What do you think?
Rate this book
Zij.
De 39-jarige actrice Ada Peeters neemt de trein naar de stad waar ze die avond op het podium zal staan met een zelfgeschreven monoloog. Herinneringen aan de oudere theaterdocent met wie ze als studente een verhouding had, wellen ongewild in haar op. Het is zijn stad waar ze gaat spelen. Ook op het podium, terwijl ze oog in oog staat met de volle zaal, is er geen houden meer aan de razende vaart waarmee de diep weggestopte beelden van ontmoetingen met getrouwde mannen, leraren en andere figuren met autoriteit aan de oppervlakte komen. Na de voorstelling volgt een terugrit met een mysterieuze taxichauffeur die Ada nog dieper doet afdalen in het verleden dat ze nooit echt onder ogen heeft willen zien.
- GenresFiction
176 pages, Paperback
First published February 21, 2023
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 100 reviews
March 15, 2024
ik las het boek maar het voelt alsof ik een film zag, het verhaal levert vertelstof zoals een ajuin tranen losmaakt en toch en toch zit ik nog wat op mijn honger
March 19, 2023
Leest soms als de gedicht. Mooi geschreven schrijnend thema. Hoe lang blijft grensoverschrijdend gedrag van anderen een rol spelen in je leven? Hoe geef je grenzen aan? Welke verantwoordelijkheid hebben mensen die in een machtspositie zitten?
March 19, 2023
Zij. zet aan tot denken over intimiteit en het stellen van grenzen; hoe moeilijk het is en hoe veel pijn het brengt als het niet lukt. Dat het grijze gebied tussen ja en nee een plek is vol onzekerheid. Dat het reizen van ja naar nee een weg is met vallen en opstaan.
De schrijfstijl was erg mooi en heel poëtisch, mooie woordkeus. De zinnen waren kort, doch erg interessant geformuleerd.
De symbolen en motieven waren erg bijzonder in het boek, vooral omdat dezen flashbacks goed konden weergeven.
Dit is een boek dat je snel uithebt en toch over na blijft denken. Het enige punt van kritiek was voor mij de simpele vorm, waarin er niet veel experiment gezocht werd. Naar mijn mening had het, vanwege het confronterende thema, in een iets gedurfdere vorm gemogen.
Zeker een aanrader, vooral in de zoektocht (en de studie) naar prettig wederzijds contact.
De schrijfstijl was erg mooi en heel poëtisch, mooie woordkeus. De zinnen waren kort, doch erg interessant geformuleerd.
De symbolen en motieven waren erg bijzonder in het boek, vooral omdat dezen flashbacks goed konden weergeven.
Dit is een boek dat je snel uithebt en toch over na blijft denken. Het enige punt van kritiek was voor mij de simpele vorm, waarin er niet veel experiment gezocht werd. Naar mijn mening had het, vanwege het confronterende thema, in een iets gedurfdere vorm gemogen.
Zeker een aanrader, vooral in de zoektocht (en de studie) naar prettig wederzijds contact.
February 21, 2023
In ‘Zij.’ zitten we in het hoofd van Ada Peeters.
Ada is onderweg met de trein naar het theater waar zij een solovoorstelling zal gaan geven. Ada is namelijk een speler, een acteur.
En eigenlijk meteen al vanaf het moment dat we Ada ontmoeten, vliegen haar gedachten alle kanten op. Ze mijmert, fantaseert, laat haar gevoelens de revue passeren en wordt voortdurend overspoelt door herinneringen.
Herinneringen van vroeger, sommige mogelijk betekenisloos, maar vaker nog herinneringen die van groot belang zijn geweest in haar ontwikkeling. Alleen heeft ze dat eerder nooit beseft.
Maar nu wel, zo onderweg naar het theater.
Want het is ‘zijn’ stad waar ze vanavond zal spelen. En ‘hij’ heeft veel teweeg gebracht. Vooral wat betreft haar kijk op zichzelf.
‘Zij.’ is een interessante reis in het hoofd van een bijzondere vrouw, die in enkele uren en tijdens verschillende activiteiten, haar leven lijkt te analyseren en tot de conclusie komt dat ‘Nee’ ook een antwoord had kunnen zijn.
Ze kijkt terug naar haar jongere zelf en denkt aan de verschillende machtsverhoudingen in haar leven waarbij ze nooit eerder heeft stil gestaan. Dat er grenzen zijn overschreden, maar dat ze dat nooit zo heeft gezien of ervaren. In de meeste gevallen niet althans.
Het feit dat de gedachten en de daarbij komende gevoelens hier en daar van de hak op de tak gaan, maakt deze roman en Ada als personage meer dan realistisch.
Het voelt bij vlagen enorm intens en de wijze van schrijven van Maaike Neuville maakt deze roman zeker meeslepend.
Conclusie
De stap die ik uit mijn comfortzone zette met het lezen van dit debuut van Maaike Neuville, is mij enorm goed bevallen.
Na de eerste pagina’s twijfelde ik in eerste instantie. Maar Maaike weet je met prachtige woorden en zinnen helemaal in de gedachten van Ada te trekken en ze laat je pas los als Ada tot de conclusie komt dat zij degene is die de keuzes maakt in haar leven.
En dat je te allen tijde een verantwoordelijkheid hebt wanneer je in een machtspositie verkeerd.
Het verhaal van Ada zoekt grenzen op, maar maakt ook bespreekbaar. Het verhaal laat het grijze gebied zien tussen verlangen en verantwoordelijkheid. En dat was zeker iets wat mij enorm raakte en mij aan het denken zette over mijn eigen leven.
‘Zij.’ was intens, emotioneel, oprecht, soms donker, maar ook liefdevol. En na het sluiten van het boek kon ik alleen maar denken: ‘Wat mooi’.
Een pareltje dat iedereen wat mij betreft zou moeten ontdekken.
Ada is onderweg met de trein naar het theater waar zij een solovoorstelling zal gaan geven. Ada is namelijk een speler, een acteur.
En eigenlijk meteen al vanaf het moment dat we Ada ontmoeten, vliegen haar gedachten alle kanten op. Ze mijmert, fantaseert, laat haar gevoelens de revue passeren en wordt voortdurend overspoelt door herinneringen.
Herinneringen van vroeger, sommige mogelijk betekenisloos, maar vaker nog herinneringen die van groot belang zijn geweest in haar ontwikkeling. Alleen heeft ze dat eerder nooit beseft.
Maar nu wel, zo onderweg naar het theater.
Want het is ‘zijn’ stad waar ze vanavond zal spelen. En ‘hij’ heeft veel teweeg gebracht. Vooral wat betreft haar kijk op zichzelf.
‘Zij.’ is een interessante reis in het hoofd van een bijzondere vrouw, die in enkele uren en tijdens verschillende activiteiten, haar leven lijkt te analyseren en tot de conclusie komt dat ‘Nee’ ook een antwoord had kunnen zijn.
Ze kijkt terug naar haar jongere zelf en denkt aan de verschillende machtsverhoudingen in haar leven waarbij ze nooit eerder heeft stil gestaan. Dat er grenzen zijn overschreden, maar dat ze dat nooit zo heeft gezien of ervaren. In de meeste gevallen niet althans.
Het feit dat de gedachten en de daarbij komende gevoelens hier en daar van de hak op de tak gaan, maakt deze roman en Ada als personage meer dan realistisch.
Het voelt bij vlagen enorm intens en de wijze van schrijven van Maaike Neuville maakt deze roman zeker meeslepend.
Conclusie
De stap die ik uit mijn comfortzone zette met het lezen van dit debuut van Maaike Neuville, is mij enorm goed bevallen.
Na de eerste pagina’s twijfelde ik in eerste instantie. Maar Maaike weet je met prachtige woorden en zinnen helemaal in de gedachten van Ada te trekken en ze laat je pas los als Ada tot de conclusie komt dat zij degene is die de keuzes maakt in haar leven.
En dat je te allen tijde een verantwoordelijkheid hebt wanneer je in een machtspositie verkeerd.
Het verhaal van Ada zoekt grenzen op, maar maakt ook bespreekbaar. Het verhaal laat het grijze gebied zien tussen verlangen en verantwoordelijkheid. En dat was zeker iets wat mij enorm raakte en mij aan het denken zette over mijn eigen leven.
‘Zij.’ was intens, emotioneel, oprecht, soms donker, maar ook liefdevol. En na het sluiten van het boek kon ik alleen maar denken: ‘Wat mooi’.
Een pareltje dat iedereen wat mij betreft zou moeten ontdekken.
June 16, 2023
Ze schrijft over haar mannen, zoals wij er allemaal wel hebben gehad.
'Waarom liet hij zich telkens opnieuw verleiden? Alsof hij de rol van mentor steeds geweigerd heeft. Alsof hij niet geloofde dat hij, híj, iemand echt iets te leren had.' Dit boek is - voor mij - het essay 'On Not Sleeping with Your Students' in The Right to Sex (Amia Srinivasan) in de vorm van een verhaal. Het snijdt daarom zo diep. Toch voor mij, met mijn 'aangeboren ongelijkheid'.
Ik ontmoette Maaike Neuville tijdens een leesclub over het boek, ze luisterde naar wat haar tekst met de deelnemers deed. Kwetsbaar en moedig.
'Waarom liet hij zich telkens opnieuw verleiden? Alsof hij de rol van mentor steeds geweigerd heeft. Alsof hij niet geloofde dat hij, híj, iemand echt iets te leren had.' Dit boek is - voor mij - het essay 'On Not Sleeping with Your Students' in The Right to Sex (Amia Srinivasan) in de vorm van een verhaal. Het snijdt daarom zo diep. Toch voor mij, met mijn 'aangeboren ongelijkheid'.
Ik ontmoette Maaike Neuville tijdens een leesclub over het boek, ze luisterde naar wat haar tekst met de deelnemers deed. Kwetsbaar en moedig.
October 10, 2023
Wat een vermoeiend boek om te lezen. Hele. Korte. Zinnen. Ik voelde me steeds gesloopt na het lezen van een stukje. Dit zorgt ervoor dat de boodschap van dit boek, die wel goed is, niet goed overkomt. Jammer.
April 5, 2023
‘De mensen hebben hun dag bijna van zich afgelegd’ (81)
March 23, 2023
‘Mag ik u bedanken voor uw excellente gebruik van je lichaam in de ruimte?’ & ‘Lieve, laat het meisje gaan, ze wil de nacht in.’
Read
March 11, 2023'Is waarachtige intimiteit eigenlijk ooit mogelijk wanneer er sprake is van een onevenwichtige machtsverhouding? Kan je waarlijk liefhebben in een grijze zone?' Op deze interessante vraag probeert de hoofdpersoon een antwoord te vinden in dit boek. Het maakt vooral duidelijk dat het stellen van grenzen nog niet zo eenvoudig is. Want waar ligt die grens? En wie heeft of neemt de verantwoordelijkheid om 'm te trekken? En wat zegt het over jezelf als je steeds in die grijze zone terecht komt? Sensitief en met veel gevoel verwoord in een poëtische stijl die ik erg mooi vond.
March 31, 2023
Schitterend relaas dat lang blijft nazinderen. Wat een taalgebruik!
March 7, 2023
Weet niet zo goed wat ik er van vind. Leest soms makkelijk, soms moeilijk. Soms interessante passages, soms wat lang van stof..
April 26, 2023
“[…] een liefdevolle, licht kritische blik en een lange jas die ik eigenlijk niet kon betalen maar die me helpt om me als een elegante vrouw door de straten te bewegen. Met haar gaat het goed. Dat is wat men mag denken als ik voorbijfiets. Zij staat pal in het midden. Ik ben moe.”
waaaauw.
waaaauw.
March 21, 2023
Ik heb niets tegen BV's of BN'ers die een boek schrijven, als ze dat goed doen of als het boek enige urgentie heeft. Maaike Neuville is niet meteen de hyperbekende actrice die vanwege haar bekendheid al meteen garant staat voor een paar duizend exemplaren dus ik geef haar alle krediet. En dat verdient ze, want het boek blijkt te zijn geschreven vanuit grote urgentie. Dit moést er eens uit.
Neuville beschrijft een actrice, Ada, vlak voor ze een solovoorstelling (waarin ze Ifigineia aan het woord laat) en ook erna tot ze met de taxi thuiskomt. Ze speelt de voorstelling in de stad (Antwerpen om te zeggen wat zij niet expliciet zegt) waar "hij" woont. Hij is de docent op de theaterschool met wie ze een relatie had. Ze reflecteert nu (20 jaar later) over de machtsverhouding tussen "hij" en "zij". Dat is geen eenzijdig #metoo-verhaal, maar ze beseft nu wel dat er ook machtsmisbruik bij kwam kijken (maar evenzeer hunker van haar kant). Er passeren nog mannen en affaires de revue gedurende de lange taxirit naar huis. Ook de vaderfiguur, uiteraard, vanwege Ifigineia!
De sfeer in het boek is zeer rijk, mooi ingekleurd, de urgentie is voelbaar in elke alinea.
Maaike Neuville schrijft mooi, ja, maar je merkt wel in élke zin dat ze daar zo geweldig haar stinkende best voor moet doen opdat het mooi zou zijn. Ze heeft niet de lichtvoetige schoonheid van Jeroen Brouwers, de soepele schoonheid van Lara Taveirne of de barokke, pletwals-schoonheid van Lannoye. Het mooie van deze tekst is net te veel een doel op zich zodat het op de duur wel een beetje vermoeiend wordt. Maar, je hoort me niet zeggen dat dit een slecht boek is van een BV'tje dat ook eens een boek wil schrijven. Dat ze dat vooral blijft doen.
Neuville beschrijft een actrice, Ada, vlak voor ze een solovoorstelling (waarin ze Ifigineia aan het woord laat) en ook erna tot ze met de taxi thuiskomt. Ze speelt de voorstelling in de stad (Antwerpen om te zeggen wat zij niet expliciet zegt) waar "hij" woont. Hij is de docent op de theaterschool met wie ze een relatie had. Ze reflecteert nu (20 jaar later) over de machtsverhouding tussen "hij" en "zij". Dat is geen eenzijdig #metoo-verhaal, maar ze beseft nu wel dat er ook machtsmisbruik bij kwam kijken (maar evenzeer hunker van haar kant). Er passeren nog mannen en affaires de revue gedurende de lange taxirit naar huis. Ook de vaderfiguur, uiteraard, vanwege Ifigineia!
De sfeer in het boek is zeer rijk, mooi ingekleurd, de urgentie is voelbaar in elke alinea.
Maaike Neuville schrijft mooi, ja, maar je merkt wel in élke zin dat ze daar zo geweldig haar stinkende best voor moet doen opdat het mooi zou zijn. Ze heeft niet de lichtvoetige schoonheid van Jeroen Brouwers, de soepele schoonheid van Lara Taveirne of de barokke, pletwals-schoonheid van Lannoye. Het mooie van deze tekst is net te veel een doel op zich zodat het op de duur wel een beetje vermoeiend wordt. Maar, je hoort me niet zeggen dat dit een slecht boek is van een BV'tje dat ook eens een boek wil schrijven. Dat ze dat vooral blijft doen.
April 6, 2024
Een mooi en tastend debuut, waarin de schrijver haar eigen stem zoekt en tegelijkertijd al vindt. My cup of tea.
February 20, 2024
“Zij danst zij, zij valt zij, zij rent zij. Zij, schrijft zij.“
Ik heb dit boek verslonden in een paar uur en moest even uitblazen toen ik het uithad. Maar wat een literair kunstwerkje is me dit, met een thema dat moét besproken worden.
Ik heb dit boek verslonden in een paar uur en moest even uitblazen toen ik het uithad. Maar wat een literair kunstwerkje is me dit, met een thema dat moét besproken worden.
March 5, 2024
Pakkend, spiegelend, rakend, ontroerend.
Zij.kan.schrijven.en.vertellen.
Ode aan de vrouw, de onzekerheden, de ja's, de weinige nee's, de hunker naar erkenning en liefde en gezien worden.
Mooi. Zo mooi.
Zij.kan.schrijven.en.vertellen.
Ode aan de vrouw, de onzekerheden, de ja's, de weinige nee's, de hunker naar erkenning en liefde en gezien worden.
Mooi. Zo mooi.
March 15, 2023
Poeh poeh poeh. Heel beautiful en met de vinger op de zere plek en poëtisch tegelijkertijd. Me likey
July 20, 2023
Wat een 'kwetsbaar' boek!!!
June 7, 2023
Hele mooie zinnen! Diepgaand en mocht voor mij zelfs langer duren. Er mocht wel een SA trigger warning bij staan! <3
May 28, 2023
Genuanceerde visie op een 'heet hangijzer'. Is echte verliefdheid mogelijk voor iemand in een machtspositie? Worden er, zelfs met wederzijdse toestemming, toch grenzen overschreden? Ik weet niet zeker of ik het verhaal echt graag gelezen heb. De stijl was me iets te geforceerd poëtisch en het lukte me niet om me echt in het hoofdpersonage in te leven.
August 18, 2023
Als je iets te maken hebt met toneel, maar anders ook, zal me-too je zeker niet ontgaan zijn. Plat gezegd gaat het in dit geval over al die docenten op de toneelscholen die zich minzaam bogen over die onzekere actrices in spe. Maaike Neuville maakt in haar mooie novelle duidelijk dat de werkelijkheid ingewikkelder is dan de dader-slachtoffer-indeling soms suggereert. Niet dat haar hoofdpersonage Ada het opneemt voor de mannen in haar leven, zeker niet, maar ze laat zien waar ze zelf naar hunkerde. Naar niet alleen zijn, naar sturing in haar carrière, naar begeleiding van geniale geesten om haar eigen talent te scherpen. En ze vraagt zich af waarom ze geen 'nee' zegt en ergens ontdekt ze bij zichzelf een misverstand: 'Ik wilde zijn kennis, ik mikte op zijn hart'. In een kader van een solovoorstelling die ze speelt in 'zijn stad' en zowel hoopt als niet hoopt dat hij verschijnt gaat de actrice Ada alle mannen af die ze aantrok maar ze kreeg nooit waar ze naar op zoek was. Dat de solo over Ifigeneia gaat die zich offert voor haar vader maakt het extra betekenisvol, maar ook complexer, want wat is die vaderpositie nou precies. Voor Ifigeneia is dat duidelijk, maar voor Ada?
April 7, 2023
Wat een geforceerde schrijfstijl... Een tegenvaller voor mij.
August 21, 2023
Ada Peeters speelt een solovoorstelling in ‘zijn’ stad. Bij het idee dat haar vroegere theaterdocent in de zaal zou kunnen zitten nemen niet alleen de zenuwen toe, maar komen ook allerlei onderdrukte herinneringen naar boven van autoritaire mannen die bij haar een grens over gingen. Wanneer is gedrag grensoverschrijdend? Waar ligt deze grens? En wanneer kun je ergens definitief een punt achter zetten? Maaike Neuville, zelf film- en theatermaker, schreef met Zij. een indringend debuut.
Wil je mijn volledige recensie lezen? Ga dan naar elineschrijfthier.nl. ↖️
Wil je mijn volledige recensie lezen? Ga dan naar elineschrijfthier.nl. ↖️
August 24, 2023
Neuville kan echt wel schrijven en slaagt erin om een verzorgde roman af te leveren.
Inhoudelijk werd ik er een beetje nors van. Misschien is dat een goed teken en bedenk ik me straks en geef ik 6 in plaats van 3 sterren.
Nu strand ik op 3 omdat ik het allemaal een beetje eenzijdig en navelstaarderig vind. Het verhaal van een zoekende witte vrouw die graaft onder putjes en deksels die te lang gesloten zijn geweest. Het voelt een beetje te veel als roeren in een te dure cappuccino in een hippe bar.
Inhoudelijk werd ik er een beetje nors van. Misschien is dat een goed teken en bedenk ik me straks en geef ik 6 in plaats van 3 sterren.
Nu strand ik op 3 omdat ik het allemaal een beetje eenzijdig en navelstaarderig vind. Het verhaal van een zoekende witte vrouw die graaft onder putjes en deksels die te lang gesloten zijn geweest. Het voelt een beetje te veel als roeren in een te dure cappuccino in een hippe bar.
March 17, 2024
Gelezen voor de boekengroep. Ik vond het mooi, in het begin wel moeilijk om in te komen. Het is een lange gedachtenstroom, af en toe onderbroken met iets wat het hoofdpersonage doet. Ze springt soms plot van de ene naar de andere herinnering wat het moeilijk maakt om alles te volgen. Maar verder in het boek verbeterde dit wel, of ik werde eraan. Het leest heel erg als een toneeltekst en ik denk dat je er het meeste uit haalt als je het ook zo ziet. Het had een mooie en belangrijke boodschap en ik vond het goed uitgewerkt. Er komen veel gevoelige thema's aan bod en het is vreselijk voor eender wie dit soort dingen echt meemaakt. Dus een belangrijk verhaal, dat moest verteld worden en waarvan ik blij ben dat ik het heb gelezen.
May 5, 2023
“We passen zo goed in elkaar”, zegt híj. Híj heeft het over hun lichamen. En híj heeft gelijk. Het gevaar kondigt zich al aan in onze taal. Híj heeft maar één letter nodig om zich aan haar vast te maken, en voor ze het weet kan ze niet meer zonder zijn gedachten, zijn oordeel. Zij, voor altijd vast in zijn zijn.
In Zij. zet Ada letterlijk een punt achter haar jongere ik. Zij die nog niet wist wat liefde was, zij die zichzelf telkens weer verloor in onmogelijke liefdes, onbereikbare liefdes. Uit onwetendheid, uit onzekerheid, uit angst om alleen te zijn.
In het begin vond ik het lastig lezen. Er leek over elk woord te veel nagedacht. En dat schrijft ze ook: “Ik schrijf vrolijk aan een boek in een schrift en er is rust en vrede in de vingers totdat de letters zwart-op-wit moeten, en dan pas komen ze, de vragen: passen de woorden wel, passen ze genoeg bij elkaar om op papier te staan?” Niet te veel denken, schrijven! En spreken! Er gebeurt zoveel in dat hoofd van haar, dat er voor mijn gedachten geen plaats meer is, en waardoor ik het gevoel heb dat we niet vooruit gaan. “Zeg het gewoon!”, denk ik. Ik begon me te ergeren als in een musical. Als ze beginnen zingen denk ik meestal: “Neeeeee, nu niet, zeg het gewoon! Speel het! Gooi het eruit verdomme!” Maar misschien is dat net wat Neuville met dit boek wil bereiken. Want op het einde schrijft ze dit, en snap ik hoe moeilijk en moeizaam het was om haar punt te maken.
“Wat doet een mens als haar grens wordt overschreden? Ze vlucht. Wat ligt er het verst weg van de onderbuik, de vrouwenkern? Het hoofd. Gedachten nemen het van je over en je denkt je hele wezen weg."
In Zij. zet Ada letterlijk een punt achter haar jongere ik. Zij die nog niet wist wat liefde was, zij die zichzelf telkens weer verloor in onmogelijke liefdes, onbereikbare liefdes. Uit onwetendheid, uit onzekerheid, uit angst om alleen te zijn.
In het begin vond ik het lastig lezen. Er leek over elk woord te veel nagedacht. En dat schrijft ze ook: “Ik schrijf vrolijk aan een boek in een schrift en er is rust en vrede in de vingers totdat de letters zwart-op-wit moeten, en dan pas komen ze, de vragen: passen de woorden wel, passen ze genoeg bij elkaar om op papier te staan?” Niet te veel denken, schrijven! En spreken! Er gebeurt zoveel in dat hoofd van haar, dat er voor mijn gedachten geen plaats meer is, en waardoor ik het gevoel heb dat we niet vooruit gaan. “Zeg het gewoon!”, denk ik. Ik begon me te ergeren als in een musical. Als ze beginnen zingen denk ik meestal: “Neeeeee, nu niet, zeg het gewoon! Speel het! Gooi het eruit verdomme!” Maar misschien is dat net wat Neuville met dit boek wil bereiken. Want op het einde schrijft ze dit, en snap ik hoe moeilijk en moeizaam het was om haar punt te maken.
“Wat doet een mens als haar grens wordt overschreden? Ze vlucht. Wat ligt er het verst weg van de onderbuik, de vrouwenkern? Het hoofd. Gedachten nemen het van je over en je denkt je hele wezen weg."
May 17, 2023
Omvergeblazen door dit intieme en tegelijk universele boek. Een must read, zeker op 17 mei, de dag waarop we met regenboogvlaggen zeggen dat iedereen vooral zelf moet en mag aanvoelen waar er wel en niet grenzen liggen.
October 24, 2023
Neuville probeert wel maar slaat toch niet helemaal de bal raak. De taal blijft vaak hangen in oppervlakkige clichés of getuigt van weinig spitsvondigheid. Misschien had dit boek nog een jaartje moeten rijpen?
December 16, 2023
ja. soms werd het een beetje chaotisch vond ik, maar desondanks een goed boek. en wat een quotes gooit deze vrouw af en toe. en dat laatste hoofdstukje. damn.
“een mens heeft een ander nodig om iets over zichzelf te weten te komen”
“een mens heeft een ander nodig om iets over zichzelf te weten te komen”
March 14, 2024
“Ik ben groot mama, laat me. Maar soms wil ik als een krent diep in haar navel kruipen.”
De eerste échte lente dag besteed aan dit boek beginnen en eindigen. Het was zo prachtig en precies het verhaal wat alle meisjes en mannen moeten lezen om te begrijpen, hoe het voelde. Ik ben stil hiervan.
De eerste échte lente dag besteed aan dit boek beginnen en eindigen. Het was zo prachtig en precies het verhaal wat alle meisjes en mannen moeten lezen om te begrijpen, hoe het voelde. Ik ben stil hiervan.
Displaying 1 - 30 of 100 reviews