Zapytaj trenera: jak przestać szukać wymówek?

Cześć, Trenerko!

Jestem w trakcie pierwszego roku studiów i gram w piłkę nożną w uczelnianym zespole. Choć kocham tę grę, ostatnio nie mam motywacji. W liceum byłam wicekapitanką mojej drużyny, ale odkąd zaczęłam studia, wiele rzeczy zaczęło mi przeszkadzać. Ostatnio dwa razy opuściłam poranny trening, raz z uzasadnionego powodu (całą noc się uczyłam), a drugi raz… no cóż, ponieważ spędziłam całą noc ze znajomymi. Nie poszłam też na trening podnoszenia ciężarów. Powiedziałam mojemu trenerowi, że jestem chora, podczas gdy tak naprawdę pokłóciłam się z moim chłopakiem. Nadal kocham piłkę nożną i czuję się doskonale na boisku. Jednak dochodzę do punktu, w którym czuję się tak winna, że nie chcę się pokazywać na treningach. Czy mogę jakoś się z tego wygrzebać? Czy może powinnam po prostu zrezygnować?

Uczennica Niechętnie Idąca Kopać
19-letnia piłkarka

Hej, UNIK, wiesz co? Też miałam swoje problemy na pierwszym roku.

Pochodzę z dużej, zżytej ze sobą rodziny i byłam na dobrej drodze, by jako pierwsza z rodziny ukończyć studia. Moja babcia nie miała możliwości ukończenia ósmej klasy z powodu segregacji społecznej. Moja matka pracowała na wielu etatach, żeby utrzymać się na studiach – potem zaszła w ciążę i musiała przerwać naukę. Tak więc wszyscy w mojej rodzinie na mnie liczyli. Presja była wielka.

Jednak moi bliscy dali mi również miłość i wsparcie oraz przekazali mi silne wartości. Mimo że wywierali na mnie presję, miałam w nich oparcie.

Ty też masz na czym się oprzeć, UNIK. W liceum byłaś wicekapitanką, więc wiesz, czym jest ciężka praca, czym jest odwaga. Wiesz też, że kiedy dołączasz do drużyny, zobowiązujesz się do przestrzegania jej kodeksu i to na Tobie spoczywa obowiązek potraktowania tego poważnie. Dlatego nadszedł czas, aby zadać sobie trudne pytania, takie jak: „Kim jestem jako osoba?” i „Co dla mnie jest niepodważalne?”.

Rozumiem, co czujesz. Bywało, że kusiło mnie, żeby spędzić całą noc poza domem. Jednak dość szybko dostrzegłam, że to zła droga, a ja nie chciałam nią iść, bo zrozumiałam, że możliwość gry w koszykówkę na uczelni to była wielka szansa.

Znalazłam motywację, aby codziennie chodzić na treningi i dawać z siebie wszystko z ważniejszych powodów: mojej rodziny, która mnie wspierała i wierzyła we mnie, oraz wszystkich ludzi, którzy walczyli i umierali za moje prawo do pójścia na studia i współzawodnictwa. Dzięki nim udało mi się osiągnąć to, co osiągnęłam i nadal staram się żyć w sposób, który oddaje im cześć. To dzięki nim nie biorę niczego za pewnik.

Twoje kłamstwo mówi mi, że być może bierzesz swoją sytuację za pewnik. Możesz mieć wrażenie, że samo kłamstwo nie było aż tak wielkie, ale jest ono częścią większego problemu. Oto więc kolejne pytanie, które warto sobie zadać: „Jakie są wartości, które będą mi przyświecać?”. Innymi słowy, ustal pewne granice, których nie przekraczasz. Na przykład, nie kłamiesz, nie opuszczasz treningów i nie rezygnujesz z nich, bo to nie rozwiąże Twojego problemu. Spowoduje to tylko, że będziesz bardziej odizolowana.

Takich wartości nauczyłam się w domu, a Pat Summitt, moja trenerka w Tennessee, jeszcze je umocniła. Nie tolerowała kłamstwa i nic nie mogło umknąć jej uwadze. Dbała o to, abyśmy wszystkie były bardziej świadome. Taki rodzaj odpowiedzialności jest niezbędny.

Dzięki temu nie wychodziłam z domu na całą noc, choć nie ominęły mnie inne problemy. Bardzo tęskniłam za domem i rodziną. Tęskniłam za niedzielnymi spotkaniami w domu mojej babci, podczas których jedliśmy wspólnie duży posiłek, graliśmy w karty i dużo się śmialiśmy. Cała ta samotność sprawiła, że na powierzchnię wypłynęły pewne niedokończone sprawy związane z moim ojcem.

Mój ojciec nigdy nie uczestniczył w moim życiu. A kiedy na studiach byłam już samodzielna, ponownie dopadło mnie uczucie odrzucenia i porzucenia, które odczuwałam jako dziecko. Zaczęłam się przetrenowywać, żeby uciec przed tymi uczuciami i wkrótce doznałam złamania kości w stopie, przez co nie mogłam w ogóle ćwiczyć. Potem miałem odprysk kości, później pojawiły się problemy z sercem.

Miałam naprawdę trudny czas.

Na szczęście moja trenerka wiedziała, co robić. Dzięki jej pomocy spotkałam się z psychologiem sportowym, który nauczył mnie, jak radzić sobie z tym wszystkim. Nauczyłam się, że wszyscy mamy impulsy ciągnące nas w różnych kierunkach, niektóre pozytywne, a niektóre negatywne. Z czasem, dzięki praktyce, możemy wybrać, które z nich wybierzemy. Możemy wybrać świetne nastawienie i ciężką pracę.

Myślę, że psycholog sportowy mógłby Ci pomóc, ponieważ zastanawiam się, czy brak wsparcia nie wiąże się z jakimiś problemami, przed którymi uciekasz.

Coś powstrzymuje Cię przed graniem w grę, którą kochasz. To na Tobie spoczywa odpowiedzialność, aby dowiedzieć się, co to jest. Gdy to zrobisz, możesz zacząć uczyć się kochać siebie i dążyć do doskonałości we wszystkim, co robisz.

Mam wrażenie, że w głębi duszy czujesz wdzięczność za to, że jesteś na uczelni i w drużynie. Posłuchaj więc tego impulsu i pozwól, by poprowadził Cię do przodu.

Trenerka Fargas