Tveir íslenskir námsmenn, Elísabet og Benedikt, kynnast í Leipzig skömmu fyrir hrun múrsins. Þau fella hugi saman en líf þeirra tekur óvænta stefnu þegar yfirvöld fara að sýna þeim áhuga. Áratugum síðar neyðist Elísabet skyndilega til að minnast þessara löngu liðnu daga sem hún vill síst af öllu rifja upp.
Ekki uppáhalds bókin mín eftir þennan höfund en samt nokkuð góð. Var lengi að komast inn í hana, fannst karakterarnir unlikeable. En seinustu ca 100 bls gripu mig alveg.
Vel skrifuð bók. Lýsingin á lífinu í Austur-Þýskalandi áhugaverð, sem og stirð samskipti móður og dóttur. Spurning hvort lýsingar á skáksnilli og geðveilu ná lesanda til fulls. Kannski verða menn að kunna mannganginn og þekkja skákheiminn til þess. Vel leikið með þekkt stef.
Allt í lagi lesning en sögusviðið svolítið tilgerðarlegt eins og í fleiri bókum ÓJÓ. Vantar dýpt í eina aðalpersónuna Benedikt, skáksnilling sem missir geðheilsuna og dagar uppi á hæli í Þýskalandi. Hm…
Bókin náði mér aldrei alveg 100% miðað við aðrar bækur hans Ólafs. Gæti verið að ástæðan sé miklar lýsingar á skák og ég gjörsamlega veit ekkert um skák. En vel skrifuð eins og allt sem Óli kallinn skrifar, ljóðrænt og fallegt og öllu umhverfi lýst óviðjafnanlega. Verð að viðurkenna smá vonbrigði með hvað bókin hreif mig ekki þar sem sögusviðið er að stórum hluta í austur Þýskalandi sem ég hef mikinn áhuga á. Mögulega hef ég sett Ólaf upp á of háan stall eftir að ég las Snertingu. Finnst samt svo áhugavert hvað hann er góður að skrifa út frá sjónarhorni kvenna og þessi bók er engin undantekning frá því.
Bókin gerist á tímum kalda stríðsins í Austur-Þýskalandi, í nútímanum á Ítalíu og tímans þar á milli á Íslandi. Við fylgjumst með Elísabetu sem heldur til náms í Leipzig þar sem hún kynnist íslenskum strák sem stundar skák undir "verndar"væng Austur-Þýska skáksambandsins. Stazi fylgist með þeim og gerir þeim lífið erfitt. Elísabet virðst svo eiga í miklum vanda með að vinna úr þessum tíma og við fáum að fylgjast með því. Það er gaman hvernig Ólafur Jóhann nær að tvinna eirðar-og einbeitingarleysi nútímans inn í frásögnina, Elísabet er að reyna að vera í núvitund í ítölsku smáþorpi en er á sama tíma alltaf að kíkja á símann sinn, svara skilaboðum og bíða eftir skilaboðum á milli þess sem hún er í matarboði eða að upplifa þetta þorp og sinna vinnu sinni.
Góð bók en ekki samt í flokki með þeim bestu frá Ólafi.
Ég er komin á bls. 219 og þarf að beita mig hörðu til að taka mér pásur frá lestrinum, er eiginlega búin að breyta plönunum í dag til að halda áfram að lesa, og þá hlýt ég að spyrja: Skrifaði Ólafur Jóhann ekki þessa bók?
---
Nú er ég búin með bókina og seinni hlutinn stóð undir öllum væntingum frá fyrri hlutanum. Ég er búin að hágráta og er sannfærðari en fyrr í dag um að Ólafur Jóhann geti varla hafa skrifað þessa bók. Hún er laus við tilgerðarlegt orðfærið sem mér hefur fundist einkenna bækurnar hans en sagan, maður lifandi, er svo átakanleg í einfaldleika sínum. Þetta er þroskasaga Elísabetar sem ver mótunarárum í Austur-Þýskalandi rétt áður en og eftir að múrinn hrynur og ég er bara dolfallin yfir hvað höfundur nær að flétta saman áhugavert lífshlaup, sorg og gleði auðvitað en líka efasemdir hennar um sjálfa sig og ákvarðanir sínar. Og hvenær elskar maður mann og hvenær elskar maður réttan mann?
Ég var sjálf í grennd við München í eitt ár rétt fyrir fall múrsins, en Stasi varð aldrei á vegi mínum ...
Aðalpersóna sögunnar er Elísabet, sem var um tíma í námi í Leipzig í Austur-Þýskalandi. Þar kynntist hún og verður ástfangin af Benedikt, íslenskum skákmanni sem var við nám. Hinn hluti bókarinnar gerist nær nútímanum en þá er Elísabet ljósmyndari við störf í litlu þorpi á Ítalíu. Hún þarf að rifja upp tíma sinn í Austur-Þýskalandi og sambandið við Benedikt. Mér fannst þessi saga minna mig aðeins á bók Kristínar Jóhannsdóttur, Ekki gleyma mér, þar sem hún segir frá sínum tíma sem námsmaður í Austur-Þýskalandi. Sagan var fallega skrifuð eins og við var að búast frá Ólafi. Stokkið er á milli nútímans og fortíðarinnar en sögunni miðar hægt áfram. Mér fannst hún síðri en Snerting og Sakramentið en alveg þess virði að lesa.
Ligg hér út af með tárin í augunum eftir lesturinn. Það gerði útslagið. Fegurðin í skrifunum, kyrrðin og landslagið. Ætlaði að gefa bókinni fjórar stjörnur vegna þess að mér finnst eins og Ólafur hafi notað þennan söguþráð áður. Faðerni barns á reiki í sögulegum aðstæðum. Núna Þýskaland á tímum alþýðulýðveldisins. Í annarri bók Ólafs voru aðstæður einmitt líka sveipaðar sögulegri hulu og barnið var ættleitt. Svo kipptist ég nú líka sjálf við þegar Ólafur notaði þetta orðatiltæki aftur og aftur: "Ég kipptist við." Annað fólk kipptist líka til.
This entire review has been hidden because of spoilers.
Bókin er fínasta lesning og ÓJÓ kann svo sannarlega að segja sögu. Söguefnið er samt nokkuð kunnuglegt og einnig sögupersónurnar. Söguhetjan hefur notið velgengni en á ýmislegt óuppgert við fortíðina. Lýsingar á austur-þýsku samfélagi eru trúverðugar og líka veikindin sem hrjá skákmanninn. Málfar er alltaf pínulítið formlegt hjá ÓJÓ og ég er ekki fjarri því ef hann pússaði textann ekki jafn mikið þá yrði hann meira spennandi.
Mér fannst þessi bók ósköp þægileg yfirlestrar eins og flestar bækur höfundar. Fannst hins vegar orðið hálf þreytandi þetta sífellda flakk í tíma. Eins fannst mér vanta einhvern brodd í persónulýsingarnar. Skákmaðurinn var áhugaverður karakter en lýsingin einhvern veginn fjaraði út í lokin. Sama má segja um aðrar persónur. Gef bókinni þrjár stjörnur.
Ljómandi góð bók og á tímabili gat ég varla hætt að lesa þó ég þyrfti að sinna öðrum hlutum. Og það er ágætt að minna mann reglulega á það hvernig stjórnarfarið þróaðist í gömlu kommúnistaríkjunum og hvernig ofureftirlit og afskipti yfirvalda af þegnunum hafði gríðarleg áhrif á líf fólks - því eru gerð góð skil í þessari sögu.
Ég féll nú ekkert í stafi yfir þessari bók, hún er ágæt en ekkert sérstök. Sagan frekar flöt og atburðalítil, hefði mátt lyfta henni að mínu mati með ýtarlegri frásögn af ástandinu og persónunjósnunum í Austur Þýskalandi.
Er gríðarlegur ÓJÓ fanboy þar sem að Snerting en ein af mínum uppáhalds en þessi er vel góð og á skilið svona 3,75 stjörnur. Las síðustu 200bls í einum rikk og fannst bókin verða betri eftir því sem leið a hana
Játning er skáldsaga, sem gerist að mestu leiti í Austur-Þýskalandi í lok níunda áratugarins fyrir hrun múrsins. Hún fjallar um ástina og lífið og heldur athygli manns fanginni frá upphafi til enda. Ólafur er góður penni og bregst ekki bogalistin að þessu sinni frekar en fyrri daginn.
Ótrúlega notaleg bók sem erfitt var að leggja frá sér. Fjallað er um mikla umbrotíma í Þýskalandi sem gefur manni tækifæri á að skilja betur það samfélag sem fólk í Austur Þýskalandi bjó við á níunda áratugnum.
This entire review has been hidden because of spoilers.
Fallega skrifuð og ágæt saga, en eitthvað svo voðalega langdregin. Skemmtilegur samanburður á Austur-Þýskalandi ca. 1985 og nútímanum - á fyrri staðnum þurfti að panta símtöl með fyrirvara en í nútímanum eru stöðug samskipti í farsímanum og engin leið að fá frið fyrir honum.
smá lengi að komast inni hana, busy des og erfitt að setjast niður i lestur. en þegar ég loks komst i það var ekki aftur snúið, ótrúlega skemmtileg og goð frásögn um mjög áhugaverða tíma.
Finnst þessi miklu betri en Snerting!! Litast mögulega af því að ég þekki sögusviðið í Játningu verr og þar af leiðandi meira heilluð af því, veit ekki. Hélt mér allan tímann.
Ólafur Jóhann er afburðaflinkur að hnoða saman miklar sögur með yfirveguðum, lágstemdum textum og hér fipast honum að engu bogalistin. Fortíð og framtíð samtvinnuð með snilldarbrag, samskipti mæðgna og einkenni persóna vel sköpuð og vel komin til skila. Ánægð með lestur.