Në një kohë genocidesh, skamjes së thelluar në vende të botës së tretë dhe luftrash, thirrjet për ndihmë, aktet sensibilizuese dhe përdorimi i rrjeteve sociale si një mënyrë për të rritur ndërgjegjësimin mes njerëzve ka qenë mjaft i shpeshtë.

Njerëzit i drejtohen internetit si forma e parë informuese lidhur me aktualitetet botërore, por njëkohësisht, edhe si vendi në të cilin zgjedhin të pasqyrojnë veprat e bamirësisë dhe donacionet për kauza të ndryshme delikate; gjë që shpesh herë duartrokitet, por jo pak herë kritikohet.

Çështja nëse është i pranueshëm filmimi i akteve bamirëse dhe shpërndarja e tyre në mediat sociale vazhdimisht ka ndezur debat dhe polemikë.

Në fakt, publikimi i bamirësisë dhe donacioneve mund të jetë një thikë me dy presa, duke shfaqur aspektet e saj pozitive dhe ato negative.

Nga ana pozitive, publikimi i akteve të bamirësisë shërben si një mjet i fuqishëm për të frymëzuar dhe mobilizuar të tjerët, duke krijuar një efekt të vullnetit të mirë. Njëkohësisht, mund të inkurajojë bindshëm kulturën e dhënies për të mbledhur kështu potencialisht mbështetje shtesë për kauzën.

Megjithatë, lindin shqetësime rreth motivimit pas shfaqjeve të tilla publike, pasi ana negative përfshin rrezikun e dukjes performuese ose vetë-shërbyese, duke zbehur qëllimin që fshihet vërtetë pas aktit bamirës.

Disa mund të vënë në dyshim vërtetësinë e filantropisë kur ajo shfaqet në mënyrë të dukshme, duke sugjeruar se motivimi mund të jetë i rrënjosur në fitimin e miratimit shoqëror dhe jo në një dëshirë të sinqertë për të bërë një ndryshim.

Megjithatë, arritja e një ekuilibri është thelbësore; kur bëhet me përulësi dhe një përkushtim të vërtetë ndaj kauzës, publikimi i përpjekjeve bamirëse mund të jetë një katalizator për ndryshime pozitive, duke demonstruar ndikimin transformues të ‘dhembshurisë kolektive’.