του Γρηγόρη Δαφνή
Αυτές τις μέρες διακινείται μεταξύ συνδικαλιστών και εργαζομένων, ένα κείμενο κατά του πολέμου σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο, προϊόν συμφωνίας ανάμεσα σε δύο αριστερές οργανώσεις των δύο χωρών, του ΝΑΡ από την Ελλάδα και του ΕΜΕΠ από την Τουρκία.
Κοινές δηλώσεις ενάντια στον επαπειλούμενο πόλεμο έχουν δημοσιεύσει μέχρι τώρα, με διαφορετικές οπτικές και προσεγγίσεις, το ΚΚΕ με το ΚΚ Τουρκίας και το ΕΕΚ με το τουρκικό DIP, ακόμα και ελληνικές και τουρκικές οικολογικές οργανώσεις.
Το ΕΕΚ θεωρεί θετικό να εκφράζεται από αριστερές οργανώσεις κι από τις δυο μεριές του Αιγαίου η αντίθεση σε έναν εντελώς αντιδραστικό πόλεμο για τα συμφέροντα των αρχουσών τάξεων σε Ελλάδα και Τουρκία, των μεγάλων πετρελαϊκών εταιρειών και των αντιμαχόμενων ιμπεριαλιστικών συμφερόντων .
Αυτό δεν σημαίνει ότι συμφωνούμε με τις διάφορες μορφές αντιπολεμικής στάσης. Ειρηνιστικές προσεγγίσεις σαν αυτές που εκφράζονται στο κείμενο που διακινούν ΝΑΡ και ΕΜΕΠ είναι εντελώς ανεπαρκείς και δεν αντιμετωπίζουν στη ρίζα την επαπειλούμενη πολεμική καταστροφή, καθώς μάλιστα φλέγεται ήδη η περιοχή από την Λιβύη ως τον Καύκασο..
Ο αριστερός φιλειρηνισμός έχει αποδείξει ιστορικά στην εποχή μας την ανεπάρκειά του, όταν μάλιστα συχνά συνδυάζεται και με “πατριωτικές” κορώνες (Βλ. ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ κ.ά.).
Χρειάζεται μια συστηματική πάλη, πρώτα-πρώτα στις γραμμές της εργατικής τάξης για την ανεξάρτητη από τις αστικές δυνάμεις κινητοποίησή της, επικεφαλής των λαϊκών μαζών, για να κηρύξουμε πόλεμο στον πόλεμο των καπιταλιστών και των ιμπεριαλιστών πατρώνων τους.
Το σύνθημα αυτό που ιστορικά πρώτοι προώθησαν ο Λένιν κι οι μπολσεβίκοι απουσιάζει εντελώς και σαν διατύπωση αλλά και σαν περιεχόμενο από το εν λόγω κείμενο.
Όσο σωστά κι αν είναι, ή αν ακούγονται, ορισμένα από τα αιτήματα στον κατάλογο που προβάλει το κείμενο παραμένουν εγκλωβισμένα στα όρια του πατσιφισμού και του ρεφορμισμού.
Συνθήματα όπως “πόλεμος ενάντια στον πόλεμο”, για την ήττα και την ανατροπή του ιμπεριαλισμού, των αρχουσών τάξεων και των κυβερνήσεων των δύο χωρών, για την αναγκαία πάλη της εργατικής τάξης για την εξουσία ως τον δρόμο για την μόνιμη και σταθερή ειρήνη στην περιοχή, λείπουν τελείως από το κείμενο.
Αν ο ρεφορμισμός είναι καταστροφικός στην εσωτερική πολιτική (βλ. την εμπειρία με τον ΣΥΡΙΖΑ), η προέκτασή του στην εξωτερική-διεθνή πολιτική εν όψει πολέμου οδηγεί σε ήττα της εργατικής τάξης και σε σφαγή των λαών
Καμιά ειρήνη ανάμεσα στις αντίπαλες τάξεις! Ειρήνη ανάμεσα στους λαούς με την ανατροπή των αφεντάδων τους και τον επαναστατικό διεθνισμό!
