What do you think?
Rate this book
Πιο δυνατή κι απ' το μίσος
Απέναντι από τη Μασσαλία, χωρισμένη από την Ευρώπη με τη Μεσόγειο Θάλασσα, έχοντας στη μια πλευρά του τον Ατλαντικό και στην άλλη γυμνές οροσειρές και μια ατέλειωτη έρημο που χάνεται στον νότο, υπάρχει μια χώρα μαγική που λέγεται Μαρόκο. Ο Ουλέντ Ραφά, ο αρχηγός των φυλών της ερήμου, ξεσηκώνει όλες τις αραβικές φυλές σε εξέγερση κατά των γαλλικών αποικιακών δυνάμεων. Στο μεταξύ η κόρη του Γάλλου διοικητή των αραβικών δυνάμεων, η πανέμορφη Ανδριάνα Ντορέ, απάγεται από τον πανίσχυρο αρχηγό των επαναστατών. Ο Ασάμ αλ Κεμπίρ, το λιοντάρι της Ερήμου, όπως τον αποκαλούν όλοι, ο υπερήφανος σεΐχης που μάχεται κατά των δυνάμεων του γαλλικού στρατού, διχάζεται ανάμεσα στον έρωτα που θα τον συνεπάρει για την όμορφη λευκή και για την αγάπη του για τον λαό του.
"Μας χωρίζουν ποτάμια αίματος, των δικών μου και των δικών σου..." θα της πει πριν οι δρόμοι τους χωρίσουν.
Θα είναι η αγάπη πιο δυνατή απ το μίσος;
"Μας χωρίζουν ποτάμια αίματος, των δικών μου και των δικών σου..." θα της πει πριν οι δρόμοι τους χωρίσουν.
Θα είναι η αγάπη πιο δυνατή απ το μίσος;
434 pages, Paperback
First published January 1, 1959
About the author
Caridad Bravo Adams
45 books53 followersCaridad Bravo Adams (born on January 14, 1904 in Villahermosa, Tabasco – August 13, 1990 in Mexico City) was a prolific Mexican writer and the most famous telenovela writer worldwide.
She was born to a couple of Cuban actors and she was part of an extended family of artists, being the sister of Venezuelan actor Leon Bravo, one of the pioneers of theater, radio and TV in Venezuela. She published her first book at the age of 16, titled Pétalos sueltos. She then moved back to Cuba with her parents, and later returned to Mexico, where she kept writing and obtained a role in her only film, Corazón bandolero (1934). She became a chair member of the Ateneo Mexicano de Mujeres and later moved back to Cuba, where she wrote the radionovela Yo no creo en los hombres, which was adapted in Mexico for telenovelas in 1969 and 1988. Upon the rise of Fidel Castro, she returned to Mexico, where she would remain the rest of her life. Back in Mexico, she wrote Corazón salvaje, a novel that has been adapted to the screen twice and as a telenovela four times (including once as Juan del Diablo in Puerto Rico). She then wrote La intrusa, Bodas de odio and other novels that earned her important awards.
She was born to a couple of Cuban actors and she was part of an extended family of artists, being the sister of Venezuelan actor Leon Bravo, one of the pioneers of theater, radio and TV in Venezuela. She published her first book at the age of 16, titled Pétalos sueltos. She then moved back to Cuba with her parents, and later returned to Mexico, where she kept writing and obtained a role in her only film, Corazón bandolero (1934). She became a chair member of the Ateneo Mexicano de Mujeres and later moved back to Cuba, where she wrote the radionovela Yo no creo en los hombres, which was adapted in Mexico for telenovelas in 1969 and 1988. Upon the rise of Fidel Castro, she returned to Mexico, where she would remain the rest of her life. Back in Mexico, she wrote Corazón salvaje, a novel that has been adapted to the screen twice and as a telenovela four times (including once as Juan del Diablo in Puerto Rico). She then wrote La intrusa, Bodas de odio and other novels that earned her important awards.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 6 of 6 reviews
October 27, 2014
Ρομαντικο εποχής και τελείως κινηματογραφικό! Τελειώνοντας μου αφησε υπέροχα συναισθηματα και ένα μεγάλο χαμόγελο στα χειλη.
February 18, 2018
2,5/5 αστεράκια.
Όταν οι εκδόσεις Ωκεανός αποφάσισαν να κυκλοφορήσουν βιβλία της υπέροχης Caridad Bravo Adams στα ελληνικά, δεν μπορούσα να πιστέψω στην καλή μου τύχη! Μετά τα ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ "Άγρια καρδιά" και "Το ψέμα" περίμενα πώς και πώς τα εξίσου υπέροχα "Bodas de Odio" ή "Pecado Mortal". Κι αντ' αυτών, μια μέρα βλέπω το εξώφυλλο ΑΥΤΟΥ του βιβλίου! Αν θυμάμαι καλά,έβριζα για κανένα 20' τουλάχιστον!
Όσο κι αν προσπαθώ να βρω μια λογική αιτία για να επιλεγεί το "Πιο δυνατή απ' το μίσος" έναντι των άλλων αριστουργημάτων της, δεν τη βρίσκω με τίποτα! Ένα βιβλίο τόσο κατώτερο της πένας της Bravo Adams! Τόσο άνευρο, άχρωμο, αδιάφορο και προβλέψιμο! Λυπάμαι πολύ για τη βαθμολογία που του βάζω, αλλά εξαρχής ήξερα πως δεν είναι και για πολλά παραπάνω. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου προκατειλημμένο, αλλά ξέρω να ξεχωρίζω μια καλή ιστορία και έχω, ούτως ή άλλως, γνώση του έργου της συγκεκριμένης συγγραφέως. Αυτό το βιβλίο καλύτερα θα ήταν να έμενε στο συρτάρι του. Δεν νομίζω πως έχει να προσφέρει το οτιδήποτε φρέσκο στο αναγνωστικό κοινό.
Ελπίζω πραγματικά ο εκδοτικός να κυκλοφορήσει κι άλλα βιβλία της υπέροχης αυτής γυναίκας, αλλά να γίνει σοφότερη επιλογή. Όχι τίποτε άλλο, είναι κρίμα να βαθμολογείται η πένα της με 2 ή 3 αστεράκια εξαιτίας μιας κακής επιλογής, όταν πραγματικά υπάρχουν ωραία βιβλία της εκεί έξω, που αξίζουν να διαβαστούν και από τους Έλληνες αναγνώστες!
Όταν οι εκδόσεις Ωκεανός αποφάσισαν να κυκλοφορήσουν βιβλία της υπέροχης Caridad Bravo Adams στα ελληνικά, δεν μπορούσα να πιστέψω στην καλή μου τύχη! Μετά τα ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ "Άγρια καρδιά" και "Το ψέμα" περίμενα πώς και πώς τα εξίσου υπέροχα "Bodas de Odio" ή "Pecado Mortal". Κι αντ' αυτών, μια μέρα βλέπω το εξώφυλλο ΑΥΤΟΥ του βιβλίου! Αν θυμάμαι καλά,έβριζα για κανένα 20' τουλάχιστον!
Όσο κι αν προσπαθώ να βρω μια λογική αιτία για να επιλεγεί το "Πιο δυνατή απ' το μίσος" έναντι των άλλων αριστουργημάτων της, δεν τη βρίσκω με τίποτα! Ένα βιβλίο τόσο κατώτερο της πένας της Bravo Adams! Τόσο άνευρο, άχρωμο, αδιάφορο και προβλέψιμο! Λυπάμαι πολύ για τη βαθμολογία που του βάζω, αλλά εξαρχής ήξερα πως δεν είναι και για πολλά παραπάνω. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου προκατειλημμένο, αλλά ξέρω να ξεχωρίζω μια καλή ιστορία και έχω, ούτως ή άλλως, γνώση του έργου της συγκεκριμένης συγγραφέως. Αυτό το βιβλίο καλύτερα θα ήταν να έμενε στο συρτάρι του. Δεν νομίζω πως έχει να προσφέρει το οτιδήποτε φρέσκο στο αναγνωστικό κοινό.
Ελπίζω πραγματικά ο εκδοτικός να κυκλοφορήσει κι άλλα βιβλία της υπέροχης αυτής γυναίκας, αλλά να γίνει σοφότερη επιλογή. Όχι τίποτε άλλο, είναι κρίμα να βαθμολογείται η πένα της με 2 ή 3 αστεράκια εξαιτίας μιας κακής επιλογής, όταν πραγματικά υπάρχουν ωραία βιβλία της εκεί έξω, που αξίζουν να διαβαστούν και από τους Έλληνες αναγνώστες!
August 29, 2015
Πολύ κλάμα ρίχνει η ηρωίδα ρε παιδί μου,αμάν!!Και τι πράγμα είναι αυτό που όλοι την αγαπάνε και θυσιάζονται για εκείνη?! Τα 3 αστεράκια είναι μόνο για τον Ασάμ που δεν με απογοήτευσε και φέρθηκε ακριβώς όπως περίμενα εξαιτίας της μουρλής.Δεν έχω αντιπαθήσει πολλές ηρωίδες έτσι και ελπίζω να μην βρω άλλη τέτοια σύντομα.
July 13, 2015
Βαρετό και κακογραμμένο. Κακή περιγραφή των τοπίων και παντελής έλλειψη περιγραφής προσώπων, χώρων, ενδυμασιών. Πώς είναι δυνατόν να μπορέσεις να φαντασιωθείς πρόσωπα και καταστάσεις, εάν δεν ξέρεις τα χαρακτηριστικά τους και δεν μπορείς να τους τοποθετήσεις στον χώρο; Ακόμα και οι υπόλοιπες περιγραφές της για την έρημο είναι τόσο κακές, που δεν μπορείς να φανταστείς τον χώρο γύρω σου.
Οι διάλογοι, από την άλλη, είναι εξ ίσου κακοί και διαβάζεις ξανά και ξανά, μέχρι να καταλάβεις ποιός είπε τι.
Το όλο ύφος του βιβλίου μοιάζει να απευθύνεται σε γεροντοκόρη παρθένα, του περασμένου αιώνα, που συζητάει για δαντέλες και κηπουρική με τις φίλες της, πίνοντας τσάϊ σε πορσελάνινα φλιτζάνια και τρώγοντας κουλουράκια κανέλας, ενώ το βράδυ, πλέκοντας τα μαλλιά της πλεξούδες και ξαπλώνοντας στα δαντελωτά σεντόνια της, που μυρίζουν λεβάντα, αφήνει τους κρυφούς της πόθους να την καταβάλουν, ονειρευόμενη ψηλούς, αρρενωπούς σεΐχηδες.
Κι επειδή εγώ ούτε γεροντοκόρη παρθένα είμαι και ούτε στον προηγούμενο αιώνα ζω και προς θεού, δεν είναι ότι δεν μου αρέσει το τσάϊ γενικά, αλλά το προτιμώ σε ποτήρι με παγάκια και γεύση ροδάκινο (λόγω εποχής κυρίως), δεν μπόρεσα να μπω στο πνεύμα του βιβλίου και να το ευχαριστηθώ.
Μέγα απορία, πως αυτή η συγγραφέας χαρακτηρίστηκε η Μάργκαρετ Μίτσελ της Λατινικής Αμερικής.
Οι διάλογοι, από την άλλη, είναι εξ ίσου κακοί και διαβάζεις ξανά και ξανά, μέχρι να καταλάβεις ποιός είπε τι.
Το όλο ύφος του βιβλίου μοιάζει να απευθύνεται σε γεροντοκόρη παρθένα, του περασμένου αιώνα, που συζητάει για δαντέλες και κηπουρική με τις φίλες της, πίνοντας τσάϊ σε πορσελάνινα φλιτζάνια και τρώγοντας κουλουράκια κανέλας, ενώ το βράδυ, πλέκοντας τα μαλλιά της πλεξούδες και ξαπλώνοντας στα δαντελωτά σεντόνια της, που μυρίζουν λεβάντα, αφήνει τους κρυφούς της πόθους να την καταβάλουν, ονειρευόμενη ψηλούς, αρρενωπούς σεΐχηδες.
Κι επειδή εγώ ούτε γεροντοκόρη παρθένα είμαι και ούτε στον προηγούμενο αιώνα ζω και προς θεού, δεν είναι ότι δεν μου αρέσει το τσάϊ γενικά, αλλά το προτιμώ σε ποτήρι με παγάκια και γεύση ροδάκινο (λόγω εποχής κυρίως), δεν μπόρεσα να μπω στο πνεύμα του βιβλίου και να το ευχαριστηθώ.
Μέγα απορία, πως αυτή η συγγραφέας χαρακτηρίστηκε η Μάργκαρετ Μίτσελ της Λατινικής Αμερικής.
May 27, 2017
La realidad es que se lleva un 4.7*
Pero como he amanecido muy benévola le puse sus cinco estrellitas.
Seamos objetivos, obviamente hay que partir del hecho que es una novela romántica, clásica, cursilona y así, no es que vaya a cambiar paradigmas literarios ni mucho menos, desconozco a la fecha como habrá sido el impacto de la autora en su tiempo.
Pero me encantó, a pesar de las toneladas de cosas que tengo por leer (desgraciadamente de trabajo) lo devoré lo mas rápido que pude, y además disfruté enormemente hacerlo. Confieso que hice tremendos corajes cuando descubrí que por errores de impresión faltaban algunas hojas, de escenas que eran muy importantes, pero bueno, algunas cosas se aclararon después y otras tantas pues hubo que imaginárselas; también lo entiendo, la edición es de 1967, no imagino la maquinaria que utilizaban en ese entonces.
Amo las novelas clásicas, tan puritanas, que lo mas bochornoso que puede pasar es un beso apasionado, en el que no nos mencionan si hubo lengua, diente o un poco de picardía.
LO BUENO---> La ambientación, me encanta la mezcla de culturas, aunque si faltaron algunas referencias o el ahondar mas en la religión musulmana para que se sintiera mas el contraste. La protagonista me cayó bastante bien, osea si es muy bonita, delgada, delgada de dientes y cabello perfecto, con mas cualidades que un iphone7, pero no es la típica mensa que la dominan y doblegan nada más de verla; tiene sus momentos de empoderamiento que me gustaron mucho. El personaje de Bernardo, el mas friendzoneado de la vida, me agradó bastante, no sé, me lo imaginé todo guapote y sensual.
LO MALO---> Abdul Abu Malek, es un villano, que se queda corto y no alcanza a ser tan villano, por mi que lo quitaran y de malvadito solo dejaran al Coronel Dorrey y al viejo ese papá de la Primorosa, otra que por mi deberían quitar de la historia. De repente la historia cae un poco y los dramas se sienten sobreactuados y un tanto exagerados, peor supongo que es parte del género.
En resumen ¡Léanla! Si consiguen una edición viejita, de papel marchito, con ese olor a libro viejo ¡uff! que lo disfruten!
Pero como he amanecido muy benévola le puse sus cinco estrellitas.
Seamos objetivos, obviamente hay que partir del hecho que es una novela romántica, clásica, cursilona y así, no es que vaya a cambiar paradigmas literarios ni mucho menos, desconozco a la fecha como habrá sido el impacto de la autora en su tiempo.
Pero me encantó, a pesar de las toneladas de cosas que tengo por leer (desgraciadamente de trabajo) lo devoré lo mas rápido que pude, y además disfruté enormemente hacerlo. Confieso que hice tremendos corajes cuando descubrí que por errores de impresión faltaban algunas hojas, de escenas que eran muy importantes, pero bueno, algunas cosas se aclararon después y otras tantas pues hubo que imaginárselas; también lo entiendo, la edición es de 1967, no imagino la maquinaria que utilizaban en ese entonces.
Amo las novelas clásicas, tan puritanas, que lo mas bochornoso que puede pasar es un beso apasionado, en el que no nos mencionan si hubo lengua, diente o un poco de picardía.
LO BUENO---> La ambientación, me encanta la mezcla de culturas, aunque si faltaron algunas referencias o el ahondar mas en la religión musulmana para que se sintiera mas el contraste. La protagonista me cayó bastante bien, osea si es muy bonita, delgada, delgada de dientes y cabello perfecto, con mas cualidades que un iphone7, pero no es la típica mensa que la dominan y doblegan nada más de verla; tiene sus momentos de empoderamiento que me gustaron mucho. El personaje de Bernardo, el mas friendzoneado de la vida, me agradó bastante, no sé, me lo imaginé todo guapote y sensual.
LO MALO---> Abdul Abu Malek, es un villano, que se queda corto y no alcanza a ser tan villano, por mi que lo quitaran y de malvadito solo dejaran al Coronel Dorrey y al viejo ese papá de la Primorosa, otra que por mi deberían quitar de la historia. De repente la historia cae un poco y los dramas se sienten sobreactuados y un tanto exagerados, peor supongo que es parte del género.
En resumen ¡Léanla! Si consiguen una edición viejita, de papel marchito, con ese olor a libro viejo ¡uff! que lo disfruten!
September 27, 2017
πολυ επιεικως βαθμολογημενο.... ηθελα τοσο πολυ να διαβασω ενα δυνατο ερωτα??!!?? αλλα τζιφος πολυ επιφανειακοι οι διαλογοι ..τα συναισθηματα λεγονται χωρις να δειχνονται...
πφφφ και ηθελα τοσο να ονειρευτω... μονο η ερημος ηταν καλο-εμφανισιμη
πφφφ και ηθελα τοσο να ονειρευτω... μονο η ερημος ηταν καλο-εμφανισιμη
Displaying 1 - 6 of 6 reviews