Fractal
Home / ΒΙΒΛΙΟ / Ένα ποίημα: “Μετοικεσία των ανέμων”
14/02/2018, 9:03 πμ

Ένα ποίημα: “Μετοικεσία των ανέμων”

Της Ελένης Χωρεάνθη //

 

 

Μετοικεσία των ανέμων *

 

Την εποχή των βροχών

μετοίκησαν στην ψυχή μου αγύρτες άνεμοι

και τα πτηνά του ουρανού

το πνεύμα μου εκπόρνευσαν

Οι πολεμούντες με

την μήνιν του φωτός περιφρόνησαν

λεηλάτησαν την ευωδία των καρπών της γης

οι μισούντες με πιλατεύοντας νυν

και αεί με υλακές την αγρύπνια μου

 

Τη δικαιοσύνη της φωτιάς

στις ατραπούς της ερημίας εβίωσα

Στην αγωνία της πέτρας

τους καιρούς της αδιαλλαξίας ιστόρησα

Την αντοχή των υλικών

στη φθορά των αισθημάτων εννόησα

ξοδεύτηκα σε χλοερούς λειμώνες οφθαλμαπάτης

 

Έκτοτε περιδεής αιωρούμαι μεταξύ αγωνίας

και άγνοιας

στο ακαταμέτρητο χάος του κυβερνοχώρου

γυρεύοντας να καλύψω με λέξεις

το χάσμα του απείρου διαστήματος

να συλλάβω τ’ ασύλληπτα

να ζωγραφίσω τα άρρητα

τις έγνοιες μου

σε μια παλάμη γλαυκού ουρανού

να στεγάσω

 

Ως στρουθίον μονάζον επί δώματι

λίγα ψίχουλα φωτός ανεσπέρου

απ’ τους αιθέρες θηρεύω

να χορτάσω την πείνα της ψυχής

και τη δίψα της

ελπίδα στη μικρή μου καρδιά να ψωμίσω

και με πίστη να ντύσω τη γυμνή ανθρωπότητα

 

Μιας αναίτιας οδύνης κατάδικος

σ’ αφώτιστα μονοπάτια ιχνηλατώντας

πορεύτηκα

γραμμές τεθλασμένες στον αιώνα

χαράζοντας

τη σήψη του κόσμου καρπώθηκα

 

Την εποχή των βροχών

κατοίκησαν στο κορμί μου δραπέτες άνεμοι

διεμερίσαντο τα ιμάτιά μου οι έποικοι

και στην «τιμήν του τετιμημένου

έβαλαν κλήρον»

Τα ερπετά της γης

τις σάρκες μου διεμέλισαν

και τα πτηνά του ουρανού την ψυχή μου

κατέφαγαν

Γέμισε σημεία και τέρατα

το ασυντέλεστο σχήμα του χρόνου

 

Από τη μετοικεσία των ανέμων

γενεές ατελεύτητες

 

 

Π. Φάληρο, 31-11-2003

 

 

* «Ο ύπνος των μεσημβρινών ωρών, Εκδόσεις Φιλιππότης, Αθήνα 2004

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top