‘Diarree is mijn lievelingskleur’ is een ontregelende jeugdvoorstelling over wat mooi is en wat lelijk

Wie van anarchie houdt, valt met zijn neus in de boter bij de nieuwste voorstelling van Theater Artemis uit Den Bosch. Diarree is mijn lievelingskleur is de veelbelovende titel van de eerste jeugdvoorstelling van Julian Hetzel. Deze in Nederland werkende Duitse kunstenaar viel eerder op met soms controversiële, politieke performances. Nu probeert hij de theaterervaring ook voor jonge bezoekers (8+) te ontregelen. De ingrediënten: poep en publieksparticipatie.

Al in de foyer blijkt dat we niet bij een achteroverleunvoorstelling zijn beland, maar op een auditiedag. Theatermedewerker Willemijn (Willemijn Zevenhuijzen) neemt het woord en dreunt de regels op. Iedereen krijgt een nummer. Dat hang je zichtbaar om je nek. En als je nummer wordt omgeroepen, dan ga je naar het podium. Daar doe je wat je wordt opgedragen. De spanning stijgt. In de zaal moeten inderdaad een aantal kinderen en ouders op een rijtje gaan staan en wat (veilige) bewegingen maken.

Drie kandidaten blijven over (acteurs, naast Zevenhuizen ook Tim van Dongen en Louis van der Waal) en dan worden de opdrachten absurder. Hetzel wil het jonge publiek laten nadenken over de vraag wat kunst is. Is een dansende plumeau kunst? Maak je kunst door de regels te volgen. Of juist niet?

Hetzel hint sterk naar dat laatste. De streng gereguleerde auditieronde loopt finaal uit de hand. Tim raakt verstijfd door zenuwen. Willemijn krijgt steeds meer last van haar darmen, maar de wc is steeds bezet. Hoe dat afloopt, is hier lastig te beschrijven. Daarvoor moet je deze fascinerende kakvoorstelling echt zelf gaan bekijken. Om te weten wat je mooi vindt, moet je eerst weten wat je lelijk vindt.