Een economische sanctie tegen De Bijenkorf

Dat zijn niet mijn woorden. De omschrijving is, vrij vertaald, van Marijke van Hees, de wethouder van Enschede die op een zaterdagavond in augustus haar teleurstelling uitsprak over het naderende vertrek van de winkel. Dat einde leek toen nog ver weg, maar is nu, tijdens de donkere dagen voor kerst, angstwekkend dichtbij gekomen.

Ongestoord
Op een of andere manier was ik wel een fan van de Bijenkorf. Je kunt er betrekkelijk ongestoord rondlopen, op zoek naar iets van de eigen gading, zonder meteen besprongen te worden door een stalkende verkoopster die misschien wel haar verkoopcijfers en provisie moet halen.

Goedkoop zijn ze niet bij De Bijenkorf. Van spijkerbroek tot serviesgoed, van kostuum tot koffiezetapparaat - het spul is er pittig zo niet onbetaalbaar hoog geprijsd. Maar stippenkortingen, maffe marathons en dolle dagen boden altijd wel de mogelijkheid tot een koopje of buitenkansje. En die probeerde ik dan te grijpen. Als ik als runshopper niet net te laat kwam.

Zwarte cijfers
Op die manier heb ik op bescheiden wijze bijgedragen aan de winstontwikkeling van De Bijenkorf. Want laat één ding duidelijk zijn: het warenhuis aan het Enschedese Van Heekplein schreef altijd zwarte cijfers. Dáár ligt het ook niet aan. Enschede sluit niet omdat de winkel hier het zorgenkindje zou zijn van De Bijenkorf-familie. Dat zijn we namelijk helemaal niet.

Toch sluit de tent. De Bijenkorf wil namelijk een nog exclusievere weg inslaan. Het bedrijf wil nog slechts flagship stores – wat dat ook moge zijn – die een premium experience garanderen. Het is gezwollen marketingtaal waarmee De Bijenkorf één boodschap uitdraagt: de te verkopen spullen worden nog duurder en onbetaalbaarder.

Armlastig
Daar zijn wij, eenvoudige en sobere Twentenaren in stad en streek, te armlastig voor. Dat was feitelijk de koele en harde mededeling half augustus. Maar we hoeven niet te treuren lees ik in de krant. De Bijenkorf opent namelijk een servicepunt in Enschede en gaat inwonen bij boekhandel Broekhuis.

Een servicepunt. Omdat De Bijenkorf voeling wil houden met de klantenkring in Enschede, heet het. U en ik kunnen voortaan via internet bestellen en betalen en mogen onze aankopen dan afhalen terwijl we tussen de boeken staan te neuzen.

Ik bedank bij deze voor de eer. Eerst ruim vijftig mannen en vrouwen de straat op schoppen en een hele streek vertellen dat we hier met z’n allen een partijtje armoedzaaiers zijn en dan doodleuk aankomen met een balietje bij Broekhuis… Om ons het weinige geld dat we verdienen via internet uit de zak te kloppen.

Ik zal er niet aan meedoen. Zal nog geen paar sokken kopen via de website. Ik ga ze boycotten. Het is mijn eigen economische sanctie richting De Bijenkorf.

Raar
Nota bene: bijzondere man, die Kees Schafrat. Schafrat is eigenaar van boekhandel Broekhuis en een paar maanden geleden de initiatiefnemer van de actie ‘Weet waar je koopt’ en ‘Hart voor je stad’. Die moet ons consumenten er bewust van maken dat het kopen via internet tot kaalslag leidt onder het lokale winkelbestand. Deze Schafrat faciliteert nu in zijn eigen zaak de internetverkoop van De Bijenkorf.

Ik geloof dat ik iets niet begrijp.

Maar na enig nadenken had ik het door. Schafrat zou het leuk vinden als we onze boeken voortaan via De Bijenkorf bestellen. En bij hem komen afhalen.