Hoe je meer dan 50 jaar bij elkaar blijft

‘Je moet de wil hebben er iets moois van te maken’

Cees Boer (76) en Yvonne Boer (76) zijn 52 jaar getrouwd. Ze wonen in Amsterdam.

„Wat een interessant, slank, pittig mormeltje”, dacht Cees toen hij rond zijn twintigste Yvonne bij een kegelavond zag. Maar zij was iets minder onder de indruk. „Of hij knap was? Neuh, maar wel gewoon leuk.” Hij vroeg haar mee naar het lustrum van zijn corps, en op de eerste dag kregen ze gelijk ruzie. Hij kreeg zijn dasje niet gestrikt. Dat moesten vrouwen toch kunnen? Yvonne was het niet met hem eens.

Geen „coup de foudre” dus, maar later bleek Cees toch best charmant. En hij was erg behulpzaam toen Yvonne haar opleiding tot arts wilde afronden terwijl er al drie kinderen rondliepen en hij lange dagen maakte als oprichter van adviesbureau Boer & Croon. „Ik vond haar ambitie prachtig. Dat ze een hele andere wereld vertegenwoordigde hield het ook spannend.”

Wat kan je nog meer doen om een huwelijk goed te houden? Vergevingsgezind zijn, de wil hebben er iets moois van te maken en duidelijke afspraken maken, zeggen ze. Met het avondeten wachten op iemand die later komt, is niet zo leuk. Vandaar dat ze in een kalender altijd opschreven hoe laat ze thuis waren.

Cees is nog steeds verliefd op Yvonne, zegt hij. “Ik houd ontzettend veel van dat meisje.” Yvonnes ogen glimmen. Ze is ervan overtuigd dat Cees niet lang alleen blijft als haar iets gebeurt, zegt ze. Gelukkig is dat nog lang niet aan orde. Nieuwe reisplannen zijn al in de maak. Zo willen ze op de bonnefooi naar Schiphol, en dan zien ze wel waar ze belanden.

‘We zijn tegenpolen, we leerden veel van elkaar’

Caspar Broeksma (73)en Els Broeksma-van Capelle (75) zijn 55 jaar getrouwd. Ze wonen in Amsterdam.

„Kom je naast me zitten”, zei Caspar toen Els bij hem in de klas kwam. Ze was 17, twee jaar ouder dan hij, en dus een „rijpe vrouw” in zijn ogen. Vanaf toen waren ze onafscheidelijk. Ze gingen samen eten, maakten samen huiswerk. In de les schreven ze elkaar briefjes: eerst over intellectuele zaken, de ideeën van Plato bijvoorbeeld; later werden het brieven die de leraar beter niet kon vinden.

Ze hadden het al snel over kinderen, maar dat Els op haar 21e zwanger raakte was toch niet helemaal volgens plan. Ze trouwden en gingen samenwonen. Vreselijk serieus, op zo’n jonge leeftijd. „Nee hoor, zegt Els. „Het was eigenlijk heel ontspannen. We hebben altijd veel leuke dingen gedaan, namen de kinderen gewoon mee als we naar vrienden of een feestje gingen.”

Er was een tijd dat ze elkaar weinig zagen. Hij was CFO bij voedingsmiddelenconcern Wessanen, vloog de wereld rond voor zijn werk, zij werkte voor literaire organisaties. De liefde is altijd constant gebleven, maar de band was in die tijd misschien iets minder sterk omdat Caspar niet alle gebeurtenissen thuis meekreeg, zegt Els. Caspar ervaart dat anders, zegt hij. „Als je veel weg bent, is het heel prettig om thuis te zijn.”

Ze zijn tegenpolen, zegt Els. „Ik ben extravert, hij introvert.” Maar daardoor hebben ze ook veel van elkaar geleerd. Els leerde relativeren, en Caspar leerde zijn gevoelens te uiten. Ook fijn: ze delen dezelfde interesses. Ze houden allebei van lezen, muziek, kunst, en koken. En lieve briefjes schrijven ze nog steeds.

Een spelletje, borrel erbij, ‘daar genieten wij nu van’

Karel Vuursteen (78) en Juliette Vuursteen (74) zijn 54 jaar getrouwd. Ze wonen in Loenen aan de Vecht.

Karel en Juliette ontmoetten elkaar als tieners op een feestje van de hockeyclub. Karel vond haar wel aantrekkelijk, zegt hij. „Haar ogen spraken zeer tot mijn verbeelding. En ze had sproeten op haar knieën. Dat vond ik ook wel geestig.” Juliette was weliswaar onder de indruk van die „lange jongen”, maar hij was iets te opschepperig naar haar zin. Ze is toen op een stoel gaan staan, zodat ze letterlijk en figuurlijk groter was dan hij.

Hij is een leeuw en zij een ram, zegt Juliette. „Wij kunnen bekvechten hoor. In die zin lijken we wel op elkaar.” Toen Karel carrière ging maken - hij is oud-bestuursvoorzitter van Heineken - zorgde Juliette ervoor dat hij zich in huis niet te bazig gedroeg, zegt ze. „Hij zei weleens grappend: ik ben blij als het maandagochtend is. Dan word ik weer met respect behandeld.”

Lees ook: De kunst van het bij elkaar blijven

Ze hebben zo hun eigen kwaliteiten, zeggen ze. Hij is de verhalenverteller, zij de luisteraar. Het is ook wel handig dat Juliette goed met namen is, zegt Karel. „Buitenlandse namen vind ik al helemaal moeilijk te onthouden. Hoe heet zijn vrouw ook alweer? Dan fluistert zij mij dat in.”

Hoe ze het 54 jaar met elkaar hebben uitgehouden? Ze hebben met hun kinderen in allerlei buitenlanden gewoond, dan word je wel hecht. En gezelligheid is ook een „bindende factor”. Nu Karel gepensioneerd is, spelen ze tegen het einde van de dag een spelletje met een borrel erbij. „Het klinkt heel kneuterig, maar daar genieten wij nu van.”