει να ξεκινήσει από τους διεθνείς οργανισμούς», εξήγησε ο κ. Καρακωστάνογλου.

«Η γενοκτονία εις βάρος των Ελλήνων του Πόντου είναι γεγονός και επιβεβαιώνεται και σήμερα εκτός των άλλων από τη συλλογή αδιάψευστων στοιχείων μέσα από τα αρχεία Τουρκίας, Ρωσίας, Γερμανίας, Αυστρίας, Αγγλίας, Ιταλίας, Γαλλίας και ΗΠΑ που οπλίζουν τη φαρέτρα της εξωτερικής πολιτικής για τη διεθνή αναγνώριση», τόνισε ο πρόεδρος της οργανωτικής επιτροπής του συνεδρίου, καθηγητής Ιατρικής Επαμεινώνδας Φαχαντίδης.

Μαι 14, 2007
ΕΦΗΜΕΡΙΣΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

ΥΓ ΟΙ ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΑΣ ΛΕΝΕ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΤΙΣ ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΑ ΣΕ ΑΛΗΘΙΝΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ, ΓΙΑΤΙ ΑΠΟΣΟ ΒΛΕΠΕΙΣ ΦΙΛΕ ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗ ΕΔΩ ΠΕΡΑΣΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΗΜΕΡΙΔΑ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ !!!!!!!!!!!

ΤΣ ΤΣ ΤΣ ΟΥ !!!!!!!!!!

Σχόλιο από ΜΕΡΤΖΑΝΟΣ | 03/06/2007
Οι σοβιετικές αρχές στράφηκαν κατά όσων είχαν ταξικό συμφέρον να αλλάξει το σοβιετικό σοσιαλιστικό κοινωνικοοικονομικό καθεστώς. Από τους συλληφθέντες Ελληνοπόντιους, το 32% προερχόταν από τα κολχόζ (κατηγορούμενοι για σαμποτάζ), το 27% βρισκόταν σε εξειδικευμένες θέσεις, το 13% κατείχε διευθυντικές θέσεις, το 10% ήταν υπάλληλοι, το 6% εκπαιδευτικοί, ενώ μόλις το 3% ήταν εργάτες8.
Επιπλέον, η επιλογή των υπόπτων γινόταν κυρίως από τα τοπικά εθνικά συμβούλια των ίδιων των Ελλήνων της ΕΣΣΔ. Υπήρχαν, βέβαια, και περιπτώσεις ανθρώπων που συνελήφθησαν μετά από – αβάσιμες όπως είπαν – κατηγορίες. Πολλοί από αυτούς αθωώθηκαν κι αποκαταστάθηκαν9.
Μεγάλος αριθμός των συλληφθέντων την περίοδο 1937-1939 αφέθησαν σύντομα ελεύθεροι. Σύμφωνα με έκθεση της ελληνικής πρεσβείας στη Μόσχα, μόνο κατά τα έτη 1938-1939 αποφυλακίστηκαν πάνω από 755 άτομα: Αριθμός που εκτιμάται πολύ μεγαλύτερος από την ίδια την πρεσβεία λόγω έλλειψης συνολικής εικόνας10.
Οσον αφορά στην πραγματική έκταση των διώξεων, τα επίσημα κρατικά αρχεία της ΕΣΣΔ κάνουν λόγο για 2.610 Ελληνες εκτοπισμένους το 1942 (αριθμός που έπεσε στους 1.247 το 1947)11. Ο συνολικός αριθμός των μετεγκατεστημένων, σύμφωνα με τα αρχεία της KGB (αναφέρονται ως «ειδικοί μέτοικοι»), μέχρι το 1953 ανερχόταν σε 14.760.

Σχόλιο από ΜΕΡΤΖΑΝΟΣ | 03/06/2007
Πρόσφατη έρευνα Αμερικανών ιστορικών στα κρατικά αρχεία της ΕΣΣΔ (δημοσιεύτηκε στο «American Science Review» ΚΑΙ του εθνικου κεντρου επιστημονικησ ερευνας τησ Γαλλιασ L’Historie ) κατέληγε πως η λεγόμενη περίοδος της τρομοκρατίας (1936-1940) «στόχευε κυρίως στις ελίτ, παρά στις εθνικές ομάδες αυτές καθαυτές». Επηρέασε δηλαδή κατηγορούμενους για διαφθορά, κατάχρηση εξουσίας, κλπ.

Επίσης,οσοαναφορα τους πλυθησμους που εφυγαν απο τις περιοχες τους ελάχιστος αριθμός εξ αυτών εγκαταστάθηκε στη Σιβηρία. Η συντριπτική πλειοψηφία μεταφέρθηκε σε προάστια μεγάλων αστικών κέντρων (στις πόλεις Molotov, Sverdlovsk, ακόμα και στη Μόσχα). Σημειωτέον πως το σοβιετικό κράτος αποζημίωνε τους «ειδικούς μέτοικους» για τις περιουσίες τους, ενώ τους εξασφάλιζε δουλιά και στέγη12.

Επιπλέον, η επιλογή των υπόπτων γινόταν κυρίως από τα τοπικά εθνικά συμβούλια των ίδιων των Ελλήνων της ΕΣΣΔ. Υπήρχαν, βέβαια, και περιπτώσεις ανθρώπων που συνελήφθησαν μετά από – αβάσιμες όπως είπαν – κατηγορίες. Πολλοί από αυτούς αθωώθηκαν κι αποκαταστάθηκαν.{ Μουρατίδου Β. (2001) «Εκατοντάχρονη Οδύσσεια», σελ. 210 και Μυστακόπουλος Β. (2003) «Ανθρωποι, Χρόνια, Γεγονότα», σελ. 59}. {Απόφαση Νο. 5859 της Κρατικής Επιτροπής Αμυνας 11/5/1994, Βιβλιοθήκη Κογκρέσου των ΗΠΑ}

8. Αγτζίδης Β. (2001) «Παρευξείνιος Διασπορά», σελ. 480(η πηγη για το thread απο πανω)

Σχόλιο από ΜΕΡΤΖΑΝΟΣ | 03/06/2007
ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΑΝ ΚΑΙ ΤΑ ΕΧΩ ΞΑΝΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙ ΕΔΩ ΑΚΟΜΑ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙ ΔΕΝ ΕΧΩ ΠΑΡΕΙ ΜΙΑΣ ΠΟΥ Η ΠΗΓΕΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΑΞΙΟΠΙΣΤΕΣ. ΑΥΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΙΣΤΟΡΙΤΟ ΚΑΙ ΤΥΦΛΟ ΑΝΤΙΚΟΜΟΥΝΙΣΜΟ ΠΟΥ ΣΤΗΡΙΖΕΤΑΙ ΣΕ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΟΠΥ ΤΥΠΟΥ «Η ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΠΩΣ «, «Ο ΠΑΠΠΟΥΣ ΜΟΥ ΤΟ ΕΙΔΕ» , «Η ΘΕΙΑ ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ ΜΟΥ ΑΚΟΥΣΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΕΙΤΟΝΑ ΤΗΣ» ΚΤΛ ΚΤΛ ΠΟΥ ΚΑΘΕ ΑΛΛΟ ΠΑΡΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΘΕΩΡΗΘΟΥΝ !!!!

ΑΝ ΘΕΛΕΤΕ ΤΑ ΔΙΑΒΑΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΒΓΑΖΕΤΑΙ ΕΝΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ!
ΑΝ ΠΑΛΙ ΟΧΙ ΚΛΕΙΣΤΕΙΤΕ ΣΤΟ ΚΟΥΚΟΥΛΙ ΣΑΣ ΚΑΙ ΣΤΗΡΙΧΤΕΙΤΕ ΣΕ ΠΟΛΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥΣ ΟΠΩΣ Ο ΤΣΟΥΧΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΣΙΡΑΚΙ ΤΩΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΩΝ ΣΤΗΝ ΡΩΣΙΑ !

Σχόλιο από ΜΕΡΤΖΑΝΟΣ | 03/06/2007
bre σύντροφε Μερτζάνο,

διαβάζεις μόνο όσα σε βολεύουν. Τρεις ερωτήσεις:

-Γιατί από το συνέδριο που οργανώθηκε από τον (φιλοΚΚΕ) σύλλογο Καυκασίων της Καλαμαριάς αποκλείστηκε ο Αγτζίδης που τον επικαλείσαι…

-Γιατί το 1937 έκλεισαν τα σοβιετικά ελληνικά σχολεία, οι σοβιετικές (φιλοσταλινικές) εφημερίδες, τα σοβιετικά ελληνικά θέατρα, καταργήθηκαν οι αυτόνομες σοβιετικές ελληνικές περιοχές….

-Γιατί το ‘44 το σύνολο του ελληνικού πληθυσμού της Κριμαίας -που συμμετείχε και στην αντίσταση κατά των Ναζί-
εκτοπίστηκαν στο Ουζμπεκιστάν (Φεργκανά) και στη Σιβηρία…

-Γιατί το 1949 σχεδόν το σύνολο του ελληνικού πληθυσμού του Καυκάσου εκτοπίστηκε στην Κεντρική Ασία και παραδόθηκε -δίκην δουλοπαροίκων του μεσαίωνα- στα κολχόζ…

-Τα παιδιά του Κολιγιάννη ποιόν είχαν πατέρα;

Αν θέλεις να συνεχιστεί τούτη η συζήτηση, παρακάμπτωντας κατ’ εξαίρεση τις προβοκατόρικες αναφορές σου, απάντησε σ’ όλες τις ερωτήσεις χωρίς υπεκφυγή συμπεριλαμβανομένης της τελευταίας η οποία είναι απολύτως πολιτική!

μ-π

Υ.Γ.

Και δύο τελευταίες:

-Αλήθεια σύντροφε Μερτζάνο, δεν μπορείς να διαχωρίσεις την κριτική στην πολιτική του σταλινισμού (που αποτελεί μια ενδοαριστερή υπόθεση και ύψιστη πολιτική κατάκτηση) με την αντικομμουνιστική υστερία της παραδοσιακής δεξιάς;

-Πιστεύεις ότι το ΚΚΕ έχει κανένα όφελος με το να πάρει στους ώμους τις ευθύνες του σταλινισμού και να απολογείται γι αυτόν;

Σχόλιο από Πόντος και Αριστερά | 04/06/2007
ΕΓΩ ΜΙΛΗΣΑ ΜΕ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΚΑΙ ΠΗΓΕΣ !!!!!!!!!

ΑΝ ΤΩΡΑ ΣΤΟΧΟ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΡΙΧΝΕΙΣ ΑΝΤΙΚΕΚΕΔΙΣΜΟ ΟΠΟΥ ΒΡΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ ΤΕΚΜΗΡΙΩΜΕΝΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ , ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΣΑΙ ΚΟΛΛΗΜΕΝΟΣ ΕΓΩ ΔΕΝ ΣΥΜΜΕΤΕΧΩ !!!!!!

ΑΛΛΩΣΤΕ ΣΕ ΑΥΤΑ ΣΟΥ ΕΧΩ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΠΑΡΑΠΑΝΩ !!!!!!! ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΑ ΞΑΝΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΑΣ ΚΑΛΑ ΜΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ!

ΑΛΛΑ ΜΑΛΛΟΝ ΕΙΣΑΙ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΑΛΛΗ ΤΗΣ ΣΥΜΟΜΟΤΑΞΙΑΣ ΤΗΣ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑΣ «ΑΝ ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΕΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ΤΟΣΟ ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΓΙΑΥΤΗ «

Σχόλιο από ΜΕΡΤΖΑΝΟΣ | 04/06/2007
Σε λίγο καιρό θα ανεβάσουμε τρία κείμενα για τις σταλινικές διώξεις.

Το πρώτο για τις διώξεις του ‘37-’38,
το δεύτερο για τις μαζικές βίαιες μετακινήσεις του ελληνικού πληθυσμού από τον Καύκασο και τη Νότια Ρωσία στην Κεντρική Ασία, κοντά στα σοβιετοκινεζικά σύνορα και
το τρίτο για τις ερευνητικές προσπάθειες σε αρχεία στην πρώην ΕΣΣΔ.

Επίσης έχουμε έτοιμα δύο κείμενα, ένα για τον Γεώργιο Σκληρό και τις απόψεις του για τον τουρκικό εθνικισμό (1908) και το άλλο για τη Ρόζα Λούξεμπουργκ και τις απόψεις της για το Ανατολικό Ζήτημα.

Όμως, η ανεκδιήγητη ιστορία με το βιβλίο Ιστορίας -που εμείς την εκλαμβάνουμε ως μια σύγχρονη αναβίωση του πνεύματος του Γεωργίου Βλάχου (ελπίζω να νοείς)- πήγε πίσω αυτές τις δημοσιεύσεις.

Μη χάνεις ποτέ την υπομονή σου!!!!!!!!!!!!!p>

μ-π

Σχόλιο από Πόντος και Αριστερά | 05/06/2007
Επίσης, γράφεις:

“ΑΝ ΤΩΡΑ ΣΤΟΧΟ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΡΙΧΝΕΙΣ ΑΝΤΙΚΕΚΕΔΙΣΜΟ…..”

Σου το λέω για άλλη μια φορά.

Ως παρέα του “Πόντος και Αριστερά” δεν είμαστε ούτε αντικεκέδες, ούτε αντικουκουέδες!

Αν δεν είχες προκαταλήψεις θα καταλάβαινες ότι η δικιά μας προσέγγιση “χτυπάει το καμπανάκι” στο ΚΚΕ, το οποίο ετοιμάζεται να ξαναγυρίσει δεκαετίες πίσω σε μια δύσκολη εποχή και να αρχίσει να απολογείται -χωρίς να χρωστά- για τα σταλινικά εγκλήματα.

Το ΚΚΕ είναι απαραίτητο κόμμα στην πολιτική ζωή του τόπου…. Ανεξάρτητα από τη συμφωνία ή τη διαφωνία μαζί του, η παρουσία του βοηθά την καλύτερη αντιμετώπιση των νέων ζητημάτων.

Η κριτική που ασκούμε δεν έχει ως στόχο την απαξίωση του ΚΚΕ αλλά την υποβοήθησή του, όσο και αν αυτό σου φαντάζει παράξενο. Το ότι υπάρχουν ομάδες και πρόσωπα, που θέλουν να απαξιωθεί πλήρως είναι γεγονός… Όμως αυτό που φαίνεται να μη συνειδητοποιείς, είναι ότι το ίδιο αποτέλεσμα θα καταφέρουν και όσοι το σέρνουν σε θέσεις απολογητικές του σταλινισμού.

μ-π

Σχόλιο από Πόντος και Αριστερά | 05/06/2007
Ίσως σας ενδιαφέρει:-)

http://193.218.80.70/cgi-bin/hwebpressrem.exe?-A=459016&-w=&-V=hpress_int&-P

Σχόλιο από pixie | 10/06/2007
Ευχαριστούμε Πίξι!!! Όντως, το άρθρο της Κριτσέφσκαγια που δημοσιεύτηκε στην «Αυγή»΄ είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον. Θα σου είμαστε ευγνώμονες εάν μας υποδείξεις οτιδήποτε άλλο πε΄σει στην αντίληψή σου.

———————————————–

Η «Αλήθεια» της Πετρούπολης

«Αυγή», 07/06/2007
—————–

Της Ευγενίας ΚΡΙΤΣΕΦΣΚΑΓΙΑ

Δεν πέρασε μισός χρόνος, που το κανάλι ΜΕΓΑ πρόβαλε την εκπομπή του Αλέξη Παπαχελά «Φάκελοι», αφιερωμένη στους ελληνοπόντιους, που εξοντώθηκαν στη Σοβιετική Ένωση επί Στάλιν στις δεκαετίες του ’30-’40. Ο Τάσος Τέλλογλου, βασίζοντας την έρευνά του σχεδόν αποκλειστικά στο βιβλίο του έλληνα από την Ουκρανία Ιβαν Τζούχα, το |Μαρτυρολόγιο|, άνοιξε μια συζήτηση που σίγουρα είχε νόημα να γίνει, αλλά με μια επιπλέον προϋπόθεση: να προβληθούν στην εκπομπή περισσότερες φωνές και περισσότερες απόψεις, συχνά πολύ πιο ζυγισμένες και λιγότερο απόλυτες από κείνες του Τζούχα.

Όμως, το θέμα μου δεν είναι ούτε ο Στάλιν (Θεός φυλάξει!), ούτε η όποια διαφήμιση ή δυσφήμηση του έργο του Τζούχα.

Κατ’ εμέ, οι δημοσιογράφοι είχαν μπροστά του ένα πολύ πιο ενδιαφέρον θέμα, ένα πολύ πιο πλούσιο υλικό, που μπορεί να μην ήταν τόσο γαργαλιστικό, αλλά δικαιούταν τουλάχιστον μια ανάλογη προβολή στην Ελλάδα.

Το βιβλίο του Ιβαν Τζούχα εκδόθηκε στην Πετρούπολη από τις εκδόσεις «Αλήθεια», που ακούγεται ακριβώς έτσι, ελληνιστί, και στα ρωσικά. Το καταπληκτικό είναι, πως οι εκδόσεις «Αλήθεια» δεν κατάφεραν μόνο να επιζήσουν όποιων κρίσεων -οικονομικών, πολιτικών, κοινωνικών- από το 1992 (έτος ίδρυσής τους) μέχρι σήμερα, αλλά μπόρεσαν να αναπτυχθούν, να στερεωθούν και να μην αποκλίνουν ούτε πιθαμή από το αρχικό, μεγαλόπνοο σχέδιό τους: να εκδίδουν βιβλία ποιότητας, και πρώτα-πρώτα τις δύο μεγάλες σειρές τους: την «Βιβλιοθήκη της Αρχαιότητας» και την «Βυζαντινή Βιβλιοθήκη».

Τι σήμαινε αυτό στην καινούργια τάξη πραγμάτων στη Ρωσία, δεν είναι καθόλου δύσκολο να φανταστεί κανείς. Δίχως κρατική υποστήριξη, μέσα στο μαινόμενο πέλαγος της κάθε είδους λογοτεχνίας, και πρώτα απ’ όλα εκείνης που για πολλές δεκαετίες -ανεξαρτήτως ποιότητας και περιεχομένου- έλειπε από τα ράφια των σοβιετικών βιβλιοπωλείων, και την οποία ξέβρασε η ξέφρενη και ανεξέλεγκτη εκδοτική δραστηριότητα, η «Αλήθεια» συνέχιζε να ποντάρει στην ποιότητα και όχι στο κοινό γούστο.

Και να που ήρθε η στιγμή, που η «Αλήθεια» της Πετρούπολης να εγκαινιάσει ακόμα μια σειρά, που λογικά θα έπρεπε να αποδειχθεί εντελώς αντιεμπορική: την «Βιβλιοθήκη των Νεοελληνικών Μελετών».

Ακόμα μια φορά αποδείχθηκε πως οι προβλέψεις των ηττοπαθών ήταν μάταιες: η «αντιεμπορική» σειρά άντεξε και πουλάει. Αποδείχθηκε, επίσης, πως ένας ολόκληρος κόσμος αναγνωστών ενδιαφέρεται, περιμένει, αδημονεί για ένα καινούργιο βιβλίο της σειράς. Και πως οι σχέσεις μεταξύ της Ρωσίας και της Ελλάδας δεν περιορίζονται στη Φιλική εταιρία και τον Ιωάννη Καποδίστρια, και σίγουρα όχι στον Ιβαν Τζούχα: είναι περιπλοκότερες, μακροβιότερες και σίγουρα φωτεινότερες.

Ας αναφερθώ σε μερικά μόνο βιβλία της σειράς, την οποία τίμησαν με την συμμετοχή τους τόσο ρώσοι ιστορικοί και συγγραφείς, όσο και έλληνες. Ιδιαίτερα εκείνοι, που με «κίνδυνο της ζωής τους» ήρθαν, έμειναν και συνεχίζουν να ζουν στη Ρωσία, την προ- και μετά περεστρόικας: |Έλληνες της Ρωσίας και της Ουκρανίας|, του Γ. Ιβανόφ, |Ελληνικός κόσμος στα τέλη του ΧVIII-αρχές του ΧΧ αιώνα|, της Φ. Γιαννίτση, |Λάμπρος Κατσώνης στην ιστορία της Ελλάδας και της Ρωσίας|, του Γ. Πριάχιν, |Διαφωτισμός στην Ελλάδα|, του Π. Κιτρομηλίδη, και η μετάφραση στα ρωσικά του βιβλίου της Ιωάννα Τσάτσου |Ο αδερφός μου Γιώργος Σεφέρης|, καθώς και θεατρικών έργων του Π. Τακόπουλου, και του Γ. Μποτανάκη και άλλα.

Κάποια από τα βιβλία αυτά ανακαλύπτουν τον ανεξάντλητο πλούτο των ρωσικών αρχείων (κι όχι μόνο των αρχείων της ΚαΓκεΜπε!), για πολλά χρόνια απρόσιτων στους έλληνες ερευνητές, για τον κύριο και αυτονόητο λόγο της άγνοιας της ρωσικής γλώσσας. Σε ένα από τα βιβλία των εκδόσεων «Αλήθεια» θα ήθελα όμως να σταθώ ιδιαιτέρως. Είναι το βιβλίο του Γιάννη Νικολόπουλου |Έλληνες της Ρωσία των ΧVII-ΧΧ αιώνων|. Πρόκειται για έναν σπουδαίο ιστορικό και διπλωμάτη, που ζει εδώ και 27 χρόνια στη Μόσχα και μελετά τα ρωσικά ιστορικά αρχεία. Η ζωή, η επιστημονική και η διπλωματική του δραστηριότητα θα μπορούσαν από μόνες τους να αποτελέσουν υπόθεση ενός συναρπαστικού μυθιστορήματος, γιατί ο Γιάννης Νικολόπουλος, καρμικά, όπως και σε άλλες περιόδους της ζωής του, σε άλλες χώρες, βρέθηκε στη Ρωσία στη πλέον κρίσιμη περίοδο της νεώτερης ιστορίας της και την έζησε, όπως και οι ήρωές του, Έλληνες της Ρωσίας, στις άλλες κρίσιμες στιγμές της και σε άλλες εποχές.

Το 1990 ο Γιάννης Νικολόπουλος ιδρύει το «Ίδρυμα Νεοελληνικών Μελετών», γενικός γραμματέας του οποίου συνεχίζει να είναι, και το οποίο διευθύνει ο παγκοσμίου φήμης ιστορικός, πανεπιστημιακός και φιλέλληνας Γρηγόρι Αρς, που δυο χρόνια πριν ανακηρύχθηκε επίτιμος διδάκτωρ του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Σημειωτέον πως για τον Γιάννη Νικολόπουλο, που για τόσα χρόνια βοηθούσε, οικονομικά αλλά και ηθικά, στην έκδοση και τη διάδοση των βιβλίων με θέμα την ιστορία της νεώτερης Ελλάδας και τις ρωσο-ελληνικές σχέσεις, το βιβλίο |Έλληνες της Ρωσία του ΧVII-ΧΧ αιώνων| είναι το πρώτο που εκδίδεται στη Ρωσία, γραμμένο από τον συγγραφέα στα ρωσικά.

Το βιβλίο παρουσιάζει μια συλλογή από κείμενά του διαφορετικών εποχών, πάνω σε συγκεκριμένα θέματα (όπως «Από τον ‘Αγαθάγγελο’ στην ‘Μεγάλη Ιδέα’: η Ρωσία και οι απαρχές του σύγχρονου ελληνικού εθνικισμού», «Η ελληνική δυναστεία στη Ρωσία των μετά-μεταρρυθμίσεων. Οικογένεια Μελισσίνο», «Μερικά στοιχεία για την μασονική δραστηριότητα των αδελφών Υψηλάντη», «Ιωάννης Παπαρρηγόπουλος – εταιρικός, πρόξενος της Ρωσίας, έλλην γαιοκτήμονας» και άλλα) και οι αρχειακές πηγές (όπως «Αποτελέσματα μελετών του ‘Ρωσικού βιογραφικού λεξικού’: Ανάλυση των 130 βιογραφιών ελλήνων, που αναδείχθηκαν στις κρατικές υπηρεσίες και τα ελεύθερα επαγγέλματα στη Ρωσία από το 1750 έως 1850», «Εμπορικά ντοκουμέντα της Οδησσού: μερικές μαρτυρίες για την δραστηριότητα των ελλήνων στο Νότο της Ρωσίας τον ΧΙΧ αιώνα» και άλλα).

Τελικά η «Αλήθεια» για τους έλληνες της Ρωσίας και τους έλληνες στη Ρωσία είναι πολύ πιο συναρπαστική. Ιδιαίτερα όταν προβάλλεται, διαδίδεται, μελετάται δίχως σκοπιμότητες. Και η συγκεκριμένη «Αλήθεια» της Πετρούπολης θα πάει, όπως ομολόγησε ο γενικός διευθυντής των εκδόσεων Ιγκορ Σάβκιν, ακόμα πιο μακριά, εγκαινιάζοντας μια καινούργια ελληνική σειρά, την «Βιβλιοθήκη Σύγχρονης Ελληνικής Λογοτεχνίας». Εγχείρημα ακόμα πιο δύσκολο, λόγω σχεδόν πλήρους άγνοιας του ρωσικού αγνωστικού κοινού σχετικά με τα ονόματα των σύγχρονων ελλήνων συγγραφέων και ποιητών, αλλά γι’ αυτό ακριβώς και πιο συναρπαστικό.
Υπάρχουν οι πρώτες ιδέες σχετικά με το ποιο όνομα θα εγκαινιάσει τη νέα «Βιβλιοθήκη». Αλλά αυτό το μυστικό θα το αποκαλύψουμε, όταν η απόφαση παρθεί αμετακλήτως.

Η Ευγενία Κριτσέφσκαγια είναι κλασική φιλόλογος

Σχόλιο από Πόντος και Αριστερά | 10/06/2007
Από συζήτηση στο ιντιμίντια για την καταστολή της εξέγερσης των ναυτών της Κροστάνδης

—————————————————-

Κι’ όλοι ζήσαμε καλά κι αυτοί καλύτερααααα

από μ-π 7:54μμ, Παρασκευή 29 Ιουνίου 2007

…και μετά, αφού η Επανάσταση εξόντωσε τους αναρχικούς, τους ναύτες της Κροστάνδης, τους σοσιαλεπαναστάτες, τους μενσεβίκους, τους δημοκράτες, τους μοναρχικούς, δημιούργησε μια πρότυπη προλεταριακή δημοκρατία όπου ο καθένας αμοίβονταν με βάση τις ανάγκες του και πρόσφερε ανάλογα με τις δυνατότητές του. Κανείς δεν είχε δικαίωμα να παραβιάζει τη βούληση του Λαού… Εξάλλου, δεν υπήρχαν ακριβώς εκπρόσωποι αλλά απλοί διαχειριστές, μάνατζερ θα τους λέγαμε καλύτερα, που ορίζονταν μέσα από ανοιχτές συνελεύσεις και ήταν ανά πάσα στιγμή ανακλητοί. Έτσι κατάφεραν να μη δημιουργηθεί καμιά γραφειοκρατία. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Σιβηρίας που είχε δημιουργήσει ο τσάρος, καταργήθηκαν!

Η ανθρωπότητα (τουλάχιστον το ένα έκτο της) πέρασε μια από τις πιο δημιουργικές της φάσεις. Ο έξω κόσμος, ο καπιταλιστικός, βυθίστηκε σε μια αργή αλλά βαθύτατη οικονομική και πολιτική κρίση!

Ογδόντα περίπου χρόνια μετά την πετυχημένη Επανάσταση, το τέλος των διάφορων γκρινιάρηδων (Λούξεμπουργκ, Κροπότκιν κ.λπ.) και την καταστολή της μαχνοβίτικης και κροστανδιανής αντεπανάστασης, ο καπιταλιστικός κόσμος κατέρρευσε κάτω από το βάρος των αντιφάσεών του.

Σχόλιο από Πόντος και Αριστερά | 29/06/2007
Εγώ θα ήθελα κάποιο στέλεχος του ΚΚΕ που υποστηρίζει αυτές τις αθλιότητες που έγραψε αυτός ο κύριος Γκίκας να έρθει να μας κάνει μια ενημέρωση σε ένα σύλλογο Ποντίων και να ισχυριστεί ότι οι διωγμοί δεν έγιναν. Μόνο να κοιτάξει να εξοπλιστεί με τα ανάλογα σύνεργα για να αποφύγει τα κλούβια αυγά και τις σάπιες ντομάτες. Τέτοιοι άθλιοι ισχυρισμοί είναι προϊόντα κομματικής προπαγάνδας και φανατισμού που δεν εμπίπτουν στα όρια της ιστορικής αλήθειας ή έστω αληθοφάνειας. Σεβασμός στη μνήμη των νεκρών και των εξόριστων Ποντίων.

Σχόλιο από Ανώνυμος Πόντιος | 09/07/2007
Ας θυμηθούμε τις περίφημες παραινέσεις προς τους νέους του τότε Γ.Γ. του ΚΚΕ Γρηγόρη Φαράκου:

Μεταξύ άλλων αναφέρει :”Για την αγωνιστική ταξική πατριωτική διαπαιδαγώγηση της νεολαίας. οι νέοι πιέζονταν να είναι υπάκουοι, να αποφεύγουν τις εφήμερες ερωτικές σχέσεις, να διαβάζουν τα μαθήματά τους για να μη στενοχωρούν τους δικούς τους και, ειδικά τα κορίτσια, να μην αργούν να γυρίσουν στο σπίτι το βράδυ. “Θέλουμε οι νέοι να τρέφουν πραγματική αγάπη στην οικογένεια, ν’ αντιλαμβάνονται και να εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους απέναντί της (…). Να έχουν αισθηματικές σχέσεις με το άλλο φύλο που ν’ ανταποκρίνονται στα ιδανικά της προόδου. Να έχουν στέρεους συναισθηματικούς δεσμούς”

“Πρέπει να βλέπουμε τον ερωτικό δεσμό καταρχήν σαν μόνιμη σχέση(…)

Νομίζω ότι τα κυριότερα εμπόδια για τις όχι καλές σχέσεις με το σπίτι μπαίνουν από εμάς:

Ο πρώτος λόγος για τις συγκρούσεις προκύπτει από την κακή συμπεριφορά προς τους γονείς. (…)

Δεύτερο, οι συγκρούσεις προκύπτουν από τη χειροτέρευση των επιδόσεων στα μαθήματα ή τις σπουδές.

Και τρίτο, από το ότι κάνουμε ξενύχτια πολλά, ώρες πολλές χάνουμε σε άλλες απασχολήσεις, πάντως όχι εξαιτίας της ΚΝΕ. (…) Και ιδιαίτερα σοβαρό είναι το πρόβλημα με τα κορίτσια.

Το ξέρετε πολύ καλά. Είναι μια παράδοση της ελληνικής οικογένειας. Τέλος πάντων, δεν μπορεί η κοπέλα να πηγαίνει συνέχεια κάθε βράδυ στις 1 και στις 2 τη νύχτα σπίτι της. Και λέει τότε ο γονιός, φταίει η ΚΝΕ, ενώ είναι γνωστό ότι δεν οφείλονται τα ξενύχτια σε δουλειά της ΚΝΕ”

στη συνέχεια, ο Γενικός Γραμματέας του κόμματος πρότεινε μέτρα διαπαιδαγώγησης της νεολαίας της ΚΝΕ.

(Υλικά της συνεδρίασης του ΚΣ της ΚΝΕ με θέμα τη διαπαιδαγώγηση”, (Εκδόσεις “Οδηγητής”, Αθήνα 1977.)

Σχόλιο από Πόντος και Αριστερά | 24/09/2007
@Πόντος και Αριστερά. Δε θα διαφωνήσω μαζί σου όσο αφορά τα ιστορικά γεγονότα. Σε καμία περίπτωση. Αυτό πρώτα απ όλα γιατί δε τα γνωρίζω. Όμως κάθε στοιχείο, κάθε επιχείρημα και κάθε διαπίστωση έχει νόημα και υπόσταση μέσα στο κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο διατυπώνεται. Σ αυτό το επίπεδο μόνο θα διαφωνήσω.
Όσο για το Φαράκο ξέρεις φαντάζομαι την άποψη του σημερινού ΚΚΕ για την αφεντιά του.

Σχόλιο από compasso | 10/10/2007
Αγαπητέ Πόντε και αγαπητή Αριστερά,
διάβασα μεγάλο μέρος του post και του – αναπόφευκτα άγονου – διαλόγου που ακολούθησε. Χωρίς καμία διάθεση σποράς αγκωναριών στο ήδη πετροστρωμένο χέρσο χωράφι, θέλω να κάνω τις εξής παρατηρήσεις. Οι πηγές μας, απ’ όπου κι αν προέρχονται, χρειάζονται μια κριτική επεξεργασία, μια διασταύρωση και αντιπαραβολή με αντιδιαμετρικού προσανατολισμού πηγές και τελικά μια αφαλάτωση από το αλάτι των προσωπικών πεποιθήσεων. Ε, ναι, ομολογώ ότι είναι κοινότυπη παρατήρηση, δεν παύει όμως να είναι και δύσκολος στόχος. Αυτή η επεξεργασία, λοιπόν, δεν γίνεται μεταξύ δύο ατόμων, αλλά πρώτα μέσα σε έναν. Από την ανάγνωση των ανωτέρω, έβγαλα το συμπέρασμα ότι τελικός, ίσως ενδόμυχος, σκοπός του post, όσο και των περισσότερων διαλεγομένων ήταν η μοιρασιά εξώδικων προσκλήσεων σε απολογία. Ο Πόντος κι η Αριστερά επιτίθενται στο ΚΚΕ για την όποια ασυνέπειά του και οι συνήγοροι του ΚΚΕ αντεπιτίθενται με αφορισμούς αιρετικών. Μέσα σε όλα αυτά δεν βλέπουμε τα προφανή. Ή ίσως τα βλέπουμε αλλά τα αντιμετωπίζουμε ως αδέκαστοι κριτές. Το προφανές κατά την άποψή μου είναι ότι στα πλαίσια μιας πολυτάραχης εποχής, ανάμεσα στη σφύρα του απροκάλυπτου αντισοβιετισμού της σταλινικής εποχής και τον άκμονα της με κάθε κόστος επιβίωσης και εκβιομηχάνισης του σοβιετικού κράτους, έγιναν εγκλήματα με θύματα αυτούς που πάντα είναι θύματα. Το λαό και την αλήθεια. Το ζύγισμα των εγκλημάτων αυτών είναι η πιο δύσκολη υπόθεση. Νομίζω ότι σ’ αυτό το δρόμο, οι πιο χρήσιμες πηγές είναι οι μαρτυρίες των ίδιων των πρωταγωνιστών, των μη επώνυμων κατά σαφή προτίμηση. Τέτοιες μαρτυρίες υπάρχουν πολλές και μπορούν να βοηθήσουν. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε και το χωροχρόνο στον οποίο κινούμαστε, ο οποίος σίγουρα επηρεάζει την απόχρωση της εικόνας που σήμερα έχουμε για τις εποχές εκείνες. Έτσι, όταν η κυρίαρχη άποψη των ΜΜΕ αποδίδει στον Στάλιν 20 με 40 εκατομμύρια θύματα, ήδη έχουμε το δείγμα της δυσκολίας στην αναζήτηση της όποιας αλήθειας-καρφίτσας, μέσα σε τόνους άχυρα.

Σχόλιο από ένας στρατολάτης | 01/11/2007
Μέχρι το 1940, όλα τα μέλη της Κ. Επιτροπής του 1917 που δεν είχαν προλάβει να πεθάνουν από φυσικό θάνατο είχαν εκτελεστεί ή εξαφανιστεί χωρίς νʼ αφήσουν ίχνη.

Τον Αύγουστο του 1936 η κοινή γνώμη του πλανήτη μάθαινε έκπληκτη πως μια τεράστια συνωμοσία είχε αποκαλυφθεί στη Σοβιετική Ένωση. Οι παλιοί σύντροφοι και στενοί συνεργάτες του Λένιν, Ζηνόβιεφ και Κάμενεφ, καθώς και μια σειρά πασίγνωστων Μπολσεβίκων αγωνιστών, κατηγορούνταν πως σε συνεργασία με τον εξόριστο Λ. Τρότσκι είχαν οργανώσει τη δολοφονία του Κίροβ και σχεδίαζαν να εκτελέσουν τα υπόλοιπα μέλη της κυβέρνησης, να σαμποτάρουν την παραγωγή και τις μεταφορές της χώρας και σε συμμαχία με την …Γκεστάπο, να προετοιμάσουν τη νίκη του Χίτλερ στον επερχόμενο πόλεμο! Το πιο εκπληκτικό ήταν ότι οι ίδιοι οι κατηγορούμενοι ομολόγησαν την ενοχή τους για τα περισσότερα από τα εγκλήματα για τα οποία τους κατηγορούσαν και οδηγήθηκαν αμέσως στο εκτελεστικό απόσπασμα.

Το γεγονός προκάλεσε τεράστια εντύπωση. Οι κατηγορούμενοι ήταν πασίγνωστα πρόσωπα, πολιτικές φυσιογνωμίες παγκοσμίου μεγέθους, που μόλις δυο δεκαετίες πριν είχαν ανατρέψει τον Τσάρο και είχαν παίξει αποφασιστικό ρόλο στην εγκαθίδρυση του πρώτου εργατικού κράτους στον κόσμο. Τι είχε μεσολαβήσει και μετατράπηκαν σε ορκισμένους εχθρούς του εργατικού κινήματος;

Με την «Δίκη των 16», του 1936, ξεκίνησε η τελική πράξη του δράματος που άρχισε να ξετυλίγεται μια δεκαετία πιο πριν. Η απομόνωση της επανάστασης σε μια μόνο χώρα και η άνοδος της γραφειοκρατίας οδηγούσαν σταδιακά τη Σοβιετική Ένωση σε μια κατάσταση πλήρους ασφυξίας, που ήταν αδύνατο πια να καλυφθεί. Στο εσωτερικό, η σταλινική ηγεσία είχε εφαρμόσει την αναγκαστική κολεκτιβοποίηση, που ερήμωσε ολόκληρες περιοχές και οδήγησε στον θάνατο από την πείνα εκατομμύρια ανθρώπους. Η βιομηχανική παραγωγή αναπτυσσόταν γρήγορα, αλλά με τεράστιο κόστος. Οι συνθήκες ζωής των εργατών ήταν χειρότερες κι απʼ αυτές των αρχών της βιομηχανικής επανάστασης στη Δύση. Τεράστια έργα, φτιαγμένα βιαστικά και χωρίς σοβαρό σχέδιο, έμεναν αχρησιμοποίητα. Στα εργοστάσια και τα ορυχεία οι εκρήξεις κι οι καταστροφές ήταν στην ημερήσια διάταξη. Αλλά και στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής τα πράγματα δεν ήταν καλύτερα. Οι εγκληματικές θεωρίες της «τρίτης περιόδου» και του «σοσιαλφασισμού» οδήγησαν στην ήττα την επανάσταση σε μια σειρά χώρες και στη Γερμανία παρέδωσαν αμαχητί την εξουσία στον Χίτλερ. Ήταν πια ζήτημα ζωής και θανάτου για την γραφειοκρατία να ανακαλύψει κάποιον αποδιοπομπαίο τράγο για όλες αυτές τις καταστροφές.

Από πολύ νωρίς, ο Λ. Τρότσκι κι η Αριστερή Αντιπολίτευση που δημιουργήθηκε γύρω απ΄ αυτόν είχαν προβλέψει αυτή την κατάληξη. Ήδη στα 1926, σε μια συνεδρίαση του Πολιτικού Γραφείου, ο Τρότσκι κατηγόρησε ανοιχτά τον Στάλιν πως «βάζει υποψηφιότητα για νεκροθάφτης της επανάστασης». Τρία χρόνια αργότερα, και πριν αρχίσει το κύμα τρομοκρατίας που ακολούθησε, διατύπωνε την πρόβλεψη πως «η γραφειοκρατία είναι αναγκασμένη να χαράξει ένα ποτάμι αίματος που θα την χωρίσει οριστικά από το πραγματικό Κόμμα». Επρόκειτο να επαληθευτεί με τον πιο οδυνηρό τρόπο.

***

Μέχρι να φτάσει στην κορύφωση του 1936-38, ο Στάλιν προχώρησε με αμείλικτο αλλά ταυτόχρονα επιφυλακτικό τρόπο. Παρʼ ότι είχε καταφέρει να κυριαρχήσει απόλυτα πάνω στις αντιπολιτευτικές ομάδες, οι παραδόσεις του μπολσεβικισμού ήταν ακόμη ισχυρές. Στις αρχές του ʼ30 δεν είχε ακόμα καταφέρει να επιβάλλει την απόλυτη προσωπική του κυριαρχία πάνω στο Κόμμα, που προέβαλλε συνεχώς αντιστάσεις όταν έμπαινε το ζήτημα της φυσικής εξόντωσης των «εχθρών του λαού». Έτσι, σε μια σειρά από δημόσιες δίκες, ξεκινώντας από τη «Δίκη του Σάχτυ», το 1928, και περνώντας στις υποθέσεις του «Βιομηχανικού Κόμματος» και των Μενσεβίκων το 1930 και της «Πλατφόρμας Ριούτιν» το 1932, ενώ βλέπουμε όλα τα στοιχεία που θα κυριαρχούσαν και στις επόμενες δίκες, δηλαδή την πλήρη έλλειψη πραγματικών στοιχείων και αποδείξεων, τις φανταστικές ομολογίες των κατηγορουμένων κλπ, παρά τις προσπάθειές του δεν κατάφερνε να προχωρήσει σε εκτελέσεις. Το σημείο καμπής σʼ αυτή τη διαδικασία αποτέλεσε η δολοφονία του Κίροβ τον Δεκέμβρη του 1934.

Σήμερα γνωρίζουμε ότι ο Κίροβ δεν ήταν «ένας γραφειοκράτης τρίτης σειράς» όπως αναφέρει ο Τρότσκι στα γραπτά του εκείνης της περιόδου. Αντίθετα, αποτελούσε το ανερχόμενο αστέρι της ηγετικής ομάδας, ήταν μέλος του Πολιτικού Γραφείου και υπεύθυνος του Λένινγκραντ, της πιο σημαντικής κομματικής οργάνωσης. Καθώς είχε εισαγάγει κάποια ψήγματα φιλελευθερισμού στην περιοχή του, κάποιοι θεωρούσαν ότι θα μπορούσε νʼ αποτελέσει αντίβαρο στον ίδιο τον Στάλιν. Μάλιστα, στο συνέδριο του 1934 είχε εκλεγεί πρώτος στις ψήφους για την Κ. Επιτροπή και μια μικρή ομάδα συνέδρων σκέφτηκε να τον προτείνει για τη θέση του Γ. Γραμματέα. Είναι λοιπόν φανερό ποιος είχε να κερδίσει περισσότερα από τον θάνατό του…

Αν και δεν βρέθηκαν αδιάσειστες αποδείξεις, όλες οι ενδείξεις οδηγούν στο συμπέρασμα πως η δολοφονία του Κίροβ έγινε, αν όχι με την ενεργή ανάμειξη, σίγουρα με την ανοχή των μυστικών υπηρεσιών, δηλαδή του ίδιου του Στάλιν. Ο εκτελεστής του είχε συλληφθεί οπλισμένος έξω από τα κομματικά γραφεία του Λένινγκραντ λίγες μέρες πριν αλλά αμέσως αφέθηκε ελεύθερος, ενώ ο προσωπικός του φρουρός σκοτώθηκε δυο μέρες μετά, σε κάποιο αυτοκινητιστικό δυστύχημα, στο οποίο κανείς άλλος από τους επιβαίνοντες δεν έπαθε τίποτα! Όπως και να ʽχει, ο θάνατος του Κίροβ έδωσε το σύνθημα για την μεγαλύτερη επιχείρηση κρατικής τρομοκρατίας που έλαβε ποτέ χώρα σʼ ολόκληρο τον κόσμο.

Εκατοντάδες άνθρωποι τουφεκίστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες μέσα στους επόμενους δυο μήνες. Οι Ζηνόβιεφ και Κάμενεφ, καθώς και άλλοι πρώην αντιπολιτευόμενοι, που βρισκόντουσαν στην εξορία για πάνω από δυο χρόνια, ξαναδικάστηκαν (ακόμα όμως οι δίκες γινόντουσαν κεκλεισμένων των θυρών) και αναγκάστηκαν να αναλάβουν «την ηθική ευθύνη» για τη δολοφονία. Οι ποινές ήταν ακόμα συγκριτικά απαλές: φυλάκιση 5 ως 10 χρόνια. Το οικοδόμημα στηνόταν αργά και με σύνεση. Ωστόσο σύντομα οι εξελίξεις θα έπαιρναν μορφή χιονοστιβάδας.

Η κορύφωση
Κατά την τριετία 1936-1938 διεξήχθησαν 3 μεγάλες ανοιχτές δίκες. Η πρώτη έγινε τον Αύγουστο του 1936, η δεύτερη τον Γενάρη του 1937 και η τρίτη τον Μάρτη του 1938. Ενδιάμεσα, τον Μάη του 1937 έγινε η δίκη των στρατηγών. Σʼ αυτές ξεκληρίστηκε ολόκληρη η παλιά γενιά των μπολσεβίκων και αποκεφαλίστηκε στην κυριολεξία ο Κόκκινος Στρατός. Ανάμεσα στα θύματά τους περιλαμβάνονται όλα τα πρώην μέλη του Πολιτικού Γραφείου, από το 1917 και μετά, (Ζηνόβιεφ, Κάμενεφ, Μπουχάριν, Ρύκοβ, Τόμσκι – που πρόλαβε νʼ αυτοκτονήσει ακριβώς πριν συλληφθεί), ο Πιατακόβ που αναφέρεται στη «διαθήκη» του Λένιν σαν ένας απʼ τους πιο ικανούς μπολσεβίκους της νέας γενιάς, ο Ι. Ν. Σμιρνόβ που είχε το προσωνύμιο «η συνείδηση του Κόμματος» για τη γενναιότητα και το άμεμπτο του χαρακτήρα του, ο Ρακόβσκι, που ήταν ο πρωτεργάτης του χτισίματος Κομμουνιστικών Κομμάτων στην Βουλγαρία, την Ρουμανία και την Ουκρανία, οι Κρεστίνσκι και Σερεμπριάκοβ, γραμματείς της Κ. Επιτροπής τον καιρό του Λένιν, ο Μρατσκόβσκι, εργάτης γεννημένος στη φυλακή από επαναστάτες γονείς, ο Ντρόμπνις, που τον καιρό του εμφύλιου είχε στηθεί στο εκτελεστικό απόσπασμα από τους Λευκοφρουρούς αλλά επέζησε εντελώς τυχαία και δεκάδες άλλοι.

Αλλά αυτή είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Στη βάση της κοινωνίας συμβαίνει παράλληλα μια άνευ προηγουμένου σφαγή, που στην κυριολεξία διαλύει τη χώρα (μερικά ενδεικτικά παραδείγματα αναφέρονται σε διπλανές στήλες). Μόνο στα χρόνια 1937-1938, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία εκείνης της εποχής, εκτοπίζονται και εκτελούνται 1,3 εκατομμύρια άνθρωποι. Ακόμη περισσότεροι καταδικάζονται σε κάπως μικρότερες ποινές. Ο τρόμος βασιλεύει παντού, παραλύοντας κάθε δημιουργική πρωτοβουλία, κάθε όρεξη για δουλειά. Κάθε δεύτερη οικογένεια έχει ένα μέλος της στην εξορία, τη φυλακή ή τον τάφο. Η Σιβηρία γεμίζει με στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας, τα «γκουλάγκ», όπου οι κρατούμενοι πεθαίνουν σαν τις μύγες, τις περισσότερες φορές κατασκευάζοντας έργα που αμέσως μετά πέφτουν στην αχρηστία. Οι ελάχιστοι επιζώντες στις αναμνήσεις τους περιγράφουν συνθήκες απίστευτες ακόμα και για την πιο νοσηρή φαντασία.

Πολλοί αναρωτήθηκαν τι συνέβη και η τρομοκρατία φάνηκε να σταματάει «ξαφνικά» γύρω στα 1939. Ο λόγος όμως είναι εξαιρετικά απλός και στηρίζεται στα μαθηματικά: Καθώς κάθε συλληφθείς ήταν απαραίτητο να καταδώσει τουλάχιστον 3-4 ακόμα και στις αρχές του 1939 το 5% του πληθυσμού ήταν μπλεγμένο στα δίχτυα αυτού του φρικαλέου παραλογισμού, αν συνεχιζόταν αυτή η κατάσταση για μερικούς μήνες ακόμη δεν θα έμενε κανείς για να συλληφθεί. Όσο ανατριχιαστικό και παράδοξο κι αν ακούγεται, η «φιλελευθεροποίηση» του 1939 οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στον περιορισμένο αριθμό των υποψήφιων θυμάτων…

Η τρομοκρατία βέβαια δεν σταμάτησε ποτέ εντελώς, ούτε κατά τη διάρκεια του πολέμου, ούτε καν αμέσως μετά, όταν η χώρα ζούσε μέσα στο θρίαμβο της νίκης. Απλώς, οι στόχοι έγιναν πια πιο συγκεκριμένοι (εκτοπίσεις ολόκληρων εθνοτήτων, υπόθεση των Γιατρών, των Εβραίων, του Λένινγκραντ και τόσες άλλες). Τα δε γκουλάγκ συνέχισαν να υπάρχουν για δεκαετίες μετά το θάνατο του Στάλιν.

Γιατί όμως ομολόγησαν;
Το πιο μεγάλο «μυστήριο» γύρω από τις Δίκες της Μόσχας από την πρώτη κιόλας στιγμή ήταν ακριβώς οι ομολογίες των κατηγορουμένων. Οι Δίκες στηρίχτηκαν αποκλειστικά πάνω σʼ αυτές. Σε υποθέσεις όπου υποτίθεται πως αναμείχτηκαν χιλιάδες συνωμότες, δεν παρουσιάστηκε ούτε μια χειροπιαστή απόδειξη, ούτε ένα ενοχοποιητικό έγγραφο. Όποτε επιχειρήθηκε κάτι τέτοιο, το αποτέλεσμα ήταν καταστροφικό για τη γραφειοκρατία, όπως στην περίπτωση του ξενοδοχείου στην Κοπεγχάγη όπου υποτίθεται ότι έγινε μια συνάντηση, ενώ είχε γκρεμιστεί 15 χρόνια νωρίτερα ή το αεροπορικό ταξίδι του Πιατακόβ στο Όσλο για να συναντήσει τον Τρότσκι, σε μια περίοδο που για μήνες δεν είχε προσγειωθεί ξένο αεροπλάνο. Πώς ήταν λοιπόν δυνατό, έμπειροι και σκληραγωγημένοι επαναστάτες να συκοφαντούν τους εαυτούς τους και τους συγκρατούμενους με τόσο εξωφρενικές κατηγορίες; Με τόσο καπνό πώς γίνεται να μην υπάρχει φωτιά;

Πρόκειται για έναν ακόμη από τους δεκάδες μύθους με τους οποίους τροφοδότησε την ιστορία η σταλινική πλαστογραφία. Όταν εξετάσουμε από κοντά αυτές τις «ομολογίες» το μυστήριο παύει να φαίνεται τόσο μεγάλο. Πρώτα πρώτα, πρέπει νʼ αντιληφθούμε πως δεν επρόκειτο για μια εφʼ άπαξ διαδικασία. Αντίθετα, ήταν ένας μακρύς κατήφορος, που για τους περισσότερους απʼ τους κατηγορούμενους διαρκούσε για μια ολόκληρη δεκαετία. Από το 1927, όταν η ομάδα του Ζηνόβιεφ αποφάσισε να σπάσει απʼ την Αντιπολίτευση για να της επιτραπεί να ξαναγυρίσει στο Κόμμα, ξεκίνησε μια σχεδόν μη αντιστρεπτή διαδικασία. Στην αρχή ζητήθηκε απʼ τους Αντιπολιτευόμενους να διακηρύξουν με πολιτικούς όρους ότι η σταλινική γραφειοκρατία είχε δίκιο κι εκείνοι άδικο. Λίγο αργότερα ζητούσαν απʼ τους ήδη αφοπλισμένους πολιτικά να παραδεχτούν ότι «οι θέσεις τους αντικειμενικά βοηθούσαν τον ταξικό εχθρό». Αμέσως μετά ότι έφεραν την «ηθική ευθύνη» για τις πράξεις άλλων, υποτιθέμενων τρομοκρατών και σαμποτέρ. Πιο ύστερα τους ζητούσαν να καταγγείλουν τον Τρότσκι, που από την εξορία κινούσε τα νήματα και πάει λέγοντας. Αν σʼ οποιοδήποτε σημείο ο κατηγορούμενος αποφάσιζε ότι δεν πάει άλλο, η γραφειοκρατία τον κατακεραύνωνε: «Αρνείστε να ομολογήσετε; Δηλαδή όλες οι προηγούμενες σας διακηρύξεις ήταν ψεύτικες; Δεν θέλετε να βοηθήσετε πραγματικά την σοσιαλιστική μας πατρίδα» κλπ κλπ Ταυτόχρονα, ένας σωρός ομολογιών συνεργατών, βοηθών ή συγγενών έπεφτε πάνω τους. Κάτω απʼ αυτές τις συνθήκες, διανθισμένες εννοείται με φυσικά βασανιστήρια και απειλές για συγγενικά πρόσωπα, είναι φυσικό πολλοί να μην καταφέρουν νʼ αντέξουν την πίεση.

Αντίθετα, ο κύκλος των Αντιπολιτευόμενων γύρω από τον Λ. Τρότσκι που κατανόησε εγκαίρως πως δεν είναι δυνατόν να υπάρξει καμιά συνθηκολόγηση με το σταλινικό καθεστώς, κατάφερε να αντεπεξέλθει στις πιέσεις, πληρώνοντας βέβαια ακόμα πιο βαρύ τίμημα. Την ίδια ώρα που στη Μόσχα οι κατηγορούμενοι ομολογούσαν φανταστικά εγκλήματα, οι Τροτσκιστές κρατούμενοι στα χειρότερα στρατόπεδα της Σιβηρίας προχωρούσαν σε απεργίες και απεργίες πείνας διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες διαβίωσης και έπεφταν πολλές φορές νεκροί κάτω από τις ριπές των πολυβόλων. Όταν, μετά το θάνατο του Στάλιν, δόθηκε αμνηστία και χιλιάδες κρατούμενοι επέστρεψαν στα σπίτια τους, ανάμεσά τους δεν υπήρχε ούτε ένας Τροτσκιστής. Είχαν εξοντωθεί μέχρι τον τελευταίο…

Αλλά και οι ομολογίες οι ίδιες, αν διαβαστούν προσεκτικά, αποκαλύπτουν πολλά για την ειλικρίνεια τους και κυρίως για τα όρια που οι ίδιοι οι κρατούμενοι ένιωθαν πως τους ήταν αδύνατο να ξεπεράσουν. Να μερικά παραδείγματα, από τα επίσημα πρακτικά: Στην πρώτη δίκη, ο εισαγγελέας Βυσίνσκι (ο μόνος από τους οργανωτές που γλίτωσε, ώστε να συμμετέχει σε όλες), ρωτάει τον Σμιρνόβ: «Πότε εγκαταλείψατε το (τρομοκρατικό) Κέντρο;» «Δεν το εγκατέλειψα, δεν υπήρχε τίποτε για να εγκαταλείψω». «Θέλετε να πείτε πως δεν υπήρχε Κέντρο;» «Μα ποιο Κέντρο μου λέτε;…». Ο Εισαγγελέας ρωτάει άλλους κατηγορούμενους, που όλοι παραδέχονται την ύπαρξη αυτού του «Κέντρου» και ξαναγυρνάει στον Σμιρνόβ, ο οποίος ειρωνικά δηλώνει: «Αφού θέλετε οπωσδήποτε έναν αρχηγό γιʼ αυτό το Κέντρο, τότε ας παίξω εγώ αυτόν τον ρόλο».

Στο ξεκίνημα της τρίτης Δίκης, ο Κρεστίνσκι έκανε την ακόλουθη δήλωση: «Δεν αποδέχομαι την ενοχή μου. Δεν είμαι Τροτσκιστής. Δεν υπήρξα ποτέ μέλος του Μπλοκ Δεξιών – Τροτσκιστών (αυτή ήταν η κατηγορία για τους κατηγορούμενους εκείνης της δίκης), το οποίο άλλωστε δεν ξέρω καν αν υπήρξε ποτέ. Δεν έχω υποπέσει σε κανένα απʼ τα εγκλήματα για τα οποία κατηγορούμαι και προφανώς δεν συνεργάστηκα ποτέ με τις γερμανικές μυστικές υπηρεσίες». Χρειάστηκε να διακοπεί η δίκη και να μεσολαβήσει η ολονύκτια προσπάθεια της GPU (της μυστικής αστυνομίας) για να επιστρέψει εντελώς διαλυμένος την επόμενη μέρα στο δικαστήριο και να δηλώσει το εξωφρενικό: «Χθες, μια παρόρμηση δημιουργημένη απʼ την ντροπή μου για όσα με κατηγορούν και από την κακή κατάσταση της υγείας μου, με οδήγησε να πω ψέματα. Έτσι, όταν ρωτήθηκα, σχεδόν αντανακλαστικά, αντί να πω πως είμαι ένοχος, δήλωσα πως είμαι αθώος».

Το πιο χαρακτηριστικό ωστόσο στοιχείο για την «εγκυρότητα» των δικών περιλαμβάνεται στην κατάθεση του Ράντεκ στη δεύτερη δίκη: Κατά τη διάρκεια ενός απʼ τα συνηθισμένα υβρεολόγια του Βυσίνσκι (λυσσασμένα σκυλιά, φίδια, καθάρματα κλπ), ο εξαιρετικά εύστροφος και πνευματώδης Ράντεκ θυμάται για τελευταία φορά τον παλιό καλό του εαυτό και του επιτίθεται: «Ολόκληρη η Δίκη αυτή στηρίζεται στην ομολογία του Πιατακόβ και τη δική μου. Αν είμαστε τέτοια εξαχρειωμένα καθάρματα, όπως μας κατηγορείτε, τι εγγυήσεις διαθέτετε ότι έχουμε πει την αλήθεια;» Ο Βυσίνσκι προτίμησε νʼ αλλάξει αμέσως θέμα…

Τέλος, είναι επίσης ψέμα ότι «όλοι ομολόγησαν». Η αλήθεια είναι ότι στις ανοιχτές Δίκες παρουσιάζονταν μόνο κατηγορούμενοι που είχαν σπάσει τελείως (αν και αυτοί όπως είδαμε προσπάθησαν να διατηρήσουν κάποια ψήγματα αξιοπρέπειας). Όλοι οι υπόλοιποι τουφεκίζονταν κρυφά, τις περισσότερες φορές χωρίς καν δίκη, ή με «δίκες» που κρατούσαν μερικά λεπτά της ώρας. Μια ατράνταχτη απόδειξη γιʼ αυτό φρόντισε να μας δώσει η ίδια η γραφειοκρατία με την σχολαστικότητά της: Οι φάκελοι των κατηγορουμένων της πρώτης Δίκης, αριθμημένοι και κατʼ αλφαβητική σειρά, φτάνουν τουλάχιστον μέχρι τον αριθμό 38. Καθώς οι κατηγορούμενοι ήταν μόνο 16, τουλάχιστον 22 άλλοι οι οποίοι ετοιμάζονταν γι αυτή δεν παρουσιάστηκαν ποτέ στο ακροατήριο…

Η επανάσταση που τρώει τα παιδιά της;
Κανείς δεν πιστεύει πια ότι υπήρχε έστω κι ένα μικρό κομματάκι αλήθειας σʼ αυτές τις Δίκες. Ακόμα κι η ίδια η γραφειοκρατία αναγκάστηκε μέσα στις επόμενες δεκαετίες να τις ανασκευάσει εν μέρει και νʼ αποκαταστήσει τα περισσότερα από τα θύματά τους (εκτός βέβαια από τον κύριο κατηγορούμενο, τον Τρότσκι, αυτός παρέμεινε «εχθρός» μέχρι το τέλος). Η ζημιά που έκαναν όμως ήταν τεράστια. Πέρα από την τερατώδη εξόντωση εκατομμυρίων αθώων, η ίδια η Επανάσταση δυσφημίστηκε στον υπέρτατο βαθμό. Πολλοί, κρίνοντας επιπόλαια, έσπευσαν να την κατηγορήσουν συλλήβδην. Τι αξία μπορεί να έχει μια επανάσταση που καταλήγει μʼ αυτόν τον τρόπο; Και όμως, όπως εξηγήσαμε πιο πάνω, η ντροπή δεν πρέπει νʼ αποδοθεί στην Επανάσταση αλλά στην γραφειοκρατική κάστα που τη σφετερίστηκε και χρειάστηκε να την εξοντώσει εντελώς, να τη μετατρέψει στο αντίθετό της, πριν καταφέρει να προωθήσει τα σχέδια για την εδραίωση της κυριαρχίας της. Το μόνο που έμεινε απʼ τον Οκτώβρη, 20 χρόνια μετά, ήταν οι σχέσεις παραγωγής που δημιούργησε. Από κει και πέρα, παρέμειναν μια χούφτα σφετεριστές, με τον Στάλιν επικεφαλής και μερικές κούφιες φράσεις. Το Κόμμα των Μπολσεβίκων του 1939 δεν είχε βέβαια καμιά σχέση με το κόμμα της Επανάστασης, πράγμα που αποδεικνύεται και αριθμητικά: Μόλις το 0,3% των μελών του ανήκαν στο Κόμμα πριν το 1917! Όσο για την ιδεολογία και το πρόγραμμα του, το ποσοστό είναι ακόμη μικρότερο. Οι βασικοί πυλώνες του Κομμουνισμού, η ισότητα και ο διεθνισμός, είχαν εντελώς εξοβελιστεί από την πολιτική της γραφειοκρατίας, που θυμόταν αυτές τις απαγορευμένες λέξεις μόνο στις επετείους για να δικαιολογήσει την ίδια της την ύπαρξη. Πράγματι, ο Στάλιν υπήρξε ο νεκροθάφτης της επανάστασης και αποχώρησε από την Ιστορία σαν το πιο στιγματισμένο πρόσωπο μέσα σʼ αυτή.

***

Αν η φρίκη και η παράνοια μπορούν να περιγραφούν με αριθμούς, η σταλινική περίοδος έχει να μας προσφέρει αμέτρητους:

Μέχρι το 1940, όλα τα μέλη της Κ. Επιτροπής του 1917 που δεν είχαν προλάβει να πεθάνουν από φυσικό θάνατο είχαν εκτελεστεί ή εξαφανιστεί χωρίς νʼ αφήσουν ίχνη.

Για την Κ. Επιτροπή του 1934 (που ήταν όλοι πιστοί σταλινικοί), το ποσοστό αυτό ανέρχεται στο 70%. Το ίδιο και για την Κ. Επιτροπή της νεολαίας του Κόμματος, της Κομσομόλ.

Κατά τις εκκαθαρίσεις του Κόκκινου Στρατού, εξοντώθηκαν περίπου 35-40 χιλιάδες αξιωματικοί, μεταξύ αυτών το 80% όσων διέθεταν βαθμό από Συνταγματάρχη και πάνω. Είναι παγκόσμια πρωτοτυπία, μια συνωμοσία που περιλαμβάνει το 80% των ανώτατων αξιωματικών, όχι μόνο να αποκαλυφθεί και να ηττηθεί, αλλά να μη δώσει ούτε καν μια μάχη… Μήπως αυτό οφείλεται στην αποφασιστικότητα της πολιτικής ηγεσίας; Μα αφού και αυτή ήταν αναμιγμένη στην ίδια συνωμοσία κατά 70%;

Παρόμοια κατάσταση και στην διπλωματική υπηρεσία: Ενώ μόνο 30 χώρες είχαν αναγνωρίσει την ΕΣΣΔ, στις εκκαθαρίσεις εκτελέστηκαν 48 πρέσβεις. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, παραμονές του πολέμου να μην υπάρχει σοβιετικός πρεσβευτής στην Ουάσιγκτον, το Τόκιο, τη Βαρσοβία και άλλες πρωτεύουσες.

Από ένα σημείο και μετά, οι κατηγορούμενοι αντιμετωπίζονταν σαν προϊόν, με μια συγκεκριμένη ποσότητα προς παράδοση και παραλαβή: Ένα τυπικό τηλεγράφημα του Γιεζόβ, αρχηγού της μυστικής αστυνομίας, προς τον αρχηγό της GPU της Κιργισίας λέει επί λέξει: «Έχετε χρεωθεί με το καθήκον εξάλειψης 10000 εχθρών του λαού. Αναφέρατε εκτέλεση»!

Στο εργατικό δυναμικό της Σ. Ένωσης περιλαμβάνονταν το 1939: 600 χιλιάδες εργάτες ορυχείων, 900 χιλιάδες στους σιδηροδρόμους και …2,1 εκατομμύρια φύλακες, δεσμοφύλακες και υπάλληλοι της μυστικής αστυνομίας, χωρίς να περιλαμβάνονται τα ειδικά στρατεύματα του NKVD (υπ. Εσωτερικών). Όταν ξέσπασε ο πόλεμος και τα χιτλερικά στρατεύματα είχαν περικυκλώσει τη Μόσχα και το Λένινγκραντ, 250.000 επίλεκτες δυνάμεις του NKVD παρέμεναν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης για να φυλάνε τους κρατούμενους…

Στα 1935, ο ποινικός κώδικας περιέλαβε τη θανατική ποινή για παιδιά 12 ετών(!), πράγμα που στη Δύση οι υπηρέτες του Στάλιν δικαιολόγησαν υποστηρίζοντας πως «στον Σοσιαλισμό τα παιδιά ωριμάζουν γρηγορότερα»! Πρέπει να είναι όντως έτσι, αφού βρίσκουμε στʼ αρχεία καταθέσεις παιδιών αυτής της ηλικίας που έχουν ομολογήσει πως «είχαν δημιουργήσει συμμορία που έκανε κατασκοπία, σαμποτάζ και είχε δεσμούς με τη Γκεστάπο»…

Τέλος, ας αναφερθεί πως οι Δίκες χαρακτηρίστηκαν από κάποιους πληρωμένους δυτικούς δικηγόρους σαν «κοσμήματα της νομικής επιστήμης». Θα είχαν υπʼ όψιν τους την τελική αγόρευση του συνήγορου υπεράσπισης στη δίκη του Μπουχάριν: «Σύντροφοι δικαστές, τα γεγονότα σʼ αυτή τη δίκη είναι τόσο ξεκάθαρα, …ώστε η υπεράσπιση δε βρίσκει λόγο να διαφωνήσει με τον σύντροφο Εισαγγελέα. …Όσο για τα πολιτικά και ηθικά συμπεράσματα, ο λόγος του Εισαγγελέα ήταν τόσο περιεκτικός, που η Υπεράσπιση αισθάνεται την ανάγκη ολόψυχα να τον προσυπογράψει»…

Παναγιώτης Βογιατζής

http://www.xekinima.org/news/displayNeolea.php?tbl=rightArticles&id=110

—————————————-

786541
Οι «εκκαθαρίσεις» στην ΕΣΣΔ

από GPU 3:01μμ, Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2007
(Τροποποιήθηκε 1:27πμ, Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2007)
Lenin and Dzerzhinskii, not Stalin, organized the first Soviet institutions of police coercion and terror

Lenin and Dzerzhinskii, not Stalin, organized the first Soviet institutions of police coercion and terror. It happened not long a after the October Revolution. During the Civil War the Cheka made widespread use of torture and execution squads to deal with counter-revolutionaries, speculators, liberal and socialist politicians, and other alleged «enemies of the people.»

A large number of such »enemies» were placed in concentration camps or executed between 1918 and 1920. Under NEP such drastic methods were no longer required, but the Soviet authorities still relied on the secret police, which was known as the GPU between 1922 and 1923 and the OGPU between 1923 and 1934. The secret police was used to prevent priests, non-Bolshevik socialists, White Guardists, and dispossessed landowners and bourgeois from trying to regain for themselves some of the influence over Russian affairs that they had just lost in the course of the Revolution and the Civil War.

In addition, the Soviet state refused to tolerate work stoppages or violations of its economic regulations by kulaks, private traders, and entrepreneurs. A considerable number of such kulaks, Nepmen, and »instigators» of discontent among workers were arrested and put in concentration (i.e., »corrective labor») camps during the twenties.

The decision to collectivize agriculture and to hasten industrialization in the late twenties almost necessarily led to rapid expansion of the secret police and prison camp apparatus. The most immediate problem of police control naturally concerned the peasantry, which desperately resisted collectivization. The Soviet state not only used police intimidation, class warfare, and the army to deal with particularly serious cases of peasant resistance to collectivization but it also deported millions of members of peasant families (especially those labeled as kulaks) to forced settlements and concentration camps. As early as 1930 the rapidly growing prison-camp population required the creation of a special Main Administration of Corrective Labor Camps headed by G. G. Iagoda, who had worked for the secret police since the Civil War and was soon to become the chairman of the NKVD.

The technical intelligentsia also posed a problem, for in the late twenties a large proportion of them still questioned the wisdom of forced industrialization. It was apparently in an effort to cow and intimidate such technical experts that the Soviet secret police staged the first of its famous »show trials» during the early years of rapid industrialization. In these trials, the first of which took place in 1928, a number of Russian and foreign engineers and technical specialists were tried, convicted, and, in many instances, executed for having allegedly attempted to »wreck» and sabotage the First Five-Year Plan under the orders of French, Polish, German, or British capitalists.

In almost all cases the accused were convicted not on the basis of evidence but on that of confessions obtained through torture, continuous interrogations over extended periods of time, and threatened reprisals against the wives and children of the accused. It seems to have been especially the experience gained in the course of these trials that enabled the Soviet secret police to perfect the torture and inquisitorial methods that it was to use so effectively in the »Great Purge» of the second part of the thirties.

At the beginning of the thirties Stalin still had not achieved complete control over the secret police as a reliable instrument of his own personal dictatorship. Thus in 1932, when Old Bolshevik M. N. Riutin circulated in party circles a 200-page anti-Stalin document demanding the abandonment of forced collectivization, the reduction of investment in industry, and the removal of Stalin, «the grave digger of the Revolution and of Russia,» from his post at the head of the party, Stalin failed in his efforts to have Riutin shot. Indeed, the matter was referred by the secret police to higher party authorities, and Stalin experienced the humiliation of being unable to obtain a Politburo majority in favor of Riutin’s execution. At the beginning of 1933 he experienced another setback when he could not obtain from the Politburo approval of the death penalty for A. P. Smirnov, a party member since 1896, for having advocated ideas similar to those of Riutin among a small number of old Bolshevik workers in Moscow. Both episodes illustrated that there were limits beyond which many normally pro-Stalin police officials and Politburo members still were not willing to go.

The years 1933-1934 were relatively quiet and peaceful one in a decade of Soviet history generally characterized by brutal police terror and radical social and economic change. For Stalin the most trying year of that decade was certainly 1932, when the outcome of his desperate struggle with the peasantry was still uncertain and when Nadezhda Allilueva, his second wife, committed suicide after having dared to criticize him for the suffering collectivization had caused countless Soviet peasants. However, senior-level party leaders, including his former left-wing and right-wing opponents, sided with Stalin and against the peasants, while hundreds of thousands of less prominent Communists, especially Ukrainians and members of other national minorities who had shown insufficient zeal during the collectivization campaign, were expelled from the party during 1933 and the first months of 1934.

As for the peasants themselves, their will to resist Collectivization was broken after millions of them died during the terrible and man-made famine of the winter 1932-1933. Having won this major battle, certain party leaders decided that the extreme and often cruel methods employed during the period of the First Five-Year Plan were no longer necessary. In the Politburo a »liberal» faction appears to have spoken out in favor of easing pressures on the population and forgiving some of the sins of opposition leaders.

In mid-1933 Zinoviev and Kamenev were allowed to return from Siberia, where they had been sent in 1932 in connection with the Riutin affair, and (as they had already done on previous occasions) to confess their various errors. At the Seventeenth Party Congress early in 1934, party members forgot many of their previous differences and united in extravagant praise of Stalin’s leadership; but a majority of those present endorsed Ordzhonikidze’s proposal that the party should scale down the rate of economic growth projected for the Second Five Year Plan. Such a reduction in the rate of industrial growth was clearly contrary to the wishes of Stalin, who, as early as 1931, had warned against the dangers of Russia’s backwardness:

«We are fifty to a hundred years behind the advanced countries. We must make good this distance in ten years. Either we do it, or we will be crushed.»

The brief period of relaxed tension and good feeling ended abruptly in December 1934 with the murder of S. M. Kirov, the head of the Leningrad party organization and a full member of the Politburo since 1930. Kirov, a brilliant orator and an extremely popular figure in party circles, reportedly had supported Politburo »liberals» in opposing Riutin’s execution and favoring a reduction of the tempo of industrialization. Stalin may well have resented Kirov’s popularity. The circumstances of Kirov’s death, as Khrushchev remarked in his secret speech of 1956, have never been fully explained. It seems clear that the assassin, an emotionally unstable individual and a party member since 1920, could never have reached Kirov’s normally carefully guarded office without assistance from someone within the secret police. Stalin’s personal responsibility for the murder of Kirov is probable but not certain.

Stalin used Kirov’s murder as a pretext to exorcise the spirit of reconciliation and relaxation that had prevailed in party Circles during 1933 and 1934 and to create a new atmosphere of fear, tension, and terror. Stalin’s insistence in 1932 that Riutin, who had committed no crime other than that of agitating against Stalin, should be shot was one indication that he had been thinking along these lines for at least several years. In July 1934 OGPU was abolished and its functions transferred to a new police organization, the Commissariat of Internal Affairs (NKVD), headed by Iagoda, a loyal Stalinist and until then chief of the Main Administration of Corrective Labor Camps. This reorganized and expanded Soviet police apparatus went into action immediately after Kirov’s assassination.

In December 1934 and in January 1935 tens of thousands of people were arrested and deported to Siberia and the Arctic region. A number of people were also executed, very few of whom had even the remotest connection with the Kirov case. Included among those arrested were Zinoviev, Kamenev, and sixteen other members of an alleged »Moscow Center,» whom a special Military Collegium found guilty of »moral» responsibility for Kirov’s murder. Although the confessions obtained from the preliminary interrogations and at the public show trial were not very convincing, the 18 defendant were found guilty and sentenced to terms of 5 to 10 years of imprisonment.

Between early 1935 and mid-1936 Stalin’s agents carefully prepared for the great »Trotskiite-Zinoviev Terrorist Center» trial of August 19-24, 1936. One probable Politburo opponent of the execution of prominent old Bolsheviks disappeared when Kuibyshev suddenly died under mysterious circumstance on January 26, 1935; and the scruples of other reluctant Politburo members seem to have been overcome through a combination of persuasion and thinly veiled threats.

At the same time, Iagoda’s NKVD apparatus worked indefatigably and successfully to induce prominent old Bolsheviks to admit that they had committed treason against and betrayed the cause of Marxist revolution in Russia. One particularly effective threat used by NKVD after April 1935 was the reminder that the death penalty could be legally applied to children from »traitors»’ families down to the age of 12. Others, as Khrushchev put it in 1956, were unable »to bear barbaric tortures» and »charged themselves (at the order of the investigative judge-falsifiers) with all kinds of grave and unlikely Crimes.» But all majority of the old Bolsheviks arrested between 1935 and 1938 seemed to have had sufficient strength of mind, body and character to withstand NKVD torture, threats, and uninterrupted interrogations well enough to be rejected as unsuitable material for display at the public show trials that were staged during this period.

Between 1936 and 1938 an estimated 850,000 members, or 36% of the total membership, were purged from the party. The exact fate of these hundreds of thousands of party members is not known, but it is certain that all large proportion of them perished in Concentration camps. Well-known and veteran Communists were particularly vulnerable to brutal treatment by the NKVD. Of the 1956 delegates to the Seventeenth Party Congress (the so-called »victors’ Congress») of 1934, a majority of 1108 were arrested on charges of counterrevolutionary activities.

According to Khrushchev, 98 of the 139 members and candidate members of the Central Committee elected by this same Congress were shot. Special efforts were made by the NKVD and public prosecutors to discredit old Bolsheviks who had stood close to Lenin at the three great show trials held between August 1936 and March 1938. In the first of these trials, that of the »Trotskiite-Zinoviev Terrorist Center,» Kamenev, Zinoviev, and 14 others confessed either fully or partially to having conspired with Trotskii to assassinate party leaders and were found guilty and shot.

Between the first and the second trials NKVD chief Iagoda incurred Stalin’s displeasure by failing to display proper zeal and persistence in pressing charges against the Chairmen of the Council of People’s Commissars Rykov and party theoretician Bukharin. In Sept. 1936 Iagoda was replaced by N. I. Ezhov, whose first important victims consisted of a mixed group of economic administrators and one-time supporters of Trotskii. They were accused of having attempted to carry out a conspiracy organized by Trotskii and by German and Japanese Fascists to »wreck» the Soviet economy and overthrow the Soviet government.

Tried and found guilty as the »Anti-Soviet Trotskiite Center» in January 1937, 13 of the accused were shot and 4 received prison sentences varying between 8 and 10 years. Most noteworthy among the accused was the assistant to Heavy Industry Commissar Ordzhonikidze, G. L. Piatakov. Ordzhonikidze, who attempted to save the life of this man whose organizational talents had been an important factor in the development of Soviet heavy industry during the thirties, either committed suicide or was murdered by the secret police in February 1937.

During the period of more than a year that separated the second and third major show trials, Stalin and Ezhov purged the army of its best officers and the NKVD of Iagoda’s closest associates. At the same time, they conducted mass terror against the entire Soviet population, paying particular attention to such groups as professional people, national minorities, priests, the Komsomol, and the families of alleged »enemies of the people.»

It was only toward the latter part of 1938 that the number of those in concentration camps reached its maximum of a probable 8 to 10 million. But as early as the summer of 1937 the Soviet urban population lived in constant fear of being denounced by malicious neighbors or empty-headed chatterboxes, which usually led to arrest and deportation to the arctic region or Siberia. Once in a concentration camp their chances for survival were not good. The annual mortality rate in these camps seems to have been in the neighborhood of 20 per cent during the years Ezhov headed the NKVD. Ex-NKVD chief Iagoda himself was arrested in March 1937, and 3,000 of his most trusted former NKVD assistants reportedly were executed in the course of that same year.

In May and June the arrest of Marshal Tukhachevskii, who more than anyone else was responsible for the development of the Red Army into an effective fighting force, and of other senior-level military officers followed that of Iagoda. Charged with espionage and treason on the behalf of foreign powers. Tukhachevskii and the other military »conspirators» were tried by all special and secret court, found guilty, and shot. Tukhachevskii and his immediate associates denied these charges; and the only »real» evidence to establish their guilt was all falsified dossier that had been planted with the NKVD by the German Gestapo.

Their execution marked the beginning of all general purge of the army that was to eliminate 3 of the 5 marshals, 14 of the 16 army commanders, and approximately half of the 70 to 80,000 men in the entire officer corps. Needless to say, this purge necessarily had an extremely deleterious effect on the effectiveness of the Red Army’s military leadership.

The third great trial, that of the »Anti-Soviet Bloc of Rightists and Trotskiites,» took place in March 1938 and involved party theoretician Bukharin, ex-chairman of the Council of People’s Commissars Rykov, former NKVD chief Iagoda, and 18 others. On this occasion the accused were not only charged with having carried out espionage for Germany and Japan and with conspiracy against the leaders of the USSR but also with having planned in the past the murder of Kirov, Lenin, Maxim Gorkii, and others. In regard to Iagoda, it is of course possible that some of the charges may have contained more than a grain of truth.

On the other hand, Rykov and Bukharin probably acted with all clear conscience when they denied their complicity in murder plots and espionage; but they admitted–apparently in an effort to protect their families or out of loyalty to the party–their general responsibility for the various crimes allegedly committed by the »Anti-Soviet Bloc of Rightists and Trotskiites.» At the trial all 21 of the accused delivered one form or another of all confession for the prosecution and, on this basis alone, were found guilty. Three of the defendants received sentences of 15 to 25 years; the others, including Bukharin, Rykov, and Iagoda, were sentenced to death.

In the latter part of 1938 the Soviet leadership decided to lessen the intensity of the purge in the army and party and to reduce the rate of inflow of new prisoners into concentration camps. By that time the uncontrolled expansion of the forced labor and settlement camps (which then contained approximately 10 per cent of the total Soviet labor force according to one estimate) and the decline of morale in the party and army made the continuation of Ezhov’s extreme methods seem undesirable.

In December 1938 Ezhov was replaced as NKVD head by L. P. Beria, all Georgian party official and servile flatterer of Stalin; in February 1939 Ezhov disappeared from the scene and died or was shot at an undisclosed later date. Under Beria the number of mass arrests declined, and many people in prison or awaiting trial were released.

Terror was, however, by no means abandoned as an instrument of political rule; indeed, four of the six executed members of Stalin’s Politburo perished between 1939 and 1941. Ezhov’s former NKVD associates and additional party and army figures were also purged during these years, and many ordinary citizens continued to be arrested. But the number of concentration camp inmates declined during 1939-1940; it again climbed after 1940 as millions of Poles, Estonians, Latvians, Lithuanians, Germans, and other non-Russians were deported to the Soviet Arctic region and Siberia.

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=786541

Σχόλιο από Πόντος και Αριστερά | 08/11/2007
ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΤΑΛΙΝ
——————————————-

(Το τελευταίο μέρος του βιβλίου του ΛΕΟΝΤΑ ΤΡΟΤΣΚΙ)

Σε όλους τους τομείς της κοινωνικής και πολιτικής ζωής η γραφειοκρατία έχει γίνει για τη χώρα αιτία εξασθένησης, ξεπεσμού και ταπείνωσης. Πρώτα – πρώτα στην οικονομία. Οι κατηγορίες για σαμποτάζ που σκορπίστηκαν άφθονα σ΄ όλες τις κατευθύνσεις αποδιοργάνωσαν τη διοίκηση. Κάθε σφάλμα, γίνεται, μόλις βρουν συμφέρον σ΄ αυτό, σαμποτάζ. Κάθε περιοχή, κάθε αχτίδα τουφέκισε τον τοπικό της Πιατάκοβ. Οι μηχανικοί των υπηρεσιών, οι αρχιεργάτες τρέμουν για τη ζωή τους. Κανείς δε δέχεται να αναλάβει οποιαδήποτε υπευθυνότητα. Μα μπορείς να τουφεκιστείς και για έλλειψη πρωτοβουλίας. Η υπερένταση του δεσποτισμού οδηγεί στην αναρχία. Η σοβιετική οικονομία έχει ανάγκη από δημοκρατία όσο και από καλές πρώτες ύλες και λιπαντικά. Το σταλινικό σύστημα δεν είναι παρά ένα καθολικό σαμποτάζ της οικονομίας.

Τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα, αν μπορούν να γίνουν χειρότερα, στον τομέα της κουλτούρας. Η δικτατορία της αμάθειας και της ψευτιάς πνίγει την πνευματική ζωή ενός λαού από 170 εκατομμύρια κατοίκους. Οι πρόσφατες δίκες, μαζί με τις εκκαθαρίσεις, άτιμες στους σκοπούς τους και στις μέθοδές τους, εγκαθίδρυσαν οριστικά τη βασιλεία της κακογλωσσιάς, του χαφιεδισμού, της αναντρίας, της αισχρότητας. Το σοβιετικό σχολείο δε διαφθείρει λιγότερο το πνεύμα του παιδιού απ΄ ότι το καθολικό σεμινάριο από το οποίον ξεχωρίζει μόνο με τη μικρότερη ευστάθειά του. Οι συγγραφείς, οι παιδαγωγοί, οι επιστήμονες, φτάνει να είναι λίγο προικισμένοι με ταλέντο και ανεξαρτησία, απειλούνται, καταδιώκονται, συλλαμβάνονται, εξορίζονται – όταν δεν τουφεκίζονται. Ο τιποτένιος γυμνοσάλιαγκας θριαμβεύει σ΄ όλη τη γραμμή. Αυτός χαρίζει στην επιστήμη το οδοιπορικό της και υπαγορεύει στις τέχνες τους κανόνες της δημιουργίας. Ο σοβιετικός τύπος ξεχύνει μιαν αποπνιχτική μυρουδιά αποσύνθεσης.

Τι θα μπορούσε να είναι πιο ατιμωτικό από την αδιαφορία της γραφειοκρατίας για το διεθνές γόητρο της χώρας; Οι άνθρωποι της διεθνούς μεγαλομπουρζουαζίας και τα επιτελεία όλων των δυνάμεων γνωρίζουν πολύ καλύτερα από τις περισσότερες εργατικές οργανώσεις, τις εξαπατημένες από τους ηγήτορές τους, τι κρύβεται πίσω από τις δικαστικές απάτες και τις εκκαθαρίσεις της Μόσχας. Πώς οι οιωνοσκόποι του καπιταλισμού πρέπει να βλέπουν μια «σοσιαλιστική» κυβέρνηση που μπλέχτηκε σε τόσο βρώμικες περιπέτειες; Όπως και νάναι, στο Βερολίνο και στο Τόκιο δεν μπορεί να αγνοούν πώς οι κατηγορίες για προδοσία, που ορθώνονται εναντίον των Τροτσκιστών και των κόκκινων στρατηγών, είναι καθαρή αερολογία. Δεν έχουμε βέβαια αυταπάτες για την ηθική της γερμανικής, της γιαπωνέζικης και άλλων κυβερνήσεων. Δεν πρόκειται να συναγωνιστούν στην εφαρμογή των δέκα εντολών, μα να εκτιμήσουν τη σταθερότητα του σοβιετικού καθεστώτος. Η κυβέρνηση της Μόσχας βγαίνει ολότελα ατιμασμένη από τις δίκες που οργανώνει. Οι εχθροί της, όπως και οι πιθανοί σύμμαχοί της, εκτιμούν τη δύναμή της πολύ πιο κάτω απ΄ ότι ήταν πριν από την τελευταία εκκαθάριση. Και η αξιολόγησή τους γίνεται, με τη σειρά της, βασικός παράγοντας στις διεθνείς ανακατατάξεις. Η κυβέρνηση της ΕΣΣΔ υποχωρεί ωστόσο βήμα προς βήμα μπροστά στον πιο αδύναμο αντίπαλό της, την Ιαπωνία. Τα άρθρα και οι κραυγαλέοι λόγοι που συνοδεύουν τις συνθηκολογήσεις δεν ξεγελούν κανένα. Η μοσχοβίτικη ολιγαρχία, κάνοντας τον πόλεμο στο εσωτερικό, δεν είναι σε θέση να τον κάνει στο εξωτερικό. Η εγκατάλειψη των νήσων του Αμούρ έλυσε τα χέρια της Ιαπωνίας απέναντι στην Κίνα. Είναι αρκετά πιθανό πώς ο Λιτβίνοφ είχε επιφορτιστεί να πει στους Γιαπωνέζους διπλωμάτες: «Κάντε ότι σας αρέσει στην Κίνα, μα αφήστε μας ήσυχους. Δε θα επέμβουμε». Η διευθύνουσα φατρία χλευάζει το κάθε τι που βρίσκεται έξω από την αυτοσυντήρησή της.

Όχι λιγότερο ολέθρια η διπλωματική δράση των γραφείων της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Ποτέ η Αγγλία και η Γαλλία δε θα κατόρθωναν να επιβάλουν στην επαναστατική Ισπανία μιαν αντεπαναστατική αστική κυβέρνηση, όπως η κυβέρνηση Νεγκρίν. Οι διπλωμάτες του Λονδίνου και του Παρισιού χρειάστηκε αυτή τη φορά να επωφεληθούν από το μεταβιβαστικό μηχανισμό της λεγόμενης Κομμουνιστικής Διεθνούς. Ο κύριος σκοπός του Στάλιν, που ζητάει να δικαιώσει την εμπιστοσύνη της αγγλογαλλικής μπουρζουαζίας, είναι να εμποδίσει τους εργαζόμενους της Ισπανίας να μπουν στο δρόμο της σοσιαλιστικής επανάστασης. Η βοήθεια που έδωσε η Μόσχα στην κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου της Ιβηρικής Χερσονήσου είχε για όρο την απαίτηση για μια πιο ενεργητική καταστολή του επαναστατικού κινήματος. Οπως έπρεπε να το περιμένει κανείς, η πάλη εναντίον των εργατών και χωρικών στα μετόπισθεν φέρνει άφευκτα την ήττα στο μέτωπο. Απέναντι στο Φράνκο, η μοσχοβίτικη καμαρίλα είναι το ίδιο ανίσχυρη όσο κι απέναντι στο Μικάδο. Και όπως στην ΕΣΣΔ ο Στάλιν έχει ανάγκη από αποδιοπομπαίους τράγους για να φορτώσει πάνω τους τις δικές του αμαρτίες, έτσι οι ήττες που προκάλεσε στην Ισπανία η αντιδραστική πολιτική στα μετόπισθεν τον υποχρέωσαν να ζητήσει τη σωτηρία στην εξόντωση της επαναστατικής πρωτοπορίας.

Οι μέθοδες του αμαλγάματος και της κιβδηλείας, επεξεργασμένες στη Μόσχα, μεταφέρθηκαν ατόφιες στη Βαρκελώνα και στη Μαδρίτη. Οι ηγέτες του ΠΟΥΜ (σσ Εργατικό Κόμμα Μαρξιστικής Ενοποίησης) που μονάχα για οπορτουνισμό και αναποφασιστικότητα απέναντι στη σταλινική αντίδραση θα μπορούσαν να κατηγορηθούν, χαρακτηρίστηκαν μονομιάς «τροτσκιστές» και, εννοείται, σύμμαχοι του φασισμού. ΟΙ πράκτορες της Γκεπεού στην Ισπανία «ανακάλυψαν» γράμματα γραμμένα με συμπαθητική μελάνη που τα είχαν οι ίδιοι φαμπρικάρει και καταδείχνανε, σύμφωνα με τους κανόνες της μοσχοβίτικης απάτης, το σύνδεσμο των επαναστατών με το Φράνκο. Δεν λείπουν άθλιοι για αιματηρά έργα. Ο πρώην επαναστάτης Αντόνοβ – Οβσέενκο, που μετάνιωσε στα 1927 για τις αντιπολιτευτικές του αμαρτίες και κυριεύτηκε στα 1936 από θανατερή αγωνία στην ιδέα μήπως καθίσει ο ίδιος στο σκαμνί, είχε γράψει στην «Πράβδα» πώς ήταν έτοιμος να τουφεκίσει τους τροτσκιστές «με τα ίδια του τα χέρια». Τον έστειλαν λοιπόν στη Βαρκελώνα, με την ιδιότητα του πρόξενου, λέγοντάς του με τι να καταπιαστεί. Η σύλληψη του Νίν (σ.σ. Αντρέας Νίν, γραμματέας του ΠΟΥΜ, παλιός Ισπανός Επαναστάτης και πρώην πρόεδρος της Κόκκινης Συνδικαλιστικής Διεθνούς) με κατηγορία ολοφάνερα ψεύτικη, η απαγωγή του Νίν και η μυστηριώδης δολοφονία του είναι έργα του Αντόνοβ – Οβσέενκο (σ.σ. Παρ΄ όλα αυτά ο Αντόνοβ – Οβσέενκο δε γλίτωσε τελικά από το μαχαίρι του Στάλιν). Μα η πρωτοβουλία δεν ανήκει βέβαια σ΄ αυτόν: επιχειρήσεις τόσο σημαντικές αποφασίζονται μονάχα με διαταγή του γενικού γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής…

Ο Στάλιν έχει ανάγκη από αμαλγάματα στην Ευρώπη για να αποστρέψει την προσοχή από τη βασικά αντιδραστική διεθνή πολιτική του και για να επικυρώσει τα πάρα πολύ χοντροκομμένα αμαλγάματά του στην ΕΣΣΔ. Το παραμορφωμένο πτώμα του Νίν θα του χρησιμεύσει για ν΄ αποδείξει… πώς ο Πιατάκοβ πήγε στο Όσλο. Αυτού του είδους υποθέσεις δεν περιορίζονται στην Ισπανία. Προπαρασκευάζονται από καιρό ανάλογες υποθέσεις σε άλλες χώρες. Ο Γερμανός εξόριστος Αντον Γκρίλεβιτς, παλιός άμεμπτος επαναστάτης, πιάστηκε στην Τσεχοσλοβακία σαν ύποπτος… για συνεννόηση με τη Γκεστάπο. Ο φάκελος της κατηγορίας, που χωρίς καμιά αμφιβολία κατασκευάστηκε από τη Γκεπεού, παραδόθηκε ολοέτοιμος στην τσέχικη αστυνομία την ολοέτοιμη γι΄ αυτή την υπηρεσία (σ.σ. Αυτό επιβεβαιώθηκε ολότελα από τον Ιγνάτιο Ράϊς, Πολωνό κομμουνιστή, επιφορτισμένο με εμπιστευτικές αποστολές στο εξωτερικό από τη σοβιετική κυβέρνηση. Ο Ράϊς είχε έρθει σε ρήξη με τη Μόσχα τον Ιούλη του 1937 και είχε περάσει στην Αριστερή Αντιπολίτευση, δημοσιεύοντας στον τύπο μια διαμαρτυρία γεμάτη αγανάκτηση για τη σφαγή των παλιών μπολσεβίκων. Ο Ιγνάτιος Ράϊς δολοφονήθηκε στις 4 Σεπτέμβρη 1937 κοντά στη Λωζάνη από πράκτορες της Γκεπεού. Στις σημειώσεις που άφησε εξηγεί, ανάμεσα σ΄ άλλα, πως η υπόθεση Γκρύλεβιτς σκηνοθετήθηκε ολοκληρωτικά από την Γκεπεού και πώς ο Στάλιν είχε εκδηλώσει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον γι΄ αυτήν, τηλεφωνώντας ο ίδιος επανειλημμένα στον αρχηγό της Γκεπεού Γιέζοβ). Οι τροτσκιστές, αληθινοί ή υποτιθέμενοι, καταδιώκονται προπαντός στις χώρες που είχαν την ατυχία να πέσουν κάτω από την εξάρτηση της Μόσχας, Ισπανία, Τσεχοσλοβακία. Αυτό δεν είναι παρά η αρχή. Χάρη στις διεθνείς περιπλοκές, χρησιμοποιώντας ο Στάλιν το προσωπικό της Κομμουνιστικής Διεθνούς που είναι έτοιμο για όλα και τους πόρους από μιαν αυξανόμενη παραγωγή χρυσού, υπολογίζει να τα καταφέρει να επιβάλει τις μέθοδές του και σε άλλες χώρες. Παντού η αντίδραση δε ζητάει παρά πώς να απαλλαγεί από τους επαναστάτες, προπαντός αν μια ξένη κυβέρνηση, με επαναστατική επίφαση η ίδια, επιφορτίζεται να διαπράξει απάτες και δολοφονίες, με τη συνδρομή ξένων «φίλων» πληρωμένων από τον προϋπολογισμό της.

Ο σταλινισμός είναι η μάστιγα της ΕΣΣΔ και η λέπρα του διεθνούς εργατικού κινήματος. Δεν είναι τίποτα στο πεδίο των ιδεών. Αυτή η τρομακτική μηχανή εκμεταλλεύεται ακόμα το δυναμισμό της πιο μεγάλης κοινωνικής επανάστασης και την παράδοση του νικηφόρου ηρωισμού της. Από το δημιουργικό ρόλο της επαναστατικής βίας σε μιαν ορισμένη στιγμή της Ιστορίας, ο Στάλιν, με τη μετριότητα που τον χαρακτηρίζει, κατάληξε στην παντοδυναμία της βίας γενικά. Χωρίς να το αντιλαμβάνεται ο ίδιος, πέρασε από την επαναστατική βία εναντίον των εκμεταλλευτών στην αντεπαναστατική βία εναντίον των εργαζομένων. Έτσι συντελείται, κάτω από τις παλιές φόρμουλες, η διάλυση της Οχτωβριανής Επανάστασης.

Κανένας – και δεν κάνω εξαίρεση ούτε για τον Χίτλερ – δεν κατάφερε στο σοσιαλισμό τόσο θανάσιμα χτυπήματα. Ο Χίτλερ χτυπούσε τις εργατικές οργανώσεις από έξω. Ο Στάλιν τις χτυπάει από μέσα. Ο Χίτλερ καταστρέφει το μαρξισμό. Ο Στάλιν τον εκπορνεύει. Ούτε μια αρχή δε μένει άθικτη. Ούτε μια ιδέα που να μη βρωμιστεί. Οι ίδιες οι λέξεις σοσιαλισμός και κομμουνισμός έχουν σοβαρά δυσφημιστεί από τότε που ολότελα ανεξέλεγκτοι χωροφύλακες, διπλωματούχοι «κομμουνιστές», αποκαλούν σοσιαλισμό το καθεστώς που επιβάλλουν. Σιχαμερή βεβήλωση! Ο Τρατώνας της Γκεπεού δεν είναι το ιδανικό της μαχόμενης εργατικής τάξης. Σοσιαλισμός σημαίνει καθεστώς τέλειας διαφάνειας που στους κόλπους του οι εργαζόμενοι αυτοδιοικούνται. Το σταλινικό καθεστώς βασίζεται στη συνωμοσία των κυβερνώντων ενάντια στους κυβερνώμενους. Σοσιαλισμός σημαίνει αδιάκοπη πορεία προς την ισότητα. Ο Στάλιν αναστήλωσε ένα σύστημα με σκανδαλώδη προνόμια. Ο σοσιαλισμός έχει για αντικείμενο την ολοκληρωτική ανάπτυξη της ανθρώπινης προσωπικότητας. Πού και πότε η προσωπικότητα καταπατήθηκε όσο στην ΕΣΣΔ; Ο σοσιαλισμός δε θ΄ άξιζε τίποτα δίχως σχέσεις ανιδιοτελείς, τίμιες, ανθρώπινες ανάμεσα στους ανθρώπους. Το σταλινικό καθεστώς διαπότισε τις κοινωνικές και ατομικές σχέσεις με ψέμα, αριβισμό και προδοσία. Ο Στάλιν δεν προσδιορίζει τους δρόμους της Ιστορίας. Γνωρίζουμε τις αντικειμενικές αιτίες που προετοίμασαν την αντίδραση στην ΕΣΣΔ. Μα δεν είναι χωρίς λόγο που ο Στάλιν βρέθηκε στην κορυφή του θερμιδοριανού κύματος. Κατάφερε να δώσει στη βουλιμία μιας καινούργιας κάστας την πιο απαίσια έκφραση. Δεν είναι υπεύθυνος για την Ιστορία. Μα είναι υπεύθυνος για ότι κάνει και για το ρόλο του στην Ιστορία. Είναι ο ρόλος ενός εγκληματία που τα εγκλήματά του έχουν τέτοιο πλάτος ώστε η αηδία γι΄ αυτά πολλαπλασιάζεται από τη φρίκη.

Οι πιο αυστηροί κώδικες δεν προσφέρουν τιμωρίες αρκετές για τους ιθύνοντες της Μόσχας και πρώτα – πρώτα για τον αρχηγό τους. Αν παρ΄ όλα αυτά επιστήσαμε πάμπολλες φορές την προσοχή της σοβιετικής νεολαίας εναντίον της ατομικής τρομοκρατίας που γεννιέται τόσο εύκολα στη ρώσικη γη τη ζυμωμένη με αυθαιρεσία και βία, δεν ήταν για λόγους ηθικούς μα από πολιτικούς υπολογισμούς. Οι απελπισμένες πράξεις δεν αλλάζουν τίποτα από το σύστημα και το μόνο που κάνουν είναι να διευκολύνουν τους σφετεριστές στις αιματηρές καταστολές τους. Ακόμα κι αν κριθούν από το πρίσμα της «εκδίκησης», οι τρομοκρατικές επιθέσεις δεν θα μπορούσαν να μας δώσουν ικανοποίηση. τι αξία θα είχε ο χαμός μιας δεκάδας από ανώτερους γραφειοκράτες μπροστά στα εγκλήματα της γραφειοκρατίας; Το ζήτημα είναι να ξεσκεπάσουμε τους εγκληματίες απέναντι στη συνείδηση της ανθρωπότητας και να τους ρίξουμε έπειτα στο σκουπιδαριό της Ιστορίας. Δε θα μπορούσαμε να ικανοποιηθούμε με λιγότερα.

Η σοβιετική γραφειοκρατία, όπως και η ναζιστική γραφειοκρατία, υπολογίζει, είν΄ αλήθεια, σε βασιλεία χιλιόχρονη. Τα καθεστώτα υποκύπτουν, σκέφτεται, μόνο αν τους λείψει η ενεργητικότητα στην καταστολή. Η συνταγή είναι απλή: κόβοντας έγκαιρα κάθε κεφάλι προικισμένο με κριτική σκέψη, εξασφαλίζεις τη διαιώνιση του καθεστώτος. Για ορισμένη περίοδο, που η σοβιετική γραφειοκρατία εκπλήρωνε λειτουργίες σχετικά προοδευτικές – ανάλογες, σε πλατειά κλίμακα, με κείνες που εκπλήρωσε άλλοτε η καπιταλιστική γραφειοκρατία στη Δύση – ο Στάλιν σημείωσε ιλιγγιώδεις επιτυχίες. Αυτή η περίοδος ήταν σύντομη. Ίσα – ίσα τη στιγμή που ο Στάλιν έφτανε στο σημείο να πειστεί πώς η «μέθοδός» του ήταν ακατανίκητη, η σοβιετική γραφειοκρατία τέλειωνε την αποστολή της και άρχιζε να σαπίζει από την πρώτη κιόλας γενιά της. Απ΄ αυτού οι καινούργιες δίκες, οι καινούργιες κατηγορίες εναντίον των αντιπάλων της, κάθε τι που φαίνεται στο μέσο φιλισταίο σα να πέφτει από έναν ουρανό ωστόσο ξάστερο.

Η αιματηρή εκκαθάριση στερέωσε ή εξασθένησε την εξουσία του Στάλιν; Ο παγκόσμιος τύπος δίνει σ΄ αυτό το σημείο εκτιμήσεις διφορούμενες και δίγνωμες. Οι μοσχοβίτικες απάτες έκαναν πρώτα – πρώτα τον κόσμο να σκεφτεί ότι ένα καθεστώς υποχρεωμένο να καταφεύγει σε παρόμοιες σκηνοθεσίες δε θα μπορούσε να κρατήσει πολύ. Ακόμα και ο πιο συντηρητικός τύπος που οι συμπάθειές του ήταν ανέκαθεν με τη διευθύνουσα σοβιετική κάστα στην πάλη της εναντίον της επανάστασης, δεν άργησε να ελιχτεί. Ο Στάλιν είχε αφανίσει την αντιπολίτευση, ανανεώσει τη Γκεπεού, ξεπαστρέψει τους ανυπάκουους στρατηγούς – και ο λαός σώπαινε: ώστε στερέωνε την εξουσία του. Αυτές οι δυο εκτιμήσεις φαίνονται από πρώτη ματιά ορθές. Αυτό μόνο από πρώτη ματιά.

Η κοινωνική και πολιτική σημασία των εκκαθαρίσεων είναι φανερή: οι διευθυντικοί κύκλοι εξοντώνουν όποιον τους θυμίζει το επαναστατικό παρελθόν, τις αρχές του σοσιαλισμού, την ελευθερία, την ισότητα, την αδελφοσύνη, τα εκκρεμή καθήκοντα της παγκόσμιας επανάστασης. Η αγριότητα των διωγμών μαρτυράει το μίσος της προνομιούχας κάστας για τους επαναστάτες. Μ΄ αυτή την έννοια, η εκκαθάριση αυξάνει την ομοιογένεια των διευθυντικών κύκλων και φαίνεται σα να στερεώνει την εξουσία του Στάλιν.

Στερέωση φαινομενική. Ο ίδιος ο Στάλιν παραμένει το προϊόν της επανάστασης. Το άμεσο περιβάλλον του, το Πολιτικό Γραφείο, αποτελείται από ανθρώπους αρκετά ασήμαντους, μα δεμένους στο μεγαλύτερό τους μέρος, από το παρελθόν τους, με το μπολσεβικισμό. Η σοβιετική αριστοκρατία, που χρησιμοποιεί με επιτυχία τη σταλινική φατρία για να απαλλαγεί από τους επαναστάτες, δε νιώθει για τους τωρινούς αρχηγούς ούτε συμπάθεια ούτε σεβασμό. Αυτή εννοεί να ελευθερωθεί ολότελα από τους περιορισμούς του μπολσεβικισμού, ακόμα και παραμορφωμένους, που ο Στάλιν έχει ακόμα την ανάγκη τους για να πειθαρχήσει τους ανθρώπους του. Ο Στάλιν θα είναι αύριο βάρος για τη διευθύνουσα κάστα.

Εκείνο που είναι σοβαρό, μα πολύ πιο καθαρό, είναι ότι η εκκαθάριση της γραφειοκρατίας από τα ετερογενή στοιχεία πληρώνεται με ρήξη ολοένα και πιο βαθιά με το λαό. Δεν είναι υπερβολικό να πούμε πώς η ατμόσφαιρα της σοβιετικής κοινωνίας είναι κορεσμένη από μίσος εναντίον των προνομιούχων. Ο Στάλιν θα πείθεται ολοένα και περισσότερο πώς δε φτάνει μόνο η απόφαση να σκοτώνεις τον καθένα για να σώσεις ένα καθεστώς που έχει φάει τα ψωμιά του. Το αυξανόμενο μίσος του λαού για τη γραφειοκρατία και το βουβό μίσος της πλειονότητας της γραφειοκρατίας για το Στάλιν κλονίζει αναπότρεπτα τον ίδιο το μηχανισμό της καταστολής, δημιουργώντας έτσι έναν από τους όρους για την πτώση του καθεστώτος.

Ο σοβιετικός βοναπαρτισμός γεννήθηκε από το θεμελιακό ανταγωνισμό ανάμεσα στη γραφειοκρατία και το λαό και το συμπληρωματικό ανταγωνισμό ανάμεσα στους επαναστάτες και τους θερμιδοριανούς στους κόλπους της γραφειοκρατίας. Ο Στάλιν ανέβηκε στην εξουσία στηριζόμενος στη γραφειοκρατία ενάντια στο λαό, στους θερμιδοριανούς ενάντια στους επαναστάτες. Ωστόσο σε κρίσιμες στιγμές είχε αναγκαστεί να επιζητήσει την υποστήριξη των επαναστατών και, με τη συνδρομή τους, την υποστήριξη του λαού ενάντια στους πάρα πολύ ανυπόμονους προνομιούχους. Μα δεν μπορεί να στηριχτεί πάνω σ΄ ένα κοινωνικό ανταγωνισμό που οδηγεί στην άβυσσο. Απ΄ αυτού το υποχρεωτικό πέρασμα στο θερμιδοριανό «μονολιθισμό», με την εκμηδένιση των τελευταίων υπολειμμάτων του επαναστατικού πνεύματος και την κατάπνιξη της παραμικρής πολιτικής πρωτοβουλίας των μαζών. Όσο κι αν σώζει για μια στιγμή την εξουσία του Στάλιν, η αιματηρή εκκαθάριση γκρεμίζει για πάντα τις κοινωνικοπολιτικές βάσεις του βοναπαρτισμού.

Ο Στάλιν φαίνεται να βρίσκεται κοντά στο τέλος της τραγικής αποστολής του. Όσο περισσότερο πιστεύει πώς δεν έχει ανάγκη από κανένα, τόσο και πλησιάζει η ώρα όπου κανένας δε θάχει ανάγκη απ΄ αυτόν. Αν η γραφειοκρατία καταφέρει, αφού μετατρέψει τις μορφές ιδιοκτησίας, να βγάλει από μέσα της μια καινούργια κατέχουσα τάξη, αυτή η τάξη θα δώσει καινούργιους αρχηγούς χωρίς επαναστατικό παρελθόν – και πιο μορφωμένους. Ο Στάλιν ενδεχόμενα δε θα εισπράξει ευχαριστίες για τα έργα του. Η ξέσκεπη αντεπανάσταση θα απαλλαγεί απ΄ αυτόν κατηγορώντας τον, λόγου χάρη, για… τροτσκισμό. Ο Στάλιν θάπεφτε σ΄ αυτή την περίπτωση θύμα ενός αμαλγάματος του τρεχούμενου τύπου. Μα η ανθρωπότητα μπαίνει και πάλι σε μια φάση πολέμων και επαναστάσεων. Τα πολιτικά καθώς και τα κοινωνικά καθεστώτα θα καταρρεύσουν σαν χάρτινοι πύργοι. Είναι πολύ πιθανό οι επαναστατικοί σεισμοί στην Ευρώπη και στην Ασία, προλαβαίνοντας τον καταποντισμό του σταλινισμού από την καπιταλιστική αντεπανάσταση, να διευκολύνουν την ανατροπή του από τις εργαζόμενες μάζες. Σ΄ αυτή την περίπτωση, ο Στάλιν θάχε ακόμα λιγότερο να υπολογίζει σε χάρη.

Η μνήμη των ανθρώπων είναι μεγαλόψυχη όταν τα δρακόντεια μέτρα μπαίνουν στην υπηρεσία μεγάλων ιστορικών σκοπών. Αντίθετα η Ιστορία δε θα συγχωρέσει ούτε για μια σταλαγματιά αίμα που προσφέρθηκε στον καινούργιο Μολώχ της αυθαιρεσίας και του προνομίου. Το ηθικό μας αίσθημα βρίσκει τη βαθύτερη ικανοποίησή του στην ακλόνητη πεποίθηση πως η ιστορική τιμωρία θα είναι ανάλογη με το έγκλημα. Η επανάσταση θ΄ ανοίξει όλα τα μυστικά συρτάρια, θ΄ αναθεωρήσει όλες τις δίκες, θα αποκαταστήσει τους συκοφαντημένους, θα στήσει μνημεία στα θύματα, θα ρίξει αιώνιο ανάθεμα στους δήμιους. Ο Στάλιν θα εξαφανιστεί από τη σκηνή κάτω από το βάρος των εγκλημάτων του, σαν ο νεκροθάφτης της επανάστασης και η πιό απαίσια μορφή της Ιστορίας.

Κογιοακάν, καλοκαίρι του 1937.

Σχόλιο από Τρότσκι | 08/11/2007
Για τις σχέσεις ΚΚΕ-ΚΚΣΕ μέσα από τα σοβιετικά αρχεία δείτε:

http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=117183

Οι σταλινικοί, η νέα γενιά στελεχών, οι συγκρούσεις και οι ξυλοδαρμοί
Τα ντοκουμέντα για τις σχέσεις ΚΚΕ-ΚΚΣΕ

Τι αποκαλύπτουν τα απόρρητα επίσημα έγγραφα των σοβιετικών κρατικών και κομματικών αρχών

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 12/12/1999, 00:00

Η πορεία του αριστερού κινήματος στην Ελλάδα μετά τον εμφύλιο πόλεμο καθορίστηκε σε μεγάλο βαθμό από διεργασίες που εξελίχθηκαν στη Σοβιετική Ενωση και στις άλλες χώρες του ανατολικού μπλοκ. Κατά τον Μεσοπόλεμο το ΚΚΕ υποτάχθηκε πλήρως στην Γ’ Διεθνή και διαμόρφωσε μια παράδοση τυφλής αποδοχής των οδηγιών που έρχονταν από το «κέντρο». Η σχέση αυτή επιδεινώθηκε μετά τον εμφύλιο πόλεμο και τη μετεγκατάσταση όλων των κομματικών δυνάμεων που διέφυγαν στις χώρες του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Τότε δημιουργήθηκε ένα καθεστώς απόλυτης εξάρτησης από το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ενωσης. Το ίδιο κλίμα βεβαίως επικρατούσε κατά τη δεκαετία του ’50 στις σχέσεις όλων των κομμουνιστικών κομμάτων με τη Μόσχα. Ουσιαστικά στο ΚΚΕ δεν μπορούσαν να πάρουν καμιά σημαντική απόφαση χωρίς την προηγούμενη έγκριση των «σοβιετικών συντρόφων». Ο πυρήνας της σχέσης αυτής διατηρήθηκε ακέραιος ως την πτώση των κομμουνιστικών καθεστώτων και τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης.

Τα έγγραφα που παρουσιάζονται στο βιβλίο Οι σχέσεις ΚΚΕ και ΚΚ Σοβιετικής Ενωσης στο διάστημα 1953-1977 έχουν σημασία διότι τα περισσότερα από αυτά είναι επίσημα έγγραφα των σοβιετικών κρατικών και κομματικών αρχών και παρουσιάζουν την άποψή τους για μια σειρά εξαιρετικά σημαντικά θέματα της εποχής. Τα επίσημα κείμενα που περιλαμβάνονται στο βιβλίο αναφέρονται σε δύο καίριες ιστορικές περιόδους: η πρώτη εκτείνεται στη δεκαετία του ’50, όταν κομματικές δυνάμεις που εγκαταστάθηκαν στην Τασκένδη βρέθηκαν στη δίνη σφοδρών ιδεολογικών και πολιτικών συγκρούσεων· η δεύτερη ακολουθεί λίγα χρόνια μετά, είναι η προετοιμασία και τα επακόλουθα της διάσπασης του 1968, η οποία γέννησε δύο κόμματα στον χώρο της κομμουνιστικής Αριστεράς, το ΚΚΕ και το ΚΚΕ Εσωτερικού.

Συνολικά το βιβλίο Οι σχέσεις ΚΚΕ και ΚΚ Σοβιετικής Ενωσης στο διάστημα 1953-1977 παρέχει ένα αξιόλογο ιστορικό υλικό το οποίο συμπληρώνει πολλά από τα ως τώρα κενά στην ιστοριογραφία της Αριστεράς. Είναι προφανές ότι η αποκάλυψη και η παρουσίαση και άλλων εγγράφων θα φωτίσουν ακόμη περισσότερο τα σκοτεινά σημεία της πορείας του ΚΚΕ.
Τα γεγονότα της Τασκένδης

Η Τασκένδη, πρωτεύουσα του Ουζμπεκιστάν, ήταν ο τελικός προορισμός για αρκετές δεκάδες χιλιάδες μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού. Εκεί ιδρύθηκε και μια από τις μεγαλύτερες οργανώσεις του ΚΚΕ στο εξωτερικό. Η ηγεσία του κόμματος, με τον Νίκο Ζαχαριάδη και τα περισσότερα μέλη του Πολιτικού Γραφείου, συγκεντρώθηκε στο Βουκουρέστι υποτίθεται για να έχει καλύτερη πρόσβαση στην Ελλάδα. Η παρουσία τόσο πολλών στελεχών και κομματικών μελών με εμπειρίες από τον Εμφύλιο, με απόψεις για ξεχωριστά γεγονότα και τη συμπεριφορά της ηγεσίας σε αυτά τροφοδότησε πολλές συζητήσεις και προσωπικές διενέξεις. Προοδευτικά η μάζα των κομματικών μελών άρχισε να ξεπερνά τα συνθήματα της ηγεσίας και να ανιχνεύει νέες απαντήσεις για τις αιτίες της συντριπτικής ήττας.

Η αμφισβήτηση της ηγεσίας εξαπλώθηκε παρά την ενεργοποίηση του κομματικού μηχανισμού, που αρχικά είχε τη βοήθεια και της σοβιετικής διοίκησης. Η εσωτερική ρήξη στο ΚΚΕ συνέπεσε όμως χρονικά με αλλαγές στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ενωσης μετά τον θάνατο του Στάλιν. Η νέα ηγεσία του ΚΚΣΕ επέβαλε αλλαγές στην ηγεσία και όλων των κομμουνιστικών κομμάτων, που κύριο χαρακτηριστικό είχαν την απομάκρυνση από τις καίριες θέσεις όλων όσοι παρέμεναν πιστοί στον Στάλιν ή είχαν εκτεθεί τόσο με το προηγούμενο καθεστώς ώστε δεν μπορούσαν να γίνουν δεκτοί στις νέες συνθήκες. Στην κορυφή προωθήθηκε μια νέα γενιά ανώτερων στελεχών που μπορούσαν αξιόπιστα να εκφράσουν τις νέες τάσεις οι οποίες επικράτησαν στο Κρεμλίνο. Η «παλιά φρουρά» σε άλλα κόμματα άφησε την ηγεσία χωρίς πολλές αντιστάσεις, αλλά στην περίπτωση του ΚΚΕ «γαντζώθηκε» στις καρέκλες της και αντιστάθηκε όσο μπορούσε περισσότερο. Ανάμεσα στα αποτελέσματα ήταν και τα βίαια επεισόδια τα οποία στις κομματικές εκθέσεις κωδικοποιήθηκαν ως «τα γεγονότα της Τασκένδης».

* Τους παρακολουθούσαν και οι αρχές ασφαλείας

Τα «γεγονότα της Τασκένδης» αποτέλεσαν τη βάση πολλών «θρύλων» που παρακολουθούσαν την ελληνική κομμουνιστική Αριστερά ως πρόσφατα. Οι καβγάδες και οι χειροδικίες των ηγετικών στελεχών, οι ξυλοδαρμοί στο κέντρο της πόλης, οι «καταδρομικές επιχειρήσεις» για την κατάληψη και ανακατάληψη γραφείων είχαν δημιουργήσει μια ολόκληρη «μυθοπλασία» που στήριξε πολλές από τις αντιπαραθέσεις ανάμεσα στους «δογματικούς» και στους «ανανεωτές». Τα έγγραφα που περιέχονται στο βιβλίο περιγράφουν διάφορες πτυχές της κατάστασης που διαμορφώθηκε από την πρώτη εγκατάσταση των προσφύγων και βεβαίως δίνουν αρκετό υλικό που συμπληρώνει όσα έχουν γραφεί για τα «γεγονότα της Τασκένδης». Μια πολύ ενδιαφέρουσα πτυχή, η οποία έχει διαφύγει από την ως τώρα ιστοριογραφία με αντικείμενο την Αριστερά, είναι η πολιτική δράση των ομάδων που συγκροτήθηκαν από τους ηγέτες του ΚΚΕ οι οποίοι διαδοχικά ηττήθηκαν και διεγράφησαν από το κόμμα, οι συμμαχίες ανάμεσα σε «ζαχαριαδικούς» και «βαφειαδικούς» κτλ. Η πολιτική αυτή δραστηριότητα αναπτύχθηκε στο έδαφος της ΕΣΣΔ και των άλλων ανατολικών χωρών και έγινε ειδικό αντικείμενο παρακολούθησης από τις αρχές ασφαλείας τους.

Πώς εξόρισαν τον Ζαχαριάδη

Η τύχη του Νίκου Ζαχαριάδη, ο οποίος διετέλεσε γενικός γραμματέας του ΚΚΕ περισσότερα από 20 χρόνια, ήταν επί πολλά χρόνια ένα από τα μεγάλα μυστήρια του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος. Ηταν από τους μεγάλους «μύθους» και ηρωοποιήθηκε όσο κανείς ενώ στη συνέχεια διασύρθηκε και χλευάστηκε, επίσης όσο κανείς. Πολλά στελέχη της Αριστεράς έδωσαν αλληλοσυγκρουόμενες προσωπικές αφηγήσεις για την εξορία του στη Σιβηρία που προσέθεταν ψηφίδες στην εικόνα, αλλά δεν μπορούσαν να συλλάβουν την ολοκληρωμένη εικόνα των γεγονότων. Η ηγεσία του ΚΚΕ, παρά το ότι ήταν ενημερωμένη ως την τελευταία λεπτομέρεια για όλες τις εξελίξεις που αφορούσαν τον Νίκο Ζαχαριάδη, κράτησε πάντοτε μια ερμητική μυστικότητα. Χαρακτηριστικό της διαρκούς αμηχανίας της ηγεσίας του ΚΚΕ ήταν ότι σπάνια απαντούσε στα ερωτήματα που της έθεταν οι Σοβιετικοί όταν προτίθεντο να λάβουν κάποια μέτρα σχετικά με τον τέως αρχηγό του ΚΚΕ. Ο Ζαχαριάδης βρισκόταν υπό την παρακολούθηση της KGB, η οποία είχε πλήρη εικόνα της πολιτικής δραστηριότητας που αυτός ανέπτυσσε πολλά χρόνια μετά την καθαίρεση και διαγραφή του. Το έγγραφο που ακολουθεί δίνει μερικές όψεις από τη δραστηριότητα του Ζαχαριάδη στα χρόνια της εξορίας του.

Παράρτημα αρ. 1

Υπόμνημα του Διεθνούς Τμήματος της ΚΕ του ΚΚΣΕ με την έγκριση του γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΣΕ για την επιστολή του Ν. Ζαχαριάδη

28 Ιανουαρίου 1963

ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΚΚΣΕ

Ο πρώην γενικός γραμματέας της ΚΕ του ΚΚ Ελλάδας Ν. Ζαχαριάδης απευθύνθηκε στην ΚΕ του ΚΚΣΕ με τη συνηθισμένη επιστολή, στην οποία υποστηρίζει ότι τον έστειλαν εξορία στην περιφέρεια Τιουμέν και ζητά να σταματήσουν τα μέτρα βίας εναντίον του, να του επιστραφεί ο γιος του, από τον οποίο δήθεν τον απέσπασαν διά της βίας, καθώς επίσης και να του επιτραπεί να επιστρέψει στην Ελλάδα. Αν οι απαιτήσεις του δεν ικανοποιηθούν, απειλεί να μεταβιβάσει τα ζητήματα αυτά για να επιλυθούν στους εργαζομένους και τους κομμουνιστές της Ελλάδας, καθώς επίσης και στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.

Προηγουμένως με τη συγκατάθεση της ΚΕ του ΚΚΕ δόθηκαν στον Ν. Ζαχαριάδη οι εξής διευκρινίσεις: ότι τα κίνητρα της μεταφοράς του σε νέο τόπο εργασίας του τα γνωρίζει καλά, ότι ο γιος του, τον οποίο αρνήθηκε κατηγορηματικά να πάρει μαζί του, έχει εισαχθεί στο σχολείο του Σουβόροφ εν γνώσει του και με τη συγκατάθεσή του και ότι ο προσωπικός του μισθός αποκαταστάθηκε στα 200 ρούβλια μηνιαίως. Οσον αφορά την επιστροφή του στην Ελλάδα αυτό το αρνήθηκαν προσωπικά στον Ν. Ζαχαριάδη οι ίδιες οι ελληνικές αρχές.

Οι ισχυρισμοί του Ν. Ζαχαριάδη ότι δήθεν τον χώρισαν με τη βία από το γιο του και ότι ποτέ δεν αρνήθηκε να τον πάρει μαζί του αποτελούν συνειδητή διαστρέβλωση των γεγονότων. Στην ΚΕ του ΚΚΣΕ υπάρχουν αρκετές επιστολές του Ν. Ζαχαριάδη, στις οποίες ζητά να τοποθετηθεί ο γιος του στο σχολείο του Σουβόροφ ή στο σχολείο του Ναχίμοφ. Το Μάιο του 1962 ο Ν. Ζαχαριάδης επειδή καταργήθηκε η θέση που κατείχε ως αρχιδασάρχης στο Λεσπρομχόζ του Μποροβιτσί στην περιφέρεια Νόβγκοροντ μετατέθηκε σε ανάλογη εργασία στην περιφέρεια Τιουμέν. Κατά την αναχώρησή του στο νέο μέρος εργασίας ο Ν. Ζαχαριάδης ζήτησε εκ νέου να τοποθετηθεί ο γιος του στο σχολείο του Σουβόροφ, απειλώντας να τον ρίξει από το βαγόνι, αν τον έστελναν μαζί του.

Εκτός αυτού, η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚ Ελλάδας απευθύνθηκε προς την ΚΕ του ΚΚΣΕ, εξ ονόματος της κρατούμενης σε ελληνική φυλακή μητέρας του παιδιού – υποψηφίου μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ Ρούλας Κακούλα, με την παράκληση να τοποθετηθεί ο γιος της εσωτερικός για σπουδές σε ανάλογο εκπαιδευτικό ίδρυμα.

Στο τμήμα είναι γνωστό ότι, όταν ζούσε ο Ν. Ζαχαριάδης στην περιφέρεια Νόβγκοροντ, διατηρούσε στενές σχέσεις με τους ομοϊδεάτες του στη Μόσχα και την Τασκένδη, συναντιόταν τακτικά μαζί τους, καθοδηγούσε τη δράση τους, η οποία κατευθυνόταν εναντίον της ηγεσίας του ΚΚΕ και του ΚΚΣΕ. Οι προκλητικές, υποδαυλιστικές ενέργειες του Ν. Ζαχαριάδη δεν σταμάτησαν ούτε και στο νέο τόπο εργασίας του. Εχει επιβεβαιωθεί ότι αποκατέστησε επαφές με αντικομματικά στοιχεία στην Τασκένδη, στα οποία παρουσίασε την πολιτική του επιστολή. Τα προβλήματα της κρίσης στο ΚΚΕ, και η οποία περιέχει βαριές κατηγορίες εναντίον της ηγεσίας του ΚΚΕ και υποστηρίζει την παλαιότερη, καταδικασμένη από το κόμμα πολιτική κατεύθυνση.

Τα όργανα της ΚαΓκεΜπε έλαβαν τα απαραίτητα μέτρα για να σταματήσουν τις σχέσεις του Ν. Ζαχαριάδη με τους ομοϊδεάτες του.

Το Διεθνές Τμήμα της ΚΕ του ΚΚΣΕ θεωρεί σκόπιμο να ζητήσει από τη Διεύθυνση υποστήριξης των πολιτικών προσφύγων της Εκτελεστικής Επιτροπής του SOKK (ΣτΜ.: Ενωσης συλλόγων του Ερυθρού Σταυρού και της Ερυθράς Ημισελήνου) και του ΚΚ της ΕΣΣΔ να απαντήσουν στην επιστολή του Ν. Ζαχαριάδη (επισυνάπτεται το σχέδιο της απάντησης).

Σε περίπτωση που ο Ν. Ζαχαριάδης απευθυνθεί εκ νέου στην ΚΕ του ΚΚΣΕ για ανάλογα θέματα πιστεύουμε ότι θα μπορούσε να επιτραπεί στο Διεθνές Τμήμα να του απαντήσει σύμφωνα με τις εντολές που έχει από την ΚΕ του ΚΚΣΕ.

Εγκρίνατε.

Ο αναπληρωτής διευθυντής του Διεθνούς Τμήματος της ΚΕ του ΚΚΣΕ

Δ. Σεβλιάγκιν

Πρωτότυπο

Στο έγγραφο υπάρχει η απόφαση: «Εγκρίνεται. Μπ. Πονομαριόφ, Μ. Σουσλόφ, Μπ. Τίτοφ, Λ. Ιλίιτσεφ».

Σημείωση: «Σύμφωνα με ανακοίνωση του γραμματέα της βιομηχανικής επιτροπής περιοχής Τιουμέν του ΚΚΣΕ σ. Ντ. Α. Σμορντίνσκι, το υπογεγραμμένο κείμενο της απάντησης προς τον Ν. Ν. Νικολάεφ (Ν. Ζαχαριάδη) του μεταδόθηκε προφορικά μέσω του γραμματέα της κομματικής επιτροπής του Σουργκούτ. Ο εισηγητής του Διεθνούς Τμήματος της ΚΕ του ΚΚΣΕ Α. Τοπόρικοφ, ο αναπλ. διευθ. του τμήμ. Β. Τερέσκιν».

Παράρτημα αρ. 2

Σχέδιο απάντησης της Διεύθυνσης υποστήριξης πολιτικών προσφύγων της Εκτελεστικής Επιτροπής του SOKK και του ΚΚ της ΕΣΣΔ προς τον Ν. Ζαχαριάδη

Περιφέρεια Τιουμέν, Σουργκούτ, Λεσπρομχόζ, αρχιδασάρχη

ΝΙΚΟΛΑΕΦ Νικόλαο Νικολάεβιτς

Σε απάντηση της επιστολής σας της 18ης Δεκεμβρίου 1962 πήραμε εντολή να σας ανακοινώσουμε τα ακόλουθα:

1. Τα κίνητρα της μετάθεσής σας σε νέο τόπο εργασίας σας έχουν διευκρινιστεί επανειλημμένως και τα γνωρίζετε πολύ καλά.

2. Την είσοδό σας στην Ελλάδα σας την έχουν αρνηθεί προσωπικά οι ελληνικές αρχές, προς τις οποίες απευθυνθήκατε με ανάλογη αίτηση το Μάρτιο του 1962.

3. Ο γιος σας Αλιόσα τοποθετήθηκε στο σχολείο του Σουβόροφ μετά από δική σας αίτηση, καθώς και μετά από αίτηση της μητέρας του παιδιού, η οποία είναι ειλικρινά ευγνώμων για το γεγονός ότι ο γιος της σπουδάζει σε εκπαιδευτικό ίδρυμα όπου του παρέχονται όλα τα αναγκαία.

Πρέπει να σας υπενθυμίσουμε ότι αρνηθήκατε κατηγορηματικά να πάρετε το γιο σας μαζί σας στο νέο τόπο εργασίας σας, με αποτέλεσμα να εισαχθεί σε κατασκήνωση πιονιέρων και έπειτα να σταλεί για σπουδές.

Υποσημείωση: Η απάντηση θα ανακοινωθεί στον Ν. Ζαχαριάδη προφορικά μέσω της εκτελεστικής επιτροπής του περιφερειακού συμβουλίου εκπροσώπων των εργαζομένων του Χάντι-Μανσίισκ της περιφέρειας Τιουμέν.

Σχόλιο από Πόντος και Αριστερά | 20/12/2007
Νίκανδρος Κεπέσης: Μαρξισμός-Λενινισμός και Προλεταριακός Διεθνισμός – Μπροσούρα

Ολόκληρη η μπροσούρα του Νίκανδρου Κεπέση “Μαρξισμός-Λενινισμός και Προλεταριακός Διεθνισμός” (ΑΘΗΝΑ, 2007), μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ για δεκαετίες και βουλευτή επί χρόνια.

http://www.indy.gr/library/nikandros-kepesis-marksismos-leninismos-kai-proletariakos-diethnismos-mprosoyra/?searchterm=%C3%8E%C2%BA%C3%8E%C2%BA%C3%8E%C2%B5

————-
Δεκέμβριος 20, 2007 στο 11:39 π.μ.

σχολιαστής

και αντιγράφω απο το προηγούμενο, για να χαρούν οι σταλινικοί:

***********
Τελειώνοντας, δεν μπορεί να μην σημειώσω ότι όταν στη Σοβιετική Ένωση κυριαρχούσε ο αντισταλινισμός και βρίσκονταν στο αποκορύφωμα η κατασυκοφάντηση του σοσιαλισμού στο πρόσωπο του Ιωσήφ Στάλιν από τη χρουστσοφική ομάδα, ο ηγέτης του αγγλικού ιμπεριαλισμού αντικομμουνιστής Τσώρτσιλ μιλώντας στη Βουλή των Κοινοτήτων με την ευκαιρία της 80ης επετείου από τη γέννηση του Στάλιν είπε:

«Το μεγάλο ευτύχημα για τη Ρωσία ήταν ότι στα χρόνια των δυσκολότατων δοκιμασιών επικεφαλής της χώρας ήταν ο μεγαλοφυής και ακλόνητος στρατηλάτης Ι. Β. Στάλιν. Ήταν η πιο επιφανής, επιβεβλημένη, αξιοσέβαστη προσωπικότητα στη ρευστή και σκληρή εποχή της περιόδου εκείνης, στην οποία κύλησε η ζωή του.

Ο Στάλιν ήταν άνθρωπος ασυνήθιστης ενέργειας, πολυμορφωμένος και ακατάβλητης ισχυρής θέλησης. Δριμύς, σκληρός και αμείλικτος συζητητής, σε σημείο που παρά τη μαθητεία μου στο Βρετανικό Κοινοβούλιο, μου ήταν αδύνατο να τον αντιμετωπίσω. Ο Στάλιν πριν απ’ όλα κατείχε σε μεγάλο βαθμό το αίσθημα του χιούμορ και του σαρκασμού, την ικανότητα να αντιλαμβάνεται ακριβός τον συνομιλητή του και να εκφράζει με ακρίβεια τη σκέψη του.

Τους λόγους του ο Στάλιν τους έγραφε μόνος του. Στα έργα του αντηχούσε πάντα η εκτελεστική δύναμη. Η δύναμη αυτή ήταν τόσο μεγάλη, ώστε αναδείχτηκε σε ανεπανάληπτο ηγέτη μεταξύ των καθοδηγητών των κρατών όλων των εποχών και όλων των λαών.

Ο Στάλιν προξενούσε μεγαλειώδικη εντύπωση. Η επιρροή του στους ανθρώπους ήταν ακαταμάχητη. Όταν έμπενε στη αίθουσα συνεδριάσεων της Διάσκεψης της Γιάλτας, όλοι εμείς σηκωνόμασταν όρθιοι σάμπως να μας πρόσταζε κανείς και είναι αξιοπερίεργο και ανεξήγητο γιατί στεκόμασταν σε στάση προσοχής.

Διακατέχονταν από βαθειά, απαλλαγμένη από κάθε πανικό, λογική και συνετή σοφία. Ήταν ανυπέρβλητος τεχνίτης να βρίσκει στις δύσκολες στιγμές διέξοδο και από τις πιο αδιέξοδες καταστάσεις. Επιπλέον ο Στάλιν, στις πιο κρίσιμες στιγμές, όπως και σε στιγμές θριάμβου, ήταν το ίδιο συγκρατημένος και ποτέ δεν υπέκυψε σε φαντασιώσεις. Ήταν μια ασυνήθιστα πολυσύνθετη προσωπικότητα.

Ο Στάλιν δημιούργησε και καθυπόταξε μια τεράστια αυτοκρατορία. Ήταν ο άνθρωπος ο οποίος εκμηδένισε τον εχθρό του με τη βοήθεια του ίδιου του εχθρού του. Μάλιστα ανάγκασε κι εμάς, που μας ονόμαζε ιμπεριαλιστές να πολεμήσουμε ενάντια στους ιμπεριαλιστές.

Ο Στάλιν υπήρξε ο μέγιστος, απαράμιλλος δικτάτορας, ο οποίος παρέλαβε τη Ρωσία με ξύλινο αλέτρι και την άφησε μια πυρηνική υπερδύναμη.

Όχι, ότι και να λένε γι’ αυτόν, η ιστορία και οι λαοί τέτοιους ανθρώπους δεν τους ξεχνούν».

*************************************

—————————————————————

Ενδιαφέρον κείμενο για τις απαρχές του σταλινισμού:

http://e-rooster.gr/05/2006/275

Σχόλιο από Πόντος και Αριστερά | 22/12/2007
[…] -Τα παιδιά του Κολιγιάννη 1.062 […]

Πίνγκμπακ από -Ένας χρόνος Π&Α « Πόντος και Αριστερά | 25/12/2007
Από τη μελέτη του Γκίκα προκύπτει μια ενδιαφέρουσα σχετική βιβλιογραφία:

Αγτζίδης Β. (2001): «Παρευξείνιος Διασπορά», Θεσσαλονίκη, εκδόσεις «Αφοι Κυριακίδη».

Αγτζίδη Β. (2005): «Ελληνες του Πόντου: Η γενοκτονία από τον τουρκικό εθνικισμό», σελ. 107, Αθήνα, Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Ανατολικής Αττικής.

Αγτζίδης Β.: «Οι Ελληνες του Καυκάσου» στο: Διαμαντόπουλος Α. (2001): «Η ιστορία των Ελλήνων του Καυκάσου στο Καρς και στο Κιλκίς», σελ. 21-22, Αθήνα, Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Κιλκίς.

Αρχείο Π. Σ. Δέλτα Β΄: Νικόλαος Πλαστήρας: «Αναμνήσεις από την Εκστρατείαν της Ουκρανίας, 1919», σελ. 46-47, Μουσείο Μπενάκη.

Αυγητίδης Κ. Γ. (1998): «Ο Ελληνικός εμπορικός κόσμος της Οδησσού και η Ελλάδα», Αθήνα, εκδόσεις «Δωδώνη»

Αυγητίδης Κ. (1999): «Η στρατιωτική επέμβαση των καπιταλιστικών χωρών ενάντια στην Σοβιετική Ρωσία και η Ελλάδα (1918-1920)», σελ. 177-178, Αθήνα, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή».

Βραδέλη Στ. (2005): «Οι διωγμοί των Ελλήνων επί Στάλιν», στον «Ταχυδρόμο», σελ. 40, 18.6.2005.

Γενικό Επιτελείο Στρατού (1955): «Το Ελληνικό Εκστρατευτικόν Σώμα εις την Μεσημβρινήν Ρωσίαν», Αθήνα, Δ.Ι.Σ.

Διαμαντόπουλος Α. (2001): «Η Ιστορία των Ελλήνων του Καυκάσου στο Καρς και στο Κιλκίς», σελ. 22, Αθήνα, Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Κιλκίς.

Ζαπαντή Α. (1989): «Ελληνο-Σοβιετικές Σχέσεις, 1917-1941», σελ. 24-26, Αθήνα, εκδόσεις «Εστία».

Ioannidi, όπως παρατίθεται στο Χασιώτης Ι. Κ. (1997): «Οι Ελληνες της Ρωσίας και της Σοβιετικής Ενωσης», σελ. 418-419, Θεσσαλονίκη, «University Studio Press».

Ιστορικό και Διπλωματικό Αρχείο Υπουργείου Εξωτερικών, Φάκελος 43 (1940).

Kalamvrezos D. «Greek communities outlive empire and USSR», στην εφημερίδα «Καθημερινή», (English Edition) 1.7.2005.

Κασαπίδης Μ. Λ. (2004): «Χρύσανθος: Ο Αρχιερέας-Εθνάρχης των Ποντίων», σελ. 74-75, ΕΚΕΜΕ: Μελβούρνη.

Κεσσίδης Θ. Χ. (1996): «Η ιστορική πορεία των Ελληνοποντίων: Το εθνικό ζήτημα και το μέλλον των μικρών εθνών στην πρώην Σοβιετική Ενωση», Θεσσαλονίκη, εκδόσεις «Αφοι Κυριακίδη».

Κορδάτου Γ. (1955): «Μεγάλη Ιστορία της Ελλάδας», τόμος ΧΙΙΙ, Αθήνα, εκδόσεις «20ός αιώνας»

Κρυπτογράφημα Κανελλόπουλου στον Πολίτη, Κωνσταντινούπολη 19 Ιουλίου 1919, Αρχείο Βενιζέλου, Φάκελοι Υπουργείου Εξωτερικών (173/21), Μουσείο Μπενάκη.

«Note sur la situation en Russie», 30.11.1918, Αρχείο Βενιζέλου, Φάκελοι Υπουργείου Εξωτερικών (173/15), Μουσείο Μπενάκη.

Lane D. (1970): «Politics and Society in the USSR», London: «Weidenfeld and Nicolson».

Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια (1959), τόμος 10ος, σελ. 851.

Μουρατίδης Ε. (2000): «Το Ποντιακό Θέατρο», Θεσσαλονίκη.

Μουρατίδου Β. (2001): «Εκατοντάχρονη Οδύσσεια», σελ. 208, Θεσσαλονίκη.

Μυστακόπουλος Β. (2003): «Ανθρωποι, Χρόνια, Γεγονότα», Θεσσαλονίκη.

Νίδερ Κ. (1927): «Η Εκστρατεία της Ουκρανίας». Μεγάλη Στρατιωτική και Ναυτική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος πρώτος.

Οικονομίδης Ο. (1979): «Ο Μεγάλος Οκτώβρης και η Ελλάδα», σελ. 156, Αθήνα, εκδόσεις «Κάκτος».

Οικονομίδης Ο. (1977): «Η ουκρανική εκστρατεία και οι Ελληνες φαντάροι» στην «Κομμουνιστική Επιθεώρηση», τεύχος 11, σελ. 61

Α. Α. Πάλλη: «Exchange and Settlement of Minorities of Populations in the Balkans 1912-1920», (Κωνσταντινούπολη, 1920), σελ. 10, Αρχείο Βενιζέλου, Φάκελοι Υπουργείου Εξωτερικών (173/27), Μουσείο Μπενάκη.

Παυλίδη Ε. (1953): «Ο Ελληνισμός της Ρωσίας», σελ. 38. Αθήνα, Σωματείο εκ Ρωσίας Ελλήνων.

Πογκόσοβα Γ. (2002): «Οι Ελληνες στο σύστημα των εθνικών σχέσεων της ΕΣΣΔ», σελ. 122, Θεσσαλονίκη, εκδόσεις «Αφοι Κυριακίδη».

Pohl J. O. (1999): «Ethnic Cleansing in the USSR, 1937-1949», σελ. 123, Westport, «Greenwood Press».

«Σπάρτακος», 16 Απριλίου 1921, όπως παρατίθεται στο Χασιώτης Ι. Κ. (1997): «Οι Ελληνες της Ρωσίας και της Σοβιετικής Ενωσης», σελ. 307, Θεσσαλονίκη, «University Studio Press».

Τανιμανίδης Π. Γ. (1994): «Ποντιακοί Οικισμοί στην πρώην Σοβιετική Ενωση», σελ. 23, Θεσσαλονίκη, Σωματείο «Παναγία Σουμελά».

Τηλικίδης Γ. (1937): «Ο εν Καυκάσω Ελληνισμός» στο: «Ποντιακά Φύλλα», τ. 21. σελ.358-361, Νοέμβρης 1937.

«Περί χορηγήσεως αδείας καθόδου εν Ελλάδι υπηκόων Ελλήνων διαμενόντων εν Ρωσία», Ιστορικό και Διπλωματικό Αρχείο Υπουργείου Εξωτερικών, Φάκελος 45.5.

Φάκελοι Υπουργείου Εξωτερικών 173/22, Μουσείο Μπενάκη.

Φάκελος 524, Περιφέρεια Τραπεζούντας, Στέλλα Μαρμαροπούλου, σελ. 2, Αρχείο ΚΜΣ.

Φάκελος 642, Περιφέρεια Τρίπολης, Αναστάσιος Παπαδόπουλος, Αρχείο ΚΜΣ.

Φωτιάδης Κ. (2004): «Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου», Αθήνα, «Ιδρυμα της Βουλής των Ελήνων για τον κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία»

Φωτιάδης Κ. (2004): «Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου», Αθήνα, εκδόσεις «Ηρόδοτος».

Χασιώτης Ι. Κ. (1997): «Οι Ελληνες της Ρωσίας και της Σοβιετικής Ενωσης», σελ. 235-236, Θεσσαλονίκη, «University Studio Press».

Χασιώτης Ι. Κ. και Αγτζίδης Β. (1997): «Η Επανάσταση και οι Ελληνες της Ρωσίας: Ανταπόκριση και πρώτες αντιδράσεις» στο: Χασιώτης Ι. Κ. (επ.) «Οι Ελληνες της Ρωσίας και της Σοβιετικής Ενωσης», Θεσσαλονίκη, «University Studio Press».

Χειρόγραφο 2, Περιοχή Καυκάσου: Καλτσίδης Ιωάννης (1963): «Ο Ελληνισμός του Καυκάσου και οι περιπέτειές του», σελ. 24-25 και 28, Αρχείο Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών (ΚΜΣ).

Χειρόγραφο 2, Περιοχή Καυκάσου: Καλτσίδης Ιωάννης (1963): «Ο Ελληνισμός του Καυκάσου και οι περιπέτειές του», σελ. 48-49. Αρχείο ΚΜΣ. (Η έμφαση δική μας).

Χειρόγραφο 9, Περιοχή Καυκάσου: Σαμουιλίδη Στυλιανού (1960): «Το χωριό Βεζινκιόι του Καρς», Αρχείο ΚΜΣ κ.ά.

Χειρόγραφο 2, Περιοχή Καυκάσου: Καλτσίδης Ιωάννης (1963): «Ο Ελληνισμός του Καυκάσου και οι περιπέτειές του», σελ. 53, Αρχείο ΚΜΣ.

Χειρόγραφο 16, Περιοχή Καυκάσου: Κυνηγόπουλος Κωνσταντίνος: «Το Μπεζιρκιάν-Κερζίτ του Καρς», Αρχείο ΚΜΣ.

χειρόγραφα της Περιοχής Καυκάσου Νο. 2, 5, 8, 9, 12, 16, 17 και 18, καθώς και τους Φακέλους 524 και 642 από τις Περιφέρειες Τραπεζούντας και Τρίπολης αντίστοιχα, Αρχείο ΚΜΣ.

——————————————–

Για τη συμμετοχή Ελλήνων στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο [ΕΔΩ]

Σχόλιο από αρχειοδίφης | 14/01/2008
Το ΚΚΕ για την ανεξαρτησία Μακεδονίας-Θράκης
[Ριζοσπάστης 14-12-1924]

Σχόλιο από Πόντος και Αριστερά | 03/04/2008
[…] μπλογκ μας. Ως γνωστο με το κείμενο που φιλοξενούμε “Τα παιδιά του Κολιγιάννη ποιον είχανε πατέρα” θεωρούμε ότι ο Γκίκας σέρνει το ΚΚΕ σε μια […]

Πίνγκμπακ από -Η (ιδεολογική) εκμετάλλευση των Ποντίων « Πόντος και Αριστερά | 12/06/2008
Ανάγκη για διεθνή καταδίκη των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων / του Γκόραν Λίντμπλαντ

http://www.ppol.gr/fullarticle.php?id=1859

Σχόλιο από Γκόραν Λίντμπλαντ | 11/08/2008
Γράμμα του Άρη Βελουχιώτη σε όλα τα μέλη της ΚΕ του ΚΚΕ (24 Μάρτη 1945)

————————————————————

Προς όλα τα μέλη της ΚΕ του ΚΚΕ
Αγαπητοί σύντροφοι,
Με το σημείωμά μου τούτο θα προσπαθήσω να τραβήξω την προσοχή σας στα πιο κάτω
1. Όπως πιστεύω, θα έχετε πειστεί και εσείς τώρα πως οι Έλληνες αντιδραστικοί και οι Άγγλοι κατακτητές δεν έχουν καμιά πρόθεση να εφαρμόσουν έστω κι αυτή την ετεροβαρή, επιζήμια στα συμφέροντα του λαού μας και μη δίδουσα καμιά εγγύηση –ομολογία δική σας – για το σεβασμό των ελευθεριών του λαού μας, συμφωνία της Βάρκιζας. Οι παραβάσεις είναι καθημερινές και σοβαρές. Τις ξέρετε εσείς καλύτερα και δεν συντρέχει κανένας λόγος να τις απαριθμήσω.
2. Αν δεν σας ήταν εύκολο να γνωρίζετε προοπτικά τις προθέσεις της ελληνικής αντίδρασης και των Άγγλων εχθρών της Ελλάδας, τώρα, θέλω να πιστεύω πως πρέπει να μπορείτε να τις βλέπετε. Πρόθεσή τους είναι: όχι να συμβάλουν σε προσπάθεια για ομαλή εξέλιξη της πολιτικής ζωής του τόπου, ή έστω να ανεχθούν απλώς τη δική σας προσπάθεια προς την τέτοια κατεύθυνση, αντίθετα, να οργανώσουν και να διεξαγάγουν με πλεονεκτικές γιʼ αυτούς συνθήκες τον εμφύλιο πόλεμο μʼ όλα τα μέσα.
3. Η διάσκεψη και συμφωνία της Γιάλτας δεν πρέπει να έχετε καμιά αυταπάτη πως είναι δυνατό να επιδράσει σε τόσο μεγάλο βαθμό, ώστε να στρέψει το τιμόνι της χώρας που αφήσατε να κρατούν γερά στα χέρια τους οι Άγγλοι. Η Σοβιετική Ένωση, όπως πρέπει να σας είναι γνωστό, δεν μπορεί να κάνει «ελληνική» πολιτική ώστε να επέμβει ενεργά στο ελληνικό δράμα. Γιατί δεν κάνει ούτε Σέρβικη, ούτε Βουλγάρικη, ούτε Ρώσικη ακόμα πολιτική. Κάνει πολιτική παγκόσμιας επανάστασης, και δεν είναι διατεθειμένη ούτε κατʼ ελάχιστο να την διακινδυνεύσει για το μικρό αυτό ποσοστό της ανθρωπότητας που λέγονται Έλληνες, που οι ίδιοι –δια των ηγετών τους- οδηγήθηκαν στη νέα σκλαβιά και που στο κάτω κάτω, αργά ή γρήγορα, μετά την πλήρη νίκη της πολιτικής της παγκόσμιας επανάστασης της Σ.Ε. δεν μπορεί παρά να είναι στο πλευρό του σοσιαλισμού.
4. Η Σ.Ε. θα μπορούσε να επέμβει «ενεργότερα», όπως, δεν αποκλείεται, κι αυτή η Αμερική, αν εμείς –εσείς δηλαδή- ήσασταν ικανοί να δημιουργήσετε στην Ελλάδα διαφορετική κατάσταση, ανάλογη περίπου με την της Γιουγκοσλαβίας και ίσως και καλύτερη, με μια ορθή και συνεπή πολιτική και όχι γεμάτη «αριστερά» και δεξιά οπορτουνιστικά λάθη στα βασικότερα προβλήματα της χώρας. Οι δυνατότητες υπήρχαν όλες για μια τέτοια πολιτική και για δημιουργία μιας τέτοιας διαφορετικής κατάστασης στη χώρα μας. Και όποιος δεν το βλέπει και δεν παραδέχεται αυτό πρέπει να είναι ή μαρξιστικά αγράμματος ή … τι να πω.
Μπορεί όπως μου παρήγγειλε ρητά ο σ. Γιάννης δια του σ. Ζήση (Γιάννης Ιωαννίδης, Ζήσης Ζωγράφος), να υπάρχει «σαφής παραίνεση» των Ρώσων συντρόφων προς το ΚΚΕ για το κλείσιμο της συμφωνίας της Βάρκιζας. Όμως αυτό δεν αλλάζει τίποτα. Μετά τη σωρεία των σοβαρών οπορτουνιστικών τακτικών λαθών από των αρχών του 1943 στη διεύθυνση του αγώνος από μέρους σας και το εγκληματικό επιστέγασμά τους, τη μάχη των Αθηνών, έχασαν την εμπιστοσύνή τους κι αναγκάστηκαν, για να μην οδηγήσετε τη χώρα και το λαό της σε μεγαλύτερες καταστροφές, να σας «συμβουλέψουν» να υποχωρήσετε και να κλείσετε τη συμφωνία της Βάρκιζας. Τις απόψεις του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣΔ για τις δυνατότητες συνέχισης του αγώνα είμαι σίγουρος ότι δεν τις είπατε πουθενά και συνεπώς δεν γνώριζαν οι Ρώσοι σύντροφοι αν μπορούσε και σε ποιες δυνάμεις να βασιστεί μια άλλη πολιτική.
5. Το ΕΑΜ ως το Λίβανο ακολουθούσε ανιούσα γραμμή ανάπτυξης. Από εκεί κι ύστερα πήρε την κάτω βόλτα. Από τη «μάχη της Αθήνας» κι ύστερα και την ήττα και, πολύ περισσότερο, μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, χάνει σε επιρροή ραγδαία. Προβλέπω ως το δημοψήφισμα και τις εκλογές και πιθανή διάσπασή του.
6. Το ΚΚΕ έχασε από την αίγλη του και τη δύναμη συγκέντρωσης και μέσα στο ΕΑΜ και μέσα στο λαό. Ακόμα έχασε σε στενούς οπαδούς του και σε μέλη του. Τις στατιστικές εσείς τις κρατάτε και είμαι βέβαιος πως θα έχετε διαπιστώσει ήδη σημαντικό ποσοστό διαρροής. Προοπτική μου είναι ότι αυτό το ποσοστό θα δυναμώσει πολύ.
7. Η «διαφώτιση» του λαού, των οπαδών του ΕΑΜ και των οπαδών και μελών του ΚΚΕ επί της «αναγκαιότητας» της πολιτικής της Βάρκιζας είναι αστεία κυριολεκτικά και κανένα μέλος του ΚΚΕ δεν την πιστεύει. Μα και τι διαφώτιση να γίνει; Κατά ποιο ταχυδακτυλουργικό τρόπο θα μπορούσε το άσπρο να γίνει μαύρο; Αφήνω τους οπαδούς του ΕΑΜ και του ΚΚΕ, δεν υπάρχει κανένα μέλος απλό, γραμματέας βάσης, αχτιδικός ή περιφερειακός, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων στους τελευταίους αυτούς, που η δύναμη της συνήθειας και η ρουτίνα δεν τους αφήνει να δούνε, που να μην έρχεται να με συναντήσει με λαχτάρα σε κάθε χωριό που περνάω και να μου ρίχνει βροχή τα ερωτήματα: Γιατί το κάνατε αυτό; Για πού πάμε, γιατί χύσαμε το αίμα μας και κάψαμε τα σπίτια μας επί τρία χρόνια; Γιατί μας παραδίνετε αμαχητί; Τί θα κάνουμε τώρα; Πού είναι η λαϊκή μας δικαιοσύνη και η αυτοδιοίκηση; Γιατί και πάλι θα μας χαρακτηρίζουν το βιός μας ως λαθραίο και θα ξαναπληρώνουμε 2.000 δραχμές για ένα τσιγάρο χωριάτικο καπνό με εφημερίδα; Τί θα κάνουμε με τους εθνοφύλακες – μπουραντάδες που άρχισαν τις έρευνες, του ξυλοδαρμούς, τις απαγορεύσεις συγκεντρώσεων, συνελεύσεων κλπ; Τί θα κάνουμε με την αντίδραση των χωριών μας που σήκωσε κεφάλι και μας απειλεί ανοιχτά ότι θα μας σφάξουν όλους; Με τι να προστατευθούμε; Με τον «εθνικό στρατό»; Μα πώς θα γίνει τέτοιος αφού εμάς δεν μας δέχονται χαρακτηρίζοντάς μας ανίκανους οι επιτροπές με χίλιες ψεύτικες δικαιολογίες; Δεν το βλέπετε πως στην περιοχή Καρδίτσας από την κλάση του 1939 δεν πήραν ούτε 20% από τους αμαρκάριστους ως δικούς των; Όλα αυτά θα ήταν ένας σίφουνας ενάντιά σας, αν εγώ για να αποφύγω διασπάσεις κλπ δεν έκανα την πρόταση να πάω έξω και να θέσω τις απόψεις μου, μη τυχόν και λυθεί κομματικά το ζήτημα, κι έβγαζα από τα χωριά τους τους 200 και πλέον αντάρτες που είχα καταγράψει στο βουνό και άρχιζα τον πόλεμο.
8. Παντού οι οργανώσεις είχαν μουδιάσει. Η αντίδραση είχε σηκώσει κεφάλι. Το πέρασμά μας δημιουργεί ρίγη συγκινήσεως και ενθουσιασμού και οι γυναίκες ακόμα βγαίνουν και μας καλωσορίζουν, μας εύχονται «καλή επιτυχία και καλή λευτεριά από το νέο κατακτητή». Η αντίδραση κρύβεται. Πολλοί φεύγουν για τις πόλεις. Το ξεκαθάρισμα ΕΔΕΣιτών στην Ευρυτανία, που είχαν έλθει με ρητή εντολή να οργανώσουν εκεί ένοπλες ομάδες αντίδρασης, επικροτήθηκε από όλους. Θα ξεκαθάριζα και την ομάδα του Π. Μελιά (Ευρυτανία – Λεπιανά) και την ομάδα Σούρλα σε μια εβδομάδα, αν δεν ερχόταν ο αντιπρόσωπός σας. Στους κομματικούς των χωριών λέμε ότι για ειδικούς λόγους δεν πρέπει να εμφανιστούμε. Περπατάμε όλη νύχτα και κρυβόμαστε την ημέρα για να φανούμε συνεπείς σʼ ό,τι συμφωνήσαμε με σας. Μα οι κομματικοί επιμένουν και με τρόπο το διαλαλούν οι ίδιοι στους χωριανούς τους: «ξαναβγήκαν αντάρτες μας. Σε λίγο θα βγούμε και πάλι όλοι, ο Άρης μας είναι εδώ μη φοβάστε. Ξέρει αυτός και θα νικήσουμε και πάλι Έλληνες αντιδραστικούς και Άγγλους κατακτητές».
9. Εσείς δεν τα βλέπετε όλα αυτά. Έχετε απομονωθεί από τη λαϊκή μάζα και έχετε χάσει τον παλμό της. Συνέλθετε έστω και τώρα. Δεν είναι αργά. Αργότερα σίγουρα θα είναι πολύ αργά και θα χρειαστούν τεράστιες θυσίες σε κόπους και σε αίμα για νʼ αρχίσει κάτι σοβαρό. Μην αφήνεται να θρονιαστεί η αντίδραση οριστικά. Μην πιστεύεται ότι η «εθνοφυλακή» είναι πραγματικά εθνικός στρατός και μην βάζετε τον κόσμο να τους δέχεται τους Μπουραντάδες ως «παιδιά του λαού», ενώ αυτοί τους δέρνουν. Μην κάνετε το έγκλημα να επιτρέψετε στην εθνοφυλακή να εγκατασταθεί παντού και να παίξει το ρόλο της παλιάς χωροφυλακής.
10. Μην αυταπατάστε ότι τα όπλα που κρύψαμε θα μπορέσετε αργότερα να τα χρησιμοποιήσετε. Όχι! Θα τα βρουν σε λίγο οι εθνοφύλακες, χρησιμοποιήστε τα –έστω και μέρος τους- από τώρα. Βγάλτε από τώρα, έστω και λίγους αντάρτες, έστω από μια ομάδα σε κάθε επαρχία. Μην τη χρωματίζετε ως δική σας ή ως συνέχεια του ΕΛΑΣ. Αφήστε την καμουφλαρισμένη, αφού δεν καταλαβαίνετε ότι πρέπει να ξαναπάρει τα όπλα ο ΕΛΑΣ. Δε θέλετε εμένα επικεφαλής τους; Βρείτε έναν άλλον. Πάντως μην κάνετε το έγκλημα να αργείτε. Ενεργήστε σύντομα και δραστήρια.
11. Εγώ συνεχίζω το ταξίδι για το Ηπειρωτικό γραφείο και από εκεί για έξω. Όμως με κάποια επιβράδυνση γιατί κινούμαστε όπως ξέρετε και λέων και πιο πάνω.

Επί όλων των ανωτέρω ελπίζω να έχω γραπτή απάντησή σας με έκτακτο σύνδεσμο ώσπου να φτάσω στο Ηπειρωτικό γραφείο. Εύχομαι να σκεφτείτε ώριμα έστω και την τελευταία στιγμή.

Εν πορεία 24/3/45
Συντροφικά
Άρης Βελουχιώτης.

πηγή : Από το βιβλίο «Άρης Βελουχιώτης. Το χαμένο αρχείο – Άγνωστα Κείμενα» εκδ. Ελληνικά Γράμματα. σελ.400-404.

——————————–
Ο λόγος του Αρη Βελουχιώτη στην Λαμία

http://www.freeforums.gr/index.php/topic,1737.0.html

Σχόλιο από Άρης | 13/08/2008
———————————————————————————–

ΤΙΜΗΜΕΝΟ «Κ»ΚΕ…. Αφού έφαγες τα καλύτερα παιδιά, εξόντωσες με τις ανόητες πολιτικές σου επιλογές το μεγαλύτερο εθνικο-απελευθερωτικό κίνημα στην Ευρώπη, συνεργάστηκες, όποτε σε καλούσε το σύστημα, με τη Δεξιά ……. κατάντησες τώρα σταλινικότερο του Στάλιν

———————————————————————————–

«…Αν στη ζωή μου υπάρχει ένα σημείο που με συγκίνηση και με υπερηφάνεια αφάνταστη από καιρού σε καιρό γυρίζω και βλέπω, είναι ακριβώς η εποχή που μπήκα στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Διαπαιδαγωγήθηκα ταξικά, έμαθα το συμφέρο μου, πέταξα τον κεφαλαιοκρατικό πολιτισμό στα μούτρα της λωποδύτριας μπουρζουαζίας και ρίχτηκα με πίστη, με θέληση, με ηρωισμό στον αγώνα για τις εργαζόμενες μάζες. Εκτοτε δεν έχω στο ενεργητικό μου παρά φυλακίσεις για πάλη επαναστατική. Μιλάν τα γεγονότα, μιλάει αυτή η αλήθεια. Ούτε ΜΙΑ ΚΗΛΙΔΑ. Είναι αυτό σε βάρος μου; Είναι αυτό στοιχείο ενάντια στο Κομμουνιστικό Κόμμα; ΤΙΜΗ ΜΟΥ ΜΕΓΑΛΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΙΜΗ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΣΤΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ότι γλίτωσα απ’ τη διαφθορά της συνείδησης, στην οποία με οδηγούσε το ληστρικό αστικό καθεστώς και κόσμησα τον Κλάρα που φερόντανε τροχάδην στον γκρεμό με ΑΓΝΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΑ στοιχεία και μόνο με τέτοια. Το Κομμουνιστικό Κόμμα εξαγνίζει και δημιουργεί αγωνιστές αφοσιωμένους στη μεγάλη υπόθεση του προλεταριάτου. Είναι το μόνο κόμμα που οδηγεί τους εκμεταλλευόμενους στον ιστορικό δρόμο: Στην οριστική απελευθέρωση του προλεταριάτου. Στο κόμμα αυτό έδωσα όλη μου τη ζωή και θα συνεχίσω να δίνω όσες δυνάμεις μου απόμειναν στον αγώνα του, για το ψωμί των εργαζομένων, κατά των φόρων και των πολέμων, για την επανάσταση».

Επιστολή του Άρη Βελουχιώτη στον Ριζοσπάστη (9/9/1931).

«Θρυλικός ο Άρης Βελουχιώτης. Ο πρώτος που άρχισε την Αντίσταση του λαού στα βουνά κι ο τελευταίος που την έκλεισε με τον τραγικό του θάνατο. Η πρώτη ψυχή του αγώνα κι η τελευταία πνοή. Λίγοι το καταλάβανε, όπως ο Άρης, πως οι εχθροί της Ελλάδας (ξένοι και ντόπιοι) θα μετατρέπανε τη νίκη του έθνους σε νίκη των εχθρών του. Τιμή και δόξα στο ασύγκριτο παλικάρι. Τιμή και δόξα και στο λαό, που τόνε γέννησε».

Κ. Βάρναλης

Σχόλιο από Ζωνιανίτης | 03/09/2008
Zωνιανίτη,

νομίζω ότι είσαι αρκετά σκληρός με το ΚΚΕ.

Πάντως ευχαριστούμε για τα παραθέματα του Βελουχιώτη και του Βάρναλη.

Μ-π

Σχόλιο από Πόντος και Αριστερά | 03/09/2008
Συνέντευξη τοῦ Ἀλεξάντερ Σολζενίτσυν στὸ περιοδικὸ Spiegel ——————————————————– Ὁ Ρῶσος συγγραφέας Ἀλεξάντερ Σολζενίτσυν ἀναφέρεται στὴ μοιραία ἱστορία τῆς χώρας του, στὴν ἀποτυχία τῶν μεταρρυθμιστῶν Γκορμπατσὼφ καὶ Γιέλτσιν, στὴν ἀπογοήτευση γιὰ τὴν πολιτικὴ τῆς Δύσης καὶ στὴν δική του στάση ἀπέναντι στὴν πίστη καὶ στὸ θάνατο. ——————————————————– Ἀλεξάντερ Ἰσάγιεβιτς, σᾶς συναντᾶμε ἐν μέσῳ ἐργασίας. Δείχνετε μὲ τὰ 88 ἔτη σας ἀναλλοίωτη συνείδηση καθήκοντος, παρ’ ὅλο ποὺ ἡ ὑγεία σας δὲν τὸ ἐπιτρέπει πιὰ νὰ κινεῖστε ἐλεύθερα μέσα στὸ σπίτι. Ἀπὸ ποῦ παίρνετε αὐτὴ τὴ δύναμη; – Εἶναι ἕνα ἐσωτερικὸ κίνητρο, ἀπὸ τὴν γέννησή μου κιόλας. Ἀφιέρωνα πάντα μὲ χαρὰ τὸν ἑαυτό μου στὴν ἐργασία, στὴν ἐργασία καὶ στὸν ἀγώνα. Μόνο ἐδῶ, βλέπουμε τέσσερα γραφεῖα. Στὸ νέο σας βιβλίο, τὸ ὁποῖο θὰ ἐκδοθεῖ τέλη Σεπτεμβρίου στὴ Γερμανία, ἐνθυμεῖστε ὅτι γράφατε ἀκόμα καὶ κατὰ τοὺς περιπάτους σας στὸ δάσος. – Ὅταν ἤμουν στὸ στρατόπεδο συγκέντρωσης, ἔγραψα ἀκόμα καὶ σὲ ἕναν πέτρινο τοῖχο. Γέμισα ὀρνιθοσκαλίσματα μὲ μολύβι σὲ ἕνα κομματάκι χαρτί, μετὰ ἀπομνηνόνευσα τὸ περιεχόμενο καὶ στὸ τέλος κατέστρεψα τὸ χαρτάκι. Καὶ αὐτὴ ἡ δύναμη δὲν σᾶς ἐγκατέλειψε ἀκόμα καὶ σὲ στιγμὲς μεγάλης ἀπελπισίας; – Ὅλα ἔρχονται ὅπως πρέπει νὰ ἔρθουν. Καὶ στὸ τέλος, καμιὰ φορά, προέκυπτε κάτι καλό. Δὲν θὰ εἴχατε σκεφτεῖ διόλου ἔτσι, τὸ Φεβρουάριο τοῦ 1945, ὅταν ἡ στρατιωτικὴ μυστικὴ ὑπηρεσία συνελάμβανε τὸν λοχαγὸ Σολζενίτσυν στὴν ἀνατολικὴ Πρωσσία, ἐπειδὴ αὐτὸς εἶχε γράψει ἐπιστολὲς μὲ δυσμενεῖς παρατηρήσεις γιὰ τὸν Ἰωσὴφ Στάλιν. Αὐτὸ σᾶς ἐπέφερε ὀκτὼ χρόνια ποινὴ στὰ στρατόπεδα συγκέντρωσης. – Αὐτὸ ἔγινε νότια ἀπὸ τὸ Wormditt. Μόλις εἴχαμε ξεφύγει ἀπὸ ἀπὸ μία περικύκλωση Γερμανῶν καὶ βαδίζαμε κατὰ τοῦ Koenigsberg. Ἐκεῖ μὲ συνέλαβαν. Ἀλλὰ ἡ αἰσιοδοξία δὲν μὲ εἶχε ἐγκαταλείψει. Ὅπως καὶ οἱ πεπoιθήσεις ποὺ μὲ παρωθοῦσαν. Ποιές πεποιθήσεις; – Μὲ τὰ χρόνια ἔχουν ἐξελιχθεῖ φυσικά. Ἀλλὰ ἤμουν πάντα πεπεισμένος γιὰ ὅ,τι ἔκανα καὶ δὲν διαπραγματεύτηκα ποτὲ σὲ βάρος τῆς συνείδησής μου. Ὅταν ἐπιστρέψατε ἀπὸ τὴν ἐξορία μετὰ ἀπὸ 13 χρόνια, ἤσαστε ἀπογοητευμένος ἀπὸ τὴν ἀνάπτυξη στὴ νέα Ρωσία. Ἀρνηθήκατε τὸ κρατικὸ βραβεῖο, τὸ ὁποῖο σᾶς προσέφερε ὁ Μιχαὴλ Γκορμπατσώφ, καθὼς καὶ τὸ παράσημο μὲ τὸ ὁποῖο ἤθελε νὰ σᾶς τιμήσει ὁ Μπόρις Γιέλτσιν. Τώρα ὅμως ἔχετε ἀποδεχτεῖ τὸ ρωσικὸ κρατικὸ βραβεῖο, ποὺ σᾶς πρότεινε ὁ Βλαντιμὴρ Πούτιν – ὁ πρώην ἀρχηγὸς ἐκείνης τῆς μυστικῆς ὑπηρεσίας ποὺ καταδίωκε καὶ βασάνιζε ἄγρια τὸν συγγραφέα Σολζενίτσυν. Πῶς ταιριάζουν μαζὶ ὂλ’ αὐτά; – Πράγματί μου προσφέρθηκε ἕνα βραβεῖο τὸ 1990 γιὰ τὸ «Ἀρχιπέλαγος Γκουλάγκ». Ὅμως ὄχι ἀπὸ τὸν Γκορμπατσώφ, ἀλλὰ ἀπὸ τὸ ὑπουργικὸ συμβούλιο τῆς ρωσικῆς σοσιαλιστικῆς ὁμοσπονδιακῆς σοβιετικῆς δημοκρατίας, μέρος τότε τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης. Ἀρνήθηκα. Δὲν μποροῦσα νὰ ἀποδεχτῶ καμία προσωπικὴ τιμητικὴ ἐκδήλωση γιὰ ἕνα βιβλίο γραμμένο μὲ τὸ αἷμα ἑκατομμυρίων ἀνθρώπων. Τὸ 1998, στὸ χαμηλότερο σημεῖο τῆς ἐθνικῆς ἐξαθλίωσης, ἐκδόθηκε τὸ βιβλίο μου «Ἡ Ρωσία στὸν γκρεμό». Τότε διέταξε προσωπικὰ ὁ Γιέλτσιν νὰ μὲ τιμήσουν μὲ τὸ ἀνώτατο κρατικὸ παράσημο. Ἀπάντησα ὅτι δὲν θὰ μποροῦσα νὰ ἀποδεχθῶ καμία τιμητικὴ διάκριση ἀπὸ μία κρατικὴ ἐξουσία, ποὺ ὤθησε τὴ Ρωσία στὸ χεῖλος τοῦ ἀφανισμοῦ. Τὸ κρατικὸ βραβεῖο ποὺ μοῦ ἀπονεμήθηκε πρόσφατα δὲν δόθηκε προσωπικὰ ἀπὸ τὸν Πρόεδρο, ἀλλὰ ἀπὸ μία ὁμάδα εἰδικῶν περιοπῆς, ἐρευνητῶν, δημιουργῶν πολιτισμοῦ, ἄμεμπτης φήμης, ἀνθρώπων ποὺ στὸν τομέα τους ἀπολαμβάνουν ἀπόλυτο σεβασμό. Ὁ Πρόεδρος ὡς πρῶτο πρόσωπο τοῦ κράτους παραδίδει τὸ βραβεῖο αὐτὸ στὴν ἐθνικὴ γιορτή. Μόλις παρέλαβα τὴν τιμητικὴ διάκριση, ἐξέφρασα τὴν ἐλπίδα, τὰ πικρὰ παθήματα τῆς Ρωσίας, γιὰ τῶν ὁποίων τὴ σπουδὴ καὶ τὴν ἀποτίμηση ἀφιέρωσα ὁλόκληρή τη ζωή μου, νὰ μᾶς προστατεύσουν ἀπὸ νέες ὀλέθριες καταπτώσεις. Ναί, ὁ Βλαντιμὴρ Πούτιν ἦταν ἕνας ἀξιωματικὸς τῆς μυστικῆς ὑπηρεσίας, ἐδῶ ἔχετε δίκιο, δὲν ἦταν ἐν τούτοις ἀνακριτὴς τῆς KGB οὔτε διοικητὴς στρατοπέδου συγκέντρωσης στὸ Γκουλάγκ. Οἱ ὑπηρεσίες πληροφοριῶν ποὺ εἶναι ὑπεύθυνες γιὰ δραστηριότητες στὸ ἐξωτερικὸ δὲν διαλύονται ἀπὸ καμία χώρα, σὲ μερικὲς κιόλας τιμῶνται. Κανεὶς δὲν εἶχε τὴν ἰδέα νὰ κατηγορήσει τὸν Τζὼρζ Μποὺς τὸν πρεσβύτερο γιὰ τὶς πρότερες ἐνέργειές του στὴν κορυφὴ τῆς CIA. Σὲ ὅλη σας τὴ ζωὴ κάνατε ἔκκληση στὴν κρατικὴ ἐξουσία γιὰ μετάνοια ἐνώπιον τῶν ἑκατομμυρίων θυμάτων τοῦ Γκουλὰγκ καὶ τῆς κομμουνιστικῆς τρομοκρατίας. Εἰσακούσθηκε ἀληθινὰ αὐτὴ ἡ ἔκκληση; – Ἔχω συνηθίσει σ’ αὐτό, στὸ ὅτι σήμερα δημόσιες ἐκδηλώσεις μετανοίας ἀπὸ πολιτικὲς προσωπικότητες εἶναι ἴσως τὸ ὕστατο ποὺ θὰ μπορούσαμε νὰ περιμένουμε ἀπ’ αὐτούς. Ξαναρχόμαστε στὸν Πούτιν. Ὁ σημερινὸς πρόεδρος τῆς Ρωσίας χαρακρτηρίζει τὴν κατάρρευση τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης ὡς τὴν μεγαλύτερη γεωπολιτικὴ καταστροφὴ τοῦ εἰκοστοῦ αἰώνα. Λέει πὼς θὰ ἔπρεπε νὰ τελειώνουμε μὲ τὴν αὐτοβασανιστικὴ θεώρηση τοῦ παρελθόντος· «ἀπὸ ἔξω» γίνεται προσπάθεια νὰ προκαλέσουν μὲ ἄδικο τρόπο «αἰσθήματα ἐνοχῆς» στὴ Ρωσία. Αὐτὸ δὲν διευκολύνει ἐκείνους ποῦ θὰ ἤθελαν εὐχαρίστως νὰ ξεχάσουν τί συνέβη στὴ χώρα τὸν καιρὸ τῆς σοβιετικῆς περιόδου; – Μὲ τὴν νύξη «ἀπὸ ἔξω» δὲν ἔχει ἄδικο, βλέπετε ἄλλωστε πὼς παντοῦ στὴ γῆ αὐξάνει ἡ μέριμνα γιὰ τὸ πῶς προσπαθοῦν οἱ ΗΠΑ νὰ καταλάβουν μονοπωλιακὰ τὴ θέση τῆς ἡγεμονεύουσας παγκόσμιας δύναμης – σὲ βάρος τῆς Ρωσίας. Σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ τὶς «αὐτοβασανιστικὲς θεωρήσεις τοῦ παρελθόντος», ἔτσι συνταυτίζονται δυστυχῶς μέχρι σήμερα οἱ ἔννοιες «σοβιετικό» καὶ «ρωσικό». Ἀπὸ τὴ δεκαετία τοῦ ’70 ἔχω ἤδη ἐπιχειρηματολογήσει κατὰ αὐτοῦ. Κι ὅμως ὅλοι, στὴ Δύση, στὶς χῶρες τοῦ πρώην σοσιαλιστικοῦ στρατοπέδου, στὶς πρώην σοβιετικὲς δημοκρατίες χειρίζονται αὐτὲς τὶς ἔννοιες μὲ εὐκολία. Ἡ παλαιὰ πολιτικὴ γενιὰ στὶς πρώην κομμουνιστικὲς χῶρες δὲν αἰσθάνεται ἀπολύτως καμιὰ μεταμέλεια. Καὶ οἱ νέες πολιτικὲς γενιὲς διαλέγουν πάντα μὲ τὶς καταγγελίες καὶ τὶς ἀξιώσεις τους τὸ πιὸ βολικὸ σημάδι στὸ στόχαστρο – τὴ σημερινὴ Μόσχα. Ἔτσι, σὰ νὰ εἶχε ἐλευθερωθεῖ ἠρωϊκὰ μόνος του αὐτὸς ὁ κόσμος καὶ τώρα διάγει μιὰ ἐλεύθερη ζωή, ἐνῶ ἡ Μόσχα παρέμενε κομμουνιστική. Ἐλπίζω πὼς αὐτὴ ἡ νοσηρὴ στάση θὰ ἀνήκει σὲ λίγο στὸ παρελθόν. Ὅλοι οἱ λαοὶ ποὺ ὑπέμειναν ἐπώδυνα τὸν κομμουνισμὸ θὰ ἔπρεπε νὰ ἀναγνωρίσουν αὐτὸν ὡς τὴν ἀληθινὴ αἰτία γιὰ τὰ πικρὰ παθήματα στὴν ἱστορία τους. Συμπεριλαμβανομένων καὶ τῶν Ρώσων. – Ἂν μπορούσαμε νὰ δοῦμε τὸ παρελθόν μας μὲ νηφαλιότητα, θὰ εἶχε τελειώσει ἐδῶ καὶ καιρὸ ἡ νοσταλγία γιὰ τὶς σοβιετικὲς συνθῆκες. Καὶ οἱ χῶρες τῆς ἀνατολικῆς Εὐρώπης θὰ μποροῦσαν νὰ ὑπερβοῦν τὴν ἐνστικτώδη στάση τους νὰ βλέπουν τὸν ἱστορικὸ δρόμο τῆς Ρωσίας ὡς πηγὴ ὅλων τῶν κακῶν. Δὲν θὰ θεωροῦσαν ὅτι προσωπικὲς φρικαλεότητες συγκεκριμένων ἡγετῶν ἢ καθεστωτικῶν ἐγκληματιῶν χαρακτηρίζουν ὡς ἔνοχο τὸ ρωσικὸ λαὸ καὶ τὸ κράτος του ἢ ὅτι τὰ ἀποδίδουν στὴ δῆθεν νοσηρὴ ψυχὴ τοῦ ρωσικοῦ λαοῦ, ὅπως συμβαίνει συχνὰ στὴ Δύση. Αὐτὸ τὸ καθεστὼς μποροῦσαν, θέλω νὰ πῶ, νὰ τὸ διατηρήσουν μόνο μέσω αἱμοσταγοῦς τρομοκρατίας. Εἶναι ὁλοφάνερο: Μόνο μία αὐτοπροαίρετη εὐδιάκριτη αἴσθηση ἐνοχῆς μπορεῖ νὰ εἶναι ἐχέγγυο γιὰ μία ἐθνικὴ ἀνάρρωση. Διαρκεῖς κατηγορίες ἀπὸ τὸ ἐξωτερικὸ εἶναι μᾶλλον ἀτελέσφορες. Ἡ ἀναγνώριση τῆς ἐνοχῆς προϋποθέτει τὴν κατοχὴ ἀρκετῶν πληροφοριῶν γιὰ τὸ ἰδιαίτερο παρελθόν. Ἱστορικοὶ ὅμως καταγγέλουν πὼς τὰ ἀρχεῖα τῆς Μόσχας δὲν εἶναι προσβάσιμα ὅπως τὴ δεκαετία τοῦ ’90. – Δὲν εἶναι εὔκολο ἐρώτημα. Ἀναμφισβήτητα ἡ Ρωσία βίωσε τὰ τελευταῖα εἴκοσι χρόνια μία ἀρχειακὴ ἐπανάσταση. Χιλιάδες ἔγγραφα καταθέσεων καὶ ἐρχεῖα ἔγιναν προσβάσιμα στοὺς ἐρευνητές. Μποροῦσαν νὰ μελετήσουν ἑκατοντάδες χιλιάδες ντοκουμέντα, ποὺ πρὶν ἦταν ἀποκλεισμένα γι’ αὐτούς. Ἑκατοντάδες μελέτες δημοσιεύονται. Ἄνθρωποι μὲ ἐπιρροὴ ὅπως ὁ στρατιωτικὸς ἱστορικὸς Ντμίτρι Βολκογκόνωβ καὶ τὸ πρώην μέλος τοῦ πολιτικοῦ γραφείου Ἀλεξάντερ Γιάκοβλεφ μποροῦσαν νὰ ἐξασφαλίσουν πρόσβαση σὲ ντοκουμέντα στὰ ὁποῖα ἡ σφραγίδα «ἐμπιστευτικόν» δὲν εἶχε ἀπομακρυνθεῖ. Ἡ κοινωνία πρέπει νὰ τοὺς εὐγνωμονεῖ γιὰ τὶς πολύτιμες δημοσιεύσεις τους. Τὰ τελευταία χρόνια δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ προσεγγίσει σὲ ἐμπιστευτικὰ ἔγγραφα. Ἡ δίκη, γιὰ νὰ γίνει βῆμα πρὸς βῆμα προσπελάσιμη, ἐξελίσσεται δυστυχῶς κατ’ οὐσίαν πιὸ ἀργά, ἀπὸ ὅσο θὰ ἐπιθυμοῦσε κανείς. Παρ’ ὅλα αὐτὰ τὰ στοιχεῖα τοῦ κρατικοῦ ἀρχείου τῆς ρωσικῆς ὁμοσπονδίας, τοῦ σημαντικότερου καὶ πλουσιώτερου ἀρχείου τῆς χώρας μας, εἶναι σήμερα τόσο προσβάσιμα ὅσο στὴ δεκαετία τοῦ ’90. Τὸ FSB παρέδωσε τότε αὐτὸ τὸ ἀρχεῖο μὲ 100.000 δικαστικὰ καὶ ἀνακριτικὰ πρακτικὰ ποὺ εἶναι ἀνοιχτὰ τόσο γιὰ ἐρευνητὲς ὅσο καὶ γιὰ ἰδιῶτες. Στὰ ἔτη 2004 καὶ 2005 τὸ κρατικὸ ἀρχεῖο τῆς ρωσικῆς ὁμοσπονδίας δημοσίευσε μία ἑφτάτομη «ἱστορία τοῦ σταλινικοῦ γκουλάγκ». Συνεργάστηκα μὲ τοὺς συγγραφεῖς καὶ μπορῶ νὰ πιστοποιήσω ὅτι εἶναι πλήρης καὶ ἀξιόπιστη. Σήμερα χρησιμοποιεῖται ἀπὸ ἐρευνητὲς διαφόρων χωρῶν. Κρίμα μόνο ποὺ τὰ προσωπικὰ ἐπίσημα ἔγγραφα τῆς νομενκλατούρας τοῦ Ὑπουργείου Ἐσωτερικῶν καὶ τῆς μυστικῆς ἀστυνομίας παραμένουν ἀποκλεισμένα. Ἀλεξάντερ Ἰσάγιεβιτς, εἶναι 90 χρόνια τώρα ποὺ ἡ Ρωσία συγκλονίστηκε πρῶτα ἀπὸ τὴν Φεβρουαρινὴ καὶ ὕστερα ἀπὸ τὴν Ὀκτωβριανὴ ἐπανάσταση. Πρὶν ἀπὸ μερικοὺς μῆνες ἐπισφραγίσατε τὴ θέση σας σὲ ἕνα μεγάλο ἄρθρο, κατὰ τὸ ὁποῖο ὁ κομμουνισμὸς δὲν προῆλθε ἀπὸ τὸ παλαιὸ καθεστώς, ἀλλὰ πρῶτα ἡ ἀστικὴ κυβέρνηση ὑπὸ τὸν Ἀλεξάντερ Κερένσκυ παρῆχε τὸ 1917 στοὺς κομμουνιστὲς τὴ δυνατότητα γιὰ τὴν ἀνατροπή. Κατὰ συνέπεια ὁ Λένιν θὰ ἦταν μία τυχαία φιγούρα, ποὺ ἔφτασε στὴ Ρωσία μὲ τὴν ὑποστήριξη τῶν Γερμανῶν καὶ σφετερίσθηκε τὴν ἐξουσία. Σᾶς κατανοήσαμε σωστά; – Ὄχι. Μόνο ἐξέχουσες προσωπικότητες εἶναι σὲ θέση νὰ ἐκμεταλλευτοῦν μία δυνατότητα. Ὁ Λένιν καὶ ὁ Τρότσκυ ἦταν ἐξαιρετικὰ πονηροὶ καὶ διψασμένοι γιὰ δράση πολιτικοί. Ἐκμεταλλεύτηκαν τὴν ἀμηχανία τῆς κυβέρνησης Κερένσκυ. Θέλω πρῶτα ἀπ’ ὅλα νὰ διορθώσω σὲ ἕνα σημεῖο. Ἡ ἀποκαλούμενη Ὀκτωβριανὴ Ἐπανάσταση εἶναι ἕνας μύθος τὸν ὁποῖο διαμόρφωσαν οἱ μπολσεβίκοι μετὰ τὴ νίκη τους καὶ ἰδιοποιήθηκαν πλήρως οἱ προοδευτικοί της Δύσης. Στὶς 25 Ὀκτωβρίου 1917 ὑπῆρξε ἕνα βίαιο πραξικόπημα στὴν Πετρούπολη. Σχεδιάστηκε μᾶλλον σὲ μία μέρα ἀλλὰ προετοιμάστηκε μεθοδικὰ καὶ ἐξαιρετικά. Καὶ μάλιστα ἀπὸ τὸν Λέοντα Τροτσκυ, ἐπειδὴ ὁ Λένιν ἔπρεπε ἐκεῖνες τὶς μέρες νὰ παραμένει κρυμμένος ἐξ’ αἰτίας κατηγοριῶν γιὰ ἐσχάτη προδοσία. Αὐτὸ ποὺ διαδίδεται γιὰ τὴν ρωσικὴ ἐπανάσταση τοῦ 1917 ἀφορᾶ τὴν Φεβρουαρινὴ Ἐπανάσταση. Οἱ αἰτίες της βρίσκονται πράγματι στὶς συνθῆκες ποὺ ἐπικρατοῦσαν στὴν Ρωσία ἐκεῖνο τὸν καιρὸ καὶ δὲν ἰσχυρίστηκα ποτὲ κάτι ἄλλο. Ἡ Φεβρουαρινὴ Ἐπανάσταση εἶχε βαθειὲς ρίζες, κάτι ποὺ δείχνω ἀκόμα καὶ στὸ ἐπικὸ ἔργο μου «Κόκκινος τροχός». Σὲ πρώτη γραμμὴ ἦταν ἕνα μακροχρόνιο καὶ ἀμοιβαῖο μίσος τῆς τάξης τῶν μορφωμένων μὲ τοὺς κατόχους τῆς ἐξουσίας. Ἦταν τὸ μίσος ποὺ ἔκανε πλήρως ἀδιανόητο τὸν συμβιβασμό. Ἡ βασικὴ εὐθύνη βαραίνει φυσικὰ τὸν μηχανισμὸ ἐξουσίας. Ποιός φέρει τὴν μεγαλύτερη εὐθύνη γιὰ ἕνα ναυάγιο ἀπὸ ὅ,τι ὁ καπετάνιος; Οἱ προϋποθέσεις γιὰ τὴν Φεβρουαρινὴ Ἐπανάσταση προέκυψαν ἀπὸ τὸ τότε ρωσικὸ καθεστώς. Ἀπ’ αὐτὸ δὲν προκύπτει βέβαια πὼς ὁ Λένιν ἦταν μία τυχαία φιγούρα ἢ ὅτι ἡ οἰκονομικὴ ἀνάμιξη τοῦ Γερμανοῦ Κάιζερ Γουλιέλμου ἦταν μὴ οὐσιαστική. Στὴν Ὀκτωβριανὴ Ἐπανάσταση δὲν ὑπάρχει τίποτα ποὺ νὰ μποροῦσε νὰ ἐξηγηθεῖ μὲ τὴν φύση τῆς Ρωσίας. Ἡ πιὸ προφανὴς ἀπόδειξη γι’ αὐτὸ εἶναι ἡ κόκκινη τρομοκρατία – ἡ ἑτοιμότητα τῶν ἡγετῶν τῆς ἐπανάστασης νὰ πνίξουν τὴ Ρωσία στὸ ἴδιο της τὸ αἷμα. Μὲ τὸ δίτομο ἔργο σας «Διακόσια χρόνια μαζί» προσπαθήσατε νὰ διαρρήξετε τὸ ταμποῦ τῆς ρωσοεβραϊκῆς ἱστορίας – βιβλίο ποὺ προκάλεσε μᾶλλον σύγχυση στὴ Δύση. Μεταξὺ ἄλλων γιατὶ χαρακρηρίζετε τοὺς Ἑβραίους ὡς «μέρος ἑνὸς μετώπου, δημιουργημένου ἀπὸ τὸ παγκόσμιο κεφάλαιο» καὶ ποὺ πρωτοστάτησαν στὴν καταστροφὴ τῆς πολιτικῆς τάξης. Μπορέσατε νὰ συμπεράνετε πράγματι, ἀπὸ τὶς πηγὲς τῆς μελέτης σας, ὅτι οἱ Ἑβραῖοι φέρουν περισσότερο ἀπὸ ἄλλους τὴν εὐθύνη γιὰ τὴν ἀποτυχία τοῦ σοβιετικοῦ πειράματος; – Θέλω αὐτὸ ἀκριβῶς νὰ ἀποφύγω, στὸ ὁποῖο ἀποβλέπετε μὲ τὴν ἐρώτησή σας. Δὲν θέλω νὰ προκαλέσω κανέναν, νὰ σταθμίσω μερίδιο ἐνοχῆς ἢ νὰ συγκρίνω τὴν ἠθικὴ εὐθύνη τοῦ ἑνὸς ἢ τοῦ ἄλλου λαοῦ. Προκαλῶ τοὺς ἀνθρώπους νὰ γίνουν συνειδητοὶ γιὰ τὴν πορεία τους. Στὸ βιβλίο μου μπορεῖτε νὰ βρεῖτε ἀπάντση γιὰ τὴν ἐρώτησή σας: «Κάθε λαὸς πρέπει νὰ ἀναλάβει τὴν ἠθικὴ εὐθύνη γιὰ τὸ παρελθόν του – ἀκόμα καὶ γιὰ τὶς ἐπονείδιστες πλευρές. Μὲ ποιόν τρόπο μπορεῖ νὰ τὸ κάνει; Μὲ τὸ νὰ προσπαθήσει νὰ καταλάβει: Γιατί ἐπιτρέψαμε κάτι τέτοιο; Ποῦ βρίσκεται τὸ λάθος μας; Θὰ μποροῦσε αὐτὸ νὰ ξανασυμβεῖ; Αὐτὸ εἶναι τὸ πνεῦμα ὑπὸ τὸ ὁποῖο πρέπει νὰ τοποθετηθεῖ ὁ ἑβραϊκὸς λαὸς γιὰ τοὺς ἐπαναστάτες φονιάδες του, ποὺ τόσο εὔκολα ἀφέθηκαν νὰ διαφθαροῦν σὲ πρόθυμα διοικητικὰ ἀξιώματα καὶ αὐτὸ ὄχι μπροστὰ στὰ μάτια ἄλλων λαῶν ἀλλὰ ἐνώπιον τοῦ ἑαυτοῦ του καὶ τῆς συνείδησής του, ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι καὶ ἐμεῖς οἱ Ρῶσοι πρέπει νὰ φέρουμε τὴν εὐθύνη γιὰ τὰ πογκρόμ, γιὰ τοὺς ἄσπλαχνους λεηλατήσαντες ἀγρότες, γιὰ τοὺς ἀνεύθυνους στρατιῶτες τῆς ἐπανάστασης καὶ γιὰ τοὺς ναῦτες ποὺ μαίνονταν σὰν ἄγρια ζῶα. Τὸ πιὸ ἀποτελεσματικὸ βιβλίο σας φαίνεται πὼς ἦταν τὸ «Ἀρχιπέλαγος Γκουλάγκ». Ἔδειξε ἀπὸ μέσα πρὸς τὰ ἔξω τὸν περιφρονητικὸ πρὸς τοὺς ἀνθρώπους χαρακτήρα τῆς σοβιετικῆς δικτατορίας. Θὰ μποροῦσε σήμερα νὰ πεῖ κανείς, μὲ τὸ βλέμμα πρὸς τὰ πίσω, πόσο συνεισέφερε αὐτὸ τὸ ἔργο στὴν παγκόσμια ἀποτυχία τοῦ κομμουνισμοῦ; – Αὐτὴ τὴν ἐρώτηση δὲν πρέπει νὰ τὴν ἀπευθύνετε σὲ μένα – δὲν εἶναι ζήτημα τοῦ συγγραφέα νὰ ἐκδώσει τέτοιες ἀποφάσεις. Ἡ σκοτεινὴ ἐμπειρία τοῦ εἰκοστοῦ αἰώνα ἦταν κάτι – καὶ ἐδῶ παραπέμπουμε προφανῶς σὲ φράση τοῦ Ἀλεξάντερ Σολζενίτσυν – ποὺ ἔπρεπε νὰ διατρέξει ἡ Ρωσία γιὰ χάρη τῆς ἀνθρωπότητας. Μπόρεσαν οἱ Ρῶσοι νὰ συναγάγουν ἕνα ὁρισμένο δίδαγμα ἀπὸ δύο ἐπαναστάσεις καὶ τὶς συνέπειές τους; – Ἔχω τὴν ἐντύπωση πὼς ξεκινοῦν σιγὰ νὰ τὸ κάνουν. Παρουσιάζονται πολλὰ κείμενα καὶ ταινίες γιὰ τὴν ἱστορία τῆς Ρωσίας τοῦ εἰκοστοῦ αἰώνα, μὲ διαφορετικὴ ποιότητα, φυσικά. Ἀλλὰ ἡ συζήτηση προχωράει – αὐτὸ εἶναι φανερό. Πρόσφατα τὸ κρατικὸ τηλεοπτικὸ κανάλι «Ρωσία» ἔδειξε μία βάναυση καὶ καθόλου μετριασμένη ἀλήθεια ποὺ προκαλοῦσε τρόμο, γιὰ ἕνα σταλινικὸ στρατόπεδο συγκέντρωσης σὲ μιὰ τηλεοπτικὴ σειρὰ γιὰ τὰ ἔργα τοῦ Βαρλὰμ Σαλάμωβ… … ποὺ ἔμεινε ὁ ἴδιος δεκαοχτὼ χρόνια στὸ Γκουλάγκ… – Καὶ ἐγὼ ἤμουν ἔκπληκτος καὶ ἐντυπωσιασμένος ἀπὸ τὸ πάθος, τὴν ἔνταση καὶ τὴ διάρκεια τῆς συζήτησης ποὺ προῆλθε ἀπὸ τὴ συμβολή μου περὶ τῆς Φεβρουαρινῆς Ἐπανάστασης. Μὲ χαροποιεῖ, ποὺ ὑπῆρχαν τόσο διαφορετικὲς ἀπόψεις, ποὺ ὑπῆρχαν ἄνθρωποι ποὺ δὲν συμφωνοῦσαν μαζί μου, γιατὶ αὐτὸ δείχνει πὼς ἐπιτέλους θέλουμε νὰ καταλάβουμε ἀληθινὰ τὸ παρελθόν μας. Ἀλλιῶς δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει κανένας καλῶς μελετημένος δρόμος πρὸς τὸ μέλλον. Ἀπὸ τὶς νεώτερες ἐκφράσεις σας γιὰ σύγχρονη ἀνάπτυξη συμπεραίνουμε πὼς βλέπετε τὴ Ρωσία σταδιακὰ στὸ σωστὸ δρόμο. Πῶς κρίνετε τὸ χρονικὸ διάστημα ποὺ κυβερνᾶ ὁ Πούτιν τὴ Ρωσία σὲ σύγκριση μὲ τοὺς προκατόχους του, τὸν Πρόεδρο Γκορμπατσὼφ καὶ τὸν Γιέλτσιν; – Στὸ ἡγετικὸ στὺλ τοῦ Γκορμπατσὼφ ἐκπλήσσουν ἡ πολιτικὴ ἀφέλεια, ἡ ἐλλειπὴς ἐμπειρία καὶ ἡ ἀνευθυνότητα ἀπέναντι στὴ χώρα του. Αὐτὸ δὲν ἦταν μιὰ ἀπόπειρα ἄσκησης ἐξουσίας ἀλλὰ μιὰ ἀνόητη παραίτηση ἀπὸ τὴν ἐξουσία. Μέσω τοῦ ἐνθουσιασμοῦ τῆς Δύσης αἰσθανόταν ἐπιβεβαιωμένος γιὰ τὸν τρόπο τῆς συμπεριφορᾶς του. Ὅμως πρέπει νὰ παραδεχτοῦμε πὼς ὁ Γκορμπατσὼφ καὶ ὄχι ὁ Γιέλτσιν – ὅπως ἰσχυρίζονται πανταχοῦ – παρεῖχε στοὺς πολίτες γιὰ πρώτη φορὰ τὴν ἐλευθερία τῆς γνώμης καὶ τῆς μετακίνησης. Ἡ ἀνευθυνότητα τοῦ Γιέλτσιν ἀπέναντι στὸ λαὸ δὲν εἶχε μικρότερη ἀξία, μόνο ποὺ ἐπεκτεινόταν καὶ σὲ ἄλλους τομεῖς. Προσπαθοῦσε νὰ παραδώσει κρατικὴ περιουσία ὅσο πιὸ γρήγορα γινόταν σὲ ἰδιωτικὰ χέρια καὶ παρέδωσε ἐλεύθερα τὸν πλοῦτο τῆς Ρωσίας σὲ ἀνεμπόδιστη ἁρπαγή – ὅπου πρόκειται γιὰ ποσὰ δισεκατομμυρίων. Γιὰ νὰ ἐξασφαλίσει τὴν ὑποστήριξη τῶν περιφερειακῶν ἡγεμόνων τοὺς παρακινοῦσε κατ’ εὐθείαν στὴν ἀπόσχιση, ἄφηνε νὰ ψηφίζονται ἀποφάσεις ποὺ θὰ κατακερμάτιζαν τὸ ρωσικὸ κράτος. Μὲ αὐτὸ θὰ στερεῖτο ἡ Ρωσία τὸν ἐπάξιο ἱστορικό της ρόλο καὶ τὴ θέση της στὸ διεθνὲς πεδίο. Κάτι ποὺ ἐξοφλήθηκε ἀπὸ τὴ Δύση μὲ ἠχηρὴ ἐπευφημία. Καὶ ὁ Πούτιν; – Ὁ Πούτιν ἀνέλαβε μιὰ χώρα ποὺ λεηλατήθηκε καὶ βρέθηκε πλήρως ἐκτὸς ἰσορροπίας, μὲ ἕνα μεγάλο μέρος τοῦ πληθυσμοῦ ἀποθαρρυμένο καὶ πτωχευμένο. Προετοιμάστηκε νὰ κάνει αὐτὸ ποὺ ἦταν δυνατὸν – καὶ δυνατὸν ἦταν ἀκριβῶς αὐτό, μία ἀργὴ βαθμιαία ἀνοικοδόμηση. Αὐτὲς οἱ κοπιαστικὲς προσπάθειες δὲν ἔγιναν ἀμέσως ἀντιληπτὲς καὶ στὴν ἀρχὴ δὲν ἀξιολογήθηκαν σωστά. Μπορεῖτε νὰ βρεῖτε παραδείγματα ἐν γένει ἀπὸ τὴν ἱστορία, ὅπου ἡ προσπάθεια γιὰ τὴν ἐπανόρθωσης μιᾶς ἰσχυρῆς κρατικῆς ἡγεσίας νὰ καταγράφηκε εὐμενῶς ἀπὸ ἔξω; Τὸ ὅτι μία σταθερὴ Ρωσία περιλαμβάνεται στὰ ἐνδιαφέροντα τῆς Δύσης, αὐτὴ ἡ συναίσθηση ἔχει στὸ μεταξὺ ἐπιτευχθεῖ. Μᾶς ἐκπλήσσει ὅμως πρὶν ἀπ’ ὅλα ἕνα: Ἂν πρόκειται γιὰ τὴ σωστὴ μορφὴ πολιτεύματος στὴ Ρωσία. Ἤσαστε πάντα ὑπέρμαχος μιᾶς αὐτοδιοίκησης τῶν Ρώσων πολιτῶν – αὐτὸ τὸ μοντέλο τὸ ἀντιπαραβάλλατε στὴ δυτικὴ δημοκρατία. Αὐτὸ ποὺ βλέπουμε μετὰ ἀπὸ ἑφτὰ χρόνια κυριαρχίας τοῦ Πούτιν, εἶναι ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο ἀποτέλεσμα: Ὁ Πρόεδρος κατέχει τὴν ἀποκλειστικὴ ἐξουσία, ὅλα στρέφονται γύρω ἀπὸ αὐτόν. – Μάλιστα, πάντα ἐπέμενα γι’ αὐτὸ καὶ ἐπιμένω ἀκόμα, ὅτι ἡ Ρωσία χρειάζεται τοπικὴ αὐτοδιοίκηση. Μὲ αὐτὸ δὲν θέλω σὲ καμία περίπτωση νὰ ἀντιπαραβάλω αὐτὴ τὴ λύση στὸ δυτικὸ δημοκρατικὸ μοντέλο. Τὸ ἀντίθετο. Θέλω νὰ πείσω τοὺς συμπολίτες μου μὲ παραδείγματα ἄκρως ἀποτελεσματικῆς αὐτοδιοίκησης στὴν Ἐλβετία καὶ στὴ Νέα Ἀγγλία, τὰ ὁποία ἔχω δεῖ μὲ τὰ ἴδια μου τὰ μάτια. Ἐν τούτοις μπερδεύετε στὴν ἐρώτησή σας τὴν τοπικὴ αὐτοδιοίκηση ποὺ εἶναι ἐφικτὴ μόνο στὸ κατώτατο ἐπίπεδο – ὅπου οἱ ἄνθρωποι γνωρίζουν προσωπικὰ τοὺς ἐκλεγμένους ἀπὸ αὐτοὺς διοικητὲς – μὲ ἐκεῖνες τὶς περιφερειακὲς δομὲς τῆς ἐξουσίας μιᾶς ὁρισμένης δωδεκάδας διοικητῶν ποὺ τὴν ἐποχὴ τοῦ Γιέλτσιν μαζὶ μὲ τὴν κεντρικὴ ἐξουσία τῆς Μόσχας ἐκρίζωσαν ἀκόμα καὶ τὰ μικρότερα σπέρματα τοπικῆς αὐτοδιοίκησης. Εἶμαι ἀκόμα καὶ σήμερα, κατὰ βάθος, στενοχωρημένος μὲ τὸ πόσο ἀργὰ καὶ ἀδέξια ἐπικρατεῖ σὲ μᾶς ἡ τοπικὴ αὐτοδιοίκηση. Ὅμως ἀκόμα καὶ ἐδῶ προχωρᾶ. Στὴν ἐποχὴ τοῦ Γιέλτσιν ὅλες οἱ δυνατότητες ὡς τοπικῆς αὐτοδιοίκησης σταματοῦσαν, πάντως, ἀπὸ νόμους. Τώρα εἶναι ἕτοιμη ἡ κρατικὴ ἐξουσία νὰ παραχωρήσει περισσότερες ἀποφάσεις στοὺς τοπικοὺς πληθυσμούς. Δυστυχῶς δὲν ἔχει ἀκόμα συστηματοποιηθεῖ. Δύσκολα μποροῦμε νὰ τὸ ἀντιληφθοῦμε. Κριτικὲς φωνὲς σ’ αὐτὴ τὴ χώρα ζητοῦνται ὅσο τίποτα. Μόλις ποὺ ὑπάρχει ἀντιπολίτευση. – Μία ἀντιπολίτευση εἶναι ἀναμφισβήτητα ἀναγκαία καὶ ὁ καθένας ποὺ ἐπιδιώκει μιὰ ὑγιῆ ἀνάπτυξη τῆς Ρωσίας τὸ εὔχεται. Ὅμως τὴν ἐποχὴ τοῦ Γιέλτσιν μόνο οἱ κομμουνιστὲς διαμόρφωσαν ἀληθινὰ μιὰ σωστὴ ἀντιπολίτευση. Ἂν ἀναφέρεστε στὸ ὅτι δὲν ὑπάρχει ἀκόμα ἀντιπολίτευση, ἐννοεῖτε σίγουρα ἐκεῖνα τὰ δημοκρατικὰ κόμματα ποὺ ὑπῆρχαν τὴ δεκαετία τοῦ ’90. Κι ὅμως πρέπει νὰ τὸ δοῦμε ἀπροκατάληπτα. Κατὰ τὴ διάρκεια τῆς δεκαετίας τοῦ ’90 τὰ πράγματα ἦταν γιὰ τὸν πληθυσμὸ μονίμως ἄσχημα, μιὰ δραματικὴ ὀπισθοδρόμηση τοῦ βιοτικοῦ ἐπιπέδου περιελάμβανε τὰ τρία τέταρτα ὅλων τῶν οἰκογενειῶν στὴ Ρωσία – ὅλα αὐτὰ κάτω ἀπὸ τὶς «σημαῖες τῆς δημοκρατίας». Ποιόν παραξενεύει ὅταν ὁ κόσμος ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ αὐτὲς τὶς σημαῖες; Οἱ ἡγέτες αὐτῶν τῶν κομμάτων δὲν μποροῦν ἀκόμα καὶ σήμερα οὔτε μία φορὰ νὰ συμφωνήσουν σὲ ἕνα φανταστικὸ σκιῶδες ὑπουργικὸ συμβούλιο. Εἶναι ἀξιολύπητο ποὺ στὴν Ρωσία δὲν ὑπάρχει μιὰ ἐποικοδομητική, ἐποπτεύουσα καὶ ἀριθμητικὰ ἰσχυρὴ ἀντιπολίτευση. Εἶναι ὁλοφάνερο πὼς χρειάζεται περισσότερος χρόνος μέχρι νὰ διαμορφωθεῖ. Ὅπως χρόνο χρειάζονται καὶ ἄλλοι δημοκρατικοὶ θεσμοὶ γιὰ νὰ ὡριμάσουν. Στὴν τελευταία μας συζήτηση, πρὶν ἑφτὰ χρόνια, εἴχατε κριτικάρει ὅτι στὴν Δούμα (ρωσικὸ κοινοβούλιο) μόνο οἱ μισοὶ βουλευτὲς ἐκλέγονται ἄμεσα καὶ τοὺς ἐπιβάλλονται οἱ ἀντιπρόσωποι τῶν πολιτικῶν κομμάτων. Μετὰ τὴν ἐκλογικὴ μεταρρύθμιση τοῦ Πούτιν δὲν ὑπάρχουν πιὰ ἄμεσες ἐντολές. Αὐτὸ εἶναι ὀπισθοδρόμηση! – Ναί, τὸ θεωρῶ λάθος. Εἶμαι ἕνας πεπεισμένος καὶ συνεπὴς κριτικὸς τοῦ κόμματο-κοινοβουλευτισμοῦ καὶ ὀπαδὸς ἑνὸς συστήματος ὅπου θὰ ἐκλέγονται οἱ ἀληθινοὶ ἀντιπρόσωποι τοῦ λαοῦ ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸ ποῦ ἀνήκουν κομματικά. Αὐτοί, ἐννοῶ, θὰ ἀναλαμβάνουν ἔπειτα προσωπικὴ εὐθύνη ἀνὰ περιφέρειες καὶ κύκλους, καὶ θὰ μπορεῖ ἀκόμα καὶ νὰ ἀνακληθοῦν, ἂν δὲν ἔχουν ἐργασθεῖ σωστά. Βλέπω καὶ σέβομαι οἰκονομικοὺς συνδέσμους, ἑνώσεις συνεταιρισμῶν, ἐδαφικοὺς συνασπισμούς, μορφωτικὲς καὶ ἐπαγγελματικὲς ὀργανώσεις ὅμως δὲν καταλαβαίνω τὴ φύση τῶν πολιτικῶν κομμάτων. Ἡ σύνδεση ποὺ βασίζεται σὲ πολιτικὲς πεποιθήσεις δὲν πρέπει ἀναγκαία νὰ θεωρεῖται ὡς σταθερή, καὶ συχνὰ δὲν εἶναι οὔτε χωρὶς ἰδιοτέλεια. Ὁ Λέων Τρότσκυ ἔλεγε πολὺ εὔστοχα ἀκόμα καὶ ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῆς Ὀκτωβριανῆς Ἐπανάστασης: «Ἕνα κόμμα ποὺ δὲν βλέπει ὡς στόχο τὴν κατάκτηση τῆς ἐξουσίας δὲν ἀξίζει τίποτα.» Αὐτὸ σημαίνει ὅμως πὼς θέλει κανεὶς πλεονεκτήματα γιὰ τὸν ἑαυτό του σὲ βάρος τοῦ ὑπόλοιπου πληθυσμοῦ. Σὲ μία ἄοπλη κατάκτηση ἐξουσίας δὲν εἶναι διαφορετικά. Ἂν ψηφίζουμε γιὰ ἕνα ἀνώνυμο κομματικὸ πρόγραμμα καὶ κομματικὲς ἐξαγγελίες, ἀντικαθιστοῦμε μὲ αὐτὸ τὴ μόνο ἀξιόπιστη ἐκλογὴ ἑνὸς λαϊκοῦ ἀντιπροσώπου, ἑνὸς ὑποψηφίου μὲ συγκεκριμένο ὄνομα μέσω ἑνὸς ψηφοφόρου ποὺ διαθέτει καὶ αὐτὸς ἕνα ὄνομα. Σὲ αὐτὸ συνίσταται ὅλο τὸ νόημα μίας ἀληθινῆς λαϊκῆς ἀντιπροσώπευσης. Ἡ Ρωσία τὰ τελευταῖα χρόνια ἔγινε πλούσια ἀπὸ τὸ πετρέλαιο καὶ τὸ φυσικὸ ἀέριο, μία μεσαία τάξη διαμορφώνεται. Παρ’ ὅλα αὐτὰ ἔχουν γιγαντωθεῖ οἱ κοινωνικὲς ἀντιθέσεις μεταξὺ φτωχῶν καὶ πλουσίων στὴ Ρωσία. Τί θὰ μποροῦσε νὰ γίνει γιὰ νὰ βελτιωθεῖ ἡ κατάσταση; – Θεωρῶ τὸ χάσμα μεταξὺ φτωχῶν καὶ πλουσίων στὴ Ρωσία μιὰ ἐπικίνδυνη ἐξέλιξη τὴν ὁποία τὸ κράτος πρέπει νὰ φέρει ὑπὸ ἔλεγχο τὸ ταχύτερο δυνατόν. Παρ’ ὅλο ποὺ πολλοὶ ἀπέκτησαν μυθικὴ περιουσία μέσω ἀδυσώπητης ἁρπαγῆς τὴν ἐποχὴ τοῦ Γιέλτσιν, δὲν θὰ ἦταν ἡ πιὸ φρόνιμη λύση νὰ καταργηθοῦν καὶ πάλι οἱ μεγάλες ἐπιχειρήσεις, ὅπου μερικῶν οἱ τωρινὲς περιουσίες δημιουργήθηκαν μὲ ἀληθινὸ κόπο καὶ ἐπιτυχημένη διαχείρηση. Ὁ σωστὸς δρόμος θὰ ἦταν νὰ δημιουργηθοῦν καλύτερες δυνατότητες ἐπιβίωσης γιὰ μικρὲς καὶ μεσαῖες ἐπιχειρήσεις. Αὐτὸ θὰ σήμαινε ὅτι κάθε πολίτης ποὺ εἶναι συνάμα ἕνας μεσαῖος ἐπιχειρηματίας θὰ προστατευόταν ἀπὸ αὐθαιρεσία καὶ διαφθορά. Τὰ κέρδη ἀπὸ τὴν ἐκμετάλλευση τοῦ ὀρυκτοῦ πλούτου, ποὺ ἀνήκει στὸ λαό, πρέπει νὰ τροφοδοτήσουν τὴν οἰκονομία καὶ νὰ διοχετευθοῦν πρὸς τὰ συστήματα ἐκπαίδευσης καὶ ὑγείας. Καὶ ἐδῶ πρέπει νὰ μάθουμε νὰ ἀποκλείουμε τὴ λεηλασία καὶ τὴ διασπάθιση. Χρειάζεται ἡ Ρωσία μιὰ ἐθνικὴ ἰδέα; Πῶς θὰ ἦταν; – Μὲ τὴν ἔκφραση ἐθνικὴ ἰδέα δὲν συνδέεται κανένα ξεκάθαρο ἐπιστημονικὸ περιεχόμενο. Θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ συμφωνήσει ὅτι αὐτὴ εἶναι μιὰ ἰδέα γιὰ ἕναν τρόπο ζωῆς στὴ χώρα μας, τὴν ὁποία ὀνειρεύεται ἡ πλειονότητα τοῦ πληθυσμοῦ μας. Θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι ἀπολύτως χρήσιμη. Ὅμως κάτι τέτοιο δὲν πρέπει νὰ τὸ ἐπινοήσουν οἱ κυβερνῶντες καὶ ἀκόμα δὲν πρέπει νὰ προσπαθήσουν νὰ φυτέψουν βίαια αὐτὴ τὴν ἰδέα μέσα στὰ μυαλά. Ὑπῆρχαν τέτοιες ἰδέες τὸν 18ο αἰώνα στὴ Γαλλία, κάποια φορὰ στὴ Μεγάλη Βρεττανία, μετὰ στὶς ΗΠΑ, στὴ Γερμανία, στὴν Πολωνία. Ὅταν ἄναψε μὲ σπουδὴ ἡ συζήτηση στὴν μετακομμουνιστικὴ Ρωσία περὶ μιᾶς ἐθνικῆς ἰδέας προσπάθησα νὰ ἐπιφέρω ἕνα καταλάγιασμα – μὲ τὴν ἔνσταση ὅτι, μετὰ τὶς δυναμικὰ ληστρικὲς ἀπώλειες, θὰ ἔπρεπε νὰ ἱκανοποιηθοῦμε γιὰ ἕνα μεγάλο διάστημα μὲ ἕνα ἁπλὸ καθῆκον: νὰ σώσουμε τὸ ἔθνος ποὺ καταστρεφόταν. Μὲ ὅλα αὐτὰ ἡ Ρωσία αἰσθάνεται συχνὰ πὼς ἔχει ἐγκαταληφθεῖ ἀπὸ ἔξω. Παρακολουθοῦμε αὐτὸ τὸν καιρὸ μιὰ μεγάλη ἀπογοήτευση γιὰ τὶς σχέσεις μεταξὺ Ρωσίας καὶ Δύσης, ἀκόμα καὶ μεταξὺ Ρωσίας καὶ Εὐρώπης. Ποῦ ὀφείλεται αὐτό; Ποῦ δὲν καταλαβαίνει ἡ Δύση τὴ σημερινὴ Ρωσία; – Τὸ πιὸ ἐνδιαφέρον γιὰ μένα εἶναι οἱ ψυχολογικοὶ λόγοι: Οἱ ἐλπίδες ποὺ ἔχουν τραφεῖ στὴ Ρωσία, ὅπως καὶ στὴ Δύση, δὲν καλύπτονται ἀπὸ τὴν πραγματικότητα. Ὅταν ἐπέστεψα στὴ Ρωσία τὸ 1994 βίωσα τὴν ἀποθέωση τοῦ δυτικοῦ κόσμου καὶ τῆς κρατικῆς ὀργάνωσης τελείως διαφορετικῶν χωρῶν. Αὐτὴ βασιζόταν ὄχι σὲ ἀληθινὴ γνώση ἢ συνειδητὴ ἐπιλογή, ἀλλὰ πολὺ περισσότερο σὲ φυσικὴ ἄρνηση τοῦ μπολσεβίκικου καθεστῶτος καὶ τῆς ἀντιδυτικῆς προπαγάνδας του. Αὐτὸ τὸ κλίμα ἄλλαξε μετὰ τὸν βάναυσο βομβαρδισμὸ τῆς Σερβίας ἀπὸ τὸ ΝΑΤΟ. Τραβήχτηκε μιὰ χοντρὴ μαύρη γραμμὴ ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ σβηστεῖ καὶ πιστεύω πὼς ἔχει γίνει δεκτὴ ἀπὸ ὅλα τὰ στρώματα τῆς ρωσικῆς κοινωνίας. Ἐπὶ πλέον εἴχαμε τὶς προσπάθειες τοῦ ΝΑΤΟ νὰ τραβήξει στὴ σφαίρα ἐπιρροῆς του τμήματα τῆς ΕΣΣΔ ποὺ κατέρρευσε, προπάντων – ποὺ ἦταν ἰδιαίτερα ἐπώδυνο – τὴν Οὐκρανία, μία χώρα στενὰ συγγενικὴ μὲ ἐμᾶς, μὲ τὴν ὁποία εἴμαστε συνδεδεμένοι μέσω ἑκατομμυρίων οἰκογενειακῶν σχέσεων. Αὐτὸ θὰ μποροῦσε νὰ συμβεῖ στὴ στιγμὴ μέσῳ τῶν στρατιωτικῶν συμμαχικῶν (νατοϊκῶν) συνόρων. Μέχρι τότε ἡ Δύση θεωρεῖτο ἀπὸ ἐμᾶς, κυρίως ὡς ἱππότης τῆς δημοκρατίας. Τώρα ἔπρεπε νὰ διαπιστώσουμε ἀπογοητευμένοι, πὼς ἡ δυτικὴ πολιτικὴ ἀφήνεται νὰ καθοδηγηθεῖ κατὰ πρῶτο λόγο ἀπὸ ἕναν πραγματισμὸ συχνὰ ἰδιοτελῆ καὶ κυνικό. Πολλοὶ Ρῶσοι τὸ βίωσαν ὡς συντριβὴ τῶν ἰδανικῶν τους. Ἡ Δύση χαιρόταν γιὰ τὸ τέλος τοῦ ἐπαχθοῦς ψυχροῦ πολέμου καὶ παρακολουθοῦσε μακρὰν στὰ χρόνια κυριαρχίας τῶν Γκορμπατσὼφ καὶ Γιέλτσιν μία ἀναρχία στὸ ἐσωτερικό της Ρωσίας καὶ τὴν ἐγκατάλειψη ὅλων τῶν θέσεων πρὸς τὰ ἔξω. Συνήθισαν γρήγορα στὴν ἰδέα πὼς ἡ Ρωσία εἶναι σχεδὸν χώρα τοῦ τρίτου κόσμου καὶ ὅτι θὰ ἔμενε γιὰ πάντα ἔτσι. Μόλις ἡ Ρωσία ἄρχισε νὰ ἰσχυροποιεῖται, ἡ Δύση ἀντέδρασε μὲ πανικό – ἴσως ὑπὸ τὴν ἐπιρροὴ ὄχι τελείως ξεπερασμένων φόβων. Τῆς ἦρθε στὸ νοῦ πάλι ἡ παλαιὰ ὑπερδύναμη Σοβιετικὴ Ἕνωση… – Ἀνώφελα. Ἀλλὰ ἤδη νωρίτερα ἡ Δύση παραδόθηκε στὴν αὐταπάτη – ἢ τὸ ἔκανε ἔτσι σὰ νὰ τὸ πίστευε πραγματικὰ – ὅτι ἡ Ρωσία εἶναι ἤδη μιὰ νέα δημοκρατία, παρ’ ὅλο ποὺ δὲν ὑπῆρχε ἀκόμα κανένα ὁρατὸ ἴχνος γι’ αὐτό. Εἶναι ὅμως ξεκάθαρο πὼς ἡ Ρωσία δὲν εἶναι ἀκόμα δημοκρατία, ἀρχίζει μόλις νὰ οἰκοδομεῖ μία δημοκρατικὴ τάξη. Εἶναι πάρα πολὺ εὔκολο νὰ παρουσιάσεις γιὰ τὴ χώρα μας ἕναν μακρὺ κατάλογο ἀπὸ πλάνες, παραλείψεις καὶ παρατυπίες σὲ κανόνες. Ἀλλὰ σὲ ἐκεῖνον τὸν ἀγώνα ποὺ ἄρχισε μετὰ τὴν 11η Σεπτεμβρίου 2001, καὶ ὁ ὁποῖος ἀκόμα συνεχίζεται, ἡ Ρωσία πρόσφερε στὴ Δύση τὴν ὑποστήριξή της μὲ σαφήνεια καὶ χωρὶς παρανοήσεις. Ἡ ὑποστήριξη αὐτὴ ἀπορρίφθηκε – λόγῳ μιᾶς ὁρισμένης ψυχολογικῆς βασικῆς στάσης ἢ λόγῳ μιᾶς νοσηρῆς μυωπικῆς θεώρησης. Στὸ Ἀφγανιστὰν οἱ ΗΠΑ ἀποδέχτηκαν τὴ βοήθειά μας, ὅμως ἔθεταν στὴ Ρωσία ὁλοένα νέες ἀξιώσεις. Ἡ δυσαρέσκεια πάλι τῆς Εὐρώπης μὲ τὴν Ρωσία συνδέεται ἀναμφισβήτητα μὲ τοὺς δυτικοὺς φόβους γιὰ τὸν ἐνεργειακὸ ἐφοδιασμό, γιὰ τοὺς ὁποίους στὴν οὐσία δὲν ὑπάρχει λόγος. Μπορεῖ ὅμως γενικὰ ἡ Δύση ἐνώπιον νέων κινδύνων νὰ κρατήσει ἀπέναντι στὴ Ρωσία μιὰ ἀπορριπτικὴ στάση; Στὴν τελευταία μου συνέντευξη πρὶν τὴν ἐπιστροφὴ στὴ Ρωσία, ποὺ ἔδωσα τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 1994 γιὰ τὸ περιοδικὸ ‘‘Forbes’’, εἶχα πεῖ: «Ἂν κοιτάξουμε μακριὰ στὸ μέλλον μποροῦμε νὰ ἀνακαλύψουμε στὸν 21ο αἰώνα μία ἐποχὴ στὴν ὁποία οἱ ΗΠΑ μαζὶ μὲ τὴν Εὐρώπη θὰ χρειαστοῦν τὴ Ρωσία ἀκόμα περισσότερο ὡς συμμαχικὸ ἑταῖρο.» Ἔχετε διαβάσει Γκαῖτε, Σίλερ, Χάινε στὸ πρωτότυπο καὶ ἐλπίζατε πάντα ὅτι ἡ Γερμανία θὰ γινόταν ἕνα εἶδος γέφυρας μεταξὺ τῆς Ρωσίας καὶ τοῦ ὑπόλοιπου κόσμου. Πιστεύετε πὼς οἱ Γερμανοὶ μποροῦν νὰ παίξουν ἀκόμα καὶ σήμερα αὐτὸ τὸν ρόλο; – Τὸ πιστεύω. Γερμανία καὶ Ρωσία αἰσθάνονται μιὰ ἀμοιβαία ἕλξη, στὴν ὁποία ἤδη βλέπω ἕνα εἶδος προορισμοῦ. Ἀλλιῶς δὲν θὰ ἄντεχε αὐτὴ ἡ σχέση δύο παράλογους παγκόσμιους πολέμους. Ποιοί Γερμανοὶ ποιητὲς ἢ φιλόσοφοὶ σᾶς ἔχουν οὐσιαστικὰ ἐπηρεάσει περισσότερο; – Τὰ παιδικὰ καὶ ἐφηβικά μου χρόνια σφραγίστηκαν ἀπὸ τὸν Σίλερ καὶ τὸν Γκαῖτε. Ἀργότερα μὲ εἶχε ἐνθουσιάσει ὁ Σέλιγκ. Ἡ μεγαλειώδης γερμανικὴ μουσικὴ ἔχει γιὰ μένα ἀνεκτίμητη ἀξία. Δὲν θὰ μποροῦσα νὰ φανταστῶ τὴ ζωή μου χωρὶς τὸν Μπάχ, τὸν Μπετόβεν καὶ τὸν Σοῦμπερτ. Ἀντίθετα, στὴ Δύση εἶναι λίγα γνωστὰ γιὰ τοὺς σημερινοὺς Ρώσους συγγραφεῖς. Πῶς βλέπετε τὴν κατάσταση στὴ ρωσικὴ λογοτεχνία; – Ἐποχὲς μὲ ὁρμητικὲς καὶ ριζικὲς μεταβολὲς δὲν εἶναι ἰδιαίτερα καλὲς γιὰ τὴ λογοτεχνία. Ὄχι μόνο μεγάλα ἀλλὰ ἀκόμα καὶ σχετικῶς σημαν�
Σχόλιο από Ματσουκάτες | 05/09/2008
ΣΥΝΕΧΕΙΑ………………

Ἀντίθετα, στὴ Δύση εἶναι λίγα γνωστὰ γιὰ τοὺς σημερινοὺς Ρώσους συγγραφεῖς. Πῶς βλέπετε τὴν κατάσταση στὴ ρωσικὴ λογοτεχνία;

– Ἐποχὲς μὲ ὁρμητικὲς καὶ ριζικὲς μεταβολὲς δὲν εἶναι ἰδιαίτερα καλὲς γιὰ τὴ λογοτεχνία. Ὄχι μόνο μεγάλα ἀλλὰ ἀκόμα καὶ σχετικῶς σημαντικὰ ἔργα δημιουργήθηκαν σχεδὸν παντοῦ σὲ ἐποχὲς σταθερότητας, ἄσχετα ἂν αὐτὰ ἦταν θετικὰ ἢ ἀρνητικά. Ἡ νεώτερη ρωσικὴ λογοτεχνία δὲν ἀποτελεῖ ἐξαίρεση. Δὲν εἶναι τυχαῖο, πὼς τὸ αὐξανόμενο φιλεκπαιδευτικὸ ἀναγνωστικὸ ἐνδιαφέρον συγκεντρώνεται στὴν ἱστορικὴ λογοτεχνία: ἀπομνηνονεύματα, βιογραφίες, πεζογραφία – μαρτυρία. Πιστεύω βέβαια πὼς ἡ ροπὴ πρὸς τὴ δικαιοσύνη καὶ ἡ ἠθικὴ τάση ὡς θεμέλιὸ τῆς ρωσικῆς λογοτεχνίας δὲν θὰ χαθεῖ καὶ πὼς θὰ βοηθήσει νὰ φωτιστεῖ τὸ πνεῦμα μας καὶ νὰ βαθύνει ἡ ἀντίληψή μας.

Μέσα ἀπὸ ὅλο τὸ ἔργο σας συνάγεται ἡ ἐπιρροὴ τῆς ὀρθόδοξης πίστης στὸν ρωσικὸ κόσμο. Πῶς εἶναι ἡ κατάσταση σήμερα μὲ τὴν ἠθικὴ ἁρμοδιότητα τῆς ρωσικῆς ὀρθόδοξης ἐκκλησίας; Μᾶς φαίνεται πὼς γίνεται πάλι κρατικὴ ἐκκλησία ποὺ ἦταν πρὸ αἰώνων – μία ἐκκλησία ποὺ νομιμοποιοῦσε τὸν ἑκάστοτε κυρίαρχο στὸ Κρεμλίνο ὡς κυβερνήτη.

– Ὄχι, τὸ ἀντίθετο. Ἀπορεῖ κανεὶς πῶς ἡ ἐκκλησία στὰ λίγα χρόνια ποὺ πέρασαν ἀπὸ τότε ποὺ ἦταν ὁλοκληρωτικὰ ὑποταγμένη στὸ κομμουνιστικὸ κράτος, μπόρεσε νὰ οἰκοδομήσει μία ὀρθὴ ἀνεξάρτητη θέση. Δὲν πρέπει νὰ ξεχνᾶμε πόσες φοβερὲς ἀπώλειες ἀνθρώπων ἔπρεπε νὰ ὑπομείνει ἡ ρωσικὴ ὀρθόδοξη ἐκκλησία σχεδὸν σὲ ὅλη τὴ διάρκεια τοῦ 20ου αἰώνα. Τώρα στέκεται στὰ πόδια της. Καὶ τὸ νέο μετασοβιετικὸ κράτος μαθαίνει νὰ σέβεται τὴν ἐκκλησία ὡς αὐτοδύναμο καὶ ἀνεξάρτητο θεσμό. Ἡ κοινωνικὴ θεωρία τῆς ρωσικῆς ὀρθόδοξης ἐκκλησίας προχωρᾶ πολὺ πιὸ πέρα ἀπὸ τὸ κυβερνητικὸ πρόγραμμα. Στὰ πρόσφατα χρόνια ὁ μητροπολίτης Κύριλλος, ὁ ὁποῖος ἐκφράζει τὴν στάση τῆς ἐκκλησίας μὲ τὸν πιὸ σαφῆ τρόπο, παρακινεῖ γιὰ τὴν ἀλλαγὴ τοῦ φορολογικοῦ συστήματος – κάτι ποὺ δὲν εἶναι ἐπ’ οὐδενὶ πρὸς τὴν ἴδια κατεύθυνση μὲ τὴν κυβερνητικὴ ἀντίληψη. Καὶ αὐτὸ τὸ κάνει δημόσια στὰ τηλεοπτικὰ κανάλια τῆς χώρας.

Μὲ τὴ νομιμοποίηση τοῦ κυρίαρχου τοῦ Κρεμλίνου ἐννοεῖτε ἴσως ὅτι γιὰ τὸν Γιέλτσιν ἔγινε νεκρώσιμη ἀκολουθία στὸν καθεδρικὸ ναὸ τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ στὴ Μόσχα καὶ ὄχι μία πολιτικὴ τελετὴ ἀποχαιρετισμοῦ.

Ἀκόμα καὶ αὐτό.

– Ἐνδεχομένως ἦταν ἡ μόνη δυνατότητα νὰ χαλιναγωγηθεῖ ἡ λαϊκὴ ὀργὴ ποὺ δὲν εἶχε ἀκόμα καταλαγιάσει καὶ νὰ ἀποσοβηθεῖ τὸ νὰ μὴν ἀνοίξει ὁ δρόμος γιὰ τὴ νεκρικὴ πομπή. Δὲν βλέπω ἄλλωστε τὸν λόγο, νὰ δοῦμε σ’ αὐτὸ τώρα ἕνα ἰσχῦον στὸ μέλλον τελετουργικὸ ἐνταφιασμοῦ γιὰ Ρώσους Προέδρους.

Σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ τὸ παρελθόν, ἡ ρωσικὴ ὀρθόδοξη ἐκκλησία κάνει συνεχῶς μνημόσυνα γιὰ τὰ θύματα τῶν κομμουνιστικῶν ἐκτελέσεων – στὸ Μπούτοβο στὴ Μόσχα, στὰ νησιὰ Σολοβέτσκι καὶ σὲ πολλὰ ἄλλα μέρη ὅπου ὑπάρχουν ὁμαδικοὶ τάφοι.

Στὴ συνομιλία σας μὲ τὸν ἱδρυτὴ τοῦ ‘‘Σπήγκελ’’ Ροῦντολφ Ἀουγκστάιν, τὸ 1987, παρατηρήσατε πόσο δύσκολο εἶναι νὰ μιλᾶς δημόσια γιὰ τὴν ἰδιαίτερη στάση σου ἀπέναντι στὴ θρησκεία. Τί σημαίνει γιὰ σᾶς πίστη;

– Γιὰ μένα ἡ πίστη ἀνήκει στὰ θεμέλια καὶ στὶς βάσεις τῆς ζωῆς ἑνὸς ἀνθρώπου.

Ἔχετε φόβο μποστὰ στὸ θάνατο;

– Ὄχι, ἐδῶ καὶ καιρὸ δὲν ἔχω κανένα φόβο μπροστὰ στὸ θάνατο. Ὅταν ἤμουν νέος, σκεφτόμουν συχνὰ πὼς ὁ πατέρας μου σὲ ἡλικία 27 ἐτῶν πέθανε πολὺ νωρίς. Φοβόμουν νὰ ἀποχωριστῶ τὴ ζωὴ προτοῦ μπορέσω νὰ πραγματοποιήσω τὰ λογοτεχνικὰ σχέδιά μου. Ὅμως ἤδη μεταξὺ τοῦ 30ου καὶ 40ου ἔτους τῆς ἡλικίας μου διῆλθα σὲ μία πολὺ ἤρεμη στάση ἀπέναντι στὸ θάνατο. Γιὰ μένα εἶναι ἕνα φυσικὸ ὁρόσημο τὸ ὁποῖο ὅμως ἐπ’ οὐδενὶ λόγῳ δηλώνει τὸ τέλος τῆς ὕπαρξης μιᾶς προσωπικότητας.

Σᾶς εὐχόμαστε σὲ κάθε περίπτωση ἀκόμα περισσότερα δημιουργικὰ χρόνια.

– Ὄχι, ὄχι δὲν χρειάζεται νὰ γίνει. Εἶναι ἀρκετά.

Ἀλεξάντερ Ἰσάγιεβιτς, σᾶς εὐχαριστοῦμε γιὰ αὐτὴ τὴν συνομιλία.

Ἡ συνέντευξη δόθηκε στοὺς δημοσιογράφους

Christian Neef καὶ Matthias Schepp.

‘‘Der Spiegel’’, τχ 30/2007, 23/7/2007.

Μετάφραση: Χρῆστος Καπαγερίδης.

Σχόλιο από Ματσουκάτες | 05/09/2008
Ψάχνοντας για τον σοσιαλισμό… στη ζούγκλα του Αμαζονίου – ( 7 Sep, 2008 )

Διαβάζοντας (στο «Βήμα» της περασμένης Κυριακής) τις «ιδεολογικοπολιτικές και θεωρητικές» επεξεργασίες της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ που θα τεθούν στο 18ο Συνέδριό του τον Φεβρουάριο του 2009, παράξενες εντυπώσεις και συναισθήματα άρχισαν να με κατακλύζουν. Να διευκρινίσω ότι πρόκειται για περίληψη και αναφορές σε κείμενο πενήντα σελίδων, αλλά πιστεύω ότι αναγνώρισα τα ίχνη ενός γνήσιου κομμουνιστικού κειμένου «παλαιάς εποχής».

Πρώτα η εντύπωση: Νόμιζα ότι μια ομάδα εξερευνητών και ανθρωπολόγων του 21ου αιώνα ανακάλυψαν στη μυθική ζούγκλα του Αμαζονίου (δεν υπάρχει πια) μια ομάδα ανθρώπων που παλαιότερα τους ονόμαζαν «πρωτόγονους» και ζούσαν σε πολιτισμό επίσης «πρωτόγονο». Γεμάτοι από επιστημονικό ενδιαφέρον οι εξερευνητές και οι ανθρωπολόγοι άρχισαν να μελετούν τα χαρακτηριστικά των πρωτόγονων και του πολιτισμού τους και συχνά να ξεσπούν σε εκρήξεις ενθουσιασμού για την απλότητα της ζωής και των σχέσεών τους. Σε καμιά στιγμή όμως δεν πέρασε από τον νου κανενός να αποκαταστήσει την απολεσθείσα γραμμή που θα συνέδεε αυτούς τους «πρωτόγονους» με τις σύγχρονες κοινωνίες, κυρίαρχες πια στον πλανήτη. Ούτε να αναζητήσει στον «πρωτόγονο» πολιτισμό τους πρότυπα για τις σύγχρονες κοινωνίες.

Και τα συναισθήματα: Συχνά αισθανόμαστε νοσταλγία για παρωχημένες μορφές ζωής και σκέψεις. Είναι από τα βασικά χαρακτηριστικά του ρομαντισμού. Ο Ιωσήφ Στάλιν και η εποχή του εξακολουθούν να προκαλούν αυτή τη ρομαντική έλξη. Ο ίδιος ο Στάλιν (κεντρικό σημείο αναφοράς του ΚΚΕ) υπήρξε μια ολοκληρωμένη, ώς τα άκρα, προσωπικότητα ηγέτη, με ισχυρή θέληση και ακλόνητες βεβαιότητες, χωρίς αμφιβολίες και δισταγμούς, χωρίς ερωτήματα. Αυτά τα χαρακτηριστικά τα συναντάμε και σε άλλους ιστορικούς ηγέτες και τα θαυμάζουμε με εφηβικό ενθουσιασμό, συγχέοντας συχνά τις εποχές και τις απαιτήσεις τους. Δεν είναι κακό. Απλώς όταν αυτός ο εφηβικός ενθουσιασμός μεταβάλλεται σε τρόπο σκέψης και δράσης θυμίζει την «καθηλωμένη εφηβεία» (άρα νεκρή) που συναντάμε ακόμα και σε ηλικιωμένους ανθρώπους…

Οι θεωρητικές «επεξεργασίες» του ΚΚΕ προσπαθούν να ερμηνεύσουν πώς και γιατί κατέρρευσε τόσο άδοξα το τεράστιο και περίπλοκο «σοσιαλιστικό οικοδόμημα» που είχε ανεγερθεί στη Σοβιετική Ενωση και τις λεγόμενες Λαϊκές Δημοκρατίες. Το αίνιγμα είναι μεγάλο και δύσκολο. Εχουν ασχοληθεί πολλοί και έδωσαν διάφορες απαντήσεις. Οι περισσότερες πηγάζουν από τη διαπίστωση ότι ο «σοσιαλισμός» της Ανατολής έχασε τη μάχη στη σύγκρουσή του με τον καπιταλισμό της Δύσης. Ποικιλόμορφη σύγκρουση πολιτική, ιδεολογική, οικονομική, στρατιωτική και κυρίως των εκατέρωθεν μορφών καθημερινής ζωής.

Το ΚΚΕ απορρίπτει τον όρο «κατάρρευση». Προφανώς φοβάται ότι αν τον υιοθετήσει θα πρέπει να ερευνήσει και να αποκαλύψει τις εσωτερικές νομοτέλειες που οδήγησαν μοιραία στην κατάρρευση. Θα έπρεπε να αναγνωρίσει τα αδιέξοδα μιας οικονομίας που προσπάθησε να οργανωθεί με κεντρικό σχεδιασμό εκτός και εναντίον της αγοράς και τις κοινωνικές αλλοιώσεις που προκάλεσε, μεταβάλλοντας τους παραγωγούς σε απαθείς και ουδέτερους κρατικούς υπαλλήλους. Αποξήρανε τη βασική πηγή της κοινωνικής και πολιτικής συμμετοχής και δράσης και θα υπέθετε κανείς ότι το ΚΚΕ θα αισθανόταν τον πειρασμό να ερευνήσει αυτή την απάθεια των Σοβιετικών πολιτών για να ερμηνεύσει το φαινόμενο της «κατάρρευσης». Δεν βρέθηκε ούτε ένας να υπερασπισθεί ένα καθεστώς που είχε ήδη σαπίσει…

Βαθύτατα υποκειμενικό κόμμα το ΚΚΕ αποδίδει μεγάλη σημασία στη βούληση της ηγεσίας και την πολιτική οργάνωση. Πράγματι την εποχή του Στάλιν έχουμε το αποκορύφωμα της ηγετικής βουλησιαρχίας, όπου η θέληση του κόμματος και του ηγέτη θεωρούνται η… κινητήρια δύναμη της ιστορίας χωρίς να αισθάνεται την ανάγκη τής ούτως ή άλλως αντιφατικής συμμετοχής των μαζών.

Διαπιστώνουν λοιπόν οι «ιδεολογικές επεξεργασίες» ότι με τον θάνατο του Στάλιν και της βούλησής του διακόπτεται και η «οικοδόμηση του σοσιαλισμού». Θεωρεί ότι μέχρι τότε η «οικοδόμηση του σοσιαλισμού» υπήρξε «συνεπής», ότι ο Στάλιν και το σταλινικό κόμμα οργάνωσαν τη σοσιαλιστική κοινωνία και διαμόρφωναν… τις «σοσιαλιστικές κοινωνικές και παραγωγικές σχέσεις». Περίπλοκες και πολύχρονες διαδικασίες, όπως η διαμόρφωση νέων παραγωγικών σχέσεων, κυρίως σχέσεων ιδιοκτησίας, συναιρούνται, απλοποιούνται και ευτελίζονται σε μια σειρά κομματικών και κρατικών αποφάσεων. Πράγματι, αυτή ήταν η διαδικασία «οικοδόμησης του σοσιαλισμού», με γραφειοκρατικά προκατασκευασμένες μορφές κοινωνικής οργάνωσης, από τη «φωτεινή» ηγεσία του Στάλιν και του σταλινικού κόμματος.

Σε αυτές τις προκατασκευασμένες μορφές χονδρικά εντάσσονται η παντελής κατάργηση της «αστικής δημοκρατίας», αυτής της δημοκρατίας των πολιτικών ελευθεριών και των ατομικών δικαιωμάτων, εσαεί κατάκτηση και το «ένα το κρατούμενο» για κάθε μελλοντικό, επαναστατικό ή μη μετασχηματισμό. Εντάσσεται ακόμη η καθιέρωση της «δικτατορίας του προλεταριάτου» που δεν άργησε να εξελιχθεί σε στυγνή κρατική δικτατορία με κύρια μέθοδο πολιτικής δράσης την αστυνόμευση πράξεων και συνειδήσεων και την εξόντωση των πραγματικών ή υποθετικών αντιπάλων του Στάλιν. Στράφηκε και εναντίον του κόμματος των μπολσεβίκων, αποδεκατίζοντας τη φυσική ηγεσία του.

Στο ίδιο σχήμα της υποκειμενικής «οικοδόμησης του σοσιαλισμού» και των «σοσιαλιστικών σχέσεων», οι «ιδεολογικές επεξεργασίες του ΚΚΕ εντάσσουν την αναγκαστική κολεκτιβοποίηση, την απαλλοτρίωση της γης και την οργάνωση αγροτικών συνεταιρισμών» ως «ενδιάμεσης κοινωνικής (σοσιαλιστικής) μορφής ιδιοκτησίας». Λένε ότι τα θύματα απαριθμούνται σε εκατομμύρια. Ισως περισσότερο σοβαρό για τα εκατομμύρια που επέζησαν ήταν ότι καταστράφηκαν ολοσχερώς και ανεπανόρθωτα όλοι οι δίαυλοι επικοινωνίας μεταξύ παραγωγών και καταναλωτών που διακλαδίζονται γύρω από την αγορά. Και όσο η αγορά καταπιεζόταν και αστυνομευόταν τόσο περισσότερο αστυνομεύονταν και καταπιέζονταν οι συνειδήσεις των ανθρώπων.

Είναι αξιοσημείωτο πόσο ο βερμπαλισμός του ΚΚΕ αντιστοιχεί στον φορμαλισμό των εξελίξεων που περιγράφει. Η «οικοδόμηση του σοσιαλισμού» σε συνθήκες σύγκρουσης και ανταγωνισμού με τον καπιταλισμό της Δύσης, ένα ιστορικό γεγονός με αιτίες και αποτελέσματα, εγκλωβίζεται στο σχήμα «επανάσταση και αντεπανάσταση», χωρίς να μας απασχολεί τι είναι το ένα και τι είναι το άλλο. Η «επανάσταση» φτάνει ώς τον θάνατο του Στάλιν και ακολουθεί η «αντεπανάσταση», όπου τον κύριο ρόλο παίζουν πάλι οι υποκειμενικές προθέσεις και όχι οι ανάγκες και τα αδιέξοδα των ανθρώπων. Η «δεξιά» οπορτουνιστική γραμμή της ηγεσίας του κόμματος από τον Χρουστσόφ και μετά ώς την ανοιχτή προδοσία του Γκορμπατσόφ! Μέσα σε όλα αυτά φυσικά εμπλέκονται και οι συνωμοσίες του ιμπεριαλισμού. Πουθενά δεν γίνεται αναφορά στη συμμετοχή, στη θέληση και στις ανάγκες των μαζών.

Απομένει ένα ερώτημα: Και ο σοσιαλισμός; Τι γίνεται με τον σοσιαλισμό; Ηταν ένα όνειρο που εξανεμίσθηκε; Δεν νομίζω ότι το ερώτημα απασχολεί το ΚΚΕ. Δεν ψάχνει δρόμους για τον σοσιαλισμό. Απλώς απολογείται για τον πρωτόγονο σοσιαλισμό, στη ζούγκλα του Αμαζονίου…

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_07/09/2008_283878

—————————————————
Το άρθρο του «Βήματος» :
«Επιστροφή στον Ιωσήφ Στάλιν… Χρουστσόφ, Μπρέζνιεφ και Γκορμπατσόφ οι -κατά το Περισσό- βασική υπαίτιοι της πτώσης της ΕΣΣΔ“, του Λ. Σταυρόπουλου,

[Άρθρο-απάντηση σε αυτό του «Βήματος» είχε ο «Κυριακάτικος Ριζοσπάστης» την Κυριακή 7 Σεπτέμβρη. Του Στέφανου Λουκά]

————————————————————-

Την άποψη του ΚΚΕ μπορείτε να τη δείτε στου «Άθλιου» :
http://a8liothtes.wordpress.com/

————————————————————–

Σχόλιο από Πόντος και Αριστερά | 09/09/2008
«Ολοι οι μεγαλοι ανδρες ειτε ειναι κομμουνιστες ή ομοφυλοφιλοι – και εγω δεν ειμαι κομμουνιστης»
(Μάνος Χατζηδάκης)

————————————————

Σχετικά με τη χτεσινή συναυλία του ΚΚΕ προς τιμήν του Μάνου Χατζιδάκι

————————————————-
Γράφτηκε στο «Ριζοσπάστη»</:

ΣΥΝΑΥΛΙΑ – ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΜΑΝΟ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ

Η ΚΕ του ΚΚΕ τίμησε ένα μεγάλο κι αληθινό καλλιτέχνη

Με τη μεγάλη συναυλία χτες στη Ρωμαϊκή Αγορά, στην οποία παραβρέθηκαν ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο υπουργός Πολιτισμού, πρέσβεις άλλων χωρών, εκπρόσωποι της Βουλής, της Αυτοδιοίκησης, κοινωνικών φορέων και πλήθος κόσμου, τίμησε η ΚΕ του ΚΚΕ τον Μάνο Χατζιδάκι. Το ΚΚΕ πάντοτε στήριζε καλλιτέχνες που αντανακλούσαν στο έργο τους τα προβλήματα και τα όνειρα του λαού. Τη συναυλία τη χρωστούσαμε στον Μάνο Χατζιδάκι. Η απόφαση να πραγματοποιηθεί είναι παλιά, σε συνεννόηση μαζί του. Εκκρεμούσε η υλοποίησή της και έχει τη θέση της στο γιορτασμό των 90 χρόνων της Iστορίας μας.» (Ριζοσπάστης, 9/9/2008)

—————————–

Σχολίασε ο Π. :

Οι γελοιότητες του ΚΚΕ δεν έχουν τέλος. Ο Χατζιδάκι αναγορεύεται σε «καλλιτέχνη που αντανακλά στο έργο του τα προβλήματα και τα όνειρα του λαού»! Κάποτε η ιδεολογική αντίθεση δεξιάς-αριστεράς εκφραζόταν στον τομέα του πολιτισμού με την αντίθεση Χατζιδάκι-Θεοδωράκη. Στη δεκαετία του 60, εκφράστηκε και συμβολικά, όταν δύο θέατρα απέναντι το ένα στο άλλο, στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας ανέβαζαν δύο «επιθεωρήσεις» τη μια με μουσική Μίκη και την άλλη με μουσική Μάνου. Όσο κι αν τα έφτιαξαν οι δύο καλλιτέχνες και ορκίστηκαν αιώνια πίστη ο ένας στον άλλον, οι αριστεροί άκουγαν Θεοδωράκη και οι δεξιοί Χατζιδάκι και προφανώς όλη η Αριστερά υποστήριζε με φανατισμό το Θεοδωράκη. Ήρθε, όμως, η χούντα και η διάσπαση του ΚΚΕ το 1968 και ο Μίκης έκανε το μεγάλο αμάρτημα να πάει με το ΚΚΕεσ και όχι με το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ, «κόμμα αρχών», τον διέγραψε, όχι από το κόμμα, στο οποίο δεν ανήκε, αλλά από το πάνθεον των καλλιτεχνών! Τον καιρό της χούντας τα τραγούδια του Μίκη ήταν απαγορευμένα και όποιος τα τραγουδούσε δημόσια, έμπλεκε με την αστυνομία. Κάποιο βράδυ, η αστυνομία έπιασε 8 άτομα γιατί τραγουδούσαν τραγούδια του Μίκη σε κάποια ταβέρνα, μάλλον στην Πλάκα. Θαυμάστε, τώρα, πώς το παρουσίασε ο ραδιοφωνικός σταθμός του ΚΚΕ, η Φωνή της Αλήθειας («Φωνή του Ψεύδους» κατά την άποψη των πολιτικών του αντιπάλων) : «Τα 8 άτομα που απήγγελαν ποιήματα Βάρναλη και Ρίτσου (αυτό, και αν ακόμα ήταν αλήθεια, δεν το είχε μάθει κανείς στην Ελλάδα και μάλλον μπήκε για να μην επικεντρωθεί η προσοχή των ακροατών στα τραγούδια) και τραγουδούσαν απαγορευμένα (!!) τραγούδια». Το όνομα του Μϊκη δεν αναφέρεται! (17/4/1973).

Τώρα πια το ΚΚΕ, αφού πέρασε μέσα από τις συμπληγάδες της ροκ μουσικής, που είχε καθιερώσει στα φεστιβάλ της ΚΝΕ, γιατί, φαίνεται, κι αυτή θα εκφράζει «τα προβλήματα και τα όνειρα του λαού», θεώρησε ότι έπρεπε να εκπληρώσει το χρέος του απέναντι στο Μάνο, που εκφράζει, ή αντανακλά στο έργο του τα ίδια πράγματα. Και μας πληροφορεί, μάλιστα, ότι η απόφαση αυτή είναι τουλάχιστον 15 ετών αφού είχε παρθεί «σε συνεννόηση μαζί του». Τέλος πάντων. Κάλλιο αργά, παρά ποτέ. Η στιγμή είναι πρόσφορη, γιατί με την κατάρρευση του κομμουνισμού σε παγκόσμια κλίμακα, μετά το 1989, στη χώρα μας έχει εξυμνηθεί όσο δεν παίρνει ο Χατζιδάκις, η αξία του έχει υπερτονιστεί από όλους τους καλοθελητές της δεξιάς και της αριστεράς, και η «στρατευμένη τέχνη» του Θεοδωράκη κατακεραυνώνεται από τους διάφορους εστέτ, έχει δημιουργηθεί το κατάλληλο κλίμα για να εξακοντίσει και το ΚΚΕ τη ρουκέτα των «προβλημάτων και ονείρων του λαού», που αντανακλά η μουσική του Χατζιδάκι.

Κάποτε θα έπρεπε να καταπιαστεί κανείς με την κατρακύλα του ΚΚΕ στον τομέα του πολιτισμού, για να δείξει τι καλλιτεχνικά ρεύματα και προϊόντα υποστηρίζει αυτό το κόμμα, που παριστάνει και τον τιμητή όλων άλλων σε όλους τους τομείς.

Υ.Γ. Τα παραπάνω δεν έχουν καμιά πρόθεση να υποβιβάσουν το μουσικό έργο του Μάνου Χατζιδάκι, είναι απλώς μια κριτική στο περιεχόμενο που πάει να του προσδώσει το ΚΚΕ, που νομίζω ότι δεν το έχει.

———————————–

Έγραψε ο «Οδηγητής» φ. 429, 4-11-1982

«Πορνογραφώντας»… ενάντια σέ καθετί προοδευτικό

Βρήκε επιτέλους ή Δεξιά μιά επιθεώρηση στά μέτρα της, γιά τις σημερινές ανάγκες και τής απαιτήσεις της: όχι φτηνό γέλιο και χιλιοειπωμένα έπιθεωρησιακά αστεία, αλλά «λεπτά» κωμικά ευρήματα και συγχρόνως χοντροκομμένος άντικομμουνισμός. Δεξιά κουλτούρα μ’ άλλα λόγια, άλλά.. επιπέδου πού λένε, γιά τούς εκλεκτικούς. Ή «Πορνογραφία» τού Μάνου Χατζιδάκι ανέλαβε αυτό τό ρόλο. Πορνογράφησε πραγματικά. Γιά τήν ακρίβεια, πορνογράφησε ενάντια σέ κάθετι προοδευτικό.
Ας γίνουμε όμως πιό συγκεκριμένοι. Φανταστείτε μιά επιθεώρηση όπου στά μισά τουλάχιστον άπ’ τά σκετς κυριαρχούν φράσεις πού χρησιμοποιεί στήν προπαγάνδα του τό ΚΚΕ, στίχοι τού Γιάννη Ρίτσου, στίχοι άπό τραγούδια τού Μίκη Θεοδωράκη, τού Θάνου Μικρούτσικου ή τού Γιάννη Μαρκόπουλου, ποίηση τού Μπρεχτ, εκφράσεις πού μέ τήν κυβέρνηση τού ΠΑΣΟΚ έχουν καθειρωθεί στήν πολιτική μας ζωή. Φράσεις και στίχοι πού γελοιοποιείται εντελώς τό νόημα τους.

Τί νά πούμε γιά τήν εικόνα τού Κνίτη στήν «Πορνογραφία», πού έχει αποστηθίσει πέντε τσιτάτα (πρώτο στή σειρά τό «ΚΚΕ-17%) και μέ τά κουπόνια τών 100 ή τών 500 νιώθει ηλίθιος, χαμένος και στό τέλος φεύγει τρέχοντας μπροστά στήν ερωτική επίθεση μιάς γριάς πού κύριο «επιχείρημα» της είναι ότι… «όλοι έχουμε ίσα δικαιώματα στόν οργασμό»; (Λυπόμαστε μόνο πού τό ταλέντο μιάς κωμικού σάν τήν Σαπφώ Νοταρά χαραμίζεται σέ τέτια νούμερα). Τί νά πούμε τέλος γιά τό εμβατήριο «Ή Ελλάδα ποτέ δέν πεθαίνει», (ευκόλως εννοούμενο γιά τό έργο ότι ή Δεξιά ποτέ δέν πεθαίνει) πού κλείνει μέ τή μουσική του τά σκετς;
Υπάρχουν άλλωστε και μερικά ακόμη δεδομένα πού μάς πείθουν γι’ αυτό. Οί δηλώσεις π.χ. τού κ. Χατζιδάκι στό τύπο, ότι εκείνοι πού «πορνογραφούν» είναι οι «προοδευτικές πολιτικές νεολαίες»!
Τέλος ή οικονομική «βοήθεια» τού ενός εκατομμυρίου πού πήρε άπό τό βιομήχανο κ. Μαρινόπουλο, γνωστό παράγοντα τού Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων, πού δέν πιστεύουμε νά θέλει, καμιά ανάμιξη μέ ό,τιδήποτε τό προοδευτικό. Μέ τήν «Πορνογραφία» του ό κ. Χατζιδάκις και οί συνεργάτες του δικαίωσαν πραγματικά τις προσδοκίες του, τού ίδιου και τών όμοιων του, όλων όσοι έχουν τά ίδια πολιτικά συμφέροντα. Αξιοι λοιπόν! «Αξιος ό μισθός τους !

———————————————

Σχόλιο από ΚΚΕ & Χατζηδάκης | 09/09/2008
Ντοκουμέντο για τα γεγονότα του Μάη του 1962 στην Τασκένδη – Γράμμα Γ. Καραστάθη

από «Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55″

Για να φωτιστεί περισσότερο αυτή η περίοδος δίνεται στη δημοσιότητα ένα γράμμα του σ. Γιάννη Β. Καραστάυη, γραμματέα της Κ.Ο. νο 14 της Τασκένδης και μέλους του Σ.Γ. της ΚΟΤ

«Φωνή της Αλήθειας», αρ. φυλ. 59, 1-15 Ιούνη 1996, σελ. 3

Από την ιστορία της πάλης των ελλήνων κομμουνιστών κατά του χρουτσωφικου ρεβιζιονισμού

34 χρόνια από τη βίαιη ματαίωση της εκδήλωσης για την ενίσχυση των εξόριστων και φυλακισμένων κομμουνιστών στην Ελλάδα

Δημοσιεύουμε παρακάτω γράμμα-καταγγελία του σ. Γιάννη Β. Καραστάθη από την εξορία που αναφέρεται στα όσα διαδραματίστηκαν εκείνες τις μέρες στην Τασκέντη

ΟΙ ΙΔΕΕΣ ΔΕΝ ΕΞΟΝΤΩΝΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΗ ΒΙΑ

1. Γράμμα-καταγγελία, προς τους Πολιτικούς Πρόσφυγες στις λαϊκές Δημοκρατίες, για τα επαίσχυντα γεγονότα του Μάη 1962 στην Κ.Ο. Τασκέντης.

Ακριβοί μου σύντροφοι!

Τον τελευταίο καιρό σας έστειλα δυο γράμματα για τα πρόσφατα γεγονότα εδώ. Το τελευταίο μου γράμμα ήταν μια αναλυτική εισήγηση για τα αιματηρά γεγονότα που συνέβησαν στην Τασκέντη στις 19 του Μάη 1962. Στις 29 του Μάη σας ξαναέγραψα, όμως απάντησή σας ακόμα δεν έλαβα, και, όπως φαίνεται δεν θα πάρω, γιατί οι εδώ φραξιονιστές μας απαγόρευσαν αυστηρά την αλληλογραφία. Γιʼ αυτό σήμερα σας γράφω από άλλον δρόμο.

Μετά την προσωπική συνάντηση, αλλά και τις άλλες επαφές που είχαμε με τον εκτοπισμένο Γ.Γ. του Κ.Κ Ελλάδας σ. Νίκο Ζαχαριάδη, το ηθικό των συντρόφων μας, το οργανωτικό δυνάμωμα των οργανώσεών μας, η θέληση για αγώνα στέργιωσαν πιο πολύ. Ενώ αντίθετα το ηθικό των οπορτουνιστών πέφτει συνεχώς. Δυσπιστία και απογοήτευση κυριαρχούν σε όλους τους οπαδούς τους. Αυτήν την αλλαγή την βλέπουν όλοι, ακόμα και οι πιό μύωπες. Γι ʽ αυτόν ακριβώς το λόγο οι σοβιετικοί επεμβασίες παίρνουν όλα τα μέτρα, ώστε αυτή τη φορά με τη φωτιά και το σίδερο να καταφέρουν συντριφτικό χτύπημα κατά της Οργάνωσής μας, που με τίποτα δεν λυγίζει.

Έπειτα από πολλά γράμματα, που λαβαίνουμε από τους φυλακισμένους και εξορίστους συντρόφους μας στην Ελλάδα, οι οποίοι ζητούν υλική και ηθική βοήθεια, αποφασίσαμε σε πλατιά σύσκεψη και συνελεύσεις να οργανώσουμε στην Τασκέντη μεγαλειώδη, μαζική συγκέντρωση αφιερωμένη σʼ αυτούς.

Η 27 του Μάη 1962 επέτειος του κατεβάσματος, από τον Μ. Γλέζο και Α. Σάντα της χιτλερικής σβάστικας από την Ακρόπολη, καθορίστηκε μέρα της εκδήλωσης. Η διοργάνωση της εκδήλωσης ήταν από κάθε άποψη άριστη και η συμμετοχή των συντρόφων μας σʼ αυτή Θα ήταν καθολική.

Από σύμπτωση η 27 του Μάη 1962 ήταν και μέρα Συνδιάσκεψης των οπορτουνιστών. Έτσι η καθολική συμμετοχή των συντρόφων μας στην πανηγυρική συγκέντρωση ανησύχησε στα σοβαρά τους οπορτουνιστές, οι οποίοι με αλλεπάλληλα διαβήματα στην Κ.Ε. του ΚΚ Ουζμπεκιστάν, απαιτούσαν να ληφθούν τα πιο αυστηρά μέτρα ώστε να μην πραγματοποιηθεί η συγκέντρωση. Το ζήτημα το έθεσαν έτσι: “εμείς ή αυτοί. Αν πραγματοποιηθεί η συγκέντρωση εμείς σβήνουμε”. Και τα μέτρα ελήφθησαν.

Από τις 15 του Μάη 1962 άρχισε η πιο σκληρή καταδίωξη των καθοδηγητικών οργάνων, όλων των συντρόφων μας, από την πολιτοφυλακή και την ΚΟΒ. Στις 17 και 18 του Μάη ο πρόεδρος της ΚΟΒ και υφυπουργός των Εσωτερικών στρατηγός Σλανέτσκι, κάλεσε στο Υπουργείο όλους τους Γραμματείς και άλλα καθοδηγητικά στελέχη. Η ομιλία ήταν σύντομη, 2-3 λεπτά. Μας καλούσε ξεχωριστά τον καθένα, ελπίζοντας στο σπάσιμο κάποιων αδύνατων, λέγοντας λίγες μόνο λέξεις ότι: “Η συγκέντρωση δεν πρέπει να γίνει, γιατί αυτή είναι αντισοβιετική”.

Η απάντηση όλων μας ήταν επίσης κοφτή: Η ειρηνική συγκέντρωση θα γίνει.

Την επόμενη μέρα 19 του Μάη 1962 τα όργανα συνέλαβαν το Γραμματέα της Κομματικής Οργάνωσης Νο 8 σ. Δήμο Σιδηρόπουλο, Πολιτικό Επίτροπο της 9ης Μεραρχίας του ΔΣΕ. Η Επιτροπή που πήγε να διαμαρτυρηθεί για την παράνομη σύλληψη του σ. Δήμου, κρατήθηκε κιʼ αυτή. Τότε συγκεντρώθηκαν 500-600 σύντροφοι και πήγαν να διαμαρτυρηθούν και για τη σύλληψη της Επιτροπής. Τα όργανα της ΚΟΒ, με ψεύτικες υποσχέσεις προσπαθούσαν να κερδίσουν χρόνο ώσπου να νυχτώσει, γιατί τη μέρα φοβόντουσαν να πραγματοποιήσουν το εγκληματικό τους σχέδιο. Όταν έπεσε το σκοτάδι, ισχυρές δυνάμεις στρατού και πολιτικοφυλακής, περικύκλωσαν με διπλή, τριπλή ζώνη όλο το τετράγωνο και σαν κανίβαλοι έπεσαν πάνω στους συγκεντρωμένους, οι οποίοι, χωρίς να υποψιάζονται το παραμικρό, περίμεναν την απελευθέρωση των κρατουμένων.

Αυτό που επακολούθησε είναι δύσκολο να περιγραφεί. Τα μέτρα που είχε πάρει η ελληνική αστυνομία ενάντια στους φοιτητές διαδηλωτές στην Αθήνα ωχριούν μπροστά στα μέτρα των χρουστσιοφικών οργάνων καταστολής κατά των Ελλήνων αγωνιστών. Τα αποτελέσματα είναι τα εξής: αρχίζοντας από το 1955 στην Τασκέντη, για δεύτερη φορά χύνεται αθώο αίμα Ελλήνων κομμουνιστών. Χωρίς υπερβολή ζούμε τις μέρες του Στολύπιν. Οι Πολιτείες στις οποίες ζούνε Έλληνες και οι αντίστοιχες συνοικίες φρουρούνταν από την πολιτοφυλακή. Η δε 10η Πολιτεία, όπου πρόκειται να πραγματοποιηθεί η συγκέντρωση, ελέγχεται από ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις με κράνη και πλήρη πολεμική εξάρτηση. Εμείς δεν κοιμώμαστε στα σπίτια μας.

Στις 21 και 22 του Μάη 1962, όλοι εμείς οι Γραμματείς, αποτανθήκαμε στο Γραφείο της Κ.Ε. Τασκέντης του ΚΚ Ουζμπεκιστάν να μας δεχτεί σε ακρόαση. Μας δέχτηκαν στο Γραφείο της Πόλης. Τους εξηγήσαμε την όλη κατάσταση και το σκοπό της συγκέντρωσης και διαμαρτυρηθήκαμε για τις παράνομες συλλήψεις και τ ʽ άλλα μέτρα σε βάρος μας. Η απάντησή τους ήταν: ʽΈχουμε εντολή από τη Μόσχα να μην επιτρέψουμε να γίνει η συγκέντρωση και γι ʽ αυτό θα πάρουμε όλα τα απαιτούμενα μέτρα”. Βέβαια μαζί μας συζητούσαν υπεύθυνοι, ανώτεροι αξιωματικοί της Κρατικής Ασφάλειας. Αυτή τη στιγμή συνέλαβαν το Γραμματέα της Κ.Ο. Νο 13. σ. Πέτρο Τουλούδη. Η κατάσταση είναι τεταμένη.

Με τις επαφές που είχαμε με τα κομματικά και κρατικά όργανα, σφιγμομετρήσαμε και διαπιστώσαμε, ότι οι αναθεωρητές-ανανεωτές… “με το ανθρώπινο πρόσωπο” είναι αποφασισμένοι να πνίξουν την οργάνωσή μας στο αίμα.

Γι’ αυτό σε ειδική συνεδρίαση του Γραφείου αποφασίσαμε να αναβάλουμε τη συγκέντρωση, για να μην συγκρουστούμε με τα όργανα της εξουσίας. (Είναι μια σωστή απόφαση παρμένη την πιο κρίσιμη στιγμή). Γιατί το ίδιο διάστημα η κυβέρνηση κυκλοφόρησε ειδική απόφαση, που απαγόρευε όλες και τις παραμικρότερες, μη κομματικές συγκεντρώσεις, δραστηριότητες, κλπ. Την απόφασή μας η ΚΟΒ τη θεώρησε παραπλανητική, γι ʽ αυτό συνέχισαν να παίρνουν πιο ενισχυμένα μέτρα, συνεχίζοντας παράλληλα να μεταδίδουν από τους αναμεταδότες των Πολιτειών στα ρωσσικά και στα ελληνικά, ότι εμείς είμαστε αλήτες, κακοποιοί, αντισοβιετικά στοιχεία και άλλα παρόμοια, γι ʽ αυτό ο σοβιετικός λαός πρέπει να επαγρυπνεί, κλπ.

Εκτός από μένα, που είμουνα εκτοπισμένος από τις 3.5.1962, εξόρισαν τώρα άλλους τρεις Αʼ Γραμματείς Κομ. Οργανώσεων τους: Γιάννη Βλαμόπουλο, Σπύρο Σταματάκο και Αχιλλέα Παπαϊωάννου. Τους συντρόφους μας ξεπροβύδισαν στο σταθμό εκατοντάδες συντρόφων μας. Εγώ ήδη είμαι δυο μήνες εκτοπισμένος. Λίγες μέρες πριν συνέλαβαν το Γραμματέα της Κ.Ο Οργάνωσης Νο 4 σ. Κώστα Σουμελίδη και δεκάδες άλλα στελέχη όπως τους:

Λάμπρο Στάμο, Λάζαρο Ουνουφρυάδη με 15 μέρες κρατήσεις για κερδοσκοπία και άλλες κατηγορίες!… Τους Π. Τουλούδη και Λ. Ουνουφρυάδη για κερδοσκοπία και μαύρη αγορά για τη λαχειοφόρο που οργανώσαμε για τους φυλακισμένους και εξόριστους στην Ελλάδα.

Εμείς, σύντροφοι, ετοιμάσαμε 5000 Λαχεία τα οποία εξαντλήθηκαν μέσα σε λίγη ώρα Αρχισαν να κάνουν έρευνες, τα όργανα της Ασφάλειας κατέσχεσαν όλα τα χρήματα που εισπράχθηκαν από τα λαχεία Οι ίδιοι οι ασφαλίτες στο μίσος τους ξέσκιζαν τα πορτραίτα των ηρώων αγωνιστών της Ηλέκτρας, του Ν. Μπελογιάννη, του Μ. Γλέζου. κ.ά. που είχαμε φτιάξει σε ζωγράφους ειδικά για τη γιορτή. Στην αντίσταση που πρόβαλαν οι σύντροφοί μας για τους βανδαλισμούς τους, αυτοί απαντούσαν με γροθιές, κλωτσιές, συλλήψεις όπως το σ. Γιώργο Κοτρώτσο, τον οποίο απομόνωσαν άγνωστο που!; Μπορεί και να τον σκότωσαν, σαν το Ρήγα Φεραίο, αφού ήδη πέρασε μήνας χωρίς να δώσει σημεία ζωής.

Η Συνδιάσκεψή τους επίσης αναβλήθηκε, ο δε Κολιγιάννης και οι συνεργάτες του έφυγαν για συνομιλίες στη Μόσχα.

26 και 27 του Μάη, Σαββατοκύριακο, οι Πολιτείες μας μοιάζουν με πολυορκιμένα κάστρα. Όλοι οι σιδηροδρομικοί σταθμοί, κατά μήκος, είναι περικυκλωμένοι σε δεκάδες χιλιόμετρα. Κάθε Έλληνα, ανεξάρτητα σε ποιά παράταξη ανήκει, τον θεωρούν αντισοβιετικο και επικίνδυνο εχθρό. Ξαναζούμε τις μέρες του Κιλελέρ και τα χιτλερικά μπλόκα. Σήμερα 27 του Μάη 1962, Κυριακή. Εμάς (τους Γραμματείς), μας κρατάνε σε απόλυτη απομόνωση.

Έτσι αυτή η τόσο ανθρώπινη συγκέντρωση, αφιερωμένη στη βοήθεια των κρατουμένων συντρόφων μας στην Ελλάδα, τυπικά δεν έγινε. Πραγματοποιήθηκε όμως στις Πολιτείες, στις φυλακές, στην απομόνωση και στα πεζοδρόμια που βάφτηκαν ακόμα μια φορά με κουκουέδικο αίμα.

Όμως οι “ανανεωτές” δεν ικανοποιήθηκαν μ ʽ αυτά μόνο τα μέτρα. Φοβούμενοι επανάληψη των εκδηλώσεων, συνεχίζουν δημόσια τις απειλές για να μας τρομοκρατήσουν, ότι αν συνεχίσουμε τον ίδιο αγώνα θα μας πάρουν τις ταυτότητες και θα μας δώσουν άλλες, σαν αυτές που χορηγούν στους αλήτες, κακοποιούς, κλπ. Δηλαδή χωρίς δικαίωμα μετακίνησης σε ακτίνα πάνω από 500 μέτρα, κάτι σαν κατ ʽ οίκον εξόριστοι. Κι αυτά όμως τα μέτρα δεν Θα σταθούν ικανά να λυγίσουν την ατσαλένια πίστη και αποφασιστικότητα των συντρόφων μας νʼ αγωνιστούμε.

Ακριβοί μου σύντροφοι! Εμείς από την πρώτη στιγμή καταγγείλαμε στα αδελφά κόμματα την επέμβαση των σοβιετικών αναθεωρητών στο ΚΚΕ και τα καλούσαμε σε επαγρύπνηση.

Το δικό σας καθήκον, όπως και το καθήκον όλων των συντρόφων μας που βρίσκονται στο εξωτερικό είναι: στη βάση αυτού του κειμένου να ενημερωθούν όλα τα αδελφά κόμματα, ο λαός της Ελλάδας, σι φυλακισμένοι και εξόριστοι σύντροφοι για όλο το συνεχιζόμενο δράμα στην Κ.Ο.Τ. και σε όλο το Κόμμα μας. Κι αυτό όχι γιατί εμείς φοβόμαστε, όχι! Αλλά για να σπάσουμε τις αλυσίδες των αντεπαναστατών και φραξιονιστών, για να επιστρέψουν οι φυλακισμένοι και εκτοπισμένοι σύντροφοί μας στις Οργανώσεις τους. Για να απελευθερωθεί ο νόμιμος Γ.Γ. του ΚΚΕ σύντροφος ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ:

Οι μανάδες μας, τʼ αδέλφια μας στην Ελλάδα ή όπου αλλού βρίσκονται, πρέπει να μάθουν την αλήθεια όπως αυτή έχει στην πραγματικότητα. Οι οπορτουνιστές και τροτσκιστές, αποθρασυμένοι πια, καταπατώντας κάθε καταστατική αρχή και κομματική ηθική, προσπαθούν να λύσουν τα εσωκομματικά ζητήματα με τη βία, με τη βοήθεια των όπλων, με τη φωτιά και το σίδηρο.

Πόσο όμως πέφτουν έξω! Οι ιδέες, όπως είναι γνωστό, δεν εξοντώνονται με τη βία και την τρομοκρατία, αλλά με ανώτερες ιδέες τις οποίες οι μετα-σταλινικοί ηγέτες δεν διαθέτουν.

Σας χαιρετώ με την αγάπη μου στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας

Ο σύντροφός σας ΓΙΑΝΝΗΣ Β. ΚΑΡΑΣΤΑΘΗΣ

Γραμματέας της Κ.Ο. Νο 14 και μέλος του Συντονιστικού Γραφείου της ΚΟ. Τασκέντης

Χωριό Χαν Νταϊλίκ

30 Ιούνη 1962

Σημείωση: Η καταγγελία αυτή, μαζί με άλλα 4 γράμματα πολιτικών προσφύγων από την Βουλγαρία και εξορίστων στη Σιβηρία δημοσιεύτηκε από την Κ.Ε. του Κ. Ε. Αλβανίας σε ειδικό βιβλιαράκι στα Αλβανικά, Ρωσσικά και Γαλλικά (Γ.Β.Κ.).

Σχόλιο από Κολιγιάννης | 10/09/2008
[…] αντιδράσαμε με τη δημοσίευση ενός άρθρου με τίτλο : Τα παιδιά του Κολιγιάννη ποιον είχανε πατέρα. Καλώς η κακώς, η σύγκρουση με τον ιστορικό […]

Πίνγκμπακ από -ΚΚΕ : Οι μισές αλήθειες του κυρίου Γκίκα « Πόντος και Αριστερά | 22/09/2008
Apo to Indymedia

——————————————

Η ¨ΠΕΡΙΣΣΟΣ Α.Ε.¨ – ΟΙ ¨ΔΙΚΕΣ¨ ΤΗΣ ΜΟΣΧΑΣ – ΤΟΥ Κ. ΚΑΡΑΓΙΩΡΓΗ -ΜΕΡΟΣ 2ο

από ΝΤΑΝΤΟΝ 6:29μμ, Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2008
θεματικές: Ιστορία – Θεωρία

ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΤΕΛΕΧΩΝ ΤΟΥ Κ.Κ.Ε – ΜΑΧΗΤΩΝ ΤΟΥ Δ.Σ.Ε ,
ή διαφορετικά… τα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΆ ¨μικρά¨ εγκλήματα και ο ¨συνήθης καθημερινός φασισμός¨.

/* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:»Κανονικός πίνακας»; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:»»; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:»Times New Roman»;}
¨ΤΟΣΟ¨ ΠΡΟΔΟΤΗΣ ΗΤΑΝ Ο ΑΡΧΙΣΥΝΤΑΚΤΗΣ ΤΟΥ ¨ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ¨ ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΑΓΙΩΡΓΗΣ ! :

Ο λόγος του Αντιστράτηγου Κ. Καραγιώργη στους αποφοίτους της Σχολής Αξιωματικών του Κ.Γ.Α.Ν.Ε.

Αγαπητοί μου συναγωνιστές και συναγωνίστριες, σύντροφοι και συντρόφισσες.

Έκλεισε η περίοδος της μαθητείας σας στη Σχολή, είπε ο συναγωνιστής Καραγιώργης στους νέους αξιωματικούς. Φεύγετε αύριο για τα τμήματα σας. Σαν αετοί ανυπόμονοι θα πετάξετε προς όλες τις γωνιές της θεσσαλικής και ρουμελιώτικης γης. Έχετε όλοι και όλες σας την πιο ευγενική φιλοδοξία του αγωνιστή, του στελέχους, θέλετε να μπάσετε μέσα στη ζωή αυτά που μάθατε, θα πάρετε στα χέρια την τύχη των 20-30 ανθρώπων της διμοιρίας και αργότερα του λόχου σας να τους οργανώσετε, να εκπαιδέυσετε, να διαπλάσετε μαχητικά την ψυχή τους, να τους οδηγήσετε σε σκληρές μάχες, να κερδίσετε μαζί τους την υπόθεση της ελληνικής λαϊκής δημοκρατίσς και να κατεβείτε θριαμβευτές στη Λάρισσα και στο Βόλο. στη Λαμία και στο Αγρίνι, στη Λειβαδιά και στην ίδια την Αθήνα… Εμείς όλοι έιμαστε παιδιά της επαναστατικής θύελλας, είμαστε παιδιά της Ελληνικής Λαϊκής Δημοκρατικής επανάστασης… Μην ξεχνάτε ούτε στιγμή ότι η ακατανίκητη δύναμη μας πηγάζει από το Λαό και ότι συνεπώς οι σχέσεις μας με το Λαό πρέπει να είναι άριστες. Με την πολεμική σας επίδοση και τις άλλες φιλολαϊκές πράξεις σας να σφυρηλατείτε καθημερινά την αδιάσπαστη ενότητα του Λαού και στρατού σαν την μεγαλύτερη προϋπόθεση της Νίκης… Γιʼ αυτή τη μεγάλη νίκη θα πάτε να παλαίψετε με σίδερο στο κορμί, ατσάλι στο μυαλό, με φλόγα στην καρδιά, εσείς τα παιδιά του Μάρκου και του Ζαχαριάδη, οι νέοι αετοί που θα πετάξετε σήμερα το απόγευμα από τη υπαίθρια σχολή σας προς τα τμήματα σας σε κάθε γωνιά της Θεσσαλικής και Ρουμελιώτικης γης.

Ζήτω η Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση.
Ζήτω ο Αρχηγός της Κυβέρνησης και του Στρατού μας Στρατηγός Μάρκος.
Ζήτω ο σύντροφος Νίκος Ζαχαριάδης.
Ζήτω η ελληνική Λαϊκή Δημοκρατία.
(Πηγή: Δημοκρατικός Στρατός, τόμος Αʼ, τεύχος 10. Οχτώβρης του 1948, σελ420-421)

http://keimenaantistasis.wordpress.com/2008/09/23/karagiorgis-logos/

Μαχητές και πρωτοπόροι της λευτεριάς

Εδώ και έναν μήνα μια τιτανομαχία άρχισε στην Βόρεια Πίνδο. Ο εχθρός τσακίζεται και ματώνει. Έχει κανόνια μα δεν έχει ψυχή.

Κρατάτε γερά. Μην αφήνετε τον εχθρό να περάσει. Ματώνετε τον μέχρι εξάντληση. Τα δολλάρια της προδοσίας δεν θα τον σώσουν. Ο Γράμμος θα τον τυλίξει σαν σάβανο. Και πάνω στην κορυφή του θα στήσουμε το φλάμπουρο της Νίκης, της Λαϊκής Δημοκρατίας.

Ζητω ο ΔΣΕ.
Αιώνια η μνήμη στους νεκρούς της Λευτεριάς.
Αιώνια τιμή στους τραυματίες μας.
Ζήτω η Νέα Ελλάδα.
ΟΛΟΙ ΣΤʼ ΑΡΜΑΤΑ! ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗ ΝΙΚΗ\
12 Ιούλη 1948 Με εξουσιοδότηση της Κεντρικης Επιτροπης του ΚΚΕ
ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ
ΜΑΡΚΟΣ ΒΑΦΕΙΑΔΗΣ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ
Β. ΜΠΑΡΤΖΙΩΤΑΣ(ΦΑΝΗΣ)
ΜΗΤΣΟΣ ΒΛΑΝΤΑΣ
ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΑΓΙΩΡΓΗΣ
Γ.ΒΟΝΤΙΤΣΙΟΣ(ΓΟΥΣΙΑΣ)

http://keimenaantistasis.wordpress.com/2008/07/03/prok-kke/

ΑΞΙΖΕ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ – ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΠΕΘΑΝΕ – ΓΙΑ ΝΑ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΚΑΠΟΙΩΝ ΑΝΩΜΑΛΩΝ ΕΓΚΕΦΑΛΩΝ ΤΗΣ ΣΤΑΛΙΝΙΚΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ ΤΟΥ ΚΚΕ ;;;

Η γυναίκα του Κ. Κ., η αγωνίστρια της Αριστεράς Μαρία Καραγιώργη , το 2006 έδωσε μια συνέντευξη σε έναν νεαρό θαυμαστή των αγώνων της.

Μεταφέρω ένα απόσπασμα από : http://numbinvolos2006.blogspot.com/2006/11/blog-post.html , το οποίο λίγο με προβλημάτισε.

¨…Στεναχωρέθηκε μόνο όταν αναφέρθηκε στο άδοξο τέλος του συζύγου της, Κώστα Καραγιώργη, ο οποίος πέθανε κάτω από άθλιες συνθήκες στα υπόγεια της Σεκουριτάτε στο Βουκουρέστι, εκεί που τον είχε στείλει ο κολλητός του φίλος Νίκος Ζαχαριάδης, κατηγορώντας τον για προβοκάτορα και για κατάσκοπο των ΗΠΑ…¨

Τίποτα παραπάνω. Έχει διαβάσει κανείς τις αναμνήσεις της ή κάποιες άλλες τοποθετήσεις της ;
Προσθήκη : ¨Μόλις τώρα διάβασα ένα πού ενδιαφέρον σχόλιο της ¨Μαρίνας¨ που αναφέρεται στο τελευταίο βιβλίο πικρών παρά πολύ πικρών αναμνήσεων της Μαρίας Καραγιώργη , το ¨ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ¨.
Αξίζει να το κρατήσουμε στη μνήμη μας διότι ¨

¨Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΛΗΘΗ ( Μίλαν Κούντερα ).
Απόσπασμα από την ιστοσελίδα : http://gnomi.9.forumer.com/a/_post886.html

marina_- 05-27-2008

…ΚΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, σελ. 22

Σημείωση Μαρίνας: Αναφέρεται ( σ.σ. η Μαρία Καραγιώργη ) στο 8ο Συνέδριο του ΚΚΕ το 1961 που αποκατέστησε τους «προδότες» Πλουμπίδη, Καραγιώργη, Σιάντο…

«Άλλωστε και τώρα, το 1961, είναι σχεδόν οι ίδιοι που το 1950 καταδίκασαν τον Καραγιώργη σε θάνατο, τον Πλουμπίδη σαν πράκτορα και τον Σιάντο το ίδιο.

Τώρα οι περισσότεροι απ’ αυτούς που καταδίκασαν και τον ίδιο τον Ζαχαριάδη σε θάνατο, είναι σχεδόν πάλι οι ίδιοι.
Και δεν είχαν ούτε το θάρρος, ουτε το ανάστημα να τους βγάλουν απ’ τη μέση και τους δυο με μια σφαίρα.
Τους άφησαν να βασανιστούν και, με κάθε τρόπο, τους βοήθησαν να πεθάνουν μαρτυρικά κι οι δυο.

Βέβαια για το θάνατο του Καραγιώργη άμεσα και προσωπικά υπεύθυνος είναι ο Ζαχαριάδης (σημείωση Μαρίνας : Χρόνια αδελφικοί φίλοι οι δυο τους.)
Ώσπου ήρθε κι η δική του η σειρά και με τον ίδιο τρόπο σχεδόν.
Οι περισσότεροι ήταν οι ίδιοι που καταδίκαζαν τώρα τον λατεμένο αρχηγό που ως χτες λιβάνιζαν.
Με την εύκολη ρετσινιά της πρακτορολογίας.
Κάτι που είναι τόσο αόριστο και δε χρειάζεται αποδείξεις.
Γιατί, αν έβαζαν κάτω τα γεγονότα όπως έγιναν και τα έκριναν, θα έπρεπε όλοι να πετάξουν και τους ευατούς τους στην άκρη.
Να καταδικάσουν οι ίδιοι ΚΑΙ τους εαυτούς τους, μια και δέχονταν όποια παράφρονα και καταστρεπτική απόφαση έπαιρνε ο Ζαχαριάδης μέση στη μέθη της παντοδυναμίας του.

Κι αυτό δεν τους συνέφερε.
Έτσι διάλεξαν και για τον Ζαχαριάδη τον ίδιο δρόμο της φθοράς και διάβρωσης, τον αργό κι εξευτελιστικό θάνατο που ξέρουν πολύ καλά ότι οι ίδιοι τον οδήγησαν σ΄αυτόν.

(Σημείωση Μαρίνας: Τον Ζαχαριάδη αποκήρυξε γραπτά από τις γυναικείες φυλακές ακόμα και η γυναίκα του και μητέρα του παιδιού του Ρούλα Κουκούλου. Αυτό τον τσάκισε. Της ζητούσε απεγνωσμένα στις επιστολες του να παει να στον επισκεφτεί στη Σοβιετική Ένωση που ήταν εξόριστος, αλλά αυτή δεν του απάντησε ποτέ. Αργότερα θα προσπαθήσει να δικαιολογηθεί απέναντι στην ιστορική μνήμη με το φάιδρό «δεν πίστευα πως πραγματικά θα αυτοκτονούσε, αλλιώς θα πήγαινα»)

Κι ασφαλώς τους βόλευε πολύ.
Κι απ’ τη μέση βγήκε και δεν χρειάζόταν να πάρουν την ευθύνη της εξόντωσής του και τους έβγαλε από τη δύσκολη θέ\ση απέναντι στους Σοβιετικούς.

Γραικύλοι.

Μα και το σημερινό Κομμουνιστικό Κόμμα που είναι συγκροτημένο από νέους ανθρώπους, κυρίως από παιδιά κι εγγόνια αγωνιστών, μήπως έχει αλλάξει τίποτα από κείνες τις θέσεις απέναντι στους σπιλωμένους και θανατωμένους αγωνιστές;
__LongTerm__

Όποιος ξέρει και παρακολουθεί μέσα απ’ τις γραμμές την ουσία, βλέπει ότι επικαλούνται τον Πλουμπίδη μονάχα όταν τον «χρειάζονται» κάπου. Από κει και πέρα σιωπή…
__LongTerm__

Κι όπως βλέπω και διαισθάνομαι τα πράγμα – παλιά κομμουνίστρια είναι, ξέρω να μυρίζομαι καταστάσεις και παρασκήνια – λίγο-λίγο καλλιεργείται το κλίμα και σιγά-σιγά στρώνεται ο δρόμος για την καταδίκη της 6ης Ολομέλειας του 1956, την πλήρη αποκατάσταση του Ζαχαριάδη και του ζαχαριαδισμού, την πλήρη αποδοχή των έργων και των αποφάσεών του ως καλώς πραχθέντα και δικαιολογούμενα και σωστά έγιναν όσα έγιναν.

Κι όχι μονάχα για τα ελληνικά πεπραγμένα. Το πράγμα παει πολύ μακριά.
Ήδη έχουν διατυπωθεί ανοιχτά θέσεις του καταγγέλλουν και του 20ο Συνέδριο του Κ.Κ.Σ.Ε. που καταδίασε τον Στάλιν και τον σταλινισμό για εκτροπή από την σοσιαλιστική νομιμότητα (συλλήψεις, εκτελέσεις, γκουλάκ, Σιβηρίες, κι όλον τον τρόμοπ της σταλινικής παντοδυναμίας).

Καταγγελία του Χρουστσόφ που κατηγορείται ότι αυτός είναι υπεύθυνος για την τελική κατάρρευση του σοσιαλιστικού καθεστώτος – για την γραφειοκρατία, την διαφθορά, την τρομοκρατία – λέξη δεν γράφεται.
Όχι βέβαια ότι κι ο Χρουστσόφ τα έκανε καλύτερα. Απλώς έβαλε τους αντισταλινικούς από φυλακές, εξορίες, στρατόπεδα κι έβαλε τους σταλινικούς: Δηλσδή «βγείτε εσείς να κλείσω μέσα τους άλλους».

Τέλος, δεν είναι αυτή η δική μου δουλειά.
Είναι να καταγράψω αυτά που ξέρω – όσα ξέρω – για το ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα και την πορεία του.

Κι ότι τραβάει και γυρίζει προς τα πίσω για ν’ αποκαταστήσει καταδικασμένες από τη ζωή κι από την ιστορία καταστάσεις.
Το έδαφος προετοιμάζεται.

Ευτυχώς δεν θα ζω ως τότε.
Δεν θέλω να πιω κι άλλο ποτήρι.»

¨ΕΡΧΕΤΑΙ Ο ΝΙΚΟΣ…Ο ΝΙΚΟΣ ΕΡΧΕΤΑΙ…¨

Ο Νίκος Ζαχαριάδης που είχε ανακαλύψει την κρίσιμη χρονιά του 1945 τον ¨δηλωσία¨ και ¨μιζέρια¨ Άρη Βελουχιώτη , που είχε ξευτελίσει το 1950 , σε ¨Ολομέλεια¨ του Κ.Κ.Ε , τον Μήτσο Παρτσαλίδη και τον Μάρκο Βαθειάδη , βάζοντας τους να κάνουν δημόσια ¨αυτοκριτική¨ πως είναι ¨δεξιοί οπορτουνιστές¨ , ¨ηττοπαθείς¨ , έβλαψαν το ¨κόμμα¨ και θα υπακούουν στο μέλλον στη φωτεινή ηγεσία …

Ο Ν. Ζαχαριάδης που είχε εγκρίνει , εάν όχι δρομολογήσει , την εξόντωση δεκάδων , εκατοντάδων , δήθεν ¨ριψάσπιδων¨ , μαχητών του Δ.Σ.Ε..

Ο ηγέτης που χωρίς αναστολή και ενδοιασμό διέταξε την απομόνωση μέχρι θανάτου του Άρη Βελουχιώτη και τον ¨ποντισμό¨ του ¨μικροαστού¨ Κ..Καραγιώργη , βρέθηκε στο τέλος αντιμέτωπος με την δική του με την εξόντωση .

Με τις μεθόδους που είχε χρησιμοποιήσει ο ίδιος ενάντια όχι , σε ¨πράκτορες και αντικομουνιστές¨ , αλλά σε όλους όσους είχαν απλά διαφορετική άποψη για τις πολιτικές του επιλογές .

Βρέθηκε στη δεινή θέση να πρέπει να απαντήσει στους νέους έλληνες υπαλλήλους του Πανομαριόφ ( υπεύθυνου του Κ..Κ.Σ.Ε. για τον ¨χειρισμό¨ του Κ.Κ.Ε. και ¨στρατηλάτη της¨ της ανατροπής του το 1956 ) αλλά και στους δήθεν ¨ανανεωτές¨ και ¨αντισταλινικούς ¨ τύπου Μάρκου Βαθειάδη , Μ. Παρτσαλίδη , Κ. Κολογιάννη κ.α. που επί χρόνια τον ¨κάρφωναν¨ με κρυφές αναφορές στο Π.Γ. του Κ.Κ.Σ.Ε. σαν ¨αντισοβιετικό¨ και μη πιστό φίλο της Ρωσίας , ενώ οι ίδιοι , οι ¨αντισταλινικοί¨και ¨ανανεωτές¨ , υποσχόντουσαν να είναι ακόμα πιο πιστοί εντολοδόχοι της ¨Μητρόπολης του Σοσιαλισμού¨ , της μίας και μοναδικής πατρίδας των εργαζομένων . Μια φαιδρή και θλιβερή ιστορία.

Ο Ν. Ζαχαριάδης , μετά από την πραξικοματική ανατροπή του , έπρεπε τώρα να απαντήσει για το ¨πώς επέζησε ¨ατσαλάκωτος¨ του Ναζιστικού Νταχάου¨ …

Γεγονός είναι πάντως , και δεν το αναφέρω με διάθεση έμμεσου υπαινιγμού , ότι ο Έρνστ Τέλμαν , αρχηγός του Γερμανικού Κ.Κ. , όπως και άλλα στελέχη του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος που βρέθηκαν στα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης , εκτελέσθηκαν , αποκεφαλίσθηκαν λίγους μήνες πριν την συνθηκολόγηση του Ράιχ με εντολή του Χίτλερ ).

Του ζητήθηκε επίσης να δώσει εξηγήσεις για το πώς τόλμησε να πει το 1946 ότι η Ελλάδα πρέπει να λαβαίνει υπόψη της , σύμφωνα με την γεωπολιτική της θέση , τα συμφέροντα της Αγγλίας και της Ρωσίας
( λεγόμενη ¨θεωρία των δύο πόλων¨ , που αργότερα έγινε το ευαγγέλιο της ¨πεφωτισμένης¨ ελληνικής και ελληνοκυπριακής αστικής τάξης.

¨Πως τόλμησε¨ να ξεστομίσει την άποψη ότι θα πρέπει η Ελληνική εξωτερική πολιτική να ¨εξισορροπεί¨ και τα αγγλικά συμφέροντα , ενώ ¨μάνα είναι μόνο μία¨…

Η αλήθεια είναι πάντως ότι την πρόβλεψη – διαπίστωση του Ν. Ζαχαριάδη
( η Ελλάδα ¨ανάμεσα σε δύο πόλους¨ ) η πεφωτισμένη μας αστική τάξη υποχρεώθηκε να την αναγνωρίσει ( ιδιαίτερα μετά από τα Βατερλό της στο ¨Κυπριακό¨ ) με καθυστέρηση 35-40 χρόνων!

Αρχικά με τις δειλές προσπάθειες του μεταπολιτευτικού Κ. Καραμανλή
( άνοιγμα στη Ρωσία , έξοδος από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ ) , και αργότερα ¨πιο γενναία¨ με τον ο Ανδρέα Παπανδρέου .

Σήμερα ο Junior Κ. Καραμανλής φαίνεται πως θέλει να ακολουθήσει τα ίδια χνάρια προσπαθώντας να συμμαχήσει με την Νέα Ρωσική Αστική Τάξη.
Για να δούμε πιο θα είναι τελικά το όφελος για τον ελληνικό λαό.

Τέλος ο Ν. Ζαχαριάδης απομονώθηκε – εξορίστηκε στη Σιβηρία μέχρι θανάτου με την σιωπηρή ανοχή των ¨συναγωνιστών του¨ Κ. Κολιγιάννη , Χ. Φλωράκη.

Στα σταλινικά ήθη δεν ισχύουν οι ¨αστικές νομικίστικες αρχές¨ της ¨ηθικής αυτουργίας¨ στην διάπραξη εγκληματικών ενεργειών !

Διότι απλά , σύμφωνα με τον μεγάλο διδάσκαλο Τζ. Μακιαβέλι ¨ο σκοπός αγιάζει τα μέσα¨ , ιδιαίτερα όταν ο σκοπός είναι ¨ιερός¨ , όπως ήταν η διάσωση της διορισμένης το από το Κ.Κ.Σ.Ε. ηγεσίας του ¨ΚΚΕ¨ ( διορισμένος βέβαια ήταν παλαιότερα και ο Ν. Ζαχαριάδης , νομοτέλειες…)

Εδώ θα πρέπει να σχολιάσουμε λίγο και το ¨δικαίωμα ζωής και θανάτου του ¨ σοβιετικού¨ κράτους πάνω σε ξένους υπηκόους που είχαν ζητήσει ¨πολιτικό άσυλο¨ στην επικράτεια του. Ο Ν.Ζ. ήθελε να επιστρέψει και να δικαστεί στη χώρα του . Δεν είχε δικαίωμα ; Βλακείες ρωτάω.

¨Τρίτη Διεθνής¨ ( Κομιντέρν) , ¨Κομινφόρμ¨, ¨Διεθνιστική Αλληλεγγύη¨ και δικαίωμα ¨ζωής και θανάτου¨ της σταλινικής και μετασταλινικής ΕΣΣΔ πάνω στη ζωή πολιτών άλλων χωρών με διαφορετική ιστορική , πολιτιστική εξέλιξη και διαφορετικά κοινωνικό-οικονομικά επίπεδα ανάπτυξης . Πάνω σε κόμματα ( Κ.Κ. ) που υποτίθεται πως αντλούσαν τη δύναμη και την εντολή τους από τα μέλη τους !

Δοκιμάστηκε και αυτό στο όνομα ¨Σοσιαλιστικού Διεθνισμού¨ .

Το 1939 , ο Στάλιν πήρε απόφαση να διαλύσει το Πολωνικό Κ.Κ. , διότι διαφωνούσε μαζί του . Τους ονόμασε ¨Λουξεμβουργιστές¨ ( οπαδοί των θεωρητικών αναλύσεων της Ρόζας Λούξεμπουργκ για τον Καπιταλισμό και τον τρόπο ανατροπής του ) .

Σε μία νύχτα μαζεύτηκαν όλα τα στελέχη του Πολωνικού Κ.Κ. που ¨φιλοξενούνταν¨ διέμεναν σαν διωκόμενοι πολιτικοί πρόσφυγες από το φασιστικό καθεστώς του Πιλσούσκι , στο περιώνυμο ξενοδοχείο ¨LUX ¨ και εκτελέσθηκαν σαν ¨τροτσκιστές πράκτορες¨ , μαζί με χιλιάδες άλλους πολωνούς κομμουνιστές που ζούσαν διασπαρμένοι στη Ρωσία.

Όσοι επέζησαν του φασιστικού αυτού οργίου τους ¨επιτράπηκε¨ να ιδρύσουν το μετέπειτα ¨Εργατικό Κόμμα¨ ( που δεν το ονόμασαν κομμουνιστικό όπως το προηγούμενο , γιατί ο στόχος πια ήταν οι ¨Λαϊκο-Δημοκρατικές Συμμαχίες¨ και όχι ο κομμουνισμός …) .

Γενικά όσοι διαβάσουν την ιστορία του ξενοδοχείου ¨LUX ¨. ( ξενοδοχείο υποδοχής της Κομιντέρν για στελέχη Κ.Κ. από όλο τον κόσμο ) , θα πρέπει να έχουν κάποιο πρόβλημα , εάν συνεχίσουν να ισχυρίζεται πως ο Στάλιν εφάρμοζε τον σοσιαλισμό την εποχή εκείνη .

Τρομοκρατία , ανασφάλεια , καταχνιά για όλους τους διαμένοντες.

Άνθρωποι εμφανιζόντουσαν και την άλλη μέρα εξαφανανιζόντουσαν.

Κανείς δεν τολμούσε να ρωτήσει τι έγινε ο σύντροφος από το Μεξικό η την Κίνα ¨που μόλις χθες είχε γνωριστεί. Κατέβασμα του κεφαλιού και προχωρούσαν.

Για να μην πούμε για Γερμανούς διαφωνούντες κομμουνιστές που παραδόθηκαν στον Χίτλερ , λίγο πριν την έναρξη του πολέμου…Στην ιστορία του ξενοδοχείου ¨Λούξ¨ θα επανέλθω κάποια στιγμή.

Περίπτωση 7ης Μεραρχίας του Δημοκρατικού Στρατού
———————————————————
Μια ολόκληρη μεραρχία ( στον Έβρο ) διαλύθηκε με την υποψία για επικοινωνία με πράκτορες του εχθρού . Τα μέλη της βασανίσθηκαν σκληρά , ξύλο , αϋπνίες , στέρηση τροφής , για να ¨μαρτυρήσουν¨ και ¨ομολογήσουν¨ .

Στη συνέχεια μεταφέρθηκαν στη Βουλγαρία και παραδόθηκαν στη ασφάλεια της για να ανακριθούν από Βούλγαρους ¨συντρόφους¨ με ερωτήσεις και ¨μπιλιετάκια¨ που έστελνε η Ζαχαριαδική ηγεσία.

Ακολούθησαν -προστέθηκαν και ¨ανακριτές ¨ του ¨τιμημένου ¨.

Υγρά κελιά , απειλές , ξύλο και στο τέλος εξορία για εξευτελιστικά και εξοντωτικά καταναγκαστικά έργα με μεταφορά ογκόλιθων μέχρι τελικής πτώσης.

Και από πάνω μαστίγιο του βούλγαρου ¨κομμουνιστή¨ επιστάτη. Πολλοί πέθαναν , άλλοι έμειναν ανάπηροι.

Την ίδια περίοδο οι Αριστεροί στην Ελλάδα έσπαγαν πέτρες στην Μακρόνησο κάτω από τον βούρβουλα των ¨Αλφαμιτών¨ !!!

Όλα αυτά , και ακόμα περισσότερα περιγράφονται στο βιβλίο

¨Τα τραγικά γεγονότα της 7ης Μεραρχίας του Δ.Σ.Ε.- Η ΑΘΕΑΤΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ , Γιώργος Δ. Γκαγκούλιας , εκδόσεις ¨Ιωλικός¨ .

Μία χαρακτηριστική αφήγηση από το βιβλίο ( σελ. 125, 126 ) με την βεβαιότητα ότι δεν θα διεγερθούν τα σταλινικά ανθρωπιστικά αντανακλαστικά της ¨Ανασύνταξης¨ και του Κ.Κ.Ε. :
Εξάλλου σύμφωνα ΚΑΙ με τις απόψεις των οπαδών της παγκοσμιοποίησης και του δημοκρατικού ανθρωπιστικού ιμπεριαλισμού ¨όλοι οι πόλεμοι ¨ , και οι επαναστάσεις , έχουν τις ¨παράπλευρες απώλειες¨ τους , απαιτούν ¨ελεγχόμενες υπερβάσεις¨ με βασανιστήρια και μέτρα ¨εκτάκτου ανάγκης¨ .
Ιδιαίτερα όταν διακυβεύονται τα ¨υπέρτατα αγαθά ¨της εξασφάλισης πλουτοπαραγωγικών πόρων ή απειλούνται ¨τα συμφέροντα του λαού¨…Και ο Ροβεσπιέρος… και ο Ιβάν ο τρομερός . ..

Τι να κάνουμε τώρα , θα κοντοσταθούμε μπροστά σε ¨μικρό-αστικούς φιλανθρωπισμούς¨…
Η βία δεν είναι η ¨μαμή της ιστορίας¨ ; Είναι σίγουρο ότι ο Κ. Μάρξ δεν ενοούσε ούτε την σταλινική , ούτε την Πολ-Πότικη εκδοχή της.
Όπως είπε κάποιος
( ποιος άραγε ; μήπως ήταν ο Στάλιν ; ) ¨ένα έγκλημα σε λίγους το θυμόνται πολλοί , ένα έγκλημα σε πολλούς δεν το θυμάται κανείς !

ΤΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
(σ.σ.κεφαλαία γράμματα και θαυμαστικά δικά μου )

¨ ένας από τους ¨ανακριτές μας¨ ( 25 μαχητών της 7ης Μεραρχίας του Δ.Σ.Ε. ) ήταν και ο παλαίμαχος ¨Ακροναυπλιώτης¨ , πρώην βουλευτής του Κ.Κ.Ε. του 1936 , Φίλιππας Παπαδόπουλος , …¨Λέγε¨ μου λέει , υπό τύπον διαταγής. ¨Λέγε. Γιατί ξέρεις…Θα ξεκαθαρίσουμε λογαριασμούς εδώ ! ¨…

Εκείνο που έχω να πω Φίλιππα ότι πρόκειται για κάποια παρεξήγηση και ότι ένα θέλετε να βρείτε πραγματικά τους ¨πράκτορες¨ ψάξτε σ΄ αυτούς που συλλαμβάνουν και βασανίζουν τους αγωνιστές. Είμαστε θύματα κάποιας εσκεμμένης προβοκάτσιας…ΑΝΤΙ ΑΠΑΝΤΗΣΗΣ , ΜΟΥ ΔΙΝΕΙ ΜΕΡΙΚΕΣ ΚΛΩΤΣΙΕΣ , με τις μεγάλες μπότες του και τη δύναμη ταύρου των 129 κιλών ( ! ) ΔΙΝΕΙ ΕΝΤΟΛΗ Σ΄ΕΝΑΝ ΤΗΣ ΦΡΟΥΡΑΣ ΝΑ ΠΑΕΙ ΝΑ ΦΕΡΕΙ 129 ΒΕΡΓΕΣ – 60 ΧΛΩΡΕΣ ΚΑΙ 60 ΞΕΡΕΣ ( ! ) …Μου κατεβάζουν το παντελόνι και το σώβρακο , με ξαπλώνουν κάτω ανάσκελα , ΚΑΙ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΜΕ ΧΤΥΠΑ ΜΕ ΤΙΣ ΞΕΡΕΣ ΒΕΡΓΕΣ ΣΤΑ ΚΑΛΑΜΙΑ ΤΩΝ ΠΟΔΙΩΝ –ΚΑΙ ΜΕ ΤΙΣ ΧΛΩΡΕΣ ΣΤΑ ΓΕΝΝΗΤΙΚΑ ΟΡΓΑΝΑ ( ! ) .

Οι βέργες σπάγανε , η μία ύστερα από την άλλη. Που και πού , για ποικιλία φαίνεται ( ηδονής ) χτυπούσε στο κεφάλι ή αλλού. Κλωτσούσε , έβριζε χυδαία ! ΑΠΟ ΚΑΙΡΟ ΣΕ ΚΑΙΡΟ ΣΚΟΥΠΙΖΕ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ – ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΙΔΡΩΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΒΡΟΜΕΡΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ( ! ) . Κάποτε έμειναν μερικές ακόμα βέργες . Ο ΘΗΡΙΟΔΑΜΑΣΤΗΣ ΟΜΩΣ ΕΙΧΕ ΚΟΥΡΑΣΤΕΙ…ΕΙΧΕ ΔΕΙΞΕΙ ΤΑ ¨ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΓΝΩΡΙΣΜΑΤΑ ¨ ΤΟΥ ΒΟΥΛΕΥΤΗ ΤΟΥ ΚΚΕ – ΤΟΥ ΣΤΕΛΕΧΟΥΣ ΤΟΥ ¨ΑΓΡΟΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ¨ – ΤΟΥ ¨ΑΚΡΟΝΑΥΠΛΙΩΤΗ¨ – ΤΟΥ ΒΕΤΕΡΑΝΟΥ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ( ! ) . Φυσούσε , ξεφυσούσε , σκουπίζοντας το πρόσωπό του από τον ιδρώτα . ΕΙΧΑ ΦΥΣΙΚΑ ΠΑΡΑΛΥΣΕΙ . Από τη μέση και κάτω είχα μαυρίσει από το ξύλο , ΤΑ ΓΕΝΝΗΤΙΚΑ ΜΟΥ ΟΡΓΑΝΑ ΕΙΧΑΝ ΠΡΗΣΤΕΙ ΚΑΙ ΤΡΕΧΑΝΕ ΑΙΜΑΤΑ. Αίμα έτρεχε κι από άλλα σημεία του σώματός μου . Μώλωπες είχα παντού , στο πρόσωπο , στο κεφάλι , στο κορμί. Έκλεισα το στόμα μου , δάγκωσα τα χείλη μου και ΠΕΡΙΜΕΝΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΜΑΝΙΑΣ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΘΗΡΙΟΥ , που έπεσε πάνω μου με τόση οργή. Το σκηνικό τελείωσε. ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΟΙ ΕΝΤΟΛΕΣ: ¨ΚΟΨΤΕ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΒΕΡΓΕΣ¨ ( ! ) . ΚΑΘΕ ΜΙΣΗ ΩΡΑ ΘΑ ΚΑΝΕΤΕ ΤΟ ΙΔΙΟ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑ ΚΑΙ ΕΓΩ ( ! ) Και αμέσως στρέφεται προς τον Αρίκα ( 20 χρονών περίπου , από τα Λάβαρα ) ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΕΕΙ : ¨ΓΙΑ ΝΑ ΔΟΥΜΕ – ΞΕΡΕΙΣ ΝΑ ΔΕΡΝΕΙΣ ΕΝΑΝ ¨ΕΧΘΡΟ ΤΟΥ ΛΑΟΥ¨ – ΕΝΑΝ ΠΡΑΚΤΟΡΑ ; …¨

Σημείωση . Κάθε συνειρμός με τους ροπαλοφόρους Αλφαμίτες στους ¨Παρθενώνες¨ του Παναγιώτη . Κανελλόπουλου και Γεωργίου . Παπανδρέου. Κάθε ανάκληση στη μνήμη των ¨Ανθρωποφυλάκων¨ του Π. Κοροβέση . Κάθε ταύτιση με τους ¨επαναστάτες¨ ( της 21ης Απριλίου… ) Μάλλιο , Μπάμπαλη και Λάμπρου , την ¨Μπουμπουλίνας¨ ( την πούλησε βρε γαμώτο το Κ.Κ.Ε. στη κυβέρνηση Μητσοτάκη το 1992 ) και την ¨ΕΣΑ¨ , Είναι ανεπίτρεπτη για κόμματα που έχουν ΚΑΙ τιμημένη ιστορία…, ή διαφορετικά ¨η αλήθεια ΔΕΝ είναι πάντοτε επαναστατική¨ !

Για τη ζωή στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της μεταεμφυλιακής ¨Δημοκρατίας¨ και την αυταρχική αντισυντροφική συμπεριφορά των σταλινικών του ΚΚΕ μέσα στις κοινότητες των εξόριστων αξίζει να διαβαστεί μια προσωπική αφήγηση που κυκλοφόρησε τελευταία.

Αξίζει η ανάγνωση του προτεινόμενου βιβλίου και για έναν άλλο λόγο. Εκτός των άλλων αναφέρεται και στην μεταεμφυλιακή , παράνομη – μετακατοχική, φοιτητική οργάνωση της ΕΠΟΝ μέσα στην ΑΣΟΕ. Τις συγκρούσεις με τους φασίστες ¨εθνικόφρονες¨ μέσα στο αμφιθέατρο της σχολής και τα ονόματα των τότε αντιδραστικών καθηγητών της οικονομίας.

Μέχρι την τελική σύλληψη και εξόριση του συγγραφέα για την έκδοση της παράνομης εφημερίδας , ¨Η ΦΛΟΓΑ¨.

Έχει ενδιαφέρον να παρακολουθήσει κανείς την πορεία πολιτικοποίησης φτωχών παιδιών από όλη την ελληνική επαρχία, μέσα από την συμμετοχή στην Εθνική Αντίσταση , την συντροφική φοιτητική ζωή στην Αθήνα , την πάλη και τις ευφυείς τακτικές τους στην αντιμετώπιση της τρομοκρατίας σε συνθήκες παρανομίας.

Προβληματίζουν και συγκινούν οι προσωπικές αναφορές για τα ηρωικά παιδιά της μετακατοχικής φοιτητικής ΕΠΟΝ , που εκτελέσθηκαν , μόνο και μόνο επειδή πολέμησαν τους Γερμανούς και τους δοσίλογους , επειδή πίστευαν σε μια νέα ¨Λαϊκό- Δημοκρατική Ελλάδα¨ , χωρίς να συμμετάσχουν τα περισσότερα στον ένοπλο αγώνα του Δ. Σ. Ε .

Παιδιά , 18 – 22 χρονών , που τους αφαιρέθηκε η ζωή μόνο και μόνο για τις ιδέες τους , επειδή δεν αποκήρυσσαν το ΚΚΕ .

Διαβάζοντας μπορεί να παρακολουθήσει κανείς την απογοήτευση μιας ολόκληρης γενιάς από τα εγκληματικά λάθη του Κ.Κ.Ε , για τα οποίο , χωρίς να αποδέχονται να συμφωνούν εξ-ολοκλήρου τις αποφάσεις και τις πρωτοβουλίες του , δέχτηκαν να φυλακιστούν και στη συνέχεια να εξοριστούν για 10 – 15 χρόνια , για λόγους ¨προσωπικής – ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ αξιοπρέπειας .

Η λογική τους ήταν ότι σε φασίστες , δοσίλογους και τρομοκράτες ( που γνώρισαν προσωπικά στην κατοχή , αυτό ήταν το βασικό τους βίωμα ) δεν υπογράφουμε , δεν δηλώνουμε μεταμέλεια και υπακοή !

¨Είμαστε νέοι τότε και δεν μας ενδιέφερε εάν θα πάμε φυλακή και εξορία. Ήταν μεγάλη εμπειρία η εξορία , νιώθαμε περήφανοι για την τύχη μας , περάσαμε ωραία , έκανα τους καλλίτερους φίλους με τους περισσότερους διατηρώ την επαφή μου μέχρι σήμερα ¨ , μου απάντησε ο συγγραφέας σε μια τυχαία συνάντηση.
Πώς να μην τους οφείλεις σεβασμό και ευγνωμοσύνη ;

Σύμφωνα με αυτά που γράφει φαίνεται πως είναι οπαδός του πιο εκσυγχρονιστικού μπλοκ των ¨ανανεωτών¨(ίσως και του Λ. Κύρκου)

¨Απόστολος Κούρος- Η ΑΓΡΙΑ ΕΚΕΙΝΗ ΕΠΟΧΗ¨ , εκδόσεις ¨Θεμέλιο¨

Πολιτικά δεν με εκφράζει . Το να υποστηρίζει κανείς την πολιτική πρόταση των ¨ανανεωτών¨ είναι η παραδοχή της ήττας του σοσιαλισμού σαν ρεαλιστική πρόταση , όραμα και προοπτική. Κατανοητό όμως να τους πιστεύουν πολλοί , από τους ηλικιωμένους αγωνιστές της Εαμικής γενιάς ( που εκφράστηκε πολιτικά στην πλειοψηφία της με το ¨ΠΑΣΟΚ¨ ), μετά από όσα έζησαν με το ¨φωτεινό παράδειγμα¨ του ανύπαρκτου σταλινικού σοσιαλισμού , μετά από όσα είδαν στο ¨ΚΚΕ¨ , τις απόψεις και πρακτικές που υποστηρίζουν ακόμα , όπως και τις απόψεις που ακόμα ομάδες σαν την ¨Ανασύνταξη ¨ ( ανοιχτά ) , αλλά και το ¨Κ.Κ.Ε.¨ (συγκαλυμμένα- αλλά σταδιακά . όλο και πιο ανοιχτά ! ).

¨Απόστολος Κούρος- Η ΑΓΡΙΑ ΕΚΕΙΝΗ ΕΠΟΧΗ¨ , εκδόσεις ¨Θεμέλιο¨

Δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει κανείς σε αυτούς τους ανθρώπους , παρά την τεράστια ιδεολογική τους πλάνη , ΜΙΑ ΘΕΤΙΚΗ ΣΤΑΣΗ ΖΩΗΣ σε κρίσιμες και επικίνδυνες στιγμές της νεότερης πολιτικής μας ιστορίας
( κατοχή , εμφύλιος , χούντα ) , όπως και πολλές αλήθειες . Η ζωή τους ήταν ΑΞΙΟΑΝΘΡΩΠΙΝΗ , είχε νόημα . Σε αντίθεση με όλους όσους δεν ασχολούνται σήμερα με την αξία της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ και με τα ¨κοινά¨ ( IDIOT – ΙΔΙΏΤΕΣ – ΗΛΙΘΙΟΥΣ με την αρχαιο-ελληνική έννοια ).

Καταλαβαίνεις πολύ καλά γιατί η σταλινική αντίληψη του πολιτικού αγώνα , έθαψε βαθιά μέσα στο χώμα τις προοπτικές της σοσιαλιστικής αλλαγής ή επανάστασης στη χώρα μας . Γιατί η σοσιαλιστική προοπτική αποκόπηκε μια και για πάντα από τις πλατιές λαϊκές μάζες.

¨Εμείς¨ , ακούς πολλές φορές στελέχη του σημερινού Κ.Κ.Ε να λένε , δεν είμαστε τίποτα . Μην ρωτάτε την προσωπική μας γνώμη , εμείς μεταφέρουμε μόνο τις αποφάσεις των οργάνων του κόμματος και αυτό υπηρετούμε … . Πρέπει να αντιπαλέψουμε την ¨προσωπικό εγωισμό¨ και τις ¨προσωπικές φιλοδοξίες¨ , έχουμε συλλογικά επεξεργασμένη άποψη και πρόταση για τα πράγματα , ανατρέξτε στις αποφάσεις και τις ανακοινώσεις !

Με άλλα λόγια ¨τι είναι το άτομο μπροστά στο ¨μεγαλείο του λαού¨ και τη ¨συλλογικά¨ ( όπου ακούς ¨συλλογικό¨ διάβαζε αποφάσεις σε ¨κογκλάβια¨ Πολιτικών Γραφείων που επιβάλλονται στην ευρύτερη κομματική βάση ) επεξεργασμένη γνώμη ;

¨DU BIST NICHTS – DAS VOLK IST ALLES ¨ ( ΕΣΥ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΤΙΠΟΤΑ – Ο ΛΑΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ! ) ήταν από τα κεντρικά συνθήματα του Γ ΄Ράιχ !

Είναι γνωστός ύμνος της ¨4ης Αυγούστου¨ ¨Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελάς πατέρα ¨ με την κατάληξη βέβαια …γιατί υπάρχει ο Ιωάννης Μεταξάς ¨ (διάβαζε ο ρόλος της προσωπικότητας στην ιστορία).

Υπάρχει όμως και ένα γνωστό , γνωστότατο τραγούδι της πρώην ¨κομμουνιστικής¨ Ανατολικής Γερμανίας που η επωδός του ήταν αυτή :

¨WENN DIE SONNE BLUEHT UND DIE MENSCHEN LACHEN –DIE PARTEI-DIE PARTEI… ( ΟΤΑΝ Ο ΗΛΙΟΣ ΛΑΜΠΕΙ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΧΑΜΟΓΕΛΟΥΝ –ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΟΜΜΑ – ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΟΜΜΑ !!!) ακολουθούν και άλλοι όμοιου περιεχομένου και αισθητικής στίχοι που σε κάνουν να τρομάζεις για την προοπτική του ανθρώπινου γένους .

Μα θα μου πει κανείς ¨ο άνθρωπος είναι ¨ζώον αγελικό και κοινωνικό¨ γιατί μην ισχύει κάτι τέτοιο ;;;

Γιατί γράφω όλες αυτές τις βλακείες. Γιατί κάνω όλες αυτές τις ¨άσχετες¨ με το θέμα αναφορές ;

Διότι πιστεύω πως τα σταλινικά εγκλήματα και το θάψιμο , προσωρινά , του Σοσιαλισμού σαν ρεαλιστική πρόταση , αλλά και όρομα , οφείλονται στον πυρήνα της σκέψης που λέει ότι το άτομα , η μονάδα , δεν είναι τίποτα μπροστά στην ¨ομάδα¨, το ¨κοινωνικό σύνολο¨ και το ¨συλλογικό-γενικό συμφέρον¨. Συνεπώς τι αξία έχει να ζήσει ή να χαθεί ένα άτομο ή μια ομάδα ανθρώπων , όταν ο στόχος να ζήσει και να ευημερήσει ένας ολόκληρος λαός μια ολόκληρη τάξη ; Αυτός ο ρασιοναλισμός. Αυτός ο ορθολογισμός. Αυτή η φιλοσοφική θεώρηση που δεν ξεκινά αναγωγικά αλλά επαγωγικά. Όχι απο το μερικό στο γενικό , αλλά από το γενικό προς το μερικό. Ίσως κάπου εκεί να βρίσκεται η ισοπέδωση των πάντων και η καταστροφή κάθε ανθρώπινης αξίας.

Αυτά φαίνεται πως άκουσε και είδε , ο αρχικά υποστηρικτής της Ισπανικής Επανάστασης , Τζώρτς Όργουελ , και του ¨κατέβηκε¨ η ιδέα να γράψει το αλληγορικό βιβλίο του ¨Η ΦΑΡΜΑ ΤΩΝ ΖΩΩΝ¨ Έχοντας στο μυαλό του την προοπτική του Σταλινικού ¨σοσιαλισμού¨.
Προφητικό έργο , μαζί με το ¨1984¨ , πραγματικά.

Ένας άλλος υποστηρικτής της Ισπανικής επανάστασης ( της αφιέρωσε σημαντικό έργο του ) ο μεγάλος λογοτέχνης Άρθουρ Κέσσλερ , ξεσκέπασε επίσης με το βιβλίο ¨Ο Κομισάριος και ο Γιόγκι¨ όλη την φασιστική παρωδία των ¨Δικών της Μόσχας¨ . Που κατέληξε όμως και αυτός μετά από την απογοήτευση ; Στο να παρακολουθεί από αμερικανικό ελικόπτερο στο Βιετνάμ τον βομβαρδισμό Βιετκόνγκ μαχητών- ανταρτών !!!

Ο πατέρας Γιωτόπουλος ( Δημήτρης ) χαιρέτησε το 1949 από το ¨Εθνικόν Ίδρυμα Ραδιοφωνίας¨ τη νίκη των μοναρχοφασιστών στο Γράμμο επί των ξυπόλυτων φτωχών αγροτών του Δ.Σ.Ε. , τη ¨Νίκη Αστικής Δημοκρατίας¨ επί του ¨Σταλινικού Ολοκληρωτισμού¨ . Δεν συμφωνώ. Αποτελεί κατάντια.

ΑΛΛΑ ΚΑΤΑΝΟΩ πολύ καλά όταν διαβάζω την ¨Ανασύνταξη¨ και τον ¨Ριζοσπάστη¨ για τον Στάλιν και τις ¨Επαναστατικές¨ ¨δίκες¨ της Μόσχας.

Πρέπει να σκεφτεί κανείς ότι ο πατέρας Γιωτόπουλος πολέμησε τον Φράνκο στον εμφύλιο της Ισπανίας μέσα από τις γραμμές του ¨τροτσκιστικού¨ ¨POUM¨ το οποίο διαλύθηκε από τους πράκτορες της σταλινικής ¨ NKWD¨ δολοφονώντας , εκτός από πολλούς μαχητές του , και τον ηγέτη του Αντρέϊ Νίν.
Ποιος δεν έχει δεί από τους επισκέπτες του χώρου αυτού το μυθοπλαστικό έργο του Ken Loach
¨ΓΗ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ¨ ; Ίσως μόνο οι παρουσιαστές , στα σάϊτ ,τα μπλόγς και τα έντυπα μέσα , των στημένων κατηγορητηρίων ( ¨Ντοκουμέντα¨ τα ονομάζουν ) των Γιασόφ , Μπέρια και Βισύνσκι.

Τον ίδιο τον Δ. Γιωτόπουλο τον άφησαν χωρίς περίθαλψη σε νοσοκομείο των ¨Δημοκρατικών¨ να πάθει πνευμονία και είδε και έπαθε για να αποκρύψει την ιδιότητα του και να μην εκτελεστεί από σταλινικούς ¨δημοκράτες¨!

Δεν συμφωνώ , καταδικάζω μάλιστα , την θλιβερή πολιτική του κατάληξη.
Κατανοώ όμως όλους αυτούς που είχαν την αιματηρή εμπειρία του σταλινικού κανιβαλισμού , καταλαβαίνω την αιτία που τους οδήγησε στην πολιτική αστική αντίδραση, όπως και την πλειοψηφία του ελληνικού λαού που οδηγήθηκε στο να είναι σήμερα θιασώτης της αστικής ¨δημοκρατίας¨ του ατομισμού και της ρεμούλας.

Σε αυτό συνέβαλε βέβαια , για να είμαστε δίκαιοι , μετά από το 1980 , και η κατάληξη του ΠΑΣΟΚ με τον κακόφημο ¨σοσιαλισμό του¨.

Ότι αφορά την περίπτωση της τεθλασμένης πορείας του Δ. Γιωτόπουλου . Μία ενδιαφέρουσα ¨αντικειμενική¨ βιογραφία του από έναν ¨μη-αριστερό¨ δημοσιογράφο μπορούμε να τη διαβάσουμε στο :

Θεόδωρος Μπενάκης: Δημήτρης Γιωτόπουλος
Μια Πορεία από τον Επαναστατικό στο Φιλελεύθερο Σοσιαλισμό. ISBN 960-7851-23-4, εκδ.Κούριερ Εκδοτική, Αθήνα 2003,

Αντίθετα το τελευταίο ¨υμνητικό¨ πόνημα του αξιόλογου μακαρίτη χρονογράφου Φρέντυ Γερμανού για την ζωή και την προσωπικότητα τον Ν. Ζαχαριάδη , ενώ περιέχει πολλά ενδιαφέροντα βιογραφικά στοιχεία , κινείται πολύ πάνω σε συντηρητικά -αντιδραστικά ¨κλισέ¨ με γνώμονα τον ¨εντυπωσιασμό¨ .

Σκληρές και αδίσταχτες γυναίκες , ¨κομισσάρισες- κομουνίστριες¨ , με το μαστίγιο στο χέρι ( σαν το κλισέ στα κόμικς με τις Γκεσταμπίτησες με το μαστίγιο και τις δερμάτινες μπότες που σε διατάζουν να σκύψεις και να τις φιλήσεις στο…) που επιδιώκουν να ¨π…χτούν¨ μαζί του για να τον δέσουν στα δίχτυα του Μπέρια και της ¨G.P.U¨ και μια ζωή έκτοτε τον ελέγχουν…

ΟΙ ¨ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΕΣ¨ΔΙΚΕΣ ΤΗΣ ΜΟΣΧΑΣ ΚΑΙ Η ΦΥΣΙΚΗ ΕΞΟΝΤΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΑΛΙΝΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΧΙΛΙΑΔΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ
ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΑΡΟΙΚΙΑΣ ΣΤΗ ΜΑΥΡΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΣΑΝ- ΕΘΝΙΚΗ-ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΟΝΤΟΤΗΤΑ-ΕΝΤΟΣ ΤΗΣ ¨ΕΣΣΔ¨

Στον προσυνεδριακό διάλογο που διεξάγεται την περίοδο αυτή στο Κ.Κ.Ε γίνεται η προσπάθεια να δικαιολογηθούν οι διωγμοί της Ελληνικής παροικίας στη Μαύρη Θάλασσα ή να μειωθεί η έκταση και η σημασία της.

Η σταλινική πρακτική απέναντι στους έλληνες του Πόντου μας δίδαξε εκτός των άλλων πως υπάρχουν και ¨εχθρικοί λαοί¨ που επιτρέπεται να εξοντωθούν.

Πρόκειται για μια σοβαρότατη συμβολή στην ανάπτυξη της σοσιαλιστικής θεωρίας!

Είναι μέσα στα σταλινικά ¨σοσιαλιστικά ήθη να συλλαμβάνονται απροειδοποίητα , μέσα σε μια νύχτα ( 1947 ), δεκάδες χιλιάδες πολίτες και να φορτώνονται σε τραίνα , όπως οι Εβραίοι της Ευρώπης και οι όμηροι έλληνες από τα μπλόκα στις συνοικίες της Αθήνας από τους Ναζί , και να στέλνονται με μια βαλίτσα στο χέρι στη Σιβηρία για να κτίσουν
( καταναγκαστικά έργα ) ¨νέες πολιτείες¨ ( έχοντας γνώση και της αισθητικής τους θα έλεγα ¨εργατικές-μυρμουγκοπόλεις¨ οργουελικών , χαξλεϊκών διαστάσεων ) , εκεί όπου εξόριζε ο Τσάρος στο παρελθόν τους κομμουνιστές…

Ας μας απαντήσει το ιστορικό τμήμα του Κ.Κ.Ε. , όπου ακόμα ακούγονται κριτικές για το πώς ¨συμπιέζονται¨ οι απόψεις των ερευνητών του (βλέπε http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=794102 ) πως συμβιβάζονται η ¨βαθιά δημοκρατικές αντιλήψεις¨ των ¨κομμουνιστών¨
( από το 1950 μέχρι και σήμερα ο ¨εκδημοκρατισμός της κοινωνίας και του κράτους¨ δεν ήταν και είναι μέχρι σήμερα το κεντρικό σύνθημα του Κ.Κ.Ε ;;; ) με το να ντουφεκίζονται κάποιο Πόντιοι κομμουνιστές επειδή είχαν την άποψη ότι πρέπει να καθιερωθεί η ¨ποντιακή διάλεκτος¨ σαν επίσημη γλώσσα των ελλήνων που ζούσαν στην ΕΣΣΔ ;

Αποτελεί μια πρόταση σοβαρή αιτία για να εκτελεσθείς ;

Αποτελεί μέτρο ¨σοσιαλιστικών αρχών¨ το να κλείνεις σχολεία , θέατρα και τυπογραφεία μιας πολιτιστικά ακμάζουσας μειονότητας , όπως έγινε από το Σταλινικό καθεστώς στη Μαριούπολη ( 1936-1939); ;;
Το ίδια ερωτήματα ισχύουν και για τους παλαιο-νέο-σταλινικούς της ¨Ανασύνταξης.

Για πιο λόγο δεν επιτρεπότανε στους έλληνες πολιτικούς πρόσφυγες και στο Κ.Κ.Ε. να έλθουν σε επαφή και να ασχοληθούν με την πολυπληθή ελληνική μειονότητα της Μαύρης Θάλασσας ;;;
Τμήμα της ¨ομογένειας¨ ( παλαιοί ¨μετανάστες-πρόσφυγες ¨ από τις περιοχές της Μικράς Ασίας –Οθωμανικής Αυτοκρατορίας οι περισσότεροι )δεν ήταν και αυτοί ;;;

Για πιο λόγο μπορούσαν , τους επιτρεπόταν , να ασχοληθούν και να δράσουν , μετά από το 1960 , με τους έλληνες μετανάστες στη Γερμανία και την υπόλοιπη Δ. Ευρώπη και δεν μπορούσαν να κάνουν το ίδιο με τους ομογενείς τους στην Κριμαία ;;;

Γιατί δεν υπάρχει ένα επίσημο έγγραφο καταγγελίας ή απλά διαμαρτυρίας γι΄αυτή την απαγόρευση ;;; Λαϊκή βάση δεν ζητούσαν για τον αγώνα τους ;;; Αλλά και για τις διώξεις και εκτελέσεις των Ελλήνων της Μαύρης Θάλασσας ;;; Πως τους ¨ξέφυγε¨ η περίπτωση ;;;

Δεν έχω πολλά περισσότερα να προσθέσω. Παραπέμπω σε ιστοσελίδες και δημοσιεύματα που έχουν μελετήσει και τεκμηριώσει το θέμα αρκετά .

-Τα παιδιά του Κολιγιάννη ποιόν είχανε πατέρα;

Με αφορμή την αντιποντιακή στροφή κάποιων κύκλων του ΚΚΕ

-Τα παιδιά του Κολιγιάννη ποιόν είχανε πατέρα;

ΚΚΕ : Οι μισές αλήθειες του κυρίου Γκίκα

-ΚΚΕ : Οι μισές αλήθειες του κυρίου Γκίκα

Όταν οι Έλληνες κομμουνιστές πήραν την εξουσία-1

-Όταν οι Έλληνες κομμουνιστές πήραν την εξουσία-1

Και πάλι για τις σταλινικές διώξεις
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=586783

ΤΕΛΟΣ – ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΤΕΛΟΣ – ΣΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ…

Σχόλιο από Πόντος και Αριστερά | 07/10/2008
”Μπορείς να κάνεις ταχυδακτυλουργίες με τσιτάτα, να κρύβεις τα στενογραφημένα πρακτικά των ομιλιών σου, να απαγορεύεις την κυκλοφορία των γραμμάτων και των άρθρων του Λένιν, να ‘κατασκευάζεις’ κείμενα επιλέγοντας με ανέντιμο τρόπο αποσπάσματα. Μπορείς να κατάσχεις, να κρύψεις και να κάψεις τα ιστορικά ντοκουμέντα. Μπορείς να επεκτείνεις τη λογοκρισία σου ακόμη και στα φωτογραφικά και κινηματογραφικά αρχεία των επαναστατικών γεγονότων. Όλα αυτά τα κάνει ο Στάλιν. Αλλά τα αποτελέσματα δεν δικαιώνουν και δεν θα δικαιώσουν τις προσδοκίες του. Μόνο ένα φτωχό μυαλό, όπως του Στάλιν, θα μπορούσε να φανταστεί ότι οι άθλιες αυτές σκευωρίες θα κάνουν τους ανθρώπους να ξεχάσουν τα γιγάντια γεγονότα της σύγχρονης ιστορίας…”.

Λ. ΤΡΟΤΣΚΙ

Σχόλιο από Λ. ΤΡΟΤΣΚΙ | 14/10/2008
[…] τα πραγματικά δεδομένα, ούτε καν τα σοβιετικά αρχεία. Ούτε επίσης βρίσκεται σε συμφωνία και με την ίδια την κ… Με τον ίδιο τρόπο που δείχνει να αγνοεί την […]

Πίνγκμπακ από -Ένα δώρο στα προσυνεδριακά του ΚΚΕ « Πόντος και Αριστερά | 22/10/2008
[…] -Τα παιδιά του Κολιγιάννη […]

Πίνγκμπακ από -Δύο χρόνια Π&Α: Ένας “εγωκεντρικός” απολογισμός! « Πόντος και Αριστερά | 31/12/2008
Μια ενδιαφέρουσα συζήτσηση για το σταλινισμό και τις εκκαθαρίσεις έγινε στο Πολιτικό Καφενείο:

http://politikokafeneio.com/Forum/viewtopic.php?p=120788

Σχόλιο από Καραγιώργης | 17/01/2009
[…] https://pontosandaristera.wordpress.com/2007/05/11/2007/ […]

Πίνγκμπακ από -Σταλινισμός και μειονότητες « Πόντος και Αριστερά | 14/02/2009
[…] -Τα παιδιά Κολιγιάννη ποιον είχανε πατέρα […]

Πίνγκμπακ από -Σταλινισμός και μειονότητες « Πόντος και Αριστερά | 15/02/2009
[…] -Τα παιδιά του Κολιγιάννη ποιόν είχανε πατέρα; […]

Πίνγκμπακ από -Λιάνα Κανέλλη: για τη γενοκτονία του Στάλιν στην ΕΣΣΔ « Πόντος και Αριστερά | 25/03/2009
ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ΔΟΥΛΕΙΑ . ΜΠΡΑΒΟ ΣΑΣ!!
ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΣΑ ΤΟ Χειρόγραφο 16, Περιοχή Καυκάσου: Κυνηγόπουλος Κωνσταντίνος: «Το Μπεζιρκιάν-Κερζίτ του Καρς», Αρχείο ΚΜΣ.ΜΠΟΡΙΤΕ ΝΑ ΜΕ ΤΟ ΣΤΙΛΕΤΕ ΑΝ ΦΥΣΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΚΑΙ ΥΠΑΡΧΕΙ
ΜΕ ΕΚΤΗΜΗΣΗ
Κ ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ

Σχόλιο από Κ ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ | 06/01/2010
K. Γαβριηλίδη,

δυστυχώς δεν το έχουμε!

Αφού υπάρχει όμως στο αρχείο του ΚΜΣ, μπορείτε να το βρείτε εκί. Και αν το επεξεργαστείτε θα μπορούσατε να μας στείλετε ένα κείμενο για ανάρτηση.

Ομέρ

Σχόλιο από Πόντος και Αριστερά | 06/01/2010
[…] -Τα παιδιά του Κολιγιάννη ποιόν είχανε πατέρα; […]

Πίνγκμπακ από -Είναι ο σταλινισμός Αριστερά; « Πόντος και Αριστερά | 11/02/2010
[…] απάντηση στις προσπάθειες αυτές σύνταξα το κείμενο «Τα παιδιά του Κολιγιάννη ποιον είχαν πατέρα;». Η συζήτηση ήταν έντονη και μεγάλο μέρος της […]

Πίνγκμπακ από -«Σταλινολόγοι» και σταλινολάγνοι (A’ μέρος) « Und ich dachte immer | 08/05/2010
Κείμενο του Γιώργου Ρούση.
«Ελευθεροτυπία» 12/2/2009

Το φάντασμα του Στάλιν και η αντιμετώπιση της συντροφικής κριτικής σαν εχθρικής ενέργειας .

Επί τρεις περίπου μήνες παρακολουθώ υπομονετικά και σιωπηλός τα μύρια όσα μου καταμαρτυρούν, με ή δίχως κουκούλα, δηλαδή ανυπόγραφα ή ενυπόγραφα, απ’ αφορμή την παρέμβαση μου σχετικά με το θέμα του σοσιαλισμού στον προσυνεδριακό διάλογο του ΚΚΕ, και προσπαθώ να καταλάβω τι είναι εκείνο που ωθεί στην αντιμετώπιση μου σαν εχθρού.
Υπενθυμίζω ότι η κριτική μου επικεντρώθηκε στη κομβική κατά τη γνώμη μου θέση, με βάση την οποία εκτιμάται (εξεταζόμενη από μια οικονομική και μόνον οπτική γωνία η οποία παραμορφώνει την αλήθεια) θετικά και
σαν η πιο συνεπής από σοσιαλιστική σκοπιά , μια δραματική περίοδος κατά την οποία υπό την ηγεσία του Στάλιν, είχε στραγγαλιστεί η σοσιαλιστική δημοκρατία, με αποκορύφωμα τις διώξεις και εκτελέσεις κομμουνιστών το 1936-1938.
Αξίζει να επισημανθεί ότι αυτές οι εγκληματικές ενέργειες οι οποίες χαρακτηρίζονται από την ΚΕ του ΚΚΕ σαν «υπερβολές στην αντιμετώπιση αντεπαναστατικών κέντρων» , έλαβαν χώρα σε μια περίοδο κατά την οποία, όπως διαπίστωνε η κοινή Ολομέλεια της ΚΕ και της ΚΕΕ του μπολσεβίκικου Κόμματος του Γενάρη του 1933 , είχε πια ολοκληρωθεί η διαδικασία της κολεκτιβοποίησης , και είχε «πραγματοποιηθεί η εξάλειψη της τάξης των κουλάκων», ενώ γενικότερα όπως μας πληροφορεί ο ίδιος ο Στάλιν , αλλά και ο Μολότοφ , η Πράβδα εκείνης της περιόδου, και αργότερα ο Χρουτσόφ, «είχαν εξοντωθεί οι εκμεταλλεύτριες τάξεις».
Επειδή «κανείς δε θα μας συγχωρήσει αν ζήσουμε σιωπηλοί», μνημονεύω ενδεικτικά ορισμένες από αυτές τις «υπερβολές», έτσι όπως καταγράφονται σε επίσημα ντοκουμέντα του ΚΚΣΕ και του ΚΚΕ :
-Από τα εφτά μέλη του Πολιτικού Γραφείου των Μπολσεβίκων που οργάνωσαν την επανάσταση, μόνο ο Στάλιν πέθανε από φυσικό θάνατο .
-Το 70% από τα 139 τακτικά και αναπληρωματικά μέλη της ΚΕ του κόμματος τα οποία είχαν εκλεγεί στο 17ο Συνέδριο του, το λεγόμενο «συνέδριο των νικητών», δηλαδή 98 άνθρωποι συνελήφθησαν και εκτελέστηκαν δια τουφεκισμού.
-Από τους συνολικά 1966 αντιπροσώπους του ίδιου Συνεδρίου συνελήφθησαν για αντεπαναστατικά εγκλήματα 1108, δηλαδή πολλοί περισσότεροι από τους μισούς.
-«Θύματα του αυταρχισμού του Στάλιν ήταν οι περισσότεροι έντιμοι, αφοσιωμένοι στην υπόθεση του κομμουνισμού, επιφανέστεροι εκπρόσωποι αλλά και απλά στελέχη του κόμματος», οι οποίοι καταδικάστηκαν σαν «εχθροί του λαού» στη βάση «ομολογιών» που αποσπάστηκαν μετά από την «άσκηση σωματικών βασανιστηρίων».
-Με βάση απόφαση της 10ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ , «θύματα της προσωπολατρίας» υπήρξαν και Έλληνες κομμουνιστές. Ανάμεσα τους ήταν ο Γενικός Γραμματέας του Κόμματος (1928-1931) Ανδρόνικος Χαϊτάς, οι γραμματείς της ΟΚΝΕ (1925-1928) Γιώργος Κολοζώφ, και (1928-1931) Γιώργος Ντούβας, το μέλος του ΠΓ (1928-1931) Κώστας Ευτυχίαδης, ο Διευθυντής του Ριζοσπάστη (1928-1931) Χριστόδουλος Χριστοδουλίδης …..
Στις παρεμβάσεις μου είχα επίσης επισημάνει, ότι εκείνοι οι οποίοι υποστηρίζουν ότι όλοι αυτοί και τόσοι άλλοι, ήταν οπορτουνιστές οι οποίοι μετατράπηκαν σε «όργανα του αντιπάλου», οφείλουν να απαντήσουν στο αμείλικτο ερώτημα, πότε και πώς ένα επαναστατικό κόμμα, μεταμορφώθηκε σε μηχανισμό μαζικής τερατογέννησης.
Επιπροσθέτως, διατύπωσα την άποψη, ότι η γενικότερη κατάπνιξη της σοσιαλιστικής δημοκρατίας και η κατεδάφιση της συμβουλιακής-σοβιετικής δομής της, εκείνη την περίοδο, η οποία άλλωστε ουδέποτε αποκαταστάθηκε στη συνέχεια, αποτελεί μια από τις αιτίες της καπιταλιστικής παλινόρθωσης.
Τέλος, υποστήριξα ότι όλα αυτά είναι ασυμβίβαστα με το σοσιαλισμό του μέλλοντος μας , όπως είναι ασυμβίβαστο το κόμμα να τρώει τα παιδιά του κατ’ εικόνα του θεού Μολώχ.

Αυτές λοιπόν οι κοινότυπες τοποθετήσεις μου, αντιμετωπίστηκαν από τους επικριτές μου, από τη μια με απύθμενους σε βάρος μου χαρακτηρισμούς, και από την άλλη, με τη συστηματική παραποίηση τους.
Ποιο συγκεκριμένα:
-Χαρακτηρίστηκα –ω της ειρωνείας, από εκείνους που με κατηγόρησαν για το ύφος μου, όταν δεν χρησιμοποίησα στις ,παρεμβάσεις μου ούτε ένα προσωπικό χαρακτηρισμό- σαν «ο κάθε πικραμένος», «ανιστόρητος», «οπορτουνιστής», «ρεφορμιστής», «εχθρός του κόμματος, του σοσιαλισμού, της Οχτωβριανής Επανάστασης»…, «αντισοβιετικός ο οποίος βρίσκεται ένα βήμα από την αγκαλιά της αντεπανάστασης», «αντικομμουνιστής και βάλε», «εξαγορασμένος διανοούμενος», «επικίνδυνος, εμπαθής, προκλητικός», «υστερικός», «υπερασπιστής της ατομικής ιδιοκτησίας», «γνήσιος απολογητής του καπιταλισμού» ….ενώ η «κατά τα κελεύσματα της CIA» παρέμβαση μου, η οποία «θύμισε τη χουντική ραδιοφωνική εκπομπή “στον ιστό της αράχνης”», και στην οποία «άφρισα με τρόπο που θα ζήλευε και ο Γκαίμπελς», χαρακτηρίστηκε «πτωματολογία», «λίβελος», «προβοκατόρικη, οπορτουνιστική, δανεισμένη από το εχθρικό οπλοστάσιο» …..
-Επειδή κατήγγειλα τη βία κατά των ίδιων των κομμουνιστών, κατηγορήθηκα ότι τάσσομαι κατά της επαναστατικής βίας κατά των ταξικών αντιπάλων του σοσιαλισμού. Μάλιστα μέλος της ΚΕ μου υπενθύμισε, ότι και κατά την αστική γαλλική επανάσταση ασκήθηκε βία κατά των αριστοκρατών και υπήρξαν θύματα, λες και ο Μπουχάριν π.χ ήταν κάτι σαν τη Μαρία Αντουανέτα.
-Επειδή επανέλαβα την κλασική μαρξική θέση ότι ο σοσιαλισμός είναι εξ’ ορισμού περίοδος απονέκρωσης του κράτους και άμβλυνσης των ταξικών αντιθέσεων και της ταξικής πάλης, κατηγορήθηκα, στη βάση της υιοθέτησης της αντιμαρξιστικής σταλινικής θεωρίας περί όξυνσης της ταξικής πάλης με την πρόοδο του σοσιαλισμού , ότι υποστηρίζω τάχα πως η οικοδόμηση του σοσιαλισμού είναι «φόρουμ ή σεμινάριο».
-Επειδή υποστήριξα ότι η κολεκτιβοποίηση και μόνον, δεν αρκεί για να κριθεί θετικά και ως σοσιαλιστική μια περίοδος, κατηγορήθηκα ότι είμαι κατά των κοινωνικοποιήσεων και τελικά υπέρ της ατομικής ιδιοκτησίας και του καπιταλισμού.
-Επειδή υποστήριξα ακολουθώντας τους κλασικούς και τον Λένιν, ότι ο σοσιαλισμός είναι αδύνατον να ολοκληρωθεί σε μια μόνο χώρα, πόσο μάλλον καθυστερημένη, κατηγορήθηκα ότι τάσσομαι κατά της επανάστασης σε επί μέρους χώρες.
– Επειδή υποστήριξα ότι πρέπει να τηρείται η σοσιαλιστική δημοκρατία, κατηγορήθηκα σαν υποστηρικτής της αστικής δημοκρατίας, μια και κατά τον Ριζοσπάστη «όποιος βάζει πλώρη για ανατροπή, ας ετοιμάζεται να λουστεί τη λάσπη ότι εγκατέλειψε τη δημοκρατία» !!!!
-Επειδή κατήγγειλα τις παραβιάσεις της σταλινικής περιόδου, εκείνοι που διεξήγαγαν μια κατεξοχήν υποκειμενίστικη ανάλυση, («συνεπής» Στάλιν, «οπορτουνιστές» οι ηγέτες από το 20ο και μετά) κρίνοντας εξ’ ιδίων τα αλλότρια, με κατηγορούν σαν υποστηριχτή του Χρουτσοφικού ρεβιζιονισμού.
-Ενώ σε αντίθεση με την ΚΕ τα μόνα στοιχεία που παρέθεσα για τη σταλινική περίοδο ήταν στοιχεία που προέρχονταν από το ΚΚΣΕ, κατηγορήθηκα ότι προσφεύγω στα στοιχεία του εχθρού, και ότι «υιοθετώ την ιμπεριαλιστική προπαγάνδα γι’ αυτήν την περίοδο»……
Ποιοι όμως και γιατί αντιμετώπισαν σαν εχθρική τη συντροφική κριτική μου;
Καταρχήν ορισμένοι έντιμοι αγωνιστές, κυρίως της γενιάς της Αντίστασης, οι οποίοι λάτρεψαν τον Στάλιν, και τους είναι συναισθηματικά δύσκολο να αποδεχτούν ότι : «τόσος πόνος τόση ζωή /πήγαν στην άβυσσο / για ένα πουκάμισο αδειανό…» . Ακόμη ορισμένοι αγνοί κομμουνιστές, κυρίως νέοι, οι οποίοι αγνοώντας την αλήθεια, θεωρούν ότι υπερασπιζόμενοι τη σταλινική περίοδο υπερασπίζονται το σοσιαλισμό. Τέλος εκείνοι οι οποίοι πιστεύουν ότι επειδή ο αντίπαλος προσφεύγει στον πλέον χυδαίο αντισταλινισμό-κάτι που είναι αναμφισβήτητο- οι ίδιοι έχουν την υποχρέωση να υπερασπίζονται συλλήβδην αυτήν την περίοδο.
Αν για τη στάση όλων των παραπάνω μπορεί κανείς να δείξει κατανόηση, δεν ισχύει το ίδιο ούτε μ’ εκείνους που με τη διαπόμπευση ενός διαφωνούντα αποσκοπούν να πουλήσουν φτηνή κομματικότητα, ούτε μ’ εκείνους οι οποίοι υπερασπίζονται συνειδητά το σταλινικό πρότυπο για να κατοχυρώσουν τη σημερινή σεχταριστική τους αντίληψη. Αυτοί οι τελευταίοι, « οχυρώνουν τις λεγεώνες μας σε πονηρά κατάστιχα και σε ντουλάπια, μας μπάζουν μέσα στα τετράγωνα», αντιμετωπίζουν σαν μαύρο και εχθρικό ότι δεν είναι άσπρο και κομματικό, αναζητούν «προδότες», στην προσπάθεια τους να αντιστοιχίσουν το κόμμα στο δικό τους μπόι. Έτσι όμως συνθλίβουν την κριτική σκέψη, και το όπλο της κριτικής, όταν αυτό και όχι η καλλιέργεια της τυφλής υποταγής, μπορεί να ανάψει τη σπίθα της κριτικής των όπλων και της επανάστασης. Πρόκειται για μια στάση καταστροφική τόσο για το ίδιο το κόμμα, όσο και κυρίως για την υπόθεση του κομμουνισμού.
Κρίμα και πάλι κρίμα, για όλους εμάς, που συνεχίζουμε αταλάντευτα να πονάμε και το ένα και το άλλο.

Γιώργος Ρούσης

Βλέπε Ριζοσπάστη 2/11/2008 και Ελευθεροτυπία 23/11/2008
Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το σοσιαλισμό, Οκτώβρης 2008, σελίδα, 17 υποσημείωση 18.
Βλέπε, Ιστορία του ΚΚΣΕ , Πολιτικές και Λογοτεχνικές Εκδόσεις 1960, σλ.589.
Στάλιν, Για το Σχέδιο Συντάγματος της ΕΣΣΔ, στο Στάλιν, Ζητήματα Λενινισμού, , έκδοση Καμπίτση σελ.675 και 679.
Μολότοφ, Ομιλία στη σύνοδο της Κεντρικής Επιτροπής Του Γενάρη του 1936.
«Πράβδα», 4 Απρίλη, 1936
Νικήτα Χρουτσόφ, Για την προσωπολατρία και τις συνέπειες της, Εισήγηση στο 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ , Μετάφραση Δημήτρης Τριανταφυλίδης, Μεταμεσονύχτιες Εκδόσεις, 2007, σελίδα 17
Παράφραση του ποιήματος Βίοι παράλληλοι του Τάσου Λειβαδίτη.
Οι Μπουχάριν, Κάμενεφ, Ζινόβιεφ, Ρίκοφ, εκτελέστηκαν, ο Τόμσκυ οδηγήθηκε σε αυτοκτονία και ο Τρότσκι αφού εξορίστηκε δολοφονήθηκε.
Νικήτα Χρουτσόφ, Για την προσωπολατρία και τις συνέπειες της, Εισήγηση στο 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, ό.π σελ. 28
στο ίδιο, σελ.28
στο ίδιο, σελ.16, 18, 27 και πρακτικά 22ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ στο The Documentary Record of the 22nd Congress of the Communist Party of the Soviet Union, Current Soviet Policies, New York London, Columbia University Press, 1962, σελ. . 122,, 124, 155.
10η Ολομέλεια, του Γενάρη 1967, Βλέπε ΚΚΕ, Επίσημα κείμενα, Tόμος 9ος 1961-1967, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, σελ. 766
Αλέκας Παπαρήγα, Απαντήσεις σε ερωτήσεις κατά την παρουσίαση των Θέσεων στην Πάτρα, Ριζοσπάστης 6/11/2008, σελίδα 13
Είναι ενδεικτικό ότι μεσολάβησαν περισσότερα από δεκατρία χρόνια ανάμεσα σε δυο συνέδρια του κόμματος. Το 18ο Συνέδριο πραγματοποιήθηκε τον Μάρτη του1939,και το 19ο τον Οκτώβρη του1952!!!!
Και εδώ και στη συνέχεια, απαριθμώ τους χαρακτηρισμούς και τις διαστρεβλώσεις των επικριτών μου δίχως να αναφέρομαι στα ονόματα τους και δίχως να παραπέμπω στις συγκεκριμένες αναφορές, μόνο και μόνο για να μην προσωποποιήσω την αντιπαράθεση.
Βλέπε Στάλιν, Για τις ελλείψεις της κομματικής δουλειάς και τα μέτρα εξάλειψης των τροτσκιστών και άλλων διπλοπρόσωπων, Εισήγηση και κλείσιμο στην Ολομέλεια Φεβρουαρίου -Μαρτίου 1937, της ΚΕ του ΠΚΚ (μπ) στο Στάλιν, Άπαντα, Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, τόμος 14 σελ.252-253
Ριζοσπάστης 11/11/2008 σελίδα 2
η οποία υιοθετεί άκριτα τις αλλοιωμένες μέσω του καθόλα ανυπόληπτου Μάρτενς, εκτιμήσεις του Αμερικανού Πρέσβη Ντέιβις!!!!

Γιώργου Σεφέρη, Ελένη

Παράφραση από το ποίημα του Μιχάλη Κατσαρού, Κατά Σαδδουκαίων

Σχόλιο από mr. K | 11/05/2010
Τον Μάρτιο του 1962 ο εξόριστος καθαιρεθείς ΓΓ του ΚΚΕ πήγε στην ελληνική πρεσβεία στη Μόσχα ζητώντας να επιστρέψει και να μιλήσει

Γιατί έκλεισαν το στόμα του Ζαχαριάδη

ΦΩΤΕΙΝΗ ΤΟΜΑΗ | Κυριακή 4 Ιουλίου 2010

Με αφορμή πρόσφατη έκδοση για τον Δημοκρατικό Στρατό, ξεκίνησε ξανά ο δημόσιος διάλογος για τον ελληνικό Εμφύλιο. Θέμα ταμπού στο συλλογικό μας υποσυνείδητο, ο Εμφύλιος εξακολουθεί να επικαθορίζει, παρά τις θετικές συνέπειες της εθνικής συμφιλίωσης εξήντα χρόνια μετά, την ελληνική κοινωνία. Κορυφαία μορφή που δέσποσε στα γεγονότα της απόμακρης για την εποχή μας περιόδου και που συζητήθηκε αλλά και αμφισβητήθηκε όσο ουδείς, ακόμη και μετά τον υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες θάνατό του, ο τότε γενικός γραμματέας του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης.

«Oμως… έσεται ήμαρ» έγραφε από το Σουργκούτ, τόπο εξορίας του στη Σιβηρία, στις 11 Μαΐου 1967, σε μία από τις επιστολές του ο Νίκος Ζαχαριάδης. Απομονωμένος από τους συντρόφους του στο κόμμα αλλά και ταπεινωμένος από την ΚGΒ ως το τέλος της ζωής του, όταν βρέθηκε νεκρός με μια θηλιά στον λαιμό την 1η Αυγούστου 1973, ο Ζαχαριάδης έκανε την ύστατη προσπάθεια με μια επιστολή του προς την ελληνική πρεσβεία Μόσχας, τον Μάρτιο του 1962, να επιστρέψει στην Ελλάδα, «το νόστιμον ήμαρ», όπως έχει καταγραφεί στην ομηρική γραμματεία.

Η απόφασή του εκείνη όμως έμελλε να σηκώσει θύελλα στην Ελλάδα, αναταραχή στις σοβιετικές μυστικές υπηρεσίες και, βεβαίως, πανικό στα στελέχη του ΚΚΕ που τον προτιμούσαν νεκρό παρά να λογοδοτεί, όπως επιθυμούσε, ενώπιον της ελληνικής Δικαιοσύνης.

Προϊστάμενος επί σειρά ετών της Υπηρεσίας Δασών σε ένα μικρό χωριό έξω από το Σβερντλόφσκ στα Ουράλια, ο Ζαχαριάδης δεν υποψιαζόταν πως, επισκεπτόμενος στις 10 Μαρτίου 1962 την ελληνική πρεσβεία Μόσχας, όπου είχε δίωρη συνομιλία με τον διαπιστευμένο στη Μόσχα έλληνα πρεσβευτή Γ. Χριστόπουλο, προδιέγραφε το τέλος του ξεκινώντας ο ίδιος τη θύελλα που θα ακολουθούσε με τίμημα τη ζωή του. «Απρόοπτη» χαρακτήριζε εκείνη την επίσκεψη ο Χριστόπουλος και αναφέρθηκε με τρισέλιδο κρυπτογραφικό τηλεγράφημά του προς το ΥΠΕΞ.

Χαρακτηρισμοί, ωστόσο, όπως «αμετανόητος κομμουνιστής», «πανούργος», «φανατικός» κτλ. που ο έλληνας πρεσβευτής χρησιμοποιεί στο κρυπτοτηλεγράφημά του προς την Αθήνα δεν τον εμπόδισαν να εκφράσει, περαίνων το κείμενο του απόρρητου ενημερωτικού του σημειώματος, την άποψη ότι «θα έπρεπε όμως να εξετασθή και η άποψις μήπως προκύψει τελικώς ωφέλεια δι΄ ημάς, δεδομένου ότι κατά διεξαγωγήν δίκης θα τονισθούν και πάλιν εγκλήματα συμμοριτών και θα παρασχεθή εκ νέου ευκαιρία εις λαόν αναλογισθή κινδύνους εκ κομμουνιστικής επαναστατικής δράσεως» (ΑΠ 384).

Η αντίδραση ωστόσο της Αθήνας θα είναι καταιγιστική. Τόσο ο τότε ΥΠΕΞ Αβέρωφ-Τοσίτσας, ευρισκόμενος στο Παρίσι, όσο και ο υπουργός Δικαιοσύνης Παπακωνσταντίνου, προς τον οποίο διεβιβάσθη το πρωτότυπο της επιστολής Ζαχαριάδη, θα ζητήσουν από τον έλληνα πρεσβευτή στη Μόσχα να επιστρέψει την επιστολή στον αποστολέα της «ως απαράδεκτον, αποφεύγοντες οιανδήποτε μετ΄ αυτού προσωπικήν επικοινωνίαν» (ΑΠ Α134-11, Αβέρωφ, 16 Απριλίου 1962).

Με ημερομηνία 3 Ιουλίου 1962, αντί τηλεγραφήματος με την ένδειξιν «Διά κ. Υπουργόν», ο Χριστόπουλος από Μόσχα ενημέρωνε: «Καίτοι παρήλθε μακρόν χρονικόν διάστημα Ζαχαριάδης δεν ενεφανίσθη διά να παραλάβη κριθείσαν ως απαράδεκτον επιστολήν τουούτε εζήτησεν επικοινωνήση εκ νέου μετά Β.Πρεσβείας» (ΑΠ 991), ενώ με απόρρητο έγγραφό του μία εβδομάδα αργότερα συμπλήρωνε ως εξής: «Σημειωτέον ότι ο ειρημένος (ενν. τον Ζαχαριάδη), ούτινος η διεύθυνσις,ο αριθμός και ο τόπος διαμονής τυγχάνουν άγνωστα στη Β. Πρεσβεία,είχε λάβει γνώσιν εκ τηλεφωνικής μετ΄ αυτής επικοινωνίας κατά τας αρχάς Απριλίου περί του απαραδέκτου και επιστρεπτέου της επιστολής του, ην και θα ήρχετο, καθ΄ α είχε δηλώσει, να παραλάβη εκ της Πρεσβείας»

ΤΟ ΚΡΥΠΤΟΤΗΛΕΓΡΑΦΗΜΑ ΤΟΥ ΠΡΕΣΒΕΥΤΗ
«Ο Ζαχαριάδης θα προέβαινε σε αποκαλύψεις μόνο κατά τη δίκη»

Η ιδιόχειρη επιστολή του Νίκου Ζαχαριάδη (αριστερά) επάνω σε χαρτί με προμετωπίδα την Ακρόπολη των Αθηνών. «…Είμαι έτοιμος και πάλι μπροστά στην καραμανλική δικαιοσύνη να κάνω το καθήκον μου απέναντι στον λαό που με γέννησε και με δέχτηκε στις γραμμές του σαν αγωνιστή του» έγραφε μεταξύ άλλων από τη Μόσχα την 1η Φεβρουαρίου 1962 απευθυνόμενος προς τον Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Αθηνών. Στο υστερόγραφο συμπλήρωνε: «Μετά έναν μήνα θα αποτανθώ στην ελληνική πρεσβεία Μόσχας για να γνωρίσω την απάντησή σας». Δεν πήγε όμως ποτέ ξανά… «…Ετόνισεν ότι απόφασίς του υπαγορεύεται από δύο λόγους,πρώτον να διέλθη υπόλοιπα έτη ζωής του εις Ελλάδα και,δεύτερον,λογοδοτήση ενώπιον Δικαιοσύνης πατρίδος του διά να αποκαταστήση ιστορικώς αγώνα του και ιδίως ανταρσίαν 1947. Απέφυγε διευκρινίση σημείον τούτο,περιορισθείς είπη ότι θα προβή αποκαλύψεις μόνον κατά δίκην. Ανέφερεν ότι αναλαμβάνει όλην ευθύνην διά διεξαγωγήν και τερματισμόν συμμοριτικού αγώνος.Επέμεινεν ότι ουδέποτε αποκηρύξη αρχάς του ούτε ποτέ προβή εις δήλωσιν μετανοίας.Ετόνισεν ότι δεν πρόκειται πλέον αναμιχθή πολιτικήν δράσιν,εξηγήσας ότι σταδιοδρομία του έληξεν κατόπιν αποκηρύξεώς του από συμμορίτας εξωτερικού και από κομμουνιστάς Ελλάδος.Απέφυγεν είπη ποία θα είναι αντίδρασις παλαιών οπαδών του Ελλάδος εις περίπτωσιν επιστροφής του.Παρά προσπαθείας μου,ηρνήθη επιμόνως αναφέρη τι περί δράσεως συμμοριτών χωρών παραπετάσματος και εμπροφασίσθη ότι ουδεμίαν απολύτως έχει επαφήν μετ΄ αυτών. Κατά συζήτησιν περί πολιτικής καταστάσεως προέβη σαφή υπαινιγμόν ότι μόνον δημιουργία λαϊκού μετώπου εντός Ελλάδος δύναται ανατρέψη κυβέρνησιν Καραμανλή.Κατηγόρησεν κκ.Παπανδρέου και Βενιζέλον ότι είναι τελείως ακατάλληλοι διά τοιαύτην προσπάθειαν.Εις Σοβιετικάς Αρχάς ανεκοίνωσεν δι΄ επιστολής πρόθεσιν επιστρέψη εις Ελλάδα,αλλά ουδεμίαν έλαβεν απάντησιν.Και επιστολή του προς την Πρεσβείαν σταλείσα ταχυδρομικώς προ μηνός δεν περιήλθεν ημίν,προφανώς κρατηθείσα από αστυνομίας.Κατά στιγμήν αναχωρήσεώς του μοί παρέδωκεν επιστολήν προς τον Εισαγγελέα Πλημμελειοδικείου Αθηνών διά της οποίας ως μοί είπεν (ζητεί να μάθει) αν και ποίαι κατηγορίαι εκκρεμούν εναντίον του. Μοί προσέθηκεν ότι είναι έτοιμος αντιμετωπίση Δικαιοσύνην και να υποστή όλας τας συνεπείας» (ΑΠ 384).

Αναψε φωτιές

(ΑΠ Α134-16, 10 Ιουλίου 1962). Ως «απαράδεκτη» επέστρεψε την επιστολή Ζαχαριάδη ο τότε υπουργός Εξωτερικών Ευάγγελος Αβέρωφ-Τοσίτσας Οσοβιετικός Τύπος τηρούσε κυριολεκτικά σιγήν ιχθύος για την επιστολή Ζαχαριάδη, όμως η εφημερίδα «Νόβα Μακεντόνια» των Σκοπίων στο φύλλο της 16ης Σεπτεμβρίου 1962 θα κατηγορήσει τον Ζαχαριάδη ανοιχτά για την απόφασή του να θελήσει να επιστρέψει στην Ελλάδα γράφοντας ότι «η προοπτική του ήτο να οργανώση νέας προκλήσεις(προβοκάτσιες), ακόμη πιο σοβαρούς,εναντίον του Κομμουνιστικού Κόμματος και των αδελφών κομμουνιστών και εργαζομένων κομμάτων» (ΑΠ 1029/1, γενικός πρόξενος Β. Ελευθεριάδης από Σκόπια).

Αντίθετα, η θύελλα που ξέσπασε στον ελληνικό Τύπο υπήρξε μνημειώδης, με την «Αυγή» να κατηγορεί «Το Βήμα» και το συγκρότημα Λαμπράκη ότι παίζουν το παιχνίδι της ΚΥΠ, την «Απογευματινή» να αναφέρεται σε «Αθλιότητες», το ΚΚΕ να καταγγέλλει τους ΖαχαριάδηΒαφειάδη ως συνεργούς της κυβέρνησης, τον Παπανδρέου να καταγγέλλει την ΚΥΠ ως υπερκυβέρνηση του τόπου κτλ. Με το θέμα όμως του Τύπου θα ασχοληθεί το επόμενο άρθρο.

Οπως φαίνεται από τον δημόσιο διάλογο που ξεκίνησε με αφορμή το νέο βιβλίο του πολιτικού επιστήμονα Νίκου Μαραντζίδη, ο Εμφύλιος θα εξακολουθεί να μας απασχολεί για αρκετά, ίσως πολλά ακόμη χρόνια.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artId=341332&dt=04/07/2010#ixzz0stdKFazX

Σχόλιο από Πόντος και Αριστερά | 06/07/2010
Όσον αφορά το Μπούλκες : Συγκεκριμένα η 3η Συνδιάσκεψη του Κ.Κ.Ε. το 1950 έβγαλε επιτροπή για να εξετάσει την υπόθεση Μπούλκες. Με βάσει τη δουλειά της επιτροπής αυτής το Π.Γ. του Κ.Κ.Ε στις 25 Απριλίου 1951 πήρε σχετική απόφαση.
Η απόφαση ανάμεσα σε άλλα αναφέρει:

Το Μπούλκες δεν έγινε φυτώριο δημιουργίας στελεχών του αγώνα, αλλά εστία αντικομματικής μόλυνσης και διαφθοράς. Η κομματική καθοδήγηση του Μπούλκες, με επικεφαλής το Μ. Πεχτασίδη, εφάρμοζαν στρατοκρατικές τραμπούκικες – αντικομματικές μεθόδους καθοδήγησης, μέθοδες αστυνομικές, χαφιέδικες. Στο Μπούλκες επιβλήθηκε ένα καθεστώς φόβου, τρομοκρατίας, χαφιεδισμού και φαυλοκρατίας. Δημιούργησαν στον κόσμο το αίσθημα της επιφυλακτικότητας, καχυποψίας και χαφιεδοφοβίας. Καλλιέργησαν το πνεύμα της δουλικότητας, της υποταγής και κολακείας. Κάθε προσπάθεια ελέγχου και κριτικής χαρακτηρίζονταν εχθρική ενέργεια και επακολουθούσαν μέτρα απομόνωσης, φτάνοντας μέχρι εγκλήματα σε βάρος αγωνιστών. Γι’ αυτές τους τις πράξεις οι υπεύθυνοι έχουν κομματικές – πολιτικές και ποινικές ευθύνες.

(ΗΛΙΑΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, «ΑΠΑΝΤΗΣΗ», ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΛΗΘΕΙΑ, ΑΘΗΝΑ 2004)

Σχόλιο από Μ | 15/09/2010
[…] -Τα παιδιά του Κολιγιάννη ποιόν είχανε πατέρα; […]

Πίνγκμπακ από -Τι συμβαίνει στην Αριστερά; « Πόντος και Αριστερά | 27/12/2010
Comment από Πόντος και Αριστερά | Ιανουαρίου 22, 2007

Το πρόβλημα δεν είναι τα στοιχεία, αλλά η πολιτική ερμηνεία!

Καλημέρα.
Μπορούμε να ζήσουμε και με τους Ζαχαριαδικούς και τους αντι-Ζαχαριαδικούς.
Τη ματαιότητα της αναζήτησης της αλήθειας αφήστε να την διαφημίζουν άλλοι αρμοδιότεροι από μας.

Σχόλιο από tomphil81 | 05/10/2011
[…] Πολλές εκδοχές έχουν γραφεί από το 18ο Συνέδριο ές τις πρόσφατες αποκαταστάσεις. Καμιά όμως δεν έλαβε υπόψη την ανερχόμενη ταση στο δυτικό κάοσμο για την στροφή στο εξωπραγματικό και το απόκρυφο. Μήπως αυτή είναι η βαθύτερη εξήγηση για το μεταμορφισμό του ΚΚΕ και, που μετέτρεψε τα μέλη το από πιστούς του Κολιγιάννη σε πιστούς του Ζαχαριάδη; […]

Πίνγκμπακ από -Aκτινογραφώντας το ΚΚΕ « Πόντος και Αριστερά | 14/11/2011
Μπούλκες, το στρατόπεδο του Όργουελ

Αμέσως μετά τη συνθήκη της Βάρκιζας άρχισε ένα όργιο διωγμών εναντίον των αγωνιστών της εθνικής αντίστασης τόσο από το επίσημο κράτος, όσο και απο τις δολοφονικές παραστρατιωτικές οργανώσεις – συμμορίες, όπως του Καλαμπαλίκη ή του Σούρλα, που με την ανοχή και τη βοήθεια της αστυνομίας, τρομοκρατούσαν και δολοφονούσαν όσους είχαν συμμετάσχει στο ΕΑΜ κατά τη διάρκεια της κατοχής. Περίπου 5-6.000 κυνηγημένοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Ελλάδα και να καταφύγουν στη Γιουγκοσλαβία του Τίτο, όπου ο Γιουγκοσλαβικός λαός όχι μόνο τους περιέθαλψε και τους φιλοξένησε, αλλα τους παραχώρησε για καταφύγιο ένα εγκαταλελειμένο χωριό πάνω από το Βελιγράδι, το Μπούλκες.

Το Μπούλκες διαδραμάτισε πολύ σημαντικό ρόλο κατά τον εμφύλιο πόλεμο αποτελώντας ορμητήριο και αρχηγείο του ΔΣΕ. Εκεί κατέφευγαν τα μέλη της ηγεσίας αλλά και απλοί μαχητές καθώς αποτελούσε χώρο συγκέντρωσης, ανάπαυσης και περίθαλψης του ΔΣΕ. Δεν επρόκειτο ασφαλώς για ένα ειρηνικό χωριό αλλά κάτι ανάμεσα σε χωριό και στρατόπεδο, όπως επέβαλλαν οι πολεμικές συνθήκες. Ωστόσο ήταν μία κοινότητα στην οποία οι Έλληνες κομμουνιστές είχαν την ευκαιρία να υλοποιήσουν κάποιες από τις αρχές και τις αξίες του πολιτικού και κοινωνικού συστήματος που υποστήριζαν. Μέσα στο φιλικό σοσιαλιστικό περιβάλλον του Γιουγκοσλαβικού κράτους και με πλήρη ελευθερία από τις τοπικές αρχές, αφού το Μπούλκες αποτέλεσε ξεχωριστή κρατική οντότητα, εφάρμοσαν σε μικρή κλίμακα το μοντέλο της πολιτικής οργάνωσης που επιθυμούσαν.

Σύμφωνα με τα σταλινικά πρότυπα, τα οποία ασπάζονταν απολύτως ο Ζαχαριάδης, το καθεστώς που δημιουργήθηκε στο Μπούλκες ήταν αυταρχικό και αστυνομοκρατούμενο με κύριο στόχο την προστασία από τους εχθρούς, εξωτερικούς και εσωτερικούς, και τον εντοπισμό των προδοτών. Η καχυποψία επικράτησε και οι αγωνιστές παρακολουθούσαν ο ένας τον άλλο σε ένα ατέρμονο κυνήγι πρακτόρων, κατά το οποιο σπιλώθηκαν άδικα πολλοί άδολοι αγωνιστές της εθνικής αντίστασης.

Επικεφαλής ορίστηκε ένας άνθρωπος της ΟΠΛΑ, και ανηψιός του Ιωαννίδη, ο Πεχτασίδης, ο οποίος αργότερα αποτέλεσε και ο ίδιος θύμα των Σταλινικών διώξεων και δολοφονήθηκε από απεσταλμένο του Ζαχαριάδη. Στον Πεχτασίδη ανατέθηκε να δημιουργήσει μία απολύτως ελεγχόμενη και αστυνομοκρατούμενη οργάνωση, καθήκον στο οποίο ανταποκρίθηκε με απόλυτη επιτυχία. Δημιούργησε μία πανίσχυρη αστυνομία και επιδόθηκε στο κυνήγι των αντιφρονούντων με ανακρίσεις και βασανιστήρια.

Η πιο διεστραμμένη επινόηση άκρατου ολοκληρωτισμού υπήρξε η πεντάδα, η οποία αποτέλεσε τον βασικό πυρήνα της κοινωνικής ζωής, κυρίως στις πιο κρίσιμες ώρες της κομματικής επαγρύπνισης. Πέντε προσεχτικά επιλεγμένα άτομα, δύο ύποπτα και τρία σίγουρα απαρτίζανε την πεντάδα, παρακολουθούσαν ο καθένας τους άλλους και όφειλαν κόντρα σε κάθε νόμο της ανθρώπινης φύσης να ζούνε και να κινούνται συνέχεια ομαδικά. Μαζί και οι πέντε πήγαιναν στη δουλειά, μαζί επέστρεφαν περπατώντας πάντοτε με την ίδια διάταξη στο πεζοδρόμιο, δηλαδή τα «ύποπτα» στοιχεία βάδιζαν ανάμεσα στα «σίγουρα» ώστε να αποφευχθεί η πιθανότητα κάποιος «ύποπτος» να μιλήσει σε κάποιον ανεπιθύμητο. Μαζί και οι πέντε πήγαιναν παντού, μαζί είχαν οποιαδήποτε κοινωνική επαφή, απαγορεύονταν κάποιος να συναντήσει κάποιον ατομικά, μαζί έτρωγαν και μαζί κοιμόντουσαν. Ακόμη και τη νύχτα αν κάποιος ήθελε να πάει στο μπάνιο έπρεπε να ξυπνήσει κάποιον από την πεντάδα για να τον συνοδεύσει. Δεν υπήρχε κανένα περιθώριο ατομικής ζωής. Το άτομο δεν ήταν πλέον ξεχωριστός άνθρωπος, γινόνταν μέλος μιας ομάδας, υπατάσσσονταν απολύτως σε αυτήν και έχανε κάθε στοιχείο ατομικής ιδιαιτερότητας. Με αυτό τον τρόπο ο έλεγχος πάνω στα μέλη της ομάδας ήταν απόλυτως και συνεχής και τα «προβληματικά» μέλη της κοινότητας απομονώνονταν και αποκλείονταν από κάθε επαφή.

Οι προσπάθειες του Πεχτασίδη απέδωσαν καρπούς και εντοπίστηκαν αρκετοί «προδότες»οι περισσότεροι απο τους οποίους ήταν παλιοί καπετάνιοι του ΕΛΑΣ, το ατίθασο πνεύμα των οποίων είχε έρθει από νωρίς, ήδη από την κατοχή, σε σύγκρουση με τον σταλινισμό και τον ολοκληρωτισμό του ΚΚΕ. Πολλοί παλιοί αγωνιστές κατηγορήθηκαν για προδότες διαπομπεύτηκαν σε τελετές δημόσιου εξευτελισμού, όπου το πλήθος τους προπυλάκιζε τους έφτυνε και τους χτυπούσε και ως ποινή στάλθηκαν πίσω στην Ελλάδα βορρά των παραστρατιωτικών οργανώσεων και του κυβερνητικού στρατου. Κάποιοι από αυτούς επέζησαν και εντάχθηκαν στις δυνάμεις του ΔΣΕ για να πεθάνουν αργότερα στις τάξεις του ως τιμημένοι νεκροί.
Άλλοι, περισσότερο επικίνδυνοι, με μυστικότητα και συνοπτικές διαδικασίες, χωρίς λαικά δικαστήρια, στάλθηκαν σε γειτονικό νησί του Δούναβη, από όπου κανείς δεν επέστρεψε. Συνολικά στο Μπούλκες δολοφονήθηκαν 95 αγωνιστές, θύματα του Πεχτασίδη, του Ζαχαριάδη και του σταλινικού ΚΚΕ.

Από το Μπούλκες στέλνονταν συνέχεια στο βουνό για να πολεμήσουν στις τάξεις του ΔΣΕ όλοι οι μάχιμοι κάτοικοι, στους οποίους συμπεριλαμβάνονταν δεκατριάχρονα αγόρια και κορίτσια και μωρομάνες, τις οποίες αποσπούσαν βίαια από τα μωρά τους. Λίγο πριν κλείσει, το Μπούλκες είχε σχεδόν ερημώσει καθώς όλοι είχαν μεταφερθεί στο βουνό.

Το χωριό – στρατόπεδο του Μπούλκες έκλεισε μετά τη ρήξη του Τίτο με τον Στάλιν, όταν ο Ζαχαριάδης παραμένοντας πιστός στο Στάλιν και στο κόμμα των Μπολσεβίκων του οποίου ήταν μέλος, διέρρηξε τις σχέσεις του με τον Τίτο, κλείνοντας έτσι ένα νοσηρό κεφαλαιο στην ιστορία του ΔΣΕ. Αντίστοιχες βέβαια δομές εφαρμόστηκαν αργότερα στην Τασκένδη και στις υπόλοιπες ελληνικές κοινότητες στις σοσιαλιστικές χώρες, όπου οι αγωνιστές έζησαν ως στρατιώτες κάτω από την απόλυτη εξουσία της σταλινικής ηγεσίας του ΚΚΕ, η οποία είχε εξουσία ζωής και θανάτου πάνω τους.

Βιβλιογραφία:
Dominique Eudes , Οι καπετάνιοι, Ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος.
Γιώργος Γκαγκούλιας, Η αθέατη πλευρά του εμφυλίου.
Υπόθεση Ζαχαριάδη, απόρρητα ντοκουμέντα, εισαγωγή Πάνος Γιαννικόπουλος, έρευνα Πάνος Γραμμένος. Εκδόσεις φιλιστωρ, Αθ/ηνα 2001
Μίλαν Ρόστοβιτς, Το πείραμα Μπούλκες.
Μαργαρίτα Λαζαρίδου, Πόλεμος και αίμα, Αθήνα 2007

http://xrisaxatzivasiliou.blogspot.com/2010/01/normal-0-false-false-false.html

Σχόλιο από xrisa_xatzivasiliou | 21/11/2011
Μαρία Καραγιώργη

Σχόλιο από anti-XA | 26/03/2013
[…] https://pontosandaristera.wordpress.com/2007/05/11/2007/ […]

Πίνγκμπακ από Καταγγέλλοντας τους όψιμους σταλινικούς… | Und ich dachte immer | 02/06/2014
Ελλάδα: Τελικά ιμπεριαλιστική ή εξαρτημένη; του Βασίλη Λιόση Το ζήτημα του χαρακτηρισμού μιας χώρας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα είναι ένα κομβικό ζήτημα για τη χάραξη της τακτικής και στρατηγικής του επαναστατικού φορέα. Ο Λένιν αντιλαμβανόμενος τη σχέση ανάμεσα στη θέση μιας χώρας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα και την τακτική του επαναστατικού φορέα που δρα σε αυτή τη χώρα, ήρθε σε αντιπαράθεση με δογματικές απόψεις που σχετίζονταν με την «καθημερινή» πολιτική και την επανάσταση και συγκρούστηκε με ιδιαίτερη σφοδρότητα τόσο με τη Λούξεμπουργκ όσο και με το ρεύμα του ιμπεριαλιστικού οικονομισμού, ενώ κατηγοριοποίησε τις καπιταλιστικές χώρες σε τρεις «ζώνες» (ιμπεριαλιστικές, εξαρτημένες, αποικιοκρατούμενες). Το αν, λοιπόν, χαρακτηρίσουμε την Ελλάδα ιμπεριαλιστική, μισοϊμπεριαλιστική, υποϊμπεριαλιστική, αλληλεξαρτημένη ή εξαρτημένη δεν είναι κάτι που αφορά τους ακαδημαϊκούς κύκλους. Δεν πρόκειται για βυζαντινολογίες και συζητήσεις που προσπαθούν να απαντήσουν στο «πόσοι άγγελοι χωράνε στο κεφάλι της καρφίτσας». Ο χαρακτηρισμός της Ελλάδας είναι κρίσιμης σημασίας για το λαϊκό κίνημα και την εργατική τάξη, γιατί η χάραξη μιας λανθασμένης τακτικής μπορεί να αποβεί μοιραία για τα λαϊκά στρώματα, ενώ αντιθέτως ο ορθός χαρακτηρισμός μιας χώρας στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα μπορεί να οδηγήσει επιτυχώς μέχρι το τέλος την υπόθεση της κοινωνικής επανάστασης. Είναι γνωστό στους κομμουνιστές –τουλάχιστον σε πολλούς από αυτούς– και σε όσους παρακολουθούν τα ντοκουμέντα του ΚΚΕ, ότι η ηγεσία του ΚΚΕ με τη μέθοδο της διολίσθησης, (δηλαδή είτε μέσα από αρθρογραφία και δηλώσεις στελεχών, είτε μέσα από κομματικές διαδικασίες και ντοκουμέντα που ανέτρεπαν το Πρόγραμμα του 15ουσυνεδρίου), αφαιρέθηκε αυθαίρετα ο χαρακτηρισμός της Ελλάδας ως εξαρτημένης, σε αντίθεση με το σύνολο σχεδόν της κομματικής παράδοσης αλλά κυρίως σε αντίθεση με την ίδια την πραγματικότητα. Με αφορμή τις Θέσεις του 19ου συνεδρίου, θα επιχειρήσω στο παρόν κείμενο να δώσω απαντήσεις σε ορισμένα, καίρια κατά τη γνώμη μου, ερωτήματα: ποια ήταν η εξέλιξη της άποψης του ΚΚΕ σχετικά με την εξάρτηση από το 10ο συνέδριο κι έπειτα, πώς πραγματοποιήθηκε η διολίσθηση της ηγεσίας, πώς σχετίζονται οι αντιθέσεις στην ελληνική κοινωνία με τον εξαρτημένο χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού, γιατί η έννοια της αλληλεξάρτησης δεν μπορεί να ανταποκριθεί στο χαρακτήρα χωρών όπως η Ελλάδα, τι σημαίνει ότι μια χώρα είναι ιμπεριαλιστική και τι εξαρτημένη, γιατί η Ελλάδα είναι εξαρτημένη και γιατί η ύπαρξη των μονοπωλίων σε μια χώρα δε σημαίνει ότι αυτή η χώρα είναι αναγκαστικά ιμπεριαλιστική. Α. 10Ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΚΑΙ ΕΞΑΡΤΗΣΗ Δε θα σταθώ σε μια καταγραφή της άποψης του ΚΚΕ για το εν λόγω ζήτημα από την ημέρα της γέννησής του, αλλά θα αναφερθώ στο πώς αντιμετωπίστηκε από το 10ο συνέδριο κι εντεύθεν. Στο Πρόγραμμα του 10ου συνεδρίου (1978) αναφέρεται: «Η Ελλάδα, χώρα καπιταλιστική, ανήκει στο παγκόσμιο σύστημα του καπιταλισμού, που περνά την Τρίτη φάση της γενικής του κρίσης. Οι συνέπειες της κρίσης αυτής γίνονται αισθητές και στη χώρα μας, ιδίως εξαιτίας της μεγάλης εξάρτησής της από το κεφάλαιο […] »Η ένταση της οικονομικής εξάρτησης της χώρας από τα διεθνή μονοπώλια, που στηρίχθηκε στο νομικά κατοχυρωμένο νόμο για την προστασία του ξένου κεφαλαίου, εκφράστηκε στη σύνδεση με την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, στην παραπέρα διείσδυση του ξένου κεφαλαίου στην ελληνική οικονομία και τη μετατροπή της χώρας σε οικονομικό ορμητήριο των μεγάλων ιμπεριαλιστικών χωρών […] »Η Ελλάδα δεν υποφέρει μόνο από τον οικονομικό ζυγό των ξένων ιμπεριαλιστών και των ντόπιων μονοπωλίων, που συνεργάζονται μαζί τους. Οι αμερικανοί ιμπεριαλιστές επεμβαίνουν ωμά σε όλη τη ζωή της χώρας. Διορίζουν ουσιαστικά τις κυβερνήσεις, διευθύνουν τις ένοπλες δυνάμεις, υπαγορεύουν την εσωτερική και εξωτερική πολιτική της. Με την εγκατάσταση αεροπορικών και ναυτικών βάσεων στο ελληνικό έδαφος, με τη δημιουργία του πυραυλοκίνητου κέντρου της Κρήτης και τελευταία με την εκχώρηση μόνιμων αγκυροβολίων στον 6ο αμερικανικό στόλο, που περιπολεί στη Μεσόγειο, η Ελλάδα μπλέκεται ακόμη πιο πολύ στα γρανάζια του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού, μετατρέπεται όλο και περισσότερο σε πολεμική βάση και ορμητήριο των ΕΠΑ και του ΝΑΤΟ ενάντια στις σοσιαλιστικές χώρες και τις χώρες της Μέσης και της Εγγύς Ανατολής. Δημιουργούνται τεράστιοι κίνδυνοι για την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό, που απειλείται από ολοκληρωτική πυρηνική καταστροφή […] »Μεταπολεμικά, δυνάμωσε η οικονομική εξάρτηση της πατρίδας μας από το ξένο κεφάλαιο. Αυτή εκφράζεται στην αύξηση των επενδύσεών του στην ελληνική οικονομία και στη διόγκωση του εξωτερικού δημόσιου και ιδιωτικού χρέους, που σήμερα ανέρχονται σε 3,5 δισεκατομμύρια δολάρια, δηλαδή περίπου στο 1/3 του εθνικού εισοδήματος. Εκφράζεται επίσης στην τεράστια ελλειμματικότητα του εξωτερικού εμπορίου, στις διάφορες διεθνείς συμβάσεις με τους ιμπεριαλιστές, που περιορίζουν ουσιαστικά την αυτοτέλεια της χώρας. Η σύνδεσή της με την κοινή αγορά μεγάλωσε την εξάρτησή της […] »Το ξένο μονοπωλιακό κεφάλαιο εκμεταλλεύεται μεγάλο μέρος των παραγωγικών πηγών και του εργατικού δυναμικού της πατρίδας μας. διεισδύει κατά πρώτο λόγο στη βιομηχανία. Διεισδύει επίσης στη ναυτιλία, στον τουρισμό και ως ένα βαθμό στην αγροτική οικονομία. Κατακτά όλο και περισσότερο την εσωτερική αγορά. Γίνεται ιδιοκτήτης όλο και μεγαλύτερου μέρους των παραλιών μας. ιδιαίτερα σοβαρή είναι η διείσδυση των πολυεθνικών μονοπωλίων (ΕΣΣΟ, Πεσσινέ, Ιντερνάσιοναλ Τέλεφον εντ Τέλεγραφ κ.ά.) σε βασικούς βιομηχανικούς κλάδους. Κυρίαρχη θέση κατέχει το αμερικανικό κεφάλαιο. Ακολουθούν το γαλλικό και δυτικογερμανικό. Το αγγλικό κεφάλαιο, που έχασε τον κυρίαρχο προπολεμικό ρόλο του, προσπαθεί να τον ανακτήσει. Το ληστρικό ξένο κεφάλαιο εισπράττει από τη χώρα μας βαρύτατο φόρο υποτέλειας με τα μονοπωλιακά υπερκέρδη από τις τοποθετήσεις του στην ελληνική οικονομία, με τις ανισόμετρες ανταλλαγές, με τους υψηλούς τόκους των δημοσίων και ιδιωτικών δανείων. Η αφαίμαξη αυτή περιορίζει τις δυνατότητες της εσωτερικής συσσώρευσης και γενικότερα επιβραδύνει και παραμορφώνει την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων […] »Η ανάπτυξη του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού, από τη μια, και το μεγάλωμα της έντασης της εξάρτησης της χώρας από το ξένο μονοπωλιακό κεφάλαιο, μαζί με τη στενή πρόσδεσή της στο άρμα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, από την άλλη, όξυναν όλες τις αντιθέσεις της ελληνικής κοινωνίας και δημιούργησαν νέες […] »Η Ελλάδα είναι χώρα καπιταλιστική, βιομηχανική-αγροτική, βρίσκεται σε μέσο επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων και έχει σα βασικό χαρακτηριστικό γνώρισμά την πολύ μεγάλη εξάρτησή της από το ξένο μονοπωλιακό κεφάλαιο και το διεθνή ιμπεριαλισμό. Δυναμώνει σε αυτή και αναπτύσσεται ο κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός», η υπογράμμιση δική μου[1]. Το πρόγραμμα του 10ου συνεδρίου είναι απολύτως σαφές και δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών. Β. 15Ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΚΑΙ ΕΞΑΡΤΗΣΗ Το πνεύμα του 10ου συνεδρίου δεν ανατρέπεται στα συνέδρια που ακολούθησαν και ούτε στο προγραμματικό 15ο, εκτός από μια λεπτομέρεια που όπως όλα έδειξαν στη συνέχεια είχε τη σημασία της. Στο πρόγραμμα του 15ου συνεδρίου (22-26 Μαΐου του 1996) γράφεται: «Η Ελλάδα βρίσκεται σε ενδιάμεση και εξαρτημένη θέση στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Τα παραπάνω χαρακτηριστικά της καθορίστηκαν από ιστορικούς λόγους: Από την αργή και βασανιστική ανάπτυξη του καπιταλισμού στην Ελλάδα, η οποία πραγματοποιήθηκε κάτω από την άμεση οικονομική και πολιτική και στρατιωτική ανάμειξη των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών και με όρους εξάρτησης από το ξένο κεφάλαιο. Ο μονοπωλιακός καπιταλισμός στη χώρα μας αναπτύχθηκε αργότερα από ό,τι στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες και ενώ είχε ήδη διαμορφωθεί το διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, με αποτέλεσμα να στηριχθεί σε σχετικά χαμηλή υλικοτεχνική βάση. Στα μεταδικτατορικά χρόνια αναπτύχθηκε περισσότερο ο κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός, δυνάμωσε η εξάρτηση από το ξένο μονοπωλιακό κεφάλαιο και το διεθνή ιμπεριαλισμό. Στη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών, ιδιαίτερα στη δεκαετία του 1980, η Ελλάδα προσαρμόζεται περισσότερο οργανικά στο σύστημα του ιμπεριαλισμού, μέσα στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του ΝΑΤΟ και με τη συμμετοχή της σε διεθνείς διακρατικές συμφωνίες. »Με τη συνθήκη του Μάαστριχτ αναβαθμίζεται η παρέμβαση του ιμπεριαλιστικού κέντρου της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στη θεσμοθετημένη δυνατότητά του, να αναμειγνύεται στο οικονομικό, προστίθεται και η δυνατότητα να αναμειγνύεται και στο πολιτικό και στο στρατιωτικό επίπεδο, στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής και της λεγόμενης εσωτερικής ασφάλειας. »Το διεθνές μονοπωλιακό κεφάλαιο ελέγχει την ελληνική οικονομία και βασικούς τομείς της χώρας. Οι πολυεθνικές και τα μονοπώλια κατέκτησαν νέες θέσεις, διείσδυσαν βαθύτερα και ασκούν άμεσο ρόλο σε τομείς καίριους για τη διαμόρφωση της πολιτικής συμπεριφοράς, της κοινωνικής συνείδησης της εργατικής τάξης και του λαού. Κυρίαρχη τάση είναι η διασύνδεση μαζί του, η εξάρτηση και η προσαρμογή στους γενικότερους σχεδιασμούς. Η γενική τάση διαπλοκής δεν αλλάζει από το γεγονός ότι τμήματα του ντόπιου κεφαλαίου πλήττονται από τις πολυεθνικές»[2]. Δυο συμπεράσματα: α) ο γενικός χαρακτηρισμός περί εξαρτημένης παραμένει και δεν αναιρείται. Ίσα ίσα υπάρχει συγκεκριμένη επιχειρηματολογία που θεμελιώνει τον εξαρτημένο χαρακτήρα της χώρας, β) η διαφοροποίηση έγκειται στον προσδιορισμό που μπαίνει για την εξαρτημένη Ελλάδα. Ενώ στο ντοκουμέντο του 10ου η Ελλάδα είναι μέσου επιπέδου ανάπτυξης, στο ντοκουμέντο του 15ου γίνεται αναφορά για ενδιάμεση θέση. Τοενδιάμεση θέση σχετικοποιεί αυτή τη θέση, αφού μπορεί να σημαίνει τάση και προς τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, ενώ το μέση θέση είναι περισσότερο ακριβές. Παρ’ όλα αυτά η θεώρηση του Προγράμματος είναι ξεκάθαρη στο ζήτημα της εξάρτησης και κατά βάση δεν αναιρεί τη θέση του προηγούμενου Προγράμματος. Γ. 17Ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΚΑΙ ΕΞΑΡΤΗΣΗ Στο 17ο συνέδριο στη θέση 9 με τίτλο Η θέση της Ελλάδας στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα και την ΕΕ, ενώ παραμένει η διαπίστωση ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε ενδιάμεση κι εξαρτημένη θέση στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα, διαπιστώνεται παράλληλα ότι«ενισχύθηκαν βασικά γνωρίσματα του ιμπεριαλιστικού σταδίου του ελληνικού καπιταλισμού, όπως η εξαγωγή κεφαλαίων στην ευρωπαϊκή και παγκόσμια αγορά. Η συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις. Η συμμετοχή στο σχεδιασμό και προώθηση αντεργατικών και αντιλαϊκών κατευθύνσεων και μέτρων βασικών ιμπεριαλιστικών κέντρων και ενώσεων, όπως είναι η ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Ταυτόχρονα ο ελληνικός καπιταλισμός υφίσταται τις συνέπειες των ανταγωνισμών, την όξυνση των αντιθέσεων και αντιφάσεων της ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης»[3] (η υπογράμμιση δική μας). Η γραμματέας του κόμματος φρόντισε να παρουσιάσει αναλυτικότερα τις παραπάνω εκτιμήσεις στη συνδιάσκεψη της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας (ΚΟΑ) σε μια τοποθέτηση που παρά τις αντιφάσεις της, λέει εμμέσως πλην σαφώς ότι η Ελλάδα είναι ιμπεριαλιστική: «Το έχουμε δει αυτό το θέμα και σε προηγούμενα συνέδρια. Τριάντα χρόνια μιλάμε για ανάπτυξη του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού στην Ελλάδα, για μονοπωλιακό καπιταλισμό. Ο ιμπεριαλισμός, όπως γνωρίζουμε, είναι μονοπωλιακός καπιταλισμός, είναι το ανώτατο και τελευταίο στάδιο του καπιταλισμού. Άλλοτε γράφεται ή λέγεται ανώτερο, ανώτατο, τελευταίο, αυτό που έχει σημασία είναι ότι ισχύει αυτό που η θεωρία μας υπογραμμίζει, ότι μετά από αυτό το στάδιο δεν υπάρχει κάτι άλλο, είναι το πρόθυρο στο σοσιαλισμό. Βεβαίως, ο καπιταλισμός και στο στάδιο αυτό εξελίσσεται σε κάθε χώρα, δε μένει στάσιμος. Η ουσία είναι ότι η εκτίμηση αυτή καθορίζει το χαρακτήρα της επανάστασης ως σοσιαλιστικής. »Δε μένουμε μόνο στο βασικό για τον ελληνικό καπιταλισμό, προσθέτουμε δίπλα και το ζήτημα της ενδιάμεσης, εξαρτημένης θέσης της χώρας στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, που δεν αλλάζει όμως το γενικό χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού. Άλλωστε εμείς ξέρουμε ότι υπάρχει η ανισόμετρη ανάπτυξη και σχέσεις ανισοτιμίας στις διακρατικές ιμπεριαλιστικές ενώσεις και γενικότερα στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. »Λόγου χάρη, δίνουν σημαντικά στοιχεία οι εξελίξεις της τελευταίας 15ετίας. Τα χρόνια που πέρασαν η Ελλάδα έπαιξε ένα σημαντικό ρόλο στα Βαλκάνια. Ήταν η μοναδική χώρα – μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ σε ένα χώρο που είχε ανατραπεί ο σοσιαλισμός κι ακόμα δεν είχε διαμορφωθεί ο καπιταλισμός. Η Ελλάδα ήταν το μακρύ χέρι όχι μόνο στον πόλεμο, έπαιξε ρόλο και στη διαμόρφωση του πολιτικού συστήματος. Λέμε στις Θέσεις ότι στην πορεία θα αρχίσει να υποβαθμίζεται αυτή η θέση, γιατί οι γειτονικές χώρες αναπτύσσονται καπιταλιστικά, προσελκύουν επενδύσεις. Υπάρχει και άλλη πλευρά, το μεγάλο κεφάλαιο ενδιαφέρεται να κάνει επενδύσεις σε μεγάλες αγορές, σε μεγαλύτερες αγορές σε σχέση με την ελληνική, π.χ. στην Τουρκία. »Γιατί μας ενδιαφέρουν όλα αυτά; Γιατί διεκδικούμε αναβάθμιση της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα; Όχι, βέβαια. Αλλά γιατί πρέπει να αξιοποιούνται και να υπολογίζονται οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, οι ανακατατάξεις που γίνονται γύρω μας. »Ο Λένιν ανάμεσα στα 5 βασικά γνωρίσματα του ιμπεριαλισμού αναδείκνυε το μονοπώλιο, δηλαδή στο πεδίο της οικονομίας. Γιατί το μονοπώλιο ωθεί στη συγκέντρωση, στις εξαγωγές κεφαλαίων, έχει συμφέρον και από τον πόλεμο για τη διανομή και αναδιανομή. »Βεβαίως, μιλούσε για μια χούφτα ιμπεριαλιστικών ηγετικών χωρών και σήμερα μπορούμε να το λέμε, σήμερα μάλιστα μια από αυτές, οι ΗΠΑ, είναι στην κορυφή. Όμως η αντίθεση αυτή ανάμεσα στις ισχυρές και στις λιγότερο ισχυρές, στις μεγάλες και στις μικρές, δεν είναι η κυρίαρχη, αλλά είναι μέρος του συνόλου των σχέσεων. Κι αν ήταν ή είναι και σήμερα αυτή η αντίθεση κυρίαρχη, γιατί οι άλλες χώρες, οι μικρές καπιταλιστικές, δεν κάνουν ένα μέτωπο απέναντι στις πιο ισχυρές; »Η εξάρτηση δε σημαίνει ότι καθυστερεί την ανάπτυξη του καπιταλισμού στη συγκεκριμένη εξαρτημένη χώρα. Το αντίθετο γίνεται, συμβάλλει στην ταχύτερη ανάπτυξη των καπιταλιστικών σχέσεων, βέβαια αυτό γίνεται με βάση τους νόμους του καπιταλισμού, την ανισομετρία. Συνεπάγεται και ανισόμετρη ανάπτυξη των κλάδων, και ένταση των δυσαναλογιών κλπ. Η εξάρτηση δεν αλλάζει το χαρακτήρα της επανάστασης, ούτε δημιουργεί δυνατότητα μιας ενδιάμεσης επαναστατικής εξουσίας. »Ο όρος σήμερα “εθνική ανεξαρτησία” δεν ανταποκρίνεται στις σημερινές συνθήκες. Όταν εμείς προτείνουμε αποδέσμευση από ΕΕ και ΝΑΤΟ, αυτό μπορεί και πρέπει να βρίσκει σύμφωνους και συνεργαζόμενους, γενικότερα λαϊκές δυνάμεις που βλέπουν το ζήτημα της “εθνικής ανεξαρτησίας” από τη δική τους σκοπιά. Μπορεί να μιλάς για πάλη για την εθνική ανεξαρτησία (ανεξάρτητα πόσο δόκιμος είναι ο όρος) και να μη θίγεις το ζήτημα των δεσμεύσεων και εξαρτήσεων που επιβάλλει η ΕΕ και το ΝΑΤΟ; Γιατί δεν μπορούμε μ’ αυτή τη θέση να κερδίσουμε κι ανθρώπους που συμφωνούν στο ότι κάθε λαός πρέπει να αποφασίζει για τη μοίρα του»[4] (οι υπογραμμίσεις δικές μας). Πριν γίνει αναφορά στο 18ο συνέδριο, θα πρέπει να παραθέσουμε ορισμένες σκέψεις για το παραπάνω απόσπασμα. Η ΑΠ υπονοεί ότι η Ελλάδα είναι ιμπεριαλιστική χώρα, απλώς δεν το διατυπώνει με σαφήνεια. Υπονοεί, ακόμη, πως όποιος αναφέρεται στο ζήτημα της εξάρτησης σταδιοποιεί την επαναστατική διαδικασία. Επιπλέον, υπαινίσσεται πως η ύπαρξη των μονοπωλίων σε μια χώρα καθορίζει τον ιμπεριαλιστικό της χαρακτήρα. «Ο όρος εθνική ανεξαρτησία δεν ανταποκρίνεται στις σημερινές συνθήκες», καταλήγει η Α. Παπαρήγα, χωρίς να εξηγεί το γιατί. Κατ’ αρχάς, να διευκρινίσουμε το εξής. Όταν ο Λένιν έκανε περιοδολόγηση του καπιταλισμού με βάση τα εθνικά κινήματα, διέκρινε δύο εποχές: στην πρώτη εποχή ξυπνούν τα εθνικά κινήματα, στη δεύτερη τα μαζικά αστικοδημοκρατικά κινήματα εκλείπουν. Ωστόσο, ο διαλεκτικός Λένιν σπεύδει να συμπληρώσει: «Βέβαια, οι εποχές αυτές δε χωρίζονται η μια από την άλλη με τείχη, μα συνδέονται με πολυάριθμους κρίκους, ενώ οι διάφορες χώρες διαφέρουν επίσης σχετικά με την ταχύτητα της εθνικής ανάπτυξης, την εθνική σύνθεση του πληθυσμού, την κατανομή του κ.λπ. κ.λπ. Ούτε λόγος να γίνεται ότι οι μαρξιστές μιας δοσμένης χώρας δεν μπορούν να καταπιαστούν με την επεξεργασία του εθνικού τους προγράμματος χωρίς να υπολογίσουν όλες αυτές τις γενικές ιστορικές και συγκεκριμένες κρατικές συνθήκες»[5]. Προφανώς, δε διερχόμαστε, στην Ευρώπη, μια εποχή ανάλογη με αυτήν του Λένιν. Όμως, αυτό δε σημαίνει ότι ο τρόπος σκέψης του Λένιν είναι άχρηστος. Το συμπέρασμα περί τέλους της χρησιμότητας του όρου «εθνική ανεξαρτησία» ήταν τουλάχιστον βιαστικό. Πέραν του ότι δεν εξηγείτο το λανθασμένο της χρήσης του, από το ότι δεν υπάρχει μιαν εξήγηση γιατί μέχρι πριν από λίγα χρόνια είχε νόημα ενώ αίφνης αυτό το νόημα εξανεμίστηκε, από το ότι δεν αναδεικνύεται μέσα από το παραπάνω απόσπασμα το περιεχόμενο του όρου όσο αυτός χρησιμοποιούνταν, η τοποθέτηση αυτή δείχνει να μην κατανοεί ότι οι πολιτικοί όροι –τουλάχιστον κάποιοι εξ αυτών– διέπονται από ιστορικότητα: μεταλλάσσεται το περιεχόμενο τους ανάλογα με την εποχή που διανύουμε. Αν κάποτε ο όρος εθνική ανεξαρτησία σήμαινε τη συγκρότηση εθνικών κινημάτων με τη συμμετοχή και της αστικής τάξης ή μέρους της, σήμερα δεν τίθεται τέτοιο ζήτημα. Ο προοδευτικός ρόλος της αστικής τάξης έχει παρέλθει προ πολλού, οπότε σήμερα, αλλά και σε πρόσφατες παρελθούσες εποχές, ο όρος εθνική ανεξαρτησία σήμαινε και σημαίνει την ανάγκη αποδέσμευσης από τα ιμπεριαλιστικά δεσμά που κρατούν «δεμένα» τα λαϊκά στρώματα. Επιπλέον, δεν κατανοούμε για ποιο λόγο ο όρος «κυριαρχικά δικαιώματα» που αντικατέστησε στην κομματική ορολογία τον όρο «εθνική ανεξαρτησία», είναι επιστημονικότερος ή πιο μαρξιστικός, από τη στιγμή, μάλιστα, που πρόκειται για έναν όρο που χρησιμοποιείται κατά κόρο σε διεθνείς οργανισμούς, στη διεθνή ορολογία, από αστικά και μικροαστικά κόμματα. Τι ακριβώς είναι τα κυριαρχικά δικαιώματα, σε ποια κοινωνικά στρώματα αναφέρονται, ποιο είναι το πολιτικό και οικονομικό περιεχόμενο αυτού του όρου; Η απεμπόληση του όρου «εθνική ανεξαρτησία» δεν είναι παρά μια στατική αντιμετώπιση του ζητήματος[6]. Η «νέα» άποψη που ακύρωνε την έννοια της εθνικής ανεξαρτησίας, έφερνε σε αντίθεση το κόμμα με το πολύ πρόσφατο παρελθόν του. Για παράδειγμα: τα μπλοκ των διαδηλωτών του ΚΚΕ, επί πρωθυπουργίας Σημίτη, κατά τις πορείες τους στην αμερικανική πρεσβεία βροντοφώναζαν (και ασφαλώς καλά έκαναν) το σύνθημα: «Κυβέρνηση Σημίτη υπάλληλοι του ΝΑΤΟ, η Ελλάδα δεν είναι προτεκτοράτο». Η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ που έχει αποφασίσει πως η Ελλάδα δεν είναι εξαρτημένη, υποχρεούται να απαντήσει στο εξής ερώτημα: το σύνθημα ήταν σωστό ή λάθος; Ή μήπως ακόμη το γεγονός ότι τα μέλη του ΚΚΕ έστειλαν τους νατοϊκούς στη λαχαναγορά της Θεσσαλονίκης ήταν μια πράξη πολιτικά λανθασμένη, αφού υπονοούσε σχέσεις πολιτικής εξάρτησης και επιδίωκε τη γελοιοποίηση του ισχυρού ιμπεριαλιστή; Τα ερωτήματα αυτά προφανώς είναι ρητορικά. Το ΚΚΕ μέσα από την αντιιμπεριαλιστική του δράση στο πρόσφατο παρελθόν, αλλά και σε προηγούμενες δεκαετίες (π.χ. με την έντονη προβολή του συνθήματος «έξω οι βάσεις του θανάτου»), μπόρεσε να συγκινήσει τμήματα του ελληνικού πληθυσμού πέρα από τη στενή κομματική του επιρροή. Αυτό ήταν αναμφισβήτητα ένα μεγάλο κέρδος για το κίνημα. Σήμερα; Κι όμως, παρά αυτήν την τοποθέτηση περί τέλους του όρου «εθνική ανεξαρτησία», το ΠΓ της ΚΕ έρχεται λίγα χρόνια μετά και τοποθετείται ως εξής: «Πατριωτισμός είναι το δίκιο του λαού. Σημαίνει λαϊκή χειραφέτηση και συμμαχία κατά του κεφαλαίου, εγχώριου και ξένου, αποδέσμευση από όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Μόνο η λαϊκή εξουσία και οικονομία μπορεί να εξασφαλίσει την εθνική κυριαρχία, την προστασία της χώρας από τις ιμπεριαλιστικές επιβουλές, υπέρ του λαϊκού συμφέροντος»[7]. Πέρα από το γεγονός ότι τοποθετήσεις όπως η παραπάνω χαρακτηρίζονται από μοιρολατρία, αφού τη λύση όλων των προβλημάτων την εναποθέτουν στη δικτατορία του προλεταριάτου, αποκλείοντας με αυτόν τον τρόπο τη δυνατότητα κατακτήσεων στον καπιταλισμό, αντιφάσκει με την προηγούμενη τοποθέτηση της Α. Παπαρήγα που παραθέσαμε. Στην ανακοίνωση του ΠΓ αναγνωρίζεται ότι 1) θέμα εθνικής κυριαρχίας υφίσταται και 2) υπάρχουν ιμπεριαλιστικές επιβουλές για την Ελλάδα. Η ηγεσία του ΚΚΕ κάνει αυτήν τη στροφή για ένα και μόνο λόγο: δέσμια μιας οπορτουνιστικής λογικής αναγκάζεται να μιλήσει για εθνική κυριαρχία και για ιμπεριαλισμό, αφού η πραγματικότητα την αναγκάζει να κάνει κάτι τέτοιο. Πώς άλλωστε να μιλήσεις στην Ελλάδα της τρόικας, του Φούχτελ, του Ράιχενμπαχ και της υποθήκευσης όλου του δημόσιου πλούτου στους δανειστές, για αλληλεξάρτηση; Παρ’ όλα αυτά, όπως θα δούμε παρακάτω η ηγεσία του ΚΚΕ δεν κάνει παρά μερικές διορθωτικές κινήσεις μόνο και μόνο για να μη φανεί εκτός τόπου και χρόνου. Ωστόσο, κατά βάση διατηρεί την καταστροφική της θεώρηση για τη θέση της Ελλάδας στον παγκόσμιο καπιταλισμό. Δ. 18Ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΚΑΙ ΕΞΑΡΤΗΣΗ Περνάμε τώρα στο 18ο συνέδριο στο οποίο γίνεται ένα ακόμη βήμα διολίσθησης, ακόμη μεγαλύτερο αυτή τη φορά, αφού ο χαρακτηρισμός της εξαρτημένης Ελλάδας εξαφανίζεται. Στη θέση 26 με τίτλο «Η θέση της (σ.σ. Ελλάδας) στο ιμπεριαλιστικό σύστημα» γράφεται: «Στο πλαίσιο της ανισόμετρης ανάπτυξης, ο ελληνικός καπιταλισμός διατηρεί την αναβαθμισμένη θέση του στα Βαλκάνια, που πραγματοποιήθηκε μετά την καπιταλιστικοποίησή τους, ενώ δε μεταβάλλεται η ενδιάμεση θέση του στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα»[8]. Τα ερωτήματα που ανακύπτουν, λοιπόν, είναι τα εξής: [i] Πώς είναι δυνατό ενώ στο μέχρι τότε ισχύον πρόγραμμα του ΚΚΕ να διαπιστώνεται όχι μόνο ότι η Ελλάδα είναι εξαρτημένη αλλά και ότι η εξάρτησή της βαθαίνει, αυτό ξαφνικά να αλλάζει και να καταγράφεται η ενδυνάμωση των ιμπεριαλιστικών της χαρακτηριστικών με συνέπεια την εξαφάνιση του χαρακτηρισμού της «εξαρτημένης»;Ποιες οικονομικές και πολιτικές μελέτες στηρίζουν ένα τέτοιο συμπέρασμα και γιατί αυτές δεν έγιναν ή αν έγιναν, γιατί δεν παρουσιάστηκαν; [ii] Πώς άλλαξε μια βασικότατη προγραμματική θέση μέσα από ένα συνέδριο μη προγραμματικό; Συνάδει κάτι τέτοιο με το καταστατικό του κόμματος; [iii] Αν πράγματι έχουν αλλάξει κάποιες συνθήκες που καθιστούν ξεπερασμένη την προηγούμενη εκτίμηση, γιατί δεν υπάρχει μια ευθεία παραδοχή; Αν πάλι το ΚΚΕ έκανε λάθος όλα τα προηγούμενα χρόνια, γιατί δε λέγεται ρητά και χωρίς περιστροφές; Αυτό δεν επιβάλλει η κομμουνιστική κριτική και αυτοκριτική, η κομμουνιστική ηθική σε τελευταία ανάλυση; [iv] Πώς είναι δυνατό σε μια σειρά γραμμάτων στον προσυνεδριακό του 18ου να επισημαίνεται από πολλά κομματικά μέλη η παραβίαση που έχει γίνει και να δίνεται απάντηση με δισέλιδο άρθρο σε περίοδο προσυνεδριακής συζήτησης;[9] Και μάλιστα με ένα άρθρο που αναλύει το ζήτημα της εξάρτησης και αλληλεξάρτησης παίρνοντας σαφώς θέση υπέρ της δεύτερης; Και όχι μόνο αυτό. Το άρθρο στερείται επιστημονικότητας αφού ο συντάκτης του απαντά με αναφορές μόνο στο Μαρξ, δηλαδή με αναλύσεις για τον προμονοπωλιακό καπιταλισμό και χωρίς καμία απολύτως αναφορά στο Λένιν που όρισε και ανέλυσε τον ιμπεριαλισμό… [v] Αν η εξάρτηση δεν αποδίδει την πραγματικότητα για την Ελλάδα τότε τι νόημα έχουν οι αναφορές περί ανισόμετρης ανάπτυξης; Έχει κάποιο πολιτικό παρεπόμενο η ύπαρξη της ανισομετρίας ή πρόκειται για ένα ακαδημαϊκό απόφθεγμα; Και πώς διαφοροποιείται η γραμμή ενός κομμουνιστικού κόμματος σε μια ιμπεριαλιστική χώρα από την αντίστοιχη γραμμή σε μια εξαρτημένη; Η θέση αυτή του 18ου συνεδρίου υποστηρίχθηκε με ανιστόρητα αποφθέγματα. Ορισμένα στελέχη δε δίστασαν να διατυπώσουν δημόσια θέσεις που έρχονταν σε κατάφωρη αντίθεση με την εκτίμηση του Προγράμματος του ΚΚΕ. Μια τέτοια χαρακτηριστική περίπτωση είναι αυτή του Μάκη Μαΐλη, ο οποίος σε κείμενο σχετικό με τα «Ιουλιανά» αναφέρει πως την περίοδο των Ιουλιανών, δηλαδή τη δεκαετία του 1960, «δεν είχε φτάσει η στιγμή που η αστική τάξη θα επέβαλε την αναβάθμισή της στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, “απογαλακτίζοντάς” την από τον εμφύλιο αναγκαστική “κηδεμονία” των ΗΠΑ στην από κοινού χάραξη της αστικής πολιτικής. Αυτός ακριβώς ο στόχος, μέσα από διαπάλη, ήταν το περιεχόμενο του “αντιαμερικανισμού” του Α. Παπανδρέου, που αργότερα υλοποιήθηκε πρωταρχικά από τον Κ. Καραμανλή και στη συνέχεια από το ΠΑΣΟΚ. Και ναι μεν η θέση της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα παρέμενε κατά πολύ υποδεέστερη σε σύγκριση με τις ΗΠΑ, με όσες συνέπειες είχε κι έχει αυτό, ωστόσο η εγχώρια αστική τάξη σαφώς αυτονομήθηκε και στις σχέσεις με τις ΗΠΑ (!)»[10] (η υπογράμμιση δική μας). Ε. ΤΟ 19Ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ Από το 18ο συνέδριο «κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι», ξέσπασε η πιο σοβαρή καπιταλιστική κρίση μετά από αυτήν του 1929-1933 και η Ελλάδα έχει υποστεί τις συνέπειές της με τον πιο δραματικό τρόπο. Η είσοδος του ΔΝΤ στην Ελλάδα, η θέσπιση της δανειακής σύμβασης, το αγγλικό δίκαιο με το οποίο πλαισιώνονται οι όροι δανεισμού, η παράδοση της εθνικής κυριαρχίας μέσα από συγκεκριμένα άρθρα της δανειακής σύμβασης και προσφάτως μέσα από την πράξη νομοθετικού περιεχομένου, οι Ευρωπαίοι επίτροποι που αλωνίζουν τα ελληνικά υπουργεία και τις ελληνικές υπηρεσίες, οι υποδείξεις που έχουν την ισχύ διαταγής στην ελληνική κυβέρνηση από Ευρωπαίους αξιωματούχους και που έφτασαν μέχρι και να μιλάνε για τον περιορισμό του ελληνικού στρατού, όχι μόνο δεν αφήνουν αμφιβολία για τον εξαρτημένο χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού, αλλά υπογραμμίζουν και τη νέα φάση εξάρτησης της Ελλάδας που φέρει πλέον χαρακτηριστικά νεοαποικιοκρατίας. Η νέα κατάσταση εξανάγκασε την ηγεσία του ΚΚΕ σε μια σχετική αναδίπλωση που ωστόσο είναι κίβδηλη. Συγκεκριμένα στις Θέσεις του 19ου α) αναφέρεται πλείστες φορές ο όρος ανισομετρία (που πρέπει να διευκρινίσουμε βεβαίως ότι συνδέεται αλλά δεν ταυτίζεται με τον όρο εξάρτηση), β) διαπιστώνεται ότι η Ελλάδα ανήκει στη κατηγορία των ασθενέστερων και υπερχρεωμένων χωρών της Ευρωζώνης (θέση 4) και πως ο ελληνικός καπιταλισμός επωφελήθηκε για κάποια χρόνια (άρα πλέον δεν επωφελείται) από τις εξελίξεις στα Βαλκάνια, τον Εύξεινο Πόντο κ.λπ. (θέση 21), γ) η προηγούμενη θεώρηση που υπονοούσε την Ελλάδα ως ιμπεριαλιστική αναδιατυπώνεται (πρόσκαιρα όπως θα δούμε λίγο παρακάτω) και θεωρείται πως «στο πλαίσιο της ανισόμετρης ανάπτυξης η Ελλάδα, με στοιχεία υποχώρησης, παραμένει σε ενδιάμεση θέση στη διεθνή ιμπεριαλιστική πυραμίδα, με εξαρτήσεις από τις ΗΠΑ και την ΕΕ» (θέση 5), δ) διατυπώνεται η θέση για ανισότιμη αλληλεξάρτηση (Θέση 72) και ε) υπονοείται και πάλι ότι η Ελλάδα είναι ιμπεριαλιστική αφού σύμφωνα με τη θέση 72 «ο ελληνικός καπιταλισμός βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο […]». Γιατί, όμως, υποστηρίζω ότι η αναδίπλωση είναι κίβδηλη; [i] Είναι άλλο να υποστηρίζει κάποιος πως η Ελλάδα είναι εξαρτημένη και άλλο ότι έχει εξαρτήσεις. Είναι ολοφάνερο ότι το εξαρτημένη έχει μεγαλύτερο φορτίο από ότι τοεξαρτήσεις. Το εξαρτήσεις είναι ένα τέχνασμα που ωστόσο είναι απολύτως προβληματικό. Αν κάποιος υιοθετεί το σχήμα της αλληλεξάρτησης –και η ηγεσία του ΚΚΕ το έχει υιοθετήσει– μπορεί κάλλιστα να υποστηρίξει ότι το ένα καπιταλιστικό κράτος εξαρτάται από το άλλο και άρα υπάρχουν εξαρτήσεις και για τον ένα και για τον άλλο. [ii] Πουθενά δεν εξηγείται για ποιο λόγο δεν υπάρχει διατύπωση ανάλογη του 18ουσυνεδρίου και γιατί υπάρχει αυτή η διαφοροποίηση. Η απουσία εξηγήσεων έχει ένα και μόνο σκοπό: η όποια θεώρηση να προσαρμόζεται κατά το δοκούν. Η υποτιθέμενη ιδεολογική καθαρότητα της ΚΕ είναι αρκούντως θολή (θα δούμε παρακάτω ότι σε κείμενο «γραμμής» που δημοσιεύτηκε στο Ριζοσπάστη κατόπιν των Θέσεων, η θέση περί ανισότιμης αλληλεξάρτησης έχει υποστεί κάποιες διαφοροποιήσεις). [iii] Μέσα στο κείμενο των Θέσεων υπάρχουν σοβαρές αντιφάσεις. Από τη μια διαπιστώνεται ότι με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και των κατοπινών Συμφωνιών εκχωρούνται εθνοκρατικά δικαιώματα (και μάλιστα δε χρησιμοποιείται ο συνήθης όρος κυριαρχικά δικαιώματα/θέση 10), από την άλλη κατηγορούνται όσοι μιλάνε για απώλεια της εθνικής κυριαρχίας (θέση 28). [iv] Χρησιμοποιείται και πάλι ο όρος ιμπεριαλιστική πυραμίδα. Ο όρος από μόνος του μπορεί να μη δημιουργεί πρόβλημα. Δημιουργεί πρόβλημα στο βαθμό που κάποιος έχει στο μυαλό του δογματικές θεωρήσεις. Αν για παράδειγμα μιλάμε για το συσσωμάτωμα των ιμπεριαλιστικών χωρών τότε ο όρος δεν είναι προβληματικός. Αν, όμως, εντός της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας εμπεριέχονται όλες οι καπιταλιστικές χώρες τότε το ιδεολογικό και θεωρητικό παράπτωμα είναι πολύ μεγάλο. [v] Θα πρέπει επιτέλους να εξηγηθεί τι σημαίνει πως ο ελληνικός καπιταλισμός βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό στάδιο ανάπτυξής του». Αυτό σημαίνει ή όχι ότι είναι ιμπεριαλιστική; Γιατί αν δε σημαίνει κάτι τέτοιο ποια είναι η ερμηνεία του; ΣΤ. Η ΕΞΑΡΤΗΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ Όλες τις καπιταλιστικές χώρες ανεξάρτητα από τη θέση τους στο σύστημα του ιμπεριαλισμού, ανεξάρτητα από το αν είναι ιμπεριαλιστικές, αν τείνουν να γίνουν τέτοιες, αν είναι εξαρτημένες, αν είναι αποικιοκρατούμενες κ.λπ. τις διαπερνά η βασική αντίθεση. Η αντίθεση, δηλαδή, ανάμεσα στο κεφάλαιο και στην εργασία. Τι σημαίνει αυτή η αντίθεση; Σημαίνει ότι από τη μια η παραγωγή έχει κοινωνικό χαρακτήρα και από την άλλη τα παραγόμενα προϊόντα ιδιοποιούνται από την ατομική καπιταλιστική ιδιοκτησία. Η αντίθεση αυτή είναι αγεφύρωτη και εκφράζει το βαθύτατο ανταγωνισμό ανάμεσα στη μισθωτή εργασία και στο κεφάλαιο. Η λύση της αντίθεσης αυτής επιτυγχάνεται μόνο με την κοινωνική επανάσταση και καμία μεταρρύθμιση εντός του καπιταλισμού δεν μπορεί να την λύσει. Όλες οι άλλες αντιθέσεις που υπάρχουν στον καπιταλισμό είναι παράγωγα της βασικής και αυτός είναι ο λόγος που η βασική χαρακτηρίζεται ως τέτοια. Οι αντιθέσεις μεταξύ χειρωνακτικής και πνευματικής εργασίας, ανάμεσα σε αστική τάξη και μεσαία στρώματα, ανάμεσα στην εργατική τάξη και τα μεσοστρώματα κ.λπ. είναι δευτερεύουσες και καθορίζονται από τη βασική. Όμως, εκτός της βασικής αντίθεσης σε κάθε χώρα υπάρχει και η κυρίαρχη αντίθεσηπου καθορίζεται από το επίπεδο καπιταλιστικής ανάπτυξης της χώρας, από την πολιτική της δύναμη, από τις σχέσεις της με τις άλλες χώρες, από την ιστορική περίοδο που διανύουμε κ.λπ. Με λίγα λόγια αυτή η αντίθεση συνδέεται με τις ιδιαιτερότητες του καπιταλισμού που υπάρχει σε κάθε χώρα. Στην Ελλάδα κυρίαρχη αντίθεση είναι αυτή ανάμεσα στα εγχώρια και ξένα μονοπώλια και στη συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού λαού. Τα μονοπώλια ανεξάρτητα από την εθνική τους προέλευση εκμεταλλεύονται με τον πιο στυγνό τρόπο την εργατική τάξη, εξασφαλίζουν τα μονοπωλιακά υπερκέρδη και καθορίζουν τις μονοπωλιακές τιμές, διεισδύουν σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής: υγεία, παιδεία, ασφάλιση, πολιτισμός, κοινωφελείς οργανισμούς κ.λπ. Ταυτόχρονα η συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου που επιτυγχάνουν, τους δίνει και τη δύναμη να συμπιέζουν μέχρι κονιορτοποίησης τα μεσαία στρώματα. Επομένως, η δράση των μονοπωλίων έρχεται αντικειμενικά αντιμέτωπη όχι μόνο με την εργατική τάξη αλλά με τα λαϊκά στρώματα. Η κατάσταση αυτή δημιουργεί αντικειμενικά το έδαφος για αιτήματα ευρύτερης συσπείρωσης, για μεταβατικά αιτήματα και για μίνιμουμ πρόγραμμα, για κοινωνικές συμμαχίες που θα αμφισβητήσουν την εξουσία των μονοπωλίων. Επομένως, βάζει στην ημερήσια διάταξη αντιμονοπωλιακά αιτήματα και στόχους που δεν ταυτίζονται πλήρως με τα αντικαπιταλιστικά, αλλά συνδέονται στενότατα. Αν, λοιπόν, δεχόμαστε ότι υπάρχει κυρίαρχη αντίθεση και αν αυτή είναι ανάμεσα στα μονοπώλια και στο λαό, τότε προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι αυτή απουσιάζει παντελώς από τις Θέσεις του 19ου συνεδρίου της ΚΕ του ΚΚΕ. Η κυρίαρχη αντίθεση συνδέεται άμεσα με το ζήτημα της εξάρτησης, αφού μέσα σε αυτή την αντίθεση «παίζουν» έντονα τα ξένα μονοπώλια και αφού μέσω της δράσης τους επιτυγχάνουν τη μεταφορά υπεραξίας από την Ελλάδα σε άλλες χώρες και τη διπλή εκμετάλλευση του ελληνικού προλεταριάτου, ενώ παράλληλα θέτει σε αμφισβήτηση την εθνική κυριαρχία της χώρας. Η ηγεσία του ΚΚΕ αρνείται την ύπαρξη της κυρίαρχης αντίθεσης, που η αξιοποίησή της βοηθά στην ανάδειξη της βασικής και στην ευκολότερη προσέγγιση του στρατηγικού στόχου. Η εξαφάνιση ή σε κάθε περίπτωση η υποβάθμιση της κυρίαρχης αντίθεσης φαίνεται και από σειρά τοποθετήσεων της γενικής γραμματέως της ΚΕ του ΚΚΕ (ΑΠ) και γίνεται μέσα από την ταύτιση βασικής και κυρίαρχης αντίθεσης: «Επί τριάντα χρόνια ζούμε την αντιπαράθεση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, στη Βουλή, στο αστικό πολιτικό σύστημα. Μια αντιπαράθεση βεβαίως που κυριάρχησε και μέσα στην ελληνική κοινωνία. Μια αντιπαράθεση που ιδιαίτερα από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 και μετά και ακόμα περισσότερο στις αρχές της δεκαετία του ’90, παραμόρφωσε κυριολεκτικά, διαστρέβλωσε, έκρυψε την πραγματική αντιπαράθεση που υπάρχει μέσα στην ελληνική κοινωνία, που εμείς τη λέμε αντίθεση εργαζόμενος λαός-μονοπώλια, θέλετε να πείτε κεφάλαιο-εργασία; Πείτε το όπως θέλετε, για να μην κάνω αναλύσεις», η υπογράμμιση δική μας[11]. Επίσης, στην τοποθέτησή της στη 14η Διεθνή Συνάντηση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων η ΑΠ είπε: «Ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης είναι ο δρόμος που οδηγεί στη χαλαρότερη ή στενότερη ενσωμάτωση προς το ιμπεριαλιστικό σύστημα και για αυτό ο αντιιμπεριαλιστικός αγώνας είναι αντικαπιταλιστικός αφού έχουμε να κάνουμε με το ιμπεριαλιστικό στάδιο του καπιταλισμού»[12]. Σύντομα συμπεράσματα: για την ΑΠ η κυρίαρχη αντίθεση εξαφανίζεται μέσω της ταύτισής της με τη βασική, ενώ ο αντικαπιταλιστικός αγώνας είναι το ίδιο και το αυτό με τον αντιιμπεριαλιστικό. Πρόκειται για μια δογματική θεώρηση των αντιθέσεων και της πολιτικής. Η κυρίαρχη αντίθεση έχει πολλά στοιχεία της βασικής αλλά έχει και διαφορές. Ο αντιιμπεριαλιστικός αγώνας έχει έντονα στοιχεία αντικαπιταλιστικού αγώνα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν οδηγεί σε μια πούρα σοσιαλιστική επανάσταση. Ο αντιιμπεριαλιστικός και αντιμονοπωλιακός αγώνας και τα αντίστοιχα αιτήματα για χώρες όπως η Ελλάδα είναι εκείνος ο δρόμος που μπορεί να ριζοσπαστικοποιήσει συνειδήσεις, να βάλει σε κίνηση τις μάζες, να δημιουργήσεις πολιτικές και κοινωνικές ανακατατάξεις και σε τελική ανάλυση να κάνει ορατή την αναγκαιότητα της κοινωνικής ανατροπής και της δικτατορίας του προλεταριάτου. Άλλωστε, καθαρή σοσιαλιστική επανάσταση δε θα συμβεί ποτέ όπως έλεγε ο Λένιν που για κάποιους μάλλον είναι οπορτουνιστής του χειρίστου είδους: «Γιατί, όταν νομίζει κανείς ότιμπορεί να νοηθεί κοινωνική επανάσταση χωρίς εξεγέρσεις των μικρών εθνών στις αποικίες και στην Ευρώπη, χωρίς επαναστατικές εκρήξεις μιας μερίδας των μικροαστών με όλες τις προλήψεις τους, χωρίς κίνημα των μη συνειδητών προλεταριακών και μισοπρολεταριακών μαζών ενάντια στο τσιφλικάδικο, εκκλησιαστικό, μοναρχικό, εθνικό κ.τ.λ. ζυγό, όταν σκέπτεται κανείς έτσι, σημαίνει ότι απαρνείται την κοινωνική επανάσταση. Είναι σαν να πρόκειται να συνταχθεί από το ένα μέρος ένας στρατός που θα πει: “εμείς είμαστε υπέρ του σοσιαλισμού”, και από το άλλο, ένας άλλος στρατός που θα πει: “εμείς είμαστε υπέρ του ιμπεριαλισμού”, κι αυτό φαντάζονται ότι θα είναι κοινωνική επανάσταση!! […]. »Όποιος περιμένει μια “καθαρή” κοινωνική επανάσταση δε θα την δει ποτέ του. Αυτός είναι επαναστάτης στα λόγια που δεν καταλαβαίνει τι θα πει αληθινή επανάσταση»[13], οι υπογραμμίσεις στο πρωτότυπο. Ζ. ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΗΜΑ ΤΗΣ ΑΛΛΗΛΕΞΑΡΤΗΣΗΣ Είναι αυτονόητο πως αλληλεξάρτηση υπάρχει όχι μόνο στον ιμπεριαλισμό, αλλά υπήρχε και στον προμονοπωλιακό καπιταλισμό και σε όλες τις προηγούμενες ταξικές κοινωνίες. Η αλληλεξάρτηση από μόνη της δε σημαίνει τίποτα ή καλύτερα απλώς σημαίνει το αυτονόητο.Δε δείχνει σε καμία περίπτωση, αντιθέτως συγκαλύπτει, τις οικονομικές και πολιτικές σχέσεις μεταξύ των κρατών. Καθιστά εντελώς άχρηστη και ανούσια την όποια αναφορά για ανισόμετρη ανάπτυξη. Γιατί αν η ανισομετρία πραγματοποιείται σε καθεστώς αλληλεξάρτησης κι όχι εξάρτησης για ποιο λόγο αναφερόμαστε σε αυτήν;[14] Όταν οι κλασικοί χρησιμοποίησαν την έννοια της αλληλεξάρτησης στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο ασφαλώς και δεν είχαν κατά νου να την αντιπαραθέσουν στην έννοια της εξάρτησης, αλλά να περιγράψουν το φαινόμενο της διεθνοποίησης: «[…] Οι παλιές ανάγκες που ικανοποιούνταν με τα ντόπια προϊόντα πέρασαν πια και στον τόπο τους παρουσιάστηκαν σήμερα άλλες καινούριες, που για να ικανοποιηθούν απαιτούνε προϊόντα από χώρες και κλίματα πολύ μακρινές. Το
Σχόλιο από Εργατικός Αγώνας | 03/06/2014
[…] «Τα παιδιά του Κολιγιάννη ποιόν είχανε πατέρα;» […]

Πίνγκμπακ από Τι συμβαίνει με το ΚΚΕ; | Und ich dachte immer | 27/05/2015
6.07.2015

Τα παιδιά του Αλτουσέρ ποιον είχανε πατέρα;

ΚΩΣΤΑΣ Θ. ΚΑΛΦΟΠΟΥΛΟΣ

Ηταν ο αγαπημένος γκουρού της Β΄ Πανελλαδικής (μαζί με τον Μπαλιμπάρ), στα τέλη του ’70, ο Μπαρτ της ιδεολογίας, το συμπλήρωμα του Πουλαντζά, ο φυσικός ηγέτης των νέο- και μεταμαρξιστών. Δεν χρειαζόταν να έχεις διαβάσει το «Κεφάλαιο», πράγμα φυσιολογικά αδύνατο, αρκούσε όμως μαζί του να έχεις μελετήσει το «Διαβάζοντας το Κεφάλαιο». Για τους πραγματικούς μύστες η «Υποστήριξη της Αμιένης» ήταν το κείμενο-κλειδί για να διεισδύσει κανείς στον «φωτεινό θάλαμο» της σκέψης του. Οπως κάθε Γάλλος που σέβεται τον εαυτό του, από τον Καμύ μέχρι τον Γκενζμπούρ, στις φωτογραφίες εμφανιζόταν μ’ ένα τσιγάρο ή ένα πουράκι στο χέρι, διαβάζοντας εφημερίδα (σε μια φωτογραφία του ’78 ξεχωρίζει στο γραφείο του η Humanité).

Ο Λουί Αλτουσέρ ήταν άνθρωπος της θεωρίας: η «σκέψη πάνω στη σκέψη» καθοδήγησε την εργοβιογραφία του, ανατρέποντας συσχετισμούς και ισορροπίες, προτάσσοντας το εποικοδόμημα αντί της οικονομίας και την κυριαρχία των ιδεολογικών μηχανισμών του κράτους (ΙΜΚ, σχολείο, αστυνομία, οικογένεια).

Ολα αυτά είχαν γίνει για αρκετό διάστημα παιγνίδι στα χέρια των «παιδιών του Μαρξ και της Coca Cola», από τον γαλλικό Μάη (του Γκοντάρ) μέχρι τους νεαρούς επιγόνους του ΚΚΕ Εσωτερικού, όταν αποτόλμησαν τη σύγκρουση με τους πνευματικούς τους πατέρες.

Ζούμε σε καιρούς πραγματικά ζοφερούς. Η χρεοκοπία της ιδεολογίας, στη νεοελληνική εκδοχή της (στρεβλή, ανάπηρη, προγλωσσική) συμπαρέσυρε την οικονομία και την κοινωνία στην πραγματική χρεοκοπία της χώρας. Η εξαθλίωση των μαζών, που θα επιτάχυνε τον κοινωνικό μετασχηματισμό (προς τα πού;), δεν δημιουργεί προλετάριους, αλλά απεγνωσμένους συνταξιούχους, μισθωτούς και επαγγελματίες, ζητιάνους στην ουρά μπροστά σ’ ένα ΑΤΜ.

Σ’ ένα παλιό του κείμενο («Μ’ ενδιαφέρει η περίπτωση Αλτουσέρ…»), ο Χάινερ Μίλερ διερευνά την αναγκαία αποτυχία των διανοουμένων (Μαρά, Πουλαντζάς, Παζολίνι, Φουκό), καταλήγοντας στο τραγικό συμπέρασμα «Το πρώτο γεγονός στη ζωή του Αλτουσέρ ήταν η δολοφονία της γυναίκας του»: για πρώτη φορά ο θεωρητικός γίνεται (κυριολεκτικά) χειρωνάκτης, πνίγοντας με τα χέρια του τη σύντροφό του.

Ανάλογα και τα «παιδιά του Αλτουσέρ» στην Ελλάδα: έγιναν από «θεωρητικοί» χειρωνάκτες. Στραγγάλισαν στην υπνοβατική παρόρμησή τους την ελληνική κοινωνία, καθιστώντας την αμήχανη Ευρώπη σε ιατροδικαστική υπηρεσία. Με ελάχιστο εγγυημένο κόστος: 60 ευρώ την ημέρα.

Κι όλα αυτά χωρίς μια στοιχειώδη «συγγνώμη» στον ελληνικό λαό.

http://www.kathimerini.gr/822406/article/politismos/vivlio/ta-paidia-toy-altoyser-poion-eixane-patera

Σχόλιο από Θ.A.Γ. | 09/07/2015
Η ηρωική πάλη των κομμουνιστών της Τασκένδης(Α μερος)
«Απο τα σημαντικότερα γεγονότα στην ιστορία του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος»

ΜΑΛΕΠ τεύχος 3 Γενάρης 1991

Του Μήτσου Πέτσα

Ο συγγραφέας αυτού του άρθρου γεννήθηκε στην Τασκένδη από γονείς μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Εζησε στα παιδικά του χρόνια τους διωγμούς των Ελλήνων πολιτικών προσφύγων που δεν θέλησαν να αποδεχθούν το αναθεωρητικό πραξικόπημα στο ΚΚΕ. Τα γεγονότα που περιγράφει προέρχονται από στοιχεία που συγκέντρωσε διασταυρώνοντας τα σε δεκάδες συζητήσεις με επαναπατρισμένους πολιτικούς πρόσφυγες. Η αναφορά αυτή ας θεωρηθεί σαν ελάχιστος φόρος τιμής σ’ αυτούς που πέρασαν τα πάνδεινα τις αρχές και την κομμουνιστική τους συνείδηση.

Να θυμάσαι που σφύριζε

μες στ’ αυτιά σου η σφαίρα,

την πατρίδα π’ αvάσταιvες

με ιδρώτα και αίμα.

Να θυμάσαι το σύντροφο

που κοιμάται κει πέρα,

να θυμάσαι τι σούλεγε

το στερνό του το βλέμμα.

Να θυμάσαι τη μάνα σου

που την ώρα πρoσμέvει

ν’ αναπαύσει το βλέμμα της

ξανά στη μορφή σου,

απ’ τ’ άγριο κάτεργo

που την έχουν ριγμένη

σ’ απλώνει τα χέρια

και φωνάζει Θυμήσου

Μ’ αυτό και μ’ άλλα τραγούδια, οι ηρωικοί μαχητές και μαχήτριες του ένδοξου ΔΣΕ εγκαταλείπουν τη χώρα τους, τον Αύγουστο του 1949. Ύστερα από ένα τρίχρονο ηρωικό και άνισο εμφύλιο πόλεμο, υποχωρούν κανονικά, διατηρώντας τους στρατιωτικούς τους σχηματισμούς, Aφήνουν πίσω τους τα βουνά ποτισμένα με το άλικο αίμα τους, σκοτωμένους συντρόφους, καταδικασμένους σε θάνατο γονείς και αδερφούς και βρίσκουν συντροφικό πολιτικό άσυλο στη μεγάλη χώρα των Λένιν-Στάλιν και στις πρώην λαϊκές δημοκρατίες.

Ο συνολικός αριθμός των Ελλήνων πολιτικών προσφύγων έφτανε περίπου στις 80.000. Για το μεγαλύτερο τμήμα, περίπου 30.000, ορίστηκε σαν τόπος διαμονής η Τασκένδη, πρωτεύουσα της Σ. Δ. του . Ουζμπεκιστάν. Η πόλη αυτή επιλέχτηκε με εντολή του ΚΚΣΕ και της Σοβιετικής κυβέρνησης, γιατί το Ουζμπεκιστάν στάθηκε μακριά απ’ :τη χιτλερoφασιστική λαίλαπα και ήταν χωρίς σοβαρά στεγαστικά προβλήματα, ενώ και οι κλιματολογικές συνθήκες ήταν σχεδόν όμοιες με τις ελληνικές.

Οι σοβιετικοί εργαζόμενοι, με βάση τα εργοστασιακά συγκροτήματα της Τασκένδης και των περιχώρων της, ετοίμασαν 15 οικιστικά συγκροτήματα, τις λεγόμενες πολιτείες, και υποδέχτηκαν με διεθνιστικό πνεύμα τους Ελληνες συντρόφους τους. Από την πρώτη στιγμή που οι πολιτικοί πρόσφυγες πάτησαν το πόδι τους στη φιλόξενη γη της :Σ. Δ. του Ουζμπεκιστάν, η καθοδήγηση του ΚΚΕ τους προσανατόλισε σωστά και τους τόνισε τα καθήκοντα που έπρεπε από τώρα και πέρα να εκπληρώσουν: Να στρέψουv την προσοχή σε ένα καιvoύριο μέτωπο, εξίσου σημαντικό και δύσκολο, στο μέτωπο της δημιουργικής ειρηνικής δουλειάς, γα απoχτήσουv το συντομότεραo επαγγελματική ειδίκευση και παραγωγική πείρα. Να συνδυάσουν τη δουλειά με τη μόρφωση, την εκμάθηση της ρωσικής γλώσσας, Να αφομοιώσουv τις πνευματικές αξίες του σοσιαλισμού, Να ανυψώσουν το πολιτιστικό τους επίπεδο, γα καταχτήσoυv τις βάσεις της επαναστατικής κοσμοθεωρίας μας, Να προσαρμοστούν στο καινούργιο τρόπο ζωής, Να καταχτήσoυv τις βασικές γνώσεις της τεχνικής , της τεχvoλoγίας και της επιστήμης. .

Το κεντρικό καθήκον που έβαζε η ηγεσία του ΚΚΕ φαίνεται συμπυκνωμένο στο σύνθημα του Νίκου Ζαχαριάδη: «Σε σύντομο χρονικό διάστημα να υπερνικηθούν οι δυσκολίες της προσαρμογής, να ευθυγραμμιστούν με τους πρωτοπόρους σοβιετικούς πολίτες, Να καταχτήσoυv τα κάστρα της τέχνης και της επιστήμης». Οι Ελληνες πρώην μαχητές και μαχήτριες του ΔΣΕ κάνουν πράξη αυτό το σύνθημα. Γίνονται πρωτοπόροι εργάτες και τεχνικοί, ατσαλώνονται, προοδεύουν και με το πέρασμα του χρόνου αποχτούν υψηλή επαγγελματική ειδίκευση. Εισάγονται στα βραδινά γυμνάσια, στις τεχνικές σχολές, μoρφώνoνται και συνεχίζουν ανώτερες σπουδές στα βραδινά και ημερήσια ινστιτούτα. Ετσι. αρχίζει μια καινούρια σελίδα στην ιστορία αυτών των αγωνιστών.

:Στο διάστημα 1950-1955 το ΚΚΕ αγωνίζεται να ανασυγκροτήσει τις κομματικές δυνάμεις και το εργατολαϊκό κίνημα στην Ελλάδα. Η 3η :Συνδιάσκεψη του

Κόμματος (Οχτώβρης 1950) εξετάζει τις αιτίες της ήττας ταυ ΔΣΕ, δίνει ένα γερό χτύπημα στους οπορτουνιστές μέσα στο κόμμα και στις ηττοπαθείς και συνθηκολόγες απόψεις τους και βάζει γερά θεμέλια για τη νέα πολιτική στελεχών που έπρεπε να εφαρμόσει το κόμμα στις νέες συνθήκες. Αυτή την περίοδο και παρά το βαρύ κλίμα της ήττας, η ηγεσία του ΚΚΕ, μ επικεφαλής τον Νίκο Ζαχαριάδη, καταφέρνει να υπερασπίσει με επιτυχία την επαναστατική καθαρότητα της γραμμής ταυ Κόμματος, θέτοντάς την σα βασική προϋπόθεση για την αναδιοργάνωσή ταυ.

Η εκκαθάριση των γραμμών του ΚΚΕ από οπορτουνιστικά, λικβινταριστικά, ηττοπαθή και τυχοδιωκτικά στοιχεία, όπως ο Παρτσαλίδης, ο Βαφειάδης, ο Zωγράφος, κ.ά., έγινε μέσα στη φωτιά ταυ αγώνα. Οι σχετικές απoφάσεις εγκρίθηκαν από ανώτατα σώματα του Κόμματος. Οι οπορτουνιστικές πλατφόρμες του Βαφειάδη και του Παρτσαλίδη, από παλιότερα γνωστές στο Κόμμα, δημοσιεύθηκαν, συζητήθηκαν και καταδικάστηκαν από ολόκληρο το Κόμμα. Η καθοδήγηση του ΚΚΕ ξεχώρισε τους προδότες και εχθρούς του κινήματος από τα στελέχη εκείνα που είχαν πέσει σε λάθη, βοήθησε τα στελέχη αυτά να δουν τα λάθη τους και να τα διορθώσουν, για να συνεχίσουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στο κίνημα και το λαό. Πολλοί από αυτούς δεν ήταν άξιοι της εμπιστοσύνης και της φροντίδας του κόμματος. Ομως το Κόμμα δεν χρησιμοποίησε γραφειoκρατικές μέθοδες για την αντιμετώπιση των προβλημάτων.

Η κυριαρχία των χρουτσιοφικών στο ΚΚΣΕ δημιουργεί μια νέα κατάσταση στο κομμουνιστικό κίνημα και στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο. Το κακ6φημο 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ, που πραγματοποιήθηκε το 1956, επισημοποίησε αυτή την κυριαρχία και τη στάση, που ήδη είχε αρχίσει ,από την Ολομέλεια της ΚΕ ταυ ΚΚΣΕ τον Σεπτέμβρη ταυ 1953. Τη νέα γραμμή οι Χρουτσιοφικοί ρεβιζιονιστές προσπάθησαν να την επιβάλλουν σ’ όλα τα κομμουνιστικά κόμματα στον κόσμο. Για το σκοπό αυτό χρησιμοποίησαν κάθε μέσο επέμβασης στο εσωτερικό των αδερφών κομμάτων, κάθε είδους πιέσεις και απειλές, πολιτικούς και οικονομικούς εκβιασμούς. Το ΚΚΕ ήταν το πρώτο κόμμα που δέχτηκε τη ρεβιζιονιστική επιδρομή.

Η προετοιμασία

Ηταν φυσικό, αυτή η επιδρομή να στηριχτεί στους οπορτουνιστές που είχε απομακρύνει το κόμμα. Στα 1954 συγκροτήθηκε, με τη βοήθεια των ρεβιζιονιστικών στελεχών του Κ. Κ. Ουζμπεκιστάν, το παράνομο αντικομματικό κέντρο, που συνένωσε τα πιο διεφθαρμένα και τυχοδιωκτικά στοιχεία που τυχαία είχαν βρεθεί στις γραμμές του ΔΣΕ. Το αντικομματικό αυτό κέντρο συγκροτήθηκε και έδρασε στην Τασκένδη όπου ζούσαν τότε, όπως αναφέραμε και παραπάνω, περίπου 30.000 μαχητές και μαχήτριες του ΔΣΕ.

Η Κ.Ο. Τασκένδης ήταν η πιο δυνατή, η πιο καλά συγκροτημένη οργάνωση των πολιτικών προσφύγων.

Γι’ αυτό και οι ρεβιζιονιστές σ’ αυτήν έστρεψαν τα πυρά τους πρώτα, όντας σίγουροι, πως η διάσπαση και διάλυση της ΚΟΤ θα σήμαινε και διάλυση όλων των κομματικών οργανώσεων ταυ ΚΚΕ.

Γύρω από το παράνομο αυτό κέντρο συγκεντρώθηκαν όλα τα οπορτουνιστικά, φραξιονιστικά, αντικομματικά στοιχεία: Π. Δημητρίου, Μ. Βαφειάδης, Μ. Παρτσαλίδης, Κ. Κολιγιάννης, Ζ. Zωγράφος, κλπ.

Το κέντρο, με την κάλυψη και ολόπλευρη βοήθεια των σοβιετικών ρεβιζιονιστών, άρχισε απ’ τα τέλη του 1954 κιόλας την τρομοκρατία, τις απειλές, τους τραυματισμούς σε βάρος των πιστών στην επαναστατική γραμμή και ηγεσία μελών της ΚΟΤ. Φαλτσετοφόροι, με νυχτερινά καρτέρια και ξεμοναχιάσματα, προσπάθησαν να δημιουργήσουν σύγχυση και να διασπάσουν τους Ελληνες κομμουνιστές στην Τασκένδη.

Στις 9 του Σεπτέμβρη του 1955, οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές πραγματοποίησαναν την πρώτη ανοιχτή επιδρομή ενάντια στο ΚΚΕ. χρησιμοποιώντας το αντικομματικό κέντρο σαν δύναμη κρούσης,, σχεδίασαν και πραγματοποίησαν τα γνωστά αιματηρά επεισόδια που έμειναν στην ιστορία σαν τα «γεγονότα της Τασκένδης». Το σχέδιο αποσκοπούσε κοντά στ’ άλλα και στη δολοφονία του Ν. Ζαχαριάδη που εκείνο το διάστημα βρισκόταν στην Τασκένδη. Οι Σοβιετικοί ρεβιζιονιστές οργάνωσαν αυτή την επιδρομή, «ποντάροντας» σε μια σειρά παράγοντες:

1) στην αγάπη και την εμπιστοσύνη των μελών του ΚΚΕ προς το μεγάλο κόμμα των Λένιν-Στάλιν,

2) στην εξαγορά ορισμένων καριερίστικων στοιχείων που κατείχαν καθoδηyητικά πόστα στην ΚΟΤ,

3) στην απουσία από την οργάνωση άμεσης καθοδήγησης από την ΚΕ του ΚΚΕ,

4) στη δυνατότητα χρησιμοποίησης του τοπικού κρατικού μηχανισμού, για υποσχέσεις και εξασφάλιση υλικών αγαθών, όπως τεχνικών καθοδηγητικών θέσεων, άνετων κατοικιών, αίτησης στα ανώτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα, κλπ., κλπ.

Ολα αυτά «δουλεύτηκαν» φιλότιμα από ορισμένα πιστά στους οπορτουνιστές της ηγεσίας του ΚΚΣΕ τοπικά κομματικά και σοβιετικά στελέχη. Οι αναμενόμενοι όμως καρποί ήταν ασήμαντοι. Η συντριπτική πλειοψηφία των παρτιζάνων του ΔΣΕ μπόρεσε έγκαιρα να ξεχωρίσει το μαύρο από το άσπρο. Οι ιδιαίτερες ατομικές συζητήσεις μα και οι ομαδικές που οργανώνονταν απ’ τα τοπικά σοβιετικά στελέχη, για να κλονίσουν την εμπιστοσύνη και την πίστη των μελών του ΚΚΕ στη πολιτική γραμμή του κόμματος και στην ηγεσία του, παρουσίαζαν έλλειψη σοβαρών επιχειρημάτων, αποκάλυπταν προσπάθεια διαστρέβλωσης της αλήθειας και πολλές φoρές έπαιρναν χαρακτήρα συκοφαντικό. Γι’ αυτό όχι μόνο δεν έπειθαν τους αγωνιστές, αλλά πολλές φoρές προκαλούσαν την ειρωνεία και αποδοκιμασία των ακροατών για τη χοντροκομμένη και ξετσίπωτη υπονομευτική δουλιά που γινόταν απ’ τα σοβιετικά αυτά στελέχη σε βάρος του ΚΚΕ.

Η εκστρατεία αυτή οδήγησε τους κομμουνιστές της Τασκένδης στο συμπέρασμα, ότι τα στελέχη αυτά δεν ήταν δυνατόν να έχουν καμιά σχέση με τις αρχές του Μαρξισμού-Λενινισμού.

Το Γραφείο της Κομματικής Επιτροπής της ΚΟΤ, που είχε εξαγοραστεί από τους ρεβιζιονιστές του ΚΚΣΕ και είχε οργανωθεί απ’ αυτούς σε επιτελείο φράξιας ενάντια στο ΚΚΕ, όπως και μερικά άλλα στελέχη της ΚΟΤ, είχαν ήδη απομονωθεί από τη μεγάλη πλειοψηφία των μελών της οργάνωσης. Η προσπάθεια που είχε καταβάλλει το Γραφείο να διασπάσει την οργάνωση, κατασκευάζοντας κάποια ανύπαρκτη φραξιονιστική ομάδα, που την ονόμασε «Μπάστης-Ράφτης-Κιτσικόπουλος», δεν εξαπάτησε τους κομμουνιστές και απέτυχε.

Στο μεταξύ η ΚΟΤ είχε να πραγματοποιήσει Συνδιάσκεψη, αφoύ είχε κλείσει ο κύκλος των κομματικών συνελεύσεων στις κομματικές οργανώσεις των εργοστασίων και πολιτειών.

Η αποκάλυψη

Η άφιξη στην Τασκένδη αντιπροσώπου του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και του Ν. Ζαχαρώδη προανάγγελνε το ξεσκέπασμα και ξετίναγμα του αντικομματικού κέντρου. Αυτό ανάγκασε τους φραξιονιστές και τους καθοδηγητές τους να αφήσουν τα προσχήματα και να αρχίσουν ανοιχτές φραξιονιστικές ενέργειες ενάντια στα, μέλη του ΠΓ που είχαν έρθει στην Τασκένδη.

Η επίσημη εμφάνιση της φράξιας έγινε στο μεγάλο κομματικό αχτίφ που έγινε παρουσία του Ν. Ζαχαριάδη, στο θέατρο «Ναβάϊ». Η συντριπτική πλειοψηφία του αχτίφ την αποδοκίμασε. Ομως, το Γραφείο της ΚΟΤ, με επικεφαλής τους Χατούρα-Δημητρίου, όχι μόνο δεν υποτάσσονταν στο κλιμάκιο της ΚΕ του ΚΚΕ, αλλά χρησιμοποιώντας τον τύπο της οργάνωσης και τα μεγάφωνα των πολιτειών (ραδιο-.σύζέλ) άρχισε να επιτίθεται δημόσια ενάντια στη γραμμή και την ηγεσία του ΚΚΕ. Παράλληλα, χρησιμοποιώντας τους λίγους στρατολογημένους οπαδούς τους, οργάνωσαν προβοκάτσιες μέσα στις πολιτείες, ακόμη και ξυλοδαρμούς σε βάρος συντρόφων.

Οι δρόμοι και οι πλατείες των πολιτειών είχαν μεταβληθεί σε κέντρα θoρυβώδικων συζητήσεων. Η καταστατική κομματική λειτουργία είχε εξαφανιστεί και τα μέλη του κόμματος απαιτούσαν να σταματήσει το κατρακύλισμα και να ξαναβρεί η οργάνωση τον κομματικό της δρόμο. Μέρα με τη μέρα η φράξια αποθρασυνόταν όλο. και περισσότερο. Eφτασε στο σημείο να οργανώσει προβοκατόρικη επίθεση ενάντια στον Ν. Ζαχαριάδη, με πρωταγωνιστή τον προβοκάτορα Εξαρχο, που επιτέθηκε ενάντιά του να τον χτυπήσει, μέσα στο χώρο των γραφείων της ΚΕ. Στα γραφεία της ΚΕ έφταναν συνεχώς από τις πολιτείες σύντρoφoι ματωμένοι, δεμένοι με επιδέσμους, με σπασμένα κεφάλια από τις προβοκατόρικες επιθέσεις των κατά τόπους οργανωμένων πραχτόρων των φραξιονιστών. Ηταν πια φανερό, ότι σχεδιαζόταν κάτι βρομερό, κάτι εγκληματικό. Οι φραξιονιστές δεν το έκρυβαν: «θα χυθεί αίμα» έλεγαν, απειλώντας την κολλεχτίβα.

Μπροστά σ’ αυτή την ανησυχητική κατάσταση, τα τοπικά σοβιετικά κομματικά και κρατικά όργανα έδειχναν αδιαφoρία, προσποιούμενα ουδετερότητα και μη ανάμειξη. Ουσιαστικά όμως, όλες αυτές οι ενέργειες ήταν οργανωμένες από σοβιετικά στελέχη που βρίσκονταν σε ανώτερα σκαλοπάτια του κομματικού και κρατικού μηχανισμού. Από την’ ανώτερη κομματική ηγεσία του ΚΚΣΕ την εποπτεία είχε ο Mπoρις Πονομαρίοφ, ο οποίος με τη σειρά του ανέθεσε την όλη υπόθεση στον αντισυνταγματάρχη της KGB Σαάκοφ. Στην επιχείρηση συμμετείχαν και μια σειρά τοπικά κομματικά και κυβερνητικά στελέχη, όπως οι Σoλoμέτιεφ, Μιρμίγκοφ, Μορόζοφ, Φρουλόφ κ.α.

Το κλιμάκιο της ΚΕ του ΚΚΕ είχε υποχρέωση να επέμβει, για να μπει τέρμα στην ανοιχτή φραξιονιστική δουλεία του Γραφείου της ΚΟΤ. Με απόφασή του στις 9 Σεπτέμβρη του 1955, καθαιρεί το Γραφείο της ΚΟΤ και τοποθετεί προσωρινό Γραφείο από στελέχη της οργάνωσης. Η ενέργεια αυτή, που ήταν σύμφωνη με το καταστατικό του ΚΚΕ, εξαγρίωσε τους φραξιονιστές και τους καθοδηγητές τους. Χωρίς καθόλου να διστάσουν, την ίδια νύχτα οργανώνουν και εξαπολύουν την αιματηρή επίθεσή τους ενάντια στην ΚΕ του ΚΚΕ και στην ΚΟΤ που την υπoστήριζε.

…………………….

Σχόλιο από B.... | 11/02/2016
……………………..

Η επίθεση

Η καθαίρεση ήταν ουσιαστικά η αφορμή που επιτάχυνε την εκδήλωση της γενικής επίθεσης των φραξιoνιστών. Η επίθεση είχε οργανωθεί από προηγούμενα. Οι απειλές τους τις τελευταίες μέρες, ότι «θα χυθεί αίμα», μαρτυρούν ότι το σχέδιο είχε καταστρωθεί. και ότι αναζητούσε μια οποιαδήποτε αφoρμή για να τεθεί . σε εφαρμογή.

Το κλιμάκιο της ΚΕ του ΚΚΕ ανάθεσε σε μέλη του να μεταβούν το ίδιο βράδυ της 9ης Σεπτέμβρη στις πολιτείες και να ανακοινώσουν την απόφασή του για καθαίρεση του Γραφείou της ΚΕ της ΚΟΤ. :Σε 11 από τις 14 οργανώσεις των πολιτειών η απόφαση επιδοκιμάστηκε με μεγάλη ικανοποίηση από την πλειοψηφία των μελών. Σε 3 όμως πολιτείες, όπου oι. φραξιoνιστές είχαν σχετική πλειοψηφία, οργανώθηκε επίθεση μέχρι ξυλοδαρμού ενάντια στους αντιπροσώπους του κλιμακίου, ενώ άλλες ομάδες φραξιονιστών συγκεντρώνονταν στην 7η πολιτεία, όπου βρίσκονταν και τα γραφεία της καθοδήγησης που χρησιμοποιούσε τώρα το κλιμάκιο της ΚΕ του ΚΚΕ.

Ηταν φανερό ότι σχεδιαζόταν επίθεση. Πραγματικά, 400 άτομα εφόρμησαν ενάντια στα γραφεία. Εκείνη την ώρα βρίσκονταν εκεί ο Βλαντάς, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και καμιά δεκαριά σύντρoφoι από άλλες πολιτείες. Βέβαια, το σχέδιο ήταν να εξοντωθεί ο Ζαχαριάδης, όμως ο γραμματέας της ΚΕ του ΚΚ Ουζμπεκιστάν, Nιγιάζ, τον είχε προηγούμενα ειδοποιήσει για την δολοφονική ενέργειά που ετοιμαζόταν σε βάρος του. (Ο Νιγιάζοφ, σταλινικός κoμμoυνιστής ηγέτης, γνώρισε στη συνέχεια διωγμούς).

Με φωνές («θα πεθάνεις Βλαντά») εξαπολύθηκε η επίθεση. Χρησιμοποιώντας τούβλα, ξύλα, σίδερα, πuροσβεστικούς σωλήνες, κλπ., οι επιτιθέμενοι επιχείρησαν να καταλάβουν το κτίριο, να εξοντώσουν αυτούς που βρίσκονταν μέσα και να γίνουν έτσι. πραξικοπηματικά κύριοι της κατάστασης και όπως υπολόγιζαν και του Κόμματος. Χωρίς να ξέρουν ότι ο Ζαχαριάδης έλειπε από το γραφείo, φώναζαν πως ήθελαν το κεφάλι του. Εκείνοι όμως που βρίσκoνταν μέσα δεν εtχαν σκοπό να κάτσουν να τους σφάξoυν και αμύνθηκαν όπως μπορούσαν. Συγκεντρώνoντας τραπέζια, καρέκλες, ντoυλάπες και άλλα έπιπλα έφραξαν την σκάλα που οδηγούσε στο δεύτερο πάτωμα και έπιασαν τα παράθυρα απ’ όπου οι επιτιθέμενoι επιχειρούσαν να ανέβουν με σκάλες που κουβάλησαν.

Eπικεφαλής αυτής της πολιορκητικής επιχείρησης ήταν ο Τσολάχης (Γιάννος), γι’ αυτό και του κόλλησαν το παρατσούκλι «Tαρζάν», από τις ιδιαίτερες ικανότητες στο σκαρφάλωμα. Aπoκρούστηκαν λοιπόν από τouς αμυνόμενους που χρησιμοποιούσαν ό,τι έβρισκαν. Ακόμα και τις χτιστές θερμάστρες χάλασαν για να πάρoυν τούβλα. Tαυτόχρωνα, στη διπλανή 7η πολιτεία, όπου είχαν την πλειοψηφία οι φραξιονιστές, oργανωμένες δυνάμεις τους έκλεισαν τις πόρτές του αυλόγυρου και επιδόθηκαν σε ξυλοδαρμούς και μαχαιρώματα συντρόφων για να τρομοκρατηθεί ο κόσμος, να κλειστεί στα σπίτια και να μην τρέξει στα γραφεία.

Ολα αυτά γίνονταν στην καρδιά της Τασκένδης.

Χιλιάδες σοβιετικοί πολίτες εtχαν συγκεντρωθεί. λίγο μακρύτερα και παρακολουθούσαν έκπληκτοι., μα και ανήσυχοι, χωρίς να ξέρουν τι συμβαίνει. Το Υπουργείο Εσωτερικών που ειδοποιήθηκε και το κοντινό τμήμα της σοβιετικής μιλίτσιας ούτε που ενδιαφέρθηκε. Ο Σαάκoφ όμως εtχε στήσει. το παρατηρητήριο του σε μια σκοτεινή ακρούλα και μαζί με τον Π. Δημητρίou παρακολουθούσε τη φάση της επίθεσης, ανήσυχoς γιατί αυτή παρατεινόταν. Οπως φαίνεται, το σχέδιο την υπολόγιζε για σύντομη.

Ομως, αν τα σοβιετικά όργανα ασφάλειας αδιαφόρησαν για το ενεργούμενο έγκλημα, οι Ελληνες κομμουνιστές της Tασκένδης δεν έκαναν να κάνουν το ίδιο. Η Τασκένδη εtναι μεγάλη πόλη και οι πολιτείες όπου έμεναν οι πολιτικοί πρόσφυγες απέχουν η μια απ’ την άλλη πολλά χιλιόμετρα. Ωστόσο, πολύ σύντομα έφτασε και στις πιο απoμακρυσμένες πολιτείες η είδηση για την επίθεση ενάντια στα γραφεία και στα μέλη του κλιμακίου της ΚΕ του ΚΚΕ και ότι οι επιτεθέμενoι φραξιονιστές γυρεύoυν το κεφάλι του Ζαχαριάδη. Από κάθε πολιτεία πυκνές ομάδες συντρόφων αναχωρούσαν με κατεύθυνση τα γραφεία της ΚΕ, όπου άρχισαν να καταφτάνουν μετά τις 11 τη νύχτα, δηλαδή 3 ώρες μετά την επίθεση των φpαξιoνιστών. Φορτωμένοι. σε φορτηγά και όποια άλλα μέσα που μπόρεσαν να βρουν, κατέφθαναν κατά ομάδες οι Ελληνες κoμμoυνιστές τραγουδώντας:

Το μπουντρούμι δεν τον λυγά και η σκέψη του τρέχει γοργά…

Η ήττα

…Οι φραξιoνιστές στην αρχή μη ξέρoντας τον αριθμό των αφιχθέντων, επεχείρησαν να τους εμποδίσουν βίαια, ώστε να μην πλησιάσουν στα γραφεία της ΚΕ, όπου συνεχιζόταν η πoλιορκία και oi αλλεπάλληλες επιθέσεις. Ακολούθησαν συμπλoκές και αρκετοί ανύποπτοι σύντροφοι δέχτηκαν ύπουλα χτυπήματα με μαχαίρια, κλπ. Οι μάζες όμως των κoμμoυνιστών που όλο και κατέφταναν σάρωσαν τους ολιγάριθμouς επιδρομείς που έτρεχαν πανικόβλητοι για να γλιτώσουν. Αυτοί που ζητούσαν το κεφάλι του Ζαχαριάδη παραλίγο να έχαναν το δικό τους. Τα ασθενoφόρα τους μάζευαν μισoπεθαμένους από τα χαντάκια της 7ης πoλιτείας.

Μαζί με τους πανικόβλητoυς έφυγε και ο Σαάκοφ, αφού είδε πια το φριχτό ναυάγιο της επιχείρησης των οργάνων του. Ξανάρθε όμως επίσημα πια, μετά τις 2 τα μεσάνυχτα, δηλαδή 8 ώρες μετά την εκδήλωση της επίθεσης, επικεφαλής μεγάλης ένοπλης δύναμης τoυ υπουργείου εσωτερικών και της μιλίτσιας, για να επιβάλει δήθεν τη τάξη. Η τάξη όμως είχε αποκατασταθεί τόσο στα γραφεία της ΚΕ της ΚΟΤ όσο και στην παρακείμενη 7η πoλιτεία. Οι φραξιονιστές έφυγαν σ’ άλλες πoλιτείες να κρυφτούν απ’ την οργή του κόσμου και οι πολιορκημένοι βγήκαν καταματωμένoι αλλά σώoι. Βαρύς ήταν ο απολογισμός σε αίμα του αποτρόπαιου αυτoύ εγκλήματος.

Νεκροί ευτυχώς δεν υπήρξαν. Χτυπήματα υπήρχαν και από τις δυο πλευρές, αλλά τραυματίες από φαλτσέτες και μαχαίρια μόνο από την πλευρά των υπερασπιστών της Κ.Ε του ΚΚΕ.

Την επόμενη 10 Σεπτέμβρη συνεχίσθηκαν στις πολιτείες τα επεισόδια τοπικά αλλά, με πρωτοβoυλίες και από τις δω πλευρές, αλλά όχι. με την ίδια ένταση.

Η σκυτάλη στους σoβιετικoύς

Αν τα αιματηρά γεγονότα στις 9 του Σεπτέμβρη διέλυσαν και την παραμικρή αμφιβολία για την αντικομματική φράξια, όσα επακολούθησαν συνέτειναν να εδραιωθεί η πεποίθηση στους κομμουνιστές της ΚΟΤ, ότι. οι σoβιετικοί ρεβιονιστές δεν μπορούν να έχoυν καμιά σχέση με το κόμμα που ίδρυσε ο μεγάλος Λένιν. Η σκυτάλη τώρα πέρασε στους σοβιετικούς, πoυ άρχισαν ανοιχτά τη δική τους επέμβαση. Οι προσπάθειές τους εκδηλώθηκαν με διάφορες μορφές:

Πρώτα-πρώτα από τα ίδια τα σoβιετικά κομματικά και κρατικά στελέχη, που είχαν σχέσεις με τις οργανώσεις των πολιτικών προσφύγων, άρχισαν νέες προσπάθειες, με ατoμικές και ομαδικές συζητήσεις, να πείσουν τους κoμμoυνιστές της Τασκένδης, ότι τα γεγονότα 9 και 10 Σεπτέμβρη είχαν οργανωθεί από τον Ζαχαριάδη.

Δεύτερο, έγιναν συλλήψεις πολλών κoμμουνιστών και σκηνοθετήθηκαν σε βάρος τους δίκες για διατάραξη της τάξης και αλήτικες ενέργειες. Ολοι ανεξαιρέτως οι συλληφθέντες και καταδικασθέντες στις στημένες δίκες (μέχρι 3 χρόνια φυλακή) ήταν αποκλειστικά από τη μερίδα εκείνη που υπερασπίστηκε την Kεντρική Επιτροπή του Κόμματος. Ούτε ένας από αυτoύς που επιτέθηκαν στα γραφεία και προκάλεσαν τεράστιες ζημιές, ούτε ένας απ’ τους καταγγελθέντες μαχαιροβγάλτες δεν καταδικάστηκε.

Tρίτο. Για να δοθεί επισημότητα στη διαστρέβλωση της αλήθειας, έφτασε από τη Μόσχα ειδικά διορισμένη από την ΚΕ του ΚΚΣΕ επιτροπή, η λεγόμενη επιτροπή Kαμαρόφ, για να συντάξει δήθεν αντικειμενικό πόρισμα πάνω στα γεγονότα και να ενημερώσει την ΚΕ του ΚΚΣΕ.

Κύριος σκοπός όλων των προσπαθειών ήταν να κρυφτεί η αλήθεια για το αντικομματικό έγκλημα που οργανώθηκε σε βάρος της ΚΟΤ και της νόμιμης καθοδήγησης του κόμματος, από τις οργανώσεις του ΚΚΕ στο εξωτερικό, από τους κομμουνιστές και το λαό της Ελλάδας και από τα αδελφά κόμματα. Και πραγματικά. ως ένα βαθμό και για ένα χρoνικό διάστημα, το κατόρθωσαν. Οι οργανώσεις του ΚΚΕ στις Λαϊκές Δημοκρατίες για πολύ καιρό είχαν αξεκαθάριστο τι είχε συμβεί στην Tασκένδη. Η ίδια. Θολούρα επικρατούσε και στην Ελλάδα. Ομως οι οργανώσεις του ΚΚΕ στις Λαϊκές Δημοκρατίες άργησαν, αλλά τελικά ξεκαθάρισαν την αλήθεια για την Τασκένδη και αυτό χάλασε τα σχέδια των ρεβιζιονιστών-φραξιονιστών, που υπολόγιζαν ότι η αίγλη του ΚΚΣΕ θα μπορούσε να επισκιάσει την αλήθεια. Ούτε οι σκηνοθετημένες δίκες, ούτε οι πιέσεις σε βάρος κομμουνιστών, ούτε τα πορίσματα της επιτροπής Καμαρόφ έφεραν τα αποτελέσματα που επεδίωκαν. Τα γεγονότα της Τασκένδης έμειναν στην ιστορία σαν ένα από τα πιο στυγνά αντικομματικά εγκλήματα του σύγχρονου ρεβιζιονισμού.

Μετά από αυτή την έκβαση και εν αναμονή του πορίσματος Καμαρόφ, για ένα μικρό χρονικό διάστημα παρέμεινε στην καθοδήγηση της ΚΟΤ το προσωρινό Γραφείο που είχε διοριστεί με απόφαση του κλιμακίου της ΚΕ του ΚΚΕ. Αναρίθμητα ήταν τα εμπόδια που προβλήθηκαν από τα σοβιετικά όργανα σε όλους τους τομείς δουλιάς του προσωρινού Γραφείου. Του στέρησαν τα μέσα διαφώτισης. Απαγορεύτηκε η έκδοση της τοπικής εφημερίδας της οργάνωσης και η χρησιμοποίηση και λειτουργία των μεγαφώνων των πολιτειών. Κατασχέθηκαν πολύγραφοι τους οποίους παλιότερα το κράτος είχε χορηγήσει στο μηχανισμό της ΚΟΤ. Από διάφορα τυπικά εμπόδια αδυνατούσε το προσωρινό Γραφείο ν’ αντιμετωπίσει άμεσες οικονομικές ανάγκες του κομματικού μηχανισμού, επειδή τα κομματικά χρήματα βρίσκονταν στις τράπεζες σε λογαριασμό της προηγούμενης Κομματικής Επιτροπής. Ακόμα και προβλήματα διατροφής των συντρόφων του μηχανισμού της ΚΟΤ αντιμετωπίστηκαν.

Την περίοδο αυτή ήρθαν στο φως μια σειρά στοιχεία που έδειχναν και μια άλλη πλευρά της αντικομματικής δράσης της φράξιας στο παρελθόν. Βρέθηκαν οι περίφημοι φάκελοι του μηχανισμού επαγρύπνησης του Γ. Φουρκιώτη, μέλους της ΚΟΤ, με φακελλωμένους μια σειρά αγωνιστές, οι οποίοι είχαν αποκρούσει προτάσεις της φράξιας να συνεργαστούν μαζί της. Αποκαλύφθηκαν καταχρήσεις και κατασπατάληση κομματικών χρημάτων, χρημάτων από την πούληση κομματικών βιβλίων, χρημάτων από τον έρανο τιμής που προέρχονταν από τον ιδρώτα και τις στερήσεις της κολλεχτίβας των πολιτικών προσφύγων, Ο ίδιος ο Φουρκιώτης είχε στην τσέπη του δυο βιβλιάρια καταθέσεων σε τράπεζες επ’ ονόματί του, με πόσα πάνω από 60.000 ρούβλια. Αργότερα αποκαλύφθηκε, ότι ο κύριος αυτός είχε καταχραστεί τα χρήματα ενός χρόνου του εκδοτικού «ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ».

Η 5η Ολομέλεια

Τον Νοέμβρη του 1955 συνήλθε η 5η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ που, όπως ήταν φυσικό, ασχολήθηκε με τα γεγονότα της Τασκένδης. Η απόφαση αναφέρεται όχι μόνο στην επίθεση της ρεβιζιονιστικής φράξιας ενάντια στην ΚΟΤ, αλλά και στο ρόλο ορισμένων σοβιετικών στελεχών, χωρίς τη βοήθεια των οποίων δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί η επίθεση των φραξιονιστών. Η απόφαση αυτή δεν πρόλαβε ποτέ να δημοσιευτεί. Το φύλλο του «ΝΕΟΥ ΚΟΣΜΟΥ» που την περιείχε πολτοποιήθηκε, αφού στο μεταξύ είχε ξεκινήσει η τελική φάση του ρεβιζιονιστικού πραξικοπήματος στο ΚΚΕ.

Με την 5η Ολομέλεια κλείνει η περίοδος της πρώτης φάσης της επίθεσης του σύγχρονου ρεβιζιονισμού ενάντια στη πολιτική γραμμή και την ηγεσία του επαναστατικού ΚΚΕ. Οι κομμουνιστές της ΚΟΤ, πιστοί μαρξισμό-λενινισμό, ανέτρεψαν το σχέδιο της ρεβιζιονιστικής ηγεσίας του ΚΚΣΕ, που επεδίωκε να μετατρέψει το ΚΚΕ από επαναστατικό Μ-Λ κόμμα σε κόμμα οπορτουνιστικό-δευτεροδιεθνιστικό. Οπωσδήποτε, όμως, οι κομμουνιστές της Τασκένδης δεν υπολόγιζαν τότε, ότι η πάλη τους εκείνη ξεπερνούσε τα στενά πλαίσια μιας εσωκομματικής πάλης.

Στις 11 Δεκέμβρη του 1955, με απόφαση του το προεδρείο της ΚΕ του ΚΚΣΕ, στηριζόμενο στο πόρισμα της επιτροπής Καμαρόφ, χαρακτήρισε γενικά τα γεγονότα της κολλεχτίβας της Τασκένδης, σαν γεγονότα που ντροπιάζουν τους κομμουνιστές πολιτικούς πρόσφυγες της Ελλάδας. Η απόφαση υπόδειχνε να γίνουν εκλογικές συνελεύσεις και Συνδιάσκεψη της ΚΟΤ για την ανάδειξη νέων κομματικών οργάνων από γραφεία ΚΟΒ μέχρι την ΚΕ Τασκένδης. Με την ίδια απόφαση εξουσιοδοτούνταν ο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ Ν. Ζαχαριάδης να ανακοινώσει την απόφαση αυτή του προεδρείου του ΚΚΣΕ στην ΚΟΤ.

Πραγματικά, ο Ν. Ζαχαριάδης ήρθε στην Τασκένδη και συγκάλεσε την Ολομέλεια της παλιάς ΚΕ της ΚΟΤ (μαζί και τα καθαιρεμένα από το κλιμάκιο της ΚΕ του ΚΚΕ μέλη του παλιού Γραφείου της ΚΕ της ΚΟΤ), ανακοίνωσε την απόφαση του προεδρείου της ΚΕ του ΚΚΣΕ και πρότεινε στην Ολομέλεια να εκλέξει ένα νέο προσωρινό Γραφείο της ΚΟΤ για οργάνωση και διεξαγωγή των συνελεύσεων και των εκλογών των κομματικών οργάνων. Η πλειοψηφία της οργάνωσης τάχτηκε με την πρόταση του Ν. Ζαχαριάδη. Η μειοψηφία, που ήταν το γνωστό επιτελείο της οπορτουνιστικής φράξιας, οι αρχηγοί και πρωτοπαλλήκαρα των αιματηρών γεγονότων, Δημητρίου, Καρτσούνης, Χατούρας, Γούνης, Οικονόμου, Φουρκιώτης, κλπ., αποχώρησε από την Ολομέλεια, αρνούμενη να πειθαρχήσει στην απόφαση της πλειοψηφίας. Ετσι, με τον πιο επίσημο τρόπο, αποκαλύφτηκε και πάλι σαν αντικομματική φράξια. Την Ολομέλεια παρακολουθούσε και το μέλος της ΚΕ του ΚΚΣΕ Μπόρις Πονομαριόφ ειδικά σταλμένος από τη Μόσχα.

Επειτα από αυτή την Ολομέλεια άρχισε η εκλογική δουλιά στις οργανώσεις βάσης. Σε όλες τις ΚΟΒ υπήρχαν οπαδοί της φράξιας, γίνονταν δυο εισηγήσεις και προτείνονταν δυο ψηφοδέλτια. Με τον τρόπο αυτό, η πλειοψηφία ελεύθερα και δημοκρατικά προσπαθούσε να ξεπεράσει την κρίση που προκαλούσε στο κόμμα η αντικομματική ομάδα. Οι εκλογικές συνελεύσεις στις ΚΟΒ τέλειωσαν με συντριπτική υπεροχή των επαναστατών κομμουνιστών σε βάρος της φράξιας και των οπαδών της. Τα 4/5 του συνόλου των ΚΟΒ, ανάμεσα στις οποίες βρίσκονταν οι μαζικότερες (υπήρχαν ΚΟΒ με 200 και πάνω κομματικά μέλη) ανέδειξαν γραφεία ΚΟΒ και αντιπροσώπους για τη Συνδιάσκεψη της ΚΟΤ από συντρόφους πιστούς στο κόμμα και την Κεντρική του Επιτροπή και μόνο στο 1/5 επικράτησε η φράξια. Ακολούθησαν οι συνδιασκέψεις για εκλογή κομματικών επιτροπών των οργανώσεων εργοστασίων και πολιτειών, καθώς και για την ανάδειξη αντιπροσώπων για τη Συνδιάσκεψη της ΚΟΤ, όπου θα εκλεγόταν το νέο καθοδηγητικό όργανο. Οι 13 κομματικές οργανώσεις εργοστασίων, επιχειρήσεων και πολιτειών στις συνδιασκέψεις τους έδωσαν τα ίδια αποτελέσματα με τις ΚΟΒ. Μια κομματική οργάνωση, η οργάνωση της 3ης πολιτείας, δεν ολοκλήρωσε τη συνδιάσκεψη της, γιατί τη ματαίωσαν με θορύβους και επεισόδια οι φραξιονιστές,

Από τις 14 λοιπόν αυτές κομματικές οργανώσεις, οι μαζικότερες, με σύνολο 6.400 μέλη, ανέδειξαν κομματικές επιτροπές από στελέχη πιοτά στην ΚΕ του ΚΚΕ και μόνο 4 κομματικές οργανώσεις, με σύνολο 1.200 μέλη, ανέδειξαν επιτροπές από οπαδούς της φράξιας. Η ίδια αναλογία υπήρξε και στις ανεξάρτητες ΚΟΒ φοιτητών, μικροεπιχειρήσεων κλπ. Ολες οι κομματικές συνελεύσεις ΚΟΒ και οι κομματικές συνδιασκέψεις κομματικών οργανώσεων εργοστασίων και πολιτειών, παρακολουθήθηκαν από αντιπροσώπους των αντίστοιχων κομματικών οργανώσεων του ΚΚΣΕ, καθώς και από ανώτερα στελέχη της οργάνωσης πόλης του ΚΚΣΕ και της ΚΕ του Κ. Κ. Ουζμπεκιστάν. Τα αποτελέσματα των εκλογών έδειχναν όχι μόνο ποια θα ήταν η σύνθεση του οργάνου που θα αναδείχνονταν στη Συνδιάσκεψη της ΚΟΤ, αλλά και ποια θα ήταν η τύχη της φράξιας. Η Συνδιάσκεψη της ΚΟΤ θα σήμαινε και την οριστική καταδίκη και πολιτική συντριβή της.

Το πραξικόπημα

Φλεβάρης 1956. Παραμονές του 20ού συνεδρίου του ΚΚΣΕ. Ενώ υπολείπονταν δυο-τρεις μέρες για τη Συνδιάσκεψη της ΚΟΤ, για συμπλήρωση των τεχνικών προετοιμασιών της (αίθουσα, προσκλήσεις κλπ.), ξαφνικά και αμέσως μετά την επιστροφή των Χρουτσιόφ-Μπουλγκάνιν από τις Ινδίες, φτάνει ειδοποίηση από την ΚΕ του ΚΚΣΕ να μη γίνει η Συνδιάσκεψη και ο Ν. Ζαχαριάδης να φύγει για τη Μόσχα. Από τότε η ΚΟΤ δεν ξαναείδε τον Ν. Ζαχαριάδη που αρχίζει να υφίσταται το μαρτύριό του.

Η ΚΟΤ έμεινε ακαθοδήγητη, γιατί κι αυτό το προσωρινό Γραφείο που είχε εκλεγεί για τη διεξαγωγή της εκλογικής δουλιάς πήρε εντολή από τη Μόσχα, μέσω των τοπικών σοβιετικών οργάνων, να κλείσει τα γραφεία της ΚΟΤ, να διαλυθεί και τα μέλη του να πάνε σ’ άλλες δουλιές. Οσα δε μέλη ήταν εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ να αναχωρήσουν για την έδρα της ΚΕ του ΚΚΕ στο Βουκουρέστι. Ετσι περνούσαν οι μέρες μέχρι που οι αποφάσεις του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ ήρθαν να δώσουν ως ένα βαθμό απάντηση, αν όχι σε όλα τα ερωτηματικά, τουλάχιστον σε ορισμένα που βασάνιζαν τους κομμουνιστές της ΚΟΤ. Ξεκαθαρίστηκε, ότι γίνεται προσπάθεια αναθεώρησης του Μαρξισμού-Λενινισμού και η φράξια στην οργάνωση του ΚΚΕ στην Τασκένδη εκεί είχε τη ρίζα της και από εκεί εφοδίαζε το θεωρητικό της οπλοστάσιο.

Ταυτόχρονα, τοπικά σοβιετικά κομματικά στελέχη καλούν ορισμένα στελέχη της Οργάνωσης και μαζί με τα πρωτοπαλλήκαρα και τους αρχηγούς της φράξιας τα στέλνουν στη Μόσχα. Αφού έμειναν εκεί 2-3 μέρες και τους ασκήθηκε από ανώτερα στελέχη του ΚΚΣΕ μια πίεση, συνοδευόμενη πότε με απειλές και πότε με υπονοούμενα, στάλθηκαν όλοι μαζί να πάρουν μέρος στην κακόφημη, «πλατιά» όπως ονομάστηκε, 6η Ολομέλεια, που απετέλεσε την κορύφωση του ρεβιζιονιστικού πραξικοπήματος στο ΚΚΕ.

…………………………………..

Σχόλιο από B.... | 11/02/2016
…………………………
Η «6η Πλατιά Ολομέλεια»

Αυτή η ρεβιζιονιστική παρασυναγωγή οργανώθηκε από την καθοδήγηση του ΚΚΣΕ και η διεξαγωγή και καθοδήγηση των εργασιών της ανατέθηκε στο μέλος του προεδρείου της ΚΕ του ΚΚΣΕ Οττο Κουονσινεν. Για να αποκτήσει μεγαλύτερο «κύρος», πήραν μέρος και αντιπρόσωποι από τα κόμματα της Πολωνίας, Ουγγαρίας, Τσεχοσλοβακίας, Βουλγαρίας, Ρουμανίας. Ο Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ Ν. Ζαχαριάδης δεν καλέστηκε και δεν πήρε μέρος. Πήραν όμως μέρος τα καθαιρεμένα και διαγραμμένα απ’

το κόμμα οπορτουνιστικά αντικομματικά στοιχεία, πρώην στελέχη του ΚΚΕ. Η εισήγηση έγινε από το γραμματέα του ρουμάνικου κόμματος Γ. Ντέζ. Οι αποφάσεις της παρασυναγωγής, συνταγμένες βέβαια καθ’ υπαγόρευση του Κουούσινεν, ήταν στο πνεύμα του 20ου Συνεδρίου.

Με απόφαση της «6ης Ολομέλειας» διορίζονταν στην ΚΟΤ οργανωτικό γραφείο, με γραμματέα το χαϊδεμένο παιδί των ρεβιζιονιστών της καθοδήγησης του ΚΚΣΕ και αρχηγό της φράξιας της ΚΟΤ, Π. Δημητρίου, γνωστό και σαν «κουτσάφτη» (ο Π. Δημητρίου στα γεγονότα της 9ης Σεπτέμβρη 1955 έχασε το ένα αυτί του, όταν κάποιος Ελληνας μπολσεβίκος του το έκοψε με τα δόντια), και μέλη του τα πιο δυναμικά στοιχεία της φράξιας.

Με το φιρμάνι του Σουλτάνου στα χέρια, έφτασε στην Τασκένδη ο περιβόητος Στρίγγος, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, σέρνοντας πίσω του τον εσμό των φραξιονιστών. Σαν εκστασιασμένοι δερβίσηδες, ο Χατούρας και η παρέα του επαναλάμβαναν μόνο μια λέξη: «νικήσαμε, νικήσαμε». Η αντικομματική λύσσα τους γρήγορα μεταδόθηκε και σε άλλα στελέχη της φράξιας. Γεμάτοι θράσος προκαλούσαν τους συντρόφους, τους έβριζαν «αντισοβιετικούς», «αντιδιεθνιστές». Προκαλούσαν στους δρόμους, στη δουλιά, στα πάρκα της πόλης, στα τραμ και λεωφορεία, έκαναν αντικομματικές θορυβώδικες συζητήσεις και δείχνοντας τους συντρόφους στους ανύποπτους σοβιετικούς πολίτες έλεγαν, ότι είναι «εχθροί της Σ.Ε.».

Ολόκληρος ο μηχανισμός της διαφώτισης, επίσημα πια στα χέρια της φράξιας, μπήκε σε κίνηση. Η τοπική εφημερίδα ξαναβγήκε, οι πολύγραφοι πήραν φωτιά. Τα μεγάφωνα στις πολιτείες δούλευαν ασταμάτητα από νύχτα σε νύχτα. Παράλληλα, άρχισε από τα σοβιετικά στελέχη των αντίστοιχων κομματικών οργανώσεων, στις επιχειρήσεις και τα ινστιτούτα που δούλευαν οι σύντροφοι και σε «τέχνικουμ» όπου φοιτούσαν, μια ατέλειωτη καθημερινή πίεση για να αναγκαστούν να αναγνωρίσουν τις αποφάσεις της 6ης Ολομέλειας, καθώς και τη φραξιονιστική ματωβαμμένη κλίκα του Δημητρίου σαν καθοδήγηση της ΚΟΤ. Το ίδιο γινόταν και από το εκλεγμένο με την απόφαση του προεδρείου της ΚΕ του ΚΚΣΕ όργανο της ΚΟΤ. Η ίδια αποπνιχτική πίεση, ανακατεμένη με απειλές για «συνέπειες» από δήθεν «κατρακύλισμα στον αντισοβιετισμό». Με λίγα λόγια, απειλούσαν, ότι η μη αναγνώριση της 6ης Ολομέλειας, η οποία οργανώθηκε από τη «διεθνή επιτροπή» των 6 «αδερφών» κομμάτων, θεωρείται αντισοβιετισμός, αντιδιεθνισμός και δεν μπορεί παρά να έχει ανάλογες συνέπειες, ηθικές ή υλικές, για κείνον που θα επέμενε να μη την αναγνωρίζει.

Η ηρωική αντίσταση

Ελάχιστες περιπτώσεις δηλώσεων υποταγής στη φράξια παρουσιάσθηκαν, είτε γιατί ορισμένοι λύγισαν κάτω από πιέσεις, είτε γιατί τα υποσχόμενα αργύρια της προδοσίας ήταν δελεαστικά. Ανάμεσα σ’ αυτούς τους λίγους και των δυο κατηγοριών ήταν και στελέχη της παλιάς κομματικής επιτροπής. Οι αντιπρόσωποι της λεγόμενης νέας καθοδήγησης του ΚΚΕ, Στρίγγος και Τζεφρώνης, συγκαλούν την Ολομέλεια της παλιάς Κομματικής Επιτροπής της ΚΟΤ και τους εκλεγμένους γραμματείς των Κομματικών Επιτροπών εργοστασίων και πολιτειών για ανάλυση των αποφάσεων της 6ης Ολομέλειας και να παρουσιάσουν το νέο διορισμένο Γραφείο της ΚΟΤ.

Στην Ολομέλεια αυτή η φράξια είχε εξασφαλισμένη την πλειοψηφία, γιατί, ξέχωρα από την κλίκα που διέθετε εκεί μέσα, που παλιότερα αποτελούσε τη μειοψηφία, μετά την 6η Ολομέλεια είχε καταφέρει να προσεταιριστεί (για τους λόγους που αναφέραμε παραπάνω) μερικά μέλη πιστά ως τότε στη ΚΕ του ΚΚΕ. Οι γραμματείς των Κομματικών Επιτροπών δεν είχαν ψήφο γιατί δεν ήταν μέλη της ΚΕ της ΚΟΤ. Δυό-τρείς από τους γραμματείς μίλησαν θαρραλέα εκεί μέσα, παρά τις συχνές διακοπές, τις ειρωνείες των σοβιετικών στελεχών που παρακολουθούσαν τη συνεδρίαση, κλπ, όμως η κατάσταση δεν μπορούσε ν’ αλλάξει. Ωστόσο, θα μπορούσαμε να πούμε, ότι αυτές οι ομιλίες ήταν το πρώτο επίσημο κουκουέδικο «ΟΧΙ» στην προσπάθεια της ρεβιζιονιστικής ομάδας του ΚΚΣΕ να επιβάλλει οπωσδήποτε στην ΚΟΤ και στη συνέχεια στο ΚΚΕ τους φραξιονιστές και την παρασυναγωγή που ονομάστηκε δη Ολομέλεια.

Ακολούθησε πλατιά σύσκεψη της ΚΟΤ, που τη συγκάλεσαν οι Στρίγγος-Τζεφρώνης. Το αχτίφ αυτό, στο οποίο έπαιρναν μέρος όλα τα νεοεκλεγμένα όργανα και άλλα στελέχη, αποδοκίμασε το οργανωτικό γραφείο και τη φραξιονιστική δουλιά του στο παρελθόν. Η αποδοκιμασία ήταν τόσο έντονη, ώστε ο Στρίγγος αναγκάσθηκε να δώσει υπόσχεση στο αχτίφ, ότι η καθοδήγηση της οργάνωσης Τασκένδης θα γίνεται αποκλειστικά από τον ίδιο και τον Τζεφρώνη και όχι από το κομματικό γραφείο του Δημήτριου. Και ότι όλες οι κομματικές οργανώσεις με τα όργανα τους, που εκλέχθηκαν πριν την 6η Ολομέλεια, μπορούν να αρχίσουν την κανονική λειτουργία τους. Ταυτόχρονα δήλωσε, ότι ο ίδιος θα κατέβαινε στις συνελεύσεις να αναλύσει την απόφαση της 6ης Ολομέλειας, που καθόριζε σαν καθοδήγηση της ΚΟΤ το οργανωτικό γραφείο. Ετσι το αχτίφ της οργάνωσης σημείωσε την πρώτη του επιτυχία, ανατρέποντας, έστω και προσωρινά, ένα μέρος από τη γενική προσπάθεια των φραξιονιστών στον οργανωτικό τομέα. Ομως η πολιτική σημασία αυτής της επιτυχίας ήταν πολύ μεγαλύτερη, γιατί έδειξε ότι η οργάνωση, αν και χωρίς ενιαία καθοδήγηση, ήταν έτοιμη να αντιπαραταχτεί στην επίθεση της ρεβιζιονιστικής κλίκας.

Η επιτυχία του αχτίφ καταθορύβησε τους ρεβιζιονιστές. Εγινε αυστηρή κριτική στον Στρίγγο για την υποχωρητικότητα του και τον υποχρέωσαν να διορθώσει το «λάθος» του. Τα γεγονότα που επακολούθησαν το επιβεβαιώνουν. Επειτα από το πλατύ αχτίφ, ο Στρίγγος κάλεσε σε σύσκεψη τις κομματικές επιτροπές των οργανώσεων με θέμα τυπικά μεν την προετοιμασία των συνελεύσεων στις ΚΟΒ, στην ουσία όμως για να επιβάλλει οπωσδήποτε το οργανωτικό γραφείο στην οργάνωση. 2τη σύσκεψη αυτή η οποία, όπως όλες, παρακολουθούνταν από σοβιετικούς «επόπτες», παρευρίσκονταν όλα τα μέλη του οργανωτικού γραφείου. Το γεγονός αυτό προκάλεσε τις διαμαρτυρίες αρκετών στελεχών και τελικά η σύσκεψη έκλεισε χωρίς να καταλήξει σε πραχτικό αποτέλεσμα.

Επειτα από αυτό, ο Στρίγγος κάλεσε τους 13 γραμματείς των οργανώσεων των πολιτειών, παρουσία σοβιετικών και του οργανωτικού γραφείου, και προσπάθησε να τους πείσει να δουλέψουν στις οργανώσεις τους για την «ενότητα», σύμφωνα με τις αποφάσεις της 6ης Ολομέλειας, για διάδοση και κυκλοφορία του κομματικού (φραξιονιστικού) τύπου, κλπ. Δήλωσε ακόμη, ότι τα μέλη του οργανωτικού γραφείου έχουν χρεωθεί να παρακολουθήσουν τις συνελεύσεις για την ανάλυση των αποφάσεων της 6ης Ολομέλειας στις κομματικές οργανώσεις. Η τελευταία αυτή δήλωση αναιρούσε και επίσημα την προηγούμενη δήλωση, που είχε κάνει στο αχτίφ πριν λίγες μέρες μπροστά σε όλα τα εκλεγμένα όργανα της ΚΟΤ.

Οι 9 από τους 13 γραμματείς, που ήταν και εκπρόσωποι των πιο μαζικών οργανώσεων, με σύνολο πάνω από 5.000 κομματικά μελή (εδώ πρέπει να πάρουμε υπ’ όψη και την μεγάλη εσωκομματική μάζα, που και αυτή με τη σειρά της υπερασπιζόταν την ΚΕ του ΚΚΕ) υπέδειξαν στον Στρίγγο να τηρήσει την υπόσχεση που έδωσε στο πλατύ αχτίφ της οργάνωσης. Αυτός, όμως, και οι παρευρισκόμενοι σοβιετικοί προσπαθούσαν \να πείσουν τους γραμματείς για το αντίθετο, οπότε ένας γραμματέας στην ομιλία του δήλωσε ότι, απηχώντας την απάντηση της συντριπτικής πλειοψηφίας της οργάνωσης του, αρνείται να αναγνωρίσει το οργανωτικό γραφείο. Αυτή η δήλωση αναστάτωσε το Στρίγγο και τους σοβιετικούς. Ο Στρίγγος έκανε λυσσασμένη επίθεση ενάντια στον σύντροφο αυτόν, λέγοντας του τελικά, ότι «σηκώνει το ανάστημα του ενάντια στο ΚΚΕ, ενάντια στο ΚΚΣΕ και τα άλλα αδελφά κόμματα και ενάντια στον Λένιν»!! Ακολούθησε θυελλώδικη συζήτηση και στο τέλος ο Στρίγγος αναγκάσθηκε να διακόψει τη σύσκεψη. Αυτή ήταν και η τελευταία επίσημη κοινή «σύσκεψη» των εκπροσώπων της πλειοψηφίας με τη φραξιονιστική κλίκα της ΚΟΤ και τους αντιπροσώπους της λεγόμενης νέας καθοδήγησης του ΚΚΕ.

Οι εκβιασμοί

Στη συνέχεια, αρχίζει η ατομική πίεση σε έναν-έναν από τους α’, β’ και γ’ γραμματείς των 9 κομματικών επιτροπών. Καλούνται στα γραφεία της Κομματικής Επιτροπής Τασκένδης, ένας-ένας, σε καθορισμένες ώρες και παρουσία πάντα των σοβιετικών γίνεται προσπάθεια από τους Στρίγγο και Τζεφρώνη να προσκυνήσουν τη φράξια. Με φωνές και απειλές ασκείται μια αφόρητη πίεση στα στελέχη, που θυμίζει ανακριτικά γραφεία. Κάθε μέρα, ο χώρος γύρω από τα γραφεία της Κομματικής Επιτροπής Τασκένδης γέμιζε από κομμουνιστές που άκουγαν απ’ τα ανοιχτά παράθυρα του 2ου πατώματος το πανδαιμόνιο που γινόταν εκεί μέσα: 10 και 15 άνθρωποι, μαζεμένοι γύρω από έναν, να τον «ψέλνουν», να του βάζουν ερωτήσεις, να τον απειλούν κι αυτό επί ώρες.

Παράλληλα, στις επιχειρήσεις και τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, στις πολιτείες της κολλεχτίβας, ακόμα και στα νοσοκομεία που νοσηλεύονταν άρρωστοι σύντροφοι, γινόταν ασταμάτητη «δουλιά» από τα αντίστοιχα στελέχη των σοβιετικών οργάνων, για να «σκεφτούν» και να δεχτούν το «νέο σχήμα». Ολος ο Σοβιετικός κρατικός και κομματικός μηχανισμός της Τασκένδης, που είχε σχέση με τη δουλιά και τη ζωή των Ελλήνων προσφύγων, είχε κατάλληλα διαφωτιστεί από τη ρεβιζιονιστική ομάδα της καθοδήγησης του ΚΚΣΕ και εξασκούσε μια αφόρητη ψυχολογική πίεση στους κομμουνιστές της ΚΟΤ.

Αφού το μέτρο της ατομικής πίεσης στα στελέχη των ανώτερων κομματικών οργάνων της ΚΟΤ δεν έφερε κανένα θετικό αποτέλεσμα στη φράξια και στους καθοδηγητές της, ο Στρίγγος υποχρεώθηκε να αρχίσει τις συνελεύσεις στις ΚΟΒ, γιατί ήδη το ζητούσαν τα κομματικά μέλη. Ηθελαν με τον κομματικό τρόπο, με τις καταστατικές διαδικασίες, να πουν τη γνώμη τους γι’ αυτό που έγινε στην οργάνωση τους, στο κόμμα τους, χωρίς τη θέληση τους. Αρχισαν τις προετοιμασίες για τις συνελεύσεις, με αχτίφ σε κάθε οργάνωση, σύμφωνα με το πρόγραμμα που καθοριζόταν από τον Στρίγγο. Στην αίθουσα που κάθε φορά θα γινόταν το αχτίφ έρχονταν ο Στρίγγος, με τους σοβιετικούς και δυο-τρεις φραξιονιστές του οργανωτικού γραφείου. Το αχτίφ αποδοκίμαζε τους φραξιονιστές και απαιτούσε να εγκαταλείψουν την αίθουσα, Ο Στρίγγος και οι σοβιετικοί προσπαθούσαν να πείσουν το αχτίφ να δεχτεί να παραμείνουν οι φραξιονιστές. Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε και στις συνελεύσεις των ΚΟΒ.

Καμία συνέλευση και κανένα αχτίφ δεν τελείωσε ομαλά. Οι επίμονες παρεμβάσεις των σοβιετικών δεν έπειθαν τους κομμουνιστές να αναγνωρίσουν τη φράξια του οργανωτικού γραφείου σαν καθοδήγηση της ΚΟΤ. Και αφού αυτό δεν γινόταν, οι σοβιετικοί σηκώνονταν επιδειχτικά και έφευγαν, ακολουθούμενοι από τον Στρίγγο και την παρέα του, δίνοντας έτσι το σύνθημα για τη διακοπή της συνέλευσης ή του αχτίφ. Μετά την αναχώρηση τους, κατά κανόνα έμπαιναν στην αίθουσα, κατάλληλα ειδοποιημένα, τα σοβιετικά υπηρεσιακά όργανα της επιχείρησης στην οποία ανήκε η αίθουσα και απαιτούσαν αμέσως να εκκενωθεί, εμποδίζοντας το αχτίφ ή τη συνέλευση να συνεχίσει τη δουλιά της και να πάρει απόφαση.

Οι ρεβιζιονιστές διαπίστωσαν, ότι η ΚΟΤ αποτελούσε σκληρό καρύδι. Αρχισαν τότε να καταφτάνουν στην Τασκένδη εφεδρείες των φραξιονιστών από τη λεγόμενη νέα καθοδήγηση του ΚΚΕ. Ηρθε ο αποστάτης Πίρόζος που το καλοκαίρι του 1955 δήλωνε επίσημα: «Στην ΚΟΤ υπάρχει όχι απλώς φράξια, αλλά φράξια με μουστάκια και γένια». Τώρα, που ξαναήρθε σαν μαριονέτα πια της φράξιας, δεν μπορούσε παρά να γίνει καταγέλαστος. «Μα εσύ σ. Γκρόζο—τον ρώτησε κάποιος σύντροφος—τότε είχες μιλήσει για μουστάκια και γένια. Πότε έλεγες την αλήθεια τότε ή τώρα;», για να εισπράξει την απάντηση: «τώρα».

Στη συνέχεια κουβάλησαν το «βαρύ πυροβολικό», όλους τους σπασμένους του ΠΓ, Βλαντά, Γούσια, Μπαρτζιώτα και μερικά άλλα μέλη της ΚΕ του ΚΚΕ. Αυτοί είχαν καθαιρεθεί στην 6η Ολομέλεια, όμως στη συνέχεια κοίταζαν μόνο να σώσουν το τομάρι τους. Αξίζει να σημειωθεί η περίπτωση Βλαντά, που αν δεν επενέβαιναν οι κομμουνιστές της Τασκένδης θα είχε γίνει κομματάκια απ’ τους μανιασμένους φραξιονιστές στα γεγονότα της 9ης Σεπτέμβρη του 1955. Ομως, όλοι αυτοί, χάνοντας κάθε ίχνος κομματικής συνείδησης, δέχτηκαν να γίνουν άβουλα όργανα της ρεβιζιονιστικής κλίκας, που τους έστειλε στην Τασκένδη για να πείσουν τους κομματικούς της ΚΟΤ, ότι η πολιτική γραμμή του κόμματος, χαραγμένη απ’ το 7ο Συνέδριο και την 3η Συνδιάσκεψη, ήταν «λαθεμένη» και ότι ο Ζαχαριάδης έπρεπε να καθαιρεθεί για την «τυχοδιωκτική» και «αντιδΐεθνιστική» πολιτική που επέβαλε δήθεν στο ΚΚΕ, Να πείσουν τους κομμουνιστές, ότι η φραξιονιστική και οπορτουνιστική 6η ολομέλεια είναι σωστή και συνεπώς πρέπει να υποταχτούν στις αποφάσεις της «για να πραγματοποιηθεί η ενότητα στο κόμμα», όπως έλεγαν.

Ολοι αυτοί, όταν τους έφεραν στην Τασκένδη, ήταν ηθικά κουρέλια, χωρίς ψυχή, γι’ αυτό και στη συνέχεια οι ρεβιζιονιστές τους πέταξαν στα σκουπίδια σαν στιμμένες λεμονόκουπες. Στις συγκεντρώσεις που κάλεσε το οργανωτικό γραφείο, με σκοπό ν’ ακούσουν οι κομμουνιστές με τα ίδια τους τ’ αυτιά τα λόγια της προδοσίας από το στόμα του Βλαντά και των άλλων, πήγαν μόνο η φράξια και οι λίγοι οπαδοί της. Υστερα από την αποτυχία τους αυτή, οι φραξιονιστές άρχισαν να τους περιφέρουν από πολιτεία σε πολιτεία, για να τους φέρουν σε αναγκαστική επαφή με τα μέλη της κολλεχτίβας, που ούτε ήθελαν να τους ακούσουν. Αυτό που ακολούθησε είναι απερίγραπτο. Ποτέ να μη φτάσει άνθρωπος, ιδιαίτερα αγωνιστής, σε τέτια κατάντια. Οταν έφταναν στις πολιτείες, ο κόσμος φώναζε: «ήρθε ο περιοδεύων θίασος» και τους κοιτούσε με απέχθεια και μίσος. Φώναζαν π.χ. του Βλαντά: «Ρε Βλαντά, ξέχασες ότι σε γλυτώσαμε από τους φραξιονιστές;» Και ο αξιολύπητος αυτός άνθρωπος απαντούσε σαν ρομπότ: «Ο Ζαχαριάδης ήταν φταίχτης». «Φτούσου-φτούσου», ήταν η απάντηση του κόσμου. Τους έφτυνε ο κόσμος και οι παρευρισκόμενοι φραξιονιστές και οι καθοδηγητές τους σοβιετικοί γελούσαν ικανοποιημένοι για το έργο τους. Ετσι έφυγε και ο «περιοδεύων θίασος», χωρίς να προσθέσει τίποτα το θετικό στο αντικομματικό έργο των φραξιονιστών και των καθοδηγητών τους. Οι κομμουνιστές της Τασκένδης έδειξαν για μια φορά ακόμη, ότι η πάλη τους ήταν πάλη αρχών και σαν τέτια έμενε ανεπηρέαστη από πρόσωπα, οσοδήποτε ψηλά και αν βρίσκονταν στη κομματική ιεραρχία.

http://olaeinedromos.blogspot.gr/2013/06/blog-post_330.html

Σχόλιο από B.... | 11/02/2016
[…] -Τα παιδιά του Κολιγιάννη ποιόν είχανε πατέρα; […]

Πίνγκμπακ από -Το ΚΚΕ, οι αγρότες και η γενοκτονία της αγροτικής τάξης στην ΕΣΣΔ « Πόντος και Αριστερά | 12/02/2016
[…] Συνέδριο. Τον Στάλιν βεβαίως τον είχαν αποκαταστήσει τα παιδιά του Κολιγιάννη από το 2008 και είχαν καταγγείλει το σοβιετικό 20ο […]

Πίνγκμπακ από Αφιέρωμα στο 20ο Συνέδριο του ΚΚΕ | Ένα blog του Βλάση Αγτζίδη | 31/03/2017
[…] Τον Στάλιν βεβαίως τον είχαν αποκαταστήσει τα παιδιά του Κολιγιάννη από το 2008 και είχαν καταγγείλει το σοβιετικό 20ο […]

Πίνγκμπακ από Αφιέρωμα στο 20ο Συνέδριο του ΚΚΕ - Press Publica | Δημοσιογραφία για το δημόσιο συμφέρον | 31/03/2017
[…] -Τα παιδιά του Κολιγιάννη ποιόν είχανε πατέρα; […]

Πίνγκμπακ από -Έκκληση προς τον άγνωστο Κνίτη :) « Πόντος και Αριστερά | 28/04/2017

Σχολιάστε

« Προηγούμενη | Επόμενη »

[Μια αριστεροποντιακή διαδικτυακή κολεχτίβα]

“Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια.

Στο μυαλό είναι ο Στόχος,

το νου σου ε;”

(pontos.aristera@gmail.com)

-”ΠΟΝΤΟΣ και ΑΡΙΣΤΕΡΑ”: Ποιοί και Γιατί……….

ΑΡΕΙΟΣ ΠΑΓΟΣ: Αθώωσαν τους υπεύθυνους της Μικρασιατικής Καταστροφής….

ΑΝΑΘΕΜΑ!

Το πρωτοσέλιδο τουρκικής εφημερίδας (Αύγουστος ’22) με τις φωτογραφίες των Γούναρη και Στράτου και τον τίτλο:
«ΓΟΥΝΑΡΗΣ-ΣΤΡΑΤΟΣ: ΟΙ ΣΩΤΗΡΕΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ»

Η Διεθνής στα ποντιακά
(από την ΕΣΣΔ του Μεσοπολέμου)

Η Διεθνής (κ.ά) στα ποντιακά ,
όπως τραγουδήθηκε στην Ελλάδα,
σε απαγγελία μπάρμπα Γιάννη Ταμτάκου με συνοδεία didgeridoo

«Σαράντα Μήλα Κόκκινα» από τον Μάνο Κατράκη

ΔΙΑΒΑΣΤΕ:

-Σφαγή της Σμύρνης: ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!

-Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΣΤΟΝ ΠΟΝΤΟ

-ΠΟΝΤΟΣ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

-H Λούξεμπουργκ, ο Πόντος και το εθνικό ζήτημα

Τα μνημεία των προσφύγων του ’22

Για τις διαφημίσεις της WordPress

Oι διαφημίσεις που βλέπετε στο τέλος των αναρτήσεων και δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με τη θεματολογία του μπλογκ μας, προέρχονται από τη WordPress (προκειμένου να καλυφθούν τα έξοδα του server) και δεν αποφέρουν κανένα οικονομικό όφελος στο ιστολόγιο μας.

Οι υπεύθυνοι της WordPress.com έστειλαν την παρακάτω ανακοίνωση: «The site is one of the free sites hosted on WordPress.com, and we are running ads to cover the costs of operating the site for the user. We run these types of ads sparingly in an attempt to interfere as little as possible with the experience of reading a site and for logged in users we don’t show ads at all».

	Trisnastivaliotromot… στη 100 χρόνια από τη Μικρασιατική…
	Agtzidis Vlassis στη -Ο ανορθολογισμός του Νίτσε κα…
	παντελης ορφφανιδης στη -Φέσι το ελληνικόν…
	Βλάσης Αγτζίδης στη Οι περιπέτειες της ουκρανικής…
	Αφώτιστος Φιλέλλην στη -Πολυτεχνείο ’73: (όσο κ…
	Agtzidis Vlassis στη -Ο Φαλμεράιερ και η συνέχεια τ…
	Ανδρέας στη -Oι Έλληνες στο μαχνοβίτικο…
	Ανδρέας στη -Καλό ταξίδι παππού Γιώργ…
	Ανδρέας στη -Στο Σαλάτς του Κιλκίς και άλλ…
	Ανδρέας στη -Οι Ουϊγούροι, η Κίνα, ο παντο…

Πόντος και Αριστερά

……. 'μώ τον νόμο σ' !