Al 25 jaar zonder theatericoon Romain Deconinck

Deconinck is net geen 79 geworden. Zijn weduwe, Yvonne Delcour, leeft nog, en is bijna even geliefd in de theaterwereld als hij was. Romain kwam uit een arbeidersgezin, maar schopte het zelf wel tot bediende aan de UGent, bij het ‘Gesticht van bacteriologie en hygiëne’, zoals dat toen heette. Als kind al was hij creatief, volgde tekenles en schreef toneelstukjes. Het was in de jaren ’40 dat hij begon met burleske revues, samen met Hélène Maréchal. Romain schreef en acteerde zelf, en het overgrote deel van zijn stukken waren volkse komedies, al zat er ook geregeld eens een thriller tussen. 140 schreef hij er zo, waarvan ‘Bij Tante Wanne’ en ‘Dag Katrien’ de bekendste waren. ‘Romain Deconinck en zijn beren’, zoals zijn gezelschap werd genoemd, waren kind aan huis in de Minardschouwburg. Handig, want Romain hield het café ernaast open, de Marimain. Dat café is er nog steeds, en de naam was een samenvoeging van Mary en Romain. Mary Brouillaerd was Romains eerste echtgenote. Sommige van Romain zijn ‘beren’ staan vandaag overigens nog steeds op de planken. (Lees verder onder de foto)

Maar Romain werd veel beroemder dan enkel in Gent. Hij kreeg nationale bekendheid als ‘Nonkel Miele’ in De Peperbus op Radio 2. Nonkel Miele vertelde er ‘lollen in ’t Gents’. Romain speelde mee in films, zoals Het Dwaallicht en Help, de dokter verzuipt. Hij speelde zelfs de vader van Urbanus in de film Koko Flanel.

Hij was te zien in televisieseries, zoals Slisse & Cesar en De Kolderbrigade. In de televisiesere De Filosoof van Haeghem speelde hij eind de jaren ’60 de hoofdrol. Het werd zijn grote doorbraak. Eind de jaren ’70 werd hij zelfs gevraagd om samen met Gaston en Leo een grote productie voor de televisie te schrijven. Dat werd De Kolderbrigade, waarin hij zelf Commissaris Kolder speelde. (Lees verder onder de foto)

Maar het hart van Romain bleef kloppen voor het volkstoneel. Dat de Minard stond te vervallen, deed hem pijn. De schouwburg werd een tijdlang gesloten wegens instortingsgevaar, en Romain moest noodgedwongen en dik tegen zijn goesting uitwijken naar het dienstencentrum van Ledeberg. Tijdens de Gentse Feesten van 1990 voerde hij zijn laatste stuk op, Dag Katrien, in de – toen tijdelijk - heropende Minard. De echt gerenoveerde Minard opende in 1994, het jaar dat Romain stierf.

Romain Deconinck werd regelmatig in het voetlicht gezet. Er is zijn standbeeld, gemaakt door de Gentse kunstenaar Etienne Hublau, op de trappen van de Minard en de gedenkplaat aan de gevel ervan. In 1967 kreeg hij het ereteken ‘Ridder in de Kroonorde’. In 1987 werd hij ‘Snor van het Jaar’, gekozen dor de Snorrenclub Antwerpen. Maar het mooiste bewijs van hoe belangrijk hij was, is dat zijn stukken nog steeds gespeeld worden. Steeds minder weliswaar, maar ze zijn er nog. Romain Deconinck ligt niet – zoals je zou verwachten – begraven op Campo Santo, maar wel op de Westerbegraafplaats. Zijn archief is vrij te raadplegen in het Amsab-ISG in de Bagattenstraat.