Γράφει ο Πέτρος Ι. Νικολού, μαχόμενος Δικηγόρος Αθηνών, Νομική ΕΚΠΑ
Διαβάζοντας κανείς τα Απομνημονεύματα του Γέρου του Μοριά διαπιστώνει πως ο νικητής στο Βαλτέτσι, την Τριπολιτσά, τα Δερβενάκια, ο αγωνιστής που ύψωσε ανάστημα στην χατζάρα του Αγαρηνού εμψυχώνοντας ένα ολόκληρο Έθνος, ώστε σύσσωμο να παλεύσει για την Ελευθερία του, πριν από κάθε μάχη στεκόταν με δάκρυα στα μάτια μπροστά στο εικόνισμα της Θεομάνας μας και προσευχόταν. Χωρίς να έχει μελετήσει Νίτσε, χωρίς να γνωρίζει ο δύστυχος από νεοπαγανισμούς και χωρίς να αναζητεί πρώτα τη δύναμη μέσα από το εγώ του κι έπειτα έξω από αυτό, όπως διατείνονται οι παντός φάσματος χριστομάχοι, εστάθη με ταπείνωση στο ξωκκλήσι της Παναγιάς στο Χρυσοβίτσι όπου γονατισμένος στο Ρόδον το Αμάραντον και με μόνη ελπίδα του την μεσιτεία της Αειπαρθένου Μαρίας ψέλλισε: «Παναγία μου βοήθησε και τούτη τη φορά τους Έλληνες να ψυχωθούν.». Είναι δύσκολο να σπεύδεις αεροπορικώς κάθε χρόνο στην Εσπερία σε γερμανολατρικές εκδηλώσεις, να φωτογραφίζεσαι με ρούνους, να δηλώνεις Εθνικιστής παραδόξως και να καλείσαι κάθε 25η Μαρτίου να εορτάσεις την Επανάσταση του ‘21, χωρίς αναφορά στην Πίστη των πατέρων χάριν στην οποία αποδεσμευτήκαμε πραγματικά από τις αλυσίδες της σκλαβιάς. Δικαίως αισθάνεσαι ότι αυτή η μέρα δεν σου ταιριάζει.
Οι οπλαρχηγοί και οι καπεταναίοι που ήραν πριν διακόσια χρόνια τα όπλα του Αγώνος απέναντι στην Τουρκιά -όσο ακατόρθωτο κι αν είναι να χωρέσει στην τετράγωνη κοσμική λογική του φραγκολεβαντίνου της σήμερον- δεν είχαν την αίσθηση ότι πολεμούν χάριν στην δική τους λεβεντιά, γοητεία και ακαταμάχητη ισχύ, αλλά ένεκεν και συνεπεία των πρεσβειών της Θεομήτορος. Ποίος νεοέλλην αντιμετωπίζει τις δυσκολίες του απευθυνόμενος με την ευλάβεια του Κολοκοτρώνη στον Θεό και τους Αγίους; Με ποιό εκκλησιαστικό βίωμα; Με ποιά συμμετοχή στα μυστήρια, τις ακολουθίες και την αγιοπνευματική ζωή ; Για τους εγηγερμένους Έλληνες του ’21, όπως δεν νοείτο σωτηρία ψυχής χωρίς Χριστό έτσι και δεν υπήρχε Εθνικός Αγών χωρίς Χριστό. Μάθαμε στα σύγχρονα γενιτσαρικά σχολειά της υποκουλτούρας όπου διενεργείται συστηματική πλύση εγκεφάλου στα νεαρά Ελληνόπουλα μη και αγαπήσουν την Πατρίδα τους περισσότερο από τον βαθμό μηδέν και εκφασιστούν, ότι ο άνθρωπος είναι το επίκεντρο του σύμπαντος, ότι από τον παθογόνο Εγώϊσμό μας απορρέει η αρχή και το τέλος, διδαχθήκαμε να βασιζόμαστε στις αδυναμίες της εφαμάρτου φύσεώς μας και γαλουχηθήκαμε στη νοοτροπία ότι χρειαζόμαστε τα πάντα αλλά όχι τον Θεό. Αντί, λοιπόν, να επενδύσουμε στη δική μας παράδοση, να μιμηθούμε τα ιστορικά πρότυπα των δικών μας προγόνων και να βαδίσουμε στα ματωμένα ίχνη όλων όσοι δοξάστηκαν για τον ηρωϊσμό και την φιλοπατρία τους, προσκολληθήκαμε στο άρμα μιάς Δύσεως βουτηγμένης στην ηδονοθηρία, τον αγνωστικισμό και την ανωμαλία, αφομοιώνοντας όλη την αποκρουστική σαβούρα της, η οποία μάς έφεραν σε ρήξη με την ταυτότητα, τις ρίζες και την κατάγωγή μας. Έτσι, όταν ρωτήσανε τον παππού Θεόδωρο αν είναι αγγλόφιλος ή γαλλόφιλος, εκείνος με την ευάρεστη θυμοσοφία που τον διέκρινε απήντησε ευθέως ότι δεν είναι τίποτα απ’ αυτά, αλλά Θεόφιλος, γιατί μόνο ο Θεός αγαπά αληθινά τους Έλληνες. Η αποτυχία του συγκαιρινού κόσμου, ο οποίος πλέει μέσα στον υπόνομο της σήψεως και της παρακμής, ευρίσκει την αφετηρία του στην απώλεια της πνεύματικής μας αυτοσυνειδησίας, στην αντίληψη δηλαδή ότι χωρίς τη συνδρομή των ουρανίων δυνάμεων στις οποίες οφείλουμε το θαύμα της Έθνικής μας Επαναστάσεως, η οποία εξελίχθηκε σε μία πραγματική πρόωρη Ανάσταση του Γένους, θα καταφέρουμε να εξομοιωθούμε με το χάλι της φραγκιάς, η οποία θέλησε τη συνέχιση της υποταγής του Ελληνισμού με τον εαυτό της αυτήν την φορά σε ρόλο δυνάστου. Από την απιστία μας, συνεπώς, εκκινεί η βαθειά διαιρετική τομή ανάμεσα στον τότε λαό που έγινε αιματηρή θυσία για εμάς, φωνάζοντας «Την Ελλάδα θέλομεν κι ας τρώγωμεν πέτρες», και τον λαό του σήμερα, ο οποίος κατέληξε να υπάρχει απλά για να μην ρημάζει ο τόπος, μέχρι που κι αυτήν την ανησυχία θα μάς την άρουν οι ξένοι με τους λαθραίους που εποικίζουν παράνομα την δική μας χώρα, εφόσον εμείς σταματήσαμε να γεννάμε παιδιά αποφασισμένοι να εξαφανιστούμε βιολογικά, για να ασχοληθούμε με καριέρες, λούσα και χορούς.
Την πορεία μας προς μία νέα υποδούλωση, μία νέα δυναστεία σκληρότερη στην οποία θα υπαγόμασταν μόνοι μας την είχε προφητεύσει ο Στρατηγός Μακρυγάννης: «Λευτερωθήκαμεν από τους Τούρκους και σκλαβωθήκαμεν εις ανθρώπους κακορίζικους, όπου ήταν η ακαθαρσία της Ευρώπης.». Δεν θελήσαμε να ακολουθήσουμε τον δρόμο του Θεού, όπως είχε υποδείξει με θάρρος το 1826 ο Θανάσης Ραζή-Κότσικας, αρχηγός της Φρουράς του πολιορκημένου Μεσολογγίου, κι έτσι ολάκερη η Πατρίδα μας βαίνει προς τον κρημνόν, χωρίς διάθεση μετανοίας, ώστε να ανακτήσει την προνομοιακή σχέση της με τον Τριαδικό Θεό η Χάρις Του οποίου ηυνόησε σκανδαλωδώς την μέχρι τώρα διαδρομή του Γένους. Ο Άγιος Πορφύριος μάς είχε υπενθυμίσει λίγο πριν κοιμηθεί, πως για να ομοιάσουμε στους αγωνιστές του ΄21 πρέπει να δώσουμε κι εμείς την μάχη, όπως αυτοί, για Πίστη και Πατρίδα. Αναιμάκτως, ακόπως κι άνευ κόστους δάφνες αρετής και στέφανα μαρτυρίου μην περιμένει κανείς, ειδικά προσκυνημένος νεοραγιάς.
