Cejn û sersal li we pîroz

bin

Helbestnam
e
Ji Gencîneya Helbestvaniya
Kurdî
M e h n a m eyê
Diyarî Giyanê Pak ê
Cegerxwîn
Bi xatrê min 

Abdurahman Afîf

Sipas ji Emîna re sibe
sipas ji bo şûrê li pêşya dilê min 
rakişandî di dûjehê de
ji laşê xortî zer re 
sipas di pêşya rê de 
wextê nigê wê kulîlkê sibehê 
diperçqînin
wextê ku derî vedke­ û meytê min 
derbas dibe
­ siba te baş
sipas ji Emînak din re berî pênc 
salan
ji teyrekî zirav re, dibistanê dixwîne 
û şûşenin şikestî 
                                         û kulîlkê 
yasmînê
sipas ji Emîna re îro
wextê avê ji bo sibe dadigre û hiltîne 
yan li ber derî rûdinê û dinav xelkên 
derbas dibin, 
                        li yên ku dişibin min 
digere
îro bi gumlikekî rengsivik şorbakê ji 
kuflet re çêdike
sipas ji şoşakî bi xwîna min tijebûyî 
re li ser masê
ji tiliyên min ê kelandî re, ji çavên 
min re di sênîkê biçûk de, 
                                           ji bo 
xwarna berî xewê
sipas ji dilê min re ê bi destê wê 
perçe perçe bûye
sipas ji Emîna re di pêşerojê de
qeyikek xerabûyî dawya odê pê tê 
xemilandin
guldanek bi qirikek dirêj
û bi xatrê min li piş derî
bi gulin agirî li ser dest û gazên min.
Dilê gulistanan 

Abdurahman Afîf
Di vê deqê de, 
wextê ku teyrê şidandî
bi herî bêrîkirna xort baskê xwe tîne 
hev
li ser pelekî filitî ji
dilê şevbuhêrkê
ewê hanê ê ku bi ser gulîstanan de
xwar dibe
vê şevê jî nayê
yan wê tucaran negihê
wê êvar şevreş û giran be
û têlên nêsîk
wê nebin...
wê perîkê wan ên sor bikevin
wek dilê gulistanan.

Hêdî hêdî dûr dire 

Abdurahman Afîf 

Bê fêde ez ê ji te hez bikim,
ez ê vî dilî li kolanên herî tarî gêjo 
mêjo bikim
û ez ê xwe mecbûr bikim ku ez xwe 
jibîra bikim
ku ez derbas bim bê ku hayê min ji 
kesî hebe
û tilliyê xwe berdim wek şerîtin guh 
nadin kesekî
xwe bavêm tembelya herî mezin
heta ku ji tembeliyê nema karibim ji 
te hez bikim
bê fêde...
ez ê nîvê şevê ji odê bazdim
jibo ku ez guhdarî qîrîna qazê bejî 
bikim
bi refên xwenî xurtî sipî
ez ê ranezêm
ji ber qehwa giranî tarî û pirr 
wexwarina çaiyê
sibehê ez ê wek nîv pîrebokekî bim
westyayî û tevhev
bê fêde ez ê di nav gotinan de xwe 
tewşo mewşo bikim
hevalên xwe û diya xwe aciz bikim
û piştre ez ê xwe dîsa ji kolanan re 
hazir bikim di nîroa vala de
û ez ê rojek din bê fêde jj te hez 
bikim
wê ji te re bêgotin bê ez çiqasî bê 
hêvîme
û windaiyî
guhdarî qîrîna qazê bejî dikim
ku wilo hêdî hêdî dûr dire
XWEPÊŞEDANEK 

Mahmûd Ako 

Çendî ciwan e rengê ezmanê te, çendî  
xweş e bêhna bayê te, çendî çeleng û 
nazdar e bihara te. Lê mixabin ez îroj  
jê dûr ketime . 
Carekê.
Ez û çenteyê xwe tevlî 
xwepêşedanekê dibûn. 
Carekê 
Ez û pelên rojnameyeke qermiçandî
dibin ewrekî de hundadibûn..
Carekê   jî.
 Ez û êşekê lihev dibaniyan.
    me tevan hêvî dikir. û
   di xewnên Boxê Birîvan de
      Em hundadibûn
liser danîşgehekê 
li hêviya tirênê 
    çend destên derewîn
         li hev dinerîn, 
Danîşgeh  swar dihat  û 
ew li şûn xwe jibîrdikirin..
Çend beşişandinên kelovajî 
       di xaçirêkên jibîrbûyî de
            xwe dilivandin. 
Carekê 
swarekî ji min dipirsî:
    ­ Kîjan rê diçe rojhilatê? 
     Min destê xwe ber bi rojavade 
vekir û  gotê:
­ Rojhilat di kitanên jinbiyan de 
hundabûye.
 çi rojava yan rojhilat,
 mane erd girovere. 
Carekê jî
li keçeke çeleng rast dihatim.
xwe dexîlî min dikir û dipirsî:
   ­ Wa xorto,  ma te destgirtiyê min 
birêde nedît?
 Çê li kîjan rê dikir 
min nizanîbû. 
Bi can zarokî 
ez û wî li qehweyekê rûniştin.
 me du peyalên meyê 
   bi ser canê xwe de dadikirin.
 ew canê zarokî dibû kalekî heftê 
salî,
 Zembîlfiroş weke xunavekê.
          xwe berdida dilê me.    û
bêhna demên çûyî ji çixareyên me 
dihatin.
û roj kelogirî dima
                di cihê xwe de.
 êvarê bi mehrevanî
       em pêşkêşî tabloyên paşerojê 
dikirin..
 dîsan em ser gêj vedgeriyan 
tobedarîya şêxan....
    l ê birêde swarna ji mere  digotin:
    ­ Ma  we nebhîstiye ku Gurî 
girtine.
         û hespê Ahmedê Silêman jê 
dizîne.
Em di kolanên bê xwedî re
      dîsan derbasî xwepêşedanê 
dibûn.
  û xwepêşedan ji hev perçe dibû,
 xwepêşedan diçû,    û
 em perçebûyî li şûn wê diman.

havîn 1997 Bonn 

Şeva tarî 

N. Alêşkî 
Li ber şeva tarî
pencerê vekirî dihêlim,
xişîna dargûzan,
lorîneke nerm dibîhîzim,
mîna stranekê
ji dema zarokiya min
li ser sînorê xewnê,
di hemêza xewnê, 
di xewnê de jî:
di nav daristaneke 
fire yî ron de dimeşim,
di nav giyayê bor,
di dergûşa kulîlkên sor
li ber bextê heyvê.
Û lorîna dengnerm
dibe 
dengê dayika xemrevîn,
dibe
rûyê bavê tirsrevîn.

N. Alêşkî 

"Sal diborin,
temen diherike
lê awirek li gulan
xemên min vedirevîne."
Kevnehelbestek japonî

Girtiyê nedîtinê 

N. Alêşkî 
Ger tu têr li avê binerî,
tu girtiyê nedîtinê yî;
cîhan xwarevîç,
jêrejor e.
Gir û gelî xîçikên bedena te ya aram 
in.
Gul rûyê xwe ji te digirin,
bêdengiya wan
­ mîna meşa ewran ­
di te re avjeniyê dike.

Çi ba 

N. Alêşkî 
Em hatin,
wek awazan
nav awazan. 
Çi ba ye ku me
­ avên hilkev û dakev,
bejna darên tewbar ­
li ser milên xwe
hildigire?

Hejmar 14

Heyv im 

N. Alêşkî 
Ez heyv im,
stêra ji ava 
lîçê dibiriqe,
berfa nûbarî li gelî.
Rûyê min esman e,
stêr çavên min in,
çiya, dal dilê min
li herderê bi te re me,
rêwiyê nebîn im
li rex te.
Ciyê baz nikare bifiriyê,
ciyê ejdeha newêre lê bijî
mala min e; 
mala min 
di dilê te de,
di berfê re,
di nav agir de
bi abadînî 
bi nobedariya serdeman dike,
veşartî ji tarîtiyê,
di ronahiya
­ an jî sîbera ­
dilê te de.

Tenê dil 

N. Alêşkî 
Li nav daristanê,
bi xwexuşandinê
gaziyên min
di pelên gûzan re
dilezin.
Di nav pêlan de
direqisin,
li ber awazên kûvî
yên çem û deryayan,
stranên ba û bahozan 
dinehwirînin, dilorînin,
ji çamûra bêsereder
direvin.
Li hewa,
di ser darhinaran re
paş û pêş,
pêş û paş, 
bi azadî lê
bi bendên evînê girêdayî
digerin.
Çav min 
nabînin,
guh min 
nabihîzin;
tenê dil dikarin
bi awazên bêdeng bihesin 
Kerbên kal 

Îrfan Amîda 

Min dît kewek reviya 
                   Ji destê lawik 
Lêwik xwe nema girt 
Kefa peqpeqokeke peşkek biharê 
kuliya 
Herkes çû 
Ez mam 
       Qaşo 
      Wê  jî kerbên xwe yên kal pêvtir 
tişt nebirbiwa 

Her ku xilmaş dibim 
Li sariya buxa pacên min 
Veger xwêdidin 
          Qevzek derya ye vîn 
Sîmurg ji êvar de razaye lê li taldeyan 

Û birek kewên kedî 
     Peqpeqokên tavên biharê 
dinikilînin 
Dişibim bareşekî qop 
        Çûnan dipêçim 
Hew baran bû lê 
        Dilop bi dilop 
Dikevajt qermîçokên bê 
Û li xewlê 
        Xirboqiyên nikilên kewên bê dê 
Hew baran bû lê 
                    Û dihat 
Devê min mişt şînavk 
                       Min dît kerb 
Ji destê lêwik firiya 
Min nema xwe girt 
Herkes ma 
            Ez çûm 
Qaşo 
            Ji xezeba bê ezê li wir 
bimirama 
DI DERGÛŞA 
AHÛRAMAZDA DE DOŞ 
DIBE AHRÎMAN 

Îrfan Amîda

Qefesên hesinî
Avakirîne
Li ser devê pizdanka rojê 
Bi îske îska 
Zerketavên rojava 
Jahrdadayî dibe 
Pêsîra pêçekan 
Û hitkî holî dibe 
Hilolîken dîrokî 
di kildankan de 
Ji mijankan sorahî dinuqute 

Di tuna mirinan de 
Bi tîrovekirina xewnen astiyag mijulin 
Rî(ru) spî(ret) yen etîran 
Enker(an) 
Semendokî kirine "meme tivan" 
Qeydkirîne gathayen zaratuttra 
Di navbera mishefa ret 
U zend avesta de tewlandîne 
Arteten taman 
U di derguta Ahuramazda de 
Dot dibe Ahrîman 

Kotel

Îrfan Amîda

Tiliyen nigen min 
Di nav xwîna min de qeşa girtiye 
Bi baye kur 
Di neçîreke şewat de basktikestî me 
Hewt hewta sehan dev birîna min dike 

Dihelim di nav şewqa hîve de 
Çurisandina sterkan 
Ku li tahtan dikeve 
Dixurînim 
Di turiken zewediyan de gelawej qute 
min 
Qute min 
 Ji min dur e 
Tu ji min dur 
Gunden tisî bi ser min de dikumitin 
Heft tebeqa di bine erde de diherim 
Li dojeha neçîrvanan 
Dibim çaven xezalan 
Tama barude hesire min dibarîne 
Hesire min 
Ji min dur e 
Tu ji min dur 
Kulîna etîreke 
Li kolana xwe dikim 
Di koçkeriye de bere dawî me 
U di axkolkan de 
Xwîniye vetarî 
Petkek barane 
Li eniya min dikeve 
Ku naye zanîn 
Ji kîjan Demsale mayî 
Demsal 
Ji min dur e 
Tu ji min dur 
Bi keviren tehnekirî 
Ava dibe mezele min 
Kevjal 
Peçiyen xwe mevred dikin 
Li dar dibe KOTEL 
Mirin nez dibe 
Erit dur 
Erit nez dibe 
Mirin dur 
U zelal 
Mîna siya min 
Siyamin ji min dur e 
Tu ji min dur 
Min divêt romaneke 
serkeftî binivîsim

Necîb Balayî
Li destpêkê peyv e û...
pîroztirîn peyv
di ferhenga miletan de dîrok e.

Li destpêkê peyv e û...
pîroztirîn peyv
di helbesta helbestvanan de
welat, evîn û çîrok e.

Li destpêkê peyv e û...
pîroztirîn peyv
di çeperên şorişan de
peyva "şehîd e.
ew jî îro 
li govendê rwîs e,
bê karûkok r!

Lê li roja îro
milet, şa'îr û welat
bûne peyvên romaneke bê serûbin.
bûne werzên romana min
qelema min jî serê xwe ranake
di heft cihan da şikestî ye
tê de derz, tîk û tok e.

2
Li destpêkê peyv e û...
ev peyva dûmahiyê ye
Li destpêkê peyv e û...
ev romana dûmahiyê ye.
Li destpêkê peyv e û...
ev dîroka dûmahiyê ye.
Dîrok xwe dubare dike...
ev dubarekirina dûmahiyê ye.
Peyv dê bête serjêkirin.
Roman dê bête sotin û 
nivîser dê şehîd bin.
qelem dê şikên
bihar dê ji salê havî bin
çunkî bên ji gulan kûvî bûne!
gul ji baxçan disilin
dîroknivîs
gihîştin derazînka mirinê
qelemê hilnagirin

ji bo nivîsîna rastiyê
bi du dil in!

Destpêka dûmahiyê ye
dîroka me dîroka me
dubarekirin û dubare ye.
ketiyên me gelek in
ne yek, du û sê
bîst û çil in.
Da ku fihêt nebîn..
werin dest bidin tevr û bêran
dîrokê bihelişkêvîn
şikestiya binixêvîn
îro rastîgotin
şehîd û xwînrêtin
bo şorişa kilçîv û kil in.

3
Ev destpêka dûmahiyê ye
hêşta li welatê min
dayik dîrokê wekî xwe dinivîsin!
serpêhatî û çîrokên efsaneyî
bi zimanê realîzmê werdigêrin!
wekî cara dubare dikin
heft zaroya
bi sakoyekî dişînin xwendingehê!
Heft birçiyan bi 
bi nanekî têr dikin!
Heft birînên sava 
heft leşên nazik
heft zaroyên şehîdên serhildanê
bi nexşê diyayî yê welatê min 
dişînin şehyana
dişînin NEWROZ û dîlanê!

Hey wax...
bo wê dayikê!!
ya ku hêşta hisreta wê
maleke ava û...
landikeke tena û...
buçkeka vekirî
ji înandin û birinê

hey wax...
bo vî welatî

dîroka wî hatiye tomarkirin
li gizîrte û... deryayên jibîrkirinê.

Hey wax...
bo wî welatî

siyasî lê bûne hevîrê mirinê 
bo wî welatî 
seyda û mamosteyên xwendingeha
dersa rastiyê dibêjin

pale û rencberan
dest dahêlayn
ji karkirinê
ez jî berê qelemê û çavê kamerayê
lê werdigêrim û çavên xwe lê 
diniqînim.
Min divê romaneke serkeftî 
binivîsim.

Min divê
keziyên qîza
bikime werîs û...
qerqodên şehîdan bikime gemî û...
li vê derya miştî zîvrok derbas bibim
Min divê romaneke serkeftî 
binivîsim.

4
Ez û dîrok
bûne du peyvên hezjêker
ez bi hemî viyan û giyan ve
ew bi hemî pîrozî û şehîdan ve
îro bûne cotek
li ber derazînka tariyê û...
tarî paşa ye li ser erşê xwe razayî.

Ez û dîrok
du peyvên sava ne
mamosta
dergehê xwendingehê li me girtî.
Ez û dîrok
destpêka dûmahiyê ne
peyama dûmahiyê ne
birûska dûmahiyê ne
hatine şandin.

Em herdu gaziya dûmahiyê ne
ku şehîdên HELEBEÇE rahêlaye.

Ey miriyên sax!
Ey saxên mirî!
Bîra we têt
dema dehmana vî bajarî ji ser avêtî?
berêxwedan bûye fihêtî
me dehman berdaday
lê hêşta avahiyên vî bajarî
ji ser ve şûşe ne
ji nav de
dîwarên delingpîs in.
dergehên bêderge ne.
roj hatin û...
roj borîn
li vî bajarî li ser pelên vê romanê
serkeftin nerabûne westîka
guhurîn werarê nakin
li vî bajarî
mîlê saetê nagere!
av li axê rawestiyaye
û min divê

romana xwe bikime bûk û
zû veguhêzim
tevnê dûmahiyeka bêdumahî 
deynimnexşeke dî birêsim
lê dav, peyv û qelem ji min kûvî bûne
û min divê romaneke serkeftî 
binivîsim!

5
Dîroka me dîroka me ye
dubarekirin û dubare ye.
Ji ferhenga me
ji ferhenga mirovatiyê
peyvên giran zû dikevin
ev destpêka dûmahiyê ne.
Werin, em hemî 
romanekê binivîsin
ku kesên çîrokî û...
pehlewan tê de nerevin
peyva "Hemayon", "Atatürk" û Enfal"
rûreş bin.
Werin
da ferhenga ketina serûbin bikin.
Ji ferhenga mirovatiyê
gelek peyv wenda bûne
"Spartakûs" hîn nemiriye
şorişa beniyan sirodek nemir e.
û dîroka me... dîroka me ye

dubarekirin û... dubare ye
Dîroka me bûye stranek
li çiyayê Cûdî
... û li Akrê pehlewan vedilorînin.
Ya bûye tabloyên ji xetê bizmarî
di entîkexanên biyaniyan de
biyanî dixwînin!
Hero spêdê
dêmê wê ji resenatiyê tête şûştin.
Hero êvarê
diz dikevine werzê dîroka me
... û dûrkivan nabînin.

Çira helkin
ev ronahiye ne bes e
dîrokê vecemînin
romana xwe li ber binivîsin
çira helkin
ev ronahiye ne bes e
cejna bûnê li ber bikin
hena bûkê û zavê li ber bişêlin
mewkibê şehîdên serhildanê
li ber bigêrînin.
Çira helkin
destpêka dûmahiyê ye û
roman gihîştî nîvê.
çira helkin
da ku şehîd poşman nebin
hêşta Helebçe tarî ye
term li pişt ewran veşartîne
çira helkin: 
rabe, nerûne
qelem dipeyive
roman dihête nivîsîn
gelek werz û gelek qonax
dibûrin
nav û nîşan jî
xema wî kesî ne
yê pirtir çira hil kirîn.

SERSAL 

Berken Bereh
        

Ez te pîroz dikim, we gişka bi hev re
Ji bo rojên azad û aştiyane keda we
Best û hêviyên we yên ji dergûşek 
şirîntir in.

Em gelek ji hev hez dikin
Kilam û stranên me govan in, tu 
dibînî
Berfa kulîgir dihelîne awirên te.

Em salek din bi hevre pîr bûn çi 
xweşe
Kemilîn peyv û gotinên me, xewnên 
me rengîntir 
Pêdivî û kêmasiyên me hindiktir
Û dilême goleke bi aram e.

Tu ya yekem û a dawiyê
Kon vegirtiye di singa min de
Her sersal şaneyek spî zêde jî bibe
Li ber min dişibî xameke çardeh salî.

Ev sersal
Mîna mindalek
Xwe avêtim ber pêsîrên te
Te jî ne go na
Spas gulheval ji bo comerdî û 
şanaziya te.
Êvaran li ser Çemê Kolikê

Berken Bereh
Êvaran
kew xwe berdidin li ser çemê Kolikê
bi piştiyên çilo
bi çavên kovanî
û bi gavên şermok 
jin xwe berdidin.
Bêhna sewalan tevlî bêhna mirovan 
dibe
Stran tên gotin,lawij
destanan dirêsin keçên xama
li ser evînan.
Lê
ne Sakîne sakîne ye êdî ­
di nav fîstanên renge reng
ne qralên Kommagen'ê qral in
ne jî Ferat har û dîn.

Êvaran
dema hûn diçin ber bi mal
ji bo kêfxweşî û şahiyê
mînak hebên tisbehan rêz dibin cenan
wek bextê xwe yê reş
xêr ne ditî
li ser rê ya xir û xalî.

Li vira
ne bi rojê şabûn e têra xwe mirov
ne jî bi şeva reş­tarî re.
destaneke bi hezar salane didome
bi sedsalane bê nasnav
û feqîrî heta qirik.

Êvaran
pale xwe berdidin li ser çemê Kolikê
bi laşên xwe yên xêhadayî
bi rû yên kizirî
û li asoyên bê miraz dinêrin
bi çavên reş 
û bi şalwarên reşayî
bextê wan ê reş tine zimên
hêviyên wan 
şerm dike
dilerize
dibe hinarek sor li asoyên dûr roj.
û
wek çivîkek koçer
xwe berdide li ser lutkeyên Nemrud 
şev.

Êvaran
mirov xwe berdidin li ser çemê Kolikê
ji rû yan kul û keser difûre 
ji stranan kerba wan
lê bawer im ku
yek bikene bi dilsozî ji wan re
an hembêz ke wan bi dilovanî
wê dorpêç ke cîhanê seranser 
dilê wan.
Kengê em ê bêne ba hev rû bi rû
Berken Bereh

kengê em bêne ba hev rû bi rû 
çavên te min dibin deryayén bê ser û binî 
agirek dojehî berdide hinava min
lêvên ji şekirê quloqulo û sorsorkî
çivîka tolaz a hestan difire ji ser dil 
û dest û lingên min xar û vaçî dibin. 
Nizanim çima? 

bayê çiyayê li pora te aliqî
girêka dixe deng û awazan 
peyvên xweşik kû min ji bo te amade 
kiribûn
dixeyidin ji min 
qudûmên min dişkên 
nikarim xwe liser lingan bigirim 
dilerizim 
spiçolkî dibe rû 
nizanim çima?

Kengê em bên ba hev rû bi rû
Em neyên ba hev çêtir e 
An wê
Minak berfa tav dîtî bihelim û bimirim
An jî 
Ji hesûdiyê wê bajar xwe bikuje.
EW BAJAR 
I 
Bajar 
Ax ew bajar! 
Savarek rijiye êdî 
Xewneke kêm xwê
Dengê evîndaran jê vederbûyî.

Mizgeftek bê sofî 
Xorteke bê evîn
Asîmanek bê stêrk im 
Û dikim û nakim 
Ew bajar ji bîr nakim.

Ax ew bajar 
Nizanim ne
Tu ez î 
An ez tu.

II 
Hêlîna me talankirin va bêbavan
Cara çendemîne bizanin 
Neviyên 28 raperînan

Her mirinek 
Rêzek ji helbesta te diweşîne
Her dengek 
Te ji nû ve vedijîne.
Fermo bibîne! 

III
Hêvîyek ji pola ye
Ew bajarê malmîrat
Çiqas tê kuştin 
Hewkas xweşik dibe.

IV 
xewneke ji ewrên stewr hûnandî
Gûliyên tol diqewirîne 
Bi awazên kop
Ji temenek derengmayî

Her kêlî 
Béhtir nézî xwe dibim 
Bêhtir nêzî mirinê.

Ew bajar lê 
Kirşa berhevdike 
Li ser gûliyê dengê xwe
Hembêza xwe dixemilîne bi 
binevşan
Da aştî bihewîne.

Ew bajar
Kurtejiyana min e! 
GER HÛN BIXWAZIN 
Berken Bereh

Ger hûn bixwazin
Binasin êş û jan û kovaniyê
Şevek li welatê min bibin mêvan.

Ger hûn bixwazin
Binasin mirinê
Li baskên qulingên koçber binihêrin
Bêhna şewatê tê ji wan. 

Ger hûn bixwazin
Evînê binasin
taldeya rojhilata dilê xwe bipelînin
bê çawa diteyisin bi ken stêrk.

Ger hûn bixwazin
Welatê min binasin
Vekin deriyê agir û rojê
kevoka mirovheza heftreng
Dê bifire ber bi we.
BILÛRA ŞIVANÊ MIN 

KOÇER BÊRTÎ

Ez dixwezim evînê binivîsim
Bi hemû xemla xwe 
Bi hemû xemla wî
Min peyivek xwest ji Xwedê
Got tu jî dîl î
Ne rast bû
Ew jî ketibû
Em di evînê de wek hev bûn
Dîrok li gor xwestina wî nehatibû 
neqşandin
Dengê dilê min guhdarî kiribû
Ew jî xemgîn bû

Li min binêre jiyan
Liva min li ser te ye
Tu ne hêjayî asta min î
Min bi hezaran sal di xwe de meşandiye
Min dilê Apê Mûsa bingeh dîtiye
Min wêrekiya xwe di çavên wê de bi dilê wê 
zeliqandiye

Le ew?
Porê wê karîxezal
Devê wê bilûra şivanê min
Çavên wê?
Çavên wê jî nêçîra nixumandina mêjiye 
min
Mêjiyekî wêrek û nezan
Jixwe ji wir derket talan

Asê li min dinêrî
Ji ber bedewitiyên kelî û qeşa ez diavêtim 
ber derî
Di suxtetiya şevên bilbilî de min nîşan 
radixistan ser bejn û bala wê
Ez nêr! 
Ew mê!
Dîwanxaneyan de em dihejandin 
dengbêjen welate min
Serbixwetiya min tenê di nav memikên wê 
de zîl dida
Û dîsa tenê di gewriya wê de xwe ditewand
Matmayina min xwe dizivirî hestên 
peşmûrde

Li çiya kûçik ewitîn
Li zozanan berf heliyan
Li deşta keskesor zewicîn
Li gundan kûçe civîyan
Li bajaran dil wêran kirin
Li paytextan bi welatê min lîstin
Li gerdûnê ez pûç ketim
Porê wê yî reş de ez dîl ketim
Wê bûyîna xwe di bengîniya min de ajot
Min tenêtiya xwe di kevirên binlingî de 
şikest
Ez bûm evîndar
di pelên dara evînê de bûm jîndar
Dîsa Berbang qurmiçî ne
Dîsa mar keda sipûsor e
Hêvî mirin e
Ez te hez dikim qawreşa min
Mar im bûme helbestvan
DI BIN BIJANGÊN TE DE 

KOÇER BÊRTÎ

Di bin bijangên te de hêstrên min dibişirin
Dişelim nav bayê gerdûnê
Tipûtazî bayê sar germ dikim
Hawara gewherên te 
Rûbaran dike derya
Di kevîşena hesretên avgon de
Av dide berbaskên hecîreşkan
Şevreşkên ji hev qetiyayî
Bi destên hev digrin
Tev min ji nû ve li xwe mikur tên
Ez û tu
Li cem keybanûyên qûndeyan tên hev

Di bin bijangên te de çavên min diçûrisin
Li pey dilberî û dilanên te 
Ez hêdî kûçikan jî hez dikim
Payîz, bihar
Hevûdin xêz dikin
Li pey min dileqin
Ez dibim nijadperestê te
Te li xwe pîroz dikim
Di bin bijangên te de 
Çend stran ji wextên dilşad dikevin 
pêşbaziyê
Ez şîrê te didoşim jînê
Tin dide evîn
Li ber bayê te dikevim
Dibişirim
Hûr hûr ber bi te têm 
QERIMΠRONIYA ÇAVÊN MIN

KOÇER BÊRTÎ

Di navbera xwe û Heftbirayan de 
Ez havî bûm
Peyv xitimîn
Bê wate man li hawirdor
Dest ling û hemî hinavên min
Tenê du heb man
Çavên min di çavên wê de
Dilê min di dilê wê de

Li hember min mîna çiyayekî Kurdistanê
Min xwest li ser pal bidim
Rabim 
Bidim ber qomikan
Li ser têr bigîrim
Hembêz bikim wî çiyayî

Wê wextê matma rabirdû
Evînê xwe bi rûyekî çavgeş da hember min
Bilûrvanan dest bi delalan kirin
Her yekî bi meqamekî
Dil rabûn çepikan
Bareş dûr ket ji Qestelê
Rûyên nenas bi destên min girtin
Pirtûkên ku hatibûn şewitandin xwe dan 
min

Wê wextê ji govendekê dîmenek şewitî
Tevlihev bûn di şikeftekê de
Ez bûm gêzikên koçerên îmadkar
Ez bûm keskên sor
Bûm daristana har
Û qerimî roniya çavên min
Wê ez li wê veşartim
Min ew li wê vexwend goristana xwe
Me li wê tasek ava kelî avêt ser dahatûya 
xwe
HÊDΠXWE DEST DIKIN 
ZOZAN 
KOÇER BÊRTÎ

Tundî diçêrim
Ji dengê kurkurikan 
Kalîn diweşim
Ji dûkela şewata şêniyan
Rixa hespên şê bar dikim
Fir­fir rûyê min
Toliyan li deryayê dixe
Rûyê min vedibe mîna qelişandina 
wesweseyan

Vê helbesta ku min konê reş li ser 
vegirtibû
                            Bi pênûsa diheliyayî
                            Bi kela ava jenînê
                            Bi ponijîna lorandina 
Kaniya Kurdan
                            Dinivîsand li lûtkeyê 
stiriya kesk
Îja min bang dikir
Ha qediyaye 
           Ha diqede
şevno bergeranê das bikin
Min li wê navberê tal bikin
Mîna ku ew me dike der
Em ji reşikan bipirsin zozanan
Rê bidin berdêla berbariya çîr
Pişta xwe bidin rojê
Tasek xwîna kifkarekan li devê xwe kin
Û bibêjin
Hêdî xwe dest dikin zozan
(hejmar 27)
HAYÊ DELAL 

KOÇER BÊRTÎ

Ku tu bi min bû
Bira şewqa te bibe tiraf
Wê biqerisim bilerizim
Lêvên te wê çavên min germ bikin
Wê xwêhdanên min te ramûsin
Parî parî li balgeha beyar
Vetewşînî rewaniya gotinê
                     Hayê delal
                     Hayê delal
Rewşa xwe biherikînî di qawê qelaş de
Bikevî hundirê min
Deriyê bêhnên pûngan vebikî
Beyanî bibihîzî berfê
Ku lihevketin şaneşîn
şevînan min vemirînî
Li wê min bidî gotin
                     Hayê delal
                     Hayê delal

Em gepên hev dax bikin
Biqewirînin seqema çêjê
Lotikan bavêjin bilbilan
Ji serî heta binî dilrevîn
Bi fîtika hev bigrin
Li taxa xewleyên sorincan
Bibêjin lihevhatina gulan
                     Hayê delal
                     Hayê delal

Em bifikirin wetrêtî çeprast
Di wechên hev de rewneqdariyê birêsin
Xwîna xwe bavêjin patosê
‘Delal bi delal’ tetirxanî
Serdilê hev bikolin
Ku rojekê biyan bûn şev
Baweşînin li taxan ala sor 
                     Hayê delal
                     Hayê delal
bihar

Serkeft Botan

bihar noye nûjeniya perda hêviyên gulxok 
e
peşkên jenandina kevirhestem 
mocê hestên derya 
pêketî
digşênim dûxana qalûna xwe
ji dîmenên birca amedê
di derya hilnayên pêlên çalek
pêtiyên poran gez dikin rojê
  vedişêrim lehengiyan 
li meydana lenîngiratê
di berîka êşên min de
terafa cendekê min
awirên cîhane kê pê kil 
dikim ...

tu ji cî nerî amed
va ez tem 
kela dezîka te me
bişikine porên xwe bi bayên xezeban
te çawakir ji yara min 
te çawa dabelian’d
behna şewatê ji bedena te te ...

bihar noye nûjeniya perda berbanga 
werzêye
ne min go
     ku bibim rîskêrekî bi ahd û 
şanevan
sonda min
wê bi kevirên 
te yê rêş bî
ezê vebixum
zikreşên keleş
bextreşên bê tex
xudareşên bi zex
poşreşên bê wex
qafreşên teres
pûştreşên bi 
dek
 zolikên 
çavên geş

xeniqîm li nîvê rojê  reş reş
xûda reş keşe reş mizgeft reş bext reş kevir 
reş reş reş reş reş şev şevreş  
ma wê kengî reşêşikên baranê bibarin lo
xubariya 
xunavên doberana
ne min go
     ku bibim rîskerên çar tayên 
porên te
ezê daqurtênim kelehên girtîgeha 
tev mazgehên 
dîlbûna te
û vî bajarî
teva 
goristanê zindî
kaş 
bikim li pêy xwe ...

bihar noye nûjeniya salvegerên emrên 
nîvqurmiçye
lê dibê ku ez rabim ser xwe
kaba bavêjim
çik bikim çîqa libin 
sitûnên ezmana
biçinim lêmiştên lêvên qeresiyokî 
 melodiyên nuhurînên 
kesera
bişeridênim gulîkên helbesta
  bila hesretên şîn vexun 
mirad
ji bayên 
besta
girên 
herdû çavan te 
lê berî ku werz bengîniyê ji bîrbikin
hesretên ewravî
diburusun di nava 
zeraqên stêra te de ...

 
mijdar 2002

çîka çiyan

Serkeft Botan

her êvar govend digirtin
hest dibûn şitilên gula
reqsên sermest vedixwarin
                  têhn dida kura dilan
dest didan destê sterkan
serê çîçikan çik dibûn çîka çiyan...

hey ! 
       delalê
zanim sedem sersariya salan e
berê zayinan awiqîn
                        li berbanga jiyanê
pîçên pêvajoyan dizîn
                   şîr ji elbikên guhanan...

dem xurufîn di hêlekana de
hêlînên ji biskên sipî
bêrî li beyaran engirîn
nalên hespan qurimîn 
ken qurufîn 
                   ji qurfandina
ka
 geştiya eşqê
                   li ku ma...

wê çawa be
                   ji bona xwedê
lal manê pitikên demê
tev xeyidîn 
                nakin gix gix
                                      nabişirin 
bi pêserên dayîkên xwe re...

hey !
        delalê
                  çîka ba hat
germa tebaxê weşand
hest di newala de mişt bûn
lêmiştên stêrkên rijandî
            besta dila re herikîn...

nayê bala çend payiz in
bîranîn bi xuşe xuş in 
bi xwe re birine leylana
                   kezeba çolan diweşin...

                   amed 16.03.2002 
                      

kemîn

Serkeft Botan

nema dizanim bê jimar in
ku ruyê min
di kemînên bêbext de sor dibû
û
bi celebê mirinê re dibişirîm
şopên lingê min qeysikên gindoran
birînên dîroke di qesrên bilind de digerînin
min kiras diguhertin di newala çorî
di dem û salan de weke maran
her hîmekî min bûye temenekî nîvqurmiçî
li şaristaniya dêra Axtemarê
an jî keleha heskifê dialastin
gerdenzirava dîjleyê
kenê xwe yê şoli 
bi kilama
                         zirav
             zirav
ziravê
ji evîndariya xortên dilovan re 
bejn ü bala xwe dişeridend
hüçikê kirasê xwe yê bişaftî
di nav terafa dilê biraştî de vedişart
ji nêrînên berbanga gulên sor re...

neşemirandina bê şerm...!     

her êvar çik dimam
bi hêvîya rojek bi siûd
bi delaliya heyva şevê re
gava  rojê tehn dida ji fotêra xwe
xilmaş dibûn bîranînên min
di berîka vî bajarên xopan de
dibûn daristanek sor çilo
di nava guriyen tenûra dayka min de

                           ê                     jê

                                       wê                de

              qurt                     
        bi
qurt 
vedixar ezmanê bêbav
ji dilopên mengena çirika min
deka vebêj dayê vebêj ?...
kê navka min kir firavîna rima
kîjan diyara revan 
simbilê malzaronkê xêlîyan
roj çima stewr ma bi gulîkên sêvan ve
û zarok duayên şekirê navkaxezî duxwînin
li goristana ji devla jiyanê ve
ji bîrkirin şivhespên kihêlên xwe
şiverêkên deryayê bi koranî şopandin
û hîna bi titikên tahlokî dilîzin 
bi xwedayên xwe re...
            ê                     jê

                       vir                  de

                        de
               bes e
         lê
bes e
besta dilê min xirimî
darbest diqurmiçînin rûwên xwe
dilopên xwînê li kincê dirokêne
birînên min de sitêrik radimedin
û hîne neşemirandin bazirganan
bazara rehela min û te emrik
bi bûhayiya sedsaleke din re...

                             
                            7.reşemî 2000

serhişkiya kerikî
Serkeft Botan

ev hazar sale ku ba 
bi min ve zeliqandiye çarenûsek zipîziwa
serhişkiyêk sayî kerikî 
ji zemq û senîta dema 
dane ser pişta helkehelka 
ez herifîm ji seqemên ba û germa
û
 nalînên gazînokî digevizin 
ji terpela bayên fediya

li ser xet û bin xeta
 
dikulkulîm  
ji şewata nalînên festîwala kula 
mijankên min nayên serhev 
ji kerbên derbên xencerên çav soriya
xeniqîm 
ji tevna benkulabên nîrê zordestiyan 
 
xeniqîm
di asoyên qurunc de
xeniqîm 
di tevgera ezê de
xeniqîm
di bêtifaqiya em ê de
xeniqîm
di kalanê rimê de
xeniqîm
 di cembilê bimbê de
xeniqîm
di sebra yarê de 
û
ne te vedigot 
ezê 
li raçingên xwe vegerim
 berxê
heger ku tu bêy 
û li esmeriya helkehelkên min bigerî 
hilkê darêk çinarê ji kokê
lê tu ne fetisî
 di pirsên rehên wê de
sebrê 
ku bejnekê bilind bû stêrka sibê
wexta sehergeha ye
 were biçêre 
liser sîngmergên min 
baskên xwe lihevxe 
bi kubariya minminîkan
bila bi me bihesin hinijandinê xewşevînan
û 
hêdîka
 lê
ji xalîbûna xewleya xatirxwaziya sermestiyê 
çend hevokên helbesta bişeridên
ji kefa zimanê ku diperpite liber niga 
bi sira bayên stêra qurux re
li ser dev û lêvên esmeriya min bireşêne
û
 binuhurînê lorînên gazînokî 
sosretê  
bi guhazkên guhê şeytanoka dake 
bêdengiya şirînekan 
û zîzbûna şevên bêdeng

tu
neherimênî pêjnên kurubeşka
bila vexun avên kanîkên hênik
dil kizirînê 

kizirîn
zimanên min 
kizirîn
wêjevaniya min
kizirîn
helbestên min
kizirîn
rengdêrên min
kizirîn
hevokên min
kizirîn
daristanên min
kizirîn
paytextên min

û 
va ye
 memikên min
ferfûrî agirpij in 
berfa çiyayên rû sipî ne
sika kihêlên xwe lê bikute 
pesn û beradên xwe 
lê bitewlîne 
ne hewcêye ku bidim te navnîşanê hezkirî

xwe li roja ku di pişt diyara re derdikeve 
bigre
û bikudine
wê bên guhên te
sewta kurkura nalînên dijle feratê
ku ji têhna senîta salên kerikî 
beherîne 

beherîn
bêriyên min
beherîn
  berbiwên min
beherîn
  tilîliyên min
beherîn
  serhildanên min
beherîn
  pêşengên min
beherîn
  kewribatên min

û
heger ku bi saxî filitîn 
berxên min
ji feq û dafikan
ji zeviyên narincokan
ji qeda û belayên serhişkiya rohilata navîn
ezê qewlên heft tebek nanê şikeva
heft sêl nanê şilikî
û guldanek ji perîkên teyrên tawis
tesediqa serên we bidim
weyselqeranî
û
heger ku fewitîn
kemîn 
ji refên qimilan 
û ku şiyarbûn simbilên geniman
bi bayên esmariya te
hevsarên kihêla berde şewla dilên hurriya
tê rastbêyî li kanîka kanîxweşikê 
xwe kuruske
tê bibênî duruvên sal û zamana 
di neynika ava wê de 
şun de
ku tu rapeliqî çiyayên gebarê
wê pêrî te bên bêrîvanên egîta
tu gez nekî ji matmayiyan lêvên xwe
bermalî
 hêvîrojin
çir şîrin 
çir ronîne
guhanê heyna didoşin mexmerên 
serhişkiyê
dimeyênin ken û giriyên sincirî
ji sincirandina rohilata navîn
û 
vê bêbaviya tahdeyiyê ... 

kanûn 2002
 
Zo(ma)fer

Serkeft Botan

ji pêşengên wêjevan re
raxistinek miştaxa 
ezmana

ji neqepşevan mirin dipelandin
ji palçiyayên tevizandî
 bêhna 
kulîlkên biîva
şevbihurkên kal
dikeyandin bi hilma şevê
gencîneya tenê peyva 
reqsa penûsên delodîn bû
ji pêşmalzimanê awesta
    bizarkerên
      lahtên winda
ji nîgariyên incika vê erdnîgariyê…

mexelên gonxwarî beridîn
         ji esmeriya te
dane riya çûn­nehatê
dil ranazê li qesra raza
      dil bû pêlên derya baza
            dil bi zikra derwêşan ket
                  dil bû evdal
                        dil li refa çiyan vêket
       dil ricifî
 dil ronaka roja rijî
       dil bû ava li girava…

li şîr mane peyamên xav
xêza tariya bêbext de
axîn noqî derya dibûn
            ji nepeniyên rênasa
şevên bi lêz
       şevên bi bez
   gavên gumandî 
hilkirin
   daw û delingên 
hevrîşim
dibûn heval
        bi stêrkên hevalan re
ku pir dibû ji bêhna axê
ku zîz dibûn bi destên sibê’r
bablîzokên çavên semîramîs
diherikîn
gulîyên 
edûlê…

de ka were
                  dayika zarokên agîrî
min bêriya ramûsanê te kir
roj li nîvro
li nav dahla
                              dibin gulxunavkên 
rûbara
kanê zerzengê kulîlka
me ji sibata dînik danhev
fetlên
         fetlîneken gulîsorkî
ji gerdena stêrkên girava
de ka were
      biguvêşe kezepreşan
xewnên mîratmayî
dawerivên lutkê çiya
serpêhatiyên zarokên rojê
xela salê dûr in
  turikpişta de dilivin
şikestinên serdemên lal in
diperpitin
li şewla dil
şop in
          kildankên çava kil dikin
terş in
         digindirin mêrga hêviya
ka kê avda tava heyvê
      kê roj dageran gerdena
      kê cebiran bazikên şevên şikestî
êşên rojhilat in 
lawik
xwe sipartine bejna te
dekên rojavaya silin
dilehîzin
bi zomafera seriyan…
  
gulan 2002   
  

Vehatina suwaran 

Cankurd

Emê dîsa ava bikin
Kevir bi kevir..
Gundên we wêran kirîne
Di pêleke hovîtiyê da..

Emê ji nû ve paqij bikin
Co bi co
Avên we jehir kirîne
Di rojeke namiroviyê da..

Emê dîsa biçînin
Dar bi dar
Çiyayên we sotandîne
Di demeke wêrankariyê da..
Bila cîhan hemî bibîne
Em çawa tova jînê diçînin
Di zinarên hishk da
Di newalên tî û zuwakirî da
              û di aqarên bombe kirî da…
Bila ji we re ev rûreshî bimîne
Di eniya dûrok û mêjoyê da
Di defterên law û keçên Kurdistanê 
da..

Çiya çendî bilind bin, dîsa rê 
vêdikevin
Ewrên resh û tarî, çendî bi kîn û 
hêrs bin
               dê rojekê bar bikin, 
birevin..
Wê marên li ser sîngê royê  xwe cem 
kirîne,
Bibin pelên payîzê 
û bikevin..

..û ewên ji siya xanîkên xwe hatîne 
koçkirin
Ji mal û zeviyên xwe hatîne hilkirin 
û dûrkirin
di bahozeke hovîtiyê da
di quncekî tariyê da..
Dê bibin dûvmeqeskên biharê 
dê bi ser gundên xwe da 
bifirin û dakevin..
..û evîna min a dîsa pêl dide di 
dawiya payîzê da
dê bo rêyekê
     bo venerekê 
bibe çiraxa di morantiya berbangê da 
  
Dê bibe hêviya karwanekê di vegerê 
da..
Dê bibe mizgîniya vehatina suwarên 
di cenga qederê da..
Delalê 

Cankurd 

Delalê, hiye hiye
Va demeke ji mêje
Bapeşk bi ser warê min de hatiye
Konê min î reşmal bi ser serê min de 
dagerandiye
û surha baxê min î bi evînê 
xemilandî herifandiye..
Va demeke dirêje
Ewirê kîna neyaran bi ser bihara 
min de hilweşiye
Hemî gul û nesrînên min hilçiniye..
Lêmişta xeyda xêrnexwazan,  
û bi ser de jî vê dûriyê
      dilê min î biçûk daye ber xwe, 
sêwî kiriye..
Belê, dayika zarokên min
Rohniya herdu çavên min
Li hember van hêrişan
Palpişt û hevala min 
Ji te pê ve kîye…?
Delalê, hiye hiye
Ber destê vê sibê, 
Dergahê ezmanê Xwedê
Bo hemî mirovan vekiriye
Lê rêya welatê min ji ber min reviye
û dêwekî ejderha li ber dergahê 
rawestiye…
Bahozeke wêrankar bi ser baxê Irem 
de hatiye
û dîwarê keleha evînê bi ser 
hozanvanê me de ketiye
Ne saz û awaz e, ne serfiraz e…
Di navbera du cîhanan de winda 
bûye
Gava ew ristekê dixwêne,
      Ma ji min û te pê ve guhdarê wî 
kî ye?
Li dûrî niştê me yê, ku roj bi roj tê 
dizîn
Di dilê te de her nûçeyeke nebaş ji 
welêt dibe birîn
Ji zû ve hemî xweşiyên jînê bi me 
tehl bûne
û van welatên fireh li me wek 
zindanê teng bûne
Lê gava ez û te bi hev re straneke 
kurmanciya kevin dibihîsin
    û di nav re dêmê te yê şirîn
wekî guleke Corî sor dibe…
Hîngê dilê min li xwe hişyar dibe..
û di tariya vê dûriyê de  
bihnekê bi te re şa dibe..
Delalê hiye hiye
Hevala rêya dirêj 
Pir ji zû ve, pir ji mêj..
Dixwazim bo te bibêjim
Veşartoka hindir dilê xwe bo te 
birêjim:
Kesê ciyê baweriyê, 
Kesê ji min re her bûye egera hîviyê
Dil û mejiyê dagirtî bi Kurdîniyê
û mirovatiyê.. 
Ma ji te pirtir li vê dinê kî ye..
DI HIŞ Û DIL DA 

Cankurd 

Heyveke buharê ya çardeşevî
Dor çavê xwe bi ewrekî reş Kilda
Dilê min î jar 
Wekî girtiyekî pîr
Di zindana dûriyê de
Dîsa bû hespekî kumêt
Li nav zincîr û merbenda
Seriyê xwe, ji bo azadiya xwe
  ...di tariya jînê de hilda
Dilê min î har
Nema tê girtin
bi tewl û qeyda
Ew bû stêrkeke asîmanî
Ji dûr ve rijî û pêlda
Evîna min li buraqê suwar bû
Dêmê xwe da Bi cîhanên pêjinî ve
Bi welatên dûr ve
Ber bi kewkebên di jor da..
 
Dilê min î har
Vegeriya welatê dê û bavan
Di dawiya umir da
Geriya li nav hemî deşt û çiyan
Li nav teviya newal û sirta
Hîç warekî xweşiktir ne dît
Ji geliyê Tîra, ji çiyayê Keloşkê
   ... û wan darên merxê di nav da
Ji wan avên dixulxulin
...di tenişta gund da..
Bihna sicê, hat bîra min vê sibê
Ez bi xwe re birim zemanekî kevin
Ku pêlikên zeriyan dirêj dibûn bi ser 
piştên wan da
  û her ewîlekî Kurda, xençerek di 
ber navê da
Li dîlana gundê me,
Li ser bêderên di paş malan da
Keç û lawan  mil di mil da
 
Xerîbo!
Çi demeke xar û vîç
Çi bahozeke tund hat 
Bi ser kon û wargehê min da 
Ç qedereka reş û nedîd
Hat bi ser rûyê min da
Li derdora xwe dinêrim
...û guh didêrim
Ne bilûra şivanekî li çolana
Ne straneke Kurmanciya kevin li 
zozana
Ne bihna naneke sêlê, ku agir di bin 
da
Ne qebqeba kewê zinarê
Ne h’êlika girêdayî li pîknê çinarê
Ne xumxuma meşkên buharê 
Ne telmeyekî germeşîrê bizinan
        ...û ne ava Kanîsarkê, goşiyek 
tiriyê Şî di nav da.
 
Xerîbo !
Hestiyên min di vê gorê de zer bûn
...û bilbilên aza di xefk û davên 
neyarî werbûn
Heywax li min!
Çi rewş e li vê dûriyê
Çi tehlejîn e di vir da
Çi kul û janin? 
Rîş û şopên xwe kêşane di eniya min 
da
...û rohniya, ku ez pê digerîm
Basikê, ku ez pê difirîm
Bû guleke zer bûyî
Bû mûmeke li ber bad û bahozan 
vemirî...
...û hêviyên min cifilîn di sîngê min 
da
 
Xerîbo !
Ger ez mirim bila nebêjin ew ji me 
dûrket 
û em ji bîr kirin
Pir kesên wek wî ji nav me bar kirin
Û rêya vegerê winda kirin
Na..na..
Welat min, bûye balif û nivîna min
Welatê min bûye egera mayîna min
Welatê min ji min cuda nabe
...û dilê min jî ta roja çalkirinê jê 
vena be
         ...û jê têr nabe
 
û hûn, zarokên gundê min
Cotkar û mamhostayê min
Hevser û hogirên xortaniya min
Hûn her dijîn, wek xûna di damarên 
min
Wek hozaneke Feqiyê Teyran
Wek kilameke Perwer Şivan
Her di nav hiş û dil da
Di nav hiş û dil da...
Bo Turkan 
Nameyek vekirî 

Cankurd

Çi ye hûn bi ser me de her diqîrin?
Ma hûn evqas xedar û jîrin?
Berî we bi hezaran sal
Me konê xwe li van sirtan danî
Me di kolosên van çiyan de,
pir ji zû ve daçikandin al
Me ava kirin bajar û mal
Akbatana delal... û 
Waşokanî...
Bipirsin ji Anabasîs û reva deh 
hezaran
Ji Îskenderê xudan qoç
Ji bavpîrên xwe
ji Mongol û Tetaran..
Bipirsin ji dîwarên Nînewa ya heriftî
...û ji Xaçperestên serşikestî...
Bipirsin ji nexşên ser kevir û zinaran
..ji şahê rojava, ji Dilşêr
...û ji van çiyana, 
   ji Cûdî, Sîpan û 
Agrî, ji Bêxêr...
Ma kî xudanê van deştan e?
Kî avakarê van keleh û burcan e?
Ev ne axa Kurdan e?!..
Ne Kurdistan e?!...
Gelo! Bêjin dayîka we (Turkiye) çend 
salî ye?!
Ma navekî wilo di dûrokê de berê 
hebûye?
Kesekî bihîstiye? 
An jî dîtiye?!...
Çiye hûn me dikin koçer?
Gelê me belav dikin li her der!
Ma em xulamên we ne?
Em kole ne?..
Êdî bese, bese hovino!
Her tişt bi a we nabe
Bila destê we ji ser me rabe..
Ev dunya her wilo nabe
Late me jî her şikestî nabe..
û ciyê we Turkan, mîna 
qirikên zinaran,
her 
li jor nabe...
Êdî em jî ji temarê rabûn
Ji nav qirêj û tariya dûrokê hilbûn
Ta niha em di xewna biratiyê de bûn
...em nezan û çavkor bûn...
Em hespê talanê ji bo Alî Osman 
bûn
Em beranê qoçkirinê ji bo Kemalan 
bûn...
Êdî bese, biratiya me nema
Em û we ji hev cuda bûn
Dil û kezebên me ji bedkariya we reş 
bûn..
...û dest û piyên me di karê we de 
peş bûn...
Di nav me de, Turkino! Sînor e bo 
her dema..
Sîngê me ji we wekî eytûnê
…û dilê me ji we bûye kunê xûnê..
   
Her carekê me serî ji bo mafê xwe 
hilda
We destê xwe bi xûna me hene kir
..û çave xwe bi ariya zarokên me 
kilda
We em qir kirin wekî pez
We talan kirin ji me mal û rez
We em kuştin li her cî û li her gavê
We şêx û melayên me darvekirin
Keç û dotên me revandin, birin
…û niviskar û ronakbîrên me..!
we zincîr kirin,
                               ji mêranî kirin..
We sermêrên Kurdistanê 
               bi ganî avêtin nav agir 
û dest û pê girêdayî 
we avêtin çem avê...
 
Ma eve biratî?!
Eve hevaltî?!.. 
Rast hûn Romên malxur in
ji nijadê gur in..
Êdî bese hovino!
Êdî bese Turkino!
We welatê me kir dûjeh
Li her aliyekî ceng û şergeh
Welatê me yê tev bihişt û gulistan
We kir şikêr, we kir goristan...
 
Erê!
Li zindanên we mirov bê rûmet in
Li dadgehên we mirov bê rûmet in
Li parlemana we jî mirov bê rûmet 
in...
 
Sermiyanê we di şaristaniyê de 
Kemal e
Bavikê we Kemal e
Xudanê we Kemal e...
Ji Kemal pê ve we tenê şûr û mertal 
e..
Lê hûn nizanin ew Kemal kî ye
Rovî ye an Tecal e...!
 
Ma kesekî ji wî pirtir li me kir derew 
Ma kesekî wilo dibe pêşrew?!
We li her bajarekî me ji wî re pûtek 
çêkir
We zordariyeke xûnî  li ser me pêda 
kir
Heger ev gurê çile, zikbirçî, dev bi 
xûn bavê we be?
Dê netewa, ku bi wî bawer kirî, çawa 
be?!
 
 
Erê!
Hûn bi ser me de hatin ji orta Asiya
                    wek gêre û kulî
We şaristanî li pey xwe wêran kir, we 
kir xulî
We herifandin burc û kela
We talan kir hebûn û dêrîna Mîdiya..
...û hûn li seriyê me bûn 
heft bela...
We li aliyekî Bulgar kuştin,
We Yûnan kuştin,
We Ereb kuştin
       ..û li aliyê din we qirkirin 
Ermenî...
                       bi terzekî namirovî, bi 
şêweyekî genî...
We ji me jî hercar bi sedhezaran 
kuştin
Wek hinek daliqandin, hinek biriştin
We gelek zarok li ber dîwaran, 
                                 sêwî, birçî û 
tazî hêştin...
Ma ji kuştinê pê ve karekî we yê din 
tune?
Hûn çi ne?!
Mirovin an hovin?!...
 
Gava yek bixwaze we ji dil de 
bixeydîne
Divê bi Kurdî bipeyive û bistirîne:
­         Ez Kurdim û ez hezdikim ji 
Kurdistan
Ez Kurdim û herbijî Kurdistan.. 
Dê li dora wî yek û yek bikevin wek 
tirpan
Dê ji qehra bimirin neviyên Tûran..
 
Lew re tev bi hev re, bi dengekî 
bilind,
Şivano tu li kuyî…?!
­         Herbijî Kurd û Kurdistan...
Her bijî Kurd û Kurdistan...
YAR JI GELIYÊ GODERNÊ 

Girê Dersilê 
Geliyê Godernê gelîkî kûr e
Dengê bilûra şivan lûr e,lûr e
Ji xeman re yara min ji min dûr e
Çend Sal e mame li bende silavê
Geliyê Godernê bi darên mazî
Lê delaliyê tu evqas dilbaz î
Te ez heland im,êdî çi dixwazî?
Hêsrên min diherikin wek çiravê
Geliyê Godernê bi dar û ber e
Periya dilê min kej û por zer e
Wek roja ji pişta zinar wer der e
Çavên mirov venabin ji tavê
Geliyê Godernê'b lat û şikêr e
Xizêma pozê te ji dirr û zêr e
Ji kerema xwe re xwe berde jêr e
Li hêvya teme li serê çiravê
Geliyê GodernE'b qirş û êzing e
Dildara min ji keçan re zerzeng e
Dilê minê bi evîn zing e zing e
Ku yarê xezal be ez herim ravê
Geliyê Godernê bi çem û kanî
Yarê tu dermanê maka kulan î
Çima qey tu bi dilê min nizanî
Ku awirek nadî min hey bêbavê 
Pûşperr 1984/Farqîn 

NAVÊ YARÊ 
Girê Dersilê 

Navê yara min welat wê kirine çar 
perçe
Bi deşt û zinar û lat,bi şar û gund û 
navçe
Mêtinger bi ser de hat beraz û gur û 
hirç e
Îro li dijî guran serhildan e şervanan
Kurd ji hev ketine dûr,bi destên çar 
neyaran
Hinek mane li bakur bûn e dîlên 
tûrana
Hinek li alî başûr ketne destên ereban
Îro egîtên Kurdan xera dikin van xetan
Navê yarê niştiman bo çi ketiye destan
Newal û çem û zozan,dar û ber û 
gulistan
Dijmin dikuje berxan,wek keftarê 
daristan
Wê hildin heyfa mêran,şêrên lat û 
zinaran
Hinek jî li rojhilat,mêtingerê wan fariz
Li başûr û rojhilat me berdidin hev bi 
tiz
Dimsînin xwîna welat,ecem û roviyên 
diz
Wê derxin der roviyan,van pilingên 
Kurdistan
Navê yarê Kurdistan,dixwaze rizgariyê
Bindesta li nav cîhan,naxwaze dîlîtiyê
Wê rizgar be’j neyaran,bi artêş û eniyê
Wê li birc û kelatan,li babe Ala 
Kurdan
Avrêl/1996
Pazdehê Tebaxê I 

Girê Dêrsilê 

Xortê Kurdistanê xurt û karker e
Bo niştiman bi çek û rext çekdar e
Wê derxe ji welatê xwe neyar e
                  Şer daxistiye Pazdehê 
Tebaxê
Ji hev belav bûn ewrên reş û tarî
Bi kêrî wan nayê birûsk û harî
Baranê şerm û fedî kir nebarî
                   Ji ber êrîşên Pazdehê 
Tebaxê
Baz û çûçik firîn ji serê daran
Gur û rovî jî revîn ji diyaran
Şêwanî ketiye nava neyaran
               Ji raperîna Pazdehê Tebaxê
Dema dijmin bi êrîşan hesiyan
Lerizîn bi talerzê pir tirsiyan
Ketin xofê zirav li wan qetiyan
                   Ji çalakiyên Pazdehê 
Tebaxê
Pir heyirîn ji hev pirsîn ev çiye?
Çi qedaye hat serê me ji çiye 
Gelo ji me çi dixwazin bo çiye
                   Ev têkoşîna Pazdehê 
Tebaxê
Gazî hev kirin bi lezê liviyan
Roj beyan kirin û li hev civiyan
Qal kirin hişê wan reviyan
                    Ji ber şemala Pazdehê 
Tebaxê
Xewên şevan li xwînxwaran herimîn
Çavên serê wan sor bûn û werimîn
Rehên canê wan ziwa bûn qerimîn
                    Ji ber tîrêja Pazdehê 
Tebaxê
Fêm kirin ku kurdan dest avêt çekan
Ji bo li Kurdistan nehêlin dekan
Wê ji kedxwar rizgar kin mal û milkan
                     Kedxwar ket tirsa 
Pazdehê Tebaxê

Tebax 1985 Amed 
Gerîla 

Girê Dêrsilê 

Gerîla wek pileng û şêr e
Keçik û kur û jin û mêr e
Ceng xweş kir li welatê jêr e
        Tim li zinar û hîm û ferşan
Gerîla merd û cengawer e
Qehreman û egît û dîlawer e
Gernasê kurd û bîrawer e
        Herî bi nav û deng û nîşan
Gerîla şervan û serbaz e
Ji bo rizgarî bi daxwaze
Li diyar û li gir û gaz e
        Bêtirs dike vîlik û pîşan
Gerîla bo welat çekdar e
Tirs û xofa dilê neyar e
Şoreşger û tim dost û yar e
        Bo bindest reben û perîşan
Gerîla radibin dilivin
Tev li qada cengê dicivin
Ziman xweş in tev peyv hingiv in
        Bo kal û pîr û hûr û gişan
Gerîla mafê kurd dipirse
Bo xwînxwaran bi gir û hêrs e
Dilê dijmin de xof û tirs e
        Bo gemar û welatfiroşan
Gerîla tim dostê bindestan
Ji bo azadiya Kurdistan
Ew xwedî nav û şan û destan
       Ew bi şer û ceng û êrîşan
Gerîla li çiyan şer dike
Tim dilê neyaran reş dike
Bi çalakiyan şiyar dike
       Temar û xewar û xilmaşam
Gerîla li taxa jêr û jor
Bo welat dirjîne xwîna sor
Ew hekîm û bijijk û pispor
       Derman dike birîn û êşan
Herîla bi şewla roj û hîv
Çek û rextên wan ji zêr û zîv
Gundî tim ji wan re dikin şîv
       Hogeç û beran û gamêşan
Gerîla li kort û newalê
Bo gula nav xweş û delalê
Li dij began dibe hevalê
       Cenan û avdêr û qeraşan
Gerîla jîr û xurt û zane
Hem şoreşger hem partîzan e
Welat bihaye ne erzan e
       Ji bo welatparêz û başan
Gerîla kulîlkan geş dike
Bi bîna wan welat xweş dike
Bi şer kedxwaran nexweş dike
       Li nav zevî bênder û aşan
Gerîla bi komel û rêzan
Timbi ceng û êrîş û hêzan
Bi hezkirin û bi hemêzan
       Ew hêviya rind û çavreşan
Gerîla bi şop û bi rêç in
Li dû wan jin û zar û zêç in
Di şer de birînan dipêçin
       Bi nêrebend û bi debîşan
Gerîla li bajar û gund in
Ji bo bindestan baş û rind in
Li dinê tim î serbilind in
       Kelemên gilîkar û cehşan
Gerîla li ser gir û qot in
Bi şer dilê dijmin disotin
Ew çi bikin?welat firotin
       Parsek û berazê bexşîşan 
Gerîla wek tîrêj û tav e
Dijmin ji ber bi bez û rev e
Mêtinger ji tirsan dikeve
       Bi jana zirav û lareşan
Gerîla xwediyê Kurdistan
Heval û hogirê bindestan
Li nav gulistan û li bestan
       Dermanê birîn û nexweşan
Gerîla gula rojhilat e
Li ser hîm û zinar û lat e
Ala wan li birc û kelat e
       Hêviya dilxweş û rûgeşan
Gerîla bawer e dimeşe
Şêr e bi kêf û şeng dilxweş e
Li Kurdistan her agir geş e
       Bi qot û qirş û qal û xirşan
Gerîla şervan in li cengê
Govendê dikin kêf û hengê
Kedxwar dikin serxweşê bengê
       Li quntar û kendal û kaşan
Gerîla'd cengê de mêrd û mêr
Bax û baxçe de bi tevr û bêr
Axa Kurdistanê zîv û zêr
       Bi kar û bar xebat û pîşan
Gerîla'l welat hêviya dil
Li baxan geş bûn binefş û gul
Dixwînin kew şalûl û bilbil
       Çem diherikin bi xuş xuşan
Tebax 1999 Amed 
Dara Azadiyê 

Girê Dêrsilê 

Li Fîsê tovê darê reşand in
Rehên darê zinar qelişandin
Xurt bûn ax û kevir firisand in
         Tovvanên tovê darê karker bûn
Av dan tavê lêxist baran barî
Bihurîn rojên xweş şevên tarî
Bi rûyê erdê ket bi dijwar î
          Avdêrên dar û devî karker bûn
Bilind bû pel û şax û gulî da
Bilbila dengxweş hat hêlîn lêda
Şalûla rengxweş hat serî lêda
        Li bin siyê raketî karker bûn
Rehek stûr dirêj bû heta Amed
Rehek kemilî berî da serhed
Rehên din belav li welatê Med
            Pêşengên şoreşgeran karker 
bûn
Rehek jî gihîştibû nav Botan
Serî dabû li ser gir û qotan
Bû dar û sîdar bo keç û xortan
            Rêzanên keç û xortan karker 
bûn
Rehek rê vekir gihîşte Zagroz
Xurt û şît bû,guh nedida bahoz
Pir xweş dixemilya ji bo Newroz
            Pîrozkiroxên wê jî karker bûn
Rehek bi dengê bilind çû Şengal
Bi movikan xemiland bejn û bal
Hatin siya wê çend şêr û şepal
          Rêşanên xurt û hêja karker bûn
Rehek serî da li Herekolê
Rewşa çem û gulî li ser golê
Pela wê bo çaroxan wek zolê
               Di binî de rawestî karker 
bûn
Rehek bi xurtî gihîşt Gebarê
Egît li gel wê daketî xwarê
Diket cengê sibê ta êvarê
              Di şer de bi bore bor karker 
bûn
Dara azadî rewşa daristan
Dilxweş bûn şehîdên li goristan
Şax û ber li her alî Kurdistan
           Cenan û avdêrên wê karker 
bûn

Gazinan nakim 

Adar Jiyan 

Gazinan nakim
Xeman naxum
Bengî bûme
Evîndar im
Di şevên ripîreş de
Bi hêviya
berbangeke sipîsor
Ne tenê
Ji ber tenêtiya xwe
Ya rojekê
Û miûziya xwe
Ya danekî
Rojê temenekî xerc dikim
Ji bo te 

Bi hestên xwe
Bi destên xwe
Li dar dixim
Sêpêka xwe
Sêpêka dardekirina xwe
Dikim qîrîn
Bi zimanê xwe
Û Dibêjim:
Ne tenê cerekê
Ne tenê canekî
Rojê sed carî
Û carê sed canî
Dikim goriya te"
Û dîsa
bi destê xwe
Dikşînim
Benê dardekirina xwe
Ey jiyan
ROBARA DILÊ MIN 

ADAR JIYAN 
 
Janeke zipzirav
Xwina ku xatir dixwest
ji damarên min
robara ku diherike dilê min
ev bûn çend şev
ku min paşê xwe daye xewê
ev bûn çend sibe
ku ez dest û ruyê xwe naşom
ev bûn çend roj
ku ez li dûv vê stranê me.

yek bi yek  çûn 
li asîmanê heftan bûn mêvan
hevalbendên rojê
bi stêrkan re stêrik
bi mirovan re mirov
û li hemberî 
ne mirovan 
ji bo mirovatiyê
lê dide 
dilê me
û dilê wan 
û ji bo biratiyê

ne çikiya 
perav bi perav
wekî hêzdariya pêlan
ber bi umaneke bê bînî ve
bê serî diherike 
robara dilê min
Vejîn 

Adar Jiyan 
       
ji mêjuya serdemên sincirî 
dinisilîn demsalên spîsar
û di nîrekî  bêxêr  de
nêrînên nêrmo diherikîn
nava dilê rûzemîna bêwar
çarenûsa bêxêr
xwe dida tenîşta bêbextiya  bêar 
û nola  siwarê hespekî bêhevsar
bi çargav 
dida ser riya  rêwîtiya bêoxir 
û li eniya  erdnîgariya çarnav
dibû mêvan
bêşermiyê kon vegirtibû
li şevên mazûbaniya bêmal 
û  şirîkên zewaca bêdil
dibin asîmanê bêtav de
bi bêhêviyên  stewr re temen afis 
dibû
û di rojên qemer de
diwelidîn zarokên bênav 

di wexteke bêbext de 
ji dayik dibûn
miriyên bê meyt  
qîrîn diqurimîn
di himbêza giriyên bêdê de
û şahî dicûtin 
hinavên bêcan
mirin aş dibûn 
li nik êvarên bêhawar 
û di newalên kûr de winda dibûn
nalînên bêhal 
di  pêsêra keserên bêhnteng de
olan didan sewtên lal 
kîn dilebikîn 
kerb dikeribîn 
axîn dixeniqîn
di nav kenên bêrû de
û di asoyên teng de asê dibûn  
axînên dayikên bê zar

di tarîya şevên bêşeveq de di­aliqîn
xeyalên bênîgar 
û xewên bê xewn
ji keçanî dixistin
awirên bêçav  
kêf û şahiyên bêken
di bêzeyiya malbavaniyê de 
dibûn xopan
şîn mexel dihatin li guherên bêdil  

û zêmar diniqutin
ji çavên bêkil 
reş dixemilîn bûkaniyên dest bi xwîn
diçilmisîn biharên bêmirad  
tî mabûn kehniyên jînê
û  çem  dimiçîqîn
ji tîna cendekên bêkiras  

demek hat
çûn ava esrên bêtav
û ji nûv de hilatin hêviyên ciwan   
firoke bûn
naşiyên bênîşan 
nola firîşteyên bêzayend
û bê war
li hember bêşîrîtî û bêşîretiyên şerûd
û ji  inta wezreyên bêwerz re
gurz bi gurz vedijiyan
û zo bi zo dibişkuvîn 
diperisîn ro bi ro
ferşik bi ferşik diqelaştin
zikê bişavkeriya bêşeref
û şane bi şane 
difeşikandin
mêjiyê mêjûya  bêar

li pişt heft deriyên bêmifte
di kuna bizmikên bêziman de 
ji sê darikên bêniftik 
û bi çar canên neftkirî  
çar  ciwanên çeleng
çar çar li xwe pêçan
û xwe li çar canan 
li nav çar dîwaran 
ji çar dengan
bûn çar  qîrîn 
bi çar hawaran 
giyan dan vînê 
jîn vejiyandin
li dar xistin sêpêkên bêdar
û dardekirin temenê dîroka kal
EZ IM 
ADAR JIYAN

Her gav li ser te dilxwîn im
Sorgul tu wî bilbil ez im
Ji bo te ez har û dîn im
Yaram tu wî bi dil ez im

Bi kud’ herî li dûv te me
Bi hesreta bejna te me
Ev çend sal e l’ benda te me
Rêyam tu wî rêwî ez im

Tu car bêy te debar nakim
Çare  tune te terk nakim
Xwîna xwe bi ser te dakim
Ka’bam tu wî qurban ez im

Bêy te bihurîn salê min
Were bibîne halê min 
Feda be mal û canê min
Warêm tu wî wêran ez im

Xeml û demsala biharan
Ji min qetandin neyaran
Bo te dikolim giyaran
Şîrîn tu wî Ferhad ez im

Te şax berdan tak rîhanê
Bêhna xwe daye cîhanê
Dîlbera Qesra Botanê
Zînê tu wî Mem jî ez im

Ji te dûr im tim xweser im
Dilbikul im bi keser im
Li ser Sîpanan digerim
Xec tu wî Siyabend ez im

Tu kulîlka serê leman
Goşt heliya hestî neman
Ji bo te pirr dixwim xeman
Hekîm tu wî birîn ez im

Sing û berên miftekirî
Wekî heyva perdekirî 
Ji bo min bihêl vekirî
Bermal tu wî mêvan ez im

Bi qîrîn û bi awaz î
Dikim hawar dikim gazî
Dil ji te pêv kes naxwazî
Welat tu xwedan ez im 
(12 Berfanbar 1993) 

 
NAVÊ YARÊ 

ADAR JIYAN

Siba te bi xêr lê lê yarê
Kiras ji kesksora biharê
Te agir berda dilê min
Wekî Newroza Adarê

Porê te zer çavên belek
Birhên qelem biskên xelek
Te ji min cuda kir felek
Nava dilêm’ anî xwarê

Bê te nabe ey hevalê
Dîlbera rind û delalê
Paqij wek’ ava zelalê
Dizê j’ kanî  û robarê

Yaram’ gul e gula bi bîn
Pel kesk û sor û zer û şîn
Wê av didim her gav bi xwîn
Sibe navroj û êvarê

Bi hesreta bejna zirav
Dixwazim bibînim her gav
Dil qut bûye ji nan û av
Pelê min weşya ji darê

Çiqas bêjim yar şêrîn e
Eşq û şahî û evîn e
Ez bûme Mem ew jî Zîn e
Ziman şêrîn hingiv zarê

Yar ketye destê neyaran
Dijî li nav mişk û maran
Pê şa dibin bi hezaran
Her yek wekî gurê harê

Gewrê canê karxezalê
Mistek av wek’ bûka salê
Xwezî ez bimram li balê
Tirsim nebînim vê carê

Sing spîyê gerden gazê
Dil ji can pirr te dixwazê
Kêlîkê wer’ ba min razê
Bi destê xwe bibirr mehrê

 Meş werdekê çilkeziyê
Fîstan bixwêr li paniyê
Kulîlka serê kaniyê
Xwîn û xwêdan tevd’ vexwarê

Ji dil û can hezdikim ez
Dibihurî  bi lez û bez
Hesreta wê helandim ez
Birîna min pirr xedarê
Ew e birîna vî dil î
Derd berdaye şax û gulî
Bê gulistan vî bilbilî
Bi gilî gazin û hawarê

Tebat û sebra min nayê
Bê wê çibkim ji dinyayê
Qelen pirr giranbuhayê
Zîv û zêr bînim bi barê

Her ji bo wê bi hêvî me
Ku ew rê be ez rêwî me
Ew çiya be ez devî me
Xwe didim bin siya darê

Nêrgîz sosin û beybûnê
Reş û şîn û gewr û cûnê
Dil bû kokela êtûnê
Agr û pêtî lê dibarê

Awirên wan herdu çavan
Têne min wek’ tîra kevan
Dixwazim lê bibim mêvan
Ger bide min  tasek şehrê 

Dinale dîsa dilê min
Keserên kûr û kulên min
Bûn kanî herdu çavên min
Hêstrê bi xwîn  jê dibarê 

Dipirsin :”Yara te kî ye ?
Qiz e bûk e jinebî ye ?
Gelo ka navê wê çi ye ?
Wê te dîn kirye vê carê” 

Ez ne dîn im ne bêhiş im 
Li dûv yara xwe dimeşim
Xwestiyê çavê wêy’ reş im
Rizgar kim j’destê neyarê

Reng ji sorgula gulanê
Bejn zirav Xeca Sîpanê
Navê yaram’ Kurdistanê
Ji bo wê diçim sêdarê        

13 Rezber 1993 
BILORÎNE 

Çiya Mazî 

Ma bi min ketiye qey 
                            gotin
tu napeyîvî ji hişkiya dilê xwe
Ez dibêjim
Tu serê xwe dihejîne hertim
Nabe qey lêvên te li hevkevin
Û ziman diranan paqij bike
Ma bi min ketiye 
                   bilorînim helbestê
para min e tim û tim
                   kovanî dilkeserî
barê milê min e 
Rê nîşan bidim filankeso bêvankeso
Û kes bi dest min negire tu carî
Ji min re nebêjin
Tu ji ku tê dihere ku

Tu jî wekî wan î 
Li  min dinerî û tiqe tiqa te
Kêfa te kêfa kelekê
Ne elo çû ne welo hat
Ji xwer nake xem tu tiştî
Qelew bûye bedena te ji ken

Bilorîne
Bilorîne lorîka xwe
Xem nake bêhntengiya min
Ji te re tu carî
Xem nake
Bobelata min
Ez wa hatime û ezê wa herim ji dinyê
Tûrê min li milê min
Şiva bi tenê me
Li bin dara şadiyê
Pelên xemê diweşînin bi ser min de
Bayê sibehan
Tu nabînî 
tu korî 
çibikim
WÊ SIBEHA WÊ ŞEVÊ 

Çiya Mazî 

Sibeha ku ez  
Di wê nîvtariya bihara şîrotankîde 
                    Rabûm 
Û nivînên min  
Bi min re ketibûn dîlana xewnên 
bêteqet 
Wê berbanga malneava  
Ku çavên şiloqî
Bi dilopên zer nerm dikirin
Wê kufnika qozîkên dîwarên nêzî 
şibakeyan

Di dû demekê re 
Her yek bûn destek
Û xwe dan ser devê min 
Wan lêvên min î girêkên jiyanê 
Bûn bendav ji bêhna min re
Wê sibeha ku 
Zimanê min bû beko ewanê qilafetê 
min
Wê sibeha ku
Min xavika te nedît
Li tenişta şewqeyê xwe
Û rewşa xwe î reş û sipî temaşe nekir
Wê sibeha ku
Şeva çûyîn hate bîra min
Ku min fêmkir 
            Zingîna êşa serê min 
                  Bi zincîra gerdana dilê te 
ve girêdayî ye
Û dema min fêm kir
Şîmaqan hêlîna êvara min xera 
kiriye
Û ez xistime hêlkana benê riziyayî
Tevna kezeba min bi destên biyan 
                    Hatiye verşandin

Wê berbanga...
Wê sibeha...
Wê beyana ku taştê ji min zivêr bûbû
Wê şeveqa ku deriyan
             Ez dahf didam 
                Ji kerba te re 
                   Ber bi roniyê ve
Wê bêhntengiya perdeyan
             Ku dibûn alên sereke ji te re 
Wê sibeha ku
Bêhna destên hinekirî
             Hate bîra min
Wê sibeha ku min fêm kir
             Êvar çawa destpê kir
Wê êvara ku nehiştin
            Ez xwe bi gulîkên te ve 
dardakim
Wê şeva ku min  dît
            Jiyan bi çavên te re ye
            Û nehiştin ez bi hêstirên te 
re li hev bêm
Wê şeva ku nehiştin
             Roja xwazgîniyê bê bîra min
Wê şeva ku sê kevirên me xerakirin
              Û qûçên me ji holê rakirin
Wê şeva ku dengê niqrîskên te 
             Porê min weşand
             Û nehiştin ez lorîka te 
dubare bikim
Wê şeva ku ez ketim tatola hebûna 
te
Wê şeva ku tarî li me pêçan
              Û du simbêlbok bi tengala 
te ketin
                      Cîhê cîhê
              Û tu bi makîneyeke dulûle 
birin
Wê şeva ku min xwest ez raterqî te 
bibim
             Lê bedena min girê dan bi 
sîngê sibehê ve
Wê şeva ku ez nexwuyabûm 
             Ji çavên te î di bin paçikê 
reş de
Min fêm kir cîhê min jî tune ye di 
hundir de
Wê sibeha wê êvarê
Wê sibeha ku ez poşman bûm li 
emrê çûyî
Belê...
Eyn wê sibehê
Min jî da du roja tu afirandiye 
          Û ez hatim
Newroz pîroz be 

Çiya Mazî

min jî dît
min jî dît hevalino
min jî dît dîlana mezin
li Amedê deng li dar bû
li Mêrdînê dest li ba bû
min jî dît
min jî dît hevalino
min jî dît dîlana mezin
li Êlihê dilanek zêrîn
reng li Enqerê dibezin
çarhawîrdorê dinyê
dîsa kesk û sor û zer bû
min jî dît
min jî dît hevalino
min jî dît dîlana îro
çiqas mezin çiqas xweş bû
dev li ken û rengê beş bû
REXNEGIRΠ
Çiya Mazî 

Hêrsa demekê
Em ji hevdû xeyîdandin
Min dilê te hişt
Ji bîra min naçe
Niqrîskên te
Çiqasî tûj
Çiqasî kûr bûn
Ez fêm nakim
Çawa min dilê xezala xwe hişt
Pêwist e ji min re hezkirina te 
Û hevaltiya te
Bibore...
Min fêm kir êdî ez neheq im
Ez dixwazim dîsa bi te re
Em şad bin wekî rojên me yî berê
Lewre ji te pê ve tuneye
Bi kesî re ew germî
Bi kesî re ew dilnermî
Zarokên me jî hene 
Wekî sê kulîlkên biharê
Wekî hev in
Êdî tu bipejirînî
Û biborînî
Emê li hevdû werin
Bibore... 

1990

EM JI TE HEZ DIKIN LÊ 
TU 

Çiya Mazî 

Em zarokên te bûn
Te em avêtin ber derî û kuçan
Te ne got:
Vana ji bedena min in
te kela xwe 
Li ser serê me rijand
Bi nakokiya biyanan
Hero şîn û girî
Ne me ji dil got yadê
Û ne te got: zarokên min
Em bi hisreta himbêza te man
Lê tu...
Te tucar rûyê me maçî nekir
Tu car hezkirina xwe 
diyar nekir bi dilgermî
Hêstirên te nexuyabûn ji bo me
Qey te bera hundirê xwe 
Dida, yadê...!
Bêje..
Çima te ne digot
Ez ji we hez dikim.
Qey te fedî dikir
Ji perçên kezeba xwe
Qey te nizanîbû
Em li ser te mirî nin
Te kêfxweşbûna me pir 
Didît
Te nedixwest em bibin bûk û zava
Te nedixwest em xweş bijîn
Ji bo çi yadê...!
Lê bavê me
Çiqas kişand ji destê te
Kalikên me
Çima we
Toreya civakê
Li ser serê me girê didan
Û em hiştin nîv mirov
Çima...
Çima hê em xeyidînin 
Ji hev û dû
Dîsa em bang dikin...
Destên xwe veke
Em xwe bavêjin 
Himbêza te
Bila bisekine lehiya hêstiran
Û ev hisret bi me re nere 
gorê... dayika min...!

1997 
Tu jî mîna min î 

Kemal Necim

Tu jî mîna minî
Û....
Û.... 
Ez biyaniyekim
min ji mêj
temenê xwe sipartiye
demsala serxweşiyê
Û serxweşiya xwe sipartiye
                          Piyaleke din 
                                        û din.
Dergehên dilê xwe
di laşê mêraniyeke sitûxwar de
                                    veşartine
Ji siya hebûna xwe re
li nasnameyekê
               digerim.
***
Tu mîna minî 
Û..
Ez xwînî me..
Di xencerê de şûna pişta min
Mîna dafka kewê,
Xwe veda ye.
Ez hîna dilopek
şîr bûm
ji pişta lerzîneke 
şeveke zivistanê di ketim
malhêvana çêbûneke
                                 tîr,
Peymana bi darvekirina
xwîna min
li Mehabadê hatibû
                          rêsan
Ez xwînî me û hîna jî
Ji dû şopa birîna min 
                  venegerîne
***
Helbestekim
Kevirên şorerşê
ji qorziyên şikestina xwe
berhev dikim
Û gewdê hilweşîna xwe,
Pûtê hesinkarekî
Di hestiyê serhildanên ku
xwe ji zinaran werkiribûn de
                                  dikolim.
Riwê hilweşîna xwe,
wêneya keziyên şewitî
Ji rengê xewnê ku
mîna dilê Xecê
bi ser birînên xwe de rijyan
nîgar dikim.
Û hîna jî helbestim
Di kernevala ser jêkirina
komarê de
mîna çirayekê di şewitim..
... Di şikêm û
Ji qorziyên şikestina xwe
kevirên şoreşê
berhev dikm.
***
tu jî mîna minî hevalê
lê ez bi tenê me
û ji tenahiyê bûme
karwanekî rêwiyan...
dilê min di cejna
         dînbûna xwe de
mîna sînorekî
li sitiriyên rêwîtiya min
hatiye hûnan
.....
Şopvanê rêya min
hîna ne westiya ne
çavên wan li rojhilat e
ku li stêra min di gerin
carna li ser gora felekê
sitranan di çînin,
çaxê ku Adar di singa
tembûra Mihemmed Şêxo de
Kulîlk vedide.
.....
Di hembêza dayikên
Şemiyê de
Pêrgî wêneya 
windabûneke min
tên.
Şopvanê rêya min
Çavên wan  ber bi
                  rojhilat e ku 
bi çiyan dkevin
di gewdê birîna mnî
                       germ de
nimêja berbangê di xwînin
li ser darbesta min
nexşeya rêwîtiyeke nû
                               radixin û
…..
Carna mîna çavên
zeriyeke fedyok
çîroka evîna xwe û rojê
di paş bijbnkên şevê de 
                        vedişêrin
Carna jî li zagrosê
di bin aşûteke berfê de
ji nişkave…
…radizin
…radizin
…radizin
***
tu jî mîna minî
…he…
…va…
…lê…
lê…. Li min bibûre
ez ji duh ve
bi taya bayê bêrîkirinê,
sî salan 
şewitîm
bûm pelek dûman
û...
bûm...
.....
min bi bexşîne
...... bi xatirê te
EW HELBEST 

Kemal Necim 

Ew helbestên ku min
ji çavên te dizîbûn,
Her êvar
Dema ku tu 
ramanên xweyî fedyok
li tariyê di pêçê,
Dema ku 
ken
di bawişkîna xewê de
li ser çavên te
Xilmaş dibê,
Û tu û tenahiyê
di hembêza 
xewnên bê guneh
yên ciwaniyê de 
radizin.
Wê demê,
ew helbestên ku min
ji çavên te dizîbûn,
yeko yeko
Bêyî ku xatir 
ji min bixwazin
hêstirên xwe dişon
biskên xwe dihûnin
Û stêr bi stêr
Ji tenahiya min re
li çavên te
digerin. 
TENAHΠ

Kemal Necim 

Mîna tenahiya stêrekê
bê dengî...
........
Niha tê bîra min
Em li ku derê 
hînî demsala ciwaniyê bûn 
Û.. li ku derê
cara yekemîn 
şewitîn
...
wê demsalê
Ez ji te
tu jî ji stêran
hînî 
şewata dawiya şevê bû bûn
lê...
Nizanim agirê kîjan hezkiriyê te 
xwe fêrî tenahiya te kiriye
îro..û
kîjan helbesta te
sitrana te
kîjan dilê te
mîna pirpirîkekê
bi agirê hezkiriyê xwe 
di şewitê 
        di be xwelî ..û 
di valehiya vî asmanî de
            belav dibe...
...

Mîna   bêdengiya stêrekê
bi tenêyî
        îro ..
Nizanim kîjan bîranîn e 
xwe hînî bêdengiya te
             kiriye ..û 
bûye dildarê şewata te..!!
Guhertin 

Kemal Necim 

Guhertin I
Roja zayîna min bû
Di ber neynikê re derbas bûm
Min dît....
Ew bi xwe bû!!
ewê berî salekê...
mûmên xwe vemiriandin... û
di ber neynikê re derbas bû....

Guhertin II

Berî salekê jî, gundê me li vir bû
Berî salekê jî, ez di vê kolanê re 
derbas bûm.... 
           bêhna heriya zuha ji dîwarên 
malan dirijiya...
Berî salekê jî, çavên min li vê pisîka 
reş ketin....., 
           ev zarok heft salî
bû...!!
Berî salekê jî, mala me li vir bû, 
deriyên me vekirî bûn, 
            bavê min nimêja nîvro dikir, 
kirasê dayika min kesk bû,
            keçek hate kuştin, xortek çû 
çiyê...!!
Weke îro tê bîra min..
Berî salekê jî, ev kal dimir, gora wî li 
sê deveran dikolan.... 
            li hersê deveran şûna gora 
miriyekî derdiket...!!
Berî salekê jî, min ev çîrok dinivîsî..
Berî salekê jî, navê vê çîrokê 
(Guhertin) bû...!!
Berî salekê jî....

Guhertin III

Hedrdû birayên ku sala par hevdû 
kuştin,
Îro li bazarê pêrgî hev bûn..
Pir bêriya hev kiribûn...
şahiya wan ji welatekî mezintir bû
Berî xatir ji hev bixwazin,
ji şabûnê, 
hevdû kuştin û çûn..!!

Rojnivîsk 

Kemal Necim 

Dîwar ji min tije bûne,
dikin ber bavêjin..!!

Hayê wan jê tineye....
Ez  neha di tariyê de diçim 
mêvandarî
Di tariyê de,
çaxê ku ez û wan mîna hev, bêreng, 
xwiyadikin....
Ez êdî ne wekî wanim
Wan bi gunehên min neşewitînin..!!

Berê, berî bîstikekê, min carê tiştek 
ji xemla dayika xwe diyarî wan 
dikir...
Îro, berî bîstikekê, çaxê ez pêrgî 
berhevoka xwe ya yekemîn bûm.. 
Hemû, 
hemû helbestên min, 
bê bazin, 
bê xizêm, 
bê şarika dayika min bûn...

ji newrozê re çar roj mane.
Rêwiyên ji wê hêlê ve tên, 
wêneya Siyanîd ê li xwe kirine, 
dibêjin,
ji duh ve şahî lidarxistine,
.. li wir 

Ku min bêriya welat dikir
min helbesetke xwe fêrî siwariyê 
dikir
bi rim û mertal dikir
ber bi çiyê ve rêdikir.
Îro, ku min bêriya welat kir
tenê li ber helbesta xwe ya yekemîn 
diketim....

ji mêj, ji ber wê pencerê ranebûme...
li wir nimêj dikim, qehweya xwe 
vedixum, 
     cejna dayika xwe pîroz dikim, 
kaxezan dikirim, 
     nameyan dihinêrim, mêvanên 
xwe pêşwazî dikim...
li wir şoreşa xwe li dardixim, 
biserdikevim, bibindikevim....
li wir, dawiya şevê, bi jinekê re 
radizêm.... û ..
li wir....
ji mêj dixwazim xwe vexwînim 
şevbuhêrkekê
lê
ne xwiyame!!
... ji mêj

nekû ji berîka min ketibû yan min li 
şûna xwe jibîr kiribû,
dibe yek ji we bixwîne.... ez jî 
bibihîsim, 
          bawer bikim, 
            ne xewn bû..

Wê kengî memikên te biwerivin.
Ev berf
di nav lêvên min de 
ji 
xewa
ket..!! 

Evîn 
Azer Osî

ku te zanîba yar 
bê evîna min 
ji boyî te.... çiye? 
û çawa di dilê minî birîndar de 
şaxên xwe vedide.?
Wê demê 
dibe ku tu hinekî........ 
hênik bike 
germahîya lêvên sor 
ji tenûra dilê minî pijyayî re.
 * * * 
Erê yar? 
ku tu çemekî ji avê ba 
minê xwe 
noqî wê avê bikira, 
her çax...... 
minê têde 
avjenî bikira 
bera pêlên wê 
xwe li xebxeba min
rapêçana 
û bi hevre dîlana serxweşiyê 
li darxistina 
ta ku hemû… 
newresên deryaya sipî 
ji wê dîlana rûdayî 
mat bimana.
 * * * 
Ku tu gulek ba yar 
minê te…. 
ji xwere bikira guldank 
û tim û tim 
li ber serê xwe 
danîna.
Min ji tiştekî dî, 
bîn nedikir 
ji bilî bîna wê.
 * * *
Ku tu çiyayek ba 
bawer bike.... 
minê di berqefa dilê tede 
hêlîna xwe çêkira
her gav nobedarîya te bikira 
û li ber bayê ciwaniya te 
kulên xwe rêkirina 
ku min nehişta 
di nav bera min....... û 
ezmanê şîn de 
tiştekî dî 
diyar bibe yar.
Wer 

Azer Osî 

Ji min bixwaz 
bi lêvên xwe.
Ku te nexwest 
bi çavên xwe.
Di dest tedeye, 
dilê min 
û di dest min deye, 
evîna te.
.............

Can tu cane 
dê can were 
çavên li xew 
koça li rê 
kezyên yarê..... 
li benda tene.
....................

şînê bihêl 
dilêm were. 
Li paş xwe bihêl, 
delal were. 
Baş dizanim 
wê xweşya demê, 
bi tere were.
Guman neke 
û bi lez were. 
Ez jî hîna 
wekî xweme....
bimrim,
bijîm, 
ez ji bo teme.
..................

Dê can were 
ji dil were 
ta ku... evîna min 
di evîna tede, 
mîna evîna Memê 
neweste 
û helbesta dil 
di meşka xwe de, 
di janê de, 
bes vegevize.
.............

Dê can were 
li pê min were. 
Ta ku 
ew dem jî rênede. 
Bawer bike 
wê ew êş 
ji dil te derkeve.
................

Dê can were 
li wê evînê, 
zorê neke. 
Ji ber her kes 
wê jê vexwe.
.............

De were 
li ezmanê yar binere 
ta ku.... canê ciwan 
sermê negre.
...........

Vêca were 
wê ji çavên te, 
roj bikene 
û ji paşla şevê, 
find vêkeve.
..............

Dê can were
Kovan nebe. 
Dîlber dinale, 
ji derdê tere.
............

De were 
delal were 
bê çar mebe 
ne tenê ez 
li hêvya teme.
Kî nizane!? 
tu dizane 
her dem, 
bi te 
ez jî heme.

Hogirê min 

Azer Osî 

Hogirê min
Ne buhar 
Ne xweza
Ne bilbil 
Ne perwane
Dikarin çêra evîna min bikin
Pesnê evîna min bidin
Wênevan nikarin wê nîgar bikin
Şanoger mafê wê bidin
Tenê hest û dilê min jêre dikarin
Semfoniya şehnazîya bê sînor bi 
rêsin
Çelengiya wê bi berbangê tê dîtin 
Di nava Baxê sorgulan de 
Tê hilm û tîna wê 
Bi dengê çivîkan belav dibe xemla wê
Dengvedana evînê 

Azer Osî 

Tu dizane
Bê evîn çiye
Dilsozî çiye
Hilgirtina wê çiye
Buhayêd wê çine
Tu nabînî Yar, bê evîna te
Çi aniye serê min
Min melûl û jar dike
Û bi min zor dibe
melevanî di deriya evîna te de
Delal û Yar
Evîna te xwe berdaye nav
 hinavêd min
Li pêş xwe nabînim tu kesî
Tenê te
Wênê te
Dilê teyî ronî
xwenasînê berz dike
Tengezariyê pûç dike
Delal 
Dixwazim bê min
 dengê te
Ji guhên min dernekeve
dengvedana te
Bi xwînim ji boyî Awirên
çavên te
Bistirêm
Ta ku  ev hêvî bi mîne 
Tu kes pê nelîze
Wê gavê
Ezê xweş bi rêsim destana
evîna xwe
Bi destên xwe
Ezê bi dilsozî rawestim 
li ber Dergehê Evîndara xwe
Jêre peymana xwe
Nameya xwe bibim serî
Hingî wê demê 
xweş dibe mirin 
di hembêza xwezayê de
Takî hêviyê 

Azer Osî

Demeke dûr??.. 
Ez û hêviya xwe 
li ber hev didin 
Takî nazike?.. 
min jiyan dike 
Geh !! 
tenê min dihêle 
Geh!! 
min davêje 
Geh!! 
min dixe nav pêlên driya evînê 
û dibim Melevanek 
Melevaniyê dikim 
Lê nahêle û rênade 
di nav bera min û Yar de 
didulî 
dubendî derkeve 
Zirêb mezin bibe 
raz berbat û kambax bibe 
Gerdûn teng bibe 
Pirê caran 
têm arisandin 
raçandin 
rondikan dibarînim 
Bi axîn lorînê dikim 
Nizanim berê min li kuye 

Tevî her tiştî 
Jêre Dilê min buhare 
Ne seqem û zivistane 
Ne bahoz û ne sêlave 
Çirax 
Hêlîneke çake 
Havîngehe 
Aramgehe 
Ezê wî hilgirim 
serê wî deynim ser çogên xwe 
Jêre bêjim helwest û sirûda xwe 
Ahengan jêre çêkim 
Bi yek dîdarîyê 
Teqez pirsgirêk vedibin 
Têlên dil awazan li dardixin 
hilm û tîna wî vedimrîne 
Agirê nava hinavê min 
Rûbarî wî dibim 
Termek 
Nîgarek 
Na livim 
Tenê tîrêj û awirên çavên min pêre 
dipeyivin 
Tim û tim vêketî dimînin 
jêre dibêjin 
To Delalê ber dilê mine 
Xunava ser pel û darê mine 
Qad û ezmanê mine 
Berbang û roja mine 
şahiya şevê mine 
De bi axiv 
min bibe cîhaneke geş û xweş 
Yan ber pal û qontara çiyayekî 
De bêje çîrok û Efsanan 
Destanê bav û kalan 
Işqa Welatê Agir û Rojê 
Jêmayê Mezobotamya?? 
Mem û zîn 
Derwêş û Edûlê 
Debêje lo Delalo bêje 
Siwarê xewna mino bêje
Gloka Min 

Hesen Polat 
 
Ber çemê dîrokê da rûniştime,
Seet, hefte, meh, sal derbaz dibin.
Dem nasekine, daîmî diherike, 
Mîna Dîcleyê, Feratê, Mûradê
Mîna hemû çemên welatê min.
Dengê lesara çemê dîrokê,
Ne tenê qêrîn û nalînê mezlûman,
Ne jî tenê şeqşeqa şûrê zalimane.
Dem diherike, para min jiyana mine.
Ez para xwe ya demê,
Bi teşiyek xwar û xûr dirêsêm,
Rîsê xwe gilok dikim.
Sekinandin çare nine, mirine.
Leza min heye, roja xwe dipêm,
Kengê rîsê min qediya,
Giloka xwe digirim,
Ji vî warî bar dikim.
Goşt û hestiyê min birizin jî,
Giloka min, dendikê bin erdê ye,
Roja xwe dipê.

Ew Nabêjin Helbet 

Hesen Polat 

Na na
Dîsa kes nizanî
Çima ez
Vê roja nîsanê 
Nav kesk û sorê biharê da
Xwîn digîrim.
Tirîca Rojê
Bi huzna xwe
Min germ nake.
Serma zivistanê nine,
Roja biharê ye 
Sedema qutifandina min.
Dilerzim
Xudan enîya min da gilor dibe
Dicemide
Dibe morî û mircan
Ji bona zarokê sêwî
Zarokê bê dê û bê bav.
Dema ew pirs bikin
Ma çima em sêwîne?
Ew nabîjin helbet
Me ji bona du rojê dinê
Ji bona patronê çekan
Ji bona bazirganê xwîn reş
Dê û bavên we kuştin
Malên we xirab kir
Hûn ber derî û kuçan hiştin. 
BRATÎYA ME 

Hasan Polat 

Biratî,
Ne mîna min,
Ne jî mîna te ye.
Min te ra got bira, 
Bê şiphe.
Her tiştê xwe parva kir jî te ra.
Min tim da, qet negirt,
Te tim girt, qet neda.
Ez dilteng, kelgîrî bûm,
Dema min tengahîya te bîst û dît.
Min tim kir, ku xwe bigîhînim te, 
Derd û kulê te parva bikim.
Bi biratî,
Kul û keserê te belav bikim.
Te dît û bîst halê min.
Tu carî min ra kar neketî.
Dema ez biratî hatim cem te,
Te destê xwe dirêjî min nekir.
Alîkarîyê cîh biêlîne,
Te daf û dolax hanîn serê min.
Te biratîya min a dilê pak,
Ji bona menfeeta du rojê dunê,
Herimand û xeripand.
Biratîya yek alî,
Çîn neman hanîn serê min.
Dîsa jî ez hişyar nebûm.
Min bi nezantîya xwe,
Bi navê biratîya şaş,
Dest bi mafên xwe berda.
Te bi daf û hîletî,
Bi navê biratîya şaş,
Mafên min dest min girt.
Ne ez hişyar bûm,
Ne jî çavên te yên nebar têr bûn.
Mîna hemû şaşîyan,
şaşitîya biratîya me jî,
Bi distarê demê hat hêrdin.
Kî neheqîyê mal ava kirîye?
Ku mala te jî bê avakirin.
Çirûska mûma derewîyan.
Heyan serê sibê,
Tu carî neşewtîye.
Biratîya rastî, 
Ne zaliman, 
Ne jî mazlûman,
Tehemmûl dike.
Biratîya me yê şaş bimire jî,
Biratî,
Navbera Camêran da,
Heyan hebûna însanîyetîyê,
Jîyane xwe didomîne,
Heyan roja qîyametê,
Keleka xwe, 
Behra dilên pak da,
Bi rûmet û bi dilxweşî digerîne,
Rêwîyê xwe,
Geh vî alî,
Geh wî alî.
Sîyar û peya dike.
Qet bîra xwe meke!
Biratî,
Xwestina ji bona xwe,
Ji bona birayê xwe jî ,
Xwestine.
Rojên Derbaz 

Hasan Polat 

Rojên minê derbaz bûn,
Ber nadin dawiya min.
Her çiqas bîr bikim jî,
Dîsan tên ber riya min.

Hinek caran pelek darê,
Yek caran qaytînek narîn,
Carcaran dengek bi nalîn,
Wan dîsan tîne bîra min.

Zarok jî Nikanin 

Hesen Polat 

Çar roj û çar şevan 
Bidin ber hev.
Yek yek bijmihêrîn 
Zarokên ber derîyan,
Rewşa wan binêrin,
Lîstik, kêf û zewqa wan.
Ew zarokin,
Zarokê ber derîyan,
Bi zikê birçî û bi lingê xwesî
Bi saftî ya zaroktîyê
Li zaliman henekan dikin.
Her çiqas însanê rûreş
Tirîca wan nebînin jî,
Bi dilê xwe yê pak
 Tarîtîya da diçiruskin.
Neheqî her demê,
Dilê însanan reş,
Çavê wan kur dike.
Zarok jî nikanin wan ra
Rastî yê nişan bidin.

Dereng e... 

Ezîz Xemcivîn

zû were,
          jîna min,
avaniya li ser
hêviyê avayî me..!
were pişkojeke nazik
li serê şaxê jiyê veke..!
were bê giranî,
li ser kolînê ezê te hildim... 
Eyazê min
hetavê li Sereba can
ji xemla xwe bide...!!
mistek ji rewanê min tu dayî ;
 ji kezebê  bersivê bistîne...!!
were  li  benda te,
koç û karwanê
xweziyan rawestiyan...!!
Hinek ji aramê,
hinek ji bilindiya damê;
bûne peyv,
ji sebr û samanê weşiyan...!!
Were

Mesîh û Mûsa hatin,
          çiya xûzbûn,
sîngên me ji bo te

i hev hatin...!!
Bendewariya Mihdiyê zeman
di evînê de bûye tov...

ser çavê min xatirê şahiyê
gulên kesk û sor
di buhara pêjna te de,
xemilandin!!
were kedera min,
Hinetîtka dilê tehtika min..
li zinarê civînê kewo bixwîne,
çepikên me ji te re
sorgul û sosin
vejandin...!!
Hevala min 

Ezîz Xemcivîn

Li benda berbangê,
roniya sozê  
û nerîna peymanê,
hevalê... hevalê...
kengî
ew dara, em civandin,
wê qîr ke stranê?
bayê hênik,
çarîka bûkaniyê  
ji ser riwê te rakê?
û heyva  çarde  şevî  
hêlîna me  
li sîwana  xwe  avakê?
hevalê...  hevalê...
kengî  
li fala  fincanê
zar û  zêç  bêne  dîtin..?
û şevîna  laleşê  
perestina {feqîr  û  evdalê}
bihêre
evîn û  kela  germ  
li dilê  buhiştê...!!
Çem û çem  
firişt rê  bidin  me...
û sawîrê  hezkirinê  
li ser  gulên  evîndar,
li buhara  em  
lê bûn dost û yar,  
asîmanekî vegirê;
hevalê... hevalê...
kengî?
kew wê hev nekin dehfê?
bira ji bira kînê ne ke,
û li hev bikin silavê...
ji wan darên cuda
şaxên {Siyamend û Xecê}
bi bişkivin...?
û tev li hev bibin  
li pizanê yek malzarokê..!!
mêrg û çîmen  
li ser dengê me geş bibin,
êdî nêçîrvan;
nema ditirsînin,
pezkovî û xezalê  
hevalê... hevalê...?