Sempre detestei aos seres que se cren moralmente superiores. Abonda con pensar dun determinado modo para mirar ao resto —os que non pensan coma eles— por riba do ombreiro. No mundo da cultura sucede a miúdo. A min repúgname esa falsa superioridade moral. Os falsos sabios adoitan ser máis ousados que os sabios verdadeiros. Os que se cren mellores por pensar dende o «zurdismo» son sectarios e intolerantes. Estes días agachan a cabeza ou directamente aplauden o deterioro das institucións, da Constitución ou da igualdade. Eu non tolero a banalidade, a obtusa frivolidade, do denominado «mundo cultural». Cada día estamos máis perto dos dogmas. Máis lonxe do pensamento crítico, fundado, en conciencia, libertario. Albert Camus aseguraba que a estupidez insiste sempre. O cineasta Claude Chabrol era máis conciso: «A idiotez é infinitamente máis fascinante que a intelixencia, infinitamente máis profunda. ¡A intelixencia ten límites, a idiotez non ten ningún!». Hai poucos días un escritor afamado aseguraba que aqueles que se manifestan contra os pactos que Sánchez levou a cabo para a súa investidura «non teñen cara de ter lido o Quijote». Así, literalmente. O escritor afamado quería dicir o que leva dicindo durante anos: se estás contra o «zurdismo» es directamente un necio, torpe, un analfabeto funcional. Só o «zurdismo» outorga talento. Porén, se contemplamos a historia da cultura galega, encontraremos a grandes xenios que pensaron dende a dereita: a época carlista de Valle-Inclán ou todo Cunqueiro, a fidalguía de Otero Pedrayo e a altura artística de Camilo José Cela ou Torrente. Non importa. Eles nunca perdoan a disidencia. Comigo ou contra min.
Son seres superiores.