Ψηφιακό Τεκμήριο

Α.Τ.Ε.Ι. ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ 

ΤΜΗΜΑ ΦΥΤΙΚΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ 

ΣΧΟΛΗ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ ΓΕΩΠΟΝΙΑΣ 

ΠΤΥΧΙΑΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ 

"ΜΕΛΕΤΗ ΕΘΝΙΚΩΝ ∆ΡΥΜΩΝ ΕΛΛΑ∆ΑΣ. 

ΧΛΩΡΙ∆Α, ΠΑΝΙ∆Α ΚΑΙ ΚΑΘΕΣΤΩΣ 

∆ΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ." 

ΣΠΟΥ∆ΑΣΤΡΙΑ: ΧΑΤΖΗΜΑΡΚΑΚΗ ΙΟΥΛΙΑ 

ΕΙΣΗΓΗΤΡΙΑ: ΙΑΣΜΗ ΣΤΑΘΗ, M. Sc. 

- Ηράκλειο 2003 - 

1

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ 

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ………...……………………………………………………………………σελ.1 

1o ΚΕΦΑΛΑΙΟ - ΕΘΝΙΚΟΙ ∆ΡΥΜΟΙ ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΜΕΝΕΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ 

1.1 Εισαγωγή…………………………………………………………………………….…….…. 5 

1.2 Η καθιέρωση του θεσµού των προστατευόµενων περιοχών………………….……….….5 

1.3 Βασικά γνωρίσµατα προστατευόµενων περιοχών…………………….………….…………5 

1.4 Κατηγορίες προστατευόµενων περιοχών…………………………………….……………....6 

1.5 Οι Εθνικοί ∆ρυµοί στην Ελλάδα………………………………………………….…….…..7 

1.6 ∆ιαχείριση των δρυµών…………………………………………….…………………….….9 

1.7 Εθνικοί ∆ρυµοί και Βιοποικιλότητα…………….………………………………………….12 

1.7.1 Ο Ενδηµισµός στην Ελλάδα……………………….….………………………….…….13 

1.7.2 Χλωρίδα………………………………………………….………………………………13 

1.7.3 Πανίδα………………………………………………………….…………………….….14 

2ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ - Ε.∆. ΟΛΥΜΠΟΥ 

2.1 Γενικά …………………………………………………………………….…………………15 

2.2 Ίδρυση ………………………………………………………………………….…………….15 

2.3 Γεωγραφική θέση…………………………………………………………………….……….16 

2.4 Ανάλυση του φυσικού περιβάλλοντος…………………………………………...……….…16 

2.4.1 Ανάγλυφο-πετρώµατα………………………………….……………………………….....16 

2.4.2 Κλίµα…………………………………………………….……………………………...…17 

2.4.3 Βλάστηση……………………………………………………….…………………...…….17 

2.4.4 Πανίδα ……………………………………………………………….………………...….22 

2.5 Κίνδυνοι-παράγοντες που απειλούν το δρυµό………………...…………….…………..…23 

2.5.1 Αβιοτικοί παράγοντες……………………………………………………………..…..…..23 

2.5.2 Βιοτικοί παράγοντες……………………………………………………………..……..…23 

2.6 Προτάσεις διαχείρισης του Ε.∆. Ολύµπου…………………………….….………………...25 

2.7 ∆ιεθνείς Συνθήκες – Συµβάσεις…………………………………….………….……………..27 

3ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ - Ε.∆. ΠΑΡΝΑΣΣΟΥ 

3.1 Γενικά ………………………………………………….……………………………..……….28 

3.2 Ίδρυση ………………………………………………….………………………………….…28 

3.2.1 Όρια πυρήνα……………………………………….…………………………..……….…30 

3.2.2 Όρια περιφερειακής ζώνης ή Ζώνης προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος………30 

3.3 Φυσικό περιβάλλον Ε.∆ Παρνασσού………………….………….………………………....31 

3.3.1 Γεωλογικά στοιχεία………………………………….……………….………….……..…31 

3.3.2 Εδαφολογικά στοιχεία………………………………….………………….……….…..…31 

3.3.3 Κλιµατολογικά δεδοµένα…………………………….………………………….……......31 

3.3.4 Βλάστηση - Χλωρίδα ……………………………………………...…………………...…32 

3.3.5 Πανίδα…………………………………………………………………...…….………..…33 

3.3.6 Ειδικά στοιχεία φυσικού περιβάλλοντος…………………………………..….………....33 

3.4 Αγροτικές δραστηριότητες…………………………………………………………..……..…34 

3.5 Προβλήµατα στους βιότοπους του δρυµού………………………………..…………….….37 

3.6 Η εξέλιξη των παραγωγικών αγροτικών δραστηριοτήτων……………………..………......38 

3.7 Συµπεράσµατα…………………………………………..……………………….………...…..38 

2

4ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ –Ε.∆. ΠΑΡΝΗΘΑΣ 

4.1 Γενικά……………………………………………………………….……………………..…..39 

4.2 Ίδρυση………………………………………………………………………………….…..….39 

4.3 Περιγραφή της κατάστασης του δρυµού…………………………………………..………..39 

4.4 Κατηγορίες χρήσεων γης……………………..……………………………………….……...40 

4.5 Ανάλυση φυσικού περιβάλλοντος…………………..………………………………….…….41 

4.5.1 Γεωµορφολογία…………………………………………..………………………………..41 

4.5.2 Κλίµα…………………………………………………………..…..………………………41 

4.5.3 Βλάστηση…………………………………………………………….……………………42 

4.5.4 Χλωρίδα…………………………………………………………..……….………………44 

4.5.5 Πανίδα………………………………………………………………………….………….44 

4.6 Ανθρωπογενές περιβάλλον……………………………………………..………………..……45 

4.7 Προσδιορισµός των Στόχων ∆ιαχείρισης του δρυµού……………………...…………….49 

5ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ – Ε.∆. ΑΙΝΟΥ 

5.1 Γενικά………………………………………………………………………….………...…….51 

5.2 Ίδρυση………………………………………………………………………….……………...51 

5.3 Όρια του δρυµού……………………………………….…………………….…….………..51 

5.4 Φυσικό περιβάλλον…………………………………………….…………………….……….52 

5.4.1 Φυσιογραφία (ανάγλυφο, υψόµετρο)……………………… …………………….………52 

5.4.2 Γεωλογία……………………………………………………………….………….………52 

5.4.3 Εδαφικές συνθήκες………………………………………………………….……….…...52 

5.4.4 Κλιµατικές συνθήκες………………………………………………….…………...….….53 

5.4.5 Χλωρίδα…………………………………………………………………………………...53 

5.4.6 Πανίδα…………………………………………………………………………….……….54 

5.5 Ανθρωπογενές περιβάλλον………………………………………………..……………….…56 

5.5.1 Οικονοµικές δραστηριότητες…………………………………………...………….…….56 

5.6 Ζώνες ανάπτυξης του Εθνικού ∆ρυµού…………………………………………………….59 

5.7 Προτεινόµενες επεµβάσεις και προτάσεις για τη διαχείριση του Ε.∆. Αίνου……….…59 

6o ΚΕΦΑΛΑΙΟ - Ε.∆. ΛΕΥΚΩΝ ΟΡΕΩΝ 

6.1 Γενικά ……………………………………………………………………….………………..61 

6.2 Ίδρυση…………………………………………………………………………….………..….62 

6.3 Έκταση και όρια……………………………………………………………………….….….62 

6.4 Φυσικό περιβάλλον……………………………………………………………….…………..63 

6.4.1 Γεωµορφολογία και ανάγλυφο………….………………………………………….….…63 

6.4.2 Κλίµα ………………………………….………………………………………..….……...65 

6.4.3 Βιοκλίµα………………………………………………….……………….…………….…65 

6.4.4 Βλάστηση………………………………………………….……………………...……….65 

6.4.5 Χλωρίδα………………………………………………….…………………….………..…68 

6.4.6 Πανίδα…………………………………………………….…………………………...…..69 

6.5 Ανθρωπογενές περιβάλλον……………………………………………….…………….……..72 

6.6 Επιπτώσεις των διαφόρων χρήσεων γης στον Εθνικό ∆ρυµό……………….…….…...…73 

6.6.1 Φυσικές επιπτώσεις –κίνδυνοι…………………………….….……………………….…..73 

6.6.2 Ανθρωπογενείς επιπτώσεις – κίνδυνοι……………………………..………..……………74 

6.7 Γεωργική Υπηρεσία……………………………………………………………….…………..76 

6.8 Συµπεράσµατα…………………………………………………………………..………….….76 

7ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ - Ε.∆. ΟΙΤΗΣ 

7.1 Γενικά…………………………………………………………….……………………………78 

7.2 Ίδρυση………………………………………………………………….………………….…..78 

7.3 Προσδιοροσµός των ορίων του Ε.∆. – Γεωγραφική θέση………………….…………...…78 

3

7.4 Ιδιοκτησιακό και νοµικό καθεστώς……………………………………..…………….…..…79 

7.5 Φυσικό Περιβάλλον……………………………………….………………………..…………80 

7.5.1 Γεωµορφολογία – Ανάγλυφο………………………………………………..…………….80 

7.5.2 Έδαφος………………………………………………………………………...…………..80 

7.5.3 Κλίµα…………………………………………………………………………..………….80 

7.5.4 Χλωρίδα -Βλάστηση……………………………………..……………..…………………81 

7.5.5 Πανίδα της ευρύτερης περιοχής του Ε.∆. Οίτης…………………………..……………85 

7.6 Ανθρωπογενές περιβάλλον…………………………………….………..……………………87 

7.6.1 Χρήσεις γης του δρυµού…………………………………………..………..……..…….87 

7.6.2 Οικονοµικές δραστηριότητες……………………………………….....………………….88 

7.7 Προστασία και διατήρηση των φυσικών χαρακτηριστικών και αξιών της περιοχής….91 

8ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ – Ε.∆. ΠΙΝ∆ΟΥ (ΒΑΛΙΑ ΚΑΛΝΤΑ) 

8.1 Γενικά…………………………………………………………………….………….………...95 

8.2 Ίδρυση………………………………………………...……………………….……….….…..95 

8.3 Ανάλυση του φυσικού περιβάλλοντος……………………..…………….……………..…...96 

8.3.1 Γεωµορφολογία και ανάγλυφο………………………………..…….…………….…..….96 

8.3.2 Γεωλογία……………………………………………..………………....…………….……96 

8.3.3 Κλίµα της «Ζεστής κοιλάδας»……………………..….…….……………………….….97 

8.3.4 Έδαφος…………………………………………………………..………….……………..97 

8.3.5 Βλάστηση…………………………………………………….………….…………….…..97 

8.3.6 Χλωρίδα………………………………………………………………..…………….……99 

8.3.7 Πανίδα……………………………………………….……….………...………….……..100 

8.4 Ανθρωπογενές περιβάλλον……………………………….……………………..….……….102 

8.4.1 Ανάλυση των µορφών χρήσεων του δρυµού..………………………...………..…….102 

8.5 Γεωργική και κτηνοτροφική πολιτική και οι επιπτώσεις τους………………....…...….105 

8.6 ∆ασική πολιτική και οι επιπτώσεις της δασοπονίας…………………...…….………….105 

8.7 Οριοθέτηση των ζωνών προστασίας…………………………………..…..………..……..106 

8.8 ∆ιεθνείς Συνθήκες-Συµβάσεις…………………………………………...…..………..…….116 

9o ΚΕΦΑΛΑΙΟ - Ε.∆. ΒΙΚΟΥ- ΑΩΟΥ 

9.1 Γενικά…………………………………………………………….…………..………………107 

9.2 Ίδρυση………………………………………..…………………….………………..……….107 

9.3 Γεωγραφική θέση…………………………………..…………………….………………….107 

9.4 Έκταση και όρια του δρυµού…………………………..……………….…………………108 

9.5 Ανάλυση φυσικού περιβάλλοντος……………………………..………….……….………..109 

9.5.1 Γεωµορφολογία-ανάγλυφο………………………………………..…….……….……….109 

9.5.2 Κλίµα………………………………………………………….………..……….………..109 

9.5.3 Βλάστηση…………………………………………………….……………….….………109 

9.5.4 Χλωρίδα……………………………………………………….…………………….…...113 

9.5.5 Πανίδα……………………………………………………….…………….…..…………114 

9.6 Ανθρωπογενές περιβάλλον……………………………...…….…………….……………….115 

9.6.1 Ανάλυση των µορφών χρήσης του Ε.∆………………...….……………...………..…115 

9.6.2 Οικονοµικές δραστηριότητες και υφιστάµενη διαχειριστική κατάσταση του 

χώρου………………………………………………..………………..……………………....….116 

10ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ –Ε.∆. ΠΡΕΣΠΩΝ 

10.1 Ορισµός των Υγροτόπων……………………………..……………………………………120 

10.2 Γενικά ……………………………………………………….……………………………..120 

10.3 Φυσικό περιβάλλον……………………………………………….……………………….120 

10.3.1 Γεωµορφολογικά στοιχεία………………………………………….…………………120 

10.3.2 Το κλίµα της περιοχής των Πρεσπών…………….……………………..…………..121 

4

10.3.3 Βλάστηση …………………………………………….…………………………..……122 

10.3.4 Η Πανίδα των Πρεσπών……………………….………….…………………….……122 

10.4 Ανθρωπογενές περιβάλλον……………………………….……….………………….……124 

10.4.1 Οικονοµικές δραστηριότητες……………………………..…………………………...124 

10.5 Λίγα λόγια για τους υγροτόπους……………………….………...………………………126 

10.6 Κίνδυνοι που απειλούν τις Πρέσπες…………………………………….……………….128 

10.7 Εταιρία Προστασίας Πρεσπών…………………………………….…………….………..129 

11ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ – Ε.∆. ΣΟΥΝΙΟΥ 

11.1 Γενικά………………………………………………………………..………………….…..130 

11.2 Ίδρυση……………………………………….……………………………..……………….130 

11.3 Φυσικό περιβάλλον………………………………....……………………………………...130 

11.3.1 Βλάστηση-Χλωρίδα……………………………….………….……….……………….130 

11.3.2 Πανίδα………………………………………………….…….……….………………..131 

11.4 Ιστορική-Παλαιοντολογική αξία………………………………….……….……………….131 

ΕΠΙΛΟΓΟΣ………………………..…………………………………………..………………….132 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ………………….……...……………………………………..………………..134 

5

1ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ 

ΕΘΝΙΚΟΙ ∆ΡΥΜΟΙ ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΜΕΝΕΣ 

ΠΕΡΙΟΧΕΣ 

1.1 Εισαγωγή 

Η ακανόνιστη και η συνεχώς εντεινόµενη επέµβαση του ανθρώπου στη φύση και η 

αδιάκοπη εκµετάλλευση των φυσικών πόρων, είχε σαν αποτέλεσµα την υποβάθµιση του 

φυσικού περιβάλλοντος και τη διατάραξη της οικολογικής ισορροπίας, µε δυσάρεστες 

συνέπειες ακόµα και στην ίδια την επιβίωση του ανθρώπου. 

Η προοπτική να εξαφανιστούν από τον πλανήτη πολλά φυτικά και ζωικά είδη ή 

µοναδικά τοπία και η συνειδητοποίηση του µεγάλου κινδύνου από τους ανθρώπους, είχε ως 

αποτέλεσµα την κινητοποίηση της ανθρωπότητας για τη λήψη µέτρων κατά της 

καταστροφικής αυτής πορείας. 

1.2 Η καθιέρωση του θεσµού των προστατευόµενων περιοχών 

Οι εντεινόµενες καταστροφές στη φύση και το τοπίο, οδήγησαν πριν από ενάµιση 

περίπου αιώνα στις πρώτες συστηµατικές προσπάθειες για την προστασία ιδίως των ειδών 

που κινδύνευαν µε εξαφάνιση, µε τη θέσπιση µεµονωµένων απαγορεύσεων και ρυθµίσεων 

για το σκοπό αυτό. Παράλληλα, οι κυβερνήσεις δέχτηκαν «πιέσεις» να θέσουν κάτω από 

την προστασία τους «φυσικές» περιοχές της γης που έχουν ιδιαίτερη αξία για τη 

διατήρηση πολύτιµων, µοναδικών ή σπάνιων χαρακτηριστικών. ∆ηµιουργείται, έτσι, ο 

θεσµός των «προστατευόµενων περιοχών», µια προσπάθεια της ανθρωπότητας να 

εξασφαλίσει τη διατήρηση των ζώντων οργανισµών και ιδιαίτερων αξιών της φύσης. 

Σαν πρώτη συντονισµένη προσπάθεια για την κατοχύρωση του θεσµού των 

προστατευόµενων περιοχών σε παγκόσµιο επίπεδο, θεωρείται µια πράξη του Κογκρέσου 

των ΗΠΑ το 1872, όπου µια µεγάλη έκταση στην περιοχή Yellowstone χαρακτηρίστηκε 

Εθνικό Πάρκο (National Park). (Χατζηστάθη & Ισπικούδη, 1995) 

1.3 Βασικά γνωρίσµατα Προστατευόµενων Περιοχών 

Οι προστατευόµενες περιοχές δεν είναι οµοιογενείς εκτάσεις µε παρόµοια 

χαρακτηριστικά. Κάθε τέτοια περιοχή έχει τα δικά της ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και 

συνεπώς, ο τρόπος διαχείρισης καθεµιάς διαφέρει. Υπάρχουν περιοχές που περιλαµβάνουν 

αδιατάραχτα φυσικά οικοσυστήµατα και άλλα ανθρωπογενή, τοπία µε ιδιαίτερη αξία ή και 

συνδυασµό των παραπάνω χαρακτηριστικών. Ανάλογα µε τις ανάγκες της περιοχής, 

καθορίζονται διαφορετικοί σκοποί και µε διαφορετική ένταση σε κάθε περίπτωση. 

Γενικά, µπορούµε να πούµε ότι τα βασικά γνωρίσµατα των προστατευόµενων περιοχών 

είναι τα ακόλουθα: 

Είναι εκτάσεις χερσαίες ή υδάτινες, 

Περιέχουν ιδιαίτερα χαρακτηριστικά (φυσικά, οικολογικά, τοπιακά) 

Είναι πολύτιµες για τη διατήρηση της φυσικής κληρονοµιάς κάθε χώρας 

Έχουν ειδική νοµοθεσία 

Η προστασία και η κατάλληλη διαχείρισή τους κατοχυρώνεται από την 

πολιτεία, 

Αποτελούν δηµόσιο αγαθό, 

6

Εκτός από την ιδιαίτερη οικολογική σηµασία τους, εξυπηρετούν, επίσης, 

ευρύτερες κοινωνικές, οικονοµικές και πολιτιστικές ανάγκες του ανθρώπου. 

(Χατζηστάθη & Ισπικούδη, 1995) 

Σύµφωνα µε τα παραπάνω θα µπορούσε να δοθεί ο ακόλουθος ορισµός για τις 

προστατευόµενες περιοχές: 

Προστατευόµενες περιοχές είναι χερσαίες ή υδάτινες εκτάσεις µε ιδιαίτερα 

οικολογικά ή και τοπιακά χαρακτηριστικά, που προστατεύονται νοµοθετικά µε 

ειδικό καθεστώς διαχείρισης, και έχουν ως κοινό σκοπό τη διατήρηση των 

ιδιαίτερων αξιών τους για την παρούσα και τις µελλοντικές γενεές, καθώς και την 

εξυπηρέτηση σύγχρονων κοινωνικών αναγκών. (Κασιούµης, 1993) 

Το παγκόσµιο ενδιαφέρον για την προστασία του περιβάλλοντος έχει εκφραστεί µε 

διάφορες ∆ιακηρύξεις, Συµβάσεις , Νοµοθεσίες, Προγράµµατα κ.λ.π. όπως είναι: 

- Η Γενική Συνέλευση της ∆ιεθνούς Ένωσης για την Προστασία της φύσης και των 

Φυσικών Πόρων (I.U.C.N., 1968). 

- Η ∆ιεθνής Συνθήκη για την Προστασία των Υγροτόπων (Ramsar, 1971). 

- To πρόγραµµα Άνθρωπος και Βιόσφαιρα (UNESCO, 1971). 

- Η ∆ιακήρυξη για το Ανθρώπινο Περιβάλλον (∆ιάσκεψη Ηνωµένων Εθνών, 1972). 

- Η ∆ιεθνής Σύµβαση για τη ∆ιατήρηση της Άγριας Ζωής και του Φυσικού 

Περιβάλλοντος (1979). 

- Ο Κανονισµός ΕΟΚ 3528/1986, για την προστασία των δασών στην Κοινότητα από 

ατµοσφαιρική ρύπανση. 

- Το δίκτυο προστατευόµενων περιοχών (sites) γνωστού ως "Φύση 2000" (Natura 

2000) µε σκοπό την καλύτερη και αποτελεσµατικότερη προστασία των 

απειλούµενων ειδών και των ενδιαιτηµάτων τους, εξασφαλίζοντας την αποκατάσταση 

και 

διατήρησή τους σε ικανοποιητικό επίπεδο. 

1.4 Κατηγορίες προστατευόµενων περιοχών 

Συνολικά, στην Ελλάδα, οι προστατευόµενες φυσικές περιοχές, οι θεσµοθετηµένες 

περιοχές περιβαλλοντικής προστασίας, είναι οι εξής: 

α. Εθνικοί Δρυμοί: 10, µε συνολική έκταση 687,320 στρέµµατα, οι οποίοι αποτελούν 

την σπουδαιότερη κατηγορία προστατευόµενων περιοχών και τους οποίους θα αναλύσουµε 

εκτενέστερα παρακάτω. 

β. Αισθητικά δάση: 19, µε συνολική έκταση 331,060 στρέµµατα (το 0,25% της 

χώρας). Πρόκειται για δάση ή φυσικά τοπία που έχουν ιδιαίτερη αισθητική, υγιεινή και 

τουριστική σηµασία, ούτως ώστε να προστατεύεται η πανίδα, η χλωρίδα και η ιδιαίτερη 

φυσική οµορφιά τους. 

γ. Διατηρητέα μνημεία της Φύσης: 51, µε συνολική έκταση 16,500 στρ. Έτσι, 

κηρύσσονται οι εκτάσεις, δηµόσιες ή µη, που παρουσιάζουν παλαιοντολογικό, 

γεωµορφολογικό και ιστορικό ενδιαφέρον καθώς και συστάδες δέντρων ή δέντρα ή και 

σπάνια είδη φυτών που έχουν ιδιαίτερη βοτανική, φυτογεωγραφική, αισθητική και ιστορική 

σηµασία. Στις περιοχές αυτές ισχύουν οι ίδιες απαγορεύσεις όπως και στους πυρήνες των 

Εθνικών ∆ρυµών. 

δ. Υγρότοποι της Συνθήκης Ramsar (1971): 11, έκτασης 400,000 στρ. Η 

συνθήκη Ramsar ορίζει πως υγρότοποι είναι «Περιοχές που αποτελούνται από έλη ή 

βάλτους, συγκεντρώσεις νερού φυσικές ή τεχνητές, πρόσκαιρες ή µόνιµες, µε νερό στάσιµο ή 

τρεχούµενο, γλυκό ή υφάλµυρο ή αλµυρό, συµπεριλαµβάνοντας και τις θαλάσσιες περιοχές 

που το βάθος τους κατά την άµπωτη δεν ξεπερνά τα έξι µέτρα. 

7

ε. Θαλάσσιο Πάρκο: Οι χερσαίες και θαλάσσιες περιοχές των Βόρειων Σποράδων 

(1992), λόγω του ότι αποτελεί καταφύγιο της Μεσογειακής φώκιας Monachus monachus. 

Επίκειται η ανακήρυξη ενός ακόµα θαλάσσιου πάρκου στον κόλπο του Λαγανά της 

Ζακύνθου, η οποία είναι σηµαντική περιοχή αναπαραγωγής της θαλάσσιας χελώνας Caretta 

caretta. 

ζ. Καταφύγια θηραμάτων: 550, µε συνολική έκταση 8,000000 στρ. Είναι οι 

περιοχές που πληρούν τις προϋποθέσεις ώστε να καλύπτονται οι βασικές ανάγκες των 

θηραµάτων σε ησυχία, τροφή και νερό. 

στ. Ελεγχόμενες κυνηγετικές περιοχές: 7, µε συνολική έκταση 1,200000στρ. 

η. Εκτροφεία θηραμάτων: 21, συνολικής έκτασης 293.000 στρ. 

θ. Τοπία ιδιαίτερου φυσικού κάλλους: 300 

ι. Χώροι υπαίθριας αναψυχής 

κ. Δάση και δασικές εκτάσεις που έχουν προστατευτική σημασία 

ή που καταστρέφονται από πυρκαγιά κ.λ.π. και οι οποίες προστατεύονται από 

ειδικές κατά περίπτωση διατάξεις, όπως µε αποφάσεις κήρυξής τους ως αναδασωτέων, 

απαγόρευσης βοσκής, απαγόρευσης κυνηγιού κλπ. 

Το σύστηµα των προστατευόµενων περιοχών της χώρας δεν είναι, ακόµα, εντελώς 

ξεκαθαρισµένο. Υπάρχουν περιοχές σηµαντικές για την προστασία της φύσης, οι οποίες δεν 

καλύπτονται ακόµα από ειδική προστατευτική νοµοθεσία, ενώ άλλες περιοχές έχουν 

θεσµοθετηθεί ως προστατευόµενες χωρίς να έχει ληφθεί κανένα ειδικό µέτρο για την 

ιδιαίτερη προστασία και διαχείρισή τους. Τέλος, υπάρχουν ακόµα περιοχές που περιέχουν 

σηµαντικές οικολογικές αξίες και στις οποίες έχουν ληφθεί µέτρα για την προστασία τους, 

παρά το ότι δεν έχουν ακόµα πλήρη νοµική προστασία. (Ζάχαρης, 1995) 

Στην παρούσα µελέτη θα περιγράψουµε, αναλυτικά, στην σηµαντικότερη κατηγορία 

προστατευόµενων φυσικών περιοχών, που είναι οι Εθνικοί δρυµοί, επισηµαίνοντας τις 

ιδιαιτερότητες καθενός απ’ αυτούς. 

1.5 Οι Εθνικοί ∆ρυµοί στην Ελλάδα 

Η σηµαντικότερη κατηγορία προστατευόµενων περιοχών στην Ελλάδα είναι οι Εθνικοί 

∆ρυµοί (Ε.∆.), οι οποίοι περιλαµβάνουν εκτάσεις δασικού χαρακτήρα µε επιστηµονικό και 

οικολογικό ενδιαφέρον και βρίσκονται κάτω από καθεστώς αυστηρής προστασίας. Με βάση 

το Ν.856 / 1937, ιδρύθηκαν 7 εθνικοί δρυµοί µέχρι το 1966. Από το 1966 έως το 1974 

ιδρύθηκαν ακόµα τρεις. Συνολικά, οι 10 Εθνικοί ∆ρυµοί καλύπτουν έκταση 687.320 

στρεµµάτων, δηλ. το 0,52% της χώρας (χωρίς να περιλαµβάνεται η έκταση των 

περιφερειακών ζωνών των πέντε πρώτων δρυµών). 

Σύµφωνα µε το νόµο αυτό, οι εθνικοί δρυµοί είναι περιοχές µε ειδικό καθεστώς 

προστασίας και η ίδρυσή τους αποσκοπεί: 

-στην προστασία της χλωρίδας 

-στη βελτίωση και την αύξηση της πανίδας (Να αφεθεί η φύση ελεύθερη, 

ανεπηρέαστη από εξωτερικές επιδράσεις να ακολουθεί τις δικές της διεργασίες) 

-στη διατήρηση των γεωµορφολογικών σχηµατισµών 

-στην προστασία των φυσικών καλλονών 

-στην ανάπτυξη του τουρισµού, στη δηµιουργία χώρων αναψυχής για το κοινό 

-στη δηµιουργία ευκαιριών απασχόλησης µε την τουριστική ανάπτυξη της περιοχής 

και αναζωογόνηση της περιφέρειας και τέλος 

-στη διενέργεια επιστηµονικών και δασικών ερευνών. 

8

Σήµερα, οι Εθνικοί ∆ρυµοί της Ελλάδας, µε τις νέες επεκτάσεις που έγιναν τόσο στον 

πυρήνα, όσο και στην περιφερειακή ζώνη, καταλαµβάνουν συνολική έκταση 1.280.450 στρ. 

και είναι οι εξής: 

1. Ολύµπου (Ν. Πιερίας) 

2. Παρνασσού (Ν. Φωκίδας) 

3. Πάρνηθας (Ν. Αττικής) 

4. Αίνου (Ν. Κεφαλλονιάς) 

5. Σαµαριάς (Ν. Χανίων) 

6. Οίτης (Ν. Φθιώτιδας) 

7. Πίνδου (Ν. Γρεβενών) 

8. Βίκου- Αώου (Ν. Ιωαννίνων) 

9. Πρεσπών (Ν. Φλώρινας) 

10. Σουνίου (Ν. Αττικής) 


Οι Εθνικοί ∆ρυµοί της Ελλάδας είναι φυσικές περιοχές µε ιδιαίτερη οικολογική 

σηµασία λόγω της σπανιότητας και της ποικιλότητας της χλωρίδας και της πανίδας τους, 

των γεωµορφολογικών σχηµατισµών του υπεδάφους, των νερών και της ατµόσφαιράς τους . 

Σύµφωνα µε το άρθρο 3, παράγραφο 1, του νόµου 996/1971 διατυπώνεται ότι: 

«Εθνικοί ∆ρυµοί µπορούν να κηρύσσονται δασικές περιοχές, οι οποίες 

παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον από την άποψη διατήρησης της άγριας 

χλωρίδας και πανίδας, των γεωµορφολογικών σχηµατισµών, του υπεδάφους, της 

ατµόσφαιρας, των υδάτων και γενικά του φυσικού περιβάλλοντός τους και των 

οποίων επιβάλλεται η προστασία, η διατήρηση και η βελτίωση της σύνθεσης, της 

µορφής και των φυσικών καλλονών τους, για αισθητική, ψυχική και υγιεινή 

απόλαυση, ανάπτυξη του τουρισµού καθώς και για τη διενέργεια κάθε είδους 

επιστηµονικών ερευνών.» 

Παρατήρηση. Στην Ελλάδα χρησιµοποιήθηκε ο όρος "Εθνικός ∆ρυµός" αντί του 

"Εθνικού Πάρκου" (Ναtional Park) που είχε επικρατήσει σε ξένες χώρες. Κι αυτό γιατί 

θεωρήθηκε ότι οι αξίες της φύσης που έχουν ανάγκη από άµεση και ιδιαίτερη προστασία 

βρίσκονται κυρίως στον ορεινό όγκο, σε αποµονωµένες περιοχές (µε παρθένα φύση). Ο όρος 

‘‘δρυµός ’’ που περιέχει, εκτός από την κύρια έννοια ‘‘δάσος δρυών’’, και την έννοια 

‘‘σύνδενδρος τόπος, περιοχή µε άγρια βλάστηση’’ περιέβαλε τις εκτάσεις αυτές µε την 

απαραίτητη αίγλη και µεγαλοπρέπεια που τόνιζαν περισσότερο την ανάγκη ιδιαίτερης 

προστασίας του. 

Ακόµη, οι δρυµοί είναι Εθνικοί µε την έννοια ότι έχουν ιδιαίτερη αξία για όλο το 

έθνος εξαιτίας της απαράµιλλης οµορφιάς και των ευκαιριών που προσφέρουν για έρευνα, 

εκπαίδευση και αναψυχή. Γι’ αυτό, κάθε µορφής και χρήσεως εκτάσεις και εµπράγµατα 

δικαιώµατα µέσα στον πυρήνα τους, απαλλοτριώνονται αναγκαστικά υπέρ του δηµοσίου, 

ενώ το µέτρο αυτό µπορεί να επεκταθεί και στην περιφερειακή ζώνη. 

1.6 ∆ιαχείριση των δρυµών 

Η ευθύνη για την προστασία και διαχείριση των εθνικών δρυµών και, γενικά των 

ιδιαίτερων χαρακτηριστικών του φυσικού περιβάλλοντος της χώρας, έχει ανατεθεί από την 

πολιτεία στη Γενική Γραµµατεία ∆ασών και Φυσικού Περιβάλλοντος του Υπουργείου 

Γεωργίας. Το αρµόδιο Τµήµα ∆ασικού Περιβάλλοντος – Εθνικών ∆ρυµών και ∆ασικής 

αναψυχής κατευθύνει και εποπτεύει σε εθνικό επίπεδο τις τοπικές ∆ασικές Υπηρεσίες, που 

9

είναι αρµόδιες για την προστασία οργάνωση και διαχείριση των δρυµών. Το σχέδιο 

διαχείρισης κατευθύνει και ελέγχει τη διαχείριση των φυσικών πόρων της προστατευόµενης 

περιοχής, τις χρήσεις της περιοχής, και την ανάπτυξη διευκολύνσεων που απαιτούνται για 

την υποβοήθηση των χρήσεων και της διαχείρισης, γενικότερα. 

Η διαχείριση γίνεται στα πλαίσια των αρχών που καθορίζονται από το Ν.∆. 996/1971. 

Σύµφωνα µε το διάταγµα αυτό, κάθε δρυµός αποτελείται από: 

α) τον πυρήνα (ζώνη απόλυτης προστασίας), έκτασης τουλάχιστον 1500 Ha ή 15.000 στρ. 

µε εξαίρεση τους δρυµούς που ιδρύονται στα νησιά, και µπορούν να έχουν µικρότερη 

έκταση, και 

β) την περιφερειακή ζώνη, έκτασης τουλάχιστον ίσης µε τον πυρήνα, όπου οι 

χρήσεις γης οργανώνονται µε τρόπο συµβατό στους στόχους προστασίας του δρυµού. 

Το Ν.∆. 996/1971 καθορίζει ποιες ενέργειες-δραστηριότητες επιτρέπονται και ποιες 

απαγορεύονται στον πυρήνα και στην περιφερειακή ζώνη του δρυµού. Όλες οι µορφές 

χρήσεως στον πυρήνα του δρυµού καθώς και τα εµπράγµατα δικαιώµατα τους που δεν 

ανήκουν στο δηµόσιο, απαλλοτριώνονται αναγκαστικά υπέρ του δηµοσίου για να 

εκπληρωθούν οι σκοποί ίδρυσης του δρυµού. Στον πυρήνα απαγορεύεται κάθε µορφής 

παραχώρηση, επί ποινή απολύτου ακυρότητας, προς φυσικά ή νοµικά πρόσωπα δηµοσίου ή 

ιδιωτικού δικαίου, όπως επίσης και σε δηµόσιες υπηρεσίες που επιδιώκουν σκοπούς που 

βλάπτουν τον πυρήνα του δρυµού. 

Οι κυριότερες από τις δραστηριότητες που απαγορεύονται στους πυρήνες των εθνικών 

δρυµών είναι: 

• η βοσκή 

• η υλοτοµία 

• οι ανασκαφές 

• η εκµετάλλευση λατοµείων και µεταλλείων 

• το κυνήγι 

• η χρήση δηλητηρίων που ενδεχοµένως να θέσουν σε κίνδυνο απειλούµενα είδη 

• το ψάρεµα 

• η κατασκήνωση 

• το άναµµα φωτιάς 

• το κόψιµο λουλουδιών και κλαδιών 

• η ρύπανση 

• το εµπόριο και η εξαγωγή πουλιών 

• η φθορά και αλλοίωση γεωµορφικών σχηµατισµών και φυσικών καλλονών 

• η καλλιέργεια ειδών που ενδεχοµένως να ενθαρρύνουν είδη της άγριας πανίδας να 

βοσκήσουν εκτός του πυρήνα 

• η τοποθέτηση διαφηµιστικών πινακίδων και 

• η εγκατάσταση οικισµών, οικιών, καταυλισµών και αγροικιών µέσα στις ζώνες 

προστασίας. 

Αντίθετα, επιτρέπονται ενέργειες που δεν διαταράσσουν το φυσικό και βιοτικό 

περιβάλλον όπως, η ορειβασία, η φωτογραφία, οι περίπατοι κλπ. Ενώ, στην περιφερειακή 

ζώνη επιτρέπονται µόνο ορισµένες παραδοσιακές δραστηριότητες. 

Στην περιφερειακή ζώνη (ζώνη περιορισµένης προστασίας) όλες οι δραστηριότητες 

ελέγχονται από τις αρµόδιες υπηρεσίες, ώστε να µην έχουν αρνητική επίδραση στον 

πυρήνα. Μπορούν να επιβληθούν και απαλλοτριώσεις προκειµένου να επιτευχθούν οι σκοποί 

ίδρυσης του δρυµού. Επίσης, κάθε εκµετάλλευση οργανώνεται µε τρόπο που να συµµετέχει 

στην υλοποίηση των στόχων ίδρυσης του εθνικού δρυµού. Κάθε εθνικός δρυµός έχει το 

δικό του ∆ιαχειριστικό Σχέδιο και Ειδικό Κανονισµό του Υπουργείου Γεωργίας, που 

κατευθύνουν τις δράσεις των αρµόδιων αρχών. 

10

Περιφερειακές ζώνες, ωστόσο, δεν είχαν όλοι οι υπάρχοντες δέκα Εθνικοί ∆ρυµοί. 

Συγκεκριµένα, µόνο οι πέντε από τους δέκα είχαν (Οίτης, Πίνδου, Βίκου – Αώου, Πρεσπών 

και Σουνίου). 

Η συνοπτική εικόνα των δέκα Εθνικών ∆ρυµών, όσον αφορά το έτος ίδρυσης και την 

έκτασή τους, µε βάση τα στοιχεία από τα βουλευτικά διατάγµατα ίδρυσης του κάθε δρυµού, 

παρουσιάζεται στο πίνακα 1.1. (Ζάχαρης, 1995) 

Πίνακας 1.1: ‹‹Παρουσίαση του έτους ίδρυσης και της έκτασης του πυρήνα και της περιφερειακής 

ζώνης κάθε δρυµού›› 

Α/Α ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΝΟΜΟΣ ΕΤΟΣ ΕΚΤΑΣΗ 

ΚΗΡΥΞΗΣ ΣΕ ΣΤΡ.(1977) 

1. ΟΛΥΜΠΟΥ Πιερίας 1938 Πυρ. 39.880 

2. ΠΑΡΝΑΣΣΟΥ Φωκίδας 1938 Πυρ. 35.130 

3. ΠΑΡΝΗΘΑΣ Αττικής 1961 Πυρ. 38.120 

4. ΑΙΝΟΥ Κεφαλλονιάς 1962 Πυρ. 28.620 

5. ΣΑΜΑΡΙΑΣ Χανίων 1962 Πυρ. 48.500 

6. ΟΙΤΗΣ Φθιώτιδας 1966 Πυρ. 30.100 

Π. Ζ. 42.000 

Συν. 72.100 

7. ΠΙΝ∆ΟΥ Γρεβενών 1966 Πυρ. 33.930 

Π. Ζ. 35.340 

Συν. 69.270 

8. ΒΙΚΟΥ-ΑΩΟΥ Ιωαννίνων 1973 Πυρ. 34.000 

Π. Ζ. 92.000 

Συν. 126.000 

9. ΠΡΕΣΠΩΝ Φλώρινας 1974 Πυρ. 49.000 

Π. Ζ. 145.700 

Συν. 194.700 

10. ΣΟΥΝΙΟΥ Αττικής 1974 Πυρ. 7.500 

Π. Ζ. 27.500 

Συν. 35.000 

Γενικό Σύνολο ΠΥΡ. 344.780 

Π. Ζ. 27.500 

ΣΥΝ. 687.320 

Σηµείωση: Πυρ =Πυρήνας 

Π. Ζ. =Περιφερειακή Ζώνη 

Οι δρυµοί, λοιπόν, που λειτουργούν στην Ελλάδα, καλύπτουν έκταση 687,320 στρ. Από 

την συνολική αυτή έκταση τα 344,780 στρ. αποτελούν τους πυρήνες και τα υπό-λοιπα 

342,540 στρ. αποτελούν τις περιφερειακές ζώνες. Ο βαθµός, όµως, και το επίπεδο 

προστασίας, οργάνωσης και λειτουργίας των περιοχών αυτών στη χώρα µας δεν 

ανταποκρίνονται στα διεθνή πρότυπα. Με σκοπό να ξεπεραστούν οι όποιες αδυναµίες και 

παραλείψεις, το Τµήµα ∆ασικού Περιβάλλοντος, Εθνικών ∆ρυµών και ∆ασικής Αναψυχής 

του Υπουργείου Γεωργίας, µέσα στα πλαίσια του προγράµµατος LIFE, ανέθεσε την 

εκπόνηση ολοκληρωµένων «Σχεδίων ∆ιαχείρισης» και για τους 10 Εθνικούς ∆ρυµούς της 

Ελλάδας. Εδώ, θα πρέπει να επισηµάνουµε ότι, σύµφωνα µε τις νέες διαχειριστικές µελέτες, 

11

προβλέπεται σηµαντική επέκταση της συνολικής έκτασης των δρυµών της χώρας, οι οποίοι 

από 687.320 στρέµµατα (0.52 % της συνολικής έκτασης της χώρας) πρόκειται να φτάσουν 

σε έκταση τα 1.280.450 στρέµµατα (1,5% της έκτασης της Ελλάδας). 

Πίνακας 1.2: «Επέκταση των 10 Εθνικών δρυµών, µε βάση τις προτάσεις των νέων διαχειριστικών 

σχεδίων». (Μπεριάτος, 1999) 

Πυρήνας Περιφερειακή ζώνη Σύνολο 

Εθνικοί ∆ρυµοί 

επεκτάσεων 

Παλαιά 

έκταση 

Νέα 

έκταση 

Παλαιά 

έκταση 

Νέα έκταση (Πυρήνας +Περ. 

ζώνη) 

Ολύµπου 39.930 71.500 0 166.900 198.470 

Παρνασσού 35.130 36.296 0 446.604 447.770 

Πάρνηθας 38.120 85.353 0 91.404 138.637 

Αίνου 28.620 28.935 0 47.230 47.545 

Λευκών Ορέων 

(Σαµαριάς) 

48.500 63.146 0 182.794 197.440 

Οίτης 30.100 30.100 42.00 163.480 121.480 

Πίνδου 

33.930 41.704 35.340 49.224 21.658 

(Βάλια κάλντα) 

Βίκου-Αώου 34.000 34.070 92.00 95.380 3.450 

Πρεσπών 49.000 49.00 145.700 249.700 104.000 

Σουνίου 7.500 7.500 27.500 27.500 0 

Σύνολο 344.830 447.604 342.540 1.520.216 1.280.450 

Στα πλαίσια του σχεδίου διαχείρισης κάθε εθνικού δρυµού εντάσσεται και ο 

διαχωρισµός της περιοχής σε ∆ιαχειριστικές Ζώνες. 

Οι περισσότερες προστατευόµενες περιοχές θα ζωνοποιηθούν για διαφορετικούς 

αντικειµενικούς σκοπούς και χρήσεις. Αυτές µπορεί να είναι ζώνες: 

για εντατική τουριστική ανάπτυξη, 

διασκορπισµένες ζώνες αναψυχής, 

ελεγχόµενες ζώνες παραγωγικών πόρων ή 

ζώνες πλήρους προστασίας. 

Οι διάφορες δραστηριότητες που επιτρέπονται ή απαγορεύονται σε κάθε ζώνη θα πρέπει 

να καταγράφονται αναλυτικά. Και ένα τέτοιο τυποποιηµένο σχήµα ζωνοποίησης θα πρέπει 

να αναπτυχθεί για όλες τις κατηγορίες προστατευόµενων περιοχών στη χώρα. 

Εφόσον, η έννοια της ζωνοποίησης έχει εξασφαλίσει τη βάση για το τι πρέπει να γίνει 

και πού, ο στόχος είναι τώρα να απαντηθούν τα “Πώς” και “Ποιος” ; Αυτό το στάδιο, το 

προς ενέργεια προσανατολισµένο, είναι η καρδιά του σχεδίου και διευθύνει τα τέσσερα 

κυριότερα προγράµµατα διαχείρισης προστατευοµένων περιοχών που είναι (Χατζηστάθη & 

Ισπικούδη, 1995): 

• ∆ιαχείριση και προστασία της περιοχής: Αυτό το διαχειριστικό πρόγραµµα εστιάζεται 

σε θέµατα που σχετίζονται µε την προστασία των βιολογικών και φυσικών πόρων 

της περιοχής. 

• Ανθρώπινη χρήση: Αυτό το πρόγραµµα διαπραγµατεύεται όλες τις απόψεις χρήσης 

από τους ανθρώπους, συµπεριλαµβανοµένων των παραδοσιακών χρήσεων γης, της 

12

αναψυχής, της ερµηνείας και των ευκολιών και αναπτύξεων που είναι αναγκαίες για 

αυτούς τους σκοπούς. 

• Έρευνα και παρακολούθηση: Η διαχείριση των πόρων συχνά απαιτεί την κατανόηση 

συγκεκριµένων οικολογικών διαδικασιών. Μια σηµαντική διαχειριστική άποψη 

συνεπάγεται το σχεδιασµό και την ανάπτυξη προγραµµάτων έρευνας για να 

ικανοποιήσει τις ανάγκες αυτές. Ταυτόχρονα, ένα ανιχνευτικό πρόγραµµα απαιτείται 

για να διακρίνει προβλήµατα, καθώς ανακύπτουν, και να εκτιµήσει την πρόοδο στην 

ικανοποίηση των στόχων της διαχείρισης της περιοχής. 

• ∆ιοίκηση. Περιγράφονται, το ανθρώπινο δυναµικό και η χρηµατοδότηση που 

απαιτούνται για να λειτουργήσει η προστατευόµενη περιοχή. Ευκολίες, κτίρια π.χ. 

διοικητήρια, οχήµατα, εξοπλισµός και απαιτήσεις για συντήρηση είναι κάποια από 

τα θέµατα που αναλύονται σ’ αυτή τη φάση. 


1.7 Εθνικοί δρυµοί και βιοποικιλότητα 

Οι Εθνικοί ∆ρυµοί αποτελούν οικοσυστήµατα µε αυξηµένη ποικιλία ειδών φυτών και 

ζώων και πολυπλοκότερες σχέσεις ανάµεσα στους οργανισµούς αυτούς. Η ποικιλότητα έχει 

µεγάλη σηµασία για τη σταθερότητα ενός οικοσυστήµατος, γιατί εκφράζει τις δυνατότητες 

για δηµιουργία ενός συστήµατος αυτοελέγχου, το οποίο αµύνεται αποτελεσµατικά στις 

µεταβολές του περιβάλλοντος και δίνει πολλές λύσεις στη ροή της ύλης και της ενέργειας. 

Η ποικιλότητα εξαρτάται από τον αριθµό των ειδών της βιοκοινότητας και από την 

κανονική κατανοµή των ατόµων στα είδη. 

Η βιοποικιλότητα, επίσης, προσδιορίζει τη δυνατότητα των οικοσυστηµάτων να 

επανέρχονται στην αρχική τους κατάσταση ισορροπίας µετά από κάποια εξωτερική 

διαταραχή. Αν δηλαδή, η ποικιλότητα είναι µικρή, τότε µια σηµαντική διαταραχή στο 

οικοσύστηµα µπορεί να µην επαναφέρει το οικοσύστηµα στην αρχική κατάσταση ισορροπίας 

του, οπότε και αυτό καταστρέφεται. Για παράδειγµα, µετά από πυρκαγιά σε θαµνώνες, στην 

επόµενη βλαστητική περίοδο συνήθως υπάρχει άφθονη τροφή για βόσκηση που αποτελείται 

από τους καινούργιους βλαστούς ορισµένων θάµνων και από τα ποώδη φυτά που τώρα 

εύκολα φυτρώνουν εδώ. Με την υπερβόσκηση, όµως, τα µόνα φυτά που παραµένουν στο 

περιβάλλον είναι αυτά που δεν τρώγονται και τα οποία αυξάνονται σε βάρος των φυτών 

που τρώγονται. Αποτέλεσµα είναι η ποικιλότητα να µικραίνει και η βλάστηση να 

υποβαθµίζεται. 

Με άλλα λόγια η ποικιλότητα ενισχύει τη σταθερότητα του οικοσυστήµατος µε τους 

πολλαπλούς µηχανισµούς αυτορύθµισής του, οι οποίοι δίνουν πολλές δυνατές λύσεις στη ροή 

της ύλης και της ενέργειας. Συνεπώς, τα πολύπλοκα πλέγµατα ενεργειακών ροών µπορούν να 

απορροφήσουν τις διαταραχές του οικοσυστήµατος και να διατηρήσουν την ισορροπία του. 

Η ποικιλότητα δηλαδή δυναµώνει τη σταθερότητα, ενώ η οµοιοµορφία ενθαρρύνει την 

αστάθεια. 

Ιδιαίτερα, όταν σε µια βιοκοινότητα υπάρχουν πάρα πολλά ενδηµικά είδη, είδη δηλαδή 

που συναντάµε αποκλειστικά και µόνο σε ορισµένες περιοχές, όπου επικρατούν συνθήκες 

αποµόνωσης, οπότε έχουµε αυξηµένη ποικιλότητα άρα και ευστάθεια σ΄ αυτό. 

Στους δρυµούς, µε την απαγόρευση όλων εκείνων των ενεργειών που βλάπτουν τους 

φυτικούς και ζωικούς οργανισµούς του οικοσυστήµατος, όπως, το κυνήγι, η βοσκή, κ.ά., 

διατηρείται η βιολογική ποικιλότητα, καθώς και πολλά σπάνια ενδηµικά είδη για τα οποία 

φηµίζεται ιδιαίτερα η χώρα µας. (Αθανασάκης, 1995) 

13

1.7.1 Ο Ενδηµισµός στην Ελλάδα 

Η Ελλάδα καταλαµβάνει το Νότιο άκρο της Βαλκανικής χερσονήσου και αποτελεί 

τµήµα της Ευρωπαϊκής Ανατολικής Μεσογείου. Παρουσιάζει µεγάλη ποικιλία γεωλογικών 

σχηµατισµών και πετρωµάτων, το κλίµα της είναι Μεσογειακό µε ήπιο χειµώνα και ξηρό 

καλοκαίρι και οι ακτές της φτάνουν τα 16.000 χλµ. µήκος. Επίσης, η διαφορετική σύσταση 

του υποστρώµατος, ο ορεινός χαρακτήρας της χώρας (καταλαµβάνει το 70% της συνολικής 

έκτασής της και έχει ως αποτέλεσµα το έντονο εδαφικό ανάγλυφο), η ύπαρξη πολλών 

κορυφών µε ύψος πάνω από 2.000 µ, το µεγάλο µήκος των ακτών και οι πολυάριθµες 

χερσόνησοι και νησιά, συµβάλλουν τελικά στη µεγάλη ποικιλία του φυσικού τοπίου, στην 

ποικιλία βιοτόπων. Επιπλέον, η διάκριση και αποµόνωση ορισµένων βιοτόπων οδήγησαν στη 

δηµιουργία σχετικά µεγάλου αριθµού ενδηµικών και σπάνιων ειδών φυτών και ζώων. 

(www.in.gr.) 

1.7.2 Χλωρίδα 

Στην Ελλάδα από χλωριδική άποψη, συναντάµε τρεις βασικές χλωριδικές 

µονάδες(www.in.gr.): 

1. τη Μεσογειακή (νησιά Ιονίου και Αιγαίου πελάγους και τις ακτές), 

2. την Ευρωπαϊκή – Ευρασιατική (ορεινές περιοχές της Κεντρικής και Βόρειας Ελλάδας) 

και 

3. την Ιρανοκασπική – Ποντιακή (Θράκη και τα νησιά του ΒΑ Αιγαίου) 

Στην Κρήτη συναντάµε στοιχεία και από τη Βορειοαφρικάνικη χλωρίδα. 

Εξαιτίας της γεωγραφικής της θέσης και της συνύπαρξης των παραπάνω χλωριδικών 

περιοχών, η χλωρίδα της Ελλάδας είναι, αναλογικά µε την έκτασή της, από τις 

πλουσιότερες της Ευρώπης µε πάνω από 6.000 είδη φανερόγαµων φυτών. 

Επίσης, εξαιτίας του ορεινού χαρακτήρα της χώρας και των πολυάριθµων νησιών, 

δηµιουργούνται συνθήκες αποµόνωσης και ενδηµισµού µε αποτέλεσµα ένα σηµαντικό 

ποσοστό των ειδών και υποειδών των φυτών (13%) να είναι ενδηµικά. Αξίζει, τέλος, να 

σηµειωθεί ότι από τα 6.000 είδη και υποείδη φυτών, τα 263 θεωρούνται ως σπάνια και 

απειλούµενα. (Καρανδεινός & Λεγάκης, 1992) 

Εικόνα 1.1: «Νούφαρα στην περιοχή των Πρεσπών». 

14

1.7.3 Πανίδα 

Ακόµα, η γεωγραφική θέση της Ελλάδας (βρίσκεται µεταξύ Ευρώπης, Ασίας και 

Αφρικής), το κλίµα της και η ποικιλία βιοτόπων συµβάλλουν στο µεγάλο αριθµό ειδών 

ζώων της χώρας. Ειδικότερα, ο συνολικός αριθµός σπονδυλωτών που απαντούν στην Ελλάδα 

ανέρχεται σε περίπου 670 είδη και υποείδη, ενώ για τα ασπόνδυλα ο αριθµός υπερβαίνει 

τις 20.000. 

Εικόνα 1.2: «Λύκοι». Εικόνα 1.3: «Καφέ αρκούδα». 

Παρακάτω, περιγράφεται αναλυτικά κάθε ένας από τους 10 Εθνικούς δρυµούς της 

Ελλάδας. Κάθε δρυµός έχει τα δικά του, ιδιαίτερα, µοναδικά στοιχεία του περιβάλλοντος, την 

δική του βιοποικιλότητα, οπότε χρειάζεται να ευαισθητοποιηθεί ολόκληρη η κοινωνία για 

την προστασία και αρµονία αυτών των οικοσυστηµάτων. Γι’ αυτό και αποτέλεσε πρωταρχική 

ανάγκη η δηµιουργία ζωνών προστασίας, οι οποίες θα καθορίζουν τον τρόπο διαχείρισης 

κάθε ζώνης, ώστε να µην επιβαρύνεται το περιβάλλον µε κανένα τρόπο. Γενικός κανόνας για 

τη σωστή διαχείριση των προστατευόµενων περιοχών είναι ο εξής: Η πρώτη προτεραιότητα 

θα πρέπει να δίδεται στις ανάγκες προστασίας, η δεύτερη στις ανάγκες των ντόπιων 

κατοίκων για συγκοµιδή φυσικών προϊόντων και η τρίτη για οικονοµικές καλλιέργειες. 

(Αθανασάκης, 1995) 

15

2o ΚΕΦΑΛΑΙΟ 

ΕΘΝΙΚΟΣ ∆ΡΥΜΟΣ ΟΛΥΜΠΟΥ 

2.1 Γενικά 

Ο Όλυµπος, το ψηλότερο βουνό της Ελλάδας, η µυθική κατοικία των δώδεκα θεών της 

αρχαιότητας, είναι η πρώτη περιοχή για την οποία εφαρµόστηκε πριν από 65 χρόνια, ειδικό 

καθεστώς προστασίας στη χώρα µας, µε την 

κήρυξή του ως Εθνικό ∆ρυµό το 1938. 

Βρίσκεται στα όρια µεταξύ Μακεδονίας και 

Θεσσαλίας, στο νοµό Πιερίας κοντά στο 

Λιτόχωρο και εκτείνεται από υψόµετρο 600 µ. 

έως την ψηλότερη κορυφή Πάνθεο ή Μύτικας 

στα 2.917 µ. 

Σκοπός της κήρυξής του, ως Εθνικός 

∆ρυµός, ήταν η διατήρηση του φυσικού 

περιβάλλοντος της περιοχής δηλ. της άγριας 

χλωρίδας, της πανίδας και του φυσικού τοπίου, 

καθώς και των πολιτιστικών και άλλων αξιών 

της. Ακόµα, η ανακήρυξη του δρυµού έγινε µε 

σκοπό την ενίσχυση της επιστηµονικής έρευνας Εικόνα 2.1: «Ο Όλυµπος». 

παράλληλα µε την περιβαλλοντική εκπαίδευση του κοινού και την ανάπτυξη του τουρισµού 

στην ευρύτερη περιοχή. 

Με ειδική νοµοθεσία έχει απαγορευτεί κάθε είδους εκµετάλλευση στην ανατολική 

πλευρά του βουνού, σε έκταση 40.000 στρεµµάτων περίπου, που αντιπροσωπεύει τον πυρήνα 

του δρυµού. Μια ευρύτερη περιοχή γύρω από τον πυρήνα χαρακτηρίστηκε «περιφερειακή 

ζώνη», ώστε η διαχείριση και εκµετάλλευσή της να γίνεται έτσι ώστε να µην επηρεάζει 

αρνητικά την προστασία του πυρήνα. 

2.2 Ίδρυση 

Σύµφωνα µε το βουλευτικό διάταγµα 20/9-6-38 (Φ.Ε.Κ., τόµος Α′, αριθµός 248) 

κηρύχθηκε ο Εθνικός ∆ρυµός Ολύµπου και περιγράφεται ως ακολούθως: 

Άρθρο 1 

“Ιδρύεται Εθνικός ∆ρυµός Ολύµπου αποτελούµενος: 

α) εκ του πυρήνος εκτεινοµένου περί των παρά το Λιτόχωρον Ιεράν Μονήν του Αγίου 

∆ιονυσίου και δη υπό τα εξής όρια: Άρχονται από κορυφής Σάµαρι ακολουθούν το ρεύµα 

Μάλτας µέχρι κάτωθι του αυχένος Κωστή, εκείθεν ανέρχονται κατά των γραµµών της µεγίστης 

κλίσεως εκ του αυχένα Κωστή, οπόθεν κατέρχονται εις το ρεύµα Αχριανές µέχρι της συµβολής του 

ρεύµατος τούτου προς το εκ της θέσεως Τσεµπέλι κατερχόµενον ρεύµα. Από της συµβολής ταύτης 

τα όρια του Εθνικού ∆ρυµού Ολύµπου ανέρχονται µετά των γραµµών της µεγίστης κλίσεως εις 

το ύψωµα Άνω Τσακωνίδα οπόθεν κατέρχονται την ράχην Τσακονάρα µέχρι της συναντήσεως 

του ρεύµατος του καταράκτου Καστάνας. Εκείθεν τα όρια ακολουθούσι το ρεύµα τούτο µέχρι της 

συµβολής του Ενιπέως εις θέσιν Φάργανι. Από της συµβολής ταύτης τα όρια ακολουθούσι την 

χαράδραν του Αγίου ∆ιονυσίου µέχρι της θέσεως Σιούρι, όπιδθεν ταύτα ανέρχονται το ρεύµα της 

καταλήγον εις θέσιν Προφήτης Ηλίας. Εκείθεν τα όρια ακολουθούσι των κορυφογραµµών των 

χρησιµευουσών ως σύνορον των δασών, µερικώς δασοσκεπών λειβαδίων και χορτολειβαδίων της 

16

Μονής Αγίου ∆ιονυσίου, του Λιτοχώρου και της Λεπτοκαρυάς προς τα δάση, µερικώς δασοσκεπή 

λειβάδια και χορτολειβάδια των χωριών Συκαµινιάς, Σπαρµού ως και της Μονής Κανάλων της 

περιφερείας Ελασσόνος και καταλήγουσι εις θέσιν Σαµάρι και 

β) εκ της περί τον πυρήνα τούτον δασικής και χορτολειβαδικής εκτάσεως, εξικνουµένης ακριβώς 

µέχρι των ορίων του ∆ασαρχείου Πιερίας . 

Όπως φαίνεται από την περιγραφή των ορίων, ο Εθνικός ∆ρυµός Ολύµπου δεν 

οριοθετήθηκε µε οικολογικά κριτήρια, τέτοια, δηλαδή, που να συµπεριλαµβάνουν βιότοπους 

κατάλληλους για την διαµονή και ευδοκίµηση της άγριας ζωής. Τα όριά του ήταν τεχνητά, 

επεβλήθησαν από διάφορες ανάγκες και ήταν αποτέλεσµα συµβιβασµών. Επιβάλλεται, λοιπόν, 

επαναπροσδιορισµός των ορίων και επέκταση του δρυµού µε καθαρά κριτήρια. 

(Ανδρεαδάκης κ.ά., 1996) 

2.3 Γεωγραφική θέση 

Ο Όλυµπος βρίσκεται στα σύνορα Θεσσαλίας-Μακεδονίας και ορίζεται στα Βόρεια από 

τον δρόµο Ελασσώνος-Κατερίνη και τα Πιέρια όρη, στα Νότια από την κοιλάδα των 

Τεµπών, στα Ανατολικά από την πεδιάδα του Λιτοχώρου και τον Θερµαϊκό κόλπο και, 

τέλος, στα ∆υτικά από τα στενά της Πέτρας. ∆ιαιρείται σε δύο ορεινούς όγκους, τον κυρίως 

Άνω Όλυµπο (υψόµετρο 2.917 µ.) και τον Κάτω Όλυµπο (υψόµετρο 1.500 µ. περίπου). Ο 

κυρίως Όλυµπος έχει πολλές κορυφές. Η πιο ψηλή κορυφή λέγεται Μύτικας ή Πάνθεον 

(υψόµετρο 2.917 µ.), ακολουθεί το Σκολειό (2.911 µ.), το Στεφάνι (2.909 µ.), η Σκάλα (2.866 µ.), 

ο Άγιος Αντώνιος (2.815 µ.), ο Προφήτης Ηλίας (2.786 µ.), το Χριστάκι (2.704 µ.), ο Πάγος 

(2.701 µ.), κ.ά. Κοντινότερες στον Όλυµπο πόλεις είναι η Κατερίνη στη ∆υτική Μακεδονική 

πλευρά και η Ελασσώνα στην Θεσσαλική. (Ανδρεαδάκης κ.ά., 1996) 

2.4 Ανάλυση του φυσικού περιβάλλοντος 

2.4.1 Ανάγλυφο- πετρώµατα 

Ο όγκος του Ολύµπου αρχίζει από τα νεογενή αλλούβια που καταλαµβάνουν τις 

χαµηλές πεδινές και παραθαλάσσιες περιοχές. Οι εκτάσεις αυτές χρησιµοποιούνται για 

γεωργικές, κυρίως, καλλιέργειες µέχρι τον κύριο όγκο του Ολύµπου. Το µεγαλύτερο µέρος 

του δρυµού αποτελείται από ασβεστόλιθους µε λίγους γνεύσιους, µάρµαρα και κροκαλοπαγή. 

Ο κύριος όγκος µε το έντονο ανάγλυφο καλύπτεται από κάτω προς τα πάνω µε 

οµοιόµορφα δάση δρυός, λευκοδέρµου πεύκης, µαύρης πεύκης, οξιάς, ελάτης, καθώς και 

άγονες εκτάσεις µε βράχια και λιθώνες. Από την άποψη του ανάγλυφου, διακρίνονται 

πολλές βουνοπλαγιές µε ποικιλία ονοµάτων και κορυφών. 

Αναλυτικά, από τη ΒΑ ∆υτική πλευρά προς το Μύτικα έχουµε τις εξής κορυφές: 

- Σταυρός (940 µ.) 

- Μπάρµπα (1.450 µ.) 

- Ιθακίσσιος (1.850 µ.) 

- Στράνκος (2.150 µ.) 

- Πετροστρούγκα (2.225 µ.) 

- Σκούρτα (2.485 µ.) 

- Λαιµός (2.500 µ.) 

- Προφήτης Ηλίας (2.786 µ.) 

- Τούµπα (2.785 µ.) 

17

- Στεφάνι ή Θρόνος του ∆ία (2.909 µ.) 

- Μύτικας (2.917 µ.) 

Ενώ, αντίστοιχα, από τη Ν∆ πλευρά προς το Μύτικα έχουµε τις κορυφές: 

- Πριόνια (1.100 µ.) 

- Το καταφύγιο Α (2.100 µ.) 

- Λιβαδάκι (2.701 µ.) 

- Άγιος Αντώνιος (2.815 µ.) 

- Σκολειό (2.911 µ.) 

- Σκάλα (2.866 µ.) 

Αντίθετα µε τη διαφορά υψοµέτρων, όσο προχωρούµε προς τα επάνω οι πλαγιές γίνονται 

ίσως πιο απότοµες σχηµατίζοντας ασβεστολιθικούς πύργους πλούσιους σε κατακρηµνισµούς, 

σχισµές και ρωγµές. Οι κατακερµατισµένοι ασβεστόλιθοι, δολοµίτες, απορροφούν γρήγορα το 

νερό από τις βροχές, τα χιόνια και σε µικρή απόσταση από την επιφάνεια του εδάφους 

είναι ξερό. Έτσι το νερό είναι σπάνιο πάνω από τα 1.000 µέτρα, εκτός απ’ αυτό που 

προέρχεται από την τήξη των χιονιών. Η ξηρασία ισοσκελίζεται µε τα χιόνια που πέφτουν 

από το Νοέµβριο µέχρι το Μάιο σε πάχος που φθάνει στα 2 µέτρα περίπου πάνω από 

1.900 µ. και από τις βροχές και τις καταιγίδες µε τους κεραυνούς του ∆ία που αρχίζουν από 

τον Μάιο µέχρι το Νοέµβριο. 

Η φύση και η διάταξη των πετρωµάτων σε συνδυασµό µε το µικροκλίµα ευνοούν την 

εµφάνιση πολλών πηγών, κυρίως κάτω από τα 2.000 µ., µικρών εποχιακών λιµνών και 

χειµάρρων, και ενός µικρού ποταµού, του Ενιπέα που οι πηγές του βρίσκονται στη θέση 

Πριόνια και οι εκβολές του στο Αιγαίο. (Ανδρεαδάκης κ.ά., 1996) 

2.4.2 Κλίµα 

Το κλίµα του Ολύµπου στις χαµηλότερες περιοχές είναι τυπικά µεσογειακό, δηλαδή 

θερµό και ξηρό καλοκαίρι µε υγρό χειµώνα. Στις ψηλότερες περιοχές το κλίµα είναι πιο 

υγρό και πιο τραχύ µε εντονότερα φαινόµενα. Σ’ αυτές τις περιοχές πέφτει συχνά χιόνι όλο 

το χειµώνα, ενώ η βροχή και το χιόνι είναι συνηθισµένα φαινόµενα ακόµα και το 

καλοκαίρι. Η θερµοκρασία κυµαίνεται τον χειµώνα από -10 βαθµούς C µέχρι -20 ο C και το 

καλοκαίρι, γενικά, από 0 o C έως 20 ο C, ενώ οι άνεµοι είναι σχεδόν καθηµερινό φαινόµενο. 

Η έντονη ποικιλότητα του ανάγλυφου, ο διαφορετικός προσανατολισµός των πλαγιών και 

η θέση τους σε σχέση µε την θάλασσα επηρεάζουν κατά τόπους το κλίµα του Ολύµπου µε 

αποτέλεσµα να επικρατούν τοπικές συνθήκες µικροκλίµατος που σε συνδυασµό µε το 

γεωλογικό υπόβαθρο και το έδαφος, ευνοούν την ανάπτυξη ιδιαίτερων τύπων βλάστησης και 

χαρακτηριστικών βιοτόπων αντίστοιχα. 

2.4.3 Βλάστηση 

Με την αύξηση του υπερθαλάσσιου ύψους, η βλάστηση του Ολύµπου και ιδιαίτερα η 

κατανοµή της, παρουσιάζει πολλές ιδιαιτερότητες. Έτσι, ενώ στις γειτονικές οροσειρές των 

Πιερίων, του Κάτω Ολύµπου και της Όσσας υπάρχει µια σαφής διαδοχή των 

φυτοκοινωνικών ενώσεων, στον Όλυµπο παρατηρείται µια αναρχία στη διαδοχή των ζωνών 

βλάστησης, που οφείλεται, όπως προαναφέραµε, στην µεγάλη ποικιλία των µικροκλιµάτων 

που δηµιουργείται από το πέτρωµα, τις εκθέσεις, τις µεγάλες κλίσεις και γενικά από το 

ανάγλυφο της περιοχής. Παρακάτω ακολουθεί αναλυτική περιγραφή των διαδοχικών ζωνών 

βλάστησης του Ολύµπου. 

18

ΖΩΝΕΣ ΒΛΑΣΤΗΣΗΣ 

Α. Μεσογειακή ζώνη βλάστησης (Quercetalia ilicis) ή Ζώνη αειφύλλων 

πλατυφύλλων. 

Από το υψόµετρο των 300 µ. µέχρι και 500 µ. απαντάται η µεσογειακή ζώνη των 

αειφύλλων πλατυφύλλων που ανήκει στον αυξητικό χώρο του Adrachno-Quercetum ilicis, 

δηλ. στον αυξητικό χώρο της αριάς (Quercus ilex) και γλιστροκουµαριάς (Arbutus 

adrachnae). Εκτός από αυτά τα είδη συναντάµε και τα εξής: 

- πουρνάρι (Quercus coccifera) 

- ήµερη κουµαριά (Arbutus unedo) 

- φυλλίκι (Philyrea media) 

- κέδρος (Juniperus oxycedrus) 

- µελιός (Fraxinus ornus) 

- τρίλοβο σφενδάµι (Acer monspesulanum) 

- κουτσουπιά (Cercis siliquastrum) 

- κοκορεβυθιά (Pistacia terabinthus) 

- χρυσόξυλο (Cotinus coggygria) 

Β. Ζώνη δασών οξιάς-ελάτης και ορεινών κωνοφόρων (Fagetalia) 

Η ζώνη των αειφύλλων πλατυφύλλων αντικαθίστανται βαθµιαία από τα οικοσυστήµατα 

της µαύρης πεύκης (Pinus nigra ssp. pallasiana) και είναι χαρακτηριστικό ότι λείπει 

παντελώς η ενδιάµεση ζώνη των φυλλοβόλων δρυών, αν και άτοµα των ειδών αυτών 

απαντώνται σποραδικά µέσα σε συστάδες µαύρης πεύκης. Στις Βορινές πλαγιές της κοιλάδας 

του Ξηρόλακκου και σε υψόµετρο µεταξύ 600 και 700 µ. βρίσκεται το υψηλό δάσος της 

χνοώδους, πλατύφυλλου δρυός εκτάσεως 1.200 στρεµµάτων περίπου. Μικρές συστάδες, 

επίσης, βρίσκονται στα ∆υτικά της Μονής Αγίου ∆ιονυσίου. 

Η µαύρη πεύκη κυριαρχεί στην Ανατολική και Βόρεια πλευρά του βουνού από 

υψόµετρο 500 µέχρι και 1.700 µ. καταλαµβάνοντας µια έκταση 68.000 στρέµµατα, περίπου. 

Στη ζώνη αυτή εµφανίζεται επίσης και η υβριδογενής ελάτη (Abies hybridogenus) σε 

µικρές οµάδες, ιδιαίτερα στις χαµηλότερες περιοχές. Η έκταση που καταλαµβάνει η ελάτη 

ανέρχεται µόνο σε 1.300 στρέµ. Επίσης, στη ζώνη αυτή απαντάται και η οξιά (Fagus 

moesiaca) που στον Όλυµπο περιορίζεται σε µικρές συστάδες που εµφανίζονται σαν 

νησίδες και βρίσκονται, κυρίως, στις υγρότερες θέσεις και στα καλύτερα εδάφη. 

Ιδιαίτερα πλούσια και ενδιαφέρουσα ποικιλία δένδρων και θάµνων βρίσκεται στην 

κοιλάδα του Ενιππέα όπου απαντούν τα εξής είδη: 

- Η φτελιά (Ulmus glabra) 

- Η αγριοκερασιά (Prunus cerasifera) 

- Ο ίταµος (Taxus baccata) 

- Η λεπτοκαρυά (Corylus avellana) 

- Η όστρυα (Ostrya carpinifolia) 

- Ο γαύρος (Carpinus orientalis) 

- Το σφενδάµι (Acer monspesulanum) 

- Το αρκουδοπούρναρο (Ilex aquifolium) 

- Ο ευώνυµος (Evonymus latifolia) 

- Το πυξάρι (Buxus sempervirens) 

Η ποώδης βλάστηση στη ζώνη αυτή συνίσταται από τα αγρωστώδη: Malica uniflora, 

Milium effusum, Poa memoralis, Bromus benekenii, τις φτέρες Polystichum aculeatum και 

19

Phyllitis scolopendrium και τις πολυετείς πόες: Actaea spicata, Saxifraga rotundifolio, Stachys 

silvatica, Salvia glutinosa, Galium odoratum, Galium rotundifolium, κ.ά. 

Τέλος, στους ξηρούς αλλά και σκιερούς βράχους του Ολύµπου βρίσκεται σχεδόν πάντοτε 

το ενδηµικό φυτό Jankaea heldreichii (Γιαγκαία του Χέλντράιχ). 

Γ. Ζώνη ψυχρόβιων κωνοφόρων (Vaccinio Picetalia) ή λευκοδέρµου 

πεύκης (ρόµπολου). 

Η ζώνη αυτή εµφανίζεται µόνο στην Βόρεια Ελλάδα και στα ψηλά βουνά του 

Ολύµπου, της Πίνδου, των Πιερίων, του Λαϊλιά, του Αλή Μπουτούς και της Ροδόπης. 

Στην περιοχή µελέτης, όµως, απαντάται µόνο η υποζώνη του Pinion heldreichii µε το 

χαρακτηριστικό είδος του ρόµπολου (Pinus heldreichii). Το είδος αυτό της πεύκης 

εµφανίζεται σποραδικά από τα 350 µ. υψόµετρο και βαθµιαία αντικαθιστά τη µαύρη πεύκη, 

ενώ από τα 1.400 µ. και πάνω δηµιουργεί σχεδόν αµιγές δάσος. Από τα 2.000 µ. το δάσος 

αρχίζει να αραιώνει και φθάνει τα 2.750 µ. δηµιουργώντας έτσι, το υψηλότερο δασοόριο των 

Βαλκανίων και της Ευρώπης γενικότερα. Είναι φυτό τροµερά ανθεκτικό στις δυσµενείς 

κλιµατικές και εδαφικές συνθήκες, γι’ αυτό και φθάνει ψηλότερα από κάθε άλλο ελληνικό 

δένδρο. 

Χαρακτηριστικό του είδους αυτού είναι ότι πάνω από τα 2.500 µ. τα δένδρα αποκτούν 

µια έρπουσα, θαµνώδη µορφή, σε αντίθεση µε τα χαµηλότερα σηµεία της ζώνης αυτής όπου 

γίνεται υψηλό αιωνόβιο δένδρο. Η έκταση που καταλαµβάνουν οι συστάδες του ρόµπολου 

ανέρχεται σε 35.000 στρέµ., περίπου, και βρίσκονται κυρίως µεταξύ των υψοµέτρων 1.500- 

2.000 µ. στην Α και ΒΑ περιοχή του δρυµού. Σε µερικά σηµεία βέβαια συναντάµε 

εκτεταµένα δάση οξιάς (Fagus silvatica). 

Γενικά, οι συστάδες είναι αραιές και αποτελούνται από δένδρα µεγάλης ηλικίας µε 

σηµαντική κατά θέσεις αναγέννηση, ενώ λείπουν χαρακτηριστικά τα δένδρα µέσης ηλικίας. 

Αυτό είναι ασφαλώς αποτέλεσµα της δυσµενούς επίδρασης του ανθρώπου (πυρκαγιές, 

υλοτοµίες). 

Η περιοχή που αναπτύσσεται το ρόµπολο είναι συνήθως ξηρή και οι πλαγιές πετρώδεις. 

Στη ζώνη αυτή δεν υπάρχουν ούτε πηγές, ούτε ρέµατα µε νερό. Στις αραιές συστάδες 

υπάρχουν µερικοί θάµνοι όπως τα: Daphnae laureola, Daphnae mezereum και Juniperus 

communis ssp. nana. 

Τα αγρωστώδη που επικρατούν στη ζώνη αυτή είναι τα: Sesleria robusta, Bromus 

lacmonicus καθώς επίσης και η Festuca graeca ssp. pawlowskiana. Υπάρχουν, ακόµη, η 

γνωστή φτέρη Polystichum lonchitis καθώς και µερικές ψηλές πολυετείς πόες, όπως οι: 

Saxifraga rotundifolia, Euphorbia heldreichii, Gentiana asclepiadea, Pedicularis brachyodonta, 

Senecio aucheri και Prennanthes purpurea. 

Η χλωρίδα στις ξηρές και πετρώδεις πλαγιές του δάσους µε ρόµπολο περιλαµβάνει 

πολλά ενδηµικά είδη των Βαλκανίων, όπως τα: Silene multicaulus, Dianthus minutiflorus, 

Saxifraga scardica, Anthyllis avrea, Sideritis scardica, Achillea holocericea, Asplerula muscosa 

και άλλα. 

Στα χασµόφυτα της ζώνης αυτής περιλαµβάνει διάφορα είδη Sedum sp. και τα 

Jovibarda heufferi, Saxifraga spp., Aethionema saxatile, Arabis bryoides και άλλα. 

Στη Β και ΒΑ πλευρά του Ολύµπου η βλάστηση έχει µια διαφορετική διάταξη. Σε 

υψόµετρο 300-500 µ. στους ΒΑ πρόποδες, µέχρι το Καρακόλι και το Σανατόριο της 

Πέτρας, συναντάµε ένα ωραίο µικτό δάσος από φυλλοβόλλες και αειφύλλες δρύς (Quercus 

pubescens, Q. conferta, Q. ilex και Q. coccifera) που αποτελούν µετάβαση από τη 

µεσογειακή στην µεσο-µεσογειακή βλάστηση. 

Στη ∆υτική πλευρά του βουνού, η βλάστηση εµφανίζει µια εντελώς διαφορετική όψη από 

εκείνη της Ανατολικής πλευράς. Αυτό είναι αποτέλεσµα του ξηρότερου και ηπειρωτικότερου 

κλίµατος που επικρατεί εκεί. Η ευµεσογειακή ζώνη βλάστησης λείπει και αντί γι’ αυτή 

20

εµφανίζεται η ζώνη του Πουρναριού που φθάνει µέχρι τα 1200 µ., περίπου, και είναι 

αποτέλεσµα της µεγάλης πίεσης βοσκής στο παρελθόν από τα κοπάδια του Κοκκινολπού 

και του Λιβαδιού. Στην περιοχή αυτή επικρατούσε προφανώς δάσος φυλλοβόλων δρυών που 

υποβαθµίστηκε σε Πουρναρότοπο µε λείψανα µόνο φυλλοβόλων δρυών. Τη ζώνη του 

πουρναριού ακολουθεί και εδώ η µαύρη πεύκη. Η ίδια κατάσταση επικρατεί και στη Νότια 

και Ν∆ πλευρά του βουνού γιατί υπάρχουν και εδώ οι ίδιες δυσµενείς ανθρωπογενείς 

επιδράσεις. 

Μετά τη ζώνη του δάσους κατά θέσεις εµφανίζεται µια στενή σχετικά λουρίδα µε 

έρποντες θάµνους που αποτελούνται από τα είδη: Arctostaphyllos uva-ursi, Juniperus 

communis, Buxus sempervirens, Daphnae olecides και σποραδικά Rosa pendulina. 

Παρατήρηση. Μερικοί επιστήµονες θεωρούν ότι το ρόµπολο (Pinus heldreichii) και η 

λευκόδερµος πεύκη (Pinus leucodermis) αποτελούν δυο διαφορετικά είδη, πολλοί όµως 

άλλοι υποστηρίζουν ότι πρόκειται για αυτό το είδος µε µεγάλο, όµως, αριθµό ποικιλιών και 

οικοτόπων το οποίο κατά τη γνώµη µας είναι και το πιθανότερο. 

∆. Εξωδασική ζώνη υψηλών ορέων (Astragalo-Acantholimo-netalia) ή 

Αλπική ζώνη. 

Μετά τη ζώνη του ρόµπολου ακολουθεί µια εκτεταµένη ζώνη µε αλπικά λιβάδια (γυµνά 

από δάση) που συντίθεται από ένα µωσαϊκό λιβαδικών οικοσυστηµάτων ανάλογα µε το 

ανάγλυφο, την κλίση και την έκθεση του εδάφους. Η αλπική ζώνη είναι τελείως σκεπασµένη 

µε χιόνια από το ∆εκέµβριο έως το Μάιο, αλλά και τον υπόλοιπο χρόνο οι κλιµατικές 

συνθήκες είναι εξαιρετικά δυσµενείς και µόνο κατά τους µήνες Ιούλιο-Αύγουστο γίνονται 

καλύτερες. Τότε ακριβώς βρίσκουν ευκαιρία για να ανθίσουν τα φυτά της περιοχής. 

Χονδρικά, η αλπική αυτή βλάστηση, στην οποία συναντώνται πάνω από 150 είδη από 

τα οποία τα µισά είναι ενδηµικά των Βαλκανίων και δώδεκα είναι ενδηµικά του Ολύµπου, 

διακρίνεται σε τέσσερις κατηγορίες: 

α. Λιβάδια µε χιονοστρώσεις 

Αυτά σχηµατίζονται σε αβαθείς κοιλότητες και σε επίπεδα ή µε ελαφριά κλίση εδάφη, 

όπου το χιόνι διατηρείται µέχρι τέλος Ιουνίου. Το χαρακτηριστικό είδος των λιβαδιών αυτών 

είναι το Alopecurus gerardii και σε µικρότερη συχνότητα απαντώνται τα: Poa pumila, 

Anthoxanthum alpinum, Narcus stricta, Trifolium pallescens, Crovus veluchensis, Luzula 

pindica και Botrychium lunaria. 

β. Χλοώδεις βάλτοι µε εδαφογένεση 

Τα οικοσυστήµατα αυτά καταλαµβάνουν το µεγαλύτερο µέρος της Αλπικής ζώνης και 

συναντώνται σε πλαγιές µε ήπιες µέχρι µέτριες κλίσεις. Εδώ επικρατούν τα αγρωστώδη: 

Sesleria korabensis, Festuca graeca ssp. pawlowskiana και Carer kitaibeliana, ενώ σε 

µικρότερη συχνότητα απαντούν τα είδη: Poa pirinica, poa pumila, Festuca olymbica, Viola 

heterophylla ssp. graeca, κ.ά. 

γ. Αλπικοί λιθώνες 

Ένα χαρακτηριστικό οικοσύστηµα της Αλπικής ζώνης είναι η βλάστηση που εµφανίζεται 

στους λιθώνες (σάρρες) που αφθονούν στον Όλυµπο. Οι λιθώνες εκτείνονται πάνω από τα 

2.400 µ. και αποτελούν ακραίους βιοτόπους όπου λίγα µόνο είδη µπορούν να 

προσαρµοστούν στις ακραίες συνθήκες που συνήθως επικρατούν. Ανάµεσα σ’ 

αυτά, τα πιο χαρακτηριστικά είναι τα: Cardaminae carnosa, Sedum magellense, Saxifraga 

glabella, Cardus armatus, Doronicum columnae, Panunculus brevifolius και Corydalis 

parmassica. 

21

Εικόνα 2.2: «Αλπικό τοπίο του δρυµού». 


Στις ξηρότερες, ακραίες οικολογικά, 

θέσεις εµφανίζονται τα ξηροφυτικότερα είδη 

ανάµεσα στα οποία τουλάχιστον 5 είναι από 

τα ενδηµικά είδη του Ολύµπου όπως τα: 

Cerastium theophrasti, Alyssum handelii, 

Phynchosinapis nivalis, Viola striisnotata και 

Achillea ambrosiaca. 

δ. Σχισµές βράχων 

Στο οικοσύστηµα αυτό, στο οποίο βρίσκονται και τα περισσότερα ενδηµικά είδη του 

Ολύµπου, επικρατούν τα τυπικά χασµόφυτα. Το πιο συχνό είδος που απαντάται είναι το 

ωραίο φυτό της Campanula oreodum. Σε σκιερές σχισµές συναντάµε τα: Omphalodes luciliae 

και Viola delphinantha. Επίσης, σε σχισµές βράχων και πάνω από τα 2.700 µ. υψόµετρο 

απαντούνται διάφορα είδη Saxifraga µε συχνότερο το Saxifraga spruneri. Η έκταση που 

καταλαµβάνει η αλπική, γενικά, ζώνη ανέρχεται σε 52.000 στρέµµατα από τα οποία 38.000 

είναι βοσκότοποι και 14.000 στρέµµατα άγονες εκτάσεις. 

Αξίζει, τέλος να αναφέρουµε ότι η χλωρίδα του Ολύµπου αποτελείται από 23 και πλέον 

ενδηµικά είδη, που είναι τα εξής: 

1. Jankaea heldreichii (Γιαγκαία του Χέλντράιχ). Το σπανιότερο φυτό του Ολύµπου. 

Φυτρώνει αποκλειστικά και µόνο στον Όλυµπο σε υψόµετρο 800-2.400 µ. 

2. Potentilla deorum (η ποτεντίλλα των Θεών) 

3. Campanula oreadum (η καµπανούλα η ορειάδιος) 

4. Erysimun olympicum (το ερύσιµο το ολύµπιο) 

5. Ligusticum olympicum (το λιγουστικό το ολύµπιο) 

6. Achillea ambrosiaca (η αχίλλεια η αµβροσιακή) 

7. Centaurea litochorea (η κενταύρια του Λιτοχώρου) 

8. Silene dionysu (η σιλήνη η διονύσιος) 

9. Cerastrium theophrasti (το κεράστιο του Θεόφραστου) 

10. Viola strus-notata 

(µενεξές) 

11. Alyssum handelu 

12. Asprerula muscosa 

13. Aubrieta thessala 

14. Carum adamovicu 

15. Centaurea incompleta 

16.Centaurea transiens 

17. Festuca olympica Εικόνα 2.3: «Μενεξές» 

18. Genista sakellariadis 

19. Melampyrum ciliatum 

20. Poa thessala 

21. Ryncjiosinapis nivalis 

22. Silene oligantha 

23. Veronica thessalica 

(βερονίκη η Θεσσαλική) 

24. Viola delphinantha (βιόλα η δελφινανθής) 

(Ανδρεαδάκης, 1996) 

Εικόνα 2.4: «Βιόλα η δελφινανθής» 

22

Η πανίδα του Ολύµπου, 

που δεν έχει µελετηθεί συστηµατικά µέχρι σήµερα, περιλαµβάνει 

σηµαντική ποικιλία ειδών. Έχουν καταγραφεί 32 είδη θηλαστικών στα οποία 

περιλαµβάνονται: 

- το αγριοκάτσικο 

(Rupicapra rupicapra).Τρέφεται το καλοκαίρι στις βραχώδεις περιοχές 

του δρυµού, στα αλπικά λιβάδια. Μάλιστα στον Όλυµπο διατηρεί τον µεγαλύτερο ελληνικό 

πληθυσµό τους. 

- το ζαρκάδι 

(Capreolus capreolus) 

- το αγριογούρουνο (Sus scrofa) 

- η αγριόγατα (Felis sylvestris) 

- το κουνάβι (Martes foina) 

- η αλεπού (Vulpes vulpes) 

- ο σκίουρος (Sciurus vulgaris) 

- ο αρουραίος (T. europaea) 

- η νυφίτσα (Meles nivalis) 

- ο ασβός (Meles meles) 

- ο λύκος (Canis lupus) 

- το τσακάλι (Canis aureus) 

Έ χουν εντοπιστεί, επίσης, 108 είδη πτηνών, πολλά από τα οποία, ιδιαίτερα τα αρπακτικά, 

είναι σπάνια και προστατεύονται αυστηρά από διεθνείς συµβάσεις. 

Μερικά από αυτά είναι: 

- Accipiter brevipes ( διπλοσάϊνο). Φωλιάζει µέχρι τα 2.500 µ. σε πυκνά δάση 

κωνοφόρων. 

- Hieraetus pennatus 

(σταυραετός). Συναντάται µέχρι τα 2.000 µ. 

- Hieraetus fasciatus (σπιζαετός) 

- Neophron percnopterus 

- Circaetus gallicus 

- Falco tinnunculus 

- Falco peregrinus ( πετρίτης) 

- Dryocopus major 

- Dryocopus martius (δρυοκολάπτης) 

- Picoides trydactylus (τριδάκτυλος δρυοκολάπτης) 

- Gyps fulvus (γύπας) 

- Gypaetus barbatus (γυπαετός). 

Πετάει πάνω από τα 

2.000 µ. 

- Aquila chrysaetos 

(χρυσαετός). Βρέθηκε να πετά πάνω 

από τα 1.500 µ. 

- Bubo bubo (µπούφος) 

- Tichodroma muraria ( σβαρνίστρα). Τη συναντάµε 

στην αλπική ζώνη. Εικόνα 

2.5: «Πεταλούδες» 

Υπάρχουν, ακόµα, τα συνηθισµένα ερπετά του ελληνικού χώρου (φίδια, χελώνες, σαύρες 

κλπ.) και ορισµένα αµφίβια στα ρέµατα και τις εποχιακές λίµνες, καθώς και µια µεγάλη 

ποικιλία εντόµων, κυρίως πεταλούδες, για τις οποίες ο Όλυµπος φηµίζεται. 

2.5 

Κίνδυνοι - παράγοντες που απειλούν το δρυµό 

23

2.5.1 Αβιοτικοί παράγοντες 

Οι αβιοτικοί παράγοντες που απειλούν 

την περιοχή είναι: 

Α. 

Πυρκαγιές 

Οι πυρκαγιές είναι ο σοβαρότερος αβιοτικός παράγοντας που απειλεί το δρυµό. Όλα 

σχεδόν τα δάση των διάφορων οικοσυστηµάτων του δρυµού έχουν υποφέρει στο µακρινό, 

κυρίως, αλλά και στο πρόσφατο παρελθόν, από εκτεταµένες και έντονες πυρκαγιές. Σύµφωνα 

µε τις µαρτυρίες υπερήλικων κατοίκων της περιοχής, 

η πιο καταστρεπτική πυρκαγιά συνέβη λίγο πριν από 

την επανάσταση του Λιτόχωρου (1878). Οι Τούρκοι 

έκαψαν το Λιτόχωρο και η φωτιά επεκτάθηκε προς 

τον ορεινό όγκο του Ολύµπου και αποτέφρωσε ότι 

βρήκε µπροστά της µέχρι το υψόµετρο των 2.000 µ. 

περίπου. 

Β. Χιονολισθήσεις 

Ένας άλλος σοβαρός 

αβιοτικός παράγοντας που προκαλεί σοβαρές καταστροφές στη 

βλάστηση, και ιδιαίτερα στο Ρόµπολο, είναι οι συχνές χιονολισθήσεις που σχηµατίζονται 

συνήθως νωρίς την Άνοιξη και έχουν µια περιοδική έξαρση κάθε 20 χρόνια, περίπου. 

Μεγάλες καταστροφές έγιναν στην περίοδο 1980 έως 1981 όταν µια τεράστια 

χιονοστιβάδα ξεκίνησε από το κεντρικό λούκι της βάσης του Μύτικα και κατέληξε στο 

βάθος του Μαυρολόγκου (υψόµετρο 1.500 µ.) ισοπεδώνοντας στο πέρασµά της αρκετές 

εκατοντάδες στρέµµατα δάσους ρόµπολου. Ένα άλλο σηµείο σοβαρής καταστροφής 

συστάδων ρόµπολου από χιονολίσθηση, παρατηρείται στη βόρεια πλευρά του Μαυρολόγκου 

µεταξύ των θέσεων Πριόνια και Καταφύγιο Β. Οι χιονολισθήσεις αποτελούν µεταξύ των 

άλλων ένα σοβαρό παράγοντα περιορισµού της, προς τα πάνω, εξάπλωσης του ρόµπολου. Οι 

συχνές χιονολισθήσεις έχουν, επίσης, διαµορφώσει ειδικό τοπίο κατά µήκος πολλών ρεµάτων 

µε την έλλειψη της δενδρώδους βλάστησης (κοπή των δένδρων σύρριζα από τη 

χιονοστιβάδα). 

2.5.2 

Βιοτικοί παράγοντες 

Εικόνα 2.6: «Καµµένο δάσος» 

Ανθρωπογενείς επιδράσεις 

Ο άνθρωπος αποτελεί τον σοβαρότερο κίνδυνο γιατί, µε τις αλόγιστες επεµβάσεις του, 

προκάλεσε και προκαλεί σοβαρές αλλοιώσεις και καταστροφές στα διάφορα οικοσυστήµατα 

του δρυµού. Οι επεµβάσεις του αυτές συνιστούνται σε: παράνοµες εκχερσώσεις, 

λαθροϋλοτοµία, κτηνοτροφία, λαθραίο κυνήγι, ορειβασία και διάφορες δραστηριότητες 

αναψυχής. 

Α. 

Παράνοµες εκχερσώσεις 

Σήµερα δεν γίνονται και ούτε 

υπάρχει µελλοντικός κίνδυνος για κάτι τέτοιο. Στο 

µακρινό παρελθόν έγιναν ορισµένες εκχερσώσεις για δηµιουργία γεωργικής γης, αλλά σε 

περιορισµένη κλίµακα, γιατί η συνολική έκταση ανέρχεται µόνο σε 987 στρέµµατα από τα 

οποία τα 420 στρέµ. είναι, ήδη, εγκαταλελειµµένοι αγροί. 

Β. 

Λαθροϋλοτοµία 

24

Επίσης, οι λαθροϋλοτοµίες έχουν σήµερα περιοριστεί λόγω της γειτονικής ανάπτυξης 

του 

βιοτικού επιπέδου των περιοίκων, αλλά και της απασχόλησής τους σε άλλες 

οικονοµικές δραστηριότητες. Στο παρελθόν, όµως, σύµφωνα µε µαρτυρίες υπερήλικων 

κατοίκων του Λιτόχωρου, οι αλόγιστες υλοτοµίες ήταν έντονες και γίνονταν σε µεγάλη 

έκταση. Σύµφωνα µε τις µαρτυρίες αυτές πριν από την επανάσταση του Ολύµπου κόβονταν 

χιλιάδες κυβικά µέτρα ξυλείας από τα δάση της Μαύρης Πεύκης, Ελάτης, Οξιάς και δρυός, 

κυρίως όµως, από τα δάση του Ρόµπολου γιατί το ξύλο του, ήταν άριστης ποιότητας και 

ήταν κατάλληλο για πολλές χρήσεις όπως: κατασκευή στέγης, δαπέδων, κουφωµάτων, µικρών 

πλοίων, βαρελιών, σεντουκιών αλλά και παραγωγή κατραµιού και ξυλόγλυπτων. 

Οι περισσότεροι κάτοικοι του Λιτόχωρου είχαν ιδιόκτητα πλοιάρια (καΐκια) και έκαναν 

µεταφορά ξυλείας στις Βόρειες Σποράδες, Χαλκιδική, Θεσσαλία, Μυτιλήνη, Θεσσαλονίκη, 

ακόµα και στην Σµύρνη. 

Έτσι, οι περισσότεροι κάτοικοι ασχολούνταν µε την υλοτοµία και την µεταφορά ξυλείας 

πράγµα που δικαιολογεί και το µεγάλο αριθµό ζώων φόρτωσης που υπήρχαν στο Λιτόχωρο 

και στα µεγάλα χωριά που σύµφωνα µε τις µαρτυρίες αυτές ήταν πάνω από χίλια. Επίσης, 

οι τοπωνυµίες Πριόνια και Πελεκούδια µαρτυρούν την έντονη εκµετάλλευση του δάσους. 

Στη χρονική περίοδο από την επανάσταση και µέχρι το 1928 το ρόµπολο υλοτοµούνταν 

συστηµατικά γιατί µέχρι τότε λειτουργούσε το νεροπρίονο της τοποθεσίας Πριόνια που 

βρίσκεται στην αρχή του Ενιπέα σε υψόµετρο 1.100 µ. Οι υλοτοµίες γίνονταν βασικά την 

Άνοιξη γιατί το χιόνι ήταν συµπαγές και µπορούσαν εύκολα να κάνουν σύρτες και να 

σέρνουν τους κορµούς µέχρι το Πριόνι. Σήµερα, βλέπουµε πρέµνα κρυµµένα σε ύψος 1 έως 

1,5 µ. από τη βάση των δένδρων γιατί µέχρι το ύψος αυτό τα δένδρα ήταν σκεπασµένα µε 

χιόνι. 

Γ. Κτηνοτροφία 

Η κτηνοτροφία, επίσης, έχει περιοριστεί σήµερα και στην περιοχή (κυρίως στη χαµηλή) 

βόσκουν 

8.000, περίπου, γιδοπρόβατα. Μέχρι το 1924, όµως, η περιοχή βοσκούνταν έντονα 

από νοµάδες βλάχους που σήµερα είναι εγκατεστηµένοι στο ∆ίον. Σύµφωνα µε τις 

µαρτυρίες των κατοίκων, ο αριθµός των ζώων µέχρι το 1950 ξεπερνούσε τις 25.000 και 

ασφαλώς στην περίοδο πριν το 1900 ήταν ακόµα µεγαλύτερος. Την έντονη βόσκηση όλης 

της έκτασης του δρυµού µαρτυρούν, εξάλλου, οι πολλές σχετικές τοπωνυµίες που υπάρχουν 

όπως: Πετροστρούγκα, Αλαταριά, Λιβαδάκι, Μάντρες και Παλιοκορπιά. Η υπαλπική ζώνη 

συνεχίζεται και βοσκείται, ακόµα και σήµερα, στις νότιες πλευρές του συγκροτήµατος των 

κορφών του Καλόγερου και Ν και ∆ της κορυφής του Αγίου Αντωνίου. 

∆. 

Κυνήγι 

Οι ενέργειες 

του ανθρώπου που έχουν αρνητικές επιπτώσεις στην πανίδα του δρυµού 

συνίσταται, 

κυρίως: 

- όχι µόνο, στην λαθροθηρία, που έχει αυτονόητα καταστρεπτικά αποτελέσµατα, αλλά 

και σ’ αυτήν ακόµη 

την επιτρεπόµενη θήρα, γιατί αποτελεί έντονη παρέµβαση στο 

οικοσύστηµα. 

- στην, χωρίς άδεια και έλεγχο, συλλογή από ερασιτέχνες ή ερευνητές ειδών, κυρίως, 

εντοµοπανίδας. 

Ε . Ενέργειες σε σχέση µε το τοπίο της περιοχής. 

25

Το τοπίο του Ολύµπου είναι ένα από τα ιδιαίτερα και σηµαντικά στοιχεία του. Κάθε 

επέµβαση 

που το αλλοιώνει έχει άµεση επίπτωση στην υποβάθµισή του. Τα τελευταία χρόνια 

έχουν γίνει επεµβάσεις που αλλοίωσαν σε µεγάλο βαθµό το άγριο, φυσικό και µυθικό τοπίο 

του Ολύµπου. Όλες οι επεµβάσεις έγιναν στο όνοµα της ανάπτυξης του βουνού, τείνουν 

όµως να µετατρέψουν τον Μυθικό Όλυµπο σε ένα κοινό Βουνό, µε τελικό αποτέλεσµα την 

πλήρη υποβάθµισή του. 

Από τις ενέργειες σε σχέση µε το οικοσύστηµα και τους βιοτόπους που αναπτύχθηκαν 

προηγούµενα, η κατασκε υή των δρόµων έχει το µεγαλύτερο µερίδιο στην υποβάθµιση του 

τοπίου, γιατί είναι µεγάλης κλίµακας έργα (σαν χαρακιές στο βουνό) οπότε η αλλοίωση του 

τοπίου είναι αντιληπτή από την εθνική οδό και από όλο το περιµετρικό οδικό δίκτυο του 

Ολύµπου. Επιπλέον η διάνοιξη δρόµων επιδρά στον οικότοπο του δρυµού µε την εύκολη 

και ανεξέλεγκτη κυκλοφορία οχηµάτων και ανθρώπων. 

Η λειτουργία του πεδίου βολής εκτός της επίπτωσης στον βιότοπο µε την καταστροφή 

της βλάστησης, την αναστάτωση της πανίδας και τον µόνιµο κίνδυνο έκρηξης πυρκαγιάς, 

συµβάλει σε µεγάλο βαθµό και στην αλλοίωση του τοπίου. 

Η κατασκευή, έστω και µε νόµιµες διαδικασίες, κεραίας κινητής τηλεφωνίας στην θέση 

Σταυρός σε υψόµετρο 900 µέτρων, είναι ένα στοιχείο ασυµβίβαστο µε το τοπίο του 

Ολύµπου. 

Η κατάχρηση ορειβασίας και διαφόρων δραστηριοτήτων αναψυχής όπως, η κυκλοφορία 

εκτός των µονοπατιών και η καταστροφή της ευαίσθητης, λόγω οριακών κλιµατεδαφικών 

συνθηκών αλπικής βλάστησης, κυρίως κατά τις πανελλήνιες ορειβατικές συγκεντρώσεις, 

συµβάλουν τοπικά στην αλλοίωση του τοπίου. 

Τα καταφύγια εκτός της εξυπηρέτησης των επισκεπτών, στα χρόνια λειτουργίας τους, 

έχουν δηµιουργήσει και κάποια προβλήµατα µε σηµαντικότερα, το σκόρπισµα απορριµµάτων 

και την χρησιµοποίηση για καύσιµη ύλη πάρα πολλών ροµπόλων της περιοχής. 

Στ. 

Ενέργειες του ανθρώπου σε σχέση µε τα ύδατα του δρυµού. 

Οι ανθρώπινες δραστηριότητες που έχουν επιπτώσεις στα ύδατα του δρυµού 

είναι 

εκείνες 

στην περιοχή των Πριονιών και κατά µήκος του ρέµατος Ενιπέα. Στην περιοχή αυτή 

γίνεται συγκέντρωση µεγάλου αριθµού επισκεπτών, πολλοί από τους οποίους, παρά την 

ύπαρξη απαγορευτικών πινακίδων, κάνουν µπάνιο. Ρύπανση προκαλούν και τα κοπάδια τα 

οποία έστω και για µικρά χρονικά διαστήµατα παραµένουν στην περιοχή. Τέλος, ρύπανση 

προκαλείται και από τα λύµατα των εγκαταστάσεων υποδοχής των επισκεπτών στα Πριόνια 

και τούτο, γιατί υπάρχει άµεση γειτνίαση µε το ρέµα και τα πετρώµατα έχουν µεγάλη 

υδατοπερατότητα. 

2.6 

Προτάσεις διαχείρισης του Ε.∆. Ολύµπου. 

Έχοντας υπόψη την ανάλυση που προηγήθηκε, προτείνονται 

διάφορα µέτρα για τη 

σωστή 

διαχείριση του Εθνικού ∆ρυµού Ολύµπου (Ανδρεαδάκης, 1996). 

1ος στόχος: ∆ηµιουργία κατάλληλης διοικητικής µονάδος για τη διαχείριση 

του δρυµού. 

Πρέπει να ιδρυθεί στο Λιτόχωρο ειδική Υπηρεσία Εθνικού ∆ρυµού Ολύµπου που θα 

ασχολείται αποκλειστικά µε θέµατα του δρυµού. Η Υπηρεσία αυτή ουσιαστικά θα ανήκει 

στη ∆ασική Υπηρεσία και θα έχει τα εξής τµήµατα. 

α. ∆ιαχείριση της άγριας ζωής. 

β. Ερµηνεία του φυσικού περιβάλλοντος. 

γ. Εκτέλεσης και συντήρησης των 

έργων. 

δ. ∆ιοίκησης – ∆ιαχείρισης. 

26

2ος στόχος: Τροποποίηση των ορίων και καθορισµός νέου πυρήνα και περιφερειακής ζώνης 


3ος στόχος: ∆ιατήρηση - προστασία 

- βελτίωση του Αλπικού τοπίου. 

- από ανθρώπινες διαβρώσεις 

- από αντιαισθητικά κτίσµατα ( τα ορεινά καταφύγια) 

- από επιδράσεις βοσκής 

4ος στόχος: Προστασία και διατήρηση του φυτικού καλύµµατος του δρυµού καθώς και της 

γενετικής του ποικιλίας. 

- από πυρκαγιές 

- από τη βοσκή 

- από εισβολή ξενικών 

ειδών 

- από ασθένειες 

- από χιονοστιβάδες 

5ος στόχος: ∆ιατήρηση και βελτίωση της πανίδας του Ολύµπου (ιδιαίτερα των αγριόγιδων). 

6ος στόχος: ∆ιατήρηση του αέρα, νερών και τοπίου του δρυµού σε αναλλοίωτη κατάσταση. 

7ος στόχος: Αξιολόγηση, προστασία, διατήρηση και αξιοποίηση των αρχαιολογικών ιστορικών 

– θρησκευτικών πόρων. 

8ος στόχος: Αναψυχή στον Εθνικό ∆ρυµό 

- Πεζοπορία – ορειβασία 

- Οδικό δίκτυο 

- Χώροι υπαίθριας 

αναψυχής 

9ος στόχος: Ερµ ηνεία του φυσικού περιβάλλοντος 

(Προτείνεται η δηµιουργία Κέντρου 

Πληροφόρησης Επισκεπτών και ενός Μουσείου Φυσικής Ιστορίας). 

10ος στόχος: ∆ιατήρηση – συντήρηση και προστασία των οικοσυστηµάτων. ∆ηµιουργία 

ζωνών 

στον Ε.∆. Αναλύεται παρακάτω. 

11ος στόχος: Ασφάλεια επισκεπτών του Ολύµπου. 

∆ηµιουργία ζωνών στον Εθνικό ∆ρυµό 

Με τα σηµερινά δεδοµένα ο Όλυµπος χωρίζεται στον πυρήνα, που απαγορεύονται όλες 

οι ανθρώπινες δραστηριότητες, και στην περιφερειακή ζώνη που επιτρέπονται µερικές, βάσει 

της ισχύουσας νοµοθεσίας. Στην πράξη, όµως, είναι δύσκολη η εφαρµογή µιας τόσο 

άκαµπτης γραµµής γιατί παρουσιάζονται ορισµένες ιδιαιτερότητες. Έτσι, ο διαχειριστής του 

δρυµού δεν έχει τα αναγκαία περιθώρια ελιγµών και δεν µπορεί ν’ αναπτύξει ορισµένες 

πρωτοβουλίες για το καλό του Εθνικού ∆ρυµού, που είναι η αποτελεσµατική προστασία της 

χλωρίδας, πανίδας και οικοσυστηµάτων. 

Για τη θεραπεία του παραπάνω προβλήµατος 

προτείνεται η διάκριση στον Όλυµπο 

ζωνών, µε διάφορες επιτρεπτές επεµβάσεις, που έχουν ως εξής: 

Ι. 

Ζώνη απόλυτης προστασίας 

Το φυσικό περιβάλλον στη ζώνη αυτή χαρακτηρίζεται από τον πρωτόγονο χαρακτήρα 

του. Επίσης, η χλωρίδα, η πανίδα και τοπίο είναι πολύτιµα, έχουν µεγάλη ευαισθησία στις 

εξωτερικές επεµβάσεις και µπορούν ν’ αλλοιωθούν ανεπανόρθωτα. Για τους παραπάνω 

λόγους, στη ζώνη αυτή απαγορεύονται όλες οι δραστηριότητες. 

ΙΙ. 

Ζώνη υψηλής προστασίας 

Το φυσικό περιβάλλον και στη ζώνη αυτή χαρακτηρίζεται από τον πρωτόγονο 

χαρακτήρα του. Επίσης η χλωρίδα, πανίδα και το τοπίο είναι πολύτιµα, έχουν µεγάλη 

ευαισθησία στις εξωτερικές επεµβάσεις και µπορούν να αλλοιωθούν ανεπανόρθωτα. Για τους 

παραπάνω λόγους στη ζώνη αυτή απαγορεύονται όλες οι δραστηριότητες που αποβλέπουν 

27

σε οικονοµικό αποτέλεσµα. Επιτρέπεται η έρευνα και από τις διάφορες δραστηριότητες 

αναψυχής, µόνο οι πολύ χαλαρές όπως π.χ. η παρατήρηση της άγριας ζωής. Η πεζοπορία 

στη ζώνη αυτή ασκείται, αναγκαστικά, σε λίγα µονοπάτια που διασχίζουν και οδηγούν στις 

κορυφές. 

ΙΙΙ. Ζώνη φυσικού περιβάλλοντος 

Και στη ζώνη αυτή το φυσικό περιβάλλον είναι πολύτιµο, έχει όµως, υποστεί 

µεγαλύτερη αλλοίωση από τα προηγούµενα, εξαιτίας διαφόρων επεµβάσεων όπως 

κτηνοτροφία, δασοπονία, κυνήγι, αναψυχή, κα. Επίσης, το φυσικό περιβάλλον της περιοχής 

αυτής έχει µεγαλύτερο βαθµό αντοχής από τις προηγούµενες ζώνες. Το ιδεώδες θα ήταν, 

και στη ζώνη αυτή, ν’ ακολουθηθεί η ίδια διαχείριση µε τις ζώνες Ι και ΙΙ. Επειδή, όµως, 

εκ των πραγµάτων, είναι δύσκολη η εφαρµογή ορισµένων απαγορεύσεων, γιατί θα 

δηµιουργήσει κοινωνικά προβλήµατα, η στάση της ∆ιοίκησης του ∆ρυµού θα είναι να µην 

επεκταθούν άλλο οι διάφορες Κτηνοτροφικές - ∆ασοπονικές και Βιοµηχανικές 

δραστηριότητες. 

Η θήρα θα πρέπει ν’ απαγορευτεί. Για τις λοιπές δραστηριότητες όπως, Κτηνοτροφία- 

Υλοτοµίες να καταβληθεί προσπάθεια για τον περιορισµό µέχρι «ιδεατού» µηδενισµού τους. 

Από τις αναψυχικές επιτρέπονται στη ζώνη αυτή, γενικά, οι χαλαρές δραστηριότητες, όπως 

πεζοπορία, φωτογραφία, θέσεις θέας και πικ-νίκ. 

ΙV. 

Ζώνη θρησκευτικο-αρχαιολογικού ενδιαφέροντος 

Υπάρχουν ορισµένες θέσεις στον Όλυµπο που έχουν 

Θρησκευτικό-Ιστορικό ή 

Αρχαιολογικό ενδιαφέρον και δέχονται πολλούς επισκέπτες. Η διαχείριση της ζώνης αυτής 

θα πρέπει να δώσει έµφαση στη διατήρηση προστασία και ερµηνεία των πολιτιστικών 

πόρων και του άµεσου περιβάλλοντος χώρου. 

V. 

Ζώνη ελεγχόµενης επέµβασης 

Στη ζώνη αυτή µπορούν να δηµιουργηθούν 

διάφορες εγκαταστάσεις που διευκολύνουν 

τους επισκέπτες του Ολύµπου και το προσωπικό διαχείρισής του. Έτσι, ύστερα από ειδική 

µελέτη µπορούν να δηµιουργούνται Camping, περίπτερα, κέντρα πληροφοριών, πάρκιγκ, 

Σταθµοί Επιστηµονικών Ερευνών και τέλος µικροί Ξενώνες για το προσωπικό και τους 

ερευνητές. 

2.7 

∆ιεθνείς Συνθήκες – Συµβάσεις 

Η σηµασία του δρυµού έχει αναγνωριστεί, όχι µόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην 

Ευρώπη και Παγκόσµια. 

• Το 1981 κηρύχθηκε 

από την UNESCO (United National Educational, Scientific and 

Cultural Organization) ως απόθεµα της Βιόσφαιρας (Biosphere Reserve). Τα αποθέµατα 

βιόσφαιρας δηµιουργήθηκαν µε σκοπό να γίνουν υποδείγµατα του, πώς θα έπρεπε να ζούµε 

µε τη φύση. Είναι πολυσκοπικές προστατευόµενες περιοχές, που δηµιουργήθηκαν για να 

διατηρήσουν είδη και φυσικές κοινότητες και να βρουν τρόπους να χρησιµοποιείται το 

περιβάλλον χωρίς να υποβαθµίζεται. 

• Η Ευρωπαϊκή Κοινότητα έχει συµπεριλάβει τον Όλυµπο στις «Σηµαντικές για την 

Ορνιθοπανίδα Περιοχές της Ευρωπαϊκής Κοινότητας». 

• Τέλος, συµπεριλήφθη στον κατάλογο των προτεινόµενων 

για ένταξη στο δίκτυο 

«NATURA 2000» περιοχών, σε εφαρµογή της Οδηγίας 92/43/ΕΟΚ. (Ανδρεαδάκης, 1996) 

3o 

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 

28

ΕΘΝΙΚΟΣ ∆ΡΥΜΟΣ ΠΑΡΝΑΣΣΟΥ 

3.1 

Γενικά 

Μαζί µε τον Όλυµπο, ο Εθνικός ∆ρυµός 

Παρνασσού είναι ο αρχαιότερος της Ελλάδας. 

Ιδρύθηκε το 1938 και έχει συνολική έκταση 36.000 

στρέµµατα. Η περιοχή εκτείνεται στα όρια των 

τριών νοµών Βοιωτίας, Φωκίδας και Φθιώτιδας, 

ανάµεσα στην Αράχοβα, τους ∆ελφούς και τον 

Επτάλοφο. Στον άµεσο περίγυρο του δρυµού 

υπάρχουν αξιόλογοι αρχαιολογικοί χώροι και 

χιονοδροµικά κέντρα. 

3.2 

Ίδρυση 

Ο Εθνικός ∆ρυµ ός Παρνασσού που εκτείνεται από το οµώνυµο όρος ιδρύθηκε µε το 

Β.∆. 768/25-7-38 (Φ.Ε.Κ., τόµος Α′ , αριθµός 286). 

Ο πυρήνας του Εθνικού ∆ρυµού Παρνασσού σύµφωνα µε το Β.∆. (27-7-1938) ίδρυσής 

του, καταλαµβάνει σηµαντικό τµήµα του ορεινού συγκροτήµατος Παρνασσού, έκτασης 

3.513 Ha, η οποία υπάγεται διοικητικά στους νοµούς Φωκίδας και Βοιωτίας. 

Η περιφερειακή ζώνη του δεν ορίζεται σαφώς και αναφέρεται ότι περιλαµβάνει τα 

προς τον πυρήνα δάση, µερικώς δασοσκεπείς και χορτολιβαδικές εκτάσεις που 

περιλαµβάνονται µέσα στα όρια του ∆ασαρχείου Παρνασσίδας και τα όρια του δήµου 

Αράχοβας. 

Από την κήρυξή του µέχρι σήµερα, ο δρυµός Παρνασσού διαχειρίζεται σα δάσος υπό 

προστασία µε µόνα µέτρα τις απαγορεύσεις υλοτοµιών, κυνηγιού και βοσκής, χωρίς 

συστηµατική µέριµνα για την ανάδειξη των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών και αξιών του. 

Συνολικά, λοιπόν, δεν υπήρξε ουσιαστική διαχείριση του δρυµού για την προστασία του, 

προς όφελος του κοινωνικού συνόλου, γενικά, και των κατοίκων της περιοχής, ιδιαίτερα. 

Οι δήµοι µε τους οικισµούς τους, οι εκτάσεις των οποίων περιλαµβάνονται, εξ’ 

ολοκλήρου ή µερικώς, στην περιοχή του δρυµού είναι, κατά νοµό, οι εξής: 

Ν οµός Βοιωτίας 

Νοµός Φωκίδας 

-Αράχοβα -Παρνασσού 

-∆ίστοµο -Γραβιά 

-∆αύλεια - Άµφισσα 

- ∆ελφοί 

Νοµός 

Φθιώτιδας 

-Τιθοθέα 

-Αµφίκλεια 

Εικόνα 3.1: «Ο Παρνασσός». 

Στα όρια της περιοχής µελέτης περιλαµβάνονται 18 οικισµοί οι οποίοι διοικητικά 

ανήκουν στους νοµούς Βοιωτίας, Φθιώτιδας και Φωκίδας. Στο χάρτη 3.2 που ακολουθεί 

29

φαίνονται 

τα όρια των διάφορων ζωνών καθώς και η διοικητική διαίρεση της περιοχής. 

(∆ιατσέγκος,1999) 

Χάρτης 3.2: «∆ιοικητική 

διαίρεση περιοχής µελέτης» 

3.2.1 Όρια πυρήνα 

30

Τα σηµερινά όρια του πυρήνα όπως έχουν καθοριστεί µε το από 25-7-38 Β.∆. έχουν 

ως 

εξής: 

Ξεκινώντας από τη νότια πλευρά του δρυµού και µε αφετηρία το εξωκλήσι Αγία 

Τριάδα (Παληοπαναγιά) 

κοντά στα όρια των διοικητικών ορίων Αράχοβας και ∆ελφών, η 

οριογραµµή µε κατεύθυνση δυτικά συναντά το δρόµο προς Καλάνια, τον οποίο ακολουθεί 

µέχρι τη διασταύρωση του µε τον άλλο δρόµο που έρχεται από τη θέση Κούνιες και τη 

Μονή του Προφήτη Ηλία, για να ακολουθήσει από εκεί µικρή ράχη µέχρι την κορυφή 

Μηλιά, όπου βρίσκονται τα όρια των κοινοτήτων ∆ελφών και Ελαιώνα. Από το σηµείο 

αυτό ακολουθεί τα ανωτέρω όρια µέχρι του σηµείου που συναντούνται τα όρια των 

∆ελφών-Επταλόφου-Ελαιώνα, οπότε ακολουθώντας τα όρια Επταλόφου-Ελαιώνα και 

διερχόµενη από τη θέση Σταυρωµένος Έλατος συνεχίζει από τις θέσεις Μέγα Έλατο, 

Αρέντες, ∆όκανο, Σύρτα και χαλασµένα Χωράφια για να φτάσει στον Προφήτη Ηλία. 

Από τη θέση Προφήτης Ηλίας µε κατεύθυνση νότια προς κορυφογραµµή (µε υψόµετρο 

2.367 µ.) την οποία περικλείει, στρέφεται προς Βορρά όπου συναντά µονοπάτι το οποίο 

ακολουθεί ανοδικά µέχρι την κορυφογραµµή ∆ρακοκάρκαρο. 

Από το σηµείο αυτό κατέρχεται µε δυτική κατεύθυνση προς το ρέµα, όπου συναντάται 

µε το µονοπάτι το οποίο και ακολουθεί το δρόµο Αράχοβας- 

Επταλόφου. Με κατεύθυνση 

δυτική ακολουθεί το δρόµο αυτό, κατόπιν το ρίζωµα µέχρι τη θέση Σκαµνό (µε υψόµετρο 

1.244 µ.) απ’ όπου στρέφει προς νότο και ακολουθεί το δρόµο προς Αρχοντικά τον οποίο 

εγκαταλείπει κοντά στον Αχλαδόκαµπο, ακολουθώντας το ρίζωµα µέχρι το δρόµο που 

διέρχεται από το Κορύκειο Άντρο, όπου κάµπτοντας αριστερά ακολουθεί το δρόµο µέχρι 

την Αγία Τριάδα, όπου είναι και το σηµείο αφετηρία. 

3.2.2 

Όρια περιφερειακής ζώνης ή Ζώνης προστασίας του φυσικού 

περιβάλλοντος 

Η οριογραµµή της περιφερειακής 

ζώνης δεν περιγράφεται στο εν λόγω Β.∆. κήρυξης 

του 

δρυµού. Ωστόσο, σύµφωνα µ’ αυτό, την περιφερειακή ζώνη αποτελούν τα δάση, οι 

µερικώς δασοσκεπείς και οι χορτολιβαδικές εκτάσεις που περιλαµβάνονται µέσα στα όρια 

του ∆ασαρχείου Παρνασσίδας και τα όρια του δήµου Αράχοβας. Η περιοχή αυτή καλύπτει 

µεγάλες εκτάσεις και εκτός του Παρνασσού, ενώ δεν καλύπτει περιφερειακά τον πυρήνα 

από την ανατολική πλευρά. 

Η διάκριση της παραπάνω ζώνης έγινε αφενός για τη δηµιουργία ενός χώρου 

περιµετρικά του πυρήνα, µ ε χαλαρότερα µέτρα προστασίας, ο οποίος θα προστατεύει 

αποτελεσµατικότερα τον πυρήνα και αφετέρου για περιληφθούν περιοχές µε ενδηµικά, 

σπάνια ή µοναδικά φυτικά είδη και οικοσυστήµατα, όπως και είδη πανίδας, τα οποία λόγω 

της αποµακρυσµένης θέσεώς τους ή άλλων τοπικών συνθηκών δεν µπορούσαν να 

συµπεριληφθούν στη ζώνη του πυρήνα. 

3.3 

Φυσικό περιβάλλον Εθνικού ∆ρυµού Παρνασσού 

31

3.3.1 Γεωλογικά Στοιχεία 

Η περιοχή υπάγεται στην τεκτονική ζώνη Παρνασσού – Γκιώνας η οποία βρίσκεται 

µεταξύ της Υποπελαγωνικής (Ανατολικής Ελλάδας) και της ζώνης Ωλόνου – Πίνδου. Τα 

πετρώµατα που συναντώνται στην περιοχή είναι: οι σκληροί ασβεστόλιθοι που είναι 

διασπαρµένοι στη µεγαλύτερη έκταση του δρυµού (76,6%) και οι δολοµίτες νότια κυρίως της 

Τιθορέας. Επίσης, συναντάµε τον ψαµµιτικό, µικτό και αργιλικό φλύσχη, τα αλλούβια και σε 

µικρό ποσοστό τα κολλούβια πετρώµατα. 

Γενικά, µπορούµε να πούµε ότι η περιοχή 

έχει έντονο ορεινό χαρακτήρα µε µεγάλες 

υψοµετρικές διαφορές σε µικρές οριζόντιες εκτάσεις, µε χαµηλότερο σηµείο στα 150 µέτρα 

και υψηλότερο τα 2.457 µ. (κορυφή Λιάκουρα). Στο χάρτη 3.1 φαίνεται καθαρά ο ορεινός 

χαρακτήρας του δρυµού. 

Χάρτης 3.1: «Γεωφυσικός χάρτης του δρυµού». 

3.3.2 

Εδαφολογικά Στοιχεία 

Τα εδάφη της περιοχής είναι κατά 

την πλειοψηφία τους αυτόχθονα, προέρχονται κυρίως 

από την επί τόπου αποσάρθρωση του µητρικού υλικού (σκληρών ασβεστόλιθων και φλύσχη), 

ενώ τα κολλουβιακά και αλλουβιακά εδάφη προέρχονται από µεταφερθέντα υλικά κυρίως µε 

τη δράση της βαρύτητας και του νερού. Γύρω στο 45% της έκτασης κυριαρχούν τα 

βραχώδη εδάφη (βάθους

που µπορεί να φτάσει έως και τα τέσσερα µέτρα πάνω από το έδαφος. Στην υπαλπική 

ζώνη το χιόνι συνεχίζει να λιώνει µέχρι τον Ιούνιο. 

3.3.4 Βλάστηση-Χλωρίδα 

Στη φυσική χλωρίδα του βουνού µπορούµε να διακρίνουµε τρεις τυπικές ζώνες 

βλάστησης και δύο κατηγορίες εδαφών µε αζωνική βλάστηση, δηλαδή µε φυτά που 

επηρεάζονται µόνο από συγκεκριµένο παράγοντα (νερό, δασοόρια). 

Στις ζώνες βλάστησης βρίσκουµε τη Μεσοµεσογειακή διάπλαση 

της αριάς (Quercion 

ilicis) στις νότιες πλαγιές, την Υποµεσογειακή διάπλαση (Ostryo carpinion) στις βόρειες 

πλαγιές και την Οροµεσογειακή διάπλαση της Κεφαλληνιακής ελάτης και µαύρης 

πεύκης (Abietion cephalonicae) πάνω στον κύριο όγκο του βουνού. 

● Μεσοµεσογειακή διάπλαση της αριάς. Η ζώνη αυτή ξεκινά από τα χαµηλά σηµεία προς 

το νότο και ανεβαίνει έως το βραχώδες απόκρηµνο προς νότο «µέτωπο» του Παρνασσού, 

που ξεκινάει από την Κουτρουλού στην περιφέρεια του Χρυσού και φθάνει ως τα Φρούσια 

και Νταβελαίϊκα στο νοτιοανατολικό όριο του βουνού. Το ανώτερο υψόµετρο στο οποίο 

φθάνει η ζώνη είναι τα 1.000 µ. Η σύνθεση της βλάστησης είναι φτωχή, ενώ έντονη είναι 

και η υποβάθµιση της από ανθρωπογενείς αιτίες, λόγω της έντονης πίεσης που ασκήθηκε 

και ακόµη ασκείται σε αυτήν κυρίως από την κτηνοτροφία. Τα κύρια είδη είναι το 

πουρνάρι (Quercus coccifera), το κέδρο (κυρίως το Juniperus phoenicea), το φυλλίκι 

(Philyrea media) και στα δυτικά η αγριλιά (Olea oleaster) η οποία φτάνει ως την ισοϋψή 

των 700 µέτρων. Σε αυτή τη ζώνη η καλλιέργεια της ελιάς φτάνει το υψόµετρο των 900 

µέτρων. Ειδική προστασία χρειάζεται η παιώνια του Παρνασσού (Paeonia parnassica), το 

δάσος Juniperus phoetidissima στην περιοχή Μάρµαρα ∆ελφών και η χλωρίδα των υψηλών 

κορυφών, που δέχεται σηµαντική επιβάρυνση λόγω των εγκαταστάσεων τελεφερίκ. 

● Υποµεσογειακή διάπλαση. Καταλαµβάνει τις βόρειες πλαγιές του Παρνασσού ξεκινώντας 

από το Βοιωτικό Κηφισό και φτάνει έως τη ζώνη της µαύρης πεύκης και της ελάτης σε 

υψόµετρο 700 έως 1.000 µέτρων. Η κατάσταση της χλωρίδας είναι αρκετά καλή παρά τις 

έντονες πιέσεις που έχει υποστεί. Αυτό οφείλεται στις καλές γενικά εδαφικές και κλιµατικές 

συνθήκες που υπάρχουν, οι οποίες είναι πολύ καλύτερες από τη ζώνη της αριάς. Τα 

κυριότερα είδη στη ζώνη αυτή είναι το πουρνάρι, η κοκορεβυθιά (Pistacia terebinthus), 

ορισµένα είδη φυλλοβόλων δρυών (Quercus pubesceus, Quercus sessiliflora), η όστρυα 

(Ostrya carpinifolia), ο γαύρος (Carpinus orientalis), ο φράξος (Fraxinus ornus) και η 

κουτσουπιά (Cercis siliquastrum). 

● Οροµεσογειακή διάπλαση της Κεφαλληνιακής ελάτης και µαύρης πεύκης. 

Καταλαµβάνει τον κύριο όγκο του Παρνασσού µεταξύ των δύο προηγούµενων ζωνών, 

ξεκινώντας από υψόµετρο περίπου 1.000 µ. νότια και φτάνει έως το υψόµετρο των 700 

µέτρων βόρεια. Η κατάσταση της βλάστησης είναι διαφορετική από περιοχή σε περιοχή, 

όµως γενικά µπορεί να περιγραφεί ως κακή, µε έντονες πιέσεις από την κτηνοτροφία, η 

οποία ασκείται σε όλη την έκταση και αυτής της ζώνης. Κύριο είδος στη ζώνη αυτή είναι 

η Κεφαλληνιακή ελάτη, ενώ στην περιφέρεια του δήµου Αµφίκλειας και της κοινότητας 

Πολυδρόσου, βρίσκεται ένα σηµαντικό δάσος µαύρης πεύκης. Άλλα είδη είναι ο κέδρος 

(Juniperus communis, Juniperus oxycedrus), ορισµένα είδη Prunus spp., ενώ στη ζώνη αυτή 

βρίσκονται και τα περισσότερα ενδηµικά είδη του Παρνασσού. 

- Στις αζωνικές διαπλάσεις µπορεί να περιληφθεί η διάπλαση των παραποτάµιων δασών 

και η διάπλαση της ψευδαλπικής ζώνης. Στη παραποτάµια βλάστηση ανήκουν ορισµένα 

υγρόφιλα είδη µε χαρακτηριστικότερα τον πλάτανο, την πικροδάφνη και τη µυρτιά. Στην 

33

ψευδαλπική ζώνη συναντώνται µόνο πόες (είδη φεστούκας Festuca heherina, τριφυλλιών 

Trifolium parnassi, Poa spp.,και Astragalus spp.). Η πίεση που έχει υποστεί αυτός ο χώρος, 

µε υψόµετρο πάνω από 1.800 µ. περιλαµβάνοντας όλες τις κορυφές του βουνού, είναι πολύ 

έντονη. Κύριο είδος είναι το Astragalus parnassii. 

3.3.5 

Πανίδα 

Η πανίδα του βουνού δεν είναι ιδιαίτερα πλούσια, δεδοµένης της απουσίας των µεγάλων 

θηλαστικών. Το µεγαλύτερο θηλαστικό που συναντάται είναι ο λύκος (Canis lupus), ο 

οποίος κατεβαίνει, σπάνια όµως, στον Παρνασσό από 

βορειότερα µέρη της Πίνδου, κυρίως σε περιόδους 

παρατεταµένου χειµώνα. Άλλα θηλαστικά σε µεγάλη 

συχνότητα είναι η αλεπού (Vulpes vulpes) και ο 

λαγός (Lepus europeus), ενώ συναντώνται, επίσης, ο 

ασβός (Meles meles), ο σκίουρος (Sciurus vulgaris), το 

τσακάλι (Canis aureus), το κουνάβι (Martesfoina) και, 

τέλος, αρκετά αγριογούρουνα (Sus scrofa). 

Εικόνα 3.2: «Λύκος» 

Η ορνιθοπανίδα είναι αρκετά πλούσια και περιλαµβάνει αετούς (χρυσαετούς, 

σταυραετούς, φιδαετούς), γύπες, γεράκια, ασπροπάρηδες, όρνια, κουκουβάγιες, ορεινές πέρδικες, 

αγριοπερίστερα, δρυοκολάπτες, φάσσες, πετρίτες, κίσσες, αηδόνια, κότσυφες, στρουθόµορφα και 

κορακοειδή. 

Ερπετά (φίδια, 

σαύρες), αράχνες και έντοµα εκπροσωπούνται επίσης ικανοποιητικά στην 

περιοχή. 

Στο σύνολο της πανίδας δεν περιλαµβάνεται κάποιο καταγεγραµµένο είδος 

προστατευόµενο, όµως και αυτή υφίσταται κακή διαχείριση, αφού ανθεί η λαθροθηρία. 

3.3.6 

Ειδικά στοιχεία φυσικού περιβάλλοντος 

1 .Ευρωπαϊκό µονοπάτι Ειρήνης Ε4 

Το µονοπάτι Ε4 είναι από τα γνωστότερα περιπατητικά µονοπάτια. Είναι διεθνούς 

σηµασίας εφόσον η διαδροµή του έχει συνδεθεί από τους Ευρωπαϊκούς συλλόγους 

ορειβασίας µε το Ευρωπαϊκό δίκτυο περιπατητικών µονοπατιών που εκτείνεται σε όλη την 

Ευρώπη. Στην Ελλάδα το Ε4 εισέρχεται από την Ήπειρο, διέρχεται από το Καρπενήσι, περνά 

από το όρος Γκιώνα και µέσω της χαράδρας Ράκκα εισέρχεται στον Παρνασσό. Η διαδροµή 

του Ε4 στο Παρνασσό είναι µια από τις πιο ενδιαφέρουσες σε πανευρωπαϊκό επίπεδο και 

χαρακτηρίζεται από τις εναλλαγές τοπίου σε συνδυασµό µε τα αρχαιολογικά ενδιαφέροντα. 

Η διαδροµή που περιλαµβάνεται στην περιοχή µελέτης δίνει τη δυνατότητα δραστηριοτήτων 

οικοτουριστικού και πολιτισµικού χαρακτήρα. 

2 . Αισθητικό δάσος Τιροθέας 

Ιδρύθηκε µε το Προεδρικό διάταγµα της 13 ης Φεβρουαρίου του 1979 (Φ.Ε.Κ. 125∆/79) 

επειδή είναι περιοχή «καλυπτόμενη υπό δάσους ποικίλης βλαστήσεως και 

παρουσιάζουσα ιδιαίτερα αισθητική, υγιεινή και τουριστική σημασία, ως και 

ιστορική τοιαύτη». Βέβαια από τότε δεν έγινε τίποτα. Πρόκειται για το κατώτερο τµήµα 

της Χαράδρας της Βελίτσας που είναι µια θαυµάσια ορειβατική διαδροµή. Περικλείει τη 

Μονή της Αγίας Ιερουσαλήµ, τη σπηλιά του Ανδρούτσου και µερικές εκκλησιές. Η 

βλάστηση ψηλά περιλαµβάνει την ελάτη, ενώ σε µικρότερα υψόµετρα υπάρχουν αείφυλλα 

πλατύφυλλα δένδρα. 

34

3. Κυριότερα Σπήλαια της περιοχής µελέτης. 

Έχουν εντοπισθεί περισσότερα από 30 σπήλαια 

στην περιοχή, τα περισσότερα από τα 

οποία 

είναι ανεξερεύνητα. Οι τέσσερις σηµαντικότερες θέσεις είναι οι ακόλουθες: 

- στη θέση "Φτερόλακκα" βρίσκεται το σπηλαιοβάραθρο Επτάστοµο, 

- το σπήλαιο "Πολύδροσου", 2 χλµ. νότια της οµώνυµης κοινότητας, 

- η "Νεραϊδοσπηλιά", κοντά στο χωριό Βάργιανης και τέλος 

- το περίφηµο "Κωρύκειο" άντρο, σε υψόµετρο 1.360 µ., στην περιοχή 

«Λιβάδι» Αράχοβας. 

Το σπήλαιο αυτό είναι συνδεδεµένο µε τη λατρεία του Πάνα και των Νυµφών. 

Έχουν βρεθεί διάφορα αρχαιολογικά αντικείµενα, 150 πήλινα, αναθηµατικές επιγραφές στον 

Πανά, χάλκινα είδη και ειδώλια. 

3.4 

Αγροτικές δραστηριότητες 

Α. Γεωργία Η γεωργική 

γη του δρυµού ανέρχεται σε 50,587 στρέµµατα. Τα εδάφη καλλιερ-γούµενης 

γης 

είναι βαθιά στα πεδινά, αλλά αβαθή στα ορεινά και ηµιορεινά, µε µικρή έως µέτρια 

κλίση και κατά κανόνα γόνιµα. Σήµερα αρδεύεται περίπου το 32,5% της γεωργικής γης, 

έναντι 36% της επικράτειας. Κύρια αρδευτικά δίκτυα της περιοχής είναι ο Τ.Ο.Ε.Β. (Τοπικός 

Οργανισµός Έγγειων Βελτιώσεων) Κοττορού (Άµφισσας), µε τον οποίο αρδεύονται το 

χειµώνα 9.000 στρέµµατα, ο Τ.Ο.Ε.Β. Τριζινικού (Χρισσού) µε τον οποίο αρδεύονται το 

χειµώνα 50.000 στρέµµατα και ο Τ.Ο.Ε.Β. Γραβιάς µε τον οποίο αρδεύονται 1.200 στρέµ. 

Στην περιοχή της Γραβιάς συστηµατικά αρδεύονται οι καλλιέργειες καπνού, αραβόσιτου και 

µηδικής. Στην περιοχή του Ελαιώνα της Άµφισσας αρδεύεται τους χειµερινούς µήνες µε 

νερά χειµάρρων ένα τµήµα του ελαιώνα έκτασης 14.000 στρεµµάτων. 

Γενικά, η γεωργία της περιοχής δε θεωρείται αναπτυγµένη και η συµβολή της στο 

εισόδηµα και την απασχόληση είναι µικρή. 

Β. 

Κτηνοτροφία 

Η κτηνοτροφία στην περιοχή µελέτης ασκείται σε 127.300 στρέµµατα κοινοτικών ή 

δηµοτικών 

βοσκοτόπων και 325.000 στρέµµατα ιδιωτικών βοσκοτόπων καθώς και σε 

γεωργικές εκτάσεις µετά την περίοδο συγκοµιδής των γεωργικών προϊόντων. Στην 

κτηνοτροφία της περιοχής απασχολούνται κατά αποκλειστικότητα 681 άτοµα και άλλα 451 

άτοµα που απασχολούνται στην κτηνοτροφία και γεωργία. 

Γενικά, η κτηνοτροφία της περιοχής είναι φθίνουσα. Η µεγάλη µείωση των ζώων 

εργασίας που σηµειώνεται είναι κάτι το αναµενόµενο, µιας και η εργασία των ζώων 

υποκαθίσταται από τις γεωργικές µηχανές. Από τα ζώα παραγωγής µόνο τα βοοειδή 

παρουσιάζουν κατά το διάστηµα 1984-1994 (ΕΣΥΕ, ∆ελτίο Ετήσιας Γεωργικής Στατιστικής 

Έρευνας 1984,1989,1994) αύξηση κατά 26 %, ενώ τα υπόλοιπα εµφανίζουν µείωση µε 

µεγαλύτερη των χοίρων κατά 78,5 %. Όσον αφορά την παραγωγή κτηνοτροφικών προϊόντων 

αύξηση σηµειώνεται µόνο στο βούτυρο κατά 32 % και στο αγελαδινό γάλα 62,7 %, ενώ στα 

υπόλοιπα παρατηρείται µείωση µε µεγαλύτερη στο κρέας πουλερικών κατά 57 %. 

Συµπερασµατικά, η κτηνοτροφία της περιοχής είναι φθίνουσα εξαιτίας των 

περιορισµένων έργων υποδοµής βοσκοτόπων, της χαµηλής βοσκοϊκανότητας και της 

µεγάλης βοσκοφόρτωσής τους, της εκτροφής ζώων παραδοσιακών φυλών και χαµηλών 

αποδόσεων, της έλλειψης προληπτικής υγιεινής του κτηνοτροφικού κεφαλαίου, των λιγοστών 

σταβλισµένων µονάδων, της ελλιπούς κρατικής οικονοµικής και τεχνικής υποστήριξης και, 

τέλος, της αποστροφής των νέων από το επάγγελµα του κτηνοτρόφου. 

35

Γ. ∆ασοπονία 

Ένα µεγάλο τµήµα 

του δρυµού, που ανέρχεται στο 57% της συνολικής δασικής έκτασης 

της, 

καλύπτεται από σπερµοφυές δάσος ελάτης. Ωστόσο, η παραγωγή υλογενών αγαθών από 

την άσκηση της δασοπονίας είναι σχετικά πολύ µικρή. Αυτό οφείλεται βασικά σε δύο 

λόγους: 

-στο ότι στα δάση ελάτης που βρίσκονται µέσα στον πυρήνα του δρυµού δεν 

επιτρέπεται 

κατά τις περί των Εθνικών ∆ρυµών διατάξεις η οποιαδήποτε εκµετάλλευση, και 

-στο ότι τα δάση ελάτης της περιοχής είναι γενικώς µέτριας παραγωγικότητας και 

κακής ποιότητας ξύλου. 

Στους ανωτέρω δύο λόγους της µικρής παραγωγής ξύλου από τα εν λόγω δάση, πρέπει 

να προστεθεί και η ξήρανση 

της ελάτης. Στη ζώνη της ελάτης εµφανίστηκε περιοδική 

ξήρανση το 1977 και επαναλήφθηκε έντονα το 1988, ενώ τα επόµενα χρόνια µετριάσθηκε. 

Στην περιοχή µελέτης, παράγονται ετησίως κατά µέσο όρο 684 κυβικά µέτρα χρήσιµου 

ξύλου και 2.269 τόνοι καυσόξυλων. 

Οι βασικές χρήσεις γης του Εθνικού 

∆ρυµού κατά το 1991 φαίνονται στον πίνακα 3.1 

Πίνακας 

3.1: «Βασικές χρήσεις γης της περιοχής µελέτης κατά ∆.∆. (σε χιλιάδες στρέµµατα)». 

H=Ηµιορεινά, 

Ο=Ορεινά 

∆.∆ 

∆. 

Τουρισµός 

Μορφή 

αναγλύφου 

Σύνολο 

έκτασης 

Καλ/µενες 

εκτάσεις Κοινοτικοί 

ή ∆ηµοτικοί 

Βοσκότοποι 

Ιδιωτικοί 

κλπ. 

∆άση 

Εκτάσεις 

µε νερά 

Οικισµοί, 

δρόµοι, 

κτλ. 

Άλλες 

εκτάσεις 

ΝΟΜΟΣ 

ΒΟΙΩΤΙΑΣ 

2951,6 1139,6 842,3 418,2 360,0 37,6 107,3 46,6 

Αράχοβης Ο 139,4 22,0 0 65,0 46,0 0 0,9 5,5 

∆ίστοµου Ο 80,5 12,7 0 45,5 18,4 0,1 3,5 0,3 

∆αύλειας Η 61,7 10,9 35,1 0 11,7 1,0 3,0 0 

ΝΟΜΟΣ 

ΦΘΙΩΤΙ∆ΟΣ 

4440,8 1528,3 970,5 682,8 1016,8 67,3 123,1 52,0 

Αγίας Μαρίνας Η 24,6 5,0 13,9 0,5 3,2 0 2,0 0 

Τιθορέας Η 56,3 8,9 18,5 12,6 10,3 0 6,0 0 

Αµφίκλειας Η 108,1 56,8 13,5 0 34,4 0,3 2,1 1,0 

ΝΟΜΟΣ 

ΦΩΚΙ∆ΟΣ 

2120,6 187,0 824,3 437,6 547,6 38,2 46,2 39,7 

Πολύδροσου Ο 38,7 5,4 0 13 17,3 0,3 2,2 0,5 

Επταλόφου Ο 32,8 0,6 0 11,5 18,2 0,6 0,4 1,5 

Λιλαίας Η 15,6 3,8 0 5,7 4,8 0,1 0,4 0,8 

Μαριολάτας Η 21,3 6,3 0 7,4 5,8 0,7 1,0 0 

Γραβιάς Η 25,8 5,3 3,3 9,5 5,6 0,4 0,5 1,2 

Βάργιανης Ο 14,3 1,4 0 4,5 7,8 0,1 0,5 0 

∆ροσοχωρίου Ο 45,0 4,0 0 28,6 11,4 0 0,5 0,5 

Ελαιώνος Ο 37,1 5,8 22,4 0,5 7,3 0 0,2 0,9 

Προσηλίου Ο 103,3 0,7 0 82,8 14,5 0 0,2 5,1 

Άµφισσας Η 62,0 23,7 0 22,5 13,5 0 2,3 0 

Χρισσού Η 35,2 8,0 8,8 11,9 5,7 0,1 0,6 0,1 

∆ελφών Ο 37,9 2,6 11,8 3,6 15,2 0,1 4 0,6 

Σύνολο 939,6 183,9 127,3 325,1 251,1 3,8 30,3 18 

ΠΟΣΟΣΤΟ (%) 100,0 19,6 13,6 34,6 26,7 0,4 3,2 1,9 

36

Στην περιοχή µελέτης ο τουρισµός αποτελεί µάλλον την σηµαντικότερη οικονοµική 

δραστηριότητα. 

Ο αρχαιολογικός χώρος των ∆ελφών και το Χιονοδροµικό Κέντρο 

Παρνασσού είναι οι σηµαντικότεροι πόλοι έλξης τουριστών στην περιοχή, ενώ δεν έχουν 

αξιοποιηθεί καθόλου άλλοι τουριστικοί πόροι που κρύβει ο ορεινός όγκος Παρνασσού και 

πιο συγκεκριµένα ο Εθνικός ∆ρυµός. Βελτιώνοντας τους, µέχρι τώρα, συντελεστές πάνω 

στους οποίους στηρίχθηκε ως σήµερα η τουριστική ανάπτυξη και αξιοποιώντας τους µέχρι 

τώρα αδρανείς πόρους, θα µπορούσε κανείς να πετύχει µακροπρόθεσµα µεγαλύτερη 

τουριστική ανάπτυξη της περιοχής, βάση ενός ολοκληρωµένου σχεδίου. 

Εδώ και δύο δεκαετίες, έχουν αρχίσει να αναπτύσσονται διεθνώς εναλλακτικές µορφές 

τουρισµού, που διαφοροποιούνται από το πρότυπο του µαζικού τουρισµού. 

Αυτές είναι ο 

αγροτουρισµός, ο οικοτουρισµός, ο πολιτιστικός και συνεδριακός τουρισµός και ο ορεινός – 

χιονοδροµικός τουρισµός, οι οποίες µπορούν να αναπτυχθούν και στην περιοχή του δρυµού. 

Έτσι, οι µορφές τουρισµού, που µπορούν να συµβάλλουν στην περαιτέρω ανάπτυξη της 

περιοχής, είναι οι εξής. 

Α γροτουρισµός 

Ο αγροτουρισµ ός συνδέει τη γεωργία µε τον τουρισµό µε αµοιβαία ωφέλεια και 

συµβάλλει 

στη διατήρηση του οικονοµικά ενεργού πληθυσµού στην ύπαιθρο. Οι κυριότερες 

µορφές του είναι: 

- Αγροτουρισµός σε αγροκτήµατα, όπου ο τουρίστας µοιράζεται φαγητό και διαµονή µε 

τους ιδιοκτήτες 

ή σε διαφορετικό οίκηµα. 

- ∆ιάφορες µορφές κάµπινγκ (τροχόσπιτα, σκηνές, κλπ.) µέσα στο αγρόκτηµα. 

- Αγροτουρισµός σε οικισµούς που χτίζονται 

µε παραδοσιακά υλικά, ώστε να δίνουν 

την εικόνα «παραδοσιακού» χωριού. 

Με τον αγροτουρισµό, ο αγρότης αποκτά εισόδηµα και από άλλη πηγή, εκτός της κύριας 

απασχόλησής του στη γεωργία, ενώ ο τουρίστας 

κάνει τουρισµό οικογενειακού χαρακτήρα, 

µε χαµηλές τιµές, γνωρίζει την ύπαιθρο και επιδίδεται σε αθλητικές και φυσιολατρικές 

δραστηριότητες, όπως πεζοπορία, ορειβασία, ιππασία, κλπ. 

Στην Ελλάδα ο αγροτουρισµός αναπτύσσεται µε βραδύ ρυθµό, κυρίως µε τη 

συνεταιριστική µορφή, όπως στην Πέτρα Μυτιλήνης, στα 

Αµπελάκια και στη Χίο. Αυτό 

οφείλεται στην έλλειψη συντονιστικού οργάνου και, γενικότερα, στην έλλειψη ενδιαφέροντος 

από πλευράς των τοπικών αναπτυξιακών φορέων. ∆υνατότητες ανάπτυξης του αγροτουρισµού 

στην περιοχή µε οποιαδήποτε από τις παραπάνω µορφές, υπάρχουν στα ηµιορεινά 

διαµερίσµατα της ∆αύλειας, Αγ. Μαρίνας, Τιθορέας, Αµφίκλειας, Μαριολάτας και Λιλαίας. 

Οικοτουρισµός 

Με τη µορφή αυτή επιδιώκεται να ικανοποιηθεί η ανάγκη του ανθρώπου για επαφή µε 

το 

φυσικό περιβάλλον. 

Οι συνηθέστερες δραστηριότητες που ασκούνται στα πλαίσια του οικοτουρισµού, είναι η 

ορεινή πεζοπορία, η περιήγηση 

σε χαµηλά υψόµετρα, η παρατήρηση των φυτών και των 

ζώων, το περιπατητικό σκι και πολιτιστικές δραστηριότητες, όπως ζωγραφική, φωτογραφία, 

µαγειρική, κ.ά. Επίσης περιλαµβάνονται δραστηριότητες πιο εξειδικευµένες, όπως χειµερινές 

αναβάσεις, καταδύσεις, σπηλαιολογία, κ.ά. 

Στη χώρα µας ο οικοτουρισµός είναι υποτυπώδης και εξυπηρετείται από ξένα 

εξειδικευµένα τουριστικά γραφεία. Ωστόσο, 

το πανέµορφο και ποικίλο φυσικό περιβάλλον 

της περιοχής µελέτης, που συνυπάρχει µε πολιτιστικούς και αρχαιολογικούς χώρους, έχει 

πολλές δυνατότητες για ανάπτυξη του οικοτουρισµού. 

37

Πολιτιστικός τουρισµός 

Ο αρχαιολογικός χώρος των ∆ελφών αποτελεί έναν από τους σηµαντικότερους πόλους 

έλξης τουριστών στην περιοχή. 

Ο αρχαιολογικός χώρος λειτουργεί σαν αρχικός πόλος έλξης 

τουριστών 

στην περιοχή, αλλά 

η παραµονή τους στην περιοχή εξαρτάται από το πόσο άλλοι 

τουριστικοί πόροι θα τους συγκινήσουν, ώστε να παρατείνουν την παραµονή τους. ∆εν θα 

πρέπει ο πολιτιστικός τουρισµός να στηρίζεται µόνο στους ∆ελφούς, αφού στην περιοχή 

υπάρχουν και άλλοι αρχαιολογικοί χώροι οι οποίοι µπορούν να αξιοποιηθούν. Τέτοιοι χώροι 

είναι οι ακροπόλεις στις περιοχές Λιλαίας, Μαριολάτας και Άµφισσας, η Ιερά Μονή 

Ιερουσαλήµ στην ∆αύλεια, το Κορύκειο Άντρο, τα Μάρµαρα των ∆ελφών, κ.ά. 

Ορεινός – Χιονοδροµικός τουρισµός 

Στον Παρνασσό λειτουργεί από τον Ε.Ο.Τ. το οµώνυµο χιονοδροµικό κέντρο, το οποίο 

διαθέτει 17 ski-lifts µήκους 11.060 µέτρων, 24 πίστες 

συνολικού 

µήκους 17.300 µ., καθώς, επίσης, και την 

απαιτούµενη υποδοµή και εγκαταστάσεις για την 

εξυπηρέτηση των επισκεπτών. Οι βασικές του εγκαταστάσεις 

βρίσκονται στις θέσεις Φτερόλακκα και Κελλάρια. Το 

χιονοδροµικό κέντρο Παρνασσού συµβάλει σηµαντικά στην 

τοπική οικονοµία, αλλά συνδέεται συγχρόνως και µε 

αρνητικές επιπτώσεις στο περιβάλλον, εξαιτίας των 

εκτεταµένων εγκαταστάσεων, του µεγάλου αριθµού των 

επισκεπτών. 

Εικόνα 3.3: «Χιονοδροµικό 

κέντρο 

Παρνασσού». 

3.5 Προβλήµατα στους βιοτόπους του δρυµού 

Η αλόγιστη διαχείριση των φυσικών πόρων από τον 

άνθρωπο έχει αυξήσει τις απειλές 

και τους κινδύνους, όχι µόνο για τα ενδηµικά, "σπάνια", απειλούµ ενα και άλλα σηµαντικά 

είδη 

της χλωρίδας, αλλά και για τους βιοτόπους τους. 

Ο δρυµός χαρακτηρίζεται από µια σηµαντική ποικιλότητα σε αριθµό φυτικών ειδών και 

τύπων οικοτόπων. Τα προβλήµατα που συσχετίζονται µε την ελάττωση της βιοποικιλότητας 

και την εξαφάνιση βιοτόπων και ειδών δεν είναι λίγα. Οι ανθρώπινες δραστηριότητες 

(γεωργία, κτηνοτροφία, πυρκαγιές, υλοτοµίες, διανοίξεις δρόµων, κατοικία, τουριστικές 

εγκαταστάσεις, µεταλλεία, κ.ά.) µε τις αλλαγές χρήσεων γης επέφεραν σηµαντικές µεταβολές 

στη χλωρίδα και τη βλάστηση της περιοχής. 

Αρκετά από τα Ελληνικά φυτικά είδη υπάρχουν σε µικρούς πληθυσµούς, που 

απαντώνται και σε αποµονωµένους µικρής έκτασης βιοτόπους και βρίσκονται θεωρητικά και 

πρακτικά σε κίνδυνο από µια πιθανή οικολογική 

διαταραχή στους βιοτόπους αυτούς. 

Η καταστροφή των βιοτόπων αποτελεί το σηµαντικότερο αίτιο καταστροφής της 

χλωρίδας. Όταν καταστραφεί το µέρος στο οποίο αναπτύσσονται ορισµένα φυτικά είδη, τότε 

οι πληθυσµοί τους θα περιοριστούν και τελικά θα εξαφανιστούν. Η προστασία 

των 

βιοτόπων και η διατήρηση της βιολογικής ισορροπίας αποτελούν καθοριστικά στοιχεία για 

την προστασία της χλωρίδας του δρυµού. 

Οι δρόµοι που διανοίχτηκαν στην ευρύτερη περιοχή του χιονοδροµικού, οι πίστες, οι 

κτιριακές εγκαταστάσεις, είχαν ως συνέπεια τη διάσπαση και τον κατακερµατισµό της 

ενιαίας κατάστασης των οικοτόπων. 

38

Τα λατοµεία που λειτουργούν στα δασικά περιβάλλοντα είχαν ως αποτέλεσµα τη 

διάσπαση της βλάστησης, την υποβάθµιση και καταστροφή βιοτόπων, τον περιορισµό των 

πληθυσµών των ειδών και τη µείωση της αισθητικής του τοπίου. 

Η βόσκηση και η υπερβόσκηση στην περιοχή συντελεί στην υποβάθµιση των οικοτόπων 

και κατ’ επέκταση στη µείωση της δυναµικής των ειδών. 

Η συλλογή για εµπορικούς λόγους έχει ως συνέπεια σε µεγάλο 

βαθµό την εξαφάνιση 

και τον περιορισµό ορισµένων αυτοφυών ειδών. Αρκετά είδη της αυτοφυούς χλωρίδας έχουν 

υποστεί αυτές τις συνέπειες. 

Πολλά είδη της χλωρίδας που ανήκουν στην οικογένεια Orchidaceae (Orchis spp, 

Dactylorhita spp, κ.ά.) συλλέγονται για πώληση. Τα είδη αυτά αν και παράγουν πολυάριθµα 

άνθη, έχουν µικρή ικανότητα γονιµοποίησης και παραγωγής σπόρων και η επέκταση και 

εξάπλωσή τους περιορίζεται. Έτσι, η συλλογή συντελεί στη µείωση των πληθυσµών τους. 

Επίσης, πολλά αρωµατικά φυτά συλλέγονται και διοχετεύονται στο εµπόριο. Πολλές φορές 

ξένοι και Έλληνες συλλέγουν µεγάλες ποσότητες για λογαριασµό διαφόρων 

«φαρµακευτικών» εταιρειών. 

Τέλος, σηµειώνεται ότι στην περιοχή έχουν παρατηρηθεί χιονοστιβάδες µε καταστροφές 

στους παρακείµενους οικοτόπους. Εδώ, πρέπει να τονίσουµε ότι στην ευρύτερη περιοχή του 

Παρνασσού έχουν καταγραφεί 

12 οικότοποι, που παρουσιάζουν καλή αντιπροσωπευτικότητα, 

καλή διατήρηση και δίνουν στην περιοχή καλή αξία. Η περιοχή του Εθνικού ∆ρυµού 

Παρνασσού έχει επιλεγεί ως περιοχή Α’ προτεραιότητας για ένταξη στο δίκτυo ΦΥΣΗ 2000 

(NATURA 2000). 

3.6 Η εξέλιξη 

των παραγωγικών αγροτικών δραστηριοτήτων 

Η εντατικοποίηση της γεωργίας, η οποία στην περιοχή του δρυµού ασκείται έξω και 

αρκετ ά µακριά από αυτόν, ξεκίνησε κατά το 1970 µε τη χρησιµοποίηση νέων µεθόδων 

καλλιέργειας 

και την εισαγωγή γεωργικών εισροών, όπως γεωργικών ελκυστήρων, 

λιπασµάτων, εντοµοκτόνων και ζιζανιοκτόνων, οδήγησε µεν στην αύξηση του γεωργικού 

εισοδήµατος των κατοίκων της περιοχής, είχε, όµως, πολύ αρνητικά αποτελέσµατα στη 

συγκέντρωση τοξικών ουσιών στα επιφανειακά και υπόγεια νερά της περιοχής, εξαιτίας της 

χρήσης λιπασµάτων και φυτοφαρµάκων. 

Οι προσπάθειες των κτηνοτρόφων της περιοχής να βοσκήσουν παράνοµα τα κοπάδια 

τους, ακόµη και στον πυρήνα του δρυµού, οφείλεται στη µεγάλη βοσκοφόρτωση των 

βοσκοτόπων της περιφερειακής ζώνης του δρυµού και της ευρύτερης περιοχής. Σε 

ορισµένους βοσκότοπους αυτών των περιοχών παρατηρείται η υπερβόσκηση και είναι τόση 

µεγάλη που επέφερε όχι µόνο αλλοίωση της χλωριδικής σύνθεσης αλλά, και την 

ολοκληρωτική εξαφάνιση της βλάστησης µε τελικό αποτέλεσµα την απόπλυση του 

επιφανειακού στρώµατος εδάφους και την αποκάλυψη του µητρικού πετρώµατος. 

3.7 Συµπεράσµατα 

Στον Εθνικό ∆ρυµό Παρνασσού συνυπάρχουν στον ίδιο χώρο φυσικά, οικολογικά και 

πολιτιστικά χαρακτηριστικά της περιοχής µε ανθρώπινα έργα και δραστηριότητες. Βασικό 

µ ας µέληµα είναι η αρµονική συνύπαρξη ανθρώπου και φύσης. 

Κύριοι στόχοι είναι η προστασία και διατήρηση των φυσικών χαρακτηριστικών και 

αξιών της περιοχής, η βελτίωση της οργάνωσης, διοίκησης και διαχείρισης του δρυµού, η 

εξυπηρέτηση των επισκεπτών και η βελτίωση της ποιότητας ζωής και η άνοδος του 

βιοτικού επιπέδου των κατοίκων. 


39

ΕΘΝΙΚΟΣ ∆ΡΥΜΟΣ ΠΑΡΝΗΘΑΣ 

4.1 

Γενικά 

Ο Εθνικός ∆ρυµός 

Πάρνηθας ιδρύθηκε το 1961, µε σκοπό την διατήρηση της πλούσιας 

άγριας χλωρίδας και πανίδας, καθώς και του ωραίου τοπίου του Ελατοσκέπαστου οµώνυµου 

βουνού που βρίσκεται µόλις 40 χλµ. από τις βόρειες 

προεκτάσεις της πολυάνθρωπης Αθήνας. Η έκταση του 

πυρήνα ανέρχεται στα 38.160 στρέµµατα, ενώ περιφερειακή 

ζώνη δεν υπάρχει προς το παρόν. Η µεγαλύτερη έκταση του 

δρυµού καλύπτεται από δάση Κεφαλληνιακής ελάτης (Abies 

cephalonica). Η χλωρίδα της Πάρνηθας είναι αρκετά 

πλούσια (ξεπερνά τα 1.000 είδη). Τέλος, η Πάρνηθα 

αποτελεί το µοναδικό βουνό της Ελλάδας όπου ζουν 

ελάφια του είδους Cervus elaphus. (Αµοργιανιώτης, 1997) 

Εικόνα 4. 1: «Κεφαλληνιακή ελάτη» 

4.2 

Ίδρυση 


Πάρνηθας του νοµού Αττικής ιδρύθηκε µε το βουλευτικό διάταγµα 

645/31-8-61 (Φ.Ε.Κ., τόµος Α′, αριθµός 155). 

Στο άρθρο 1 του διατάγµατος ορίζεται σχετικά: 

“Ιδρύεται Εθνικός ∆ρυµός 

Πάρνηθας αποτελούµενος εκ 

του πυρήνος και της περί τον πυρήνα δασικής και 

χορτολιβαδικής εκτάσεως.” 

4.3 

Περιγραφή της κατάστασης του δρυµού 

Η Πάρνηθα είναι ένα µεγάλο ορεινό συγκρότηµα µε διεύθυνση 

από ανατολή προς δύση, 

που µόνο δυτικά ενώνεται µε το όρος Πάστρα (1.07 µ.) και το οροπέδιο των Σκουρτών (550 

µ.) 

Μπορεί να χωριστεί σε τρία µεγάλα τµήµατα, την 

Βόρεια, την Κεντρική (όπου βρίσκονται οι υψηλότερες 

κορυφές) και την ∆υτική Πάρνηθα. 

Ο πυρήνας του δρυµού καταλαµβάνει τον κεντρικό 

όγκο της Πάρνηθας µε έκταση 38.000 στρέµµατα. Το 

1961, όµως, ο πυρήνας δεν οριοθετήθηκε µε βάσει τις 

πραγµατικές ανάγκες του ορεινού συγκροτήµατος της 

Πάρνηθας που xρειάζεται προστασία και διατήρηση, 

αλλά σύµφω να µε το ιδιοκτησιακό καθεστώς των 

επιµέρους εκτάσεων, που ίσχυε µέχρι τότε και Εικόνα 4.2: «Ο δρυµός Πάρνηθας» 

εξακολουθεί να ισχύει και σήµερα. Περιελήφθησαν στον πυρήνα µόνο καθαρά δηµόσιες 

εκτάσεις και µε την απαλλοτρίωση 10.000 στρεµµάτων περίπου, η τελική έκταση ανήλθε 

στα 38.000 στρέµ. 

Στον πυρήνα του Εθνικού ∆ρυµού, οι ανθρώπινες επεµβάσεις προϋπήρχαν της κηρύξεώς 

του (στρατιωτικές µονάδες, τηλεπικοινωνιακές εγκαταστάσεις, ορεινά καταφύγια, ξενοδοχείο, 

καζίνο, κτλ.) και συνεχίστηκαν και µετά την κήρυξή του (περιφερειακός δρόµος, χώροι 

αναψυχής εκτεταµένες εξυγιαντικές υλοτοµίες λόγω επιδηµιών ξυλοφάγων εντόµων). 

40

Η περιφερειακή ζώνη του δρυµού συµπίπτει µε τα διοικητικά όρια του δασαρχείου 

Πάρνηθας, µε έκταση 250.000 στρέµµατα. Στη ζώνη αυτή υπάρχουν σηµαντικότατες εκτάσεις 

ιδιαιτέρου φυσικού κάλλους και µεγάλης οικονοµικής σηµασίας, στην οποία, σε αντίθεση µε 

τον πυρήνα, είναι ελάχιστη η ανθρώπινη επέµβαση και παίζει καθοριστικό ρόλο στην 

ισορροπία του ορεινού δασικού οικοσυστήµατος της Πάρνηθας. 

Επίσης, στην περιφερειακή ζώνη πέρα από τον υπόλοιπο ορεινό όγκο (πλην του πυρήνα) 

περιλαµβάνονται και αγροτικές εκτάσεις, οικισµοί και πόλεις (αγροτικές εκτάσεις Αχαρνών, 

Λιοσίων και Φυλής). 

Η κήρυξη, λοιπόν, του Εθνικού ∆ρυµού Πάρνηθας το 1961 παρά τα σοβαρά 

µειονεκτήµατά της, αφού 

δεν κατόρθωσε να περιλάβει στον πυρήνα το σύνολο του ορεινού 

όγκου, πρόσφερε τα µέγιστα στην διατήρηση της φυσικότητας της Πάρνηθας, που παρέµεινε 

σήµερα ο σηµαντικότερος βιότοπος της Αττικής γης µε πραγµατικά ανέπαφη φύση. 

4.4 

Κατηγορίες χρήσεων γης 

Η κάλυψη του εδάφους και ο εντοπισµός 

των χρήσεων γης σε µια περιοχή αποτελεί το 

ουσιαστικότερο 

στοιχείο για την αποτελεσµατική και ορθολογική διαχείρισή της. 

Έτσι οι βασικές κατηγορίες χρήσεων γης είναι οι εξής: 

1. ∆άση 

Η κατηγορία αυτή περιλαµβάνει εκτάσεις που καλύπτονται από δένδρα ή θάµνους και 

καταλαµβάνουν 

το 74.84 % της συνολικής έκτασης. 

2. 

Θαµνώνες 

Περιλαµβάνει 

εκτάσεις που καλύπτονται από θάµνους (2,03 %). 

3. Χορτολιβαδικές εκτάσεις 

Είναι εκτάσεις που καλύπτονται από λιβαδική βλάστηση µε ποσοστό 1,29 %. 

4. Φρυγανότοποι 

Εκτάσεις που καλύπτονται από φρυγανώδη βλάστηση. 

5. Γεωργικές καλλιέργειες 

Εκτάσεις που χρησιµοποιούνται για γεωργική παραγωγή συµπεριλαµβανοµένων και των 

εγκαταλελειµµένων αγρών. 

(αντιπροσωπεύουν το 1.03 % της όλης έκτασης του 

πυρήνα). 

6. 

Οικισµοί 

Εκτάσεις 

που καλύπτουν οι οικισµοί. 

7. Καµµένες εκτάσεις (1,00 %) 

8. Λοικές χρήσεις (0,63 %) 

∆ηλ. στρατιωτικές εγκαταστάσεις, καζίνο, κ.ά. 

4.5 Ανάλυση 

του φυσικού περιβάλλοντος 

41

4.5.1 Γεωµορφολογία 

Το βουνό δεν είναι πολύ ψηλό και µόλις φτάνει τα 1.413 µέτρα. Το µεγαλύτερο µέρος 

του καλύπτεται από ασβεστόλιθους 

ηλικίας 160-170 εκατοµµυρίων ετών, ενώ στις κορυφές 

εµφανίζονται 

χαλαζίτες και σχιστόλιθοι. Οι κορυφές της Πάρνηθας είναι γενικά οµαλές, 

υπάρχουν όµως και απόκρηµνες, βραχώδεις κορυφογραµµές (Καραβόλα, Φλαµπούρι, 

Μαυροβούνι, Άρµα, κτλ.). Οι ψηλότερες κορυφές του βουνού είναι η Καραµπόλα (1.413 µ.), το 

Όρνιο (1.350 µ.), το ξεροβούνι (1.120 µ.), το Αυγό (1.150 µ.), ο Αέρας (1.160 µ.), κ.ά. 

Οι οµαλές πλαγιές συνεχίζονται µε µικρά οροπέδια, όµορφες κοιλάδες και λάκες που 

κατακερµατίζονται σε πολλά σηµεία από µεγάλες και βαθιές χαράδρες, ρέµατα και φαράγγια 

(Ρέµα Γκιούρας-Γιαννούλα). 

Λόγω της ασβεστολιθικής σύστασης των πετρωµάτων της, η Πάρνηθα έχει περισσότερα 

από 20 σπήλαια και βάραθρα, τα σηµαντικότερα από τα οποία είναι: 

- το σπήλαιο του Πανός ή Άντρο Πάνου 

- το σπήλαιο Αγίας Τριάδας 

- το σπηλαιοβάραθρο Νταβέλη, στο δάσος του Τατοΐου 

- το σπηλαιοβάραθρο της ∆εκελείας 

- το βάραθρο της κορυφής Κεραµίδι 

- το βάραθρο Ταµιλθιού 

- το βάραθρο γκούρας. 

4.5.2 

Κλίµα 

Το µέγιστο των βροχοπτώσεων στις περιοχές άνω των 1.000 µέτρων σηµειώνονται από 

τον Νοέµβριο µέχρι τον Μάρτιο. Το καλοκαίρι δεν βρέχει καθόλου. Τους πρώτους 

φθινοπωρινούς 

µήνες και τους τελευταίους ανοιξιάτικους οι βροχές είναι σποραδικές. 

Τόσο το Φθινόπωρο όσο και το Χειµώνα η οµίχλη και ο παγετός είναι συχνά 

φαινόµενα στην Πάρνηθα. 

Η διάρκεια και η ένταση των χιονοπτώσεων αποτελούν έναν από του περισσότερο 

βαρυσήµαντους αλλά και απρόοπτους παράγοντες όσον αφορά το τοπικό κλίµα στον ορεινό 

όγκο. Στα ορεινά οι χιονοπτώσεις 

είναι µεγαλύτερης ισχύος και διάρκειας, το δε χιόνι 

καθυστερεί περισσότερο να λιώσει. Η µεγάλη, όµως, διακύµανση των χιονοπτώσεων στην 

Πάρνηθα έχει σαν συνέπεια την ανάλογη προσαρµογή της πανίδας που είναι υποχρεωµένη 

άλλοτε να κυκλοφορεί το 1/3 του χρόνου µέσα στο χιόνι και άλλοτε από τα µέσα του 

Ιανουαρίου να κυκλοφορεί σε γυµνό έδαφος. Κάτι ανάλογο ισχύει και στη χλωρίδα που 

άλλοτε µένει καλυµµένη για µήνες κάτω από το χιόνι και άλλοτε για ελάχιστο διάστηµα. 

Με βάση τα κλιµατολογικά στοιχεία και µε το βιοκλιµατικό χάρτη της Ελλάδας, το 

κλίµα της Πάρνηθας είναι µεσο-µεσογειακό µέχρι τα 700 µ. για τις βόρειες πλευρές και τα 

1.000 µ. για τις νότιες, µε αριθµό βιολογικών ξηρών ηµερών που κυµαίνεται µεταξύ 75 και 

100. Προς την κορυφή µετατρέπεται σε ασθενές µέσο-µεσογειακό µε αριθµό βιολογικά 

ξηρών ηµερών που κυµαίνεται µεταξύ 40 και 75. 

Τέλος, στην χαµηλότερη περιοχή η οποία προς τα πάνω χαρακτηρίζεται από τα ψυχρά 

όρια του σχίνου 500 µ. περίπου, το κλίµα είναι ασθενές θερµοµεσογειακό µε αριθµό 

βιολογικά ξηρών ηµερών 100 και 125. 


42

Η βλάστηση στην Πάρνηθα είναι πολύµορφη και αποτελείται από ξυλώδεις και ποώδεις 

διαπλάσεις. 

Η διαφοροποίηση και ποικιλία της βλάστησης προέκυψε από την επίδραση 

πολλών παραγόντων, όπως κλιµατοεδαφικών, ορεογραφικών, ανθρωπογενών, κτλ. 

Έτσι, στα µεγάλα υψόµετρα (900-1.400 µ.) επικρατεί η διάπλαση της Κεφαλληνιακής 

ελάτης και του κέδρου Juniperus oxycedrus (θαµνώνες) και στα µέσα και κατώτερα 

υψόµετρα 

οι διαπλάσεις της χαλεπίου πεύκης και των αειφύλλων πλατυφύλλων. Στις κοίτες των 

ρεµάτων επικρατεί η παραποτάµια βλάστηση µε κύριο εκπρόσωπο τον πλάτανο (Platanus 

orientalis) και στις βραχώδεις εκτάσεις η χασµοφυτική βλάστηση. 

Εκτός από τις παραπάνω κύριες φυτοδιαπλάσεις έχουν αναπτυχθεί µε φυσικό ή τεχνητό 

τρόπο και συστάδες λόγχες, οµάδες και συνδεδρίες από διάφορα είδη σε µεγαλύτερη ή 

µικρότερη έκταση που εµπλουτίζουν την ποικιλία των κυρίων οικοσυστηµάτων. 

Η λιβαδική έκταση στο δρυµό αν και δεν αντιπροσωπεύει µεγάλη έκταση είναι παρά 

πολύ σπουδαία για την επιβίωση της άγριας πανίδας και, κυρίως, του πληθυσµού 

του 

ελαφιού Cervus elaphus. 

Ανάλογα µε το ανάγλυφο, την έκθεση, τον βαθµό ανθρώπινης επέµβασης (υλοτοµία, 

βόσκηση κτλ.), τις φυσικές 

καταστροφές (πυρκαγιές επιδηµίες εντόµων, κτλ), το βασικό 

πέτρωµα, την διάβρωση, την διάρκεια, την διάρκεια και ποσότητα ροής του νερού στα 

ρέµατα κτλ. δηµιουργούνται ενδιάµεσες διαβαθµίσεις ανάµεσα στις διάφορες διαπλάσεις. 

Κ ύριες φυτοδιαπλάσεις του δρυµού 

1. ∆άσος ελάτης 

Το δάσος ελάτης της Πάρνηθας έχει συνολική έκταση 34.822 στρέµµατα εκ των οποίων 

τα 29.422 στρέµ. είναι δηµόσιες εκτάσεις, τα 4.900 στρέµ. είναι δηµόσιες διακατεχόµενες 

εκτάσεις και τα 500 στρέµ. ιδιωτικές εκτάσεις. 

Το δάσος αυτό καταλαµβάνει τις ψηλότερες κορυφές του όρους Πάρνηθας από υψόµετρο 

900-1.400 µ., και είναι το πλησιέστερο ελατόδασος 

στην πρωτεύουσα του κράτους. 

Με την ίδρυση του Εθνικού δρυµού Πάρνηθας το 1961, το µεν δηµόσιο ελατοδάσος εντάχθηκε 

στον πυρήνα του δρυµού, το υπόλοιπο δε στην περιφερειακή του ζώνη. 

Τα ελατοδάση που υπάρχουν στην περιοχή είναι τα εξής: 

- ∆ηµόσιο ελατόδασος Φυλής 

- Ιδιωτικό ελατόδασος Γκούρας 

- ∆ηµόσιο διακατεχόµενο ελατόδασος 

Λοιµικού 

- ∆ηµόσιο διακατεχόµενο ελατόδασος 

Σαλονίκης 

- Ελατόδασος Ε.Ο.Τ. Πάρνηθας 

- Ελατόδασος Ο.∆.Ε.Π. Πάρνηθας 

- ∆ηµόσιο δάσος Αχαρνών και Άνω 

Λιοσίων 

2. 

Πευκοδάση του Εθνικού ∆ρυµού Πάρνηθας 

Τα πευκοδάση του εθνικού δρυµού της Πάρνηθας εκτείνονται περιφερειακά του ορεινού 

όγκου καλύπτουν έκταση 94.946 στρέµ. και αποτελούνται αποκλειστικά εδώ από χαλέπιο 

πεύκη. 

Στα µεγάλα υψόµετρα (800-1.000 µ.) οι συστάδες της χαλέπιου πεύκης µιγνύονται µε την 

Κεφαλληνιακή 

ελάτη και τα Juniperus oxycedrus. Σε άλλες, επίσης, περιπτώσεις µιγνύονται 

µε θάµνους (πουρνάρια, κουµαριές, κτλ.) µε διάφορους βαθµούς µίξης. 

Η χαλέπιος πεύκη είναι είδος πολυτιµότατο και αναντικατάστατο για την περιοχή, γιατί 

έχει µεγάλη οικονοµική ανοχή στην θερινή ξηρασία και την γονιµότητα 

του σταθµού, έχει 

προσαρµοστεί άριστα στους ακραίους σταθµούς και στις πυρκαγιές, µετά από τις οποίες 

αναγεννάται εύκολα. 

3. Juniperus oxycedrus 

43

Ο κέδρος Juniperus oxycedrus αποτελεί ένα από τα 4 κυρίαρχα είδη στην Πάρνηθα. 

Εµφανίζεται σε υψόµετρο 600 µ. µέχρι την Αλπική ζώνη. ∆ιαχέεται το πουρνάρι στα άγονα, 

πετρώδη και κυρίως ασβεστούχα εδάφη όσο ανεβαίνουµε σε µεγαλύτερα υψόµετρα. 

Στην Πάρνηθα απαντάται είτε ως υπόοροφος της ελάτης κυρίως, και λιγότερο 

της 

χαλεπίου πεύκης προς τα ψυχροόριά της, είτε κατά οµάδες, συδενδρίες και κατ’ άτοµο σε 

εκτάσεις από τις οποίες η ελάτη αποµακρύνθηκε λόγω πυρκαγιάς ή λόγω της 

παρατεταµένης επιδηµίας των εντόµων Gryphalus piceae. 

Στις εκτάσεις από τις οποίες αποµακρύνεται η ελάτη εγκαθίσταται 

σταδιακά το Juniperus 

oxycedrus. 

4 . Παραποτάµια διάπλαση 

Η διάπλαση αυτή εκτείνεται 

κατά µήκος των ρεµάτων εποχιακής ροής, µε µεγαλύτερη ή 

µικρότερη διάρκεια ροής και αντιπροσωπεύεται, κυρίως, από τον πλάτανο (Platanus 

orientalis), και λιγότερο από την πικροδάφνη (Nerium oleander), την λυγαριά (Vitex agnuscastus), 

µυρτιά, δάφνη και άλλα υδρόφιλα είδη. 

Αν και δεν καλύπτει µεγάλη έκταση στο σύνολο 

του δρυµού εν τούτοις είναι µεγάλης 

σηµασίας, τόσο για την αισθητική του αξία, όσο και γιατί προσφέρει καταφύγιο και τροφή 

στην πανίδα. 

Επίσης ο συνδυασµός 

της ποικιλίας της βλάστησης µε το ανάγλυφο και το τρεχούµενο 

νερό, δίνει τοπία εξαιρετικής οµορφιάς. Πολλά µονοπάτια ακολουθούν διαδροµές είτε 

παράλληλα είτε µέσα στην κοίτη των ρεµάτων. Σε θέσεις επίσης που υπάρχουν πηγές 

προσφέρεται αναψυχή στους κατοίκους της Αθήνας. 

5 . Αείφυλλα πλατύφυλλα 

Τα κύρια είδη που αποτελούν 

τα αείφυλλα πλατύφυλλα είναι τα εξής: 

- Quercus coccifera (πουρνάρι) 

- Arbutus andrachne (κουµαριά) 

- Arbutus unedo 

- Quercus ilex (αριά) 

- Pistacia lentisus (σχίνος) 

- Pistacia terebinthus (τερεβίνθια) 

- Rhus cotinus 

- Rhus coriaria 

- Olea oleaster (ελιά) 

- Cercis siliquastrum 

- Phillyrea media 

- Crataegus monogyna 

- Pirus amygdaliformis (αµυγδαλιά) 

Τα αείφυλλα πλατύφυλλα εξαπλώνονται σε ολόκληρη την έκταση της υπό µελέτης 

περιοχής σε µικρότερες και µεγαλύτερες κλάσεις πλην του κυρίως ελατοδάσους, όπου 

επικρατεί η αµιγής ελάτη και των συµπυκνών οµηλίκων συστάδων της χαλεπίου πεύκης 

από τις οποίες απουσιάζει παντελώς ο υπόροφος. 

Η συνολική έκταση που καταλαµβάνουν ανέρχεται 

σε 35.875 στρ. και καλύπτουν τόσο 

άγονες και βραχώδεις εκτάσεις από τις οποίες η χαλέπιος πεύκη αποµακρύνθηκε από 

πυρκαγιές, λαθροϋλοτοµίες και υπερβόσκηση όσο και γόνιµα εδάφη, στα οποία η χαλέπιος 

πεύκη αποµακρύνθηκε λόγω επανειληµµένων πυρκαγιών και δεν επανεγκαταστάθηκε πλέον 

λόγω ελλείψεως σπόρων. 

4.5.4 

Χλωρίδα 

44

Στην Πάρνηθα ευδοκιµεί το 1/7, περίπου, του συνολικού αριθµού των φυτών της 

Ελλάδας, πολλά από τα οποία είναι ενδηµικά και σπάνια, προστατευόµενα από την εθνική 

και διεθνή νοµοθεσία. 

Ο πλούτος αυτός είναι αποτέλεσµα της έκτασης του βουνού και της σηµαντικής 

ποικιλίας των βιοτόπων που χρησιµεύουν σαν καταφύγιο για φυτά µε πολύ διαφορετικές 

απαιτήσεις. Σύµφωνα µε νεώτερους ερευνητές η χλωρίδα της Πάρνηθας περιλαµβάνει 

περίπου 1000 είδη. Η συγκέντρωση τόσο µεγάλου αριθµού φυτών σε µια µικρή σχετικά 

έκταση προσδίδει στην Πάρνηθα αξία σε Ευρωπαϊκό επίπεδο. 

Άλλα σπάνια φυτά της Πάρνηθας είναι τα παρακάτω: 

- Paeonia mascula (άσπρη παιώνια) 

- Lilium chalcedonicum ή heldreichii ( κόκκινος κρίνος) 

- Tulipa orphanidea ή hegeni (κόκκινη τουλίπα) 

- Tulipa boeotica (τουλίπα η βοιωτική) 

- Tulipa silvestris (κίτρινη τουλίπα) 

- Iberis tenoreana (ιβερίδα) 

- Ebenus sibthore (έβενος του sibthore) 

- Scabiosa hymettia (σκαµπιόζα του Υµηττού) 

Εικόνα 4.3: «Άσπρη παιώνια» 

- Salbia ringens (σάλβια η χαίνουσα) 

- Iris sintensii (ίριδα η συντενίσιος) 

Άλλα απειλούµενα είδη είναι: 

- Himantoglossum hircinum (ιµαντόγλωσσο) 

- Orchis simia (σαλέπι) 

- Orchis laxifrorus (σαλέπι) 

- Gladiolus illericus (γλαδίολος 

ο ιλλυρικός) 

- Comandra elegans (κόµανδρο) 

- Salvia argentae (σάλβια η αργυρόχρωµη) 

- Senecio macedonicus (σενέκιο το µακεδονικό) 

4. 

5.5 Πανίδα 

α. Αµφίβια και ερπετά 

Από τα είδη που είναι παρόντα στην Πάρνηθα, ξεχωρίζουν 2 είδη χελωνών, η 

Μεσογειακή χελώνα (Testudo 

hermanii) και η κρασπεδωτή χελώνα (Testudo marginata) και 

2 είδη φιδιών, o λαφίτης (Elaphe quatrolineata) και το σπιτόφιδο (Elaphe situla). Υπάρχουν 

ακόµη 3 είδη αµφιβίων και 10 είδη ερπετών, τα οποία προστατεύονται από διεθνείς 

συµβάσεις (Βέρνης, Βόννης, Βιοποικιλότητας, κτλ.) 

β. Έντοµα 

Οι πεταλούδες της Πάρνηθας παρουσιάζουν µια τεράστια ποικιλία µορφών και 

χρωµάτων. Απ’ 

αυτές εξαρτάται η επικονίαση των περισσότερων ανθοφόρων φυτών. Μερικές 

απ’ αυτές είναι οι εξής: Zerynthia polyxena, Pontia dapldicae, Pieris brassicae και Melanargia 

larissa. 

γ. Πουλ ιά 

Στην Πάρνηθα διαπιστώθηκε η παρουσία 132 ειδών πουλιών. Από τα 43 είδη είναι 

παρόντα καθ’ 

όλη τη διάρκεια του έτους στην Πάρνηθα, 28 είδη είναι παρόντα µόνο το 

χειµώνα, 41 είδη κατά τη µετανάστευσή τους και 10 έχουν ακανόνιστη παρουσία εκτός 

µεταναστευτικής περιόδου. Αυτά είναι: 

45

- Τo όρνιο (Gyps fulvus) 

- Ο φιδαετός (Circaetus gallicus) 

- Ο χρυσαετός (Aquila chrysaetos) 

- Ο πετρίτης (Falco peregrinus) 

- Η πετροπέρδικα (Alectoris graeca) 

- Ο µπούφος (Bubo bubo) 

- Το γιδοβύζι (Caprimulgus europaeus) 

- Οι δρυοκολάπτες (Picus viridis, 

Dendrocopos major) 

- Η δενδροσταρήθρα (Lullula arborea) 

- Η τσίχλα (Turbus spp.) 

- Ο τσιροβάκος (Sylvia rueppelli) 

- Ο αετόµαχος (Lanius collurio) 

- Ο βλάχος (Emberiza hortulana) 

- Η καλιακούδα (Pyrrhocorax spp.) 

δ . Θηλαστικά 

- Το ελάφι (Cervus elaphus). Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το ελάφι το οποίο αριθµεί 

ένα αξιόλογο πληθυσµό 150 περίπου ατόµων µοναδικό σε όλη τη Νότια Ελλάδα. Για 

την προστασία του έχει ιδρυθεί εκτροφείο στην περιοχή Παλαιοχώρι. 

- Ο σκίουρος (Sciurus vulgaris) 

- Ο δενδροµυωξός (Dryomys nitedula) 

- Ο νανοκρικετός (Cricetulus migratorius) 

- Ο µικροτυφλοπόντικας (Spalax leucodon) 

- Το τσακάλι (Canis aureus) 

- Ο σκαντζόχοιρος (Erinaceus concolor) 

- Το κουνάβι (Martes foina) 

- Η αλεπού (Vulpes vulpes) 

4.6 

Ανθρωπογενές περιβάλλον 

Α. 

Γεωργία 

Οι γεωργικές 

εκτάσεις µέσα στα όρια του δρυµού, όπως αυτές προέκυψαν από την 

ανάλυση 

χρήσεων γης, ανέρχονται σε 1.815 στρέµµατα. Η γεωργική, λοιπόν, έκταση στον 

Εθνικό ∆ρυµό Πάρνηθας είναι ελάχιστη και οριακής µάλλον απόδοσης κατά µεγάλο 

ποσοστό. Εκτός από τις γεωργικές εκτάσεις στο Βούτηµα που καλλιεργούνται συστηµατικά 

και του Τατοΐου, οι υπόλοιπες έχουν µηδαµινή αξία και οι ιδιοκτήτες του ενδιαφέρονται 

µάλλον για οικιστική αξιοποίηση (οικόπεδα) παρά για γεωργική χρήση, που δεν αποδίδει 

πλέον. 

Η ανάπτυξη, όµως, κατοικιών µέσα στα όρια του δρυµού θα δηµιουργήσει τεράστια 

προβλήµατα 

στη διαχείρισή του και θα έχει ολέθριες συνέπειες για την ύπαρξή του. Μέχρι 

σήµερα, αυτό έχει αποφευχθεί αν εξαιρεθεί η περίπτωση της ΝΑ πλευράς του δρυµού όπου 

έχουν ανεγερθεί παράνοµα 12 κατοικίες. Η έκταση αυτή βρίσκεται εντός του σηµερινού 

πυρήνα του δρυµού, και θεωρείται µεµονωµένη. 

Οι γεωργικές εκτάσεις καλλιεργούνται, κυρίως, µε σιτηρά (Βούτηµα, Φυλή) και µε 

οπωροκηπευτικά και δενδροκοµικά φυτά (Τατόι). Ο τρόπος καλλιέργειας και η κατεργασία 

του εδάφους στις αρδευόµενες (µε γεωτρήσεις) και µη εκτάσεις, γίνεται µε τα ίδια µέσα και 

µεθόδους, όπως και στις άλλες αγροτικές περιοχές της Ελλάδας. Το επενδυµένο κεφάλαιο για 

γεωργική εκµετάλλευση στο δρυµό είναι ελάχιστο και αφορά µικρό αριθµό γεωτρήσεων 

(Τατόι, Βούτηµα), συστήµατα αρδεύσεων και γεωργικούς ελκυστήρες. 

46

Αντίθετα, η γεωργία στις αγροτικές εκτάσεις εκτός του δρυµού είναι σύγχρονη, 

εκµηχανισµένη και µε σηµαντικές εγκαταστάσεις. Ιδιαίτερα στην περιοχή των Αχαρνών και 

του Κρυονερίου που υπάρχει άφθονο νερό από γεωτρήσεις έχει αναπτυχθεί πολύ η 

καλλιέργεια των κηπευτικών, τόσο σε υπαίθρια µορφή, όσο και σε θερµοκήπια. Ιδιαίτερα 

µεγάλη, επίσης, ανάπτυξη στις περιοχές αυτές γνωρίζει η καλλιέργεια των λουλουδιών, 

κυρίως, σε θερµοκήπια στα οποία έχουν επενδυθεί µεγάλα κεφάλαια, αλλά και σε υπαίθρια 

µορφή. 

Η χρήση των λιπασµάτων και των γεωργικών φαρµάκων και εδώ είναι ανάλογη µε τη 

χρήση που γίνεται και στις υπόλοιπες αγροτικές περιοχές της Ελλάδας, και εξαρτάται 

φυσικά από το είδος της καλλιέργειας. Επειδή, όµως, πρόκειται για εκτατικές καλλιέργειες η 

χρήση τους είναι περιορισµένη. Το ενδιαφέρον βέβαια των γεωργών για τα περιβαλλοντικά 

προβλήµατα που δηµιουργούν οι σύγχρονες µορφές γεωργικής εκµετάλλευσης (λιπάσµατα, 

φυτοφάρµακα, κτλ.), είναι µικρό, γεγονός που έχει ιδιαίτερη βαρύτητα για την ανάπτυξη της 

πανίδας του δρυµού, αφού πολλά είδη χρησιµοποιούν και τις γεωργικές εκτάσεις του 

δρυµού. 

Β. Κτηνοτροφία 

Η κτηνοτροφία στον δρυµό ασκείται από λίγα σχετικά άτοµα, διακρίνεται για το µεγάλο 

ζωικό 

κεφάλαιό της (10.000 ζώα) και ασκείται στο σύνολο της έκτασης του εθνικού δρυµού, 

πλην φυσικά του υφιστάµενου πυρήνα του δρυµού (38.000 στρ.) και του δάσους Τατοΐου 

(39.000 στρ.). 

Η έκταση των βοσκοτόπων είναι µόλις 1,5% της συνολικής εκτάσεως του δρυµού. Στην 

πραγµατικότητα, 

όµως, οι βοσκόµενες εκτάσεις είναι πολύ περισσότερες, γιατί εκτός του 

πυρήνα και του δάσους του Τατοΐου, τα υπόλοιπα δάση και οι δασικές εκτάσεις βόσκονται 

εποχιακά από γίδια, κυρίως, καθώς επίσης και οι γεωργικές εκτάσεις µετά τη λήξη της 

καλλιέργειας κυρίως από πρόβατα. Η κτηνοτροφία στον δρυµό ασκείται µε τον παραδοσιακό 

τρόπο και κατά το µεγαλύτερο µέρος της είναι µετακινούµενη. Σύγχρονες, µόνιµες 

εγκαταστάσεις δεν υπάρχουν. Μια και µόνη εγκατάσταση παραδοσιακού τύπου υφίσταται 

στο Μήλεσι-Τσαπόχθι και αφορά την εκτροφή 150 προβάτων. Όλες οι υπόλοιπες 

εγκαταστάσεις είναι πρόχειρες και εποχιακές (καλύβες, µανδριά, στρούγγες, κτλ.) που 

χρησιµοποιούνται από τον Απρίλιο έως τον Οκτώβριο και στην συνέχεια εγκαταλείπονται. 

Στα όρια, όµως, του δρυµού υπάρχουν αρκετές µόνιµες εγκαταστάσεις, όχι ιδιαίτερα 

σύγχρονες, που άλλες κάνουν αποκλειστικά οικόσιτη εκτροφή, και άλλες ηµιοικόσιτη, 

βόσκοντας εποχιακά, τόσο στις εκτάσεις του δρυµού (περιοχή Φυλής), όσο και σε εκτάσεις 

εκτός δρυµού (περιοχή Αχαρνών, Βαρυµπόπης, κτλ.). 

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη διαχείριση του δρυµού παρουσιάζει η εποχιακή βόσκηση στα 

δηµόσια διακατεχόµενα δάση του Λοιµικού και της Σαλωνίκης από πρόβατα αλλά και γίδια. 

Τα δάση αυτά αποτελούν συνέχεια του υφιστάµενου πυρήνα του δρυµού της Πάρνηθας, 

αποτελούν ενιαίο οικοσύστηµα µε αυτόν και ανάλογα πρέπει να διαχειριστούν. Η βόσκηση 

δηµιουργεί προβλήµατα στο οικοσύστηµα αυτό και πρέπει να απαγορευτεί. 

Σε µερικές περιπτώσεις (Φυλή, Βαρυµπόµπη, Τατόι, κτλ.) έχουµε προβλήµατα µε τη βοσκή 

σε καµένες και αναδασωτέες εκτάσεις. 

Από τα παραπάνω συµπεραίνουµε ότι η κτηνοτροφία παίζει πολύ σπουδαίο ρόλο στη 

διαχείριση του δρυµού, τόσο σαν πηγή 

εισοδήµατος, όσο και σαν συστατικό του όλου 

οικοσυστήµατος, αφού η κατά χώρο κατανοµή της δεν είναι κανονική και παρατηρούνται, 

είτε φαινόµενα υπερβόσκησης και καταστροφής της βλάστησης, είτε βόσκηση σε καµένες 

εκτάσεις και αναδασωτέες, δηµιουργώντας µεγάλα προβλήµατα στην επανίδρυση του δάσους 

σ’ αυτές. 


47

Το σύνολο των δασών και δασικών εκτάσεων του δρυµού ανέρχεται σε 172.275 στρέµ. 

Τα 

δάση και οι δασικές εκτάσεις καταλαµβάνουν το 97,6 % του δρυµού και έχουν µέγιστη 

σηµασία, όχι τόσο από οικονοµική άποψη που δεν είναι σπουδαία, όσο κυρίως για το 

τεράστιο οικολογικό ενδιαφέρον τους, για την αισθητική τους αξία, για τις δυνατότητες 

αναψυχής που προσφέρουν στους κατοίκους της πρωτεύουσας και για τον καταλυτικό ρόλο 

που παίζουν στην απορρύπανση του τόσο βεβαρηµένου Αττικού περιβάλλοντος. 

Εκτός από το δάσος Τατοΐου που διαχειρίστηκε συστηµατικά από τον περασµένο αιώνα, 

στα υπόλοιπα δάση το περίπλοκο ιδιοκτησιακό καθεστώς (16 διαφορετικές κατηγορίες), 

η 

έλλειψη επαρκούς οδικού δικτύου, καθώς και η χαµηλή ποιότητα του ξυλώδους κεφαλαίου 

δεν επέτρεψαν την συστηµατική διαχείρισή τους. Εκτός από τον πυρήνα του δρυµού, τα 

υπόλοιπα βρίσκονται εκτός διαχείρισης. 

Ωστόσο, οι κύριες δραστηριότητες της δασοπονίας είναι οι εξής: 

1) Παραγωγή ξυλείας 

Η παραγωγική δυναµικότητα των δασών του δρυµού είναι πολύ µικρή και ανέρχεται σε 

0,2 m εύκης και 0,12 /στρ. / έτος καυσόξυλων αειφύλλων πλατυφύλλων. 

µ 

ι σε ειδικό καθεστώς προστασίας και 

3 /στρ./ έτος ξύλου Π 

Το ελατόδασος βρίσκεται σε ραγδαία φθίνουσα πορεία και ούτε λόγος γίνεται για 

συστη ατική παραγωγή προϊόντων. Τα προϊόντα που σήµερα παράγονται σε αυτό (σχίζες, 

καυσόξυλα) προέρχονται από εξυγιαντικές υλοτοµίες στα πλαίσια της καταπολέµησης της 

επιδηµίας του µύκητα Gryphalus piceae που επί 40 χρόνια καταστρέφει το δάσος αυτό. Η 

ένταξη εξάλλου του µεγαλύτερου τµήµατος του ελατοδάσους στον υφιστάµενο πυρήνα του 

δρυµού δεν θα επέτρεπε καµία δασική εκµετάλλευση. 

Η οικονοµική σηµασία των δασών του δρυµού από πλευράς ξυλοπαραγωγής είναι 

ασήµαντη. Τα δάση του πυρήνα του δρυµού υπόκειντα 

δεν επιτρέπεται σ’ αυτά καµιά εκµετάλλευση, ενώ τα υπόλοιπα δάση βρίσκονται σήµερα 

εκτός διαχείρισης. ∆ιενεργούνται µόνο ακανόνιστες έκτακτες καρπώσεις, είτε λόγω 

πυρκαγιών, είτε λόγω ανεµορριψιών και χιονοριψιών για την αντιµετώπιση της επιδηµίας του 

Gryphalus piceae, από τις οποίες απολαµβάνονται 2.000 χ.κµ. σχιζών και καυσόξυλων κατά 

µέσο όρο ετησίως. Το πολύ άµεσο ή έµµεσο εισόδηµα που προκύπτει από την 

εκµετάλλευση των δασών της περιοχής, σε συνδυασµό µε την σκληρότητα της δασικής 

εργασίας, είχε σαν αποτέλεσµα, σε ολόκληρη την περιοχή, να ασχολούνται επαγγελµατικά µε 

υλοτοµικές εργασίες ελάχιστα άτοµα. 

2) Ρητινοσυλλογή 

Μέχρι τη δεκαετία του 1960 όλα τα πευκοδάση του δρυµού ρητινεύονταν. Μάρτυρες της 

δ ραστηριότητας αυτής είναι οι πληγές και τα µεταλλικά δοχεία που βρίσκονταν ακόµη στα 

πιο απόκρηµνα πεύκα, και στις πλέον δύσβατες περιοχές. Με την αλµατώδη ανάπτυξη, όµως, 

της πρωτεύουσας και τις µεγάλες δυνατότητες απασχόλησης που αυτή προσέφερε, η 

ρητινοκαλλιέργεια, παρά τις όποιες προσπάθειες βελτίωσης της απόδοσης που έγιναν µε τη 

χρήση πάστας θειικού οξέος στις εντοµές, εγκαταλείφθηκε σε τέτοιο βαθµό, που σήµερα σε 

ολόκληρη την έκταση των πευκοδασών του δρυµού να απασχολούνται µόνο 3 οικογένειες 

ρητινοσυλλεκτών. Η ελάχιστη αυτή ρητινοσυλλογή διενεργείται στο δάσος Φυλής (4,5 τόνοι) 

από µια οικογένεια και στο δάσος Βουτήµατος (5 τόνοι) από µια πάλι οικογένεια. 

Η εγκατάλειψη της ρητινοκαλλιέργειας είχε δυσµενείς επιπτώσεις για τα δάση της 

χαλεπίου πεύκης, γιατί αφ’ ενός µεν έφυγαν οι φυσικοί του φύλακες αφ’ ετέρου αυξήθηκε 

υπέρµετρα η καύσιµη ύλη, αφού δεν αποµακρύνονταν πλέον η υπόροφη βλάστηση µε 

συνέπεια την αύξηση του κινδύνου καταστροφής των δασών αυτών από τις πυρκαγιές. 

Επιπλέον, το έργο της κατάσβεσης στα δάση αυτά δυσχεράνθηκε αφάνταστα, και πολλές 

φορές, ιδιαίτερα µε ισχυρό άνεµο, καθίσταται αδύνατο. 

∆ . Βιοµηχανία- Βιοτεχνία- Μεταποίηση 

48

Η ανάπτυξη των παραπάνω κλάδων ως προς την κατά χώρο κατανοµή τους. Έτσι, εντός 

των ορίων του Εθνικού δρυµού, δεν είναι εγκατεστηµένη καµιά µεταποιητική µονάδα και 

καµιά επίσης βιοµηχανία ή βιοτεχνία. Η κατάσταση αυτή θα συνεχιστεί και µελλοντικά 

δεδοµένου ότι το ορεινό έδαφος, η έλλειψη παραγωγής πρώτων υλών και η απουσία κάθε 

υποδοµής σε συνδυασµό µε το αυστηρό καθεστώς προστασίας των εκτάσεων του δρυµού, 

δεν επιτρέπουν την ανάπτυξη παρόµοιων δραστηριοτήτων. 

Η επιλογή των Αχαρνών και ιδιαίτερα του Κρυονερίου για την χωροθέτηση βιοµηχανικής 

ζώνης και την εγκατάσταση σ΄ αυτήν, πάσης φύσεως βιοµηχανιών και βιοτεχνιών, δεν 

µπορεί να χαρακτηριστεί επιτυχής, γιατί οι περιοχές αυτές βρίσκονται στο µέσον του 

διαύλου που σχηµατίζουν οι ορεινοί όγκοι της Πάρνηθας και της Πεντέλης και οι αέριοι 

ρύποι των βιοµηχανιών αυτών µε τους βόρειους ανέµους που είναι και οι συνηθέστεροι 

στην Αττική, µεταφέρονται στον ήδη κεκορεσµένο από το νέφος αέρα του πολεοδοµικού 

ιστού του λεκανοπεδίου Αττικής. 

Μεγάλος, επίσης, αριθµός των βιοµηχανιών αυτών επιβαρύνει µε τα απόβλητά του τον 

Κηφισό ποταµό που είναι ο µοναδικός 

αποδέκτης της περιοχής, και ο οποίος στη συνέχεια 

διασχίζει ακάλυπτος, στο µεγαλύτερο µέρος του, πάνω από 25 χλµ. πυκνοκατοικηµένων 

περιοχών του Λεκανοπεδίου, για να καταλήξει στη θάλασσα του Φαλήρου σαν µεγάλος 

υπόνοµος. 

Ε. 

Εµπόριο 

Εντός των ορίων του δρυµού δεν υφίσταται καµιά εµπορική δραστηριότητα, άλλωστε 

στον 

υφιστάµενο πυρήνα του δρυµού, σύµφωνα µε τον κανονισµό λειτουργίας του, 

απαγορεύεται κάθε δραστηριότητα. Αντίθετα, στους όµορους του δρυµού δήµους παρατηρείται 

εντονότατη εµπορική δραστηριότητα που είναι ανάλογη φυσικά µε τον πληθυσµό του κάθε 

δήµου. Έτσι, η µεγαλύτερη δραστηριότητα παρατηρείται στο δήµο Αχαρνών και Άνω 

Λιοσίων στους οποίους υπάρχουν πάσης φύσεως εµπορικές επιχειρήσεις και καταστήµατα 

και καλύπτουν όλους του κλάδους του εµπορίου, όπως, ένδυσης, υπόδησης, ηλεκτρικών και 

ηλεκτρονικών ειδών, µεγάλες αποθήκες ξυλείας, µάνδρες οικοδοµικών υλικών, τρόφιµα, είδη 

εξοχής, κτλ. 

Σ τ. Τουρισµός 

Ο Εθνικός δρυµός 

Πάρνηθας αν και διαθέτει τοπία εξαιρετικής οµορφιάς, αξιόλογους 

γεωµορφικούς 

σχηµατισµούς, µεγάλη ποικιλία βλάστησης, σπάνια είδη φυτών και ζώων και 

ενδιαφέροντα αρχαιολογικά µνηµεία, εντούτοις η άµεση γειτνίασή του µε την Αθήνα, µε τα 

µοναδικά µνηµεία της, τα µουσεία της, τη µεγάλη τουριστική υποδοµή της, τις ευκαιρίες 

διασκέδασης που διαθέτει κτλ., στερεί από το δρυµό κάθε δυνατότητα προσέλευσης 

τουριστών. 

Οι αρχαιολογικοί χώροι της περιοχής του δρυµού, που έχουν την δυνατότητα να 

προσελκύουν 

κάποιο αριθµό τουριστών, στερούνται κάθε προβολής και προστασίας και η 

επίσκεψη σε πολλά από αυτά είναι δυσχερέστατη µετά το κλείσιµο των προσβάσεων από 

την οργιώδη βλάστηση. 

Ζ. Αναψυχή 

Οι επεµβάσεις 

που έγιναν στο περιβάλλον για την δηµιουργία των χώρων αναψυχής 

ήταν 

ηπιότατες και περιελάµβαναν τοποθέτηση τραπεζιών σε ανοιχτούς χώρους, κατασκευή 

µικρών βρυσών, κατασκευή υπαίθριων ψησταριών. 

Η λειτουργία των χώρων αναψυχής είχε θετικά και αρνητικά αποτελέσµατα. Θετικό 

αποτέλεσµα υπήρξε η επίτευξη του στόχου της συγκέντρωσης των επισκεπτών σε σηµεία 

που υπήρχε ανάλογη υποδοµή και σταµάτησε η διασπορά τους σε ολόκληρο το δάσος 

49

(σκουπίδια). Έτσι, µπήκε µια τάξη στην κίνηση των επισκεπτών, που ολοκληρώθηκε µετά την 

έγκριση του κανονισµού λειτουργίας του δρυµού. 

Η υπερσυγκέντρωση, όµως, επισκεπτών σε ορισµένες θέσεις, ιδιαίτερα κατά τις 

εκδηλώσεις διάφορων συλλόγων, κατά τις οποίες συγκεντρώνονται χιλιάδες άτοµα σε 

µικρούς σχετικά χώρους, δηµιούργησε αφόρητους θορύβους από τις µεγαφωνικές 

εγκαταστάσεις που χρησιµοποιούν για να χορέψουν, τεράστια κυκλοφοριακά προβλήµατα από 

τις χιλιάδες των αυτοκινήτων των µελών των συλλόγων αυτών, καθώς και ανεξέλεγκτο 

άναµµα φωτιάς µε προφανείς κινδύνους καταστροφής του δρυµού από πυρκαγιά. 

Τα παραπάνω προβλήµατα αντιµετωπίστηκαν µε την απαγόρευση του ανάµµατος φωτιάς 

όλο το χρόνο, την καταστροφή ψησταριών και τη σταδιακή µεταφορά των εκδηλώσεων 

αυτών εκτός του πυρήνα του δρυµού (Τατόι, Μετόχι). Το πρόβληµα των σκουπιδιών 

αν και 

περιορίστηκε σηµαντικά, εν τούτοις δεν λύθηκε οριστικά, γιατί µετά την συγκέντρωσή τους 

σε ειδικούς κάδους από τους φύλακες των χώρων αναψυχής, δεν αποκοµίζονται έγκαιρα από 

τον δήµο Αχαρνών που είχε την αρµοδιότητα αυτή µε αποτέλεσµα τα άγρια ζώα 

(αλεπούδες, σκύλοι) να τα σκορπίζουν ξανά σε µεγάλη απόσταση. 

Η. Μελισσοτροφία 

Ο Εθνικός δρυµός της Πάρνηθας µε την πλούσια και ποικίλη χλωρίδα του προσφέρει 

άφθονη τροφή στην µελισσοτροφία. 

Η τροφή αυτή βέβαια παρέχεται εποχιακά, τόσο κατά το 

στάδιο 

της γενικής ανθοφορίας των φυτών την Άνοιξη, όσο και κατά το στάδιο της 

ανάπτυξης των νέων βλαστών της Ελάτης και κατά την φθινοπωρινή ανθοφορία του Erica 

arborea. 

Η δραστηριότητα αυτή είναι απόλυτα συµβατή µε τους σκοπούς ίδρυσης του δρυµού και 

πρέπει να συνεχιστεί µε την προϋπόθεση, όµως, οι κυψέλες να µην τοποθετούνται στους 

χώρους αναψυχής ή γενικά σε χώρους µε πολλούς επισκέπτες, ώστε να αποφεύγονται 

ατυχήµατα από τα τσιµπήµατα των µελισσών. 

4.7 

Προσδιορισµός των Στόχων ∆ιαχείρισης του δρυµού 

Από όσα διατυπώθηκαν στα προηγούµενα κεφάλαια, προκύπτει ότι η διατήρηση των 

αξιών και της φυσιογνωµίας του Ε.∆. Πάρνηθας και η επίτευξη των σκοπών κηρύξεως 

του 

ε ίναι δυνατή µόνο µε την ουσιαστική διαχείρισή του. 

Οι φυσικές και ανθρωπογενείς δραστηριότητες βρίσκονται σε αλληλεπίδραση και 

αλληλεξάρτηση, µε συνέπεια οι στόχοι διαχείρισης να επηρεάζουν και να επηρεάζονται από 

τα γενικότερα προβλήµατα και τις προοπτικές της ευρύτερης περιοχής του δρυµού. Κατά 

συνέπεια η διαχείριση του δρυµού δεν µπορεί να είναι ανεξάρτητη από τη διαχείριση και 

τις χρήσεις της ευρύτερης περιοχής. 

Τα όποια προγράµµατα αξιοποίησης ή επέµβασης στο δρυµό, που εκδηλώνονται από 

διάφορους φορείς και υπηρεσίες στα πλαίσια των αρµοδιοτήτων τους θα πρέπει να 

ενταχθούν σε ένα κοινό πλαίσιο, και να γίνονται σε συνεργασία µε τον κύριο φορέα 

διαχείρισης του δρυµού. 

Στα πλαίσια αυτά επιβάλλεται προσεκτικός σχεδιασµός όλων των δραστηριοτήτων και των 

ενεργειών που επηρεάζουν το δρυµό και στοχεύουν στην επιτυχία των σκοπών κήρυξής 

του. Μόνο έτσι δύναται 

να αντιµετωπιστούν τα πολύπλοκα βιολογικά, τεχνικά και 

κοινωνικοοικονοµικά προβλήµατα που σχετίζονται µε την ύπαρξη του δρυµού. 

Παίρνοντας υπόψη τις αξίες, τις ιδιαιτερότητες, τα δεδοµένα και τις δυνατότητες που 

δηµιουργεί η κήρυξη του Ε.∆. Πάρνηθας, προσδιορίστηκαν, κατά σειρά σπουδαιότητας, οι 

ακόλουθοι 7 στόχοι διαχείρισης του δρυµού. (Αµοργιανιώτης, 1997) 

50

Στόχος Ι: Βελτίωση των συνθηκών διοίκησης διαχείρισης και λειτουργικής οργάνωσης του 

δρυµού. 

Στόχος ΙΙ: Επέκταση των ορίων του πυρήνα του δρυµού και καθορισµός νέας περιφερειακής 

ζώνης, σύµφωνα µε τις προτάσεις του νέου διαχειριστικού σχεδίου. 

Στόχος ΙΙΙ: Αναγκαστική απαλλοτρίωση των δουλειών που ισχύουν σε επιµέρους εκτάσεις 

του δρυµ ού και δεν συµβιβάζονται µε τους σκοπούς ίδρυσης του δρόµου. 

Στόχος ΙV: Προστασία και διατήρηση των ιδιαίτερων αξιών του δρυµού από την άποψη 

του φυσικού περιβάλλοντος και της πολιτιστικής κληρονοµιάς µ ε παράλληλη 

προσπάθεια για επανόρθωση των οικολογικών και άλλων ζηµιών που έχουν 

προκαλέσει οι διάφορες ανθρώπινες δραστηριότητες στο δρυµό (εγκαταστάσεις, 

χώροι αναψυχής, κτλ.). 

Στόχος V: Οργάνωση του δρυµού για την εξυπηρέτηση των επισκεπτών, ανάδειξη των 

αξιών του, δηµιουργία ευκολιών περιβαλλοντικής εκπαίδευσης και ενηµέρωσης 

και έλεγχο της υφιστάµενης υπαίθριας αναψυχής, ώστε να µην δηµιουργείται 

ζηµιά στο φυσικό περιβάλλον. 

Στόχος VI: Συµβολή στη άνοδο και διατήρηση του βιοτικού και πολιτιστικού επιπέδου των 

κατοίκων των γύρω περιοχών µε την πληρέστερη αξιοποίηση των δυνατοτήτων 

του δρυµού, στην ανάπτυξη της τοπικής οικονοµίας, σε συµφωνία πάντα µε τη 

διατήρηση των αξιών και της φυσιογνωµίας 


Στόχος VII: Προστασία του δρυµού από τις πυρκαγιές και την αυθαίρετη δόµηση. 

Στόχος VIII: 

Αποµάκρυνση των υφιστάµενων εγκαταστάσεων στο δρυµό που αντιστρατεύονται 

τους σκοπούς κηρύξεώς του. 

5o 

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 

ΕΘΝΙΚΟΣ 

∆ΡΥΜΟΣ ΑΙΝΟΥ 

51


Στο νησί της Κεφαλλονιάς, στο Ιόνιο Πέλαγος βρίσκεται ο µικρότερος από τους 

Εθνικούς 

∆ρυµούς της Ελλάδας, ο Εθνικός ∆ρυµός Αίνου. Ιδρύθηκε το 1962 και βρίσκεται 

στο όρος Αίνος της Κεφαλλονιάς. Κύριος σκοπός του δρυµού είναι η διαφύλαξη της 

καθαρότητας του κατεξοχήν 

Ελληνικού ενδηµικού ελάτου (Abies cephalonica), που καλύπτει 

επιφάνεια 19.730 στρέµµατα, από υβριδισµούς που πολύ συχνά παρατηρούνται στην 

υπόλοιπη Ελλάδα µε το είδος Abies alba. Ακόµα, στόχος ήταν η προστασία των σηµαντικών 

οικολογικών και χλωριδικών ιδιαιτεροτήτων, η ύπαρξη 

ενός από τους ωραιότερους θαµνότοπους της Ελλάδας 

– τυπική µορφή Μακκίας βλάστησης (στο όρος Ρούδι) – 

και τα µοναδικά ενδηµικά φυτά του δρυµού. Η έκταση 

του πυρήνα του καταλαµβάνει 26.820 στρέµ., ενώ 

περιφερειακή ζώνη δεν υπάρχει προς το παρόν. Εκτός 

από τον κύριο πυρήνα, που περιλαµβάνει τις κορυφές 

και τα Ελατοδάση του Αίνου, υπάρχει κι ένας 

µικρότερος, στο γειτονικό Ρούδι. (Κύτρος, 1986) 


Εικόνα 5.1: «Η Κεφαλληνιακή ελάτη» 

Ο Εθνικός ∆ρυµός Αίνου ιδρύθηκε το 1962 µε το βουλευτικό διάταγµα 776/6-11-62 

(Φ.Ε.Κ., 

τόµος Α′, αριθµός 199). 


“Ιδρύεται Εθνικός ∆ρυµός εν τη περιοχή της νήσου 

Κεφαλληνίας, αποτελούµενος εκ του πυρήνος και της περί τον 

πυρήνα δασικής και χορτολιβαδικής εκτάσεως”. 

5.3 Όρια του δρυµού 

Ο πυρήνας του δρυµού αποτελείται από δύο τµήµατα, το τµήµα µε την ονοµασία 

« Αίνος» ή «Μεγάλο Βουνό», που αποτελεί και το χαµηλότερο βουνό της Κεφαλλονιάς, 

έκτασης 23.160 στρεµµάτων, και 

το τµήµα «Ρουδί», έκτασης 5.460 στρεµµάτων. 

Η οριογραµµή του πυρήνα του κάθε τµήµατος του δρυµού έχει ως εξής: 

- Το τµήµα «Αίνος» ή «Μεγάλο Βουνό», που περιλαµβάνει το ελατοδάσος. 

∆υτικά, ξεκινάει από τη θέση “Επάνω εζά” και ακολουθεί ΝΑ κατεύθυνση, διέρχεται 

από τις θέσεις “Μαζύ-Χορτιά” και “Βαρούνη-Αυλάκι”, στρέφεται προς Α διέρχεται 

δια των 

θέσεων “Χαλεπίδι”, “Παπα-Ρόγια” και “Απηδιά”, κατέρχεται προς Ν µέχρι 

της θέσης 

“Ελατιά” (νοτιότερη θέση του δάσους) από εκεί στρέφεται προς ΒΑ µέχρι τη θέση 

∆ενδράκι, από εκεί προς ΝΑ διέρχεται από τις θέσεις “Κοντοελάτι” και “Κουφόλογγος”, 

στρέφεται προς ΒΑ διερχόµενη Β∆ της Μονής Ζωοδόχου Πηγής, ανέρχεται προς ∆ µέχρι 

τη θέση “Μουρτζόλακκος”, οπότε στρέφεται προς ΒΑ µέχρι τη θέση “Λάκκος-Φτέρη” και 

από εκεί ακολουθεί προς Β το µονοπάτι από τον οικισµό Αργίνια προς τη θέση 

“Μουρτζιές”. Από τη θέση αυτή στρέφεται λίγο προς Α µέχρι τη θέση “Μελανίτσα” και 

από κει ακολουθεί σταθερή Β∆ κατεύθυνση διερχόµενη διαδοχικά από τις θέσεις “Πλάκα”, 

“Πετεινάρι”, “Μαύρη λαγκάδα”, “Κόντρος”, “Πλατειά ράχη”, “Στουρνάρι”, “Μελίσσι” και 

“Λεύκα”, οπότε στρέφεται προς Β∆ διερχόµενη από τις θέσεις “Τσάκη”, “Λάκκος” και 

“Κακοδήµου-Φτέρη” και καταλήγει στην θέση “Επάνω Έζα” (σηµείο αφετηρίας). 

-Το τµήµα «Ρούδι», που περιλαµβάνει τους θαµνότοπους του δρυµού. 

52

∆υτικά, ξεκινάει από τη θέση “Αλωνάκι” στρέφεται προς Ν∆ φθάνει στη θέση 

“Αγγλεγούρι”, από εκεί στρέφεται προς δυτικά και από τις θέσεις “Σύρτα”, “Ξυλόκαµπος”, 

“ Βαθειά Λάκκα” και “Πλακούλα” ακολουθεί τη νότια παρυφή του δάσους, στρέφεται προς 

Βόρεια στις θέσεις “Κούτσουπας”, “Κρεββάτια” και “Κατουνιά”, ακολουθεί 

την ανα-τολική 

παρυφή του δάσους, στρέφεται προς δυτικά, ακολουθεί τις θέσεις “Μάρκου Λαχτιά”, 

“Τραπεζάκι” και “Ξυλόσπιτο”, οπότε στρέφεται λίγο προς Ν∆ και καταλήγει στη θέση 

“Αλωνάκι” από την οποία ξεκίνησε. 

Η περιφερειακή ζώνη δεν είναι ουσιαστικά οριοθετηµένη και ταυτίζεται µε τα όρια των 

επαρχιών Σάµης και Κρανέας και υπάγεται στη διεύθυνση ∆ασών Κεφαλληνιάς. (Κύτρος, 

1986) 

5.4 Φυσικό περιβάλλον 

5.4.1 Φυσιογραφία 

(ανάγλυφο, κλίση, υψόµετρο) 

Η οροσειρά του Αίνου βρίσκεται 

στο κέντρο του νησιού και αποτελεί συνέχεια της 

οροσειράς 

της Πίνδου µε κατεύθυνση ΝΑ, ενώ αντίστοιχα Β∆ συνεχίζεται µε το όρος 

Ρούδι. Η υψηλότερη κορυφή του όρους Αίνος έχει ύψος 1.628 

µ., ενώ του Γουδιού 1.125 µ. 

Οι οροσειρές παρουσιάζουν πολύπτυχο ανάγλυφο και λόγω της µεγάλης έκτασης που 

περιλαµβάνουν, οι εκθέσεις των επιφανειών έχουν όλους τους προσανατολισµούς. 

5.4.2 Γεωλογία 

Γεωλογικά η οροσειρά του Αίνου (Μεγάλο Βουνό και Ρούδι) ανήκει στην ορεινή 

ζώνη 

των 

Παξών. Οι στρωµατογραφικοί ορίζοντες της ζώνης των Παξών αποτελούνται από 

κρητιδικούς ασβεστόλιθους, 

πάνω στους οποίους αναπτύσσονται νεογενή ιζήµατα (µάργες, 

ψαµµίτες). 

Παρά την ξηρότητα της ασβεστολιθικής του δοµής, το πέλαγος δηµιουργεί υγρή οµίχλη 

στις κορυφές του βουνού, οπότε αναπτύσσονται οι ιδιαίτερες συνθήκες για µια σπάνια 

βλαστητική µοναδικότητα. 

5.4.3 Εδαφικές συνθήκες 

Οι παράγοντες που επηρεάζουν 

τα χαρακτηριστικά του εδάφους κάθε περιοχής είναι η 

πετρογραφία 

και η επίδραση του ανθρώπου. 

Η πετρογραφία καθορίζει σε 

µεγάλο βαθµό βασικές φυσικές και χηµικές ιδιότητες του 

εδάφους, 

όπως η υφή, η οξύτητα (PH), κλπ. Ενώ, η επίδραση του ανθρώπου µε τις πυρκαγιές, 

την υπερβόσκηση, τις εκχερσώσεις που οδηγούν στη διάβρωση, καθορίζει σε µεγάλο βαθµό 

το βάθος του εδάφους. 

Στις Ν-Ν∆ πλαγιές του τµήµατος του δρυµού «Μεγάλο Βουνό» το έδαφος είναι 

υποβαθµισµένο µε εµφανίσεις χειµάρρων και µε έντονα τα φαινόµενα της διάβρωσης. Η 

φύση του επιφανειακού πετρώµατος, οι απότοµες κλίσεις, η δυσµενής έκθεση, το 

υπερθαλάσσιο ύψος των πλαγιών, η ποσότητα και η ραγδαιότητα των βροχών που πέφτουν, 

µαζί µε τις χιονολισθήσεις, αποτελούν τους πλέον ευνοϊκούς παράγοντες διάβρωσης. 

Στις Β-ΒΑ πλαγιές η κατάσταση από την άποψη διάβρωσης είναι τελείως διαφορετική. 

Οι παραπάνω παράγοντες είναι λιγότερο ευνοϊκοί στη διάβρωση. Επιπλέον, η βλάστηση και, 

κυρίως, το δάσος διατηρείται σε ολόκληρη την έκταση κατά το µεγαλύτερο µέρος σε καλή 

κατάσταση. 

53

Στο όρος Ρούδι (χαµηλότερο και οµαλότερο από το Μεγάλο Βουνό) το έδαφος 

προστατεύεται καλύτερα από τη βλάστηση των αειφύλλων πλατυφύλλων και της ελάτης, η 

οποία λόγω και της ευµενούς έκθεσης (Β, ΒΑ, Β∆) αναγεννάται και αναπτύσσεται ταχύτερα. 

Γενικά, το έδαφος και στα δυο τµήµατα του δρυµού, όπου υπάρχει και δεν έχει 

παρασυρθεί από τα βρόχινα νερά, µπορεί να χαρακτηρισθεί σαν αργιλλοαµµοχαλικώδες, µε 

πολλούς λίθους µέσα σ’ αυτό, οι οποίοι πολλές φορές κατά θέσεις σχηµατίζουν ολόκληρο 

στρώµα επάνω στην επιφάνεια (λιθώνες). 

5.4.4 

Κλιµατικές συνθήκες 

Το κλίµα που επικρατεί στο νησί 

είναι γενικά Μεσογειακό, χαρακτηριζόµενο από θερµά 

καλοκαίρια 

και βροχερούς, ήπιους χειµώνες. Εξαιτίας των Ν και Ν∆ θερµών, γεµάτων 

υδρατµούς ανέµων που πνέουν το χειµώνα, έχουµε πολλές βροχοπτώσεις, που δίνουν τη 

µορφή ήπιας, ψυχρής εποχής. Το καλοκαίρι πνέουν ασθενείς, βόρειοι και ξηροί άνεµοι µε 

αποτέλεσµα να έχουµε ξηρή και θερµή περίοδο. 

5.4.5 

Χλωρίδα 

Η βλάστηση του Ε.∆ Αίνου, από χλωριδική άποψη, χαρακτηρίζει τον ένα από τους δύο 

ορεινούς 

βιότοπους στους οποίους έχει διαιρεθεί η χώρα µας. Ειδικότερα, ο ορεινός αυτός 

βιότοπος περιλαµβάνει τη Νότιο Ελλάδα και χαρακτηρίζεται ποιοτικά σαν ξηρός ή 

Μεσογειακός και χλωριδικά από την παρουσία τυπικών µορφών της Κεφαλληνιακής ελάτης 

και από την απουσία της οξιάς. 

Το είδος αυτό της ελάτης (Abies cephalonica) πήρε το όνοµά 

του από 

την Κεφαλλονιά, γιατί θεωρήθηκε ότι στο νησί αυτό 

βρίσκεται ο καθαρότερος γονότυπός του. Στις υπόλοιπες περιοχές 

της Ελλάδας το είδος αυτό υβριδίζει µε το ξαδέρφι του Abies 

alba και δίνουν ένα ενδιάµεσο τύπο. Επίσης, εξαιτίας αυτών των 

Ελάτων, οι Φράγκοι είχαν ονοµάσει το βουνό “Monte Nero” 

(Μαύρο βουνό). 

Επίσης, ο ορεινός αυτός βιότοπος διαδέχεται υψοµετρικά στην 

ίδια κλιµατική διαβάθµιση, τους βιότοπους των φυλλοβόλων 

δρυών. Λόγω, όµως, της ασυνεχούς εξάπλωσης των δρυών αυτών, 

η ελάτη εµφανίζεται τις περισσότερες φορές να διαδέχεται τις 

διαπλάσεις των αειφύλλων πλατυφύλλων (όπως, το δάσος του 

Αίνου). 

Εικόνα 5.2: «Ελατοδάσος». 

Στον κύριο ορεινό ό γκο του δρυµού κυριαρχεί το δάσος από έλατα που περικλείει 

µεγάλα και µικρά διάκενα 

από φρύγανα και ποώδη φυτά. Μέσα στο ελατοδάσος 

εµφανίζονται διάσπαρτα πλατύφυλλα είδη µε θαµνώδη µορφή και θάµνοι, όπως, Pirus 

amygdaliformis, Crataegus spp., κ.ά. Οι υπέροχοι θαµνώνες (έκτασης 4.500 στρέµ.) 

αναπτύσσονται, κατά κύριο λόγο, στο βουνό Ρούδι, που αποτελεί ξεχωριστό κοµµάτι του 

δρυµού στα Β∆ του κύριου όγκου του Αίνου. 

Στις ψηλότερες πετρώδεις υπαλπικές περιοχές κυριαρχούν τα αγκαθωτά φρύγανα 

Astragalus cephalonicus και A.angustifolius, ενώ 

στις πιο χουµώδεις θέσεις τα Leontodon 

graecum, είδη Centaurea, Crepis rubra, είδη silene, κ.ά. Όµως, την σπανιότητα της χλωρίδας 

του δρυµού χαρακτηρίζουν τα ενδηµικά είδη Viola cephalonica, Campanula garganica ssp. 

cephalonica, Scutellaria rubicula ssp. cephalonica, Eryssimum cephalonicum, Aubrieta deltoidea, 

κτλ. 

Στις χαµηλότερες περιοχές του ελατοδάσους και µέσα στα διάκενα που υπάρχουν 

διάσπαρτοι 

θάµνοι και µικρά δέντρα (πουρνάρια, κράταιρι, γκόρτσιες), καθώς και φρύγανα 

54

(θυµάρια, κουνούκλες, ηλιάνθεµα, κτλ.) µε κυρίαρχη µορφή στο τοπίο την πολυετή γαλατσίδα 

Euphorbia biglandulosa. Σηµαντική είναι και η εξάπλωση του φρύγανου Phlomis fruticosa. 

Στο Ρούδι υπάρχουν καλοαναπτυγµένοι θαµνώνες από είδη Κουµαριάς, Πουρνάρι, Αριά, 

φυλλίκι, χρυσόξυλο, σχοίνο, κ.ά. Είδη µπλέκονται µε αναρριχώµενα πολυετή φυτά, όπως, 

διάφορα αιγοκλήµατα, κισσός, σµίλακας, κ.ά. 

Αξίζει, τέλος, να αναφέρουµε ότι η Κεφαλληνιακή ελάτη αποτελεί το κυρίαρχο 

δασοπονικό είδος και ότι κατά τους βοτανολόγους, 

αν και συγγενεύει µε τη λευκή ελάτη, 

διαφέρει σε πολλά χαρακτηριστικά, ούτως ώστε να θεωρείται, όχι ποικιλία αυτής, αλλά 

ξεχωριστό είδος. 

Τα βασικά λοιπόν δασοπονικά είδη που συναντάµε στο δρυµό είναι τα εξής: 

- Abies cephalonica 

(Κεφαλληνιακή ελάτη) 

- Quercus coccifera (πρίνος-πουρνάρι) 

- Quercus ilex (αριά) 

- Arbutus andrachne (αγριοκουµαριά) 

- Cercis siliquastrum (κουτσουπιά) 

- Ceratonia siliqua (χαρουπιά) 

- Erica arborea (ρείκια) 

- Phlomis fruticosa (σφάκα) 

- Ostrya vulgaris (όστρια) 

- Phillyrea media (φυλλίκι) 

- Pistacia lentiscus (σχίνος) 

- Rubus fruticosis (βάτος) 

- Pteris aquilina (φτέρη) 

- Hedera helix (κισσός ο κοινός) 

- Viscum album (ιξός) 

- Urtica urens (τσουκνίδα) 

- Malva sylvestris (µολόχα) 

- Medicago sp. (µηδική) 

- Αgrostidae (αγρωστώδη) 

- Papillinaceae (ψυχανθή) 

- Juniperus sp. (κέδρος) 

- Platanus album (πλάτανος) 

5.4.6 

Πανίδα 

Η πανίδα του 

δρυµού δεν έχει µελετηθεί σε βάθος. Τα πιο µεγάλα ζώα είναι οι 

αλεπούδες, 

τα κουνάβια, τα διάφορα τρωκτικά και άλλα ποικιλόθερµα (σαύρες, χελώνες), 

έντοµα, αράχνες, κα. Ας δούµε, όµως, την κάθε κατηγορία αναλυτικά. 

α. Έντοµα 

∆εν έχουµε πολλές πληροφορίες σχετικά µε τα έντοµα του δρυµού. Ωστόσο, µερικά από 

αυτά που έχουν 

παρατηρηθεί είναι τα εξής: Asida cephalonica, Arguresthia fundella, Forficula 

auricularia, Colpotus pectoralis, Scymnus frontalis, κ.ά. 

Επίσης, συναντάµε διάφορα είδη αραχνών, όπως Dysdera crocota, Aranea angulata και 

Hogna vultuosa, καθώς και ο σκορπιός Euscorpius carpathicus. 

β . Αµφίβια 

55

Έχει διαπιστωθεί η ύπαρξη του µεγάλου φρύνου Bufo bufo που οι ντόπιοι το ονοµάζουν 

µπουσάκα ή ξεροµπουσάκα. Ωστόσο, δεν έχει βρεθεί κανένα άλλο είδος αµφιβίων γιατί 

απαιτούν, πολύ έντονες συνθήκες υγρασίας και πυκνής βλάστησης, απ’ ότι η ξεροµπουσάκα. 

γ . Ερπετά 

Τα είδη ερπετών 

που παρατηρήθηκαν µέσα στα όρια του δρυµού είναι: 

- Testudo graeca 

- Algyroides moreoticus 

Και τα δύο παραπάνω είδη 

εµφανίζονται στη Μακκία του Ρουδίου και στα χαµηλά µέρη 

της ΝΑ πλευράς του Αίνου (Μεγάλο Βουνό). 

- Podarcis sp. (erhardii) 

- Podarcis taurica 

- Vipera ammodytes 

(οχιά). Το είδος αυτό εµφανίζεται κάτω από τα όρια του 

ελατοδάσους. 

Ο βιότοπος του ελατοδάσους, εξαιτίας των ειδικών κλιµατικών συνθηκών που 

επικρατούν και της δοµής της βλάστησης, δεν είναι κατάλληλος για τη στήριξη µιας 

πλούσιας ερπετοπανίδας. Αντίθετα, στη Μακκία του Ρουδίου και τα διάφορα θαµνοτόπια που 

υπάρχουν διάσπαρτα σε διάφορα µέρη του δρυµού, υπάρχουν περισσότερα είδη ερπετών. 

Έτσι, εκτός από την οχιά, απαντώνται τα εξής είδη: 

- Malpolion monspessulanus (σαΐτα) 

- Coluber jugularis (δενδρογαλιά) 

- Tellescopus fallax (φίδι της Παναγίας) 

Από την άποψη της προστασίας, κανένα από τα παραπάνω ερπετά δεν θεωρείται 

απειλούµενο, εκτός από τη χελώνα Testudo graeca. 

δ . Πουλιά 

Ορισµένα από τα πουλιά που παρατηρήθηκαν στο δρυµό είναι τα εξής: 

- Circaetus gallicus (φιδαετός) 

- Buteo buteo (ποντικοβαρβακίνα) 

- Neophron percnopterus (ασπροπάρης) 

- Gyps fulvus (όρνιο) 

- Alectoris graeca (πετροπέρδικα) 

- Athene noctua (κουκουβάγια) 

- Erithacus rubecula (κοκκινολαίµης) 

- Turdus merula (κότσυφας) 

- Parua ater (ελατοπαπαδίτσα) 

- Parus caeruleus (γαλαζοπαπαδίτσα) 

- Dryopus martius (µαυροτσικλιτάρα) 

- Carduelis carduelis (καρδερίνα) 

Η ορνιθοπανίδα του δρυµού δεν είναι πολύ πλούσια. Συνήθως, το πόσο πλούσια είναι η 

ορνιθοπανίδα ενός τόπου (σε ποικιλία ειδών και σε µεγέθη πληθυσµών), εξαρτάται από το 

πόσο ποικίλη σε δοµή είναι η βλάστηση. Τα µεγαλύτερο µέρος του δρυµού καλύπτεται µε 

ελατοδάση που έχουν απλή και µονότονη µορφή και δοµή, χωρίς καθόλου σχεδόν 

υποβλάστηση. Επίσης, η έλλειψη νερού και επαρκούς τροφής περιορίζουν αποφασιστικά την 

ορνιθοπανίδα. 

Τέλος, από τα είδη που αναφέρθηκαν τα πιο σπάνια είναι τα αρπακτικά φιδαετός, όρνιο 

και λιγότερο η ποντικοβαρβακίνα. 

ε . Θηλαστικά 

56

Τα είδη θηλαστικών που διαπιστώθηκε η παρουσία τους στο δρυµό είναι τα παρακάτω. 

• Εντοµοφάγα 

-Erinaceus concolor 

(Σκαντζόχοιρος). Απαντάται στα καλυµµένα µε Μακκία χαµηλότερα 

σηµεία του δρυµού. 

-Talpa sp. (τυφλοπόντικας). 

Υπάρχει στο όρος Ρούδι σε υψόµετρο 1.000 µ. 

• Τρωκτικά 

- Lepus europaeus (λαγός). Υπάρχει σε όλη την έκταση του δρυµού. 

- Glis glis (πριναρονυφίτσα). Και αυτό υπάρχει σε όλη την έκταση του 

δρυµού. 

- Apodemus mystacimus (βραχοποντικός) 

• Σαρκοφάγα 

- Martes foina 

(κουνάβι). Απαντάται σε όλο το δρυµό και σε µεγάλο αριθµό. 

- Mustela nivalis (νυφίτσα) 

- Meles meles (ασβός) 

- Vulpes vulpes (αλεπού). 

Υπάρχει σε όλη την περιοχή του δρυµού. 

- Felis silvestris (αγριόγατος) 

- Canis aureus (τσακάλι) 

Λέγεται πως στα απόκρηµνα 

µέρη του ΝΑ άκρου του Αίνου υπάρχουν και αγριοκάτσικα. 

Πρόκειται όµως για εξαγριωµένες γίδες και όχι για πραγµατικά άγριο είδος. Εντύπωση 

προκαλεί, ακόµη, ένα κοπάδι 20 –30 αλόγων (Equus cabalus) που ανήκουν σε µια ντόπια 

φυλή και βόσκουν ελεύθερα σε ηµιάγρια κατάσταση, στις ανατολικές πλαγιές του Αίνου. 

Η πανίδα των θηλαστικών του δρυµού δεν παρουσιάζει τίποτα το ιδιαίτερα εντυπωσιακό. 

Το γεγονός, όµως, ότι περιλαµβάνει όλες τις τροφικές κατηγορίες ειδών σηµαίνει ότι, παρά 

το γεγονός ότι πρόκειται για απλή και σχετικά οµοιογενή περιοχή, η επέµβαση του 

ανθρώπου δεν είναι ακόµη τόσο µεγάλη ώστε να έχει γίνει καταστροφική. 

5.5 


5 .5.1 Οικονοµικές δραστηριότητες 

Α. 

Γεωργία 

Η πρωτογενής 

παραγωγή αποτελεί, για τον νόµο Κεφαλλονιάς, έναν από τους βασικούς 

οικονοµικούς κλάδους µε πρωτεύουσα θέση στη Γεωργία. Η γεωργική γη που προσφέρεται 

για καλλιέργεια καταλαµβάνει περίπου το 20% της συνολικής έκτασης του νοµού. Έτσι, 

στην περιοχή γύρω από το δρυµό συναντάµε αροτριαίες καλλιέργειες, δενδρώδεις 

καλλιέργειες (εσπεριδοειδή, ελιές), αµπέλια, λαχανικά, όσπρια, φυτώρια και κοφτολίβαδα 

(λειµώνες θεριστού χόρτου). 

Σήµερα, εξαιτίας της εγκατάλειψης 

των εκτάσεων, λόγω µικρής στρεµµατικής απόδοσης 

και της µείωσης του αγροτικού πληθυσµού, η καλλιεργήσιµη γη έχει µειωθεί σηµαντικά. 

Β. 

Κτηνοτροφία 

Όσον αφορά την 

κτηνοτροφία, αυτή, αν και έχει περιοριστεί σήµερα, επηρεάζει 

σηµαντικά τη βλάστηση του δρυµού λόγω υπερβόσκησης. Γι’ αυτό θα πρέπει να ληφθούν τα 

αναγκαία µέτρα για τον περιορισµό της βοσκής, όπως είναι η περίφραξη των ορίων του 

πυρήνα και η αυστηρή επιτήρηση της περιοχής. 

57

Σήµερα, εντός του ελατοδάσους του δρυµού παρατηρούνται διαφόρου µεγέθους διάκενα, 

τα οποία είναι αποτέλεσµα πυρκαγιών κατά το παρελθόν. Στις δυσµενείς δε εκθέσεις (Ν- 

Ν∆), στις οποίες κατά το παρελθόν πέρασαν πυρκαγιές, δεν στάθηκε δυνατό ν’ αναδασωθούν 

φυσικώς, γιατί στη συνέχεια επακολούθησε η βοσκή, την οποία διαδέχθηκαν η διάβρωση 

και η απόπλυση του εδάφους. 

Γ. Βοσκή 

Η ∆ασική Υπηρεσία συνειδητοποίησε από πολύ νωρίς τον κίνδυνο του δρυµού από τη 

βοσκή, γι’ αυτό προέβηκε αµέσως στην οριοθέτηση αυτού και κατασκεύασε περίφραξη µε 

τέσσερις σειρές αγκαθωτού σύρµατος πάνω σε σιδηροπασσάλους. Παράλληλα µε την 

κατασκευή της περίφραξης, εκδίδονταν κατά καιρούς και απαγορευτικές διατάξεις περί 

βοσκής από τη ∆ιεύθυνση ∆ασών Κεφαλλονιάς. 

Παρά τα µέτρα, όµως, αυτά ο κίνδυνος της βοσκής εξακολουθούσε να παραµένει 

σοβαρός, λόγω της µεγάλης εκµετάλλευσης των βοσκοτόπων γύρω απ’ το δρυµό από την 

ποιµενική και ηµινοµαδική κτηνοτροφία που παραβίαζαν την περίφραξη, έµπαιναν στο 

δρυµό και προκαλούσαν µεγάλες καταστροφές στην ποώδη βλάστηση και την αναγέννηση 

της ελάτης. 

Ωστόσο, σήµερα ο κίνδυνος από τη βοσκή έχει περιορισθεί σηµαντικά, αφ’ ενός µεν, 

λόγω της αυστηρότερης επιτήρησης-φύλαξης στο δρυµό και αφ’ ετέρου, λόγω της µείωσης 

του ζωικού κεφαλαίου. Η µείωση του ζωικού κεφαλαίου οφείλεται στην έλλειψη αγροτικών 

χεριών (λόγω εγκατάλειψης των χωριών γύρω από το δρυµό), στον ανταγωνισµό των 

κτηνοτροφικών προϊόντων µε αυτά της ενσταβλισµένης παραγωγής και τέλος στο χαµηλό 

εισόδηµα από την ποιµενική κτηνοτροφία. 

Πάντως, η µακρόχρονη υπερβόσκηση του δρυµού είχε σαν συνέπεια το έδαφος σε 

πολλές περιοχές να έχει φτάσει σε κατάσταση οριακής υποβάθµισης, µε παράλληλη µείωση 

της χλωρίδας και της βλάστησης. 

∆. Θήρα 

Η αλόγιστη θήρα κατά το παρελθόν είχε σαν αποτέλεσµα την σηµαντική µείωση του 

θηραµατικού πλούτου του Αίνου. Στη συνέχεια, όµως, µε την κήρυξή του σαν Εθνικό ∆ρυµό 

(1962), απαγορεύτηκε το κυνήγι µέσα σ’ αυτόν. 

Λόγω της ευάλωτης φύλαξης του δρυµού (έλλειψη προσωπικού, µέσων, κλπ.) για αρκετά 

χρόνια, την αλόγιστη θήρα διαδέχθηκε η λαθροθηρία. 

Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια παρατηρείται µια δραστηριοποίηση των οργάνων φύλαξης, 

µαζί µε τους δύο φύλακες των εγκαταστάσεων του δρυµού, µε σκοπό τον περιορισµό της 

λαθροθηρίας και στόχο την πλήρη προστασία των θηραµατικών ζώων και πτηνών του 

δρυµού. 

Ε. ∆ασοκοµία 

Τα κύριο δασοπονικό είδος του δρυµού είναι, όπως έχει αναφερθεί, η Κεφαλληνιακή 

Ελάτη, η οποία: 

α. Έχει δασοβοτανική ιστορική αξία, αφού για πρώτη φορά ανεκαλύφθει το είδος αυτό της 

ελάτης στο όρος «Μεγάλο Βουνό». 

β. Έχει γενετική αξία, αφού θεωρείται το πλέον αµιγές είδος ελάτης το οποίο δεν έχει 

υποστεί υβριδισµούς από άλλα είδη ελάτης, όπως συµβαίνει στην υπόλοιπη Ελλάδα. 

γ. Έχει οικονοµική αξία, αφού παρουσιάζει τη µοναδική ικανότητα, ν’ αναπτύσσεται σε 

άγονες ορεινές ασβεστολιθικές εκτάσεις µε ξηρό καλοκαίρι και να µπορεί να δηµιουργήσει 

58

εκµεταλλεύσιµα δάση. Τούτο αποτελεί και το παγκόσµιο ενδιαφέρον για την προµήθεια 

σπόρων από το είδος αυτό. 

Το είδος αυτό της ελάτης σχηµατίζει στο όρος Μεγάλο Βουνό αµιγή φυτοκοινωνική 

ένωση, ενώ στο όρος Ρούδι µικτό δάσος του οποίου τον ανώροφο αποτελεί η Κεφαλληνιακή 

ελάτη και τον υποόροφο αποτελούν διάφορα αείφυλλα πλατύφυλλα τα οποία καλύπτουν το 

µεγαλύτερο τµήµα του όρους αυτού. 

Το φυσικό λοιπόν δάσος της ελάτης καθώς και αυτό των αειφύλλων πλατυφύλλων του 

δρυµού είναι ακανονίστου µορφής. Η έλλειψη κανονικότητας είναι αποτέλεσµα του τρόπου 

προέλευσης, που οφείλεται στη φυσική αναγέννηση ύστερα από πυρκαγιές και στην παρουσία 

όλων σχεδόν των δυσµενών για το δάσος ανθρωπογενών επιδράσεων. 

Σε ορισµένα σηµεία του δρυµού παρατηρείται έντονη αναγέννηση της ελάτης, ενώ σε 

άλλα είναι εκτεθειµένα σε κινδύνους από το ανόργανο περιβάλλον (χιόνι, παγετοί, άνεµοι, 

ξηρασία, κ.ά.) και παρουσιάζουν διάκενα. Παρ’ όλα αυτά (οι κίνδυνοι αυτοί δεν είναι και 

τόσο ανησυχητικοί) δεν επιβάλλεται κανένας δασοκοµικός χειρισµός, αλλά αφήνεται η φύση 

ελεύθερη ν’ ακολουθήσει την εξελικτική της πορεία. 

Το µόνο που θα πρέπει να εφαρµόζεται στην περιοχή του δρυµού είναι η εκµετάλλευση 

όλων των δασογενών περιβαλλόντων (διάκενα, κράσπεδα) τα οποία µπορούν να 

προετοιµάζονται τεχνητά, ώστε να επιτευχθεί η επέκταση, όταν διαπιστωθεί αδυναµία της 

φυσικής αναγέννησης, και σ’ αυτές τις περιοχές. 

Στ. Αναψυχική χρήση του δρυµού 

Ο µεγαλύτερος αριθµός των επισκεπτών του δρυµού διακινείται κατά τη θερινή περίοδο 

και, κυρίως, κατά τους µήνες Ιούνιο - Ιούλιο-Αύγουστο. Τούτο οφείλεται στο γεγονός ότι 

τους άλλους µήνες δεν προσφέρεται για αναψυχή, επειδή αφ’ ενός µεν, οι καιρικές συνθήκες 

είναι ακατάλληλες και αφ’ ετέρου, δεν υπάρχουν άλλες χειµερινές δραστηριότητες. 

Τα είδη αναψυχής που µπορεί να προσφέρει ο δρυµός είναι: 

- Η αισθητική απόλαυση. Η απόλαυση ωραίας θέας συνθετικών µορφών του δασικού 

τοπίου αποτελεί, το κύριο λόγο κίνησης του περιηγητή µέσα στο δρυµό. 

- Περίπατος, πεζοπορία και περιήγηση. Εδώ δίνεται η ευκαιρία στον επισκέπτη να 

γνωρίσει τις οµορφιές και τα χαρακτηριστικά του δρυµού. 

- Το υπαίθριο γεύµα. Είναι φανερό ότι η συχνή αυτή επίσκεψη και παραµονή του 

ανθρώπου στο δάσος, συνοδεύεται µε µια κάποια απαίτηση να βρει εκεί κατάλληλα 

διαµορφωµένους και εξοπλισµένους χώρους που να του δίνουν τη δυνατότητα να 

παίρνει το φαγητό του σε ευχάριστο περιβάλλον µε σχετική άνεση και ασφάλεια. 

- Η αναρρίχηση. Είναι δυνατό ν’ αναπτυχθεί λόγω της ιδιοµορφίας των κλίσεων των 

πλαγιών του Αίνου. 

Τα άλλα είδη αναψυχής, όπως κυνήγι, χιονοδροµία, κατασκήνωση, κλπ., δεν είναι δυνατό 

να αναπτυχθούν στο δρυµό. 

Ζ. Πυρκαγιές 

Το σηµαντικότερο πρόβληµα που αντιµετώπιζε και αντιµετωπίζει το περιβάλλον του 

δρυµού είναι οι πυρκαγιές. Η ελάτη, ως γνωστό, δεν είναι πολύ ανθεκτική στις πυρκαγιές, 

λόγω του ξηρού και εύφλεκτου φυλλώµατος και της ρητίνης την οποία περιέχει. Μάλιστα ο 

κίνδυνος της πυρκαγιάς είναι µεγαλύτερος στην ελάτη του Αίνου, γιατί αφ’ ενός µεν είναι 

εκτεθειµένη στους ευνοϊκούς ανέµους και στο ξηρό κλίµα των ασβεστόλιθων πάνω στους 

οποίους αναπτύσσεται, και αφ’ ετέρου, στην πρόωρη ύπαρξη των ξηρών χόρτων κατά το 

θέρος, λόγω της διήθησης του νερού (των ατµοσφαιρικών κατακρηµνισµάτων) στα βαθύτερα 

στρώµατα. 

59

5.6 Ζώνες ανάπτυξης του Εθνικού ∆ρυµού 

Η µελετούµενη περιοχή χωρίστηκε στις παρά κάτω τέσσερις ζώνες ανάπτυξης: 

Ζώνη ανάπτυξης Ι 

Η ζώνη αυτή περιλαµβάνει τον πυρήνα του Εθνικού ∆ρυµού, όπως αυτός ορίστηκε, δια 

του αριθµού 776/1962 βουλευτικού διατάγµατος. Εδώ, κυρίαρχος σκοπός θα είναι η πλήρης 

προστασία της χλωρίδας και πανίδας. 

Ζώνη ανάπτυξης ΙΙ 

Η ζώνη αυτή θα περιλαµβάνει γεωργική, δασική και χορτολιβαδική έκταση, γύρω από τα 

όρια του πυρήνα του δρυµού και θα τυγχάνει της αυστηρής προστασίας (µέχρι τη θέσπιση 

συγκεκριµένης περιφερειακής ζώνης). Σε αυτή τη λωρίδα, της οποίας το πλάτος θα είναι 

περίπου 200 µ., το δηµόσιο χωρίς να απαλλοτριώσει την έκταση, θα έχει το δικαίωµα να 

εµποδίζει κατασκευές ή δραστηριότητες ιδιωτών, που θα είναι δυνατόν να µειώσουν το 

τοπίο ή την ασφάλεια του δρυµού. 

Ζώνη ανάπτυξης ΙΙΙ 

Η ζώνη αυτή περιλαµβάνει τις περιοχές των 17 κοινοτήτων που βρίσκονται γύρω από το 

δρυµό. Το κριτήριο της διάκρισης της ζώνης αυτής υπήρξε η επίδραση επί του πυρήνος του 

δρυµού, από τον τοπικό πληθυσµό δια της κτηνοτροφίας, των καυσοξυλεύσεων, 

λαθροϋλοτοµιών, πυρκαγιών, κ.ά. 

Ζώνη ανάπτυξης ΙV 

Η ζώνη αυτή περιλαµβάνει την ευρύτερη, της παραπάνω ζώνης, περιοχή. Εδώ τα ιστορικά 

και φυσικά µνηµεία θα πρέπει να τονιστούν και να συνδυαστούν µε την ύπαρξη του 

δρυµού. 

5.7 Προτεινόµενες επεµβάσεις και προτάσεις για τη διαχείριση 

του Ε.∆ 

1. Κατάλληλος δασοκοµικός χειρισµός προκειµένου η φύση να αφεθεί ελεύθερη να 

ακολουθήσει την εξελικτική της πορεία. 

2. Ίδρυση ∆ασαρχείου του δρυµού που θα επιλαµβάνεται όλων των θεµάτων και 

αντικειµένων του δρυµού. 

3. Επέκταση των ορίων του πυρήνα του όρους «Ρουδίου» και καθορισµός συγκεκριµένης 

περιφερειακής ζώνης του δρυµού. 

4. Κατασκευή µόνιµης περίφραξης για την αποτελεσµατική προστασία της χλωρίδας και 

πανίδας του δρυµού. 

5. Σωστή από αισθητικής και λειτουργικής πλευράς σήµανση του δρυµού. 

6. Αποµάκρυνση κατακείµενης ξυλείας ύστερα από την έντονη ανθρώπινη επέµβαση, διότι 

θέτουν σε κίνδυνο την οικολογική ισορροπία του δρυµού, λόγω της σήψης τους 

(ανάπτυξη µυκήτων). 

7. Σύνταξη ολοκληρωµένου προγράµµατος ανάπτυξης του δρυµού µε στόχο την αντιπυρική 

προστασία. 

8. Ίδρυση Μουσείου Φυσικής Ιστορίας για την καλύτερη και πληρέστερη περιβαλλοντική 

εκπαίδευση των επισκεπτών. Εκεί θα ενηµερώνονται σχετικά µε την οικολογία, 

γεωµορφολογία, ιστορία, πανίδα και χλωρίδα του δρυµού χρησιµοποιώντας, εκτός των 

άλλων, και εκθέµατα, προβολές ταινιών, διαφανειών, κ.ά. 

60

9. Ίδρυση φυτωρίου µέσα στην περιοχή του δρυµού για την κάλυψη των αναγκών του 

δρυµού σε φυτευτικό υλικό αλλά και διάθεση σε τρίτους. Τα δενδρύλλια που θα 

παράγονται στο φυτώριο, θα προέρχονται από σπόρους της Κεφαλληνιακής ελάτης του 

δρυµού και θα αναπτύσσονται κατά τον ίδιο τρόπο, όπως στο περιβάλλον. Με τη 

λειτουργία του εν λόγω φυτωρίου, οι επισκέπτες θα έχουν την ευκαιρία να 

παρακολουθήσουν µια ακόµη δραστηριότητα της ∆ασικής Υπηρεσίας. 

10. Αξιοποίηση του δρυµού για αναψυχική χρήση. 

11. Επάνδρωση της αρµόδιας ∆ασικής Υπηρεσίας για τη διαχείριση του δρυµού. 

12. Τέλος, αναθεώρηση της µελέτης κάθε 5-10 χρόνια για την προσαρµογή της στις 

µεταβαλλόµενες συνθήκες και για την αξιοποίηση της εµπειρίας που θα έχει στο 

µεταξύ αποκτηθεί. 

(Κύτρος, 1986) 

61


ΕΘΝΙΚΟΣ ∆ΡΥΜΟΣ ΛΕΥΚΩΝ ΟΡΕΩΝ 

''ΤΟ ΦΑΡΑΓΓΙ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΙΑΣ '' 


Ο Εθνικός ∆ρυµός των Λευκών Ορέων της Κρήτης, γνωστός σαν «Φαράγγι της 

Σαµαριάς», ιδρύθηκε το 1962 µε σκοπό την προστασία και διαχείριση της επιστηµονικής, 

αισθητικής, τουριστικής και πολιτιστικής αξίας της περιοχής. 

Για τους λόγους αυτούς, το 1979, τιµήθηκε από το Συµβούλιο της Ευρώπης µε το 

Ευρωπαϊκό δίπλωµα Ά κατηγορίας. Η τεράστια οικολογική σηµασία του δρυµού 

αναγνωρίστηκε και από την UNESCO ανακηρύσσοντας την περιοχή σαν ‘‘Απόθεµα της 

βιόσφαιρας’’ το 1981, ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΟΚ) την περιέλαβε 

στον κατάλογο των ‘‘Σηµαντικών για την Ορνιθοπανίδα περιοχών’’, 

καθώς και στον κατάλογο του προγράµµατος ‘‘CORINE’’, δηλαδή των 

πιο σηµαντικών βιοτόπων στην Κοινότητα για τη χλωρίδα και την 

πανίδα. 

Η περιοχή της Σαµαριάς βρίσκεται στις νότιες πλαγιές των Λευκών 

Ορέων και διοικητικά ανήκει στην επαρχία Χανίων, στην πιο ορεινή 

και δύσβατη επαρχία της Κρήτης. 

Ολόκληρη η περιοχή αποτελεί τη λεκάνη απορροής του µεγάλου 

φαραγγιού, στο µέσο του οποίου βρίσκεται και το οµώνυµο χωριό Σαµαριά. 

Οσία Μαρία > Σία Μαρία > Σιά µαρία > Σαµαριά 

Εικόνα 6.1: «Το φαράγγι 

της Σαµαριάς» 

Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της περιοχής της Σαµαριάς είναι τα εξής: 

-οι µεγάλες βραχώδεις εξάρσεις µε τις σπάνιες αντιθέσεις, 

-τα εντυπωσιακά µικρά φαράγγια που ενώνονται µε το µεγάλο 

φαράγγι, 

-οι απόκρηµνες βραχώδεις πλαγιές, 

-οι πολλές πηγές µε τα κρυστάλλινα νερά, 

-το θαυµάσιο κλίµα, 

-η πλούσια χλωρίδα µ ε τα πολλά ενδηµικά είδη, 

-τα θαυµάσια δάση από κυπαρίσσια και πεύκα και 

-η παρουσία του µοναδικού στον κόσµο «Κρητικού 

Αιγάγρου» ή κοινώς «Κρι- 

Κρι». 

Γενικά, πρόκειται 

για µια περιοχή µε σπάνιες φυσικές οµορφιές και µε ιδιαίτερα 

ενδιαφέρουσα ιστορία, ώστε δικαιολογηµένα κηρύχθηκε Εθνικός ∆ρυµός. 

(Ζάχαρης, 1995) 

Η ονοµασία του φαραγγιού της Σαµαριάς οφείλεται στο χωριό Σαµαριά που βρίσκεται 

στο κέντρο του δρυµού και προέρχεται από το όνοµα Βυζαντινής Εκκλησίας, της Οσίας 

Μαρίας της Αιγυπτίας που βρίσκεται κοντά στο χωριό. Το όνοµα προέκυψε από τη 

σύµπτυξη των δυο λέξεων Οσία – Μαρία ως εξής: 

Το φαράγγι της Σαµαριάς ονοµάζεται και φαράγγι της Αγίας Ρουµέλης από το όνοµα 

του χωριού που βρίσκεται στην έξοδο του φαραγγιού, στο Λιβυκό πέλαγος. 

Οι κάτοικοι της περιοχής το αποκαλούν και ‘‘Φάραγγα’’ για να τονίσουν πόσο 

µεγάλο, άγριο και µεγαλοπρεπές είναι. 


62



Σαµαριάς ιδρύθηκε το 1962 µε το βουλευτικό διάταγµα 781/6-11- 

1962 (Φ.Ε.Κ., τόµος Α′, 200/20=11\1962). 

Στο άρθρο 1 του διατάγµατος ορίζεται 

σχετικά: 

‘‘Ιδρύεται Εθνικός ∆ρυµός 

εν τη περιοχή των Λευκών 

Ορέων της Επαρχίας Σφακίων της Νήσου Κρήτης 

αποτελούµενος εκ του πυρήνος και της περί τον πυρήνα 

δασικής και χορτολιβαδικής εκτάσεως ’’ 

Ουσιαστικά, όµως, η διαδικασία ίδρυσης του δρυµού άρχισε µε την εισήγηση της 

∆ασικής Υπηρεσίας προς το Τεχνικό Συµβούλιο ∆ασών, η οποία έγινε δεκτή και στην οποία 

δίνεται σχετική περιγραφή της περιοχής του φαραγγιού ως εξής: 

6.3 Έκταση και όρια 

‘‘ Εις τα Λευκά Όρη της Κρήτης διαβιεί ο Κρητικός 

Αίγαγρος, µοναδικόν ανά την Υφήλιον είδος, γνωστόν από 

των Αρχαιοτάτων χρόνων, κατορθώσαν να επιζήση εν τη 

περιοχή ταύτη λόγω των ευνοϊκών συνθηκών της εξ 90.000 

περίπου στρεµµάτων περιοχής, ήτις αποτελεί τονβιότοπον 

αυτού… Έκτασις 30.000 περίπου στρεµµάτων εκ της όλης 

περιοχής συγκροτούσα την γνωστήν υπό την Γενική 

ονοµασίαν ‘‘Φαράγγι της Σαµαριάς ’’ τοποθεσίαν των 

Λευκών Ορέων, µε την ιδιόρρυθµον, κρηµνώδη και βραχώδη, 

κατά το πλείστον, φύσιν της και το άγριον µεγαλείον, λόγω 

του ύψους και της αποτοµότητος των πρανών (ύψος 500-700 

µ. σχεδόν κατακορύφων πρανών) παρουσιάζει ιδιαίτερον 

ενδιαφέρον, τόσον από της πλευράς της διαβιώσεως του 

Αιγάγρου, όσον και από γενικοτέρων άλλων απόψεων, ως 

γεωµορφικών, της αναπτύξεως του τουρισµού, της βελτιώσεως 

και αυξήσεως της υπαρχούσης δασικής και χορτολιβαδικής 

βλαστήσεως της εκπροσωπουµένης υπό ενδηµικών φυτών, ως 

είναι τα είδη Berberis cretica, Cistus cretica, Silene cretica,…Ο 

πυρήν του Εθνικού ∆ρυµού προτείνεται να περιλάβει έκτασιν 

ανερχόµενην εις 28.500 ως έγγιστα στρεµµάτων…’’. 

Στην παραπάνω εισήγηση αναφέρεται 

ότι η έκταση του δρυµού που προτείνεται για 

πυρήνας ανέρχεται στα 28.500 στρ. Ωστόσο, µετά από δυο χρόνια, µε τροποποίηση του 

διατάγµατος, η έκταση του πυρήνα ανήλθε στα 48.500 στρ. περίπου. 

Η συνολική έκταση του δρυµού, στις διάφορες µορφές εδαφοπονικής 

κατάστασης και 

εκµετάλλευσης προτού ανακηρυχθεί Εθνικός ∆ρυµός, φαίνεται στον παρακάτω πίνακα. 

63

Πίνακας 6.1: «Κατανοµή της έκτασης του δρυµού των Λευκών Ορέων, ανάλογα µε τη χρήση και τη 

µορφή βλάστησης µέχρι το 1962.» 


1.∆άση 31.140,00 στρεµ. 

2.Βοσκότοποι 

α. Αλπικά ποολίβαδα 3.990,00 στρέµ. 

β. Ποολίβαδα 2.748,00 στρέµ. 

γ. Μερικώς δασοσκεπή 

λιβάδια 2.522,00 

στρέµ. 9.260,00 στρεµ. 

3.Άγονες εκτάσεις 

α. Βράχια 

6.496,00 στρέµ. 

β. Χαλικιάδες (Σάρρες) 1.303,00 στρέµ. 

γ. Κοίτες χειµµάρων 120,00 στρέµ 7.919,00 

στρεµ. 

4.∆ενδροκοµικές καλλιέργειες 126,00 στρεµ. 

5.Γεωργικές εκτάσεις 25,00 στρεµ. 

6.Οικισµός Σαµαριάς 15,30 στρεµ. 

ΣΥΝΟΛΟ 48.485,30 στρέµ. 

Η περιοχή του δρυµού, πριν την αναγκαστική απαλλοτρίωση των κτισµάτων και 

αγροτικών εκτάσεων, ανήκε σε διάφορα φυσικά πρόσωπα, κυρίως σε κτηνοτρόφους, 

κατοίκους του χωριού Σαµαριά και σε µερικούς κατοίκους των Κοινοτήτων Αγίας 

Ρουµέλης και Ανώπολης της Επαρχίας Σφακίων. Μετά την κήρυξη της περιοχής ως 

Εθνικού ∆ρυµού, απαγορεύεται κάθε γεωργική καλλιέργεια, άσκηση κτηνοτροφίας, κυνήγι, 

κλπ. Πρέπει να σηµειώσουµε εδώ ότι ο Εθνικός ∆ρυµός Λευκών Ορέων τυπικά δεν έχει 

περιφερειακή ζώνη αλλά µόνο πυρήνα. Ωστόσο, µπορούµε να µιλήσουµε για τις γειτονικές 

εκτάσεις στις οποίες ασκείται η γεωργία και η κτηνοτροφία και οι οποίες δραστηριότητες 

αυτές, επηρεάζουν σε κάποιο βαθµό το οικοσύστηµα του δρυµού. 

Οι εκτάσεις αυτές που γειτονεύουν µε τα όρια του δρυµού είναι: 

Α. Οι κορυφές των Λευκών Ορέων που βρίσκονται ανατολικά-βορειοανατολικά 

του 

Εθνικού ∆ρυµού. 

Β. Η έκταση που βρίσκεται νοτίως των κορυφών και ανατολικά-νοτιοανατολικά του 

δρυµού, περιλαµβάνει το φαράγγι της Ελυγιάς και εκτείνεται µέχρι το φαράγγι της 

Αράδαινας. 

Γ. Τα φαράγγια Κλάδου και Τρυπητής που βρίσκονται δυτικά –νοτιοδυτικά του δρυµού. 

Γενικά, το ιδιοκτησιακό και νοµικό καθεστώς των εκτάσεων αυτών, ενώ τυπικά είναι 

ξεκαθαρισµένο (ανήκουν στο δηµόσιο), αφού οι διεκδικητές τους δεν έχουν τίτλους 

ιδιοκτησίας, ουσιαστικά δεν είναι λυµένο γιατί οι περίοικοι προβάλουν αξιώσεις κατοχής, 

λόγω της µακροχρόνιας δουλείας της βοσκής. 

6.4 

Φυσικό περιβάλλον 

6.4.1 

Γεωµορφολογία και ανάγλυφο 

Το φαράγγι της Σαµαριάς σχηµατίζεται µεταξύ δυο ορεινών αντερισµάτων τα οποία 

ξεκινούν από τις κορυφές Στρεφοµάδι (υψόµ. 1.921 µ.) και Μελινταού (υψόµ. 2.133 µ.) 

των Λευκών Ορέων, και τερµατίζουν στο Λιβυκό Πέλαγος. 

64

Το κεντρικό φαράγγι δηλ. της Σαµαριάς, ξεκινά από τη θέση Ξυλόσκαλο (υψόµ. 1.227 

µ.), στο νοτιοανατολικό µέρος του οροπεδίου Οµαλός, και καταλήγει στο Λιβυκό Πέλαγος, 

κοντά στο χωριό Αγία Ρουµέλη. 

Ωστόσο, εκτός από το φαράγγι της Σαµαριάς, στο ορεινό συγκρότηµα των Λευκών 

Ορέων υπάρχουν και άλλα αξιόλογα φαράγγια. Πιο συγκεκριµένα η περιοχή οριοθετείται 

και περικλείεται από µια σειρά κορυφών και κορυφογραµµών που, σαν πέτρινοι 

γίγαντες, σχηµατίζουν και αγκαλιάζουν το µεγάλο Φαράγγι. 

Μεταξύ αυτών των κορυφών και κορυφογραµµών είναι: 

-Στρεφοµάδι (υψόµ. 1.921 µ.), 

-Γκίγκιλος (υψόµ. 2.005 µ.), 

-Βολακιάς (υψόµ. 2.116 µ.), 

-Ψυρίστρα (υψόµ. 1.485 µ.), 

-Κεφάλα (υψόµ. 1.454 µ.), 

-Κατσοπρίνος (υψόµ. 922 µ.), 

-Κουβαρά (υψόµ. 1.186 µ.), 

-Μαύρο ∆άσος (υψόµ. 1.419 µ.), 

-Αυληµονάρια (υψόµ. 1.760 µ.), 

-Βορεινό (υψόµ. 1.806 µ.), 

-Αυληµόνακας (υψόµ. 1.843 µ.), 

-Πάχνες (υψόµ. 2.452 µ.) η πιο ψηλή κορυφή των Λευκών Ορέων, 

-Μελινταού (υψόµ. 2.133 µ.) και 

-Παλιαρέ (υψόµ. 1.624 µ.) 

Η κύρια, όµως, χαράδρα της περιοχής, αυτή που είναι γνωστή µε την ονοµασία 

Φαράγγι της Σαµαριάς, είναι µια στενή κοιλάδα, µήκους 18 χιλιοµέτρων και πλάτους έως 

300 µέτρων, µε απόκρηµνα και βραχώδη πρανή που το ύψος τους κυµαίνεται µεταξύ 

των 200 και 1.000 µέτρων. Από το µέσο περίπου της διαδροµής το φαράγγι γίνεται 

συνεχώς και πιο στενό και τα πρανή πιο ψηλά και απότοµα. Στη 

θέση µάλιστα ‘‘Πόρτες’’ ή ‘‘ Σιδερόπορτες’’, το φαράγγι έχει το 

πιο µικρό πλάτος, 3 µέτρα περίπου, ενώ τα απότοµα και βραχώδη 

πρανή φθάνουν τα 600µέτρα ύψος. Το χειµώνα, στη θέση αυτή, 

συγκεντρώνονται τεράστιες ποσότητες νερού µε αποτέλεσµα το νερό 

να φτάνει το ύψος των 10 µέτρων και να καθίσταται αδύνατο το 

πέρασµα του φαραγγιού. 

Μέχρι το µέσο περίπου της διαδροµής του φαραγγιού από το 

Ξυλόσκαλο, καταλήγουν και τα νερά από άλλες 11 µικρότερες 

χαράδρες από τις οποίες οι 5 πιο µεγάλες και εντυπωσιακές είναι: α) 

Στρεφοµάδι, β) Ποτιστήρια, γ) Γέρµατα-Καλόκαµπος-Αυληµόνακας, δ) 

Βολακιάς και ε) Πρινιάς. 

Ένα άλλο χαρακτηριστικό γνώρισµα της περιοχής του δρυµού Εικόνα 6.2: «Οι πόρτες» 

είναι και οι αρκετές πηγές, οι οποίες έχουν νερό όλο το χρόνο. Οι κυριότερες από τις 

πηγές είναι: Ληνοσέλι, Νερούτσικο, Φιδόνερο, Συκιάς ρίζα, Φούρνου, Τσιµπιδιού, Ντάπιας, 

Πάνω ποτιστήρια, Βρουλιά, Καλυβάκα βρύση, Σκάφες, Καλόκαµπου βρύση, Τσιλόνερα, 

Ετακαριές, Μυτατούλη, Μυρτιές, Πέρδικα, Καβούσι, Σιδεροπούλου και Λουτσοπηγή. 

Τέλος, χαρακτηριστικό γνώρισµα της περιοχής είναι και τα πολλά σπήλαια (σπηλάρια). 

Αρκετά από αυτά, κυρίως τα µικρά, χρησιµοποιούνται από τους Αιγάγρους σαν χώροι 

κατοικίας και ανάπαυσης. Ιδιαίτερα γνωστά είναι τα εξής σπήλαια: ∆αιµονόσπηλιος, 

Σπηλαιοβάραθρο του Τζανή, του Αζεροµούρη, του Αγίου Αντωνίου, του Βολακιά, του 

∆ασκαλογιάννη, του Πήγαδου, του Κανινιού, του Περιστέρα και της Φοινικιάς. 

Γενικά, η µεγάλη ποικιλία γεωµορφικών σχηµατισµών, µε τα παράξενα και σπάνια 

τοπία, τις πολλές αντιθέσεις, τα χαώδη βάραθρα µε τα απότοµα βραχώδη πρανή, συνθέτουν 

ένα µοναδικό σύνολο σε αγριότητα, επιβλητικότητα και µεγαλοπρέπεια, που προκαλεί δέος 

και θαυµασµό σε κάθε επισκέπτη. (Ζάχαρης, 1995) 

65


Το κλίµα της Κρήτης είναι Εύκρατο Μεσογειακό και θεωρείται από τα πιο ήπια και 

υγιεινά της Ευρώπης. Ειδικότερα, όµως, για την περιοχή του Εθνικού ∆ρυµού Σαµαριάς, το 

κλίµα διαµορφώνεται κάτω από την έντονη επίδραση του µεγάλου συγκροτήµατος των 

Λευκών Ορέων και την άµεση επαφή µε τη θάλασσα, µε αποτέλεσµα να υπάρχει µια 

µεγάλη ποικιλία τοπικών κλιµατικών συνθηκών. 

Στα πιο ψηλά, ορεινά µέρη της περιοχής που καλύπτονται µε χιόνια, επικρατεί κλίµα 

ψυχρό κατά το χειµώνα και δροσερό το καλοκαίρι. 

Μέσα στο φαράγγι η ύπαρξη δενδρώδους βλάστησης, η άµεση επίδραση της θάλασσας 

και τα αέρια ρεύµατα που δηµιουργούνται, µετριάζουν τις ακραίες θερµοκρασίες, το κρύο 

και τη ζέστη. Έτσι, το κλίµα γίνεται πιο ήπιο κατά το χειµώνα και πιο δροσερό το 

καλοκαίρι. 

Όσο πλησιάζουµε, όµως, προς την έξοδο του φαραγγιού, προς τη θάλασσα, το κλίµα 

γίνεται γλυκύτερο και ηπιότερο. 

Το ετήσιο ύψος των βροχοπτώσεων στην περιοχή του δρυµού, εκτιµάται ότι κυµαίνεται 

από 600 χιλιοστά (κοντά στη θάλασσα) µέχρι τα 1.800 χιλιοστά και άνω, στα πιο ψηλά 

µέρη. 

Οι περισσότερο επικρατούντες άνεµοι είναι οι Βόρειοι, µε κατεύθυνση κατά µήκος του 

φαραγγιού. 

Τα χιόνια περιορίζονται στην περίοδο Νοεµβρίου- Μαΐου και η διανοµή τους είναι 

ανάλογη µε το υψόµετρο. 

6.4.3 Βιοκλίµα 

Σύµφωνα µε τη σχετική διερεύνηση από τον Γ. Μαυροµάτη (1976), µε βάση τη 

βλάστηση της περιοχής αναγνωρίζονται οι παρακάτω τύποι βιοκλιµάτων: 

α. Ο κατώτερος υπο-όροφος των αειφύλλων πλατυφύλλων που χαρακτηρίζεται από τα 

είδη σχίνος (Pistacia lentiscus L.) και Χαρουπιά (Ceratonia siliqua L.) και αντιστοιχεί στο 

έντονο µέσο-µεσογειακό βιοκλίµα, µε αριθµό (Χ) βιολογικά ξηρών ηµερών κατά τη 

θερινή περίοδο: 100>Χ>75. 

β. Ο ανώτερος υπο-όροφος αειφύλλων πλατυφύλλων που χαρακτηρίζεται από τα είδη 

πεύκη τραχεία (Pinus brutia Ten) και κυπαρίσσι (Cupressus sempervirens L.) και ο οποίος 

αντιστοιχεί στο ασθενές µέσο-µεσογειακό βιοκλίµα, µε αριθµό (Χ) βιολογικά ξηρών 

ηµερών: 40

Πίνακας 6.2: «Οι ζώνες βλάστησης του δρυµού µε τις διαπλάσεις τους». 

ΖΩΝΕΣ ΒΛΑΣΤΗΣΗΣ 

α. Ευµεσογειακή α1. παραλιακή διάπλαση του σχίνου 

α2. υποορεινή και ορεινή διάπλαση του 

β. Οροµεσογειακή 

γ. Εξωδασική υποαλπική 

και ψευδαλπική 

πουρναριού 

β1. Οροµεσογειακή διάπλαση του 

κυπαρισσιού 

β2. Οροµεσογειακή διάπλαση του 

σφενδάµου 

α) Η πρώτη ζώνη βλάστησης, η Ευµεσογειακή (παραλιακή, λοφώδης, ηµιορεινή) 

χαρακτηρίζεται από το παραθαλάσσιο ξηροθερµικό κλίµα του νησιού µε κύρια δασικά είδη 

την τραχεία πεύκη και κατά θέσεις το κυπαρίσσι. 

Η ζώνη αυτή καλύπτεται από δάση τραχείας πεύκης και χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερο 

αυξητικό χώρο (Pinetum brutiae), ο οποίος καλύπτει δυο φυτοκοινωνικές διαπλάσεις 

αειφύλλων πλατύφυλλων ειδών: 

α1) την παραλιακή διάπλαση του σχίνου, η οποία εµφανίζεται στο παραλιακό, ζεστό 

και ξηρό κλίµα του δρυµού από 0-500 µ. υψόµετρο και περιλαµβάνει τον αυξητικό χώρο 

του Oleo-Ceratonietum, ο οποίος περιλαµβάνει είδη των θερµοµεσογειακών διαπλάσεων της 

Ανατολικής, κυρίως, Μεσογείου. Στον αυξητικό αυτό χώρο απαντώνται κυρίως αµιγείς ή 

µικτές συστάδες τραχείας πεύκης (Pinus brutia) µε διάσπαρτα άτοµα κυπαρισσιού (Cupressus 

sempervirens var. horozontalis). Επίσης, εδώ κυριαρχούν και θαµνώνες από σχίνους (Pistacia 

lentiscus), χαρουπιές ή ξυλοκερατιές (Ceratonia siliqua), µυρθιές (Myrtus communis), αλαδανιές 

(Cistus creticus), κ.ά. 

Χαρακτηριστικό αυτής της ζώνης είναι η ύπαρξη αυξητικού χώρου και φυσικού 

βιοτόπου της παραλιακής θερµής Μεσογειακής ζώνης, µε το σχηµατισµό φυτοκοινωνιών 

φρυγανώδους σφαιρικής µορφής (Aegean phryganas) όπως, θυµάρι (Corydothymus capitatus), 

σταµναγκάθι (Euphorbia acanthothamnos L.), αστοιβίδα (Poterium spinosum L.), ρείκι (Erica 

manipuliflora), κ.ά. 

α2) την υποορεινή και ορεινή διάπλαση του πουρναριού (Quercetum cocciferae 

creticum), η οποία εµφανίζεται συνέχεια της προηγούµενης ζώνης και καταλαµβάνει το 

υψοµετρικό εύρος 500-1.000 µ. Χαρακτηριστικό της διάπλασης αυτής είναι η ανάπτυξη 

ακάνθων στο πουρνάρι και το φυλλίκι σαν αποτέλεσµα φυσικής επιλογής των ειδών αυτών 

για να προστατευθούν από τη µακρόχρονη υπερβόσκηση. 

Η διάπλαση αυτή εµφανίζεται στην υποορεινή και 

ορεινή περιοχή του δρυµού και καλύπτεται, κυρίως, 

από θαµνώνες πρίνου (Quercus coccifera), αριάς 

(Quercus ilex), ρείκι (Erica manipuliflora), φυλλίκι 

(Phillyrea latifolia), αγριελιάς (Olea europaea ssp. 

oleaster), κ.ά. Λόγω της µακράς περιόδου 

οπισθοδροµικής διαδοχής τα κύρια δασικά είδη της 

διάπλασης αυτής είναι: η τραχεία πεύκη που καλύπτει 

όλο σχεδόν τον αυξητικό χώρο των αειφύλλων 

πλατυφύλλων ειδών, και το κυπαρίσσι το οποίο φθάνει 

στα δασοόρια σε πολύ µεγάλα υψόµετρα έως και 1.700 

µ. Εικόνα 6.3: «Ρείκι». 

67

Επίσης, στον αυξητικό αυτό χώρο του πουρναριού εµφανίζονται κατά θέσεις διάσπαρτα 

άτοµα σφενδάµου (Acer creticum) και γκορτσιάς (Pyrus spinosa). Ακόµη, απαντώνται τα 

θαµνώδη είδη Cistus creticus, Berberis cretica, Juniperus oxycedrus, Rhamnus oleoides, 

Prunus prostrata, Satureja thymbra, κ.ά. 

Χαρακτηριστικό της διάπλασης αυτής είναι η ύπαρξη αυξητικού χώρου και φυσικού 

βιοτόπου της υποορεινής και ορεινής Μεσογειακής ζώνης, µε το σχηµατισµό φυτοκοινωνιών 

φρυγανώδους µορφής (Mid elevation phryganas of Crete), όπως Βerberis cretica, Euphorbia 

acanthothamnos, Satureja juliana, Origanum microphillum, κ.ά. 

β) Οροµεσογειακή ζώνη βλάστησης (Cupressaceae-Aceretea), η οποία περιλαµβάνει δύο 

φυτοκοινωνικές διαπλάσεις: 

β1) Οροµεσογειακή διάπλαση του Κυπαρισσιού (Cupressaceae cretici) (ορεινή, 

υποαλπική), η οποία εµφανίζεται συνέχεια της προηγούµενης ζώνης, φθάνει έως τα δασοόρια 

και καταλαµβάνει το υψοµετρικό εύρος 1.000-1.700 µ. Στη ζώνη αυτή το κλίµα γίνεται 

ηπειρωτικότερο µε περισσότερες βροχοπτώσεις. 

Η φυτοκοινωνική αυτή διάπλαση απαντάται σε µεγάλες 

εκτάσεις, τόσο στο φαράγγι της Σαµαριάς, όσο και στα 

Λευκά Όρη. Χαρακτηριστικό της ζώνης αυτής είναι η ύπαρξη 

υψηλών δασών κυπαρισσιού (Cupressus sempervirens var, 

horizontalis), µικτών µε διάσπαρτα άτοµα τραχείας πεύκης 

(Pinus brutia) στις χαµηλότερες θέσεις (1.000-1.300 µ.) ή σε 

µίξη µε διάσπαρτα άτοµα σφενδάµου και πουρναριού. 

Η µακρόχρονη βόσκηση είχε ως αποτέλεσµα πολλά 

θαµνώδη είδη του υπορόφου των συστάδων του 

Εικόνα 6.4: «Κυπαρίσσι» κυπαρισσιού να αναπτύξουν ακάνθους ή να έχουν νανοειδή 

ή έρπουσα µορφή µετά από διαδικασία µακρόχρονης προσαρµογής για να προστατευθούν 

από τη βόσκηση, όπως Quercus coccifera, Phillyrea latifolia, Berberis cretica, κ.ά. 

Επίσης, στην οροµεσογειακή αυτή ζώνη βλάστησης του κυπαρισσιού απαντώνται σπάνια 

ενδηµικά είδη, όπως Zelkova abelicea (αµπελιτσιά), Petromarula pinnata, Hypericum 

trichocaulon, Linum arboreum, Teucrium alpestre, κ.ά. 

β2) Οροµεσογειακή διάπλαση του σφενδάµου (Aceretea cretici) (ορεινή, υπαλπική), η 

οποία καλύπτει το ίδιο αυξητικό χώρο µε την διάπλαση του κυπαρισσιού και φθάνει έως 

τα δασοόρια σε υψόµετρο 1.700 µ. Το κρητικό σφενδάµι (Acer creticum) αµιγές απαντάται σε 

µικρές συστάδες στις υψηλές, κυρίως, θέσεις (800-1.700 µ.), περισσότερο, όµως, απαντάται σε 

µίξη µε το κυπαρίσσι. Στις κατώτερες θέσεις αναµιγνύεται µε είδη αειφύλλων πλατυφύλλων 

της διάπλασης του πουρναριού, όπως πουρνάρι (Quercus coccifera), αριά (Quercus ilex ), ρείκι 

(Erica manipuliflora), φυλλίκι (Phillyrea latifolia). Στις υψηλές θέσεις στον υποόροφο 

επικρατούν ακανθώδη ξηρόφυτα είδη (garrigues), όπως Berberis cretica, Astragalus 

angustifolius, Euphorbia acanthothamos. 

γ) Εξωδασική υπαλπική και ψευδαλπική ζώνη των υψηλών θέσεων του φαραγγιού 

(Astragalo- Acanthomonetalia). 

Η ζώνη αυτή περιλαµβάνει µια χαρακτηριστική διάπλαση (Astragaletea cretici), που 

απαντάται στις υψηλές θέσεις του ορεινού όγκου των Λευκών Ορέων (1.700-2.350 µ.) και 

χαρακτηρίζεται από την ύπαρξη πολλών ενδηµικών ειδών. Η διάπλαση αυτή βρίσκεται έξω 

από τα δασοόρια, καλύπτεται, κυρίως, από θαµνώδη, φρυγανώδη και ποώδη βλάστηση, η 

οποία έχει υποβαθµιστεί και το έδαφος έχει απογυµνωθεί λόγω µακροχρόνιας υπερβόσκησης. 

Τα είδη της ζώνης αυτής απαντώνται, συνήθως, στις σχισµές των βράχων και έχουν 

αναπτύξει είτε έρπουσα µορφή, όπως ο αστράγαλος ή κέντουλα (Astragalus angustifolius), 

68

τσαπόνι (Acantholimon ulicinum), είτε ακανθώδη θαµνώδη µορφή, όπως το αγριόκεδρο 

(Juniperus oxycedrus), η αλουτσιά (Berberis cretica) και η γαλαστοιβάδα (Verbascum 

spinosum). 


Η χλωρίδα της Κρήτης είναι η πλουσιότερη της Ευρώπης και από τα 2.400 φυτικά 

είδη, πάνω από 200 είναι ενδηµικά του νησιού και από τα 450 είδη, που απαντώνται στο 

φαράγγι της Σαµαριάς και στον Εθνικό ∆ρυµό των Λευκών Ορέων, τα 70 είναι ενδηµικά. 

Μερικά από τα σηµαντικότερα ενδηµικά φυτικά είδη που απαντώνται στο φαράγγι της 

Σαµαριάς είναι τα παρακάτω: 

α. Ο κρητικός δίκταµος ή σταµόχορτο (Amaracus dictamnus Benth ή Origanum 

dictamnus). Ενδηµικό, πολυετές, αρωµατικό µικρό φρύγανο, γνωστό για τις πολύτιµες 

θεραπευτικές του ιδιότητες. Το ρόφηµα από δίκταµο είναι τονωτικό και έχει σπασµολυτικές 

ιδιότητες. Σταµατά την αιµορραγία των πληγωµένων ζώων και διευκολύνει την κυκλοφορία 

του αίµατος. Χρησιµοποιείται κατά των εσωτερικών παθήσεων καθώς και στη βιοµηχανία 

των αρωµατικών ποτών. Απαντάται στα νότια παράλια της Κρήτης 

και στη Σαµαριά, σε βραχώδη και απόκρηµνα µέρη, γι’ αυτό και η 

συλλογή του είναι ιδιαίτερα δύσκολη. 

β. Ο κρητικός έβενος (Ebenus cretica L.). Μικρός θάµνος. 

γ. Η αµπελίτσα (Zelkova cretica ή Abelicea cretica Sm.). Ενδηµικό 

δενδρύλλιο που φθάνει τα 10 µ. ύψος. Απαντάται ιδιαίτερα στην 

περιοχή του οµαλού στα ορεινά και πετρώδη µέρη. Τα φύλλα της 

έχουν ένα χαρακτηριστικό κίτρινο χρώµα και δίνουν ένα ωραίο τόνο 

σ’ όλο το οροπέδιο. Εικόνα 6.5: «Έβενος» 

δ. Η τραχεία πεύκη η κρητική (Pinus brutia Ten. var. cretica). Πεύκο 

ε. Το βούπλευρο (Bupleurum kakiskalae) 

στ. Το ελίχρυσο (Helichrysum heldreichii) 

ζ. Η µυοσότις (Myosotis refracta refracta) 

η. Η ονοβρυχίς (Onobrychis sphaciotica) 

θ. Το κεφαλάνθηρο (Cephalanthera cucculata) 

ι. Η κρητική παιώνια (Paeonia clusii) 

κ. Η πετροµαρούλα (Petromarula pinnata) 

λ. Η δενδρώδης σταιχελίνα 

µ. Η λυγιά ή λυγαριά (Vitex agnus castus L.) 

Αρωµατικός θάµνος 

ν. Ο ασφένταµος ή σφεντάµι (Acer sempervirens) 

Γνωστό δέντρο που απαντάται και σε θαµνώδη µορφή. Από το ξύλο του φτιάχνουν 

µικροαντικείµενα καθηµερινής χρήσης. 

ξ. Asplenium creticum 

69

ο. Η µαλοτήρα (Sideritis syriaca) 

π. Η µατζουράνα (Origanum majiorana) 

ρ. Η φασκοµηλιά (Salvia officinalis) 

σ. Το σταµναγκάθι (Corium spinosum) 

τ. Η λουτσιά ή αλουτσία (Berberis cretica L.) θάµνος ύψους 30-80 εκατ. Απαντάται σε 

υποαλπικά βραχώδη µέρη. 

υ. Η αλαδανιά (Cistus creticus boiss) θάµνος ύψους 1 µ. Απαντάται σε µέρη ασβε-στούχων 

θαµνότοπων. 

φ. Ο πρίνος (Querqus coccifera) και ιδιαίτερα το υποείδος κατσοπρίνι που είναι δέντρο 

αειθαλές µε φύλλα αγκαθωτά και χρώµα σταχτοπράσινο. 

χ. Τα κυπαρίσσια (Cupressus sempervirens). Υπάρχουν δυο ποικιλίες: τα οριζοντόκλαδα ή 

θηλυκά (Cupressus semperviens var. horizontalis) και τα ορθόκλαδα ή αρσενικά (Cupressus 

semperviens var. pyramidalis Targ Tozz) που φτάνουν µέχρι και 30 µ. ύψος. 

(Μαλαµίδης, 1996) 


α. Αµφίβια 

α) Πράσινος φρύνος (Bufo viridis) 

β) ∆εντροβάτραχος (Hyla arborea ) 

Ακόµα, µέσα στο δρυµό συναντάµε 7 είδη Χερσαία µαλάκια, 7 είδη Ισοτόπων και 25 

Ορθοπτέρων. 

β. Ερπετά 

α) σαµιαµίθι (Hemidactylus turcicus) 

β) κολισαύρα (Podarcis erhardii) 

γ) λιακόνι (Chalcides ocellatus) 

δ) σπιτόφιδο ή όχεντρα (Elaphe situla ) 

ε) δεντρογαλιά (Coluber gemonensis) 

γ. Πουλιά 

Στην περιοχή του Εθνικού ∆ρυµού έχουν καταγραφεί 69 είδη 

πουλιών. Από αυτά, τα 30 φωλιάζουν µέσα στα όρια του δρυµού ή 

πολύ κοντά σε αυτά, στα Λευκά Όρη. 

α) Γυπαετός ή κοκκάλας (Gypaetus barbatus) 

Η κύρια σηµερινή εξάπλωση του κοκκαλά στην Ελλάδα 

περιορίζεται πλέον µόνο στην Κρήτη, όπου υπάρχουν 4 ζευγάρια και 

περίπου 15 ανώριµα άτοµα. Ο βιότοπός του είναι βραχώδη και 

απόκρηµνα βουνά από υψόµετρα 800-2.500 µ. Τρέφεται αποκλειστικά 

µε κόκκαλα, από τα οποία τα µεγάλα τα αφήνει να πέσουν από 

ψηλά για να σπάσουν. Έχει άνοιγµα φτερών µέχρι 2,8 µ. Εικόνα 6.6: «Γυπαετός» 

70

β) Γύπας ή κανναβός ή όρνιο (Gyps fulvus). Ξεχωρίζει από τους άλλους γύπες για το 

γυµνό λαιµό του και για το ότι τρέφεται µόνο µε ψοφίµια. Έχει άνοιγµα φτερών περίπου 

2,2 µ. 

γ) Χρυσαετός ή βιτσίλα (Aquila chrysaetus). Το υποείδος της Κρήτης, µάλιστα, (Aquilla 

chrysaetos homeyeri) είναι λίγο µικρότερο σε µέγεθος από τα υποείδη της υπόλοιπης 

Ελλάδας. Τα φτερά του έχουν χρυσαφί χρώµα. Είναι εχθρός των κτηνοτρόφων διότι αρπάζει 

πότε πότε νεογέννητα αρνάκια ή κατσικάκια και γι’ αυτό κυνηγιέται αλύπητα. Σχεδόν σε 

ολόκληρη την υπόλοιπη Ελλάδα η βασική τροφή των χρυσαετών είναι οι χελώνες, που 

αφού τις πιάσουν, τις αφήνουν να πέσουν από ψηλά για να σπάσουν και να τις φάνε. 

Επειδή στην Κρήτη οι χελώνες απουσιάζουν, η δίαιτα των χρυσαετών πρέπει να αποτελείται 

από ποικιλία µικρών και µεσαίων θηλαστικών και πουλιών, αλλά και από ερπετά, έντοµα 

και ψοφίµια. Εκτός από το κυνήγι, η κυριότερη αιτία θανάτων των χρυσαετών είναι τα 

δηλητηριασµένα δολώµατα. 

δ) Σπιζαετός ή στόρι ή φιλάδελφος (Hieraetus fasciatus ) 

ε) Πετρίτης ή φάλκονας (Falco peregrinus). 

Αναγράφεται στο «Κόκκινο Βιβλίο» ως ανεπαρκώς γνωστό είδος. Μερικά ζεύγη έχει 

παρατηρηθεί ότι φωλιάζουν στα νοτιότερα τµήµατα των βουνών, στις πλαγιές που βλέπουν 

τη θάλασσα. Τρέφεται µε πουλιά µικρού και µεσαίου µεγέθους. 

στ) Κοκκινοκαλιακούδα (Pyrrhocorax pyrrhocorax) 

Η Κρήτη φιλοξενεί τον µεγαλύτερο νησιωτικό πληθυσµό του είδους αυτού στη 

Μεσόγειο. Φωλιάζει σε τρύπες σε απρόσιτα βράχια, σε τάφρους και βάραθρα. Τρέφεται 

κυρίως µε έντοµα που βρίσκει ψάχνοντας το έδαφος στην Αλπική ζώνη των βουνών, αλλά 

το χειµώνα µετακινείται στα χαµηλότερα υψόµετρα. Φωλιές καλιακούδων υπάρχουν σε 

πολλά σηµεία στο δρυµό συχνά πολύ κοντά στο κεντρικό µονοπάτι. 

ζ) Κιτρινοκαλιακούδα (Pyrrhocorax graculus) 

Στο «Κόκκινο Βιβλίο» των Απειλούµενων Σπονδυλοζώων της Ελλάδας περιλαµβάνονται 

8 είδη: ένα ως κινδυνεύον (ο γυπαετός), 4 ως απειλόυµενα (σπιζαετός, χρυσαετός, όρνιο, 

ασπροπάρης ), ένα ως σπάνιο (η µουστακοποταµίδα που παρατηρείται στις µεταναστευτικές 

περιόδους και το χειµώνα) και τέλος, 2 ανεπαρκώς γνωστά (πετρίτης και 

κοκκινοκαλιακούδα). 

δ. Θηλαστικά 

Γενικά 

Η δύσβατη περιοχή του φαραγγιού της Σαµαριάς αποτέλεσε µια ‘‘Φυσική Κιβωτό’’ 

για διάφορα είδη ζώων τα οποία βρήκαν, όχι µόνο ένα κατάλληλο βιότοπο µε µεγάλη 

ποικιλία θαυµάσιων βιοτικών συνθηκών, αλλά και ένα ασφαλέστερο καταφύγιο για την 

προστασία, τη διατήρηση, την αναπαραγωγή και την ανάπτυξή τους. 

Χαρακτηριστικό παράδειγµα, αυτών των δυνατοτήτων, αποτελεί η διάσωση, µόνο στην 

περιοχή της Κρήτης, του γνωστού και ενδηµικού Κρητικού Αιγάγρου (Capra aegagrus 

cretica Schinz). 

α) Κρητικός Αίγαγρος ή Αγρίµι ή Κρι-Κρί 

Το αγρίµι είναι ο µοναδικός αντιπρόσωπος του είδους Capra aegagrus στην Ευρώπη. 

Ο κρητικός Αίγαγρος (Capra aegagrus cretica Schinz, 1838) είναι ενδηµικός της Κρήτης, 

αρκετά σωµατώδης και µεγαλύτερος από τους άλλους Ελληνικούς αιγάγρους. Έχει ύψος 

γύρω στα 70 εκατ. και µήκος 1,20 µ. ενώ το βάρος φτάνει τα 30 έως 60 κιλά. Το σύνηθες 

χρώµα του τριχώµατος είναι καστανό και φέρει µάλιστα µια µαύρη ή σκούρα καφέ λωρίδα 

71

κατά µήκος της ράχης του, από το κεφάλι ως την ουρά. Τα κέρατα λυγίζουν προς τα πίσω 

και γίνονται σχεδόν παράλληλα στ’ αρσενικά και πιο ανοιχτά στα θηλυκά. Με το πέρασµα 

του χρόνου τα κέρατα παίρνουν το σχήµα κυρτού σπαθιού και καταλήγουν σε αιχµηρά 

άκρα. Ο αίγαγρος έχει οξύτατη όραση και όσφρηση, λεπτότατη 

ακοή ώστε τον χαρακτηρίζει µεγάλη οξυδέρκεια και, γενικά, όλες 

οι αισθήσεις του είναι στο έπακρο οξύτατες. ∆ιακρίνεται, 

επίσης, για τη µεγάλη του αντοχή δύναµη και ευκινησία. 

Αναπαραγωγή: Τα αρσενικά αγρίµια ωριµάζουν 

αναπαραγωγικά στα 4-5 χρόνια ενώ τα θηλυκά στα 2-3 χρόνια. 

Από τον πληθυσµό της Θοδώρους, όπου εκτρέφονται αγρίµια, τα 

θηλυκά ζευγαρώνουν από το τρίτο έτος της ηλικίας τους και 

µετά, ενώ τα αρσενικά µετά τα οκτώ τους χρόνια. Το αγρίµι, 

όπως και τα υποείδη του αιγάγρου της Ασίας, ζευγαρώνει Εικόνα 6.7: «Το Κρί-κρί» 

τέλη Οκτωβρίου µε αρχές Νοέµβρη και γεννά 1 ή και 2 µικρά τον Απρίλη µε Μάη. Στα 

αρσενικά ο πόθος είναι πάρα πολύ δυνατός και αν δεν µπορέσει να τον ικανοποιήσει µε 

Αίγαγρο, δε δυσκολεύεται να πλησιάσει ήµερη γίδα. Γι’ αυτό άλλωστε και παρουσιάζονται 

πολλά νόθα ή φουριάρικα, όπως τα λένε οι κάτοικοι της περιοχής. Ο Αίγαγρος συνήθως ζει 

πάνω από 10 χρόνια. 

Καθεστώς προστασίας: Το Αγρίµι περιλαµβάνεται στη Σύµβαση της Βέρνης ‘‘για τη 

διατήρηση της άγριας ζωής και των φυσικών οικοτόπων της Ευρώπης’’, καθώς και στην 

οδηγία του συµβουλίου της Ε.Ο.Κ. ‘‘για τη διατήρηση των φυσικών οικοτόπων και της 

άγριας πανίδας και χλωρίδας’’. Στο κόκκινο Βιβλίο των απειλούµενων Σπονδυλωτών της 

Ελλάδας κατατάσσεται στην κατηγορία ‘‘Κινδυνεύοντα’’. 

β) Κρητικός Αγκαθοποντικός (Aconis minous ). Ενδηµικό της Κρήτης. 

γ) Ασβός ή Άρκαλος (Meles meles arcalus), υποείδος της Κρήτης. 

Εικόνα 6.8: «Ο ασβός» 

δ) Κουνάβι ή ζουρίδα (Martes foina bunites) 

ε) Νυφίτσα ή καλογιαννού (Mustella nivallis galinthias), υποείδος 

που συναντάται µόνο στη 

Κρήτη. 

στ) 

Αγριόγατος ή Φουρόγατος (Felis silvestris cretensis). Πρόκειται για ενδηµικό είδος και 

ένα από τα πιο σπάνια ζώα της Κρήτης. 

ζ) Λαγός 

(Lepus europaeus creticus ) 

η) 

Μυωξός (Glis glis orgenteus), υποείδος που απαντάται µόνο στην Κρήτη. 

θ) 

Ποντικός των ∆ασών (Sylvaemus silvaticus creticus), ενδηµικό υποείδος της Κρήτης. 

72

6.5 Ανθρωπογενές περιβάλλον 

Α νάλυση των µορφών χρήσεων του χώρου 

Οι κυριότερες χρήσεις γης στο δρυµό των 

Λευκών Ορέων και στην ευρύτερη περιοχή 

του, φαίνονται στον πίνακα. 

Πίνακας 

6.3: «Μορφές εδαφοκάλυψης Εθνικού ∆ρυµού Λευκών Ορέων και η έκτασή τους στον 

πυρήνα και την γειτνιάζουσα περιοχή». (Μαλαµίδης, 1996) 

Πυρήνας 

Εδαφοκάλυψη 

∆άση-∆ασικές εκτάσεις 

Πυρήνας Γειτνιάζουσα 

περιοχή 


(Φρυγανολίβαδα) 

34.753,68 στρ. 89.685,08 στρ. 

Άγονες βραχώδεις 


12.407,65 στρ. 102.178,83 στρ. 

Γεωργικές καλλιέργειες 13.388,68 στρ. 4.858,01 στρ. 

Σύνολο 48.500 στρ. 

Μέχρι 

το 1962, οπότε έγινε Εθνικός ∆ρυµός, το φαράγγι της Σαµαριάς εκµεταλλευόταν, 

κυρίως, ως βοσκότοπος κτηνοτροφικών ζώων µε συχνές πυρκαγιές που έβαζαν οι 

κτηνοτρόφοι για τη βελτίωση της βοσκήσιµης βλάστησης. Υπήρχαν και άλλες 

δραστηριότητες, όπως το κυνήγι του αγριµιού, η ξύλευση, η ρητίνευση των πεύκων και η 

µελισσοκοµία. 

Οι δραστηριότητες 

αυτές σταµάτησαν το 1962, όταν απαλλοτριώθηκαν όλες οι 

ιδιοκτησίες των περιοίκων από τη ∆ασική Υπηρεσία και το φαράγγι µετατράπηκε σε 

εθνικό δρυµό µε στόχο την πλήρη προστασία του από τις ανθρώπινες δραστηριότητες. Η 

µοναδική χρήση του δρυµού σήµερα είναι η επίσκεψη από χιλιάδες επισκέπτες. 

Γ ειτνιάζουσα περιοχή 

Σύνολο 

124.438,68 στρ. 

114.586,47 στρ. 

6.196,68 στρ. 

718,16 στρ. 718,16 στρ. 

197.440 στρ. 245.940 στρ. 

Το κύριο επάγγελµ α των κατοίκων των (6) κοινοτήτων που γειτονεύουν µε το δρυµό 

είναι κτηνοτρόφοι, οι οποίοι ασκούν την εκτατική κτηνοτροφία, εκτός από τις κοινότητες 

των Λάκκων και Μεσκλών που ασκούν σε µεγάλο βαθµό την οικόσιτη µορφή 

εκµετάλλευσης. Το ζωικό κεφάλαιο της περιφερειακής ζώνης αποτελούν µικρά µηρυκαστικά 

ζώα, αίγες και πρόβατα, όπου βόσκουν στα φρυγανολίβαδα και στα δάση ή δασικές εκτάσεις 

της περιοχής µε κυρίαρχα είδη την τραχεία πεύκη, το κυπαρίσσι, το σφενδάµι, το πουρνάρι 

κ.ά. στον ανώροφο και διάφορα είδη φρυγάνων στον υποόροφο (αστοιβάδας, λαδανιάς, 

θυµαριού, ασπάλαθου, κλπ.). Τα παραγώµενα κτηνοτροφικά προϊόντα είναι κρέας µικρών 

ζώων (αρνιά, κατσίκια), τυρί (µαλακό και σκληρό), µυζήθρα, βούτυρο, µαλλί και τρίχες αιγών, 

κυρίως, στην Επαρχία Σφακίων. 

Η γεωργία ασκείται σε µεγάλο 

βαθµό στην επαρχία Κυδωνίας µε τις παραδοσιακές 

καλλιέργειες, όπως η ελιά, το κριθάρι, η βρώµη και το αµπέλι, ενώ στο οροπέδιο Οµαλού 

κύριες καλλιέργειες αποτελούν οι πατάτες, το κριθάρι, η σίκαλη και το καλαµπόκι. Τόσο τα 

καλλιεργούµενα χωράφια µετά τη συγκοµιδή ή µε τη µορφή γρασιδιού, όσο και τα 

εγκαταλειµµένα βόσκονται από τα κτηνοτροφικά ζώα κατά τη διάρκεια της θερινής 

73

περιόδου. Στις τρεις κοινότητες της επαρχίας Σφακίων υπάρχουν λίγες γεωργικές εκτάσεις µε 

καλλιέργεια ελιάς, σίκαλης, βρώµης, κλπ. 

Εκτός από την κτηνοτροφία και τη γεωργία, οι περίοικοι ασχολούνται και µε τον 

τουρισµό, τη µελισσοκοµία και την αλιεία. 

6.6 Επιπτώσεις των διαφόρων χρήσεων γης στο δρυµό 

6.6.1 Φυσικές επιπτώσεις-κίνδυνοι 

Στην κατηγορία των κινδύνων αυτών µπορούµε να κατατάξουµε τις απειλές που δέχεται 

ο αίγαγρος, όσον αφορά την αλλοίωση της γενετικής του καθαρότητας. Συγκεκριµένα, τα 

προβλήµατα που σχετίζονται µε τη διατήρηση του υποείδους του αιγάγρου είναι: 

α. Επιµιξία 

Η επιµιξία, εκτός του ότι αλλοιώνει γενετικά τον πληθυσµό µπορεί να γίνει αιτία 

εξαφάνισης. Ένα πολύ πρόσφατο παράδειγµα είναι το εξής: το αγριοκάτσικο (Capra ibex) 

των βουνών Τάτρα της Τσεχοσλοβακίας που είχε εξαφανιστεί από το κυνήγι, επανεισήχθη 

µε επιτυχία από την Αυστρία. Λίγο αργότερα εισήγαγαν στην ίδια περιοχή Αίγαγρους (Capra 

aegagrus) από την Τουρκία και το Σινά. Τα γόνιµα υβρίδια ζευγάρωναν νωρίς το 

φθινόπωρο αντί το χειµώνα (όπως τα ιθαγενή αγριοκάτσικα) και έτσι τα µικρά γεννιόνταν 

στην ψυχρότερη περίοδο του χρόνου µε αποτέλεσµα την εξαφάνιση ολόκληρου του 

κοπαδιού. Παρ’ όλο, που η περίοδος ζευγαρώµατος των αγριµιών είναι αργότερα από αυτή 

των κατσικών συµβαίνει υβριδισµός. Έχει παρατηρηθεί ότι επιµιξία συµβαίνει µόνο µεταξύ 

αγριµότραγων και κατσικών, πιθανά διότι οι αγριµότραγοι είναι ιεραρχικά ανώτεροι των 

τράγων. Επιπλέον, οι αγριµότραγοι περιφέρονται σε µεγαλύτερες περιοχές. Η αναλογία 

αρσενικών προς θηλυκά είναι µεγαλύτερη εκτός του δρυµού (1/0,6 έναντι 1/2), ενώ περίπου 

το 18% των οµάδων µέσα και έξω από το δρυµό το 1985, περιελάµβαναν και κατσίκες. 

Τα υβρίδια ή και οι απόγονοί τους είναι δυνατό να ενταχθούν στη κοινωνία των 

αγριµιών. ∆εν υπάρχει αµφιβολία ότι το αγρίµι έχει υποστεί σε κάποιο βαθµό υβριδισµό, 

αφού συνυπάρχει µε κατσίκες για χιλιάδες χρόνια. Ο υβριδισµός δεν σταµάτησε ούτε µετά 

από τη δηµιουργία Εθνικού ∆ρυµού στα Λευκά Όρη και εξακολουθεί να συµβαίνει και 

σήµερα και είναι, µακροπρόθεσµα, σηµαντικό πρόβληµα. Υβρίδια υπάρχουν και µέσα και 

έξω από το δρυµό. 

β. Οµοµιξία 

Η οµοµιξία, που ορίζεται ως η διασταύρωση µεταξύ πολύ συγγενικών ατόµων µε 

µικρές γονοτυπικές διαφορές, προκαλεί µείωση ή και τροποποίηση της γενετικής 

ποικιλότητας και µπορεί δυνητικά να επηρεάσει την επιβίωση του πληθυσµού. Μπορεί να 

την επηρεάσει θετικά, απαλλάσσοντας τον πληθυσµό από επιβλαβή γονίδια, συνήθως, όµως, 

την επηρεάζει αρνητικά καθώς όλα τα άτοµα (αφού έχουν ελάχιστη γενετική ποικιλοµορφία) 

είναι το ίδιο ευπαθή σε επιδηµίες ή αλλαγές των συνθηκών διαβίωσης. Εποµένως, εάν κάτι 

συµβεί (αλλαγή κλιµατικών συνθηκών, βιοτόπου, κλπ.) είναι πολύ πιθανό να εξαφανιστεί ο 

πληθυσµός. 

γ. Ανταγωνισµός 

Η διατροφή του αγριµιού σχεδόν ταυτίζεται µε αυτή των κατσικιών, εποµένως ο 

ανταγωνισµός είναι αναπόφευκτα έντονος και συµβαίνει, κυρίως, περιφερειακά του δρυµού. 

74

δ. Ασθένειες-παράσιτα 

∆εν είναι γνωστές περιπτώσεις ασθενειών που να έχουν πλήξει τους πληθυσµούς των 

αγριµιών. Από τα εκτοπαράσιτα, τα τσιµπούρια είναι αιτία θνησιµότητας, κυρίως, στα νεαρά 

αγρίµια και οι κτηνοτρόφοι υποστηρίζουν ότι παρουσιάζουν περιοδική πληθυσµιακή αύξηση 

συνήθως κάθε 3 ή 4 χρόνια. 

6.6.2 Ανθρωπογενείς επιπτώσεις – κίνδυνοι 

Α. Γεωργία 

Προς το παρόν, παρά την τάση µείωσης της γεωργίας, οι κάτοικοι των 6 κοινοτήτων 

στη γύρω περιοχή είναι κατά κύριο επάγγελµα κτηνοτρόφοι και σε ένα µεγάλο βαθµό 

γεωργοί, κυρίως στην επαρχία Κυδωνίας. 

Οι κύριες καλλιέργειες είναι τόσο ετήσιες όσο και µόνιµες. Στην πρώτη περίπτωση, τη 

µεγαλύτερη έκταση κατέχουν οι πατάτες, τα λαχανικά, οι αγκινάρες, τα κρεµµύδια, οι 

τοµάτες, η βρώµη, ο βίκος και το κριθάρι. Αντίθετα, στη δεύτερη περίπτωση, το είδος µε το 

µεγαλύτερο αριθµό δένδρων και ετήσιας παραγωγής είναι η ελιά. Ακολουθούν τα 

οπωροφόρα (πορτοκάλια, λεµόνια, µανταρίνια, νεράτζια) στις κοινότητες Μεσκλών και 

Λάκκων, ενώ στην περιοχή Αγίας Ρουµέλης τα πορτοκάλια και τα λεµόνια και στην 

Ανώπολη τα λεµόνια. Στην επαρχία Κυδωνίας υπάρχουν αµπελώνες, κυρίως για την 

παραγωγή επιτραπέζιων σταφυλιών. 

Επίσης, άλλες δραστηριότητες που ασκούνται στην ευρύτερη περιοχή της 

περιφερειακής ζώνης του δρυµού είναι η µελλισοκοµία καθώς και η συλλογή 

φαρµακευτικών και αρωµατικών φυτών. 

Μια συµπαγής έκταση, που είναι κατάλληλη για γεωργικές καλλιέργειες και 

γειτονεύει µε το δρυµό, είναι το οροπέδιο του Οµαλού. Πρόκειται για το κυκλικού 

σχήµατος κλειστό οροπέδιο που βρίσκεται σε υψόµετρο 1.045 – 1.110 µ. Στο οροπέδιο 

απαντούν δύο χαρακτηριστικά συστήµατα καλλιέργειας. Το ένα σύστηµα ανήκει στους 

Λάκκους και αποτελείται από χωράφια στενόµακρα, συχνά βαθµιδωµένα µε κόκκινα εδάφη 

και πολλά δένδρα φυτεµένα στα όρια µεταξύ των χωραφιών. Το άλλο σύστηµα ανήκει στο 

Επανωχώρι και αποτελείται από τετραγωνισµένα χωράφια µε κιτρινόµορφα εδάφη και λίγα 

δένδρα. Κύριες καλλιέργειες στο οροπέδιο είναι οι πατάτες, το κριθάρι, η σίκαλι και το 

καλαµπόκι. 

Σήµερα, υπάρχουν πολλοί κίνδυνοι που απειλούν σοβαρά το οροπέδιο του Οµαλού µε 

ανεπανόρθωτη κατάρρευση, και η οποία µε τη σειρά της επηρεάζει το οικοσύστηµα του 

δρυµού. 

- Ένας πρώτος σοβαρός ‘‘κίνδυνος’’ είναι η προοπτική εντατικοποίησης της γεωργίας στο 

οροπέδιο µε τη χρήση σύγχρονων µηχανηµάτων καλλιέργειας της γης και άρδευσης µε το 

σχεδιασµένο για κατασκευή στην περιοχή φράγµα. Ένα τέτοιο εγχείρηµα µακροπρόθεσµα 

είναι καταδικασµένο σε αποτυχία, ενώ στο µεταξύ θα καταστρέψει οριστικά την 

παραδοσιακή χρήση και τα πολιτιστικά στοιχεία της περιοχής. 

Όπως, έχουµε αναφέρει, παραδοσιακές γεωργικές καλλιέργειες που επί αιώνες 

ευδοκιµούσαν στις ορεινές περιοχές (αµπέλια) έχουν τώρα εκλείψει. Τα τελευταία, όµως, 

χρόνια λόγω της καλής τιµής που απολαµβάνει το ελαιόλαδο υπάρχει µια τάση επέκτασης 

των ελαιώνων στις ηµιορεινές περιοχές. Αυτό γίνεται ή σε παλιούς εγκαταλελειµένους 

αγρούς µε βαθµίδωση ή σε νέες εκχερσώσεις δασικών εκτάσεων και µετατροπής τους σε 

ελαιώνες. Οι ντόπιοι φυσικά ισχυρίζονται ότι οι εκτάσεις αυτές τους ανήκουν, πλην όµως 

λόγω της έλλειψης κτηµατολογίου κανείς δεν είναι σίγουρος εάν οι εκτάσεις που 

εκχερσώνονται είναι δηµόσιες ή ιδιωτικές. Πάντως από πλευράς φυτοκάλυψης, είναι βέβαιο 

75

ότι οι εκτάσεις αυτές είναι δασικές και παρέχουν προστασία στο οικοσύστηµα ενώ τώρα µε 

την εκχέρσωση γίνονται εστίες διάβρωσης µε όλα τα επακόλουθα. 

- Ένας δεύτερος ‘‘κίνδυνος’’ είναι η αντίθετη εξέλιξη, δηλαδή η πλήρης εγκατάλειψη της 

περιοχής και η διακοπή όλων των παραδοσιακών δραστηριοτήτων και της ισορροπίας 

µεταξύ τους. 


Στην ορεινή περιοχή που γειτονεύει µε τον Εθνικό ∆ρυµό Σαµαριάς, σύµφωνα µε τα 

στοιχεία της ∆ιεύθυνσης ∆ασών Χανίων (1994), βόσκουν 35.500 πρόβατα και 14.200 γίδια. 

Ο αριθµός των αιγοπροβάτων παρουσιάζει σηµαντική αύξηση στην περιοχή κατά την 

τελευταία δεκαετία εξαιτίας των εθνικών και κοινοτικών επιδοτήσεων. 

Η επίδραση της κτηνοτροφίας στην χλωρίδα είναι αρνητική ιδιαίτερα εδώ που η 

βοσκοφόρτωση υπερβαίνει κατά πολύ τη βοσκοϊκανότητα του οικοσυστήµατος. Σήµερα τα 

κοπάδια αιγών και αιγοπροβάτων καταστρέφουν τη βλάστηση, ιδιαίτερα των σπάνιων 

φυτών. Επίσης, µπορούν να αλλοιώσουν το οικοσύστηµα µε την εισαγωγή εξωτικών φυτών. 

● Τα γίδια και τα πρόβατα που βόσκουν ιδιαίτερα στις κορυφές των Λευκών Ορέων 

επιδρούν αρνητικά στην ποώδη αλπική βλάστηση διότι: 

-τρώνε τα σπάνια ή απειλούµενα είδη που φύονται στην περιοχή 

-τρώνε θυσάνους των σπάνιων ποωδών φυτών πολύ πέραν της ετήσιας αύξησής τους µε 

συνέπεια την βαθµιαία απογύµνωση της περιοχής 

-µπορεί να προκαλέσουν υποβάθµιση της ποιότητας των υδάτων και 

-ποδοπατούν, συµπιέζουν ή διαβρώνουν το ευαίσθητο σε µεταβολές υποτυπώδες έδαφος 

που καλύπτει την περιοχή. 

Εδώ, λόγω του ευαίσθητου οικοσυστήµατος, η επαναφορά της βλάστησης στην 

κανονική της µορφή είναι πολύ δύσκολη. Έτσι, χρόνο µε το χρόνο, η φυτοκάλυψη µειώνεται 

και είναι µαθηµατικά βέβαιο πως, αν δε ληφθούν µέτρα, η καταστροφή της χλωρίδας θα 

είναι ολοκληρωτική. 

● Ωστόσο, τα γίδια επιδρούν και στην πανίδα του δρυµού, ιδίως του αιγάγρου (Capra 

aegagrus), όταν έρχονται σε επαφή µε αυτά. Μερικές από τις επιδράσεις στην πανίδα είναι: 

Προκαλούν επιµιξία και αλλοιώνουν την καθαρότητα του άγριου πληθυσµού του 

αιγάγρου για τον οποίο εξάλλου κηρύχθηκε η περιοχή της Σαµαριάς Εθνικός ∆ρυµός. Ήδη 

εξαιτίας αυτής της επιµιξίας υπάρχουν τώρα µέσα στο δρυµό αρκετά υβρίδια. Επίσης, 

µπορούν να µεταδώσουν διάφορες ασθένειες στα άγρια και δρουν ανταγωνιστικά µε µ’ αυτά 

για την εύρεση βοσκήσιµης ύλης. Τέλος, γίνονται, άθελά τους, πρόξενοι πυρκαγιών µε 

ανυπολόγιστες οικολογικές καταστροφές, γιατί οι ποιµένες χρησιµοποιούν τις πυρκαγιές ως 

µέσο, προκειµένου να αυξήσουν την βοσκοϊκανότητα της περιοχής. Είναι µια πανάρχαια 

‘‘διαχειριστική’’ µέθοδος των βοσκοτόπων. 

Γ. Κυνήγι 

Το κυνήγι δεν επιτρέπεται γενικά στα εθνικά πάρκα και τις άλλες προστατευόµενες 

φυσικές περιοχές γιατί µπορεί να αποβεί πολύ καταστρεπτικό για τη φύση, τόσο µε τη 

διατάραξη που επιφέρει στην άγρια ζωή, όσο και µε το µεγάλο αριθµό θανάτων που 

µπορεί να προκαλέσει στα ζώα. Κύριες συνέπειες του κυνηγιού στις προστατευόµενες 

φυσικές περιοχές είναι ότι µπορεί να µειώσει δραστικά τον αριθµό των ζώων τους ή να τα 

καταστήσει φοβισµένα και άγρια. Στη γειτνιάζουσα περιοχή το κυνήγι, αν και ασκείται 

νόµιµα, σε έκταση και ένταση υπερβαίνει την παραγωγή θηραµάτων. 

76

∆. Τουρισµός 

δ1. Επίδραση του τουρισµού στη χλωρίδα. Η επίδραση των επισκεπτών στη χλωρίδα 

µπορεί να γίνει µε συλλογή διαφόρων φυτών ή καταστροφή τους µε το ποδοπάτηµα. 

Ωστόσο, από το ποδοπάτηµα των πεζοπόρων δεν υπάρχει σοβαρός κίνδυνος γιατί το 

µοναδικό µονοπάτι που χρησιµοποιείται από τους επισκέπτες είναι, στο µεγαλύτερό του 

µέρος, στερεό και χωρίς βλάστηση. Πάντως σε ορισµένες θέσεις, όπου το µονοπάτι 

βρίσκεται σε µαλακό έδαφος, η επίδραση του ποδοπατήµατος είναι εµφανής. Σε µερικά 

µάλιστα σηµεία η συµπίεση του εδάφους είναι τόσο µεγάλη που αποκαλύφθηκαν πλήρως οι 

ρίζες των δένδρων. 

δ2. Επίδραση των επισκεπτών στην πανίδα. Επικρατούσα άποψη είναι ότι οι επισκέπτες µε 

το θόρυβο που προκαλούν και το συνωστισµό που δηµιουργούν, τροµάζουν τα άγρια ζώα 

και στην προκειµένη περίπτωση τους αίγαγρους. Επίσης, µπορούν να προκαλέσουν ζηµιές 

στην πανίδα µε την αφαίρεση ή καταστροφή φωλιών και, γενικά, την ενόχληση πουλιών και 

ζώων. 

δ3. Επίδραση στο τοπίο. Η επίδραση γενικά των επισκεπτών στη τοπίο του δρυµού είναι 

αρνητική. Έτσι σε µερικές θέσεις παρατηρούνται σκουπίδια και µερικοί επισκέπτες, 

διαφεύγοντας την προσοχή των φυλάκων, κολυµπούν στα νερά του ρεύµατος που διασχίζει 

το φαράγγι. Γενικά, ο µεγάλος αριθµός των επισκεπτών συντελεί στη µείωση της ποιότητας 

της µοναδικής αναψυχικής εµπειρίας που προσφέρει το πέρασµα του φαραγγιού. 

6.7 Γεωργική Υπηρεσία 

Η ∆ιεύθυνση Γεωργίας της Νοµαρχίας είναι υπεύθυνη για την πολιτική που 

εφαρµόζεται στις γεωργικές εκτάσεις και στην κτηνοτροφία. Οι κυριότεροι άξονες της 

πολιτικής αυτής είναι: 

1. Αποθάρρυνση της επέκτασης των εσπεριδοειδών, λόγω της υπερπαραγωγής και των 

προβληµάτων διάθεσης. Για τη λύση των τελευταίων προβληµάτων εφαρµόζεται η πολιτική 

της επιδότησης των εξαγωγών. 

2. Ενθάρυνση της αντικατάστασης των παλιών ποικιλιών ελιάς µε την ποικιλία 

‘‘Κορονέϊκη’’ και επιδότηση της παραγωγής λαδιού από τους υπάρχοντες ελαιώνες, πράγµα 

που αναµένεται να οδηγήσει στην επέκταση της ελαιοκαλλιέργειας στις λοφώδεις δασικές 

εκτάσεις . 

3. Εφαρµογή της βιολογικής καταπολέµησης των ασθενειών στις εντατικά καλλιεργούµενες 

γεωργικές εκτάσεις. 

4. Συνέχιση της επιδότησης των κτηνοτρόφων για την εκτροφή αιγοπροβάτων µε 

κατεύθυνση την µετατροπή της εκτατικής κτηνοτροφίας σε ηµι-εντατική των 20-50 ζώων 

ανά παραγωγό. 

5. Παροχή κινήτρων στους αιγοτρόφους για να µετακινήσουν τα υπεράριθµα γίδια σε 

περιοχές µε µειωµένη ένταση βοσκής. 

6. Συνέχιση του προγράµµατος βελτίωσης της υποδοµής των βοσκοτόπων µε δρόµους 

προσπέλασης, έργα ύδρευσης και στέγαστρα µε σχέδια που παρέρχονται από το Υπουργείο 

Γεωργίας. 

6.8 Συµπεράσµατα 

Οποιοδήποτε διαχειριστικό σχέδιο του δρυµού για να είναι εφαρµόσιµο, απαραίτητη 

προϋπόθεση είναι η ενεργός συµµετοχή και υποστήριξη σε όλες τις φάσεις του, δηλαδή 

συλλογή στοιχείων, σύνταξη, εφαρµογή, παρακολούθηση και αναθεώρηση της µελέτης, του 

77

τοπικού πληθυσµού. Χωρίς τη συναίνεση του τοπικού πληθυσµού είναι αδύνατη η 

υλοποίηση οποιουδήποτε σχεδίου, όσο καλά κι αν έχει καταρτισθεί αυτό. 

Επίσης, στην εφαρµογή παρόµοιων σχεδίων µεγάλη βοήθεια µπορούν να προσφέρουν οι 

λεγόµενες NGO’s µη κυβερνητικές περιβαλλοντικές οργανώσεις (π.χ. Εταιρεία Προστασίας 

Πρεσπών). Έχοντας το πλεονέκτηµα αφενός, της ευελιξίας και αφετέρου, της πίστης τους 

στο θεσµό, µπορούν να βοηθήσουν ενεργά τις υπεύθυνες κρατικές υπηρεσίες στη διαχείριση 

παρόµοιων χώρων, ιδιαίτερα στον τοµέα ενηµέρωσης και ευαισθητοποίησης του κοινού, 

φθάνει να µην αγνοηθούν. 

78


ΕΘΝΙΚΟΣ ∆ΡΥΜΟΣ ΟΙΤΗΣ 


Ο Εθνικός ∆ρυµός Οίτης ιδρύθηκε το 1966 µε 

σκοπό την προστασία της µοναδικής χλωρίδας και 

άγριας ζωής του βουνού καθώς και των 

γεωµορφολογικών του χαρακτηριστικών. Βρίσκεται στο 

οµώνυµο όρος Οίτη νοτιοδυτικά της Λαµίας και της 

κοιλάδας του Σπερχειού ποταµού, στο νοµό Φθιώτιδας. 

Αποτελείται από τον πυρήνα µε έκταση 4.200 εκτάρια 

και την περιφερειακή ζώνη µε έκταση 4.010 εκτάρια. 

Υψοµετρικά εκτείνεται από τα 400 µ. µέχρι τα 2.116 µ. 

της κορυφής Γρεβενό. Εικόνα 7.1: «Οίτη» 

Το κύριο χαρακτηριστικό του δρυµού είναι τα όµορφα ελατοδάση (Abies cephalonica) 

που διακόπτονται από µικρά ή µεγάλα διάκενα µε λιβαδική βλάστηση. Η πανίδα 

περιλαµβάνει κοινά και ευρέως διαδεδοµένα είδη, αλλά πλούσια σε ποικιλία και µε 

µεγάλους πληθυσµούς. 


Ο Εθνικός δρυµός Οίτης του νοµού Φθιώτιδας ιδρύθηκε µε το Βουλευτικό ∆ιάταγµα 

218/7-3-1966 (Φ.Ε.Κ., τόµος Α′, αριθµός 56). 


“Ιδρύεται Εθνικός ∆ρυµός Οίτης αποτελούµενος εκ του πυρήνος 

και της περί τον πυρήνα δασικής 

και χορτολιβαδικής εκτάσεως.” 

7.3 Προσδιορισµός των ορίων του Ε.∆. - Γεωγραφική θέση 

Τα όρια του Ε.∆ Οίτης περιγράφονται στο άρθρο 2 του παραπάνω Βουλευτικού 

∆ιατάγµατος και έχουν ως εξής: 

- Ο πυρήνας του Ε.∆. Οίτης εκτείνεται προς το κεντρικό και βόρειο τµήµα του ορεινού 

συγκροτήµατος Οίτης. Τα όρια του πυρήνα καθορίζονται από οριογραµµή, η οποία ανέρχεται 

από σηµείο της ισοϋψούς των 600 µ., κείµενου δυτικά και σε απόσταση 1.300 µ, περίπου 

από το εξωκλήσι “Άγιοι Ταξιάρχες” περιοχής Καµποτάδων. Ακολουθεί προς τα’ Ανάντη το 

δεξιό πρανές της κύριας κοίτης του ρέµατος Γερακάρη και στη συνέχεια την παρυφή του 

βραχώδους πρανούς του ίδιου ρέµατος σε µήκος 2 χλµ. περίπου, στη συνέχεια κατέρχεται 

στην κύρια κοίτη του ρέµατος αυτού, την οποία και ακολουθεί µέχρι να συναντήσει το 

όριο του µη δηµοσίου δάσους “Γρεβενό”. Από εκεί συνεχίζει µέχρι τη θέση “Σηµείο 

Βασιλίσσης” (υψόµετρο 2.044 µ.), απ’ όπου κατέρχεται σε ευθεία περίπου γραµµή στην κοίτη 

του ρέµατος “Βαλόρεµµα”. Από το σηµείο αυτό ανέρχεται στο ύψωµα “Σέµπι” (υψόµετρο 2.092 

µ.) ακολουθώντας τα όρια των νοµών Φθιώτιδας και Φωκίδας. Από το ύψωµα “Σέµπι” 

στρέφεται προς Β∆ και φθάνει στο ύψωµα “Αλύκαινα” (υψόµετρο 2.058 µ.), απ’ όπου στη 

79

συνέχεια κατευθύνεται προς τα Β∆. Κατέρχεται σε µικρό ρέµα δυτικά της θέσεως “Λουπάκι” 

και έπειτα στη ράχη “Πέτρωτος” . Από το σηµείο αυτό κατευθύνεται προς ΒΑ και 

κατερχόµενη την κλιτή διέρχεται από τη θέση “Πιπερίγκου”, απ’ όπου µε ελαφρά προς τα 

ανατολικά κάµψη, συναντά την υψοµετρική καµπύλη των 600 µ. Από το σηµείο αυτό 

ακολουθώντας κατεύθυνση ΝΑ και τη διαδροµή της χωροσταθµικής των 600 µ καταλήγει 

στο σηµείο της κοίτης του ρέµατος “Γερακάρη”, απ’ όπου και άρχισε. 

- Η λεγόµενη περιφερειακή ζώνη γύρω από τον πυρήνα του δρυµού, καθορίζεται από 

οριογραµµή που αρχίζει από τη θέση “Κάστρο”, επάνω απ’ την Υπάτη, στην ισοϋψή των 400 

µ. Από εκεί ακολουθώντας κατεύθυνση Ν∆ και την πορεία της υψοµετρικής καµπύλης των 

400 µ. φθάνει σε σηµείο που απέχει ανατολικά του εξωκλησιού “Άγιοι Ταξιάρχες” της 

περιοχής “Καµποτάδων”, γύρω στα 850 µ. Από το σηµείο αυτό στρέφεται απότοµα προς νότο 

και ανερχόµενη διέρχεται ανατολικά του υψώµατος “Αγιόβριζα” (υψόµετρο 1.246 µ.) απ’ όπου 

περαιτέρω ακολουθώντας ΝΑ κατεύθυνση σε άνοδο διέρχεται από τις θέσεις “Ρούµπαλο” 

και “Σκασµένη” και φθάνει σε σηµείο ΝΑ του υψώµατος “Προφήτης Ηλίας”, που επέχει 

περίπου 1.000 µ. Από το σηµείο αυτό στρέφεται προς Β∆ και ανέρχεται στο ύψωµα 

“Προφήτης Ηλίας” (υψόµετρο 1.613 µ.). Από εκεί κατευθύνεται στη θέση “Τούρλα” απ’ όπου 

κατέρχεται στο ρέµα του “Αγίου Πνεύµατος” και δια µέσου των θέσεων “Μακριά ράχη”, 

“Ματάκια” φθάνει στο ύψωµα “Σέµπι” ( υψόµετρο 2.092µ.). Από το σηµείο αυτό ακολουθεί τα 

όρια του πυρήνα και από την κορυφή “Αλύκαινα” (υψόµετρο 2.058 µ.), ακολουθεί το 

“Κριθαρόρρεµα” και το ρέµα “Κόνιτσα” καταλήγοντας στη θέση “Κάστρο” απ’ όπου άρχισε. 

- Η ευρύτερη περιοχή της Οίτης παρουσιάζει την µορφή ισοσκελούς τριγώνου, µε τη 

δυτική πλευρά παράλληλη µε τον άξονα Βορρά- Νότου και συνίσταται από το ρέµα της 

Βίστριζας, το ρέµα της τριανταφυλλιάς, τον αυχένα Οίτης-Βαρδουσίων και το Μέγα ρέµα. 

Τη ΒΑ πλευρά της ορίζει ο ποταµός Σπερχειός από το σηµείο συµβολής της Βίστριζας 

δυτικά µέχρι του σηµείου συµβολής του Ασωπού ανατολικά. Τέλος τη ΝΑ πλευρά ορίζει ο 

Ασωπός ποταµός από το σηµείο συµβολής του στο Σπερχειό έως τη Γέφυρα της Παπαδιάς , 

το συµβάλλον σ’ αυτόν ρέµα έως τον Προφήτη Ηλία νότια του χωριού Οίτη, το ρέµα του 

Αποστολιά νότια του Σκλήθρου έως την Αγία Τριάδα, ο αυχένας Οίτης- Γκιώνας κατά 

µήκος της οδού Παύλιανης – Πυρών και τέλος το ρικόρρεµα νότια των Πυρών και του 

Μαυρολιθαριού έως το σηµείο συµβολής του µε το Μέγα Ρέµα. 

7.4 Ιδιοκτησιακό και νοµικό καθεστώς 

Ο Εθνικός ∆ρυµός Οίτης ανήκει στο σύνολό του κατά κυριότητα στο Ελληνικό 

∆ηµόσιο. Οι τυχών ιδιοκτήτες εκτάσεων εντός του δρυµού και όσοι άλλοι είχαν δουλείες 

βοσκής κλπ. έχουν αποζηµιωθεί από το δηµόσιο, χωρίς να υπάρχουν σήµερα αµφισβητήσεις, 

ούτε διεκδικήσεις από τρίτους. 

Όσον αφορά το ιδιοκτησιακό καθεστώς της ευρύτερης περιοχής µελέτης, υφίστανται τρεις 

κύριες κατηγορίες ιδιοκτησιών: 

- τα δηµόσια δασικά συµπλέγµατα 

- τα συνιδιόκτητα δάση 

- τα κοινοτικά δάση 

- το ιδιωτικό δάσος (Γρεβενό) 

Οι υπόλοιπες περιοχές αποτελούν γεωργικό κλήρο στα πεδινά, κυρίως, της περιοχής 

µελέτης. Εκτός των παραπάνω, εκτός διαχείρισης παραµένουν τα δάση και οι δασικές 

εκτάσεις µιας ευρείας περιοχής στα ανατολικά της Οίτης, από την κοινότητα Κωσταλεξίου 

έως την κοινότητα ∆έλφινου. 

80


7.5.1 Γεωµορφολογία - Ανάγλυφο 

Τα πετρώµατα που συναντώνται στην περιοχή µελέτης είναι κυρίως ιζηµατογενή 

(φλύσχης και σκληροί ασβεστόλιθοι), ενώ σε µικρή αναλογία βρίσκεται και το πυριγενές 

πέτρωµα περιδοτίτης. 

Το ΒΑ τµήµα της περιοχής µελέτης εµφανίζεται µε επίπεδες επιφάνειες εξαιτίας των 

αλλουβιακών αποθέσεων του ποταµού Σπερχειού. Προχωρώντας προς το κέντρο της 

περιοχής, όµως, οι επίπεδες εκθέσεις δίνουν θέση στις απότοµες κορυφές που δηµιουργεί το 

βουνό Οίτη µε ψηλότερες τον Πύργο (2.154 µ.) και το σηµείο Βασίλισσας (2.116 µ.) που 

βρίσκεται στον πυρήνα του δρυµού. 

Το είδος του πετρώµατος καθορίζει και την µορφή του ανάγλυφου του βουνού. Οι 

σκληροί ασβεστόλιθοι δίνουν απότοµες κορυφές και απότοµες κλίσεις, ενώ ο φλύσχης 

αποστρογγυλοµένες κορυφές. Η µικρή ζώνη του αργιλικού φλύσχη στο κέντρο και στον 

πυρήνα του δρυµού δίνει απότοµες χαραδρωτικές διαβρώσεις. 

Στο νότιο τµήµα του δρυµού υπάρχουν δύο απότοµες κορυφές. Η µια στο νοτιοδυτικό 

τµήµα του δρυµού (Ψηλή κορυφή) και η άλλη στο νοτιοανατολικό τµήµα (Κοροµηλιά). 

(Καρέτσος, κ.ά., 1996) 

7.5.2 Έδαφος 

Τα αλλούβια, οι σκληροί ασβεστόλιθοι και ο ψαµµιτικός φλύσχης σχηµατίζουν τις 

µεγαλύτερες σε έκταση κατηγορίες µητρικού υλικού εδαφών στην περιοχή της Οίτης. 

Το µητρικό υλικό εδάφους στον πυρήνα του δρυµού είναι, κυρίως, σκληροί 

ασβεστόλιθοι (βόρειο τµήµα) και ο µικτός φλύσχης (νότιο τµήµα). ∆ιασχίζεται από µια ζώνη 

ψαµµιτικού φλύσχη στο κέντρο και µια µικρή ζώνη αργιλλικού στο νότιο τµήµα. 

Άλλες κατηγορίες µητρικού υλικού εδαφών που συναντάµε στην περιοχή µελέτης είναι 

οι εξής: µικτός φλύσχης, περιδοτίτης, τριτογενείς αποθέσεις, κώνοι αποθέσεων, κοίτες ποταµών, 

κολλούβια ασβεστόλιθων, αργιλλικός φλύσχης, κολλούβια φλύσχη και κολλούβια περιδοτιτών. 



Ένας από τους σπουδαιότερους παράγοντες που επιδρούν πάνω στη βλάστηση και τη 

σύνθεσή της είναι το κλίµα. Τα στοιχεία του κλίµατος: φως, θερµοκρασία, κατακρηµνίσµατα, 

άνεµος σε συνδυασµό µε την τοπογραφία κάποιας περιοχής, διαµορφώνουν περιβάλλοντα 

που δίνουν ένα συγκεκριµένο τύπο βλάστησης. Έτσι, κατά το µήνα Ιανουάριο η Οίτη 

βρίσκεται ανάµεσα στους 8 και 9° C και κατά τον Ιούλιο ανάµεσα στους 27 και 28°C. Οι 

χιονοπτώσεις εµφανίζονται κατά κανόνα από το µήνα ∆εκέµβριο και µετά, µε µια τάση 

εξέλιξης του φαινοµένου προς την Άνοιξη. Η αύξηση του υψοµέτρου σαφώς ενισχύει τις 

χιονοπτώσεις και αναλογικά την τάση διατήρησης του χιονιού επί του εδάφους. Τέλος, οι 

άνεµοι που επικρατούν στην περιοχή είναι οι Β∆ (στους οποίους οφείλονται και οι 

περισσότερες βροχοπτώσεις των µηνών ∆εκέµβριο και Ιανουάριο) και ακολουθούν οι ΝΑ, 

οι δυτικοί και ανατολικοί. Η άπνοια συµµετέχει µε υψηλά ποσοστά (πάνω από 85%). 

81

7.5.4 Χλωρίδα - βλάστηση 

Α. Χλωρίδα 

Με βάση τις υπάρχουσες βιβλιογραφικές αναφορές από τα ορεινά υψοµετρικά επίπεδα 

του όρους Οίτη, η χλωρίδα της Οίτης αποτελείται από 371 taxa εκ των οποίων 275 είναι 

είδη και τα 96 είναι υποείδη. Πρόκειται για taxa που κατανέµονται σε 53 οικογένειες και 

ανήκουν σε 185 γένη. 

Οι χωρολογικές ενότητες που µετέχουν στην χλωρίδα του όρους είναι οι ακόλουθες: 

- Βαλκανική (81 taxa) 

- Μεσογειακή (81 taxa) 

- Ευρωπαϊκή (43 taxa) 

- Κοσµοπολίτικη-Υποκοσµοπολίτικη και άλλες κατηγορίες ευρέως εξαπλωµένων taxa 

- Παλαιοτροπικά, Βόρεια, Ευροσιβηρικά (116 taxa) 

- Ελληνικά Ενδηµικά (50 taxa) 

Τα 50 ενδηµικά taxa της χλωρίδας της Οίτης κατανέµονται ως εξής στις οικογένειες: 

- Pinaceae 1 

- Caryophyllaceae 7 

- Brassicaceae 5 

- Papaveraceae 1 

- Violaceae 2 

- Apiaceae 3 

- Primulaceae 1 

- Lamiaceae 1 

- Campanulaceae 1 

- Asteraceae 7 

- Liliaceae 7 

Οι βλαστητικές µορφές της χλωρίδας του όρους Οίτη που µπορούν να εκφράσουν το 

εκατοστιαίο ποσοστό του συνολικού αριθµού των taxa, είναι οι εξής: 

- ηµικρυπτόφυτα (218 taxa) 

- θερόφυτα (19 taxa) 

- χαµαίφυτα (56 taxa) 

- γεώφυτα (33 taxa) 

- µέγα- και νάνο-φανερόγαµα (15 taxa) 

Β. Τύποι Βλάστησης 

Η Οίτη αποτελεί ένα αµιγώς Μεσογειακό όρος, όπου αναγνωρίζονται όλοι οι όροφοι 

βλάστησης, οι οποίοι έχει δειχθεί ότι αντιστοιχούν στο γενικό µοντέλο ορόφωσης των 

Μεσογειακών ορέων, δεχόµενοι ωστόσο ότι ο όροφος βλάστησης δεν αντιστοιχεί σε µια 

απλή υψοµετρική διαδοχή των διαφορετικών βιοκλιµάτων, αλλά αντιπροσωπεύει µια σύνθετη 

µονάδα που περιλαµβάνει υψοµετρική διευθέτηση και διαδοχή κατά γεωγραφικό πλάτος. 

Σύµφωνα µε το µοντέλο Μεσογειακής ορόφωσης, στο όρος Οίτη παρατηρούνται οι 

ακόλουθοι όροφοι βλάστησης µε τα προσεγγιστικά υψοµετρικά τους όρια: 

• Θερµο-µεσογειακός όροφος βλάστησης, 0-450 µ. 

• Μέσο-µεσογειακός όροφος βλάστησης, 450-900 µ. 

• Υπερ-µεσογειακός όροφος βλάστησης, 900-1.400 µ. 

• Ορεινός-µεσογειακός όροφος βλάστησης, 1.400-1.900 µ. 

• Ορο-µεσογειακός όροφος βλάστησης, 1.900-2.152 µ. 

82

Θερµο- και Μέσο-µεσογειακός όροφος βλάστησης 

Στα πλαίσια του θερµο-µεσογειακού ορόφου βλάστησης εµφανίζονται µε τη µορφή 

µωσαϊκού ποικίλες µονάδες βλάστησης διαφόρων συνταξινοµικών επιπέδων που είτε 

κατέχουν περιορισµένη έκταση είτε καταλαµβάνουν εκτεταµένες επιφάνειες. Αυτές είναι οι 

ακόλουθες: 

α) Η φυτοκοινωνία Oleo europeaea-Pistacietum lentisci aegeicum. 

Απαντάται σε περιορισµένη κλίµακα, κυρίως, στα ανατολικά τµήµατα της Οίτης σε 

σχήµα κυκλικοί τόξου. Η υψοµετρική κατανοµή, της εν λόγω φυτοκοινωνίας, ανέρχεται έως 

τα ανώτερα όρια του θερµο-µεσογειακού ορόφου βλάστησης, κυρίως πάνω σε περιδοτιτικά 

πετρώµατα και, δευτερευόντως, πάνω σε κολλούβια ασβεστολίθων. Η δηµιουργία θαµνώνων 

πυκνής διαµόρφωσης, όπου κυριαρχεί ο σχίνος (Pistacia lentiscus), αντιπροσωπεύει 

περιορισµένες θέσεις του όρους Οίτη, όπου ο βαθµός κάλυψης της βλάστησης ανέρχεται σε 

90% και το µέγιστο ύψος των θάµνων 1.5-2 µ. 

Στη χλωριδική σύνθεση των θαµνώνων της Oleo-Lentiscetum aegeicum φυτοκοινωνίας 

συµµετέχουν ακόµη τα ακόλουθα είδη: Pistacia lentiscus, Asparagus acutifolius, Rhamnus 

oleoides, Quercus coccifera, Phillyrea latifolia, Arbutus unedo, Phlomis fruticosa, Coridothymus 

capitatus, κ.ά. 

β) Η φυτοκοινωνία Andrachno-Quercetum illicis. 

Παρά το γεγονός ότι, στην Οίτη, η παρουσία της αριάς (Quercus ilex) δεν εµφανίζει 

συνέχεια, αναπτύσσεται ωστόσο διαµορφώνοντας µια σαφή ζώνη. Η ασυνέχεια της εν λόγω 

ζώνης οφείλεται, κυρίως, στο διαφορετικό βαθµό υποβάθµισης των φυσικών φυτοκοινωνιών 

και κατανέµεται υψοµετρικά από τα 100 µ. έως τα 800 µ. πάνω σε ΒΑ έκθεσης κλιτύες 

των ανατολικών τµηµάτων του όρους (100-500 µ.), ενώ βορειότερα και µεσηµβρινότερα 

επανεµφανίζεται µεταξύ των 600-850 µ., περίπου, πάνω σε ΒΑ εκθέσεις. Το γεωλογικό 

υπόστρωµα πάνω στο οποίο συναντώνται οι θαµνώνες αριάς είναι κύρια σκληροί 

ασβεστόλιθοι και δευτερευόντως µάργες. Η διαµόρφωση πυκνών θαµνώνων µε ποσοστό 

κάλυψης 100% και ιδιαίτερη αισθητική, που χαρακτηρίζεται από υψηλά θαµνώδη και 

δενδρώδη άτοµα αριάς µε ύψος µέχρι 4 µ., συνδυάζεται µε τον απρόσιτο χαρακτήρα 

ορισµένων πλαγιών του όρους λόγω απότοµων κλίσεων (>100%). Η πιο συχνά, ωστόσο, 

απαντούµενη δοµή των θαµνώνων της φυτοκοινωνίας Andrachno-Quercetum illicis έχει 

χαρακτήρα µέτρια ανοιχτών συστάδων µε θαµνώδη όροφο που δεν ξεπερνά το 65% του 

ποσοστού κάλυψης. 

Στη χλωριδική σύνθεση των θαµνώνων της εν λόγω φυτοκοινωνίας συµµετέχουν τα 

ακόλουθα είδη στο δενδρώδη και θαµνώδη όροφο: Arbutus andrachne, Quercus ilex, Quercus 

coccifera, Phillyrea latifolia, Cotinus coggygria, Fraxinus ornus, Smilax aspera, Pistacia 

lentiscus, Quercus pubescens, κ.ά. 

γ) Η φυτοκοινωνία Querco cocciferae – Phillyreetum latifoliae 

Αντιπροσωπεύει τους πρινώνες του όρους Οίτη που καταλαµβάνουν µεγάλες επιφάνειες, 

κυρίως, στις βόρειες και ανατολικές πλευρές του και ελάχιστα στις νότιες. Υψοµετρικά 

κατανέµεται µέχρι τα ανώτερα όρια του Μεσο-µεσογειακού ορόφου βλάστησης ανερχόµενη 

ακόµη και µέχρι τα µεσαία επίπεδα του Υπερ-µεσογειακού ορόφου βλάστησης (1.000-1.200 

µ.), ανάλογα µε την έκθεση και τις ασκούµενες ανθρώπινες δραστηριότητες. Παρατηρείται η 

εµφάνιση της εξεταζόµενης φυτοκοινωνίας στο εσωτερικό της σειράς των ελατοδασών (Abies 

cephalonica) του όρους Οίτη ως µια στενή ευδιάκριτη λωρίδα φτάνοντας µερικές φορές και 

σε υψόµετρα λίγο µεγαλύτερα από 1.200 µ., λόγω επικράτησης ευνοϊκών µικροκλιµάτων και 

τοπικών κλιµατικών συνθηκών. 

83

Οι πρινώνες του όρους Οίτη κατά κύριο λόγο εµφανίζουν κάλυψη 100% και µόνο προς 

τα κράσπεδα δεν είναι πολύ πυκνής διαµόρφωσης. 

Στη χλωριδική σύνθεση των υψηλών θαµνώνων της Querco cocciferae – Phillyreetum 

latifoliae φυτοκοινωνίας συµµετέχουν πέρα από αείφυλλα σκληρόφυλλα είδη και αρκετά 

είδη φυλλοβόλων και τα πιο χαρακτηριστικά είδη του χαµηλού δενδρώδους και θαµνώδους 

ορόφου είναι τα ακόλουθα: Quercus coccifera, Phillyrea latifolia, Juniperus oxycedrus, Cotinus 

coggygria, Cercis siliquastrum, Pistacia terebinthus, Fraxinus ornus, Ruscus aculeatus, 

Asparagus acutifolius, Ostrya carpinifolia, κ.ά. 

Υπερ-µεσογειακός και Ορεινο-µεσογειακός όροφος βλάστησης 

Στα πλαίσια του υπερ-µεσογειακού και του ορεινού-µεσογειακού ορόφου βλάστησης 

εµφανίζονται κυρίως δάση φυλλοβόλων δρυών και δάση Κεφαλληνιακής ελάτης, ενώ από τα 

µεσαία τµήµατα του ορεινού-µεσογειακού ορόφου βλάστησης κάνουν την εµφάνισή τους 

φυτοκοινωνίες ανωδασικής βλάστησης. Οι φυτοκοινωνίες που απαντώνται είναι οι ακόλουθες: 

α) Η φυτοκοινωνία Quercetum frainetto-brachyphyllae. 

Αντιπροσωπεύει τα δρυοδάση που απαντώνται στο όρος Οίτη, τα οποία κατά γενικό 

κανόνα βρίσκονται σε υψοµετρική διαδοχή µε τις φυτοκοινωνίες αειφύλλων σκληροφύλλων. 

Οι περισσότερο τυπικές µορφές δρυοδασών µε Quercus frainetto απαντώνται στα 

νοτιοανατολικά και δυτικά τµήµατα του όρους Οίτη. Ως προς τη δοµή τους θα πρέπει να 

αναφερθεί ότι τα δρυοδάση της νοτιοανατολικής πλευράς εµφανίζονται περισσότερο αµιγή 

στις νότιες εκθέσεις, ενώ στις βόρειες εκθέσεις και στα ανώτερα υψοµετρικά όρια 

κατανοµής τους δηµιουργούν συνήθως µικτές συστάδες µε την Κεφαλληνιακή ελάτη. Επίσης, 

στα νοτιοδυτικά απαντούν µικτές συστάδες δρυός και ελάτης, ενώ στα βορειοδυτικά 

επικρατούν και πάλι αµιγείς συνθέσεις δρυοδασών. 

Τα υψοµετρικά όρια κατανοµής των δρυοδασών µε Quercus frainetto κυµαίνονται από 

τα 500 έως τα 1.200 µ., περίπου, στα νοτιοανατολικά, από τα 200 έως τα 1.000 µ. στα 

δυτικά, ενώ στα µικτά δρυοδάση της νοτιοανατολικής πλευράς τα όρια κυµαίνονται µεταξύ 

700 και 1.200 µ. 

Στη χλωριδική σύνθεση των δρυοδασών της φυτοκοινωνίας Quercetum frainettobrachyphyllae 

συµµετέχουν τα ακόλουθα είδη µε µεγαλύτερη συχνότητα εµφάνισης: 

Quercus frainetto, Quercus petraea, Vicia villosa, Geranium asphodeloides, Doronicum 

orientale, Clinopodium vulgare, Lapsana communis, Hedera helix, Luzula fosteri, Acer 

campestre, κ.ά. 

β) Τα δάση Κεφαλληνιακής ελάτης 

Καταλαµβάνουν τη µεγαλύτερη επιφάνεια δασικής βλάστησης στο όρος Οίτη. Τα δάση 

ελάτης µε ανοιχτή ή µέτρια κλειστή δοµή κάνουν την εµφάνισή τους από τα 700 µ. 

υψόµετρο και η παρουσία κλειστών δασοσυστάδων αρχίζει σε υψόµετρα µεγαλύτερα των 

800-900 µ. Με βάση λοιπόν τα προηγούµενα η σειρά της Κεφαλληνιακής ελάτης (Abies 

cephalonica) εκτείνεται υψοµετρικά αµέσως πάνω από τα όρια εξάπλωσης των πρινώνων 

(θαµνώνες µε Quercus coccifera) και από τα δρυοδάση στις πλευρές εκείνες του όρους 

όπου απαντώνται. 

Τα περισσότερα συµπαγή και υψηλά δάση µε βαθµό κάλυψης 100% απαντώνται σε 

βόρειες εκθέσεις και σε βαθιά εδάφη, στις νότιες γενικά εκθέσεις και σε διαβρωµένα εδάφη 

βρίσκονται τα πλέον διασπαρµένα ελατοδάση. Επίσης, τα καλύτερα από την άποψη της 

δοµής και της αισθητικής ελατοδάση εµφανίζονται πάνω σε φλύσχη και εκεί όπου η 

ανθρώπινη επίδραση ήταν περιορισµένη, ενώ πάνω σε ασβεστόλιθους η οικολογική 

κατάσταση των δασών ελάτης κρίνεται µέτρια έως καλή. 

84

Τα υψοµετρικά όρια κατανοµής των δασών Κεφαλληνιακής ελάτης κυµαίνονται από τα 

700 έως τα 1.700 µ., εξαπλώνονται εποµένως από τα µεσαία επίπεδα του µεσο- µεσογειακού 

ορόφου βλάστησης έως τα ανώτερα όρια του ορεινού-µεσογειακού ορόφου βλάστησης. 

Πάνω από τα 1.700 µ. δεν παρατηρούνται ελάτη κλειστής δοµής, αλλά η συνέχειά τους 

διασπάται και απαντώνται µικρές διασπασµένης δοµής συστάδες και µεµονωµένα άτοµα 

ελάτης, τόσο λόγω επικράτησης σε ανώτερα υψόµετρα ακραίων βιοκλιµατικών συνθηκών, 

όσο κυρίως ανθρωπογενών παραγόντων που έχουν από το παρελθόν έως σήµερα δράσει 

µε αποτέλεσµα την αντικατάσταση των φυσικών δασοορίων και τον υποβιβασµό τους κατά 

100-200 µ. υψόµετρο. 

Στη χλωριδική σύνθεση των δασών Κεφαλληνιακής Ελάτης συµµετέχουν πολλά είδη 

χαρακτηριστικά των συνενώσεων Abieto-Pinion και Ostryo-Carpinion orientalis, αλλά και 

της Quercion ilicis και Quercion frainetto συνένωσης, ανάλογα µε τα υψοµετρικά επίπεδα 

αναφοράς: Abies cephalonica, Doronicum orientalis, Prunus cocomilia, Fraxinus ornus, Taxus 

baccata, Clematis vitalba, Ilex aquifolium, Hedera helix, Euonymus latifolius, κ.ά. 

Ορο-µεσογειακός όροφος βλάστησης 

Στη σύνθεση του µωσαϊκού της Ανωδασικής βλάστησης που εµφανίζεται µε συνέχεια 

πάνω από τα 1.700 µ. και ως µικρές κηλίδες εξωδασικής βλάστησης εντός των ορίων 

εξάπλωσης της κλιµατικής κλίµαξ δασικής βλάστησης του ορεινού- µεσογειακού ορόφου 

βλάστησης ή και των θαµνώνων από υποβάθµιση σε κατώτερα υψόµετρα (από τα 1.500 µ.) 

συµµετέχουν οι τέσσερις ακόλουθοι φυσιογνωµικοί τύποι βλάστησης: 

α) “ Στεππόµορφα λιβάδια” (Pelouses ecorchees) 

Τα στεππόµορφα λιβάδια χαρακτηρίζονται: 

- από την κυριαρχία αγκαθωτών χαµαιφύτων σε σφαιρόµορφες ή προσκεφαλοειδείς 

αποικίες, 

- από την ευρεία εµφάνιση γυµνού εδάφους ανάµεσα στους θυσσανόµορφους 

σχηµατισµούς µε αγρωστώδη και 

- από µέτρια ασκούµενη βόσκηση στη διάρκεια του καλοκαιριού. 

Πρόκειται για λιβάδια που εξαπλώνονται κατά κανόνα πάνω από τα δασοόρια και 

παρουσιάζουν ιδιαίτερα φυσιογνωµικά εδαφικά χαρακτηριστικά στην περιοχή της 

Μεσογείου, γεγονός που οδήγησε στην ανάγκη οµαδοποίησής τους µε το φυσιογνωµικό 

ποιοτικό χαρακτηρισµό των pelouses ecorchees ή “Στεππόµορφων λιβαδιών”. 

Στη διαµόρφωση της φυσιογνωµίας των ορεινών- και ορο-µεσογειακών αυτών τοπίων 

του όρους Οίτη κυρίαρχο ρόλο παίζουν τα πολυετή αγρωστώδη (Festuca sp., Sesleria sp., 

κ.ά.) µε τα χαµαίφυτα προσκεφαλοειδούς ανάπτυξης (Astragalus sp., Marrubium sp., Sideritis 

sp., κ.ά.), καθώς και διάφορα χαµηλά νανοφανερόγαµα (Juniperus sp., Daphne oleoides, Rosa 

sp., Berberis sp., Prunus sp., κ.ά.). 

Τα φυτικά είδη που προσδίδουν την ιδιαίτερη φυσιογνωµία των στεππόµορφων 

λιβαδιών του όρους Οίτη στις επιµέρους συνενώσεις είναι τα ακόλουθα: Astragalus thracicus 

ssp. Parnassi, Festuca alpina ssp. Briquetii, Festuca varia, Koeleria lobata, Geranium 

subcaulescens, Melica ciliata, Morina persica, Campanula spatulata ssp. Spatulata, Cardus 

tmoleus ssp. armatus, Sesleria tenerimma, Trinia frigida, Viola graeca, Veronica austriaca, 

κ.ά. 

β) Βλάστηση ασβεστολιθικών βράχων 

Αναφερόµενοι στους ασβεστολιθικούς βράχους, εννοούµε κυρίως τους κατακόρυφους 

βράχους µε τη µορφή τοιχώµατος ή βραχώδους κατωφέρειας του όρους (απότοµες κλίσεις 

ή απόκρηµνες επιφάνειες), αλλά και τους βραχώδεις βιότοπους µε µέτριες έως ισχυρές 

85

κλίσεις. Οι φυτοκοινωνίες ασβεστολιθικών βράχων της Οίτης αν και δεν είναι µελετηµένες 

φυτοκοινωνιολογικά, µπορούµε να τις αποδώσουµε σε ανώτερου επιπέδου syntaxa µε βάση 

τις παρατηρήσεις µας. 

Οι βραχόφιλες φυτοκοινωνίες χαρακτηρίζονται από τη συµµετοχή ειδών µε υψηλό βαθµό 

βιογεωγραφικού ενδιαφέροντος, καθώς ο αριθµός των ενδηµικών τους taxa είναι ιδιαίτερα 

σηµαντικός και ο βαθµός φυτοκάλυψης είναι πάντα πολύ ασθενής. 

Είδη που συναντώνται στις βραχόφιλες φυτοκοινωνίες του όρους Οίτη είναι τα 

ακόλουθα: Asplenium trichomanes, Sedum dasyphyllum, Sedum magellelense, Sempervivum 

marmoreum, Campanula versicolor, Achillea holosericea, Saxifraga sempervirum, Cerastium 

banaticum, Hieracium pannosum, κ.ά. 

γ) Βλάστηση σαρών 

Στη βλάστηση των σαρών συµµετέχει επίσης χαµηλός αριθµός φυτικών taxa µε υψηλό 

βιογεωγραφικό ενδιαφέρον, καθώς τα φυτά που αποικίζουν τέτοιου είδους βιοτόπους 

υπόκεινται σε ιδιαίτερα δριµύς οικολογικές συνθήκες (µηχανική δυσκολία στήριξης στο 

έδαφος, έλλειψη νερού, ακραίες µεταβολές της θερµοκρασίας). Οι ασβεστολιθικές σάρες δεν 

είναι τόσο συχνές πάνω στο όρος Οίτη και απαντώνται συνήθως εντός του ορεινού-(στα 

ανώτερα υψοµετρικά επίπεδα) και του ορο-µεσογειακού ορόφου βλάστησης. 

Στη σύνθεση των φυτοκοινωνιών των σαρών του όρους Οίτη συµµετέχουν τα ακόλουθα 

είδη: Silene caesia, Euphorbia herniarriifolia, Senecio thapsoides, Aethionema saxatile ssp. 

Graecum, Silene multicanlis, Ranunculus brevifolius, κ.ά. 

δ) Βλάστηση ξυρισµένων ή αποψιλωµένων χιονόφιλων λιβαδιών (Pelouses 

rasees) 

Πρόκειται για βιότοπους που απαντώνται στα Μεσογειακά όρη που αποικίζονται από 

ιδιόµορφη φυτοκάλυψη και χαρακτηρίζονται από τα ακόλουθα γνωρίσµατα: 

• αβαθείς επιχωµατωµένες κοιλότητες σε οριζόντια ή πολύ µικρής κλίσης εδάφη 

• ύπαρξη ορισµένου βαθµού εδαφογένεσης, 

• διατήρηση της χιονοκάλυψης µέχρι, περίπου, τα µέσα Ιουνίου ή και Ιουλίου, 

• όψη ενός λείου και πυκνού χλοοτάπητα, 

• υψηλό ποσοστό σχετικής υγρασίας στη διάρκεια του καλοκαιριού που συντηρείται από 

την τήξη του χιονιού. 

Παρά το γεγονός ότι οι φυτοκοινωνίες αυτών των λιβαδιών δεν είναι γνωστές από την 

προς µελέτη περιοχή, τα φυτά που φαίνονται να συµµετέχουν στη χλωριδική τους σύνθεση 

είναι τα παρακάτω: Alopecurus gerardii, Trifolium parnasii, Ranunculus sartorianatus, 

Herniaria parnassica, Lotus corniculatus, Narduus stricta, κ.ά. 

7.5.5 Πανίδα της ευρύτερης περιοχής του Ε.∆ Οίτης 

Η πανίδα σπονδυλοζώων της Οίτης χαρακτηρίζεται κυρίως από 

τα είδη που συνδέονται µε τα εκτεταµένα δάση του βουνού. 

Ανάµεσα σε αυτά ξεχωρίζουν τα πολλά είδη δρυοκολαπτών, το 

αγριογούρουνο και το ζαρκάδι. Στις απόκρηµνες βόρειες και 

βορειοανατολικές πλευρές του βουνού συγκεντρώνονται τα 

περισσότερα σπάνια είδη αρπακτικών πουλιών και ένας µικρός 

αριθµός αγριόγιδου. Τα υποαλπικά λιβάδια των κορυφών 

συγκεντρώνουν πολύ λιγότερα είδη από τους µεσογειακούς 

θαµνοτόπους. Ακόµη, υπάρχει ένας σχετικά µεγάλος πληθυσµός 

αλπικού τρίτωνα, χάρη στα άφθονα επιφανειακά νερά που εµφανίζονται Εικόνα7.2: «Αγριόγιδα» 

στο φλύσχη. 

86


Στις µόνιµες λιµνούλες των λιβαδιών, αλλά και σε όλα τα εποχιακά νερά της ανώτερης 

ζώνης της Οίτης, αναπαράγεται ο αλπικός τρίτωνας Triturus alpestris. Ο πρασινοφρύνος Bufo 

viridis, η κιτρινοµποµπίνα Bombina variegata και ο Ελληνικός βάτραχος Rana graeca 

βρέθηκαν στις ανώτερες ζώνες. 


Η αφθονία δασών και η έλλειψη επιφανειακών πετρωµάτων µε σχισµές (ασβεστόλιθος) 

πιθανόν να είναι η αιτία για τους µικρούς αριθµούς ερπετών που έχουν παρατηρηθεί στην 

Οίτη. Από τις χελώνες, µόνο η µεσογειακή χελώνα Testudo hermanni βρέθηκε εδώ. Από τις 

σαύρες µόνο τρία είδη παρατηρήθηκαν, η πρασινόσαυρα Lacerta viridis, η τοιχόσαυρα 

Podarcis muralis και το κονάκι Anguis fragilis. Το γιατρόφιδο Elaphe longissima βρέθηκε 

στα δρυοδάση δυτικά του µπράλου, ενώ ο σαπίτης Malpolon monspessulanus και ο µαύρος 

ζαµένης Coluber jugularis στους βόρειους πρόποδες του βουνού. Είναι χαρακτηριστικό ότι 

κανένα είδος ερπετού δεν παρατηρήθηκε στους ανοιχτούς βιότοπους της ανώτερης ζώνης 

του βουνού. 

γ. Ψάρια 

∆εν αναφέρονται παρατηρήσεις που να αφορούν την ίδια την Οίτη, αλλά ορισµένα 

ποτάµια ή παραπόταµοί τους που πηγάζουν από αυτήν. Η πέστροφα Salmo trutta, το 

στροσίδι Barbus albanicus και ο χαµοσούρτης Barbus peloponnesius (τα δυο τελευταία, 

ενδηµικά της Ελλάδας) υπάρχουν στον ποταµό Μόρνο, του οποίου οι πηγές βρίσκονται στη 

νότια πλευρά της Οίτης. Τα ενδηµικά της περιοχής ελληνοπυγόστεος Pungitius hellenicus 

και το σκαρούνι Barbus graecus βρίσκονται στον Σπερχειό, το δεύτερο και στον Βοιωτικό 

Κηφισό. 

δ. Πτηνά 

Σε αντίθεση µε τα γειτονικά βουνά, στην Οίτη δεν υπάρχουν σηµαντικοί πληθυσµοί 

γυπών. Έχει παρατηρηθεί το Όρνιο Gyps fulvus, µε πλησιέστερη αποικία στη Γραβιά, ενώ ο 

ασπροπάρης Neophron percnopterus παρατηρήθηκε κατά την µετανάστευση. Ο χρυσαετός 

Aquila chrysaetos έχει µόνιµη παρουσία στην πιο απόκρηµνη βορειοανατολική Οίτη. 

Ανάµεσα στα γεράκια, πιο ενδιαφέρουσα παρουσία είναι αυτή του πετρίτη Falco peregrinus 

στις χαµηλότερου υψοµέτρου ορθοπλαγιές. 

Στα λιβάδια της περιοχής Καταβόθρας παρατηρήθηκε το ορτύκι Coturnix coturnix. Η 

εναλλαγή δάσους και λιβαδιών, τόσο κοινή στην Οίτη, είναι κατάλληλος βιότοπος για το 

γιδοβύζι Caprimuigus europaeus, που εδώ παρατηρήθηκε σε ασυνήθιστα µεγάλο υψόµετρο 

(στα 1.950 µ.) 

Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της Ορνιθοπανίδας της Οίτης είναι τα έξι είδη 

δρυοκολαπτών που έχουν, µέχρι σήµερα, παρατηρηθεί εδώ. Ανάµεσα σε αυτά είναι και η, 

σπάνια για την Ελλάδα, σταχτοτσικλιτάρα Picus canus, είδος της κεντρικής Ευρώπης µε 

εξάπλωση που κανονικά φτάνει ως τα υγρότερα δάση της βόρειας Ελλάδας. 

Ανάµεσα στα είδη που συνδέονται µε τα λιβάδια και τα όρια των δασών, ξεχωρίζουν η 

δενδροσταρήθρα Lullula arborea, η αλπική χιονάδα Eremophila alpestris, η χαµοκελάδα 

Anthus campestris και η δενδροκελάδα Anthus trivialis , καθώς και δυο τουλάχιστον είδη 

καφαλάδων, ο αετόµαχος Lanius collurio και ο γαϊδουροκεφάλας Lanius minor. Στους 

µεσογειακούς θαµνότοπους της χαµηλότερης ζώνης αναπαράγονται αρκετά είδη τσιροβάκων, 

όπως ο µουστακοτσιροβάκος Sylvia rueppelli, καθώς και, ο βλάχος Emberiza hortulana. 

ε. Θηλαστικά 

Στη βόρεια πλευρά του βουνού υπάρχει ένας µικρός πληθυσµός 10-30 αγριόγιδων 

Rupicapra rupicapra balcanica. Το αγριογούρουνο Sus scrofa και το ζαρκάδι Capreolus 

87

capreolus είναι κοινά στην Οίτη, αλλά τα ίχνη παρουσίας του ζαρκαδιού είναι 

συγκεντρωµένα σε ορισµένες περιοχές. Ο λύκος Canis lupus έχει µια µικρή παρουσία, ο 

αγριόγατος Felis silvestris αναφέρεται στην Οίτη, ενώ η βίδρα Lutra lutra έχει εντοπιστεί 

στους ποταµούς Σπερχειό και Βοιωτικό Κηφισό. Τα εκτεταµένα δάση της Οίτης και η 

δυνατότητα επικοινωνίας των µεγάλων θηλαστικών µε τα γειτονικά βουνά (Βαρδούσα, 

Γκιώνα) έχουν προφανώς ευνοήσει την επιβίωση των ειδών αυτών στην Οίτη, σε αντίθεση 

µε τον Παρνασσό από όπου αυτά έχουν είδη εξαφανιστεί. 

Από τα µικρότερα θηλαστικά ο τυφλοσπάλακας Talpa caeca έχει βρεθεί στη Γκιώνα, ενώ 

ο δενδροµυωξός Muscardinus avellanarius και ο µικροτυφλοποντικός Spalax leucodon 

βρέθηκαν στην ίδια την Οίτη. 


Η διαχείριση ενός φυσικού πόρου αποτελείται από δυο βασικές συνιστώσες, η µια 

είναι το αντικείµενο διαχείρισης, δηλαδή, ο φυσικός πόρος και η άλλη ο διαχειριστής, 

δηλαδή, ο άνθρωπος. Στην παρούσα µελέτη, φυσικός πόρος είναι ο Εθνικός ∆ρυµός Οίτης. 

Η ορθολογική διαχείριση και οργάνωση του δρυµού θα βασισθεί στο ανθρώπινο δυναµικό 

της περιοχής καθώς και στις συνθήκες που δηµιούργησε ο άνθρωπος κατά την µακρόχρονη 

παρουσία του στην περιοχή. 

7.6.1 Χρήσεις γης του δρυµού 

Οι βασικές χρήσεις γης στην περιοχή µελέτης σύµφωνα µε τα στοιχεία του ΕΣΥΕ 

(1991) περιγράφονται στον πίνακα 7.1. 

Πίνακας 7.1: «Γενικές χρήσεις γης της περιοχής µελέτης και οι εκτάσεις που κατέχουν, το έτος 

1991». (Καρέτσος, κ.ά., 1996) 

Μορφή 

εκτάσεων 

∆άση 


Καλλιέργειες 

Εκτάσεις µε νερά 

Οικισµοί 

Άλλες εκτάσεις 

1991 

Έκταση (στρ.) Ποσοστό % 

224,5 στρ. 

254,6 στρ. 

119,5 στρ. 

16,1 στρ. 

17,1 στρ. 

8,0 στρ. 

34,5 

40,5 

18,4 

2,5 

2,7 

1,2 

Σύµφωνα µε πηγές της ΕΣΥΕ, τα τελευταία χρόνια έχει σηµειωθεί σηµαντική 

µεταβολή των βασικών χρήσεων γης και, ιδιαίτερα, όσον αφορά τις γεωργικές καλλιέργειες 

και τους βοσκότοπους. Πρόκειται για γεωργικές καλλιέργειες, κυρίως, µέσα σε δασικές 

εκτάσεις, οι οποίες εγκαταλείφθηκαν, έγιναν χέρσες και µετατράπηκαν σε βοσκότοπους. 

Κύριες γεωργικές χρήσεις στην περιοχή είναι τα βιοµηχανικά φυτά που καλύπτουν 25,4% 

των γεωργικών καλλιεργειών, οι δενδρώδεις καλλιέργειες µε βασική την ελαιοκοµία 

23,8% και τα σιτηρά 23,6%, ενώ 11,2% των καλλιεργειών παραµένει σε αγρανάπαυση. Το 

ποσοστό αυτό της ακαλλιέργητης γης οφείλεται στα χωράφια που παραµένουν σε 

συστηµατική αγρανάπαυση. 

88

Πυρήνας του Ε.∆. 

Ο πυρήνας του Εθνικού ∆ρυµού Οίτης είναι σε καθεστώς απόλυτης προστασίας για να 

διατηρηθεί ανέπαφη η χλωρίδα και η πανίδα της περιοχής και να αφεθεί η εξέλιξή τους 

στις απόλυτα φυσικές διαδικασίες της οικολογικής διαδοχής. Κατά συνέπεια µέσα στον 

πυρήνα απαγορεύονται οι κάθε είδους γεωργικές, δασοπονικές, θηραµατοπονικές, 

κτηνοτροφικές και οικιστικές δραστηριότητες, όπως επίσης, και η λειτουργία των 

µεταλλείων και λατοµείων για την προστασία του τοπίου από τυχόν υποβάθµιση και την 

ανάδειξή του. 

Περιφερειακή ζώνη 

Στην περιβάλλουσα τον πυρήνα ζώνη προστασίας επιτρέπεται η βοσκή και ένα µέρος 

προς τα δυτικά που ανήκει στην περιφέρεια της κοινότητας Καστανιάς, έχει συµπεριληφθεί 

για υλοτοµία στη διαχειριστική µελέτη του συµπλέγµατος δηµοσίων δασών Βίστριζας – 

Ρουστιανίτη. (Καρέτσος, κ.ά., 1996) 

7.6.2 Οικονοµικές δραστηριότητες 


Η γεωργική γη της περιοχής µελέτης ανέρχεται σε 30.563 στρέµµατα. Το δάσος της 

γεωργικής γης στα πεδινά είναι προσχωσιγενές από τα φερτά υλικά του ποταµού 

Σπερχειού. Στις λοφώδεις περιοχές απαντάται αυτόχθονο έδαφος προερχόµενο από 

αποσάθρωση ασβεστολιθικών πετρωµάτων, φλύσχη και περιδοτιτών. Γενικά, τα εδάφη της 

λεκάνης του Σπερχειού µπορούν να χαρακτηριστούν από µετρίως γόνιµα έως πολύ γόνιµα, 

ενώ των λοφωδών µετρίως γόνιµα. 

Σήµερα αρδεύεται, περίπου, το 63,2% της γεωργικής γης και µάλιστα από ένα 

εκτεταµένο δίκτυο που καλύπτει σχεδόν το σύνολο των κοινοτήτων και είναι 

κατασκευασµένο, είτε µε τσιµενταύλακες, είτε µε ανοιχτούς αγωγούς. Για την άρδευση των 

καλλιεργειών χρησιµοποιείται για µεν την καλλιέργεια του ρυζιού η κατάκλυση, για δε το 

βαµβάκι και τα σιτηρά η µέθοδος του καταιονισµού και για τους ελαιώνες και 

φiστικόδεντρα η στάγδην µέθοδος. Οι υδατικοί πόροι που χρησιµοποιούνται για την άρδευση 

της περιοχής είναι: 

• Η θερινή απορροή του ποταµού Σπερχειού και των παραποτάµων του Ρουστιανίτη και 

Βίστρινα. 

• Η παροχή πηγών στις κοινότητες Μεξιατών, Κοµποτάδων, Γοργοπόταµου και άλλων 

µικροπηγών . 

• Τα υπόγεια νερά που αξιοποιούνται µε γεωτρήσεις. 

Η γεωργία της περιοχής µελέτης, κρινόµενη από τον αριθµό των γεωργικών 

µηχανηµάτων που χρησιµοποιούνται είναι αρκετά εκµηχανισµένη. Τα κυριότερα προϊόντα της 

γεωργίας στην περιοχή µελέτης µε την ετήσια παραγωγή τους παρατίθενται στον πίνακα 

που ακολουθεί. 

89

Πίνακας 7.2: «Ετήσια παραγωγή των κυριοτέρων γεωργικών προϊόντων της περιοχής µελέτης.». 

Προϊόν Ετήσια παραγωγή (Kgr) 

Σιτάρι σκληρό 

Βαµβάκι 

Ελιές βρώσιµες 

Καπνός 

Λαδολιές 

Ακτινίδια 

Βιοµηχ. Τοµάτα 

Φιστίκια Αιγίνης 

8.174.100 

8.080.590 

5.718.300 

3.261.946 

2.741.450 

2.212.500 

1.036.000 

147.700 

Στην περιοχή λείπει η καλλιέργεια των κηπευτικών υπό κάλυψη, ενώ η οικολογική 

γεωργία εφαρµόζεται σε µικρή κλίµακα στην κοινότητα Μεξιατών στην καλλιέργεια της 

ελιάς. Τα γεωργικά προϊόντα καταναλώνονται στην τοπική και εθνική αγορά, ενώ εξαγώγιµα 

προϊόντα είναι το εκκοκκισµένο βαµβάκι, ο βαµβακόσπορος, τα φιστίκια Αιγίνης, ο καπνός 

και µεγάλες ποσότητες ακτινιδίων. 

Γενικώς, η γεωργία είναι ανεπτυγµένη, κυρίως στις πεδινές και ηµιορεινές κοινότητες, 

και συµβάλλει στο εισόδηµα και την απασχόληση των κατοίκων της. 


Η κτηνοτροφία στην περιοχή µελέτης ασκείται σε 158.200 στρέµµατα κοινοτικών ή 

δηµοτικών βοσκοτόπων και σε 106.400 στρέµµατα ιδιωτικών βοσκοτόπων καθώς και σε 

γεωργικές εκτάσεις µετά την περίοδο συγκοµιδής των γεωργικών προϊόντων. 

Για την ανάπτυξη της κτηνοτροφίας, ιδίως της ποιµενικής, οι περιφερειακές δασικές 

υπηρεσίες της Λαµίας και Άµφισσας και οι κοινότητες κατασκεύασαν στην περιοχή έργα 

υποδοµής βοσκοτόπων, όπως 4 οµβροδεξαµενές, 4 στέγαστρα ποιµνίων, 5 κατοικίες 

κτηνοτρόφων και 48 ποτίστρες. 

Τα ζώα παραγωγής κτηνοτροφικών προϊόντων, που βόσκουν στην περιοχή, εξασφαλίζουν 

την τροφή τους στις πεδινές και ορεινές κοινότητες, είτε από τη χορήγηση τροφών που 

παράγονται στις γεωργικές εκτάσεις της περιοχής (τριφύλλι, καλαµπόκι, κριθάρι, άχυρο, µηδική 

και βαµβακόπιτα). 

Η βοοτροφία ασκείται σε αγελαία µορφή και µερικώς σε ενσταβλισµένη µορφή 

(βουστάσια). Η χοιροτροφία είναι πολύ περιορισµένη. Η αιγοπροβατοτροφία ασκείται κατά 

βάση ποιµενικά, καθώς έχει καταγραφεί µόνο µια µονάδα προβατοτροφίας. Τέλος στην 

περιοχή παράγεται καλής ποιότητας µέλι (κυρίως µέλι ελάτης). 


Ένα µεγάλο τµήµα της περιοχής µελέτης, που ανέρχεται στο 37,5% της συνολικής 

έκτασής της, καλύπτεται από σπερµοφυές δάσος ελάτης. Ωστόσο, η παραγωγή υλογενών 

αγαθών από την άσκηση της δασοπονίας είναι σχετικά πολύ µικρή. Αυτό οφείλεται βασικά 

σε δύο λόγους: 

• στο ότι τα δάση ελάτης που βρίσκονται µέσα στον πυρήνα του δρυµού δεν 

επιτρέπεται η οποιαδήποτε εκµετάλλευση και 

• στο ότι τα δάση ελάτης της περιοχής είναι, γενικώς, µέτριας παραγωγικότητας και 

κακής ποιότητας ξύλου. 

90

Παρακάτω ακολουθεί συνοπτική ανάλυση των δασοπονικών δραστηριοτήτων που 

ασκούνται στην περιοχή µελέτης, όπως, αναδασώσεις, θήρα, ορεινή αλιεία και προστασία των 

δασών. 

Αναδασώσεις 

Το αναδασωτικό έργο που έχει επιτελεσθεί στην περιοχή είναι περιορισµένης κλίµακας. 

Σύµφωνα µε τα στοιχεία του ∆ασαρχείου Λαµίας στην περιοχή πραγµατοποιήθηκαν µόνο 

υδρονοµικές 

αναδασώσεις µε τα είδη ακακία, λεύκη και κυπαρίσσι σε µίξη. 

Θήρα 

Η θήρα ασκείται στα δάση και τις δασικές εκτάσεις της περιοχής µελέτης πλην των 

απαγορευµένων στη θήρα εκτάσεων, όπως στον πυρήνα του δρυµού και στα µόνιµα 

καταφύγια θηραµάτων. 

Στην ευρύτερη περιοχή λειτουργούν 12 κυνηγετικοί σύλλογοι (Λαµίας, Αµφίκλειας, 

∆οµοκού, Στυλίδας, Σπερχειάδος, Μακρακώµης, Αταλάντης, Μαλεσίνας, 2 Άµφισσας, Λιδορικίου 

και Ευπαλίου) και εκδίδονται ετησίως κατά µέσο όρο 9.500 κυνηγετικές άδειες. Είδη τα 

οποία θηρεύονται είναι τα εξής: τσίχλες, τρυγόνια, πέρδικες, φασιανοί, ορτύκια, λαγοί και 

αγριόχοιροι. 

Για την προστασία και διάσωση της άγριας πανίδας και του φυσικού περιβάλλοντος 

λειτουργούν στην περιοχή τρία µόνιµα καταφύγια θηραµάτων, των οποίων όλη ή µέρος της 

έκτασής των ανήκει στην περιοχή µελέτης. Επιπλέον, για τον εµπλουτισµό του θηραµατικού 

κεφαλαίου της περιοχής λειτουργεί από το 1956 στην Ιερά Μονή Αγάθωνος εκτροφείο 

θηραµάτων έκτασης 985 στρεµµάτων. Στο εκτροφείο παράγονται ετησίως 21.000 φασιανοί, 

21.000 

πέρδικες καθώς και κάµποσα ελάφια, ζαρκάδια και αγριοπρόβατα. 

Ορεινή 

αλιεία 

Η ορεινή αλιεία ή γενικότερα η αλιεία των εσωτερικών υδάτων η οποία ασκείται στην 

περιοχή µελέτης είναι σηµαντική χάριν στα ποτάµια και τα υδάτινα ρέµατα που διαρρέουν 

στην περιοχή. Τα είδη ψαριών τα οποία αλιεύονται είναι µπριάνες, κυπρίνοι, πέστροφες, 

ασπράδες, καραβίδες και χέλια. 

Προστασία δασών 

Για την προστασία των δασών και βοσκοτόπων από πυρκαγιά στην περιοχή, οι δασικές 

περιφερειακές µονάδες της Λαµίας και Άµφισσας έχουν κατασκευαστεί ελάχιστα έργα 

υποδοµής, όπως ένα παρατηρητήριο και 4 υδατοδεξαµενές. 

Η άσκηση της δασοπονίας, για να επιτύχει τους στόχους της, που είναι η προστασία και 

η ανάπτυξη των δασικών πόρων, επιβάλλει στις δασικές χρήσεις ορισµένους περιορισµούς. Η 

άσκηση της δασοπονίας, για να επιτύχει τους στόχους της, που είναι η προστασία και η 

ανάπτυξη των δασικών πόρων, επιβάλλει στις δασικές χρήσεις ορισµένους περιορισµούς. Οι 

κάτοικοι, όµως, των παραδασόβιων περιοχών και όχι µόνο, καταχρώνται τους δασικούς 

πόρους προβαίνοντας σε δασικές παραβάσεις, όπως βοσκή, παράνοµες καταλήψεις και 

εκχερσώσεις (που µας παραπέµπουν σε αυθαίρετη δόµηση). 

∆. 

Τουρισµός 

Στους τουριστικούς πόρους της περιοχής µελέτης περιλαµβάνονται τα ιαµατικά λουτρά 

Υπάτης, η Ιερά Μονή Αγάθωνος και το µουσείο φυσικής ιστορίας, οι παραθεριστικοί ορεινοί 

οικισµοί Παυλιάνης και Νεοχωρίου, η περιοχή του Γοργοποτάµου, ο οικισµός της Υπάτης 

και ο Ε.∆ Οίτης. 

Άλλη δραστηριότητα του τουρισµού είναι ο ορεινός τουρισµός που περιλαµβάνει 

δραστηριότητες όπως η χιονοδροµία και η ορειβασία, καθώς και ο τουρισµός υγείας. 

91

α. Ορεινός – Χιονοδροµικός τουρισµός 

∆υστυχώς, το υψηλό οικονοµικό και περιβαλλοντικό κόστος που απαιτεί η εγκατάσταση 

ενός Χιονοδροµικού Κέντρου στην περιοχή και το µικρό εύρος της χειµερινής περιόδου 

επιβάλλουν την ανάπτυξη εναλλακτικής επιλογής στον ορεινό τουρισµό του Ε.∆. Έτσι, 

προτείνεται η ανάπτυξη του περιπατητικού σκι όπως π.χ. στη θέση «Πυρά Ηράκλεως». 

Όσον αφορά στην ορειβασία, στην περιοχή του δρυµού έχει κατασκευαστεί (από την 

Ελληνική Οµοσπονδία Ορειβατικών Συνδέσµων) ορεινό καταφύγιο 15 κλινών. Προτείνεται, 

επίσης, η κατασκευή ενός άλλου καταφυγίου 30 κλινών. Το καταφύγιο θα πρέπει να είναι 

στη διάθεση, όχι µόνο των µελών ενός ορειβατικού συλλόγου, αλλά και οργανωµένων 

επισκεπτών της περιοχής που επιθυµούν να διανυκτερεύσουν σ’ αυτό. 

β. Τουρισµός υγείας 

Κυρίαρχη µορφή του τουρισµού υγείας είναι ο ιαµατικός-θεραπευτικός τουρισµός µε 

ιστορία και παράδοση πολλών αιώνων και µε ιδιαίτερη σηµασία για τη χώρα µας, η οποία 

διαθέτει µεγάλο αριθµό ιαµατικών πηγών. 

Τα τελευταία 15 χρόνια έχει αναπτυχθεί ένα νέο είδος τουρισµού υγείας, ο τουρισµός 

υγιεινής και φυσικής διαβίωσης, ο οποίος περιλαµβάνει τη φυσική διατροφή, την άθληση, τις 

δίαιτες αδυνατίσµατος, την ψυχαγωγία και την αναζωογόνηση. Ο ιαµατικός τουρισµός 

απευθύνεται σε άτοµα µέσης και µεγάλης ηλικίας, ενώ ο τουρισµός υγιεινής και φυσικής 

διαβίωσης σε άτοµα όλων των ηλικιών. 

7.7 Προστασία και διατήρηση των φυσικών χαρακτηριστικών και 

αξιών της περιοχής 

Η ορθολογική διαχείριση ευρύτερων περιοχών µε ιδιαίτερα οικολογικά γνωρίσµατα είναι 

εφικτή µόνο µέσα από τη διάκριση «Ζωνών ∆ιαχείρισης» (Ζωνοποίηση περιοχών). Στις 

περιοχές αυτές περιλαµβάνονται κατά κανόνα εκτάσεις µε διαφορετικές αξίες ή ευαισθησίες, 

περιέχονται κατηγορίες γης περισσότερο ή λιγότερο κατάλληλες για ένα ή άλλο είδος 

δραστηριοτήτων και συχνά υπόκεινται σε διαφορετικές πιέσεις για τη χρήση ή την 

ανάπτυξή τους. Είναι, λοιπόν, σκόπιµο να διαχωρίζονται τα διάφορα τµήµατά τους, ώστε οι 

ευαίσθητοι βιότοποι να προστατεύονται από καταστρεπτικές δραστηριότητες, η εντατική 

χρήση να συγκεντρώνεται σε συγκεκριµένα σηµεία, άλλες χρήσεις γης να ελέγχονται 

κατάλληλα και οι τυχόν ασυµβίβαστες δραστηριότητες να χωρίζονται, ώστε να αποφεύγονται 

οι προστριβές. 

Η διάκριση «ζωνών διαχείρισης» είναι περισσότερο απαραίτητη σε περιοχές που 

περιέχουν σηµαντικά οικοσυστήµατα και ποικίλες άλλες αξίες και επιπλέον περικλείουν 

ανθρώπινους οικισµούς και δέχονται διάφορες επεµβάσεις από την άσκηση των ανθρώπινων 

δραστηριοτήτων µέσα στα όριά τους. 

Με βάση, λοιπόν, τις αξίες που αναδείχθηκαν στην περιοχή του Εθνικού ∆ρυµού Οίτης 

και τις επιπτώσεις που υφίσταται αυτή από την άσκηση των ανθρώπινων δραστηριοτήτων, 

διακρίθηκαν στην περιοχή του δρυµού τρεις Ζώνες ∆ιαχείρισης, ως εξής: 

Ζώνη Ι Πυρήνας ή Ζώνη απόλυτης προστασίας 

Ζώνη ΙΙ Περιφερειακή ζώνη ή Ζώνη προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος 

Ζώνη ΙΙΙ Ευρύτερη Ρυθµιστική Ζώνη 

Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, ο σκοπός που επιδιώκεται καθώς και τα µέτρα προστασίας 

και αξιοποίησης παρουσιάζονται στη συνέχεια για κάθε ζώνη χωριστά. (Καρέτσος, κ.ά., 1996) 

92

Πυρήνας ή «ζώνη απόλυτης προστασίας» 

Τα υφιστάµενα όρια του πυρήνα του δρυµού παραµένουν ως έχουν για δυο κυρίως 

λόγους: 

α) επειδή θεωρούµε ότι περιλαµβάνει, σε µια ικανή έκταση, σηµαντικούς βιότοπους 

σπάνιων και ενδηµικών φυτών και ειδών της πανίδας, καθώς επίσης, και τις περισσότερο 

αδιατάρακτες συστάδες για 30 περίπου χρόνια Κεφαλληνιακής ελάτης και 

β) επειδή το καθεστώς προστασίας λειτουργεί για το ίδιο χρονικό διάστηµα και όποια 

προσπάθεια αλλαγής θα δηµιουργούσε κοινωνική αναστάτωση. 

Προτεινόµενα µέτρα προστασίας του πυρήνα 

Ο επιδιωκόµενος στόχος στη ζώνη του πυρήνα είναι η διατήρηση του υφιστάµενου 

φυσικού περιβάλλοντος και η προστασία του, ώστε να ακολουθεί τη φυσική του εξέλιξη 

χωρίς ανθρώπινες επεµβάσεις. 

Στο χώρο λοιπόν του πυρήνα δεν επιτρέπονται ανθρώπινες επεµβάσεις, όπως: 

α) η παραχώρηση εκτάσεων για οποιουσδήποτε σκοπούς, 

β) η ανόρυξη και εκµετάλλευση µεταλλευµάτων και ορυκτών, 

γ) η ανασκαφή, επιχωµάτωση, δειγµατοληψία και κάθε άλλη ενέργεια που θα φθείρει τους 

γεωµορφολογικούς σχηµατισµούς, 

δ) η τοποθέτηση διαφηµιστικών πινακίδων άσχετων µε τους σκοπούς του δρυµού, 

ε) οι βιοµηχανικές εγκαταστάσεις, 

στ) η εγκατάσταση οικισµών, οικιών εγκαταστάσεων και κάθε έργου µε εξαίρεση εκείνων 

που αποσκοπούν στην προστασία και λειτουργία του δρυµού, 

ζ) η υλοτοµία, η κοπή, η εκρίζωση, η καταστροφή, η συλλογή ή µεταφορά φυτικών ειδών 

και δασικών προϊόντων και ειδικά των ξηρών δένδρων, 

η) η βοσκή παντός ζώου και η δηµιουργία κτηνοτροφικών έργων και 

θ) η θήρα παντός ζώου. 

Μοναδικές προς το παρόν ενέργειες που απαιτούνται για την αρτιότερη λειτουργία και 

τον έλεγχο του χώρου, είναι η βελτίωση του υπάρχοντος δικτύου µονοπατιών και η 

διαµόρφωση χώρων προσωρινής στάσης. 

Περιφερειακή ζώνη 

Προτεινόµενα µέτρα προστασίας στην περιφερειακή ζώνη 

Η γεωργία στην ευρύτερη περιοχή της περιφερειακής ζώνης δεν υφίσταται, τουλάχιστον, 

µε το χαρακτήρα της εντατικής καλλιέργειας. Όλες, σχεδόν, οι γεωργικές καλλιέργειες στα 

µεγάλα υψόµετρα που εκµεταλλεύονταν επίπεδες περιοχές µε βαθιά εδάφη έχουν 

εγκαταλειφθεί. Στη θέση τους παραµένουν διάκενα που χρησιµοποιούνται, κυρίως, ως 

βοσκότοποι. Ελάχιστες καλλιέργειες παραµένουν στα όρια οικισµών, µε σπουδαιότερες αυτές 

του Νεοχωρίου Υπάτης, όπου αναπτύσσονται εποχικές καλλιέργειες φασολιών και πατάτας. 

Παρόµοιες καλλιέργειες µε µποστανικά αναπτύσσονται και στις κοινότητες Καστανιάς, 

Λύχνου και στον οικισµό Καπνοχωρίου, όπου πλέον αρχίζουν και εµφανίζονται µικρές 

δενδροκοµικές καλλιέργειες µηλιάς στα περιβόλια και καλλιέργεια καπνού σε µικροχώραφα. 

Η γεωργία µπορεί να ασκείται και µε το προτεινόµενο καθεστώς της διευρυνόµενης 

περιφερειακής ζώνης του δρυµού, µε το ίδιο τρόπο αλλά µε σύσταση περιορισµού των 

φυτοφαρµάκων και µάλιστα θα πρέπει να ενθαρρυνθεί η βιολογική γεωργία, που θαυµάσια 

θα συνδύαζε την ανάπτυξη του λεγόµενου αγροτουρισµού και την εναρµόνιση των 

γεωργικών δραστηριοτήτων µε το περιβάλλον. Θα πρέπει επίσης για τις κατάλληλες 

γεωργικές εκτάσεις που βρίσκονται στη ζώνη αυτή να ενθαρρύνει η καλλιέργεια 

χριστουγεννιάτικων δένδρων, η οποία είναι αρκετά προσοδοφόρα ενώ απαιτεί σχετικά µικρή 

απασχόληση. 

93

Η βόσκηση µπορεί να εξακολουθεί να ασκείται και δεν φαίνεται να δηµιουργεί ιδιαίτερα 

προβλήµατα. Θα ήταν επιθυµητή, βέβαια, η απαγόρευση της αιγοβοσκής στην ψευδαλπική 

ζώνη για καλύτερη προστασία των προστατευόµενων ειδών αλλά το πρόβληµα της βοσκής 

είναι ιδιαίτερα πιεστικό. 

Η δασοπονία µπορεί να ασκείται, σύµφωνα µε τα υπάρχοντα διαχειριστικά σχέδια και τις 

τρέχουσες δασικές διατάξεις, σε όλη την επιφάνεια της περιφερειακής ζώνης. Θα πρέπει 

ίσως να αναφέρουµε ότι στη διαχείριση του κοινοτικού δάσους Μαυρολιθαρίου εµφανίζεται 

µια σχετική υπερκάρπωση µε αποτέλεσµα το δάσος να διασπάται κατά θέσεις ισχυρά. Μια 

πιο ενδεδειγµένη διαχείριση πιθανόν να επέτρεπε την υποβάθµισή τους και πρέπει να 

ληφθεί σοβαρά υπόψη από το τοπικό ∆ασαρχείο. 

Η θήρα επιτρέπεται σε όλη σχεδόν την υφιστάµενη έκταση της περιφερειακής ζώνης, 

εκτός από το καταφύγιο θηραµάτων της Ιεράς Αγάθωνος. Εκτός, όµως, από τα καταφύγια 

θηραµάτων, επειδή η πανίδα της Οίτης βρίσκεται σε συνεχή υποχώρηση, φρονούµε ότι θα 

πρέπει να ληφθούν µέτρα απαγόρευσης της θήρας σε όλη την έκταση της προτεινόµενης 

Π.Ζ. 

Η εκµετάλλευση των µεταλλείων βωξίτη αποτελεί µια δραστηριότητα στην περιοχή της 

Οίτης, αλλά µε καταστρεπτικές επιπτώσεις για το περιβάλλον, ιδιαίτερα, των αποθέσεων των 

στείρων. Για την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος θα πρέπει να αρχίσουν διαδικασίες 

αποκατάστασης των διαταραγµένων περιοχών που εγκαταλείφθηκαν και να εξασφαλιστεί η 

διάθεση των στείρων σε κατάλληλες θέσεις, ώστε να επιφέρουν τις µικρότερες δυνατόν 

αλλοιώσεις. 

Η απαγόρευση συλλογής αυτοφυούς χλωρίδας, και ιδιαίτερα των σπάνιων και ενδηµικών 

φυτών τις Οίτης, θα πρέπει να ισχύει και στην Π.Ζ., όπως, επίσης και η απαγόρευση 

τοποθέτησης διαφηµιστικών πινακίδων, πλην εκείνων που παρέχουν πληροφορίες για τη 

διακίνηση και εξυπηρέτηση των επισκεπτών (µε έγκριση ή τοποθέτηση από το φορέα 

διαχείρισης). (Καρέτσος, κ.ά., 1996) 

Ευρύτερη Ρυθµιστική Ζώνη 

Η ζώνη αυτή περιβάλλει την περιφερειακή ζώνη και εκτείνεται µέχρι τα όρια του 

ορεινού συγκροτήµατος της Οίτης και περιλαµβάνει δάση, δασικές εκτάσεις, χορτολιβαδικές 

και άγονες εκτάσεις, γεωργικές καλλιέργειες και οικισµούς. Πολύ αξιόλογα στοιχεία, αλλά και 

περιβάλλοντα που θα πρέπει να τύχουν ιδιαίτερης προστασίας, περιλαµβάνονται στο χώρο 

αυτό. Από τα πλέον σηµαντικά είναι οι βραχώδεις σχηµατισµοί στο «Κάστρο της Ωριάς» 

πλησίον του Κούβελου, που αποτελεί και αρχαιολογικό χώρο. Επίσης, σηµαντικό είναι το 

φαράγγι του Ασωπού έως την έξοδό του, καθώς και οι βραχώδεις σχηµατισµοί κατά µήκος 

της σιδηροδροµικής γραµµής στα ανάντη του ∆ελφίνου. Η ίδια η χάραξη της 

σιδηροδροµικής γραµµής πρέπει να θεωρηθεί σηµαντικό για την εποχή της κατασκευής της 

έργο και αποτελεί δείγµα σεβασµού στο περιβάλλον. Στην ίδια περιοχή πλησίον των δύο 

βουνών σχηµατίζεται µικρό φαράγγι που παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. 

Επιπλέον, συναντάµε ποικιλία σηµαντικών συστάδων δένδρων, όπως τα δρυοδάση µε 

πλατύφυλλο δρυ, ελατοδάση, πλατάνια και πουρνάρια. 

Στην ευρύτερη ρυθµιστική ζώνη της Οίτης σκοπός είναι η διατήρηση του φυσικού 

περιβάλλοντος, του παραδοσιακού χαρακτήρα των οικισµών και η περαιτέρω ανάπτυξη µε 

συνέχιση και βελτίωση των υφιστάµενων δραστηριοτήτων, εντατικοποίηση της κτηνοτροφίας, 

της γεωργίας κ.λ.π. και η ανάπτυξη του τουρισµού στους δήµους και τις κοινότητες µε 

βελτίωση και καλύτερη οργάνωση των παρεχόµενων ευκολιών µε κίνητρο το φυσικό 

περιβάλλον και τις ευκαιρίες µε άλλες αναψυχικές δραστηριότητες που θα παρέχει ο 

Εθνικός ∆ρυµός και η Οίτη στο σύνολό της. (Καρέτσος, κ.ά., 1996) 

94

Μέτρα και περιορισµοί στη χρήση γης της Ευρύτερης Περιοχής 

Στη θέση αυτή θα έχουν εφαρµογή τα µέτρα και οι περιορισµοί στη χρήση γης από τις 

υφιστάµενες επιµέρους νοµοθεσίες, ενώ θα πρέπει να ληφθούν οπωσδήποτε µέτρα σε 

ορισµένες περιοχές για την προστασία της φυσικής και πολιτιστικής κληρονοµιάς και 

συγκεκριµένα: 

Για την πανίδα απαιτείται να εξασφαλιστεί η επικοινωνία της πανίδας µέσω δασωµένων 

ζωνών µε τους πλησιέστερους ορεινούς όγκους Γκιώνας και Βαρδουσίων. Για το λόγο αυτό 

θα πρέπει να απαγορευτεί αυστηρά η θήρα σε µια φαρδιά ζώνη από την κοινότητα Πύργου 

έως την κοινότητα Καστριώτισσας, οπότε καλύπτεται η επικοινωνία µε τα Βαρδούσια και 

σε µια ζώνη µεταξύ Παύλιανης και Πυράς για την αντίστοιχη κάλυψη προς την πλευρά της 

Γκιώνας. 

Όσον αφορά τη βοσκή µπορεί να συνεχισθεί, όπως µέχρι τώρα, µε προσπάθεια 

ενίσχυσης των κτηνοτρόφων για τη δηµιουργία ενσταβλισµένης και ηµιενσταβλισµένης 

κτηνοτροφίας. 

Για τη γεωργία οι πλέον σηµαντικές εκτάσεις εντατικής καλλιέργειας είναι, γενικά, στην 

ευρύτερη ρυθµιστική ζώνη κύρια στην παραγωγή καπνού, σιτηρών, φιστικιών και λιγότερο 

ελιάς. Θα πρέπει να ενθαρρυνθούν και άλλες δενδροκαλλιέργειες, όπως µηλιάς, κερασιάς, 

φουντουκιάς, καρυδιάς και καστανιάς στην ψυχρότερη ζώνη. Σε αγρούς, επίσης, που 

βρίσκονται στη ζώνη αυτή και σχετικά κοντά στα όρια της ελάτης και κυρίως στις Β και 

Β∆ εκθέσεις να ενθαρρυνθεί η καλλιέργεια χριστουγεννιάτικων δένδρων. 

Η δασοπονία µπορεί ν’ ασκείται, σύµφωνα µε τα υπάρχοντα διαχειριστικά σχέδια, µε 

προστασία των απαντώµενων σποραδικών πλατύφυλλων και απαγόρευση συλλογής των 

προστατευόµενων ειδών της αυτοφυούς χλωρίδας. 

Τέλος, όσον αφορά τους οικισµούς, η ανάπτυξη των οποίων διέπεται από τη σχετική 

νοµοθεσία, θα πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή, ενίσχυση και ενθάρρυνση στην 

ανακαίνιση των παλαιών παραδοσιακών οικιών. Τέλος, οι νέες οικοδοµές θα πρέπει να 

σέβονται τον παραδοσιακό χαρακτήρα και ιδιαίτερα στους οικισµούς, όπου κυριαρχεί το 

παραδοσιακό στοιχείο. 


95

8o KΕΦΑΛΑΙΟ 

ΕΘΝΙΚΟΣ ∆ΡΥΜΟΣ ΠΙΝ∆ΟΥ 

«ΒΑΛΙΑ ΚΑΛΝΤΑ» 


Η Βάλια Κάλντα είναι µια όµορφη, κλειστή κοιλάδα στην καρδιά του βουνού Λύγκος 

της Βόρειας Πίνδου, στο νοµό Γρεβενών, και αποτελεί έναν από τους σπουδαιότερους 

δρυµούς της χώρας µας. Ο δρυµός ιδρύθηκε το 1966 µε σκοπό την προστασία της πανίδας 

και της βλάστησης. Βρίσκεται στη Βόρεια Πίνδο, στα όρια της Ηπείρου και της ∆υτικής 

Μακεδονίας, ανάµεσα στους νοµούς Ιωαννίνων και Γρεβενών, 

κοντά στα χωριά Κρανιά, Περιβόλι και Βωβούσα. Περιλαµβάνει 

την κοιλάδα του Θερµολάκκου ή Βάλια Κάλντα και του 

Αρκουδορέµατος (παραπόταµος του Αώου) µε τα βουνά Λύγκος 

και Μαυροβούνι. Η οροσειρά της Πίνδου είναι η µεγαλύτερη της 

Ελληνικής χερσονήσου (260 χλµ. µήκος και 70 χλµ. πλάτος) και 

τροφοδοτεί µε νερό τα 2/3 του Ελληνικού πληθυσµού. 

Το τοπίο είναι εντυπωσιακό και εκτός από την ποικιλία της 

βλάστησης, προκαλεί µε τα έντονα µορφολογικά χαρακτηριστικά 

του, όπως, τους τεράστιους γκρεµούς και τα ορµητικά ρέµατα. 

Ακόµη, εντύπωση προκαλούν δυο µικρές λίµνες που βρίσκονται 

πάνω στα υπαλπικά υψίπεδα του όρους Μαυροβουνίου, τις λίµνες 

Φλέγκα σε υψόµετρο 1.960 µ. 


Εικόνα 8.1: «Βάλια Κάλντα» 

Ο Εθνικός ∆ρυµός της Πίνδου ιδρύθηκε το 1966 µε το βουλευτικό διάταγµα 487/12-5-66 

(Φ.Ε.Κ., τόµος Α′, 120/ 12-5-1966) 


‘‘Ιδρύεται Εθνικός ∆ρυµός Πίνδου 

αποτελούµενος εκ του πυρήνος 

και της περί τον πυρήνα δασικής 

και χορτολιβαδικής εκτάσεως’’. 

Η έκταση και τα όρια του δρυµού αναγράφονται στο άρθρο 2 του ίδιου διατάγµατος: 

‘‘Ο πυρήν του Εθνικού ∆ρυµού Πίνδου 

εκτεινόµενος περί τον κεντρικόν όγκον της 

Πίνδου, καθορίζεται (υπό οριακής γραµµής, 

αρχοµένης από της θέσεως Σαλιατούρα Μηλέας 

και ακολούθης την αµαξιτήν αδόν Μηλέας- 

Περοβολίου δια των θέσεων Λάκκα Κούτσουρα 

(υψόµ. 1460 µ.) και Σταυρός Βάλια Κάλντας (υψόµ. 

1660 µ.) φθάνει εις το αντέρισµα της θέσεως 

Κλέφτες. 

96

Εκείθεν…………………………………………………… 

………………..την οποίαν ακολουθεί µέχρι της 

θέσεως Σαλιατούρα Μηλέας όπου και κλείει.’’ 

Στο παραπάνω διάταγµα αναφέρεται ότι η έκταση του δρυµού που προτείνεται για 

πυρήνας ανέρχεται στα 33.600 στρέµµατα, ενώ η έκταση της περιφερειακής ζώνης στα 

67.800 στρέµµατα. Συνολικά, λοιπόν, η έκταση του δρυµού ξεπερνάει τα 100.000 στρέµµατα. 


8.3.1 Γεωµορφολογία και ανάγλυφο του δρυµού 

Ο δρυµός Πίνδου καλύπτει την περιοχή που στα βόρειά της βρίσκεται το βουνό Αυγό 

µε ψηλότερη κορυφή το Aυγό (2.177 µ.), στα νότια το βουνό Μαυροβούνι µε ψηλότερη 

κορυφή τα Αυτιά Φλέγκας (2.159 µ.) και ανατολικά ορεινό συγκρότηµα µε ψηλότερη 

κορυφή τις Μπάλτσες (2.160 µ.). Είναι ένα ορεινό σύνολο χαραδρωµένο κυρίως από 

παραποτάµους του Αώου και σε µικρό τµήµα από ρέµατα που τελικά καταλήγουν στον 

Αλιάκµονα. 

Τα υψόµετρα του δρυµού κυµαίνονται από τα 1.050 µ., στο σηµείο εξόδου του ρέµατος 

αρκούδα από το δρυµό, µέχρι τα 2.177 µ., στην κορυφή Αυγό. Το µεγαλύτερο τµήµα του 

δρυµού βρίσκεται ανάµεσα στα υψόµετρα 1.500 και 2.000 µ. Μικρή σχετικά έκταση 

υπερβαίνει το υψόµετρο των 2.000 µ. και βρίσκεται διαµοιρασµένη γύρω από τις κορυφές 

Αυγό, Αυτιά Φλέγκας και Μπάλτσες. Τέλος, κάτω από τα 1.500 µ. βρίσκονται οι περιοχές 

των κοιλάδων Βάλια Κάλντα και Κόκκινα Πεύκα, η περιοχή γύρω από το ρέµα Αρκούδα, 

και µια µικρή περιοχή στα βόρεια, στη θέση 

Πάντε Σπίκι. 

Η φυσιογραφία του δρυµού είναι αρκετά 

περίπλοκη. Το βουνό Αυγό, το ανατολικό τµήµα 

του Μαυροβουνίου και τα υψώµατα ανατολικά 

της Βάλια Κάλντα καλύπτονται από 

αποστρογγυλοµένες κορυφές, ενώ στο δυτικό 

τµήµα του Μαυροβουνίου, από την κορυφή 

Αυτιά Φλέγκας και δυτικότερα οι κορυφές 

είναι απότοµες. Το υπόλοιπο τµήµα του δρυµού 

καλύπτεται από τις πλαγιές των υψωµά των 

Εικόνα 8.2: «Λίµνη Φλέγκα» που προαναφέραµε, τα χαµηλότερα σηµεία 

των οποίων, είναι οι κοιλάδες Βάλια Κάλντα, Κόκκινα Πεύκα και η περιοχή γύρω από το 

ρέµα «Αρκούδα». 

8.3.2 Γεωλογία 

Η περιοχή του δρυµού βρίσκεται πάνω στις µάζες των οφειολιθικών συµπλεγµάτων της 

Βόρειας Πίνδου που καταλαµβάνουν την περιοχή που εκτείνεται βορείως του Μετσόβου έως 

και το Σµόλικα. Ο δρυµός καλύπτεται σχεδόν εξολοκλήρου (ποσοστό 93% επί της συνολικής 

έκτασης), από οφειολιθικά πετρώµατα µε εξαίρεση την περιοχή των χωριών Βωβούσας και 

Περιβολίου, όπου παρατηρείται µια λωρίδα φλύσχη. 

Τα εδάφη του δρυµού σχηµατίστηκαν από την αποσάθρωση του περιδοτίτη και του 

σερπεντίνη. Είναι αργιλλώδους, αργιλοπηλώδους υφής, και πλούσια σε µαγνήσιο και σίδηρο, 

97

ενώ πολλές φορές περιέχουν τοξικές συγκεντρώσεις χρωµίου, νικελίου, µαγγανίου και 

αλουµινίου. 

Χαρακτηριστικό των οφειολιθικών πετρωµάτων, που κατά κύριο λόγο επικρατούν στο 

δρυµό, είναι ότι δεν είναι υδατοπερατά. Έτσι εξηγείται η παρουσία τόσο πολλών µικρών 

ρεµάτων που ρέουν στις πλαγιές του δρυµού και ειδικά προς το Αρκουδόρεµα και τον Αώο 

και η ύπαρξη αρκετών µικρών λιµνών που διατηρούν το νερό τους είτε εποχιακά είτε όλο 

το χρόνο. Οι πιο µεγάλες από αυτές είναι ο Λάκκος στο Αβγό στα 1.600 µ. και οι δύο 

λίµνες της Φλέγκας στα 1.850 µ. 

8.3.3 Κλίµα της «Ζεστής Κοιλάδας» 

Η παγωµένη «Ζεστή Κοιλάδα» πήρε το όνοµά της κατ’ ευφηµισµό, καθώς αποτελεί µια 

από τις πιο κρύες και υγρές περιοχές της πατρίδας µας. Θα έπρεπε πιο σωστά να 

ονοµάζεται λευκή κοιλάδα, καθώς η παρατεταµένη χιονοκάλυψη, ακόµη και έως το Μάιο 

στις ψηλές κορυφές, είναι το κύριο χαρακτηριστικό της. Το κλίµα πλησιάζει το 

µεσευρωπαϊκό. Επικρατεί ο ορεινός κλιµατικός τύπος που γίνεται αισθητός από τους τραχείς 

χειµώνες µε τις άφθονες βροχές (έως 1.800 χιλιοστά) και χιονοπτώσεις. Τα καλοκαίρια είναι 

δροσερά µε αρκετές τοπικές βροχές. Η νέφωση είναι υψηλή και οι παγετοί συνηθισµένοι 

από τον Οκτώβριο µέχρι το Μάιο, ενώ το χιόνι καλύπτει το δρυµό 7 µε 9 µήνες το 

χρόνο. Γύρω από το δρυµό, όπου βρίσκονται και οι οικισµοί, το κλίµα είναι ηπιότερο. 

8.3.4 Έδαφος 

Τα εδάφη που επικρατούν είναι αυτά που σχηµατίστηκαν από την αποσάθρωση του 

περιδοτίτη και του σερπεντίνη. Είναι ιδιόµορφα εδάφη πλούσια σε Mg και Fe, φτωχά σε Ca, 

N,P και K και πολλές φορές µε τοξικές συγκεντρώσεις Cr, Ni, Mn και Al. Τα εδάφη που 

αναπτύσσονται επάνω σε περιδοτίτες και σερπεντίνες έχουν σαν χαρακτηριστικό µια 

ιδιόµορφη βλάστηση που αποτελείται από λίγα είδη. Είναι, όµως, µεγάλης σηµασίας για τη 

δασοπονία διότι πάνω σε αυτά αναπτύσσονται ικανοποιητικά είδη, όπως, η µαύρη πεύκη. 

Οι απότοµες κλίσεις, η µικρή διαπερατότητα των πετρωµάτων που επικρατούν στην 

περιοχή, το υψηλό ετήσιο ύψος βροχής και η ραγδαιότητα καθιστούν τα εδάφη ευαίσθητα 

στη διάβρωση. Παρ’ όλα αυτά, επειδή το έδαφος είναι καλυµµένο από βλάστηση η 

επιφανειακή διάβρωση αποτρέπεται, παρατηρείται δε µόνο χαραδρωτική. Έντονη χαραδρωτική 

διάβρωση παρατηρείται σε µικρό τµήµα του δρυµού που καλύπτει 10% περίπου της 

έκτασής του και εµφανίζεται, κυρίως, στις νότιες πλαγιές του Αυγού. 

Στο µεγαλύτερο µέρος του δρυµού (60%) το έδαφος έχει ικανοποιητικό βάθος, µεγαλύτερο 

από 30 εκατ. Περίπου 30% της έκτασης καλύπτεται από αβαθή εδάφη µε βάθος 5-30 cm, 

ενώ το υπόλοιπο 10%, κυρίως στο δυτικό τµήµα του δρυµού καλύπτεται από βραχώδη 

εδάφη. 


Α. Τύποι βλάστησης 

Στην περιοχή του εθνικού δρυµού Πίνδου επικρατεί ένα ιδιαίτερα ξεχωριστό περιβάλλον 

το οποίο εκφράζεται στην εµφάνιση και κατανοµή των διαφόρων οικοσυστηµάτων της 

περιοχής. 

Τα δάση της περιοχής (υψόµετρο 1.200-2.000 µ.) απαρτίζονται, κυρίως, από µαύρη 

πεύκη (Pinus nigra), οξιά (Fagus sylvatica, Fagus moesiaca), λευκόδερµο πεύκη (Pinus 

heldreichii) και υβριδογενή ελάτη (Abies borisii regis). 

98

Στην περιοχή µελέτης εµφανίζονται οι ακόλουθες κατηγορίες οικοσυστηµάτων που 

αντιστοιχούν στις αντίστοιχες ζώνες βλάστησης. 

α. Ζώνη δασών οξιάς, οξιάς-ελάτης και ορεινών παρα-µεσόγειων κωνοφόρων 

(Fagetalia, ορεινή-υπαλπική ζώνη) 

1. Οικοσυστήµατα ψυχροβιότερων πλατύφυλλων-∆άση οξιάς 

Η οξιά σχηµατίζει αµιγείς συστάδες σε µεγάλη έκταση ή µικτές συστάδες µε µαύρη και 

λευκόδερµο πεύκη σε µικρότερη έκταση. Συστάδες οξιάς βρίσκονται, κυρίως, µεταξύ 1.200- 

1.700 µ., µεµονωµένα, όµως, µέχρι 1.850 µ. Στις ψηλότερες θέσεις, λόγω πίεσης του χιονιού 

και των δυσµενών κλιµατικών συνθηκών, η οξιά παρουσιάζει χαµηλή ανάπτυξη. 

Η ανθρώπινη επίδραση στα δάση οξιάς εκδηλωνόταν στο παρελθόν, κυρίως, µε τη 

βοσκή και µε την επιλογική υλοτοµία ατόµων κατάλληλων για ειδικές χρήσεις (γεωργικά 

εργαλεία, είδη ξυλογλυπτικής, κατασκευή βαρελιών). Οι εντατικές αυτές υλοτοµίες σε 

συνδυασµό µε τη βόσκηση οδήγησαν σε οικολογική και γενετική υποβάθµιση πολλών 

συστάδων οξιάς. 

2. Οικοσυστήµατα ορεινών παραµεσόγειων κωνοφόρων 

Στα ορεινά παραµεσόγεια κωνοφόρα συµπεριλαµβάνονται η µαύρη πεύκη (Pinus nigra), 

που αποτελεί και το κυρίαρχο είδος της περιοχής, και η υβριδογενής ελάτη (Abies borisiiregis). 

Τα οικοσυστήµατα των δύο αυτών ειδών δεν αποτελούν ιδιαίτερες βιοκλιµατικές 

ζώνες, αλλά εκτείνονται, τόσο στην ανώτερη ζώνη της δρυός (Quercetalia), όσο και στη 

ζώνη της οξιάς (Fagetalia). Ιδιαίτερα η εξάπλωση της µαύρης πεύκης εξαρτάται από τη 

φύση του υπεδάφιου πετρώµατος. 

2.1 Οικοσυστήµατα της µαύρης πεύκης 

Στην περιοχή µελέτης, τα δάση της µαύρης πεύκης εµφανίζονται στον ίδιο γεωγραφικό 

χώρο εξάπλωσης της οξιάς και της ελάτης. Ωστόσο, οι φυτοκοινωνίες της µαύρης πεύκης 

διαφέρουν σηµαντικά από αυτές της οξιάς και της ελάτης. Η µαύρη πεύκη της περιοχής 

(Pinus nigra ssp. nigra) αποτελεί το κυρίαρχο είδος του δρυµού και έχει αναφερθεί ότι 

εξαρτάται από την εµφάνιση των οφειολιθικών πετρωµάτων, τα οποία δεσπόζουν στην 

περιοχή. 

Αµιγείς συστάδες µαύρης πεύκης καταλαµβάνουν συνήθως προσήλιες εκθέσεις και σε 

υψόµετρα µέχρι τα 1.650 µ., ενώ µικτές συστάδες µε λευκόδερµο πεύκη µέχρι τα 1.800 µ. 

Με την αύξηση του υπερθαλάσσιου ύψους µικραίνει το ύψος των δένδρων, λόγω των 

δυσµενών κλιµατικών συνθηκών και των συχνών ζηµιών των κορυφών από το χιόνι και τον 

πάγο. Η µαύρη πεύκη σε ώριµη ηλικία είναι πιο ανθεκτική στην πυρκαγιά, σε σύγκριση µε 

τα λεπτόφλοια είδη οξιάς και λευκοδέρµου πεύκης. 

2.2 Οικοσυστήµατα ελάτης 

Η υβριδογενής ελάτη (Abies borisii-regis) είναι είδος µε µεγάλη ποικιλότητα και 

οικολογικό εύρος. Σε µέσους σταθµούς, όπου ο ανταγωνισµός της οξιάς µειώνεται, 

σχηµατίζονται µικτές συστάδες οξιάς-ελάτης. 

Στην περιοχή µελέτης, η ελάτη εµφανίζεται σε διάσπαρτα άτοµα ή µικρές οµάδες σε 

µίξη κυρίως µε την οξιά ή σε µικτές συστάδες οξιάς - λευκοδέρµου πεύκης και µαύρης 

πεύκης. 

99

β. Ζώνη ψυχρόβιων κωνοφόρων (Vaccinio-Picetalia, ορεινή – υπαλπική ζώνη) 

Στην περιοχή µελέτης εµφανίζονται δύο ψυχρόβια κωνοφόρα. Η δασική πεύκη (Pinus 

sylvestris), η οποία εµφανίζεται µόνο σε δύο µεµονωµένες οµάδες 30-35 ατόµων σε µίξη µε 

µαύρη πεύκη ή µε µαύρη πεύκη και οξιά. Η ύπαρξη του είδους αυτού στο δρυµό Πίνδου, 

παρουσιάζει µεγάλο ενδιαφέρον, λόγω του ότι, η περιοχή αποτελεί το νοτιότερο σηµείο 

εξάπλωσης της δασικής πεύκης στη Βαλκανική και είναι η µοναδική θέση του είδους στην 

οροσειρά της Πίνδου. 

Η λευκόδερµος πεύκη (Pinus heldreichii) εµφανίζεται, κυρίως, σε ασβεστολιθικά και 

οφειτικά πετρώµατα. Αµιγή δάση λευκοδέρµου πεύκης βρίσκονται σε µεγάλα υψόµετρα από 

1.500 µ., περίπου, µέχρι τις κορυφές. Γενικά, οι συστάδες είναι χαλαρές από τις δυσµενείς 

κλιµατικές συνθήκες, τις πυρκαγιές και τη βόσκηση στο παρελθόν. Μεµονωµένα άτοµα 

λευκοδέρµου πεύκης βρίσκονται στις υψηλότερες κορυφές, κοντά στα δασοόρια. Η έντονη 

βόσκηση στο παρελθόν, είχε σαν αποτέλεσµα τη διάβρωση του εδάφους γύρω από τις 

υψηλές κορυφές. Μετά την απαγόρευση της βοσκής, η εγκατάσταση της λευκοδέρµου πεύκης 

είναι επεκτατική µε τη δηµιουργία αµιγών συστάδων, σε µεγάλα υψόµετρα, και µικτών (µε 

οξιά ή µαύρη πεύκη) σε χαµηλότερες θέσεις. Η σταδιακή εγκατάσταση και επέκταση της 

λευκοδέρµου πεύκης σε µεγάλα υψόµετρα κοντά στις κορυφές έχει σαν αποτέλεσµα τη 

µετατόπιση των δασοορίων ψηλότερα. 

γ. Εξωδασική ζώνη υψηλών ορέων (Astragalo- Acantholi-monetalia) 

Πάνω από τα δασοόρια τα οποία, ως επί το πλείστον, είναι αποτέλεσµα ανθρωπογενούς 

επίδρασης, εµφανίζεται θαµνώδης και ποώδης βλάστηση. Η παρουσία ορισµένων 

χαρακτηριστικών ειδών της θαµνώδους και ποώδους βλάστησης, όπως Juniperus nana, 

Vaccinium myrtillus, Festuca sp. κ.ά., οδηγεί στην ένταξη των οικοσυστηµάτων αυτών στην 

υποζώνη Junipero-Daphnion. Τα οικοσυστήµατα αυτά χαρακτηρίζονται από δυσµενείς 

κλιµατικές συνθήκες, και έχουν υποβαθµιστεί από την υπερβόσκηση του παρελθόντος. 

Ωστόσο, σταδιακά επέρχεται µια ανόρθωση των οικοσυστηµάτων αυτών, εµπλουτισµός της 

χλωριδικής τους σύνθεσης µε περισσότερα είδη και µετατόπιση των δασοορίων υψηλότερα, 

µετά την ανακήρυξη της περιοχής σε Εθνικό ∆ρυµό. 

δ. Σποραδικά είδη 

Τα είδη αυτά δεν δηµιουργούν δικά τους οικοσυστήµατα, αλλά εµφανίζονται σποραδικά 

σε οικοσυστήµατα άλλων ειδών. Σαν σποραδικά είδη στην περιοχή µελέτης αναφέρονται τα 

εξής: Acer spp., Fraxinus ornus, Ostrya carpinifolia, Prunus cocomilia, Pyrus pyraster, Sorbus 

graeca, Sorbus aria, Sorbus aucuparia, Salix alba, κ.ά. 


Η χλωρίδα του δρυµού αποτελείται από σπάνια είδη µε µεγάλο βαθµό ενδηµισµού. 

Συνολικά έχουν καταγραφεί 415 φυτικά είδη. Στα οφειολιθικά πετρώµατα, πολλά είδη φυτών 

αδυνατούν να αναπτυχθούν, ενώ εκείνα που επιβιώνουν έχουν αναπτύξει κατάλληλους 

προσαρµοστικούς µηχανισµούς. Αν και τα οφειολιθικά πετρώµατα δεν ευνοούν την ανάπτυξη 

µιας πλούσιας σε αριθµό ειδών χλωρίδας, τα είδη τους είναι σπάνια και έχουν µεγάλη 

επιστηµονική αξία, λόγω της ιδιαίτερης εξελικτικής τους ιστορίας. 

Μερικά από τα σπάνια και ενδηµικά είδη που παρατηρούνται στο δρυµό είναι τα εξής: 

- Η κενταύρια των ορέων των βλάχων (Centaurea vlachorum). Ενδηµικό του δρυµού. 

- Η σολδανέλα της Πίνδου (Soldanella pindicola) 

- Η σιλένε της Πίνδου (Silene pindicola) 

100

- Η φριτιλλάρια η ηπειρωτική (Fritillaria epirotica) 

- Η λαδανιά η Αλβανική (Cistus albanicus) 

- Η βιόλα η Αλβανική (Viola albanica) 

- Το λείριο το Αλβανικό (Lillium albanicum) 

- Ο δύανθος ο δελτοειδής (Dianthus deltoides) 

- Το άλλιο (Allium breviradum) 

- Η βορµουελέρα του Μπαλτατσί (Bormuellera baldacii) 

- Η καµπανούλα του Χώκινς (Campanula hawkinsiana) 

- Ο νάρκισσος ο ποιητικός (Narcisus poeticus) 

- Η τουλίπα η Αυστραλιανή (Tulipa australis) 

Αξίζει επίσης, να αναφερθούµε στην ύπαρξη του µικρού εντοµοφάγου φυτού 

πινγκουίκουλας της κρυσταλλοειδούς (Pinguiculla crystalinna ssp. hirtiflora) που φυτρώνει 

σε µικρές αποικίες στα ρέµατα του δρυµού και συλλαµβάνει µε τα φύλλα της µικρά 

έντοµα. 

Τέλος, το υγρό κλίµα του δρυµού ευνοεί την ανάπτυξη πλούσιας µυκοχλωρίδας, που 

αριθµεί 86 είδη µανιταριών. 


Ο Εθνικός ∆ρυµός Πίνδου είναι µια από τις σηµαντικότερες περιοχές της Ελλάδας, όσον 

αφορά την πανίδα. Ας περιγράψουµε, όµως, αναλυτικά κάθε κατηγορία. 


Στα άφθονα νερά των ρεµάτων, λιµνών και πηγών ζουν 7 είδη αµφιβίων. 

- Ο αλπικός τρίτωνας (Triturus alpestris). Ζει στις δύο ορεινές λίµνες της Φλέγκας στα 

1.850 µ. υψόµετρο. 

- Η βοµβίνη (Bombina variegata). Μικρός φρύνος που παριστάνει τον πεθαµένο για να 

ξεγελάσει του εχθρούς του. 

- Ο Ελληνικός βάτραχος (Rana graeca) 

- Ο χωµατόφρυνος (Bufo bufo) 

- Ο πρασινόφρυνος (Bufo viridis) 

- Η σαλαµάνδρα (Salamandra salamandra) 


Στο υγρό κλίµα του δρυµού επιβιώνουν δέκα είδη ερπετών. Ανάµεσά τους είναι τα φίδια, 

όπως το ασινόφιδο (Coronella austriaca), η σαϊτα (Coluber austriaca), το λιµνόφιδο (Natrix 

tessellata) και η οχιά (Vipera ammodytes meridionalis), σαύρες, όπως, το κονάκι (Anguis 

fragilis), η πρασινόσαυρα (Lacetra viridis) και το σιλιβούτι (Podacris erhardii) και, τέλος, 

η µεσογειακή χελώνα (Testudo hermanni boettgeri). 

γ. Ψάρια 

Στα µεγάλα ρέµατα του δρυµού ζει η πέστροφα (Salmo trutta fario). Η παρουσία της 

είναι έντονη σε ποτάµια µε πετρώδη πυθµένα, µε νερά κρύα, καθαρά, µε υψηλή 

περιεκτικότητα σε οξυγόνο, όπως είναι το αρκουδόρεµα. Τρέφεται µε ασπόνδυλα (προνύµφες 

εντόµων, καρκινοειδή, κ.ά.). Επίσης, συναντάµε και τον κέφαλο (Leuciscus cephalus). 

δ. Πουλιά 

Περισσότερα από 70 είδη πουλιών είναι γνωστό πως ζουν σήµερα στο δρυµό της 

Πίνδου. Από τα σπάνια πουλιά των αλπικών λιβαδιών είναι: 

- Η χιονάδα (Eremophilla alpestris) 

101

- Ο διπλοκεφαλάς (Lanius excubiton) 

Τα εκτεταµένα και ώριµα δάση του δρυµού φιλοξενούν και 8 είδη δρυοκολαπτών. Οι 

δρυοκολάπτες αναρριχώνται στους κορµούς των δένδρων µε τη βοήθεια της σκληρής 

ουράς τους, γαντζώνονται και σκάβουν ακόµη και τρύπες µέσα στους κορµούς. Από τα πιο 

ενδιαφέροντα είδη του δρυµού είναι: 

- O λευκονώτης (Dendrocopus leucotos) 

- Η µεσοτσικλιτάρια (Dendrocopus medius) 

- Η νανοτσικλιτάρα (Dendrocopus minor) 

- Η µαυροτσικλιτάρα (Dryocopus martius) 

Βασίλειο των αρπακτικών πουλιών, ο δρυµός προστατεύει 10 σπάνια είδη: 

- Ο βασιλαετός (Aquilla heliaca) 

- Ο χρυσαετός (Aquilla chrysaetos) 

- Το σαΐνι (Accipiter brevipes) 

- Ο χρυσογέρακας (Falco biarmicus) 


Στον δρυµό ζουν, επίσης, µεγάλα και σπάνια θηλαστικά, όπως: 

- Η καφέ αρκούδα (Ursus arctos) 

Ο Εθνικός δρυµού Πίνδου είναι από τους σηµαντικότερους 

βιοτόπους της Ευρωπαϊκής αρκούδας. Στην ευρύτερη περιοχή 

ζει ένας µικρός πληθυσµός από 15-20 άτοµα. Η τροφή της 

αποτελείται, κυρίως, από µικρά θηλαστικά, ψοφίµια, έντοµα, 

σκουλήκια, καρπούς, βολβούς, µανιτάρια, µυρµήγκια και µέλι. 

Εικόνα 8.3: «Καφέ αρκούδα» 

- Ο αγριόγατος (Felis sylvestris) 

Στη χώρα µας ο αγριόγατος κινδυνεύει από τις επεµβάσεις στα δασικά οικοσυ-στήµατα 

καθώς και από τους αδέσποτους σκύλους. 

- Ο λύγκας (Lynx lynx) 

- Η βίδρα (Lutra lutra). 

Η βίδρα είναι ο οικολογικός δείκτης της κατάστασης των παραρευµάτιων 

οικοσυστηµάτων και κινδυνεύει από τη µόλυνση των υδάτων από φυτοφάρµακα και 

βιοµηχανικά απόβλητα. Είναι ευαίσθητη στην πτώση της στάθµης του νερού. Στην περιοχή 

απειλείται από το παράνοµο ψάρεµα µε δυναµίτη, ασβέστη και χλωρίνη. Αποτελεί ένα από 

τα σπανιότερα θηλαστικά της Ευρώπης. 

- Το ζαρκάδι (Capreolus capreolus) 

Απειλείται από τη λαθροθηρία, τη διατάραξη των βιοτόπων και τη βοσκή. Οι θηρευτές 

του είναι ο λύκος και ο αγριόγατος. Τρέφεται µε χόρτα, φύλλα, βελανίδια, µανιτάρια, σιτηρά 

και όσπρια. 

- Το ελάφι (Cervus elaphus) 

- Το αγριόγιδο (Rupicapra rupicapra) 

Στην περιοχή του δρυµού έχουν παρατηρηθεί µικρές οµάδες στη Φλέγκα και το Αυγό. 

Απειλείται ιδιαίτερα από το παράνοµο κυνήγι. Ενοχλείται από την παρουσία κοπαδιών µε 

πρόβατα και σκυλιά στη Φλέγκα, ενώ η διάνοιξη του δάσους αποµονώνει τους µικρούς 

πληθυσµούς του είδους. 

- Ο νυκτοβάτης (Nyctalys noctula) 

Οι νυχτερίδες που ζουν στα δάση και τα λιβάδια της περιοχής, προστατεύονται σε όλη 

την Ευρώπη αφού αναγνωρίζεται ο πολύ σηµαντικός ρόλος που παίζουν στον έλεγχο των 

πληθυσµών των εντόµων. 

- Το κουνάβι (Martes foina) 

- Ο σκίουρος (Sciurus vulgaris) 

102

- O τυφλασπάλακας (Talpa caeca) 

- Ο λύκος (Canis lupus). 

Ο πληθυσµός των λύκων µειώνεται λόγω της συστηµατικής δίωξης που υφίσταται και 

των δυσµενών συνθηκών που ζει. Αυτές συνίστανται στο κυνήγι και τα δηλητηριασµένα 

δολώµατα, στην µείωση των µεγάλων χορτοφάγων ζώων µε τα οποία τρέφεται, στην 

αποµόνωση των επιµέρους πληθυσµών του, στον ανταγωνισµό από τα αδέσποτα σκυλιά και 

στη µείωση της ορεινής κτηνοτροφίας. 

- Ο ασβός (Meles meles) 

Ο ρόλος του στη γεωργία µπορεί να θεωρηθεί ευεργετικός γιατί τρέφεται µε επιβλαβή 

για τις καλλιέργειες σπονδυλωτά και ασπόνδυλα ζώα. Οι πληθυσµοί του σε όλη την 

Ευρώπη µειώνονται, ενώ στην περιοχή του δρυµού απειλείται από το παράνοµο κυνήγι και 

τα αδέσποτα σκυλιά. 

- Το αγριογούρουνο (Sus scrofa) 

Το αγριογούρουνο παρουσιάζει ευρύ φάσµα διατροφής, ενώ παράλληλα δεν κινδυνεύει 

σοβαρά από τα σαρκοφάγα ζώα της περιοχής. Ζει σε αγέλες, γι’ αυτό και προστατεύεται 

καλύτερα από επιθέσεις. Σαν αποτέλεσµα ο πληθυσµός του είναι σηµαντικός και µάλλον 

αυξάνεται. 


8.4.1 Ανάλυση των µορφών χρήσεων του δρυµού 

Οι κύριες χρήσεις γης στην περιοχή του δρυµού, και συγκεκριµένα στην περιφερειακή 

ζώνη αυτού και στην γύρω απ’ αυτήν περιοχή, είναι η δασοπονία και η κτηνοτροφία. Τα 

δάση και οι µερικώς δασοσκεπείς εκτάσεις καλύπτουν το 83,54 % της έκτασης της 

περιφερειακής ζώνης και οι βοσκότοποι το 16,46 % αυτής (πίνακας 8.1). 

Πίνακας 8.1: «Μορφές εδαφοκάλυψης» 

Εδαφοκάλυψη Περιφερειακή ζώνη Πυρήνας Συνολική 

(% έκταση) (% έκταση) έκταση (%) 

∆άση 42,80 49,25 45,94 

Μερικώς 

∆ασοσκεπείς 


40,74 36,63 38,74 

Χορτολιβαδικές 



16,46 13,99 15,26 

Λίµνες - 0,13 0,13 

Σύνολο 100 100 100 

Άλλες χρήσεις γης και δραστηριότητες είναι η θήρα και η δασική αναψυχή. Η γεωργία 

είναι ανύπαρκτη στην περιοχή του δρυµού και περιορίζεται σε µικροεκτάσεις εντός ή 

πλησίον των οικισµών. 

103

Α. ∆ασοπονία 

Η δασοπονία µαζί µε την κτηνοτροφία αποτελούν τις κυριότερες χρήσης γης, όχι µόνο 

στη µελετούµενη περιοχή (µε εξαίρεση τον πυρήνα), αλλά σε ολόκληρη την περιοχή της Β. 

Πίνδου. 

Το κράτος, ως δασοκτήµονας, αποσκοπεί στη βελτίωση των συντελεστών παραγωγής για 

την µέγιστη δυνατή ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών. 

Πρωταρχική µέριµνα είναι η συντήρηση και επαύξηση της παραγωγικότητας του εδάφους, 

µε παράλληλη τήρηση των αρχών της αειφορίας και χωρίς να αγνοείται η προστατευτική 

επίδραση του δάσους. 

Παλαιότερα, στα δάση παρατηρούνταν σοβαρές υποβαθµιστικές επιδράσεις από διάφορους 

εχθρούς, µε κυριότερους την έντονη και αλόγιστη βόσκηση και τις λαθροϋλοτοµίες. Σήµερα, 

οι παραπάνω επιπτώσεις έχουν περιοριστεί πολύ και οι σχέσεις δάσους-περιοίκων έχουν 

προαχθεί σε εξαιρετικό βαθµό. Σε αυτό συνετέλεσαν: 

α) Η ανύψωση του βιοτικού, πολιτιστικού και κοινωνικού επιπέδου των περιοίκων. 

β) Η µεγάλη προσφορά του δάσους προς τους περιοίκους σε εργασία και προϊόντα. 

γ) Οι καλές σχέσεις του δασικού προσωπικού µε τους περίοικους και η συνείδηση που 

έχει αναπτυχθεί σ’ αυτούς ότι το δάσος είναι πηγή ζωής και οποιαδήποτε φθορά ζηµιώνει 

τους ίδιους. 

Τα εφαρµοζόµενα δασοκοµικά και διαχειριστικά µέτρα στα δάση της περιοχής 

αποσκοπούν: 

α) στη διατήρηση και δηµιουργία µικτών συστάδων για την καλύτερη αξιοποίηση του 

εδάφους, αύξηση του ξυλοαποθέµατος και αποτελεσµατικότερης προστασίας από βιοτικούς 

και αβιοτικούς παράγοντες. 

β) στη διατήρηση και δηµιουργία κανονικών υποκηπευτικών συστάδων µαύρης πεύκης και 

οξιάς, µε τις οποίες µπορεί να αυξηθεί η παραγωγικότητα του εδάφους στο µεγαλύτερο 

δυνατό και να εξασφαλιστεί η απόδοσής του. 

γ) στη δηµιουργία νέων δασών µε αναδασώσεις, κυρίως, κωνοφόρων για την µεγαλύτερη 

και ταχύτερη απόδοση σε δασικά προϊόντα. 

Γενικά, για να ανταποκριθούν τα δάση στις προαναφερθείσες απαιτήσεις, τίθεται σαν 

γενικός δασοπονικός σκοπός η µέγιστη δυνατή παραγωγή ποιοτικά βελτιωµένων δασικών 

προϊόντων, µε το µέγιστο ξυλώδες κεφάλαιο και το ελάχιστο δυνατό κόστος, που θα 

επιτευχθεί µε την κατάλληλη οργάνωση των συντελεστών της δασοπονίας, που είναι το 

έδαφος, το κεφάλαιο και η εργασία, και σύµφωνα πάντα µε τις αρχές της αειφορίας και της 

δασοπονίας. 

Από τα δάση της περιοχής παράγεται κάθε χρόνο 41.900 κ.µ. ξυλώδης όγκος, ο οποίος 

µετατρέπεται, κυρίως, σε τεχνική ξυλεία διαφόρων κατηγοριών και σε καυσόξυλα. Από τα 

παραγόµενα δασικά προϊόντα, η τεχνική ξυλεία και τα καυσόξυλα διατίθενται στο εµπόριο, 

ενώ η µεγαλύτερη ποσότητα καυσόξυλων κωνοφόρων παραµένει στο δάσος. Ικανοποιούνται 

φυσικά και οι ατοµικές ανάγκες των κατοίκων της περιοχής σε τεχνική ξυλεία, καυσόξυλα 

και άλλα προϊόντα. 


Η κτηνοτροφία µαζί µε τη δασοπονία αποτελούν τις κυριότερες µορφές εκµετάλλευσης 

στην περιφερειακή ζώνη του δρυµού και, κυρίως, στην ευρύτερη περιοχή των Κοινοτήτων 

Περιβολίου και Κρανιάς, του νοµού Γρεβενών, και του δήµου Μετσόβου του νοµού 

Ιωαννίνων. Αντίθετα, στον πυρήνα του δρυµού απαγορεύεται κάθε κτηνοτροφική 

δραστηριότητα από το έτος ίδρυσής του (1966). 

Το ζωικό κεφάλαιο της περιφερειακής ζώνης αποτελούν µικρά µηρυκαστικά ζώα 

(πρόβατα, αίγες) και µεγάλα ζώα (βοοειδή) µε διάρκεια βόσκησης στην περιοχή τουλάχιστον 

για 5 µήνες (Μάιος-Οκτώβριος). 

104

Οι κτηνοτρόφοι της περιοχής µελέτης εφαρµόζουν, κυρίως, την νοµαδική µορφή 

εκµετάλλευσης (µετακινούµενοι κτηνοτρόφοι) για τη θερινή περίοδο, ενώ το χειµώνα 

κατεβαίνουν στα χειµερινά λιβάδια της Θεσσαλίας για την εξασφάλιση βοσκήσιµης ύλης 

των ζώων τους. Υπάρχει, όµως, και ένας µικρός αριθµός κτηνοτρόφων που εφαρµόζει την 

οικόσιτη µορφή εκµετάλλευσης, λόγω της µη µετακίνησής τους, και αυτό συµβαίνει, κυρίως, 

στις κοινότητες του νοµού Ιωαννίνων. 

Τα µεγαλύτερο µέρος του κτηνοτροφικού κεφαλαίου της περιοχής αποτελούν τα πρόβατα 

που βόσκουν στην ευρύτερη περιοχή του δρυµού. ∆ιαχρονικά, το κτηνοτροφικό κεφάλαιο 

και ο αριθµός των εκµεταλλεύσεων µειώθηκε, ιδιαίτερα για τα µεγάλα ζώα. Η µείωση 

οφείλεται: 

1. Στην υποβάθµιση των βοσκήσιµων εκτάσεων, λόγω έντονης βοσκοφόρτωσης κατά το 

παρελθόν και η οποία συνεχίζεται µέχρι και σήµερα. 

2. Στη µείωση των βοσκήσιµων εκτάσεων, α) λόγω ίδρυσης του δρυµού (µε έκταση 

πυρήνα 33.600 στρέµµατα) και β) λόγω εντονότερης δασοπονίας (στα 2/3 των 

δασικών εκτάσεων απαγορεύεται η βοσκή). 

3. Στη στασιµότητα βελτίωσης παραγόντων ανάπτυξης της κτηνοτροφίας (καταπολέµηση 

ανεπιθύµητων φυτών, σπορές, περιφράξεις, λιπάνσεις, τεχνικά έργα). 

4. Στην απροθυµία των νέων να ασχοληθούν µε την κτηνοτροφία, µε τάση να φύγουν 

από τα χωριά και να εγκατασταθούν στις πόλεις για καλύτερη επαγγελµατική 

αποκατάσταση και συνθήκες διαβίωσης. 

Γ. Θήρα 

Μέσα στη µελετούµενη περιοχή βρίσκουν τροφή και καταφύγιο πολλά είδη πανίδας, 

πολλά από τα οποία ανήκουν στην θηραµατική πανίδα όπως ο λαγός, ο αγριόχοιρος, η 

ορεινή πέρδικα, οι τσίχλες, οι φάσες, κα. 

Τα κυνήγι ρυθµίζεται ως προς το χρόνο, τα επιτρεπόµενα είδη και τον αριθµό των 

θηραµάτων που µπορούν να φονευθούν σε κάθε έξοδο µε απόφαση του Υπουργείου 

Γεωργίας που εκδίδεται κατ’ έτος και ισχύει για µια κυνηγετική περίοδο, η οποία διαρκεί 

από 20 Αυγούστου έως 10 Μαρτίου του επόµενου έτους, χωρίς να είναι ενιαία για όλα τα 

είδη. 

Το κυνήγι απαγορεύεται στον πυρήνα του δρυµού και στα τµήµατα της περιφερειακής 

ζώνης συνολικού εµβαδού 17.840 στρεµµάτων, που ανήκουν στα 3 µόνιµα καταφύγια 

θηραµάτων. 

Τα καταφύγια αυτά περιγράφονται παρακάτω και είναι: 

α) Μόνιµο καταφύγιο θηραµάτων µε συνολική έκταση 26.000 στρεµµάτων που εκτείνεται 

στις θέσεις Κυρά Καλή, Τρυπηµένη, Πυροστιά και Βάλια Κάλντα. 

β) Μόνιµο καταφύγιο θηραµάτων Μετσόβου – Χρυσοβίτσας-Γρεβενιτίου έκτασης 23.000 

στρεµµάτων. 

γ) Μόνιµο καταφύγιο θηραµάτων στην περιοχή δηµοσίου δάσους Φλαµπουραρίου και 

Βωβούσας σε έκταση 8.610 στρεµµάτων. 

∆. Τουρισµός-αναψυχή 

Η περιοχή του Ε.∆. Πίνδου, λόγω της µεγάλης οικολογικής και τοπιολογικής του αξίας, 

προσφέρεται για την ικανοποίηση των αναγκών του σύγχρονου ανθρώπου σε αναψυχή, είτε 

αυτή είναι άτυπη (περίπατος, απόλαυση θέας, υπαίθρια γεύµατα), είτε εξειδικευµένη (σπουδή 

φυσικής ιστορίας, ορειβασία). 

Ο δρυµός λόγω των καιρικών συνθηκών της περιοχής είναι ανοιχτός µόνο για διάστηµα 

3-4 µηνών, δηλαδή τους θερινούς µήνες και στις αρχές του Φθινοπώρου, και το γεγονός 

αυτό σε συνάρτηση µε τη µη καλή ποιότητα του οδικού δικτύου, έχει ως αποτέλεσµα το 

105

µικρό αριθµό επισκεπτών. Έτσι την τελευταία δεκαετία ο αριθµός των επισκεπτών του 

δρυµού ήταν κατά µέσο όρο 2.000 ετησίως. Ξενώνες και άλλου είδους καταλύµατα δεν 

υπάρχουν στο δρυµό. 

Πολύ κοντά στον δρυµό διέρχεται το Ευρωπαϊκό µονοπάτι Ε4 που µαζί µε τα 

µονοπάτια του δρυµού, και άλλα ιστορικά µονοπάτια της ευρύτερης περιοχής, προσφέρουν 

δυνατότητες φυσιολατρικού τουρισµού. 

Ε. Συλλογή ειδών χλωρίδας 

Οι κάτοικοι της περιοχής, αλλά και οι επισκέπτες αυτής, επιδίδονται την κατάλληλη 

εποχή, στη συλλογή διαφόρων ειδών µανιταριών και σαλεπιού. 

8.5 Γεωργική και κτηνοτροφική πολιτική και οι επιπτώσεις τους. 

Γεωργικές εκτάσεις δεν υπάρχουν στην περιοχή του δρυµού και οι λίγες µικροεκτάσεις 

περιορίζονται σε θέσεις εντός ή πλησίον των οικισµών. Συνεπώς, η γεωργική πολιτική δεν 

επηρεάζει τη διαχείριση του δρυµού. 

Οι γεωργικές καλλιέργειες (φασόλια, πατάτες, µηδική, λαχανικά), εναλλασσόµενες µε 

χορτολίβαδα και µε λωρίδες διαφόρων δασοπονικών ειδών και διαφόρου πλάτους και 

σχήµατος δηµιουργούν µικρά γεωργοδασικά τοπία µε ευεργετικά αποτελέσµατα τόσο από 

οικολογική, όσο και αισθητική άποψη. 

Σε ότι αφορά την κτηνοτροφική πολιτική, αυτή εναρµονίζεται µε την εκάστοτε ισχύουσα 

πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η πολιτική, ανάλογα µε το αν αποβλέπει στην αύξηση ή 

τη µείωση του κτηνοτροφικού κεφαλαίου, έχει και διαφορετικές επιπτώσεις στο φυσικό 

περιβάλλον και τη διαχείριση του δρυµού. 

Σήµερα η κτηνοτροφία στην περιοχή µελέτης, παρότι βαίνει µειούµενη σε αριθµό ζώων 

είναι σπουδαία οικονοµική δραστηριότητα και η βοσκή αποτελεί το βασικότερο πρόβληµα 

για τη δασοπονία και τη διαχείριση του δρυµού γενικότερα. 

Η µεγάλη πίεση της βοσκής οδήγησε στην υποβάθµιση των βοσκοµένων εκτάσεων. Η 

σταδιακή µείωση του κτηνοτροφικού κεφαλαίου οδηγεί στην αποκατάσταση των δασικών 

οικοσυστηµάτων και στην ανόρθωση των υποβαθµισµένων δασών και βοσκοτόπων. 

8.6 ∆ασική πολιτική και οι επιπτώσεις της δασοπονίας 

Η διαχείριση όλων των δασών γίνεται µε βάση διαχειριστικές µελέτες, δεκαετούς 

διάρκειας για τα δηµόσια δάση και πενταετούς για το δηµοτικό δάσος Μετσόβου. Στο 

σύνολο των δασών της περιοχής εφαρµόζεται το σύστηµα διαχείρισης των επιλογικών 

υλοτοµιών µε επιδιωκόµενη δασοπονική µορφή την υποκηπευτική. 

Η υποκηπευτική µορφή των δασών για τις συνθήκες της περιοχής, όπως έχει ήδη 

αναφερθεί, είναι η σταθερότερη, από οικολογική και αισθητική άποψη, διότι σε συνδυασµό 

µε τα υπάρχοντα διάκενα συντελεί στη διατήρηση της βιοποικιλότητας των ειδών χλωρίδας 

και πανίδας και αναδεικνύει το δασικό τοπίο. 

Όµως, το σύστηµα ανάθεσης των υλοτοµιών σε δασικούς συνεταιρισµούς παρουσιάζει 

αδυναµίες στην πράξη, γιατί είναι πάρα πολύ δύσκολος ο έλεγχος του τεράστιου χώρου 

των δασών από τους λίγους δασικούς υπαλλήλους, µε συνέπεια να υπάρχουν παρατυπίες 

κατά την υλοτοµία των συστάδων. Οι δυσµενείς συνέπειες για το δασικό περιβάλλον 

προέρχονται, κυρίως, από την υλοτοµία ώριµων δένδρων µεγάλης οικονοµικής αξίας από 

άποψη ξύλου για την απόκτηση γρήγορου και εύκολου κέδρους, χωρίς να λαµβάνονται 

υπόψη δασοκοµικά κριτήρια. 

106

8.7 Οριοθέτηση των ζωνών προστασίας 

Ο Εθνικός ∆ρυµός Πίνδου, σε αντίθεση µε άλλους δρυµούς της χώρας µας, δεν έχει 

στην περιοχή του οικισµούς και γεωργικές εκτάσεις. Οι κύριες χρήσεις γης στην 

περιφερειακή ζώνη είναι η δασοπονία και η κτηνοτροφία. Η κτηνοτροφία, µάλιστα, ασκείται 

παράνοµα και στις χορτολιβαδικές και µερικώς δασοσκεπείς εκτάσεις του πυρήνα µε όλες 

τις δυσµενείς επιπτώσεις στην εξέλιξη των οικοσυστηµάτων. 

Ζωνοποίηση, υπό την έννοια διαχωρισµού των δυο αυτών δραστηριοτήτων, σηµαίνει ότι 

η κτηνοτροφία πρέπει να ασκείται µόνο στις χορτολιβαδικές εκτάσεις της περιφερειακής 

ζώνης και φυσικά στους εκτός του δρυµού βοσκότοπους. 

Επιτρεπόµενες χρήσεις και µέτρα προστασίας κατά ζώνη. 

Στον πυρήνα επιτρέπεται µόνο η επιστηµονική έρευνα και κατ’ επέκταση η 

περιβαλλοντική εκπαίδευση και ενηµέρωση που θα στηρίζεται φυσικά σε πορίσµατα 

ερευνών και µελετών. Για τους σκοπούς αυτούς από πλευράς υπεύθυνης υπηρεσίας µπορούν 

να κατασκευάζονται δασικοί δρόµοι για αντιπυρική προστασία, επιστηµονικά εργαστήρια, 

µονοπάτια ειδικά σχεδιασµένα για εκπαίδευση και ενηµέρωση των επισκεπτών και να 

τοποθετούνται πινακίδες επιστηµονικών ερευνών και περιβαλλοντικής εκπαίδευσης. 

Αντίθετα, στην περιφερειακή ζώνη επιτρέπονται πολλές δραστηριότητες επισκεπτών 

κατάλληλα, όµως, κατανεµηµένες στο χώρο και το χρόνο, ώστε να αποφεύγονται συγκρούσεις 

τόσο µεταξύ των δραστηριοτήτων όσο και µεταξύ αυτών και των παραδοσιακών µορφών 

χρήσεων γης (δασοπονία, κτηνοτροφία). 

Η ∆ασική Υπηρεσία, εκτός των έργων προστασίας και διαχείρισης της περιφερειακής 

ζώνης, µπορεί να κατασκευάζει έργα που να εξυπηρετούν άµεσα ή έµµεσα τις ποικίλες 

δραστηριότητες των επισκεπτών, όπως, οδικό δίκτυο, εργαστήρια επιστηµονικών 

παρατηρήσεων και µελετών, µονοπάτια αναψυχής και περιβαλλοντικής εκπαίδευσης, να ιδρύει 

δασοβοτανικούς κήπους, να παρέχει θερινές και χειµερινές εγκαταστάσεις για εξυπηρέτηση 

κατασκηνώσεων, ορειβασίας, τουρισµού και αθλητισµού, να ιδρύει εκτροφεία θηραµάτων και 

ιχθυοτροφεία και να παρεµβαίνει τεχνητά για καλύτερη εκµετάλλευση των φυσικών 

καλλονών και γεωµορφικών σχηµατισµών από αισθητική και τουριστική άποψη. 

8.8 ∆ιεθνείς Συνθήκες - Συµβάσεις 

Οι διεθνείς συµβάσεις που επηρεάζουν τη διαχείριση του δρυµού ή έχουν σχέση µε 

αυτή είναι: 

α) Η ∆ιεθνής Σύµβαση της Βέρνης «Για τη διατήρηση της άγριας ζωής και του φυ-σικού 

περιβάλλοντα της Ευρώπης», που κυρώθηκε µε το Ν.1335/83 (Φ.Ε.Κ. 32/Α/13-31983) και 

β) Η Σύµβαση της Βόννης «Για τη διατήρηση των αποδηµητικών ειδών που ανήκουν στην 

άγρια πανίδα». 

107


ΕΘΝΙΚΟΣ ∆ΡΥΜΟΣ ΒΙΚΟΥ-ΑΩΟΥ 


Ο Εθνικός ∆ρυµός Βίκου-Αώου, ο δρυµός των µεγάλων κορυφών, βρίσκεται στη Βόρεια 

Πίνδο, στη περιοχή Ζαγόρι της πόλης των Ιωαννίνων, γύρω από τις κορυφές του όρους 

Τύµφη. Καθιερώθηκε ως Εθνικός ∆ρυµός το 1973 µε σκοπό την προστασία της άγριας 

φύσης που απλώνεται από το φαράγγι του 

Βίκου (παραπόταµος Βοϊδοµάτη) µέχρι τη χαράδρα 

του κυρίως ποταµού Αώου και ενδιάµεσα 

την ορεινή περιοχή του βουνού Τύµφη 

(Γκαµήλα υψόµ. 2.491 µ.). Ο πυρήνας έχει 

έκταση 34.120 στρέµµατα και περιλαµβάνει το 

φαράγγι του Βίκου. Η περιφερειακή ζώνη 

απλώνεται σε 122.250 στρέµµατα και, εκτός 

των άλλων, περιλαµβάνει και τη χαράδρα του 

ποταµού Αώου. 

Εικόνα 9.1: «Ο Βοϊδοµάτης» 


Ο Eθνικός ∆ρυµός Βίκου- Αώου της Βόρειας Πίνδου ιδρύθηκε µε το Βουλευτικό 

∆ιάταγµα 213/20-8-73 (Φ.Ε.Κ., τόµος A′, αριθµός 198). 


“Προς προστασίαν της περιοχής Βίκου-Αώου 

Ιωαννίνων ήτις, ως εκ της ορεογενέσεώς της, παρουσιάζει 

αξιολόγου επιστηµονικού ενδιαφέροντος και υψηλού 

σκηνογραφικού κάλλους χαραδρώσεις αφ’ ενός και αφ’ 

ετέρου ποικίλης συνθέσεως χλωρίδα και πανίδα, των 

οποίων επιβάλλεται η διατήρησις δια την αισθητικήν, 

ψυχικήν, κοινωνικήν και οικονοµικήν ανάπτυξιν της 

περιοχής και την διενέργειαν πάσης φύσεως 

επιστηµονικών ερευνών, κηρύσσεται Εθνικός ∆ρυµός ”. 

9.3 Γεωγραφική θέση 

Ο δρυµός Βίκου-Αώου βρίσκεται στο βόρειο τµήµα του νοµού Ιωαννίνων, κοντά στην 

κωµόπολη της Κόνιτσας και καταλαµβάνει το κύριο µέρος του ορεινού συγκροτήµατος της 

Τύµφης, το οποίο αποτελεί διακλάδωση της Βόρειας Πίνδου. Η οροσειρά της Βόρειας 

Πίνδου χωρίζεται από τον ποταµό Αώο σε δύο µεγάλους βραχίονες, τον ανατολικό 

(Σµόλικας, Βασιλίτσα και Λύγκος, όπου και ο Ε.∆. Πίνδου) και το δυτικό (Φλάµπουρο και 

Γκαµήλα, όπου και ο Ε.∆. Βίκου-Αώου). 

Ειδικότερα, ο δρυµός περιλαµβάνει τα ακόλουθα ορεογραφικά συγκροτήµατα: 

• Τη χαράδρα του ποταµού Αώου, από τη Μονή Αγίας Τριάδας Βρυσοχωρίου 

µέχρι την έξοδό της στην πεδιάδα της Κόνιτσας (παλιό πέτρινο γεφύρι Κόνιτσας). 

108

• Το φαράγγι του ποταµού Βοϊδοµάτη, από το χωριό Μονοδένδρι µέχρι την έξοδο 

του ποταµού στην πεδιάδα της Κόνιτσας (παλιό πέτρινο γεφύρι Κλειδωνιάς) και 

• Τα υψίπεδα του ορεινού συγκροτήµατος της Τύµφης, τα οποία παρεµβάλλονται 

µεταξύ των ποταµών Βοϊδοµάτη και Αώου και των κορυφών Τσούκα Κούλα, 

Αστράκα, Γκαµήλα και Τσούκα Ρόσα. 

(Κασιούµης & Γκατζογιάννης, 1996) 

9.4 Έκταση και όρια του δρυµού 

Η περιοχή κηρύχθηκε ως Εθνικός ∆ρυµός το 1973 και διακρίθηκε σε δύο τµήµατα, τον 

πυρήνα και την περιφερειακή ζώνη. Η έκταση του δρυµού ανέρχεται σε 129.450 στρέµµατα. 

Ο πυρήνας περιλαµβάνει το φαράγγι του Βίκου και έχει συνολική έκταση 34.070 στρέµ., 

ενώ η περιφερειακή ζώνη, η οποία περιλαµβάνει τον πυρήνα, έχει έκταση 95.380 στρέµ. 

Και περιλαµβάνει τη χαράδρα του ποταµού Αώου, καθώς και τµήµα του ορεινού όγκου της 

Τύµφης (στο προεδρικό διάταγµα κήρυξης του δρυµού προσδιορίζεται έκταση 33.000 στρέµ. 

για τον πυρήνα και 92.000 στρέµ. για την περιφερειακή ζώνη). 

Για τον προσδιορισµό της περιοχής του δρυµού έγινε από την αρχή η παραδοχή ότι ο 

δρυµός, µε οποιονδήποτε τρόπο και αν έχουν καθοριστεί τα όριά του, δεν είναι 

αποµονωµένος από το ευρύτερο περιβάλλον στο οποίο βρίσκεται. Αυτό σηµαίνει ότι η 

διαχείριση του δρυµού δεν µπορεί να εξεταστεί ανεξάρτητα από τη γύρω περιοχή η οποία 

επηρεάζεται από την ύπαρξή του, ή αντίθετα επηρεάζει την υπόσταση και τη λειτουργία 

του. 

Εκτός από τον πυρήνα και την περιφερειακή ζώνη, κατά συνέπεια, στο υπάρχον σχέδιο, 

για λόγους πληρέστερης αξιολόγησης των συνθηκών που επηρεάζουν τον Ε.∆. Βίκου- Αώου, 

προσδιορίστηκε µια ευρύτερη ζώνη περιβάλλουσα τις δυο προηγούµενες. 

Έτσι, η συνολική έκταση της περιοχής µελέτης ανέρχεται στα 379.450 στρέµ. και 

κατανέµεται στις τρεις ενότητες χώρου ως ακολούθως. (πίνακας 9.1) 

Πίνακας 9.1: «Κατανοµή της έκτασης της περιοχής µελέτης του Ε.∆. Βίκου-Αώου σε επιµέρους 

ενότητες, σύµφωνα µε το διαχειριστικό σχέδιο του δρυµού». 

Επιµέρους ενότητες της περιοχής 

Μελέτης του Ε.∆ 

Υφιστάµενος πυρήνας 

Υφιστάµενη περιφερειακή ζώνη 

Συνολική έκταση του δρυµού 

Ευρύτερη περιοχή 

Συνολική περιοχή µελέτης 

Έκταση 

(Εκτάρια) 

3.407 εκτάρια 

9.538 // 

12.945 // 

25.000 // 

37.945 // 

109


9.5.1 Γεωµορφολογία-ανάγλυφο 

Ο Εθνικός ∆ρυµός Βίκου-Αώου εκτείνεται στον ορεινό όγκο της Τύµφης, ο οποίος 

αποτελεί διακλάδωση της Βόρειας Πίνδου. Η περιοχή χαρακτηρίζεται από έντονο ανάγλυφο 

µε βαθιές χαραδρώσεις, ψηλές κορυφές, απόκρηµνες πλαγιές και βραχώδεις εξάρσεις, καθώς 

και πολλά µικροκοιλώµατα και εκτεταµένα οροπέδια. Η ποικιλοµορφία αυτή του ανάγλυφου, 

σε συνδυασµό µε τις έντονες υψοµετρικές διαφορές που κυµαίνονται από 420 µ. (πέτρινη 

γέφυρα Βοϊδοµάτη) µέχρι 2.497 µ. (κορυφή Γκαµήλας), συνθέτει ένα αξεπέραστης αισθητικής 

και επιβλητικότητας τοπίο. 

Από άποψη γεωµορφολογίας, ο δρυµός διακρίνεται σε 

τρεις χαρακτηριστικές ενότητες: 

• Το φαράγγι του Βίκου, µήκους 20 χλµ. Που 

το διασχίζει ο ποταµός Βοϊδοµάτης. 

• Τη χαράδρα του ποταµού Αώου, µήκους 40 

χλµ. Που τη διασχίζει ο οµώνυµος ποταµός 

και 

• Οι ορεινοί όγκοι της Τύµφης, που βρίσκονται 

µεταξύ των δύο αυτών γεωµορφολογικών Εικόνα 9.2: «Ο ποταµός Αώος» 

ενοτήτων και χαρακτηρίζονται από τις πολλές υψηλές κορυφές µε υψόµετρα που 

ξεπερνούν τα 2.000 µ. Οι κυριότερες απ’ αυτές είναι οι κορυφές Γκούρα, 

Τσούκα Ρόσα, Μεγάλα Λιθάρια, Καρτερός, Γκαµήλα (η υψολότερη µε 2.497 µ.), 

Πλοσκός, Αστράκα και Λάπατος, που σχηµατίζουν την κύρια κορυφογραµµή της 

Τύµφης (Νοµαρχιακή Αυτοδιοίκηση Ιωαννίνων). 


Στα χαµηλότερα υψόµετρα κυριαρχεί ο ηπειρωτικός κλιµατικός τύπος που 

χαρακτηρίζεται από ζεστά καλοκαίρια µε λίγες τοπικές βροχές και ψυχρούς, πλούσιους σε 

βροχές, χειµώνες. Η θερµοκρασία τη χειµερινή περίοδο φθάνει σε χαµηλά επίπεδα και οι 

παγετοί είναι συνήθεις από το Νοέµβριο µέχρι τον Απρίλιο. Οι χιονοπτώσεις είναι αρκετές, 

το ετήσιο θερµοκρασιακό εύρος µεγάλο και η ηλιοφάνεια ελαττωµένη. Ο χειµώνας είναι 

παρατεταµένος, η Άνοιξη συνήθως σύντοµη, το καλοκαίρι θερµό και το φθινόπωρο σχετικά 

παρατεταµένο. 

Στα µεγαλύτερα υψόµετρα επικρατεί ο ορεινός κλιµατικός τύπος που χαρακτηρίζεται 

από δροσερά καλοκαίρια µε αρκετές τοπικές βροχές, ενώ οι χειµώνες είναι τραχείς µε 

άφθονες βροχές και χιονοπτώσεις. Η θερµοκρασία τη χειµερινή περίοδο φτάνει σε χαµηλά 

επίπεδα και οι παγετοί είναι συνήθεις, από τα µέσα του Φθινοπώρου έως τα µέσα της 

Άνοιξης. Το έδαφος στα µεγάλα υψόµετρα καλύπτεται από χιόνι καθ’ όλη τη διάρκεια του 

χειµώνα και τους πρώτους µήνες της Άνοιξης, ενώ στα χαµηλότερα υψόµετρα η 

χιονοκάλυψη µπορεί να διαρκέσει από µερικές µέρες έως λίγες εβδοµάδες. 


Η οριοθετηµένη περιοχή του Ε.∆ Βίκου-Αώου χαρακτηρίζεται, κυρίως, από έντονο 

κάθετο γεωλογικό διαµελισµό και από µεγάλο υπερθαλάσσιο εύρος, τα οποία δηµιουργούν 

µεγάλη ποικιλότητα τύπων βλάστησης και εξαιρετικό χλωριδικό και πανιδικό πλούτο. Η 

βλάστηση της περιοχής του δρυµού, αλλά, και της ευρύτερης περιοχής µπορεί να διακριθεί 

σε δυο µεγάλες ενότητες: 

110

Α. Βιοκλιµατικά καθοριζόµενη ή ζωνική βλάστηση η οποία βρίσκεται 

σε ισορροπία µε τις εδαφικές και βιοκλιµατικές συνθήκες ή αλλιώς υπόκειται κύρια σε 

βιοκλιµατικό καθορισµό. Η ζωνική βλάστηση ανταποκρίνεται στις σηµερινές κλιµατικές 

συνθήκες µιας µεγαλύτερης περιοχής και η οποία αναπτύσσεται χωρίς την ανθρώπινη 

επίδραση. 

Β. Αζωνική βλάστηση, η οποία δεν είναι βιοκλιµατικά καθοριζόµενη, καθώς δε 

συνδέεται µε ορισµένες βιοκλιµατικές ζώνες ή ορόφους, και επιπλέον, δεν αντιστοιχεί µε τις 

επικρατούσες ζώνες ή ορόφους βλάστησης. Πρόκειται για µια κατηγορία βλάστησης που 

δηµιουργείται κατά κανόνα σε ακραία περιβάλλοντα, όπου, δηλαδή, τοπικά ξεχωρίζει η 

σηµασία ενός από τους παράγοντες του περιβάλλοντος και στα πλαίσια της οποίας, ανάλογα 

µε τις τοπικές εδαφικές συνθήκες, τη στάθµη του υπόγειου νερού, το είδος και τη διάρκεια 

κατάκλισης, την τοπογραφική θέση και το µικροανάγλυφο, απαντούν διαφορετικές 

φυτοκοινωνίες. 

Στα πλαίσια της διακρινόµενης ζωνικής βλάστησης απαντούν: θαµνώνες αείφυλλων 

σκληρόφυλλων, δάση φυλλοβόλων δρυών, δάση οξιάς, συστάδες λοιπών φυλλοβόλων 

πλατύφυλλων, δάση ορεινών και ψυχρόβιων κωνοφόρων (µαύρη πεύκη, υβριδιογενής ελάτη, 

λευκόδερµος πεύκη ή ρόµπολο), ενώ στα υψοµετρικά επίπεδα που βρίσκονται πάνω από τα 

δασοόρια εκτείνονται φυτοκοινότητες χαµηλής θαµνώδους και λιβαδικής βλάστησης, καθώς 

και βραχωδών οικοσυστηµάτων και σαρών. 

Η παραποτάµια βλάστηση του Βίκου και του Αώου, καθώς και των ρεµάτων της, 

αναπτύσσεται υπό ιδιαίτερες σταθµικές συνθήκες και εντάσσεται στην αζωνική βλάστηση. 

Για την ένταξη των επιµέρους ενοτήτων βλάστησης σε ορόφους ακολουθήσαµε το 

µοντέλο ορόφωσης της βλάστησης στα Μεσογειακά Όρη, δεχόµενοι, ωστόσο, ότι ο όροφος 

βλάστησης δεν αντιστοιχεί σε µια απλή υψοµετρική διαδοχή των διαφορετικών 

βιοκλιµάτων, αλλά αντιπροσωπεύει µια σύνθετη µονάδα που περιλαµβάνει υψοµετρική 

διευθέτηση και διαδοχή κατά γεωγραφικό πλάτος. 

• Αείφυλλη σκληρόφυλλη (µακκία) και “ψευδοµακκία” βλάστηση (Μέσο- 

και Υπερµεσογειακός όροφος βλάστησης). 

Οι θαµνώδεις σχηµατισµοί αείφυλλων σκληρόφυλλων-πλατύφυλλων εµφανίζουν κατά 

βάση ορισµένη συνέχεια διαµορφώνοντας µ’ αυτόν τον τρόπο µια σαφή ζώνη που 

υψοµετρικά κυµαίνεται από τα 400 µ. (κατώτερο υψοµετρικό όριο του δρυµού) έως τα 800 

µ. (κυρίως στα νότια και δυτικά τµήµατα του δρυµού), ενώ κατά τόπους εµφανίζονται µε τη 

µορφή νησίδων, όπως για παράδειγµα στις απότοµες ασβεστολιθικές πλαγιές της χαράδρας 

του Βίκου. 

Από φυσιογνωµική άποψη κυριαρχούν τα είδη Quercus ilex (αριά, βελανιδιά) και 

Arbutus andrachne (κουµαριά), µε την παρουσία του Fraxinus ornus (φράξο). 

Η διαµόρφωση πυκνών θαµνώνων, µε ποσοστό κάλυψης 100% και ιδιαίτερη αισθητική 

αξία, συνδυάζεται µε τον απρόσιτο χαρακτήρα των πλαγιών της χαράδρας. Στη χλωριδική 

σύνθεση των εν λόγω θαµνώνων συµµετέχουν τα ακόλουθα είδη στον θαµνώδη και 

δενδρώδη όροφο: Arbutus andrachne (αγριοκουµαριά), Quercus ilex (αριά), Quercus coccifera, 

Pistacia tenebinthus (σχίνος), Phillyrea latifolia (φυλλίκη), Arbutus unedo (κουµαριά), Cotinus 

coggygria, Fraxinus ornus, Coronilla emerus ssp. emeroides, Smilax aspera, κ.ά. 

• Βλάστηση ξηρόφιλων φυλλοβόλων δρυών (Υπερ-µεσογειακός όροφος βλάστησης) 

Τα δρυοδάση των ξηρών βιοτόπων της περιοχής µελέτης καλύπτουν σηµαντικές 

επιφάνειες κυρίως στα ΒΑ τµήµατα του δρυµού, στα ∆υτικά και Νότια τµήµατα της 

άµεσα γειτνιάζουσας µε τα όρια του δρυµού ευρύτερης περιοχής, και χαρακτηρίζονται από 

την κυριαρχία των ακόλουθων ειδών φυλλοβόλων δρυών: Quercus frainetto (πλατύφυλλη 

111

δρυς, βελανιδιά), Quercus pubescens (χνοώδης δρυς), Quercus cerris και Quercus 

dalechampii (δρυς δαλεχαµπίου). 

• Βλάστηση ορεινών και ψυχρόβιων κωνοφόρων (Υπέρ-,ορεινός- και Ορο- 

µεσογειακός όροφος βλάστησης) 

α) ∆άση υβριδογενούς ελάτης (Abies borissi-regis) 

Οι καλά αναπτυγµένες πυκνές συστάδες µε Abies borissi-regis απαντούν, είτε µε τη 

µορφή αµιγών δασών, είτε σε µίξη µε τη µαύρη πεύκη (Pinus nigra ssp. pallasiana) και τη 

λευκόδερµη πεύκη (Pinus leucodermis). Χαρακτηριστική είναι, επίσης, η συµµετοχή ειδών 

φυλλοβόλων δρυών, και ιδιαίτερα της πλατύφυλλης δρυός (Quercus frainetto), αλλά και 

πλήθος ποωδών και θαµνωδών φυτών της χλωριδικής ακολουθίας των φυλλοβόλων 

δρυοδασών, κυρίως στα ελατοδάση της κατώτερης ζώνης (αναπτύσσονται σε µέσο 

υψόµετρο 1.100-1.200 µ.) και πιο συγκεκριµένα στις θέσεις µετάβασης από τη ζώνη των 

δασών φυλλοβόλων δρυών προς τη ζώνη των ορεινών παραµεσογείων κωνοφόρων. 

Στα ελατοδάση της ανώτερης ζώνης (αναπτύσσονται σε µέσο υψόµετρο 1.300-1.400 µ.) 

χαρακτηριστική είναι η παρουσία της δασικής οξιάς (Fagus sylvatica, οξιά η κοινή) καθώς 

και ορισµένων στοιχειών των φυλλοβόλων δασών. 

Στη χλωριδική σύνθεση των δασών υβριδογενούς ελάτης που εδράζονται κυρίως πάνω 

σε σχιστόλιθους και φλύσχες σε πλαγιές µε µεγάλες κλίσεις, συµµετέχουν τα ακόλουθα 

είδη: Abies borissi-regis, Aesculus hippocastanum (αγριοκαστανιά), Hellaborus cyclophyllus, 

Doronicum columnae, Lathyrus laxiflorus, Prunus mahaleb, Fraxinus ornus (φράξος), 

Aremonia agrimonoides, Fragaria verca, Ostrya carpinifolia, Quercus frai-netto, Carpinus 

orientalis (κάρπινος ή γαύρος), Coronilla emerus ssp., κ.ά. 

β) ∆άση µαύρης πεύκης (Pinus nigra ssp. pallasiana) 

Τα δάση µαύρης πεύκης καταλαµβάνουν µεγάλες εκτάσεις στη χαράδρα του Αώου και 

στο ανατολικό και νότιο τµήµα της περιοχής µελέτης και κατανέµονται υψοµετρικά από τα 

1.000 έως τα 1.600 µέτρα. Η µαύρη πεύκη είναι το κυρίαρχο είδος στην περιοχή µε βάση 

το ποσοστό της επιφάνειας που καλύπτει και, είτε σχηµατίζει αµιγείς συστάδες, είτε µικτές 

συστάδες µε οξιά και ελάτη. 

Στη χλωριδική σύνθεση των δασών µαύρης πεύκης συµµετέχουν τα ακόλουθα είδη: 

Pinus nigra ssp. Pallasiana (µαύρο πεύκο Αυστρίας), Staehelina uniflosculosa, Chamaecytisus 

hirsutus, Ferulago sylvatica ssp. Sylvatica, Ostrya carpinifolia (µαύρος κάρπινος), Carpinus 

orientalis, Anemonia agrimonoides, Juniperus oxycedrus (κέδρος), Buxus sempervirens (βουξός) 

κ.ά. 

γ) ∆άση οξιάς 

Τα δάση οξιάς κατέχουν πολύ µικρή επιφάνεια στα πλαίσια της οριοθετηµένης περιοχής 

του δρυµού και απαντούν µε περισσότερο ή λιγότερο αµιγή µορφή ως µια νησίδα στα ΒΑ 

όρια του δρυµού, καθώς επίσης και ως µικτές δασικές συστάδες οξιάς και µαύρης πεύκης 

(Pinus nigra ssp. pallasiana), σε υψόµετρο που κυµαίνεται από 1.000 έως 1.800 µ., στο 

εσωτερικό µιας µεγάλης έκτασης που αποικίζεται από αµιγείς συστάδες µαύρης πεύκης. 

Στη χλωριδική σύνθεση των δασών της οξιάς συµµετέχουν τα ακόλουθα είδη: Fagus 

sylvatica, Galium adoratum, Chamaecytisus polytrichus, Doronicum columnae, Lathyrus 

laxiflorus, Veronica chamaedris ssp., κά. 

δ) ∆άση λευκοδέρµου πεύκης ή ρόµπολου (Pinus heldreichii) 

Τα δάση µε Pinus heldreichii (ρόµπολο) εκτείνονται υψοµετρικά πάνω από τα δάση 

µαύρης πεύκης συγκροτώντας τα ανώτερα δασοόρια, στην περιοχή της ∆ρακολίµνης και 

του Άβαλου (1.500-1.900 µ.) και στην περιοχή του Βαθυλάκκου (900-1.600 µ.). Επίσης 

112

απαντούν µικτές δασικές συστάδες λευκοδέρµου Πεύκης µε υβριδογενή ελάτη ή µε οξιά. 

Κατέχουν µέτριας επιφάνειας εκτάσεις του δρυµού και η οικολογική τους σηµασία αυξάνεται 

από την περιορισµένη εξάπλωση του Ρόµπολου στη χώρα µας (Όλυµπος, Πίνδος, Βέρµιο, 

Γκορίλας). Το Pinus heldreichii είναι το πιο ψυχρόβιο κωνοφόρο απ’ όλα τα ελληνικά 

πεύκα, είναι φιλόφωτο και έχει µικρές εδαφικές απαιτήσεις εµφανιζόµενο, συνήθως, σε ξηρά, 

ασβεστολιθικά και οφειτικά πετρώµατα. 

• Ανωδασική βλάστηση (Ορεινός- και Ορο-µεσογειακός όροφος βλάστησης). 

Στη σύνθεση του µωσαϊκού της ανωδασικής βλάστησης, που εµφανίζεται µε συνέχεια 

πάνω από τα 1.700 µ. και ως µικρές κηλίδες εξωδασικής βλάστησης σε κατώ-τερα υψόµετρα 

(από τα 1.500 µ.), συµµετέχουν οι τέσσερις παρακάτω τύποι βλάστησης: 

α) “Στεππόµορφα” λιβάδια (Pelouses ecorhees) 

Τα στεππόµορφα λιβάδια χαρακτηρίζονται από την κυριαρχία αγκαθωτών χαµαιφύτων 

(θαµνών) από την ευρεία εµφάνιση γυµνού εδάφους ανάµεσα στους θυσσανόµορφους 

σχηµατισµούς µε αγρωστώδη και από µέτρια ασκούµενη βόσκηση στη διάρκεια του 

καλοκαιριού. Πρόκειται για λιβάδια που εξαπλώνονται κατά κανόνα πάνω από τα δασοόρια 

και παρουσιάζουν ιδιαίτερα φυσιογνωµικά εδαφικά χαρακτηριστικά στην περιοχή της 

Μεσογείου, γεγονός που οδήγησε στην ανάγκη οµαδοποίησής τους µε το φυσιογνωµικό, 

ποιοτικό χαρακτηρισµό των Pelouses ecorchees ή “Στεππόµορφων λιβαδιών”. 

Στη διαµόρφωση της φυσιογνωµίας των ορεινών και ορο-µεσογειακών αυτών τοπίων 

του όρους Βίκου-Αώου κυρίαρχο ρόλο παίζουν τα πολυετή αγρωστώδη (Festuca sp., Sesleria 

sp., Stipa sp., κά.) µε τα χαµαίφυτα προσκεφαλοειδούς ανάπτυξης (Astragalus sp., Marrubium 

sp., Sideritis sp., Prunus sp., κά.). Οι περιοχές αυτές σκεπάζονται µε χιόνι καθ’ όλη τη 

διάρκεια του χειµώνα. 

Η υψοµετρική κατανοµή της φυτοκοινωνίας των Στεππόµορφων λιβαδιών κυµαίνεται 

από τα 1.800 µ. έως τα 2.300 µ. πάνω σε βραχώδεις βιότοπους. 

β) Βλάστηση ασβεστολιθικών βράχων 

Οι βράχοι αυτοί είναι, κυρίως, οι κατακόρυφοι βράχοι µε τη µορφή τοιχώµατος ή οι 

απόκρηµνες επιφάνειες και απότοµες κλίσεις αλλά και οι βραχώδεις βιότοποι µε µέτριες 

έως ισχυρές κλίσεις. Οι βραχόφιλες φυτοκοινωνίες είναι οι εξής: Gnaphalium roeseri – 

Asplenium fissum, Trifolium praetutianum – Valeriana epirotica. Η υψοµετρική κατανοµή των 

εν λόγω φυτοκοινωνιών κυµαίνεται αντίστοιχα από 1.500-2.200 µ. και 2.100-2.350 µ. 

γ) Βλάστηση σαρών 

Πρόκειται για ασταθή υποστρώµατα που συγκροτούνται από "κινούµενες" πετρώδης 

µάζες µε ελάχιστη ποσότητα εδάφους µεταξύ τους. Τα φυτά που αποικίζουν τέτοιου είδους 

βιότοπους υπόκεινται σε ιδιαίτερα δριµύς οικολογικές συνθήκες. Αυτές είναι η µηχανική 

δυσκολία στήριξης στο έδαφος (τα φυτά συγκρατούνται χάρη στις ιδιαίτερες προσαρµογές 

των ριζών και των βλαστών τους), η έλλειψη νερού (λόγω της µικρής παρουσίας λεπτών 

υλικών στο υπόστρωµα) καθώς και ακραίες µεταβολές θερµοκρασίας (εξαιτίας της 

υπερέκθεσης των υποστρωµάτων στο ηλιακό φως). 

δ) Βλάστηση “ξυρισµένων” ή “αποψιλωµένων” χιονόφιλων λιβαδιών (Pelouses rases) 

και λιβαδιών τύπου λειµώνα (Prairies) 

Όσον αφορά τα χιονόφιλα λιβάδια πρόκειται για βιότοπους που απαντώνται στα 

Μεσογειακά Όρη που αποικίζονται από ιδιόµορφη φυτοκάλυψη και χαρακτηρίζονται από τα 

ακόλουθα γνωρίσµατα: 

• Αβαθείς επιχωµατωµένες κοιλότητες σε οριζόντια ή πολύ µικρής κλίσης εδάφη, 

• Ύπαρξη ορισµένου βαθµού εδαφογένεσης, 

113

• ∆ιατήρηση της χιονοκάλυψης µέχρι περίπου τα µέσα Ιουνίου ή και Ιουλίου, 

• Όψη ενός λείου και πυκνού χλοοτάπητα, 

• Υψηλό ποσοστό σχετικής υγρασίας στη διάρκεια του καλοκαιριού που συντηρείται 

από την τήξη του χιονιού. 

Η φυτοκοινωνία αυτών των χιονόφιλων λιβαδιών χαρακτηρίζεται από τα ακόλουθα 

χαρακτηριστικά είδη: Alopecurus gerardii, Crocus veluchensis, Thlaspi microphyllum, Thlaspi 

rivale, Taraxacum laevigatum, Onobrychis Montana ssp. scardica. 

Τα υψοµετρικά όρια κατανοµής που κυµαίνονται µεταξύ 2.000-2.300 µ., και 

χαρακτηρίζεται από ποσοστό κάλυψης 75-80% και κλίσεις 5-15% πάνω από όλες τις 

εκθέσεις. 

Τα λιβάδια µε υψηλά φυτά τύπου λειµώνα αντιπροσωπεύονται από τη φυτοκοινωνία Poa 

violaceae – Silenetum roemeri και εντοπίζονται σε γειτονικές στη ∆ρακολίµνη θέσεις, έχουν 

ποσοστό κάλυψης 90-100%, ήπιες κλίσεις έως εντελώς επίπεδα εδάφη, υψοµετρική κατανοµή 

από 2.050 µ έως 2.300 µ και την ακόλουθη χλωριδική σύνθεση: Poa violacea, Silene 

roemeri, Campanula tymphaea, Trifolium parnassi, Crocus veluchensis, Astragalus depressus 

κ.ά. 

• Παρόχθια βλάστηση 

Η αζωνικού τύπου βλάστηση αποικίζει εκτάσεις που αρχίζουν από το ύψος της 

επιφάνειας του ποταµού και εκτείνεται σε µια στενή λωρίδα εδάφους παράλληλα προς τις 

όχθες των ποταµών Βίκου και Αώου. Το πλάτος της παρόχθιας ζώνης βλάστησης 

κυµαίνεται από 5 µέχρι 50 µ. περίπου, το δε ύψος της δεν ξεπερνά τα 20 µ. 

Στη σύνθεση των παραποτάµιων δασών της χαράδρας του Βίκου-Αώου συµµετέχουν τα 

ακόλουθα είδη και ανάλογα µε τα κυρίαρχα είδη συγκροτούνται πλατανεώνες (συστάδες µε 

Platanus orientalis), είτε συστάδες ιτιάς και λεύκης (Salix alba, Populus alba): Platanus 

orientalis (κοινός πλάτανος), Alnus glutinosa, Salix alba (ασηµοϊτιά), Salix incana, Salix 

fragilis, Clematis flammula, κ.ά. 

• Αλπικές λίµνες, λούτσες, ηµιφυσικές λιµνούλες, πηγές 

Υπάρχουν τουλάχιστον έξι τέτοια σώµατα νερού µε διαφορετικά χαρακτηριστικά και 

προέλευση το καθένα. Το πιο γνωστό από αυτά είναι η ∆ρακολίµνη κοντά στην κορυφή 

της Γκαµήλας. Κανένα δεν περιέχει ψάρια. Μόνο η ∆ρακολίµνη και η λίµνη Ριζίνας 

περιέχουν βουνοτρίτωνες. 

• Ρέοντα ύδατα: ποτάµια, ρυάκια 

Μόνο ο Αώος µπορεί να θεωρηθεί ολοκληρωµένο ποτάµιο σύστηµα και, τουλάχιστον 

µέσα στην περιοχή µελέτης, έχει νερό και ισχυρή σχετικά ροή καθ’ όλη τη διάρκεια του 

έτους. Ο Βοϊδοµάτης δεν αποτελεί καθαυτό ποτάµιο οικοσύστηµα, αλλά κάτι µεταξύ ρεόντων 

υδάτων πηγών και χειµάρρου. 


Τεράστια είναι η οικολογική αξία του Ε.∆. Βίκου-Αώου όσον αφορά στο χλωριδικό 

του πλούτο που περιλαµβάνει 1.700 είδη και υποείδη. Η µοναδικότητα του δρυµού 

οφείλεται στο ότι προστατεύει µεταξύ των άλλων και 5 ενδηµικά είδη, τα οποία είναι τα 

εξής: Silene intonsa, Saxifraga biflora epirotica, Galium sacrorum, Hieracium dasycraspedum 

και Hieracium necopinum. 

Ο δρυµός φιλοξενεί άλλα 19 ενδηµικά είδη της Ελλάδας, ενώ προστατεύει ένα µεγάλο 

αριθµό φυτικών ειδών που έχουν ιδιαίτερη επιστηµονική σηµασία, είναι σπάνια ή 

114

προστατευόµενα. Ένα εντυπωσιακό χαρακτηριστικό της χλωρίδας του δρυµού είναι πως 

αρκετά γένη φυτών χαρακτηρίζονται από ένα ασυνήθιστα µεγάλο αριθµό ειδών για µια τόσο 

µικρή περιοχή. Τέτοια γένη φυτών είναι η δρυς (βελανιδιά) (Quercus spp.) µε 9 είδη, η σιλένη 

(Silene spp.) µε 27 είδη, το σέδο (Sedum spp.) µε 14 είδη, η σαξιφράγκα (Saxifraga spp.) µε 

13, το τριφύλλι (Trifolium spp.) µε 43, το γεράνι (Geranium spp.) µε 18, η βιόλα (Viola spp.) 

µε 16 και η καµπανούλα (Cambanula spp.) µε 14. 

Επίσης, συναντάµε άγριους κρίνους και ίριδες (Iris germanica). Την Άνοιξη εντυπωσιάζει 

ο Νάρκισσος ο ποιητικός (Narcisus poeticus) µε τα ολόλευκα άνθη του, η ραµόντα η 

Σέρβικη (Ramonda serbica), η σπάνια τουλίπα η αυστραλιανή (Tulipa australis) µε κίτρινο 

χρώµα και σε ακόµα πιο µεγάλα υψόµετρα τα γαλάζια άνθη της γεντιανής της εαρινής 

(Gentiana verna). 

Στον δρυµό απαντώνται, ακόµα, αρκετά είδη σπάνιων ορχιδέων (Ophrys sphegodes, Orchis 

simis, κ.ά.) και η κόκκινη παιώνια (Paeonia peregrinna). 

Η φήµη του δρυµού για τη χλωριδική του αξία οφείλεται, τέλος, στα φαρµακευτικά 

του φυτά, που ξεπερνούν τα 250 είδη. Αυτά είναι ο ελλέβορος ο κυκλόφυλλος, το 

φασκόµηλο, το κώνειο, η γαλατσίδα, η σατουρέγια, το τσάι του βουνού, η µέντα, η δάφνη η 

ολεοειδής και πολλά άλλα. 


α. Χερσαία µαλάκια 

Το είδος Helix pomatia προστατεύεται από τη Σύµβαση της Βέρνης. Κανένα άλλο είδος 

από τα καταγραφέντα δεν φαίνεται να παρουσιάζει ιδιαιτερότητα ως προς τη σπανιότητά 

του. Επειδή η καταγραφή των χερσαίων µαλακίων στον ελληνικό χώρο είναι αρκετά ελλιπής 

ακόµη, δεν µπορούµε να εκφράσουµε εµπεριστατωµένη γνώµη σχετικά µε τον πλούτο των 

ειδών του δρυµού. 

β. Αµφίβια 

Έχουν καταγραφεί συνολικά 9 είδη. Το σπανιότερο είδος είναι ο αλπικός τρίτωνας ή 

βουνοτρίτωνας Triturus alpestris. 

γ. Έντοµα 

Στην περιοχή του δρυµού έχουν καταγραφεί 29 είδη µυρµηγκιών, ορθόπτερα (ακρίδες, 

γρύλοι, τριζόνια) και ορισµένα ηµίπτερα. 

δ. Ερπετά 

Ο συνολικός αριθµός ερπετών που έχουν παρατηρηθεί στο δρυµό έχει ανέλθει στα 18 ή 

19 αναλόγως µε το αν υπάρχει ένα ή δυο είδη πράσινων σαυρών. Το σηµαντικότερο είδος 

ερπετού του δρυµού είναι ο αστρίτης (Vipera ursinii graeca), είδος οχιάς, τόσο διότι ο 

µοναδικός χώρος εξάπλωσής του στην Ελλάδα είναι η Τύµφη, όσο και διότι 

αντιπροσωπεύει µοναδικό ενδηµικό υποείδος. Άλλα είδη ερπετών είναι η σαίτα (Coluber 

najadum), το σπιτόφιδο (Elaphe situla), το ασινόφιδο (Coronella austriaca), η Κερκυραϊκή 

σαύρα (Algyroides nigropunctatus) και η κρασπεδωτή χελώνα Testudo marginata. 

ε. Ψάρια 

Η ιχθυοπανίδα του Ε.∆. Βίκου-Αώου φιλοξενεί ένα µοναδικό ενδηµικό είδος ψαριού που 

βρίσκεται µόνο στον ποταµό Αώο. Πρόκειται για το σπάνιο είδος πινδοβίνος Orthias 

pindus. Επίσης, συναντάµε την Αµερικάνικη πέστροφα (Oncorhynchus mykiss) στη 

∆ρακολίµνη του όρους Τύµφης και τον κέφαλο των γλυκών νερών (Leuciscus cephalus). 

115

στ. Πουλιά 

Ο συνολικός αριθµός ειδών πτηνών που έχουν παρατηρηθεί ή και φωλιάζουν στο 

δρυµό ανέρχεται πλέον στα 121 και από αυτά τα 26 είδη χαρακτηρίζονται ως σπάνια. 

Φιλοξενεί πληθυσµούς ειδών µε πολύ περιορισµένη κατανοµή στην Ελλάδα, όπως, 

αγριόκοτα, αιγωλιός, χιονότσιχλα, βουνοπαπαδίτσα, σβαρνίστρα, χιονόσπινος και νεροκότσυφος. 

Επίσης, συναντάµε τους ασπροπάρηδες, κοκκινοκαλιακούδες και κιτρινοκαλιακούδες, 

χρυσαετούς, πέρδικες και µαύρους δρυοκολάπτες. 

ζ. Θηλαστικά 

Τα είδη υψηλού ενδιαφέροντος στο δρυµό είναι η ικτίδα, η βίδρα, ο λύκος, η αρκούδα, ο 

λύγκας, η αγριόγατα και το αγριόγιδο. 

Ωστόσο, µέσα στα όρια του δρυµού έχουν παρατηρηθεί τα παρακάτω είδη: 

-ικτίδα (Mustela putorius) 

-βίδρα ή ποταµόσκυλο (Lutra lutra) 

-λύκος (Canis lupus) 

-αρκούδα (Ursus arctos) 

-λύγκας (Felis lynx) 

-αγριόγατα (Felis sylvestris) 

-αγριόγιδο (Rupicapra rupicapra) 

-ζαρκάδι (Capreolus capreolus) 

-αγριογούρουνο (Sus Scrofa) 

-λαγός (Lepus europeus) 

-σκίουρος (Sclurus vulgaris) 

-ασβός (Meles meles) 

Συµπερασµατικά 

Το κυριότερο πολύτιµο χαρακτηριστικό της περιοχής από την άποψη της πανίδας είναι 

ότι συγκεντρώνει στην έκτασή της το πληρέστερο φάσµα ζωικών οργανισµών 

χαρακτηριστικών της πανίδας των βουνών της Ελλάδας. Επίσης, ας τονιστεί πως σε καµιά 

άλλη ορεινή περιοχή της Ελλάδας ίσης έκτασης δεν ζουν όλα µαζί τα µεγάλα θηλαστικά 

αρκούδα, λύκος, λύγκας, βίδρα, αγριόγατος, αγριόγιδο, ζαρκάδι και αγριογούρουνο. 


9.6.1 Ανάλυση των µορφών χρήσης του δρυµού 

Από άποψη µορφών χρήσης, διακρίθηκαν στην περιοχή µελέτης οι ακόλουθες κατηγορίες 

εκτάσεων. 

α) Εκτάσεις απόλυτης προστασίας: αυτές αφορούν την περιοχή του πυρήνα του Εθνικού 

∆ρυµού, όπου το νόµιµο καθεστώς προσδιορίζει διατήρηση και προστασία του φυσικού 

περιβάλλοντος ως κυρίαρχο στόχο, ενώ κάθε άλλη χρήση είτε απαγορεύεται ή περιορίζεται 

σε βαθµό τέτοιο ώστε να µην επηρεάζονται το τοπίο και οι διεργασίες εξέλιξης του 

φυσικού περιβάλλοντος. 

β) Εκτάσεις προστατευτικού χαρακτήρα: σ’ αυτές εντάχθηκαν οι περιοχές που εµφανίζουν 

έντονα φαινόµενα διάβρωσης των δασικών εδαφών. Κατά συνέπεια κυριαρχεί εδώ ο 

προστατευτικός χαρακτήρας έναντι οποιασδήποτε άλλης µορφής χρήσης. 

γ) Εκτάσεις κτηνοτροφικής χρήσης: σ’ αυτές εντάχθηκαν οι περιοχές που χρησιµοποιούνται 

µέχρι σήµερα κατά κύριο λόγο από την κτηνοτροφία και έχουν παγιωθεί λίγο ως πολύ ως 

λιβαδικές ή βοσκόµενες εκτάσεις. 

116

δ) Εκτάσεις δασικών εκµεταλλεύσεων: σ’ αυτές εντάχθηκαν τα δάση όπου ασκείται µέχρι 

σήµερα οργανωµένη εκµετάλλευση για την παραγωγή ξύλου. 

ε) Εκτάσεις αγροτικών καλλιεργειών: σ’ αυτές εντάχθηκαν οι αγροί που µπορούσαν, λόγω 

µεγέθους, να συµπεριληφθούν και να απεικονιστούν στο χάρτη χρήσεων γης. 

στ) Εκτάσεις υποδοµών: αφορούν τις εκτάσεις των διαφόρων οικισµών που βρίσκονται 

εντός της περιµέτρου της περιοχής µελέτης. 

ζ) Εκτάσεις εκτός οργανωµένης διαχείρισης: σ’ αυτές εντάχθηκαν όλες οι υπόλοιπες 

εκτάσεις της περιοχής µελέτης για τις οποίες δε διαµορφώθηκε µέχρι σήµερα κανένα 

καθεστώς χρήσης και δεν µπορούσαν να ενταχθούν σε καµία από τις παραπάνω κατηγορίες. 

Πίνακας 9.2: «Κατανοµή έκτασης κατά µορφές κυρίαρχης χρήσης στον Ε.∆. Βίκου-Αώου». 

(Κασιούµης & Γκατζογιάννης, 1996) 

Μορφές κυρίαρχης χρήσης 

Εθνικός ∆ρυµός 

(Έκταση σε 

εκτάρια) 

Ευρύτερη περιοχή 

(Έκταση σε 

εκτάρια ) 

Συνολική 

περιοχή µελέτης 

(εκτάρια) 

Εκτάρια % Εκτάρια % Εκτάρια % 

Περιοχή απόλυτης 

προστασίας (πυρήνας) 

3407,0 26,3 0,0 0,0 3407,0 9,0 

Εκτάσεις προστατευτικού 

χαρακτήρα 

3808,5 29,4 99,5 0,4 3908,0 10,3 

Βοσκόµενες εκτάσεις 4937,0 38,1 14370,5 57,5 19307,5 50,9 

∆ασική εκµετάλλευση 0,0 0,0 4674,0 18,7 4674,0 12,3 

Γεωργικώς καλλιεργούµενες 


86,6 0,7 448,6 1,8 535,2 1,4 

Υποδοµές 24,5 0,2 219,4 0,9 243,9 0,6 

∆ασικές εκτάσεις εκτός 

οργανωµένης διαχείρισης 

681,9 5,3 5188,1 20,8 5870,0 15,5 

Συνολική έκταση 12945,5 100 25000,1 100 37945,6 100 

9.6.2 Οικονοµικές δραστηριότητες και υφιστάµενη διαχειριστική 

κατάσταση του χώρου. 

Σύµφωνα µε την ανάλυση των µορφών χρήσης του χώρου, οι δραστηριότητες που 

αποτελούν τον κορµό ανάπτυξης στην ευρύτερη περιφέρεια του δρυµού επικεντρώνονται, 

κυρίως, στη γεωργία, την κτηνοτροφία, τη δασική εκµετάλλευση, τη µελισσοτροφία και τον 

τουρισµό. 

Συµπληρωµατικές δραστηριότητες µε µικρότερο ενδιαφέρον, αλλά που συνδέονται µε την 

ανάπτυξη του δρυµού είναι η εξόρυξη δοµικών υλικών, η θήρα, η αλιεία στα ορεινά ύδατα, 

η κολύµβηση, κ.ά. 


Η γεωργία ασκείται σε σχετικά περιορισµένο βαθµό, εξαιτίας κυρίως των δυσµενών 

τοπογραφικών συνθηκών που κυριαρχούν στην περιοχή. Οι αγροτικές εκτάσεις που 

καλλιεργούνται σήµερα στην περιοχή των 24 ΟΤΑ ανέρχονται σε 28.000 στρέµµατα 

περίπου. Το µεγαλύτερο µέρος αυτών εντοπίζεται στον κάµπο της Κόνιτσας, ενώ µεγάλες 

117

αγροτικές εκτάσεις υπάρχουν και στις κοινότητες Κλειδωνιάς, Κάτω Πεδινών, Αρίστης, 

Καλλιθέας, Άνω Πεδινών και Ελαφότοπου. 

Οι καλλιέργειες που παρατηρούνται στην περιοχή περιλαµβάνουν αροτριαίες σε ποσοστό 

79%, δενδρώδεις 3%, κηπευτικά και αµπέλια 2%. Το υπόλοιπο 16% βρίσκεται σε 

αγρανάπαυση. 

Αξίζει να αναφερθεί ότι, στις ορεινές κοινότητες της περιοχής µελέτης η γεωργία 

ασκείται ως δευτερεύουσα δραστηριότητα για την κάλυψη των ατοµικών αναγκών των 

κατοίκων. Γι΄ αυτό και η άσκηση της γεωργίας στις περιοχές αυτές γίνεται µε παραδοσιακό 

τρόπο, ενώ η χρήση φυτοφαρµάκων και λιπάνσεων είναι περιορισµένη. 

Χαρακτηριστικό, επίσης, στοιχείο της ορεινής γεωργίας είναι η εγκατάλειψη πολλών 

εκτάσεων, εξαιτίας κυρίως της µικρής παραγωγικότητας των εδαφών, αλλά και της έλλειψης 

ενεργού αγροτικού πληθυσµό, µε αποτέλεσµα πολλές από τις υπάρχουσες εκτάσεις να 

βρίσκονται σε αγρανάπαυση (πάνω από 50%) ή και να έχουν δασωθεί. 

Ως κύρια απασχόληση εµφανίζεται η γεωργία µόνο στην περιοχή της Κόνιτσας και στις 

κοινότητες Κλειδωνειά, Καλλιθέα, και Πεδινά (Άνω και Κάτω). Τα προϊόντα που παράγονται 

στις περιοχές αυτές περιλαµβάνουν, ως επί το πλείστον, δηµητριακά (σιτηρά και καλαµπόκι), 

ψυχανθή (για ζωοτροφές) και διάφορα φρούτα (ροδάκινα, πεπόνια κλπ.). Στην περιοχή του 

κάµπου της Κόνιτσας ασκείται εντατική γεωργία µε σύγχρονα µέσα (µηχανήµατα, 

φυτοφάρµακα, λιπάνσεις, ψεκασµούς). Η άρδευση του κάµπου γίνεται, κυρίως, από τον Αώο 

και συµπληρωµατικά από τον Βοϊδοµάτη (περιοχή Κλειδωνειάς, Αγίου Μηνά), µε το 

σύστηµα της ελεύθερης κατάκλισης των υδάτων µέσα από τα αυλάκια που διοχετεύουν το 

νερό στις αγροτικές καλλιέργειες. Για το σκοπό αυτό έχουν γίνει διάφορα αρδευτικά έργα 

στην περιοχή (φράγµα Κόνιτσας και Βοϊδοµάτη), ενώ οι απαιτήσεις σε νερό είναι ιδιαίτερα 

υψηλές εξαιτίας του εντατικού τρόπου καλλιέργειας. 


Η κτηνοτροφία αποτελεί βασική δραστηριότητα της περιφέρειας του δρυµού και 

ασκείται σ’ ολόκληρη σχεδόν την περιοχή µελέτης. Το κτηνοτροφικό κεφάλαιο που 

διατηρείται στις κοινότητες της περιοχής είναι ιδιαίτερα σηµαντικό και ανέρχεται σε 46,213 

ζωικές µονάδες, κυρίως αιγοπρόβατα. ∆ιακρίνεται δε η κτηνοτροφία σε ενσταβλισµένη 

(οικόσιτη), ελεύθερης βοσκής και νοµαδική. 

Οι µορφές κτηνοτροφίας που ενδιαφέρουν ιδιαίτερα την διαχείριση του δρυµού είναι 

αυτές της ελεύθερης βοσκής και η νοµαδική, λόγω των επιπτώσεων, µε τις οποίες 

συνδέονται οι µορφές αυτές, στο φυσικό περιβάλλον. 

Με το σύστηµα της ελεύθερης βόσκησης διατηρούνται, περίπου, 2.000 βοοειδή και 

22.500 αιγοπρόβατα. Αυτή ασκείται καθ΄ όλη τη διάρκεια του έτους στις χαµηλότερες ζώνες 

και σε εκτάσεις που βρίσκονται κοντά στους οικισµούς. Μέρος του ζωικού αυτού κεφαλαίου 

βόσκει σε τµήµατα του πυρήνα του δρυµού µε αποτέλεσµα την πρόκληση καταστροφών στη 

βλάστηση και την εµφάνιση διαβρώσεων του εδάφους. 

Νοµαδική κτηνοτροφία ασκείται στις εκτεταµένες χορτολιβαδικές εκτάσεις της υπαλπικής 

και ορεινής ζώνης της Τύµφης, από το Μάιο µέχρι τον Οκτώβριο. Τα νοµαδικά ζώα 

ανέρχονται σε 18.000 γιδοπρόβατα, αριθµός που αν και θεωρείται σήµερα σηµαντικός, είναι 

αρκετά µικρότερος του αριθµού των ζώων που έβοσκαν στο παρελθόν στην ίδια περιοχή. 

Σύµφωνα µε στοιχεία του ∆ασαρχείου Ιωαννίνων (1990), οι εκτάσεις της περιφερειακής 

ζώνης του δρυµού παρουσιάζουν µικρότερη βοσκοφόρτωση από τη βοσκοϊκανότητά τους και 

είναι σε θέση να συντηρούν χωρίς αρνητικές επιπτώσεις στο οικοσύστηµα το υφιστάµενο 

σήµερα κτηνοτροφικό κεφάλαιο, σε αντίθεση µε τον πυρήνα του δρυµού, όπου η 

βοσκοφόρτωση είναι αρκετά µεγαλύτερη της βοσκοϊκανότητας, εξαιτίας της µεγάλης 

διάρκειας βόσκησης των ζώων στην περιοχή αυτή. 

118

Γ. ∆ασική εκµετάλλευση 

∆ασική εκµετάλλευση ασκείται σήµερα στα κοινοτικά δάση που εκτείνονται στο 

ανατολικό τµήµα του δρυµού και συγκεκριµένα: στο δάσος του Βρυσοχωρίου, Ηλιοχωρίου, 

Σκαµνελίου, Τσεπέλοβου και στο δάσος Πηγής, της ευρύτερης περιοχής του δρυµού. 

Πρόκειται για υψηλής παραγωγικότητας µικτά δάση κωνοφόρων, κυρίως ελάτης και πεύκης 

(µαύρης και λευκόδερµης), τα οποία αποτελούν σχετικά αδιατάρακτα, σταθερά 

οικοσυστήµατα, µεγάλης οικολογικής αξίας. 

Μετά την ανακήρυξη της περιοχής Βίκου-Αώου ως Εθνικού ∆ρυµού σταµάτησε κάθε 

υλοτοµική δραστηριότητα, τόσο στον πυρήνα, όσο και στην περιφερειακή ζώνη. Υλοτοµίες 

γίνονται σήµερα µόνο κοντά στους οικισµούς και για κάλυψη ατοµικών αναγκών σε 

καυσόξυλα. 

∆. ∆ραστηριότητες Τουρισµού, Αναψυχής και Περιήγησης 

Με την ίδρυση του Ε.∆. άρχισε να αναπτύσσεται και η τουριστική δραστηριότητα στην 

περιοχή. Ένα σηµαντικό ρεύµα τουριστών, ο αριθµός των οποίων ξεπερνάει τις 100.000 κάθε 

χρόνο, επισκέπτεται το δρυµό και δίνει ώθηση στην οικονοµική ανάπτυξη της περιοχής. 

Το φυσικό περιβάλλον και τα πολιτιστικά στοιχεία της περιοχής του δρυµού αποτελούν 

τα βασικά κίνητρα των επισκεπτών. Έτσι, οι δραστηριότητες στις οποίες επιδίδονται οι 

επισκέπτες του δρυµού περιλαµβάνουν: 

- απλή περιήγηση για απόλαυση των αξιοθέατων του φυσικού περιβάλλοντος. 

- ορειβασία και αναρρίχηση στις απόκρηµνες βραχώδεις θέσεις της περιοχής. 

- δραστηριότητες περιβαλλοντικής εκπαίδευσης. 

- επίσκεψη ιστορικών και θρησκευτικών µνηµείων της περιοχής. 

- θερινή διαβίωση στους οικισµούς της περιοχής. 

- µελέτη και έρευνα του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος της περιοχής. 

Ε. Λατοµεία 

Στην ευρύτερη περιοχή του δρυµού λειτούργησαν κατά καιρούς διάφορα λατοµεία 

εξόρυξης δοµικών υλικών στις θέσεις Σκαµνελίου, Ηλιοχωρίου, Πάπιγκου, Πηγής και στην 

κοινότητα Μονοδενδρίου (στην περιοχή Πέτρινο δάσος). Όσον αφορά τα δοµικά υλικά, 

υπάρχουν σήµερα σηµαντικές ανάγκες για την επισκευή και ανακατασκευή των 

παραδοσιακών οικισµών του Ζαγορίου. Για την ικανοποίηση των αναγκών αυτών γίνεται 

συχνά εξόρυξη υλικών από θέσεις ιδιαίτερα ευαίσθητες, από αισθητική άποψη, µε 

αποτέλεσµα να υποβαθµίζεται το περιβάλλον σε χώρους κοινοτήτων που διαθέτουν τέτοιες 

εκτάσεις (βραχώδεις εξάρσεις πλακοπαγούς ασβεστόλιθου). 

Η αδυναµία ικανοποίησης, σε όλες τις κοινότητες της περιοχής, των αναγκών αυτών και 

η απαγόρευση εξόρυξης τέτοιων υλικών ανεβάζουν το κόστος κατασκευής και συντήρησης 

των οικισµών σε υψηλά επίπεδα που είναι, σε αρκετές περιπτώσεις, απαγορευτικά για τους 

κατοίκους. 

Καθίσταται, έτσι, επιτακτική ανάγκη λύσης του προβλήµατος, είτε µέσω κρατικής 

βοήθειας (επιδοτήσεις), είτε µέσω οργάνωσης ειδικών θέσεων εξόρυξης υλικών κατά τέτοιο 

τρόπο ώστε να µην υποβαθµίζεται το περιβάλλον. 

Στ. Αλιεία 

Στην περιοχή µελέτης υπάρχει µεγάλο ενδιαφέρον για την άσκηση δραστηριοτήτων 

ερασιτεχνικής αλιείας, στα υδάτινα οικοσυστήµατα των ποταµών Βοϊδοµάτη και Αώου. 

Ερασιτεχνική αλιεία ασκείται σήµερα, κυρίως από τους κατοίκους της περιοχής και σε 

µικρότερο βαθµό από επισκέπτες, στο τµήµα του Αώου από τη γέφυρα του Αώου µέχρι το 

119

φράγµα άρδευσης, καθώς και σε όλο το πεδινό τµήµα του ποταµού στον κάµπο της 

Κόνιτσας, στο ανοιχτό τµήµα της χαράδρας του Αώου, στις περιοχές των κοινοτήτων της 

Λάκκας Αώου και στον ποταµό Βοϊδοµάτη, εκτός του πυρήνα. 

Το ενδιαφέρον για ερασιτεχνική αλιεία στην περιοχή είναι γενικά υψηλό, µε αποτέλεσµα 

να παρουσιάζονται συχνά φαινόµενα παράνοµης αλιείας και χρήσης µη επιτρεπτών µέσων, 

όπως εκρηκτικά, δίχτυα σε θέσεις αναπαραγωγής ψαριών. 

Ζ. Θήρα 

Η ευρύτερη περιοχή του εθνικού δρυµού αποτελεί πεδίο άσκησης έντονης θήρας, τόσο 

από ντόπιους, όσο και από κυνηγούς προερχόµενους από τα µεγάλα αστικά κέντρα. 

Ενδεικτικά αναφέρεται ότι ο αριθµός των αδειών που εκδίδονται κάθε χρόνο από τα 

∆ασαρχεία Ιωαννίνων και Κόνιτσας είναι περίπου 7.000, από τις οποίες µόνο οι 200 

ανήκουν σε κατοίκους των κοινοτήτων της περιοχής. 

Γενική διαπίστωση, πάντως, είναι ότι ο αριθµός των κυνηγών συνεχώς αυξάνεται, γεγονός 

που προκαλεί σοβαρούς κινδύνους για την πανίδα της περιοχής, και ειδικότερα για τα 

σπάνια και κινδυνεύοντα είδη (ζαρκάδι, αγριόγιδο, κ.ά.). 

Με την ίδρυση του δρυµού η θήρα έχει απαγορευτεί στην περιοχή του πυρήνα, ενώ µια 

σειρά καταφυγίων θηραµάτων (Χαράδρας Αώου – Κόνιτσας – Ελεύθερου, Ηλιοχωρίου – 

Βρυσοχωρίου και Πάπιγκου) περιόρισαν σηµαντικά τη θήρα και στην περιφερειακή ζώνη. 

Η. ∆ραστηριότητες στο δευτερογενή και πρωτογενή τοµέα 

Οι δραστηριότητες του δευτερογενή (µεταποίηση πρώτων υλών) και τριτογενή τοµέα 

(εµπόριο) είναι γενικά περιορισµένες στην περιοχή µελέτης. Εξαίρεση αποτελεί η Κόνιτσα, 

όπου υπάρχουν αρκετές µεταποιητικές µονάδες, κυρίως ιδιωτικά εργαστήρια 

µικροεπαγγελµατιών (εργαστήρια κατεργασίας πρώτων υλών, κλπ.), ενώ ασκούνται ποικίλες 

δραστηριότητες λιανικού εµπορίου. 

Εκτροφεία πέστροφας λειτουργούν στην περιοχή Κλειδωνιάς, στο πεδινό τµήµα του 

Βοϊδοµάτη, καθώς και εκτροφεία πτηνών στην περιοχή των κάτω Πεδινών. Στα Άνω Πεδινά 

και το Μονοδένδρι αναπτύσσονται δραστηριότητες οικοτεχνίας και υφαντικής. 

Συµπερασµατικά, ο δευτερογενής τοµέας συµβάλει, σήµερα, ελάχιστα στο εισόδηµα των 

κατοίκων της περιοχής, ενώ ο ρόλος του, στην οικονοµία της περιοχής, είναι περισσότερο 

συµπληρωµατικός. 

Ο τριτογενής τοµέας περιλαµβάνει δραστηριότητες, κυρίως, µικρής κλίµακας, καταστήµατα 

ειδών διατροφής, αναψυχής κ.ά. 

120


ΕΘΝΙΚΟΣ ∆ΡΥΜΟΣ ΠΡΕΣΠΩΝ 

10.1 Ορισµός των Υγροτόπων 

Υγρότοποι είναι περιοχές, φυσικές ή µη, που κατακλύζονται από νερό µόνιµα ή 

περιοδικά. Το νερό αυτό µπορεί να είναι επιφανειακό ή υπόγειο, στάσιµο ή τρεχούµενο, 

γλυκό, υφάλµυρο ή αλµυρό ή ακόµα και θαλασσινό. Τέτοιες περιοχές µπορεί να είναι 

ποτάµια ή λίµνες, εκβολές ή δέλτα ποταµών, λιµνοθάλασσες ή τεχνητές λίµνες φραγµάτων 

και τέλος πηγές ή θαλάσσιες παραλίες. Οι υγρότοποι συντηρούν ή µπορούν να συντηρήσουν 

υδρόβια βλάστηση και πανίδα. Είδη ζώων και φυτών εξαρτώνται από το νερό απόλυτα ή 

για κάποιο µόνο στάδιο της ζωής τους. Στη χώρα µας υπάρχουν πάνω από 400 γνωστοί 

υγρότοποι µε µεγάλη αξία, εκτός από άλλα, και για τα πουλιά που περνούν διαβατάρικα 

απ’ αυτούς. Ανάµεσά τους συµπεριλαµβάνονται και κάποιοι των οποίων η αξία ξεπερνά τα 

εθνικά σύνορα και αποκτά παγκόσµια σηµασία. Ένας τέτοιος υγρότοπος είναι και αυτός των 

Πρεσπών. 


Ο Εθνικός ∆ρυµός Πρεσπών ιδρύθηκε το 1974 

και έχει έκταση πυρήνα 49.000 στρέµµατα και 

περιφερειακής ζώνης 147.500 στρέµµατα. 

Συγκεντρώνοντας, λοιπόν, συνολικά 200.000 στρέµµατα 

αποτελεί τον µεγαλύτερο σε έκταση δρυµό της 

Ελλάδας, καθώς και αυτόν µε την υψηλότερη 

βιοποικιλότητα. Επίσης, είναι ο µόνος δρυµός µε τόσο 

πολλές και σηµαντικές οικονοµικές δραστηριότητες και 

οικισµούς µέσα στην περιφερειακή ζώνη και ο µόνος 

που η εκµετάλλευση των πόρων του πυρήνα 

επιτρέπεται. Εικόνα 10.1: «Οι Πρέσπες» 

Βρίσκεται στην βορειοδυτική Μακεδονία, στις ορεινές λίµνες (853 µ. υψόµετρο, από την 

επιφάνεια της θάλασσας), Μικρή και Μεγάλη Πρέσπα (ένα µικρό τµήµα της) και στις 

γειτονικές πλευρές των βουνών Τρικλάρι και Βαρνούντα. Ο πυρήνας του, που εκτείνεται σε 

ολόκληρη τη Μικρή Πρέσπα και οι ελάχιστες παραλίµνιες εκτάσεις, δίνει στο δρυµό την 

ταυτότητα ενός µοναδικού υγρότοπου µε πλούσια ορνιθοπανίδα, που χαρακτηρίστηκε από τη 

συνθήκη του Ραµσάρ σε «∆ιεθνή Προστατευόµενο Υγρότοπο» (1973). Σκοπός της ίδρυσης 

του δρυµού ήταν η διατήρηση των φυσικών και πολιτιστικών αξιών και η προώθηση της 

ισόρροπης και συµβατής µε το περιβάλλον ανάπτυξης της περιοχής. (w.w.w.in.gr.) 


10.3.1 Γεωµορφολογικά στοιχεία 

Ο νοµός Φλώρινας βρίσκεται στο βορειοδυτικό άκρο της Ελλάδας. Συνορεύει στο Βορρά 

µε την Γιουγκοσλαβία, στο Νότο µε τους νοµούς Καστοριάς και Κοζάνης, στην Ανατολή µε 

το νοµό Πέλλας και στη ∆ύση µε την Αλβανία. 

Τα βασικά χαρακτηριστικά της περιοχής είναι οι λίµνες και οι µεγάλοι ορεινοί όγκοι. Ο 

νοµός έχει έξι λίµνες, τη µικρή και τη Μεγάλη Πρέσπα, τη Ζάζαρη, τη Χειµαδίτιδα, τη 

121

Βεγορίτιδα και τη λίµνη των Πετρών. Οι έξι αυτές λίµνες µαζί µε τη λίµνη της Καστοριάς 

αποτελούν τους σηµαντικότερους υγρότοπους της ∆υτικής Μακεδονίας. 

Υψοµετρικά ο δρυµός αρχίζει από τα 850 µέτρα (επιφάνεια των λιµνών) και φθάνει στα 

2.120 µ. κοντά στην κορυφή του Βαρνούντα. Τα κυριότερα βουνά είναι ο Βαρνούντας (2.177 

µ.), το Βέρνο (2.128 µ.), ο Βόρας (2.524 µ.) και το Τρικλάριο (1.749 µ.). 

Οι λίµνες Μικρή και Μεγάλη Πρέσπα βρίσκονται κοντά η µια στην άλλη και 

χωρίζονται από µια στενή λωρίδα γης µε µήκος 4 χλµ. και πλάτος 0,5 χλµ. Η λωρίδα αυτή 

σχηµατίστηκε από τις φερτές ύλες του µικρού ποταµού Α. Γερµανού που κατεβαίνει από το 

Βαρνούντα. Με ένα δίαυλο πλάτους 2 µ. και µήκος 50 µ. νερό από τη Μικρή Πρέσπα 

χύνεται στη Μεγάλη, µια και η στάθµη της δεύτερης βρίσκεται σχεδόν πάντα χαµηλότερα 

από αυτήν της µικρής. Η ροή σταµατά τις τελευταίες εβδοµάδες του καλοκαιριού και αρχές 

Φθινοπώρου. 

Η Μικρή Πρέσπα τροφοδοτείται και από υπόγειες εισδοχές νερού, πλην των ασήµαντων 

επιφανειακών εισροών (χείµαρροι Μηλιώνας-Πλατέος, Καλλιθέας, Λευκώνας, Καρυών και 

Οξιάς). Τα νερά της Μεγάλης Πρέσπας χύνονται στη λίµνη Οχρίδα, που βρίσκεται 

υψοµετρικά, περίπου 200 µ. χαµηλότερα, επίσης, µέσα από υπόγειες διόδους (καταβόθρες). 

Η Μεγάλη Πρέσπα έχει συνολική έκταση 280 τετραγωνικά χιλιόµετρα από τα οποία 39,5 

ανήκουν στην Ελλάδα. Έχει µέγιστο βάθος 55 µ. Και µέγιστο µήκος και πλάτος 26 και 20 

χλµ. αντίστοιχα. Με βάση τα ως τώρα γνωστά λιµνολογικά της χαρακτηριστικά, ειναι µια 

ολιγοτροφική λίµνη. 

H Μικρή Πρέσπα είναι πολύ ρηχή, µε µέγιστο βάθος 7,8 µ. Καλύπτει επιφάνεια 49,5 

τετρ.χλµ. από τα οποία τα 47,5 ανήκουν στην Ελλάδα και τα υπόλοιπα 2 χλµ. ανήκουν 

στην Αλβανία. Έχει µέγιστο πλάτος 6 χλµ. και µήκος 13 χλµ.. Παγώνει για µερικές 

εβδοµάδες κάθε χειµώνα. Η τροφική της κατάστασης είναι ασαφής, δείχνει, όµως, µια τάση 

για ευτροφισµό. 

Το γεωλογικό υπόστρωµα σ’ ολόκληρη τη δυτική µεριά της Μικρής Πρέσπας καθώς και 

στην Ανατολική µεριά, νότια του χωριού Μικρολίµνη, αποτελείται από κρητιδικούς 

κρυστάλλους, ασβεστόλιθους και κατά τόπους δολοµίτες. Βόρεια της Μικρολίµνης και στα 

χαµηλά παραλίµνια µέρη, το υπόστρωµα είναι προϊόν γρανιτών και γνεύσιων που βρίσκονται 

υψηλότερα στα βουνά. (Τασιούλας & Κακαράτσιου, 1997) 

10.3.2 Το κλίµα της περιοχής των Πρεσπών 

Το κλίµα της περιοχής είναι ενδιάµεσο του Μεσογειακού τύπου κλίµατος, µε ζεστά και 

ξηρά καλοκαίρια και του Ηπειρωτικού-Μεσευρωπαϊκού, µε πολύ κρύο το χειµώνα, που 

διαρκεί πολύ (συνήθως αρχίζει από το Νοέµβριο και τελειώνει στο τέλος Μαρτίου). 

Στην περιοχή αυτή η περίοδος της ξηρασίας αρχίζει από τα µέσα Μαΐου και τελειώνει 

γύρω στα µέσα Αυγούστου. ∆ιαρκεί δηλαδή περίπου 3 µήνες. Μέσα σ’ αυτούς τους τρεις 

µήνες έχουµε άνοδο της θερµοκρασίας µε µέγιστη στα µέσα Ιουλίου και αισθητή ελάττωση 

των βροχοπτώσεων µε ελάχιστη στα µέσα Ιουλίου. 

Οι άνεµοι που φυσούν στην περιοχή είναι βόρειοι, βορειοδυτικοί, βορειοανατολικοί και 

νοτιοδυτικοί. Οι βόρειοι άνεµοι συνήθως φυσούν το χειµώνα και είναι πολύ δυνατοί. Οι 

βορειοανατολικοί άνεµοι, όταν φυσούν το χειµώνα, προκαλούν χιονοπτώσεις, ενώ είναι 

δροσεροί το καλοκαίρι. Οι βορειοδυτικοί άνεµοι είναι ζεστοί και ξηροί, ενώ οι νοτιοδυτικοί 

δεν είναι πολύ δυνατοί αλλά κρατούν πολύ χρόνο και φυσούν όλες τις εποχές του χρόνου. 

(Τασιούλας & Κακαράτσιου, 1997) 

122


Στα χαµηλά υψόµετρα κυριαρχούν δρυοδάση από τα έιδη Quercus pubescens, Quercus 

conferta, Quercus macedonica, Quercus cerris και Quercus dalechampii και µικτά 

φυλλοβόλα δάση από είδη γαύρων (Caprinus betulus, Caprinus orientalis), σφενδάµνων, 

οστρυάς, σκλήθρου, της τρεµολεύκας (Populus tremula) και του βόρειου είδους Betula 

verrucosa (σηµύδα) που βρίσκεται σε ελάχιστα µέρη της Βόρειας Ελλάδας και απαντάται 

µόνο σε πυριγενή, όξινα και σταχτιά εδάφη. Από τα καθαρά µεσογειακά είδη συναντιούνται, 

σε προσήλιες ασβεστολιθικές βραχώσεις, η αγριοφυστικιά και η εφέδρα. 

Ψηλότερα εκτείνονται δάση οξιάς (Fagus silvatica και Fagus moesiaca). Σε µικρό 

ποσοστό υπάρχουν τα έλατα Abies alba και Abies borissi regis. Μέσα στα δάση και στα 

διάκενά τους αναπτύσσεται το πυξάρι και λιγότερο τα κέδρα Juniperus communis και 

Juniperus nana. Αξίζει να αναφερθεί µια ηλικιωµένη συστάδα Juniperus excelsa που 

βρίσκεται κοντά στο χωριό Ψαράδες. 

Η ποώδης βλάστηση αποτελείται από υποαλπικά είδη των γενών Festuca, Brachypodium, 

Trifolium, Lathyrus, Lotus, Campanula, Gallium πολλά ορχεοειδή και άλλα. Άφθονη είναι η 

Gentiana lutea και στις υγρές θέσεις η Galtha laeta και το Veratrum album ssp. flavum. 

∆ύο από τα λίγα ενδηµικά είδη, µοναδικά στον κόσµο, που έχουν επισηµανθεί είναι η 

Centaurea prespana (κενταύρια των Πρεσπών) και η Phelypaea boissieri. Περιέχονται 

ακόµα 36 είδη φυτών για τα οποία ισχύει καθεστώς διεθνούς προστασίας. Στα υγρά 

παραλίµνια λιβάδια αφθονούν τα είδη Phragmites communis, Schenoplectus tabernomontani, 

Iris pseudacorus, είδη Juncus, Typha, Trifolium. Μέσα στα νερά αναπτύσσονται τα υδρόβια 

Apium nodiflorum, Myriophyllum spicatum, όπου τα ψάρια γεννούν τα αυγά τους, 

Sparganium, Potamogeton καθώς και αποικίες νουφάρων, όπως το Nuphar luteum και 

Nymphaea alba. (Τασιούλας, & Κακαράτσιου, 1997) 

10.3.4 Η Πανίδα των Πρεσπών 

Μια από τις πιο µελετηµένες περιοχές της Ευρώπης είναι αυτή των Πρεσπών, αφού 

είναι καταφύγιο εκατοντάδων ζώων. 

α. Ασπόνδυλα 

Αναµφίβολα, βέβαια, πλουσιότερη είναι η πανίδα των ασπόνδυλων η οποία αριθµεί σε 

10.000 είδη, όπως το ελικοπτεράκι µε τα έντονα χρώµατα, και τα έντοµα που τρέχουν πάνω 

στην επιφάνεια του νερού χωρίς να βυθίζονται (υδροβάτες) ή καταδύονται στο βυθό 

(υδροσκάθαρα). Στις άκρες, επίσης, των λιµνών θα παρατηρήσει κανείς συσσωρευµένα τα 

κελύφη µαλακίων που ζουν στο νερό. Τα ασπόνδυλα αποτελούν βασική τροφή για πολλά 

άλλα ζώα και, κυρίως, για τα παρυδάτια πουλιά. Ιδιαίτερα κερδοφόρος δραστηριότητα για 

τους κατοίκους αυτών των περιοχών είναι η καλλιέργεια των µυδιών και των στρειδιών στο 

δέλτα του ποταµού, αλλά και η συλλογή οστράκων που ζουν ελεύθερα. Αξίζει να αναφερθεί 

ένα µύδι της Κεντρικής Ευρώπης το Dreissena polymorpha που µόνο εδώ εµφανίζεται 

νοτιότερα του ∆ούναβη. 

β. Αµφίβια και ερπετά 

Στην ευρύτερη περιοχή των υγροτόπων συναντάται το 60% του συνόλου των ειδών των 

αµφιβίων και των ερπετών της Ελλάδας, 11 είδη αµφιβίων έχουν καταγραφεί έως τώρα 

στην περιοχή. Αυτά είναι 4 είδη φρύνων, 4 είδη βατράχων και 4 είδη σαλαµάνδρων. Κανένα, 

όµως, δεν είναι ιδιαίτερα σπάνιο στην Ελλάδα. 

Ο αριθµός των ειδών των ερπετών που έχουν καταγραφεί µέχρι σήµερα στην περιοχή 

είναι 20 από τα οποία τα 9 είναι σαύρες, τα 9 φίδια, ενώ υπάρχουν και δύο είδη χελωνών. 

Τα περισσότερα από αυτά τα είδη συναντιούνται στην Κεντρική Ευρώπη και τα πιο 

123

διαδεδοµένα είναι οι οχιές και τα νερόφιδα. ∆ύο ερπετά µε ιδιαίτερη σηµασία λόγω του ότι 

ο δρυµός αποτελεί το νοτιότερο σηµείο κατανοµής τους στην Ευρώπη, είναι ο αστρίτης των 

βουνών (Vipera berus), που είναι ένα είδος οχιάς, και η αµµόσαυρα (Lacerta agilis), η οποία 

συναντάται στο όρος Βερνούντα. 

γ. Πουλιά 

Τουλάχιστον 200 είδη πουλιών έχουν καταγραφεί στους βιοτόπους της Ελλάδας από τα 

οποία τα περισσότερα στους υδροβιότοπους των Πρεσπών, µιας και η περιοχή αυτή 

αποτελεί τόπο αναπαραγωγής πολλών σπάνιων απειλούµενων µε εξαφάνιση ειδών πουλιών, 

όπως ο αργυροπελεκάνος που φωλιάζει στη µικρή Πρέσπα. 

Τα πουλιά που µπορούµε να συναντήσουµε στις Πρέσπες χωρίζονται σε τρεις 

κατηγορίες: 

1) Αυτά που βρίσκονται εκεί κατά την περίοδο της αναπαραγωγής και το χειµώνα 

φεύγουν σε νοτιότερα µέρη. Τέτοια είναι το σκαθαροβοτηχτάρι, που εµφανίζεται στην 

µικρή Πρέσπα και αριθµεί από 11-100 ζευγάρια, ο πελαργός (Ciconia cicinia) που 

εµφανίζεται µόνο στην µικρή Πρέσπα και αριθµεί από 1-10 ζευγάρια και ο 

κορµοράνος, ο οποίος αριθµεί πάνω από 100 ζευγάρια. 

2) Στη 2 η κατηγορία ανήκουν τα πουλιά τα οποία ξεχειµωνιάζουν στους βιοτόπους µας 

και τον υπόλοιπο χρόνο (Άνοιξη-Καλοκαίρι) φεύγουν σε βορειότερες χώρες. Τέτοια 

είναι οι πάπιες, η λαγγόνα, ο κύκνος και ο κατανοκέφαλος γλάρος. 

3) Τέλος, στην 3 η κατηγορία ανήκουν τα πουλιά που απλώς περνάνε πάνω από τη χώρα 

µας κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους. 

Επίσης, οι λίµνες είναι πολύ σηµαντικές για πολλά άλλα σπάνια πουλιά όπως, ο 

θαλασσαετός, ο κραυγαετός, ο σταυραετός, ο φιδαετός, ο πετρίτης και ο χρυσογέρακας. 

Επιπλέον, εδώ είναι η µόνη περιοχή της Ελλάδας που φωλιάζουν µαζί τα δυο Ευρωπαϊκά 

είδη πελεκάνων, ο αργυροπελεκάνος (Pelecanus crispus) και ο ροδοπελεκάνος (Pelecanus 

onocrotalus), καθώς και η σταχτόχηνα (Anser anser) και ο χηνοπρίστης (Mergus merganser). 

Ακόµη, υπάρχουν χαλκόκοτες, 10 είδη τουρλιών 

και βαλτόπουλων, 10 γλαρόµορφα, 12 µπεκατσοειδή, ο 

αγριόγαλος, 4 περδικοειδή, 4 περιστεροειδή, 6 

δρυκολάπτες, 5 χελιδονόµορφα, αλκυώνες, 

χαλκοκουρούνες και 100 είδη µικρά πουλιά. Από τα 

αρπακτικά και τα νυκτόβια υπάρχουν 6 είδη αετών 

των γενών Aquila, Circaetus, Hieraetus και ο 

σπάνιος Haliaetus albicilla). Οι γύπες 

εκπροσωπούνται µε τρία είδη, τα γεράκια µε 8 και οι 

κουκουβάγιες µε 4. 

Εικόνα 10.2: «Κορµοράνοι» 

Πελεκάνοι-Ερωδιοί 

Τα τελευταία χρόνια 

όλο και περισσότερα είδη πουλιών χάνονται ή κινδυνεύουν να 

χαθούν για πάντα από τον πλανήτη. Η µείωση αυτή δεν είναι φυσική, αλλά οφείλεται 

κυρίως σε ανθρώπινες δραστηριότητες που επιφέρουν πολύ σοβαρές 

αλλοιώσεις στο φυσικό περιβάλλον. 

Η Ελλάδα, που έχει ακόµα µ ια µεγάλη ποικιλία πανίδας και 

χλωρίδας 

από τις µεγαλύτερες και δε θα ήταν υπερβολή να πούµε και 

µια από τις ωραιότερες ανάµεσα στις Ευρωπαϊκές χώρες, είναι ένα από 

τα καταφύγια στην Ευρώπη, κυρίως του ροδοπελεκάνου, του 

αργυροπελεκάνου και µερικών ειδών των ερωδιών. 

Εικόνα 10.3: « Ροδοπελεκάνοι» 

124

δ. Ψάρια 

Στη χώρα µας έχουν καταγραφεί 112 είδη ψαριών του γλυκού νερού από τα οποία τα 13 

ζουν σήµερα στην µικρή Πρέσπα. Τα 11 από αυτά είναι ιθαγενή της λίµνης, δηλαδή ζουν 

εκεί από παλιά, ενώ τα άλλα δύο, η πεταλούδα και ένα ολιγάριθµο είδος που εισήχθη από 

την Αλβανία και εξαπλώθηκαν σε όλη τη λίµνη. Τα πιο σηµαντικά από αυτά είναι το 

γριβάδι, η πλατίτσα, η µπράνα, ο κέφαλος και το τσιρόνι (σαρδέλα). Περίφηµες είναι και οι 

ενδηµικές πέστροφες που ζουν στο ποταµάκι του Αγίου Γερµανού, η παλιότερη και πιο 

ξεχωριστή ράτσα πέστροφας στην Ελλάδα. Σηµαντικό είναι επίσης ότι το περίπου το 1/3 

των ψαριών του γλυκού νερού της Ελλάδας 

είναι ενδηµικό, δηλαδή ζει µόνο σε µια 

περιοχή και πουθενά αλλού σ’ όλο τον κόσµο. 

Τέτοια είναι ο ελληνοπηγοστέος που ζει στο 

Σπερχειό και η µηριάνα στις Πρέσπες. 

Εικόνα 10.4: «Ο κέφαλος» 


Από τα ανώτερα 

ζώα της στεριάς δεν υπάρχουν ενδηµίτες, γιατί εκείνα έχουν µεγάλες 

δυνατότητες µετακίνησης και έτσι δεν ευνοείται η αποµόνωση και η δηµιουργία 

διαφορετικών φυλών και ειδών. 

Ωστόσο, στην περιοχή των Πρεσπών ζουν πάνω από 40 είδη θηλαστικών, µεταξύ των 

οποίων τα σπανιότερα στην Ευρώπη είναι η αρκούδα (Ursus arctos), ο λύκος (Canis lupus), η 

βίδρα (Lutra lutra), το αγριόγιδο (Capella rupicarpa), ο 

αγριόγατος (Felis sylvestris), το αγριογούρουνο (Sus scrofa) 

και το ζαρκάδι (Capreolus capreolus). 

Αξίζει να σηµειωθεί, ότι η βίδρα, το χαρακτηριστικότερο 

θηλαστικό των υγροτόπων βρίσκεται όπου υπάρχει καθαρό νερό, πλούσια παρόχθια βλάστηση και άφθονη τροφή. Η 

ύπαρξή της αποτελεί ένδειξη καθαρού και υγιούς 

υγροτόπου. ∆υστυχώς, όµως, λόγω της ολοένα αυξανόµενης 

ρύπανσης των νερών, οι πληθυσµοί της µειώνονται 

δραµατικά και συναντάται όλο και πιο σπάνια. 

Πιθανώς να µην υπάρχει άλλη περιοχή στην Ευρώπη 

ολόκληρη 

που να έχει µια τόσο µεγάλη ποικιλία µορφών Εικόνα 10.5: «Η βίδρα» 

ζωής ανά µονάδα επιφάνειας. 

Η βιοποικιλία των Πρεσπών είναι ιδιαίτερη. Η γεωγραφική 

θέση, το κλίµα και η σύνθεση 

της χλωρίδας και της πανίδας αποτελούν άριστες συµβατικές συνθήκες για την ανάπτυξη 

και διατήρηση ορισµένων σπάνιων έµβιων ειδών. 

(Τασιούλας&Κακαράτσιου,1997) 

10.4 


10.4.1 Οικονοµικές δραστηριότητες 

Α. Γεωργία και η καλλιέργεια του 

φασολιού 

Η οικονοµία των κατοίκων των Πρεσπών βασίζεται, 

κυρίως, στη γεωργία και κατά 

δεύτερο 

λόγο στην αλιεία και τον οικοτουρισµό. 

Οι καλλιεργήσιµες εκτάσεις της περιοχής περιορίζονται σε ένα παραλίµνιο οροπέδιο που 

δηµιουργήθηκε από προσχώσεις χειµάρρων και 

γι’ αυτό είναι αρκετά εύφορο. Εκεί 

καλλιεργούνται κυρίως σιτηρά και ψυχανθή (τα γνωστά φασόλια Πρεσπών) και σε µικρότερο 

125

βαθµό οπωροκηπευτικά (τοµάτες, καυτερές πιπεριές), δενδρώδη, κ.ά. Χαρακτηριστικό των 

τελευταίων ετών είναι το γεγονός ότι όλο και περισσότεροι κάτοικοι εγκαταλείπουν την 

καλλιέργεια των σιτηρών προς όφελος της καλλιέργειας των ψυχανθών. Έτσι, ενώ πριν δέκα 

χρόνια, το 70% των προϊόντων που παράγονταν ήταν σιτηρά, σήµερα περιορίζεται λίγο 

παραπάνω από το 40%, ενώ τα ψυχανθή, που αποτελούσαν λιγότερο από το 30% σήµερα 

ξεπερνούν το 50%. Αξίζει να σηµειωθεί, ακόµη, το γεγονός ότι οι συνολικοί τόνοι 

γεωργικών προϊόντων που παράγονται κάθε χρόνο είναι, σε γενικές γραµµές, σταθερός, κάτι 

που σηµαίνει ότι, σε συνδυασµό µε την ψηλότερη τιµή των ψυχανθών έχουµε µικρή αύξηση 

των αποδοχών των κατοίκων, κάτι που οφείλεται ακριβώς στη κλίση προς τα ψυχανθή. 

Τα φασόλια της δυτικής Μακεδονίας και ειδικά των Πρεσπών και της Καστοριάς ήταν 

πάντα γνωστά για τη νοστιµιά και την ποιότητά τους. Η καλλιέργεια των φασολιών, όµως, 

θέλει πολύ χειρωνακτική εργασία και πολύ νερό γι’ αυτό και οι Πρεσπιώτες το 

καλλιεργούσαν σε µικρές ποσότητες για δική τους κατανάλωση. Ενώ, παλιότερα το φασόλι 

(κρέας του φτωχού) είχε πάντα χαµηλή τιµή, µε την είσοδο της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή 

Κοινότητα (1981) η τιµή των φασολιών άρχισε σταδιακά να αυξάνει. 

Έτσι, χρόνο µε το χρόνο οι καλλιεργητές αυξάνουν συνεχώς τα στρέµµατα µε φασόλι, 

µια και η καλλιέργεια γίνεται όλο και πιο συµφέρουσα. Ολοένα και περισσότεροι αγρότες 

στρέφονται στη γεωργία, και οι οικόσιτες αγελάδες καθώς και τα κοπάδια 

µε τα πρόβατα 

σιγά σιγά πωλούνται. Η κτηνοτροφία σε σύγκριση µε τη γεωργία µοιάζει πια πολύ δύσκολη, 

επίπονη και χρονοβόρα δουλειά. Τα χειµωνιάτικα δηµητριακά εξαφανίζονται γιατί η ζήτηση 

γης για την καλλιέργεια φασολιού γίνεται ολοένα µεγαλύτερη. Ο αριθµός των ελκυστήρων, 

των γεωργικών µηχανηµάτων και των αγροτικών αυτοκινήτων εκτινάσσεται στα ύψη. Σιγά 

σιγά ολόκληρη η επιφάνεια του αρδευτικού δικτύου καλύπτεται µε φασόλια. Οι φυσικοί 

φράχτες και τα δέντρα που βρίσκονται µέσα στα χωράφια, κόβονται γιατί ενοχλούν τα 

µηχανήµατα. Η κοπριά για λίπανση έχει γίνει δυσεύρετη και έτσι οι ποσότητες των χηµικών 

λιπασµάτων που απαιτούνται είναι συνεχώς µεγαλύτερες. 

Η µονοκαλλιέργεια, όµως, σηµαίνει και εξάντληση της γης, εξάπλωση ασθενειών, 

περισσότερα φυτοφάρµακα και ψεκασµοί κάθε χρονιά. Η πανίδα και η χλωρίδα της 

γεωργικής ζώνης λιγοστεύει. Τα απόβλητα νερά άρδευσης 

φορτωµένα µε λιπάσµατα και 

φυτοφάρµακα επιβαρύνουν τη λίµνη και τους οργανισµούς της. 

(Κατσαδωράκης, 1996) 

Β. Η Κτηνοτροφία στον κάµπο 

Η κτηνοτροφία, και µάλιστα αυτή που γινόταν κοντά στη λίµνη, έχει παίξει σπουδαίο 

ρόλο στη διαµόρφωση του τοπίου αλλά και στον πλούτο της Πρέσπας. Χωρίς την 

κτηνοτροφία 

δεν θα υπήρχαν οι πελεκάνοι, οι ερωδιοί, οι χουλιαροµύτες και όλα τα 

υπόλοιπα. Κι’ αυτό γιατί για χιλιάδες χρόνια η βόσκηση των αγελάδων στα καλάµια 

περιόριζε την εξάπλωση των καλαµιώνων και άφηνε πολύ χώρο για τα υγρά λιβάδια, που 

την άνοιξη αποτελούν τον τόπο αναπαραγωγής των ψαριών. Οι ερωδιοί, οι κορµοράνοι, οι 

λαγγόνες και οι πελεκάνοι είναι πουλιά που τρέφονται µε ψάρια. Άρα, πολύ ψάρι θα 

σήµαινε και πολλά υδρόβια πουλιά. 

Η πρόσφατη εξάλειψη της κτηνοτροφίας στη χαµηλή ζώνη και η έλλειψη διαχείρισης 

των καλαµιώνων αφήνουν τα καλάµια να επεκτείνονται σε βάρος των πολύτιµων υγρών 

λιβαδιών, που η συνακόλουθη έλλειψή 

τους επηρεάζει την αναπαραγωγή των ψαριών. 

Κάποια στιγµή, λιγότερα ψάρια θα σηµαίνουν σίγουρα λιγότερα υδρόβια πουλιά. 

Τα βουβάλια και τα γελάδια που βόσκουν στους καλαµιώνες γύρω από τη λίµνη µικρή 

Πρέσπα είναι πια παρελθόν. Η οικογενειακή κτηνοτροφία µε τις 2-3 γελάδες σε κάθε σπίτι 

είναι, επίσης, παρελθόν, µια και οι κάτοικοι ασχολούνται πια αποκλειστικά µε τη γεωργία. 

(Κατσαδωράκης, 1996) 

126

Γ. Η αλιεία στο δρυµό 

Μαζί µε την κτηνοτροφία µειώνεται σταδιακά και η οικονοµική σηµασία της αλιείας. 

Οι, από παράδοση, ψαράδες του χωριού, ολοένα και περισσότερο ασχολούνται µε τουριστικά 

επαγγέλµατα 

και ψαροταβέρνες 

ανοίγουν η µια µετά την άλλη. 

Πέρα απ’ αυτό, όµως, ο πληθυσµός των ψαριών της λίµνης µειωνόταν συνεχώς. Η µείωση 

οφειλόταν σε πολλούς λόγους που σχετίζονταν µε την κακή διαχείριση της λίµνης από τον 

ίδιο τον άνθρωπο. Ο βασικότερος λόγος της µείωσης ήταν η υπεραλίευση. 

Άλλοι λόγοι είναι 

µια αρρώστια που είχε έρθει από την τότε Σερβία και χτυπούσε το γριβάδι (µειώνοντας 

δραµατικά τον πληθυσµό του), καθώς και η εξάπλωση των καλαµνιώνων (λόγω των 

περιορισµών ως Εθνικός ∆ρυµός). Ακόµη, µετά την κατασκευή του αρδευτικού δικτύου, 

περιορίστηκαν τα εκτεταµένα υγρά λιβάδια που σχηµάτιζαν τα ποταµάκια στην ένωσή τους 

µε τη λίµνη, όπου εκεί γεννούσαν τα γριβάδια. 

Οι Ψαριανοί, που όλοι παλιά είχαν το ψάρεµα σαν µοναδική τους ασχολία, ψαρεύουν 

σήµερα, κυρίως, για να προµηθεύουν µε φρέσκο ψάρι τις πολλές ψαροταβέρνες που 

λειτουργούν οι ίδιοι σε οικογενειακή βάση. 

Τέλος, ιδιαίτερα κερδοφόρος δραστηριότητα για τους κατοίκους αυτών των περιοχών, 

είναι η καλλιέργεια µυδιών και στρειδιών στο δέλτα του ποταµού, αλλά και η συλλογή 

οστράκων που ζουν ελεύθερα. (Κατσαδωράκης, 

1996) 

∆. Οικοτουρισµός 

Ο οικοτουρισµός είναι µια ιδιαίτερα πρόσφατη πηγή οικονοµικών πόρων. ∆υστυχώς, 

όµως, υπάρχει έλλειψη κατάλληλης υποδοµής που θα µπορέσει να υποδεχτεί περισσότερους 

τουρίστες. 

Γίνονται προσπάθειες 

από το Ελληνικό κράτος, αλλά βρίσκονται σε αρκετά 

πρώιµο επίπεδο. ∆υνατότητα διαµονής των τουριστών σε ενοικιαζόµενα δωµάτια υπάρχουν 

στα χωριά Μικρολίµνη, Πύλη, Άγιος Γερµανός, κ.ά. (Τασιούλας & Κακαράτσιου, 1997) 

Το Ελληνικό κράτος βοηθά και σε άλλους τοµείς, δυστυχώς όµως, η βοήθειά του δεν 

είναι αρκετά µεγάλη. Η ύπαρξη αυτής της ανθρώπινης συµβίωσης µε τη φύση 

δεν 

συµβιβάζεται 

µε την τεχνολογική ανάπτυξη και τη βιοµηχανική παραγωγή. Τα χωριά 

ερηµώνουν ολοένα και ο πληθυσµός γερνά συνεχώς. (Έτσι, ένας πολιτισµός σε µια περιοχή 

που κατοικείται τις τελευταίες 3 χιλιετηρίδες κινδυνεύει τώρα να καταδικαστεί σε 

εξαφάνιση). 

10.5 ΛΙΓΑ 

ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΥΓΡΟΤΟΠΟΥΣ 

Υγρότοποι της Σύµβασης Ραµσάρ 

Η µεγάλη οικολογική σηµασία των υγροτόπων αναγνωρίστηκε παγκόσµια και, σήµερα, 

αρκετοί απ’ αυτούς προστατεύονται µ ε εθνικές νοµοθεσίες ή /και µε διεθνείς συµβάσεις. Μια 

απ΄ 

αυτές τις συµβάσεις είναι η «Σύµβαση 

για τους Υγρότοπους ∆ιεθνούς Σηµασίας ως 

ενδιαιτήµατος για υδρόβια πουλιά», γνωστή ως Σύµβαση Ραµσάρ η οποία υπογράφτηκε 

στις 2 Φεβρουαρίου 1971 στην Περσική Πόλη Ραµσάρ και τέθηκε σε ισχύ στις 21 

∆εκεµβρίου 1975. Η Σύµβαση, που έχει συνυπογραφεί και από την Ελλάδα (1974), 

χαρακτηρίζει ως υγρότοπους µε διεθνή σηµασία 11 από τους βιότοπους της χώρας µας, που 

είναι οι εξής: 

1. ∆έλτα του Έβρου 

2. Λίµνη Μητρικού και σύµπλεγµα λιµνών 

3. Λίµνη Βιστωνίδα 

– Πόρτο Λάγος 

4. ∆έλτα Νέστου 

127

5. Τεχνητή λίµνη Κερκίνης 

6. Λίµνη Βόλβη και Κορώνεια (Λαγκαδά) 

7. ∆έλτα ποταµών Αξιού-Λουδία-Αλιάκµονα και Αλυκή Κίτρους Πιερίας 

8.Λίµνη µικρή Πρέσπα 

9. Αµβρακικός κόλπος 

10. Λιµνοθάλασσα Μεσολογγιού και 

11. Λιµνοθάλασσα Κοτύχι και δάσος Στροφυλιάς 

(Χατζηστάθη & Ισπικούδη, 

1995) 

Η Σύµβαση ορίζει πως, υγρότοποι είναι: 

«Περιοχές που αποτελούνται 

από έλη ή βάλτους, συγκεντρώσεις νερού φυσικές 

ή τεχνητές, πρόσκαιρες ή µόνιµες, µε νερό στάσιµο ή τρεχούµενο, γλυκό ή 

υφάλµυρο ή αλµυρό, συµπεριλαµβάνοντας και τις θαλάσσιες περιοχές που το 

βάθος τους κατά την άµπωτη δεν ξεπερνά τα έξι µέτρα». 

Στους αρκετά πολύπλοκους αυτούς βιότοπους συναντά κανείς µια µεγάλη ποικιλία από 

είδη: φυτά που ζουν µέσα ή κοντά στο νερό, έντοµα, ψάρια, αµφίβια, ερπετά, πουλιά, 

θηλαστικά. Όλα αυτά τα είδη της ζωής ζουν σε µια θαυµαστή σχέση και αλληλεξάρτηση 

τόσο µεταξύ τους, όσο και µε το ανόργανο περιβάλλον τους. 

Μέχρι σήµερα, διεθνώς, οι υγροβιότοποι που υπάγονται στη συνθήκη RAMSAR είναι 

500, και καλύπτουν πάνω από 30.000.000 εκτάρια. 

Εικόνα 10.6: «Οι Πρέσπες» 

Γιατί 

οι Υγροβιότοποι είναι σηµαντικοί ; 

Οι υγροβιότοποι είναι σηµαντικοί επειδή: 

α) Απορροφούν το διοξείδιο του άνθρακα. Η υδρόσφαιρα, τµήµα της οποίας µπορεί να 

θεωρηθεί 

ότι αποτελούν και οι υγρότοποι, είναι ο σπουδαιότερος ρυθµιστής της 

περιεκτικότητας της ατµόσφαιρας σε CO2. Οι υδάτινες µάζες µπορούν να απορροφήσουν 

(προσωρινά ή µόνιµα) µεγάλη ποσότητα CO2 από την ατµόσφαιρα. Μέρος της ποσότητας 

αυτής µπορεί να δεσµευτεί από τους υδρόβιους αυτότροφους οργανισµούς και τα ιζήµατα. 

β) Αποθηκεύουν και απελευθερώνουν θερµότητα. Οι µοναδικές θερµικές ιδιότητες του 

νερού καθιστούν τους υγρότοπους, ως ένα βαθµό, ρυθµιστές της θερµοκρασίας των 

παράκτιων περιοχών τους. Οι περιοχές αυτές έχουν µικρότερα εύροι θερµοκρασίας µέρας- 

νύχτας και καλοκαιριού-χειµώνα από άλλες περιοχές που βρίσκονται µακριά από 

υγρότοπους, όταν βέβαια οι άλλοι παράγοντες που επηρεάζουν το κλίµα (π.χ. γεωγραφικό 

πλάτος, υψόµετρο, γεωµορφολογία) είναι ίδιοι. 

γ) ∆εσµεύουν ηλιακή ακτινοβολία και στηρίζουν τροφικές αλυσίδες. Με τη βοήθεια της 

ηλιακής ακτινοβολίας και µέσω της φωτοσύνθεσης, τα φυτά απελευθερώνουν οξυγόνο µέσα 

στο νερό, το οποίο στη συνέχεια καταναλώνεται 

από τα υδρόβια ζώα, τα οποία τα 

απορροφούν ή µέσω της επιδερµίδας τους ή µε τα βράγχια τους. 

δ) είναι αποθήκες νερού 

ε) προσφέρουν καθαρότερο νερό 

στ) προστατεύουν το έδαφος από τις πληµµύρες και τη διάβρωση 

ζ) ρυθµίζουν το κλίµα της 

περιοχής 

128

η) προστατεύουν από το φαινόµενο του θερµοκηπίου 

θ) προσφέρονται για τόπους αναψυχής, επιστηµονικής έρευνας και εκπαίδευσης και τέλος 

ι) αποτελούν στοιχείο πολιτισµού. 


Οι 

κίνδυνοι που απειλούν τους 

Υγρότοπους 

Οι κίνδυνοι που απειλούν τους υγρότοπους είναι πολλοί. Οι σοβαρότεροι από αυτούς 

είναι: 

α) Η αποξήρανση των υγροτόπων. 

β) Η ανεξέλεγκτη ανάπτυξη τουριστικών εγκαταστάσεων κοντά σε υγρότοπους. 

γ) Η απόρριψη αστικών και βιοµηχανικών λυµάτων στους υγρότοπους. 

δ) Η έλλειψη διαχείρισης των καλαµιών. 

ε) Η υπεράντληση επιφανειακών ή υπόγειων νερών από τους υγρότοπους. 

ζ) Η υπερβόσκηση των υγρολίβαδων, µε αποτέλεσµα τη διάβρωση και 

καταστροφή της 

δοµής του εδάφους και της υποβάθµισης της βλάστησης. 

η) Η εκχέρσωση της παρόχθιας βλάστησης. 

θ) Η αποξήρανση τµηµάτων του υγροτόπου για απόκτηση γεωργικής γης. 

ι) Οι αµµοληψίες και οι επιχωµατώσεις. 

κ) Η υπεραλιεία. 

λ) Ο ευτροφισµός που οφείλεται στην κακή χρήση λιπασµάτων στις γειτονικές 

καλλιέργειες. 

µ) Η απόρριψη στερεών 

αποβλήτων. 

ν) Ο ανεξέλεγκτος τουρισµός. 

ξ) Οι εντατικές 

υδατοκαλλιέργειες. 

ο) Η παρεµπόδιση οδών διελεύσεως των ψαριών. 

π) Οι αεροψεκασµοί απευθείας σε υγρότοπους και σε γειτονικές καλλιέργειες. 

ρ) Το ανεξέλεγκτο κυνήγι. 


10.6 

Κίνδυνοι που απειλούν 

τις Πρέσπες 

Παρόλο που η Πρέσπα προστατεύεται από πολλές συµβάσεις στην πράξη η προστασία 

της δεν έχει ακόµη επιτευχθεί. Ο φυσικός και ο πολιτιστικός 

πλούτος της υποβαθµίζονται 

συνεχώς, 

είδη πουλιών εξαφανίζονται, πληθυσµοί σπάνιων ζώων µειώνονται, ο χαρακτήρας 

των οικισµών αλλοιώνεται, τα δάση υποβαθµίζονται, ενώ δραστηριότητες, όπως η λαθροθηρία, 

η λαθραλιεία και η λαθροϋλοτοµία συνεχίζονται. 

Οι ανθρώπινες δραστηριότητες που απλώνονται σε όλη την έκταση της Πρέσπας 

αποτελούν τη χαρακτηριστική ιδιαιτερότητά της και τη δυσκολία προστασίας της σε σχέση 

µε τους άλλους δρυµούς. 

Η αλληλεπίδραση αυτών των δραστηριοτήτων µε τη φύση έχει υπάρξει καθοριστική στη 

διαµόρφωση του φυσικού πλούτου της Πρέσπας, γι’ αυτό και η διατήρησή του έχει ζωτική 

σηµασία. Για παράδειγµα µ έχρι πριν από λίγα χρόνια οι κάτοικοι χρησιµοποιούσαν τα 

καλάµια της λίµνης ως ζωοτροφή, καθώς και στην κατασκευή µαντριών. Αυτή η διαχείριση 

δηµιουργούσε «ανοίγµατα» στους καλαµιώνες (τα υγρά λιβάδια), όπου πολλά πουλιά και 

ψάρια έβρισκαν τροφή και τις κατάλληλες συνθήκες για να γεννήσουν τα αβγά τους. Όταν 

οι καλαµιώνες εγκαταλείφθηκαν, τα υγρά λιβάδια περιορίστηκαν, γεγονός που είχε αρνητική 

επίδραση στους πληθυσµούς των πουλιών και των ψαριών, πχ. Μειώθηκε ο αριθµός των 

πορφυροτσικνιάδων (Ardea purpurea) και των κυπρίνων (Cyprinus carpio), ενώ άλλα είδη, 

όπως οι χουλιαρόµυτες (Platalea leucorodia), δεν απαντώνται πλέον στην περιοχή. 

129

10.7 Εταιρεία Προστασίας Πρεσπών 

Η συµµετοχή των NGO’s (µη κυβερνητικών οργανώσεων) στη διαχείριση του δρυµού 

και η συνεργασία τους µε τη διοίκηση αυτή, είναι αξιόλογη, καθώς ασκούν πολλές 

δραστηριότητες και επιτελούν ουσιαστικό έργο. 

Συγκεκριµένα, το 1991 ιδρύθηκε στις 

Πρέσπες η Εταιρεία Προστασίας Πρεσπών (ΕΠΠ) µε πρωτοβουλία του Παγκόσµιου 

Ταµείου για τη Φύση (WWF) και µε µέλη άλλες δεκατρείς περιβαλλοντικές µη 

κερδοσκοπικές οργανώσεις από την Ελλάδα και το εξωτερικό (ΑΡΚΤΟΥΡΟΣ, Ελληνική 

Ορνιθολογική Εταιρεία, Μουσείο Γουλανδρή Φυσικής Ιστορίας, Παγκόσµιο Ταµείο για τη 

Φύση (WWF Ελλάς), Φίλοι των Πρεσπών, Danish Ornithological Society, Ίδρυµα Tour du 

Valat, Royal Society for the Protection of Birds). 

H Εταιρεία ασχολείται µε τη διαφύλαξη του φυσικού περιβάλλοντος και όχι µόνο. 

Στηρίζει τους βιοκαλλιεργητές φασολιού, παρέχοντας τεχνογνωσία, διευκολύνοντας την επαφή 

τους µε τους εµπορικούς φορείς και διαθέτοντας σηµαντικές 

ποσότητες της παραγωγής µέσα 

από τα δύο κέντρα πληροφόρησης της εταιρίας. 

Σκοποί της Εταιρείας Προστασίας Πρεσπών είναι: 

- Η διατήρηση του φυσικού περιβάλλοντος και της πολιτιστικής κληρονοµιάς της 

Πρέσπας. 

- Η συµβολή και συµπλήρωση της δραστηριότητας 

των δηµόσιων και των µη κρατικών 

υπηρεσιών για την ορθή διαχείριση της περιοχής. 

- Η προώθηση 

της ευαισθητοποίησης των επισκεπτών και των κατοίκων για την 

προστασία της περιοχής. 

Στα πλαίσια των παραπάνω στόχων η ΕΠΠ ανέλαβε 

την σύνταξη, προώθηση και την 

υλοποίηση ορισµένων προγραµµάτων στην περιοχή, που θα συµβάλλουν στην προστασία της 

και θα ωφελήσουν τους ντόπιους. 

Τα προγράµµατα αυτά είναι: 

1. Πρόγραµµα περιβαλλοντικής εκπαίδευσης 

2. Πρόγραµµα σχεδιασµού, προώθησης και εφαρµογής προτάσεων για την ήπια 

οικονοµική ανάπτυξη της περιοχής 

3. ∆ραστηριότητες για την προστασία της πολιτιστικής 

κληρονοµιάς 

4. Έργα άµεσης προστασίας της βιοποικιλότητας της Πρέσπας. 

5. Εκτύπωση εντύπου υλικού µε στόχο την προβολή της Πρέσπας. 

6. Ίδρυση και λειτουργία Κέντρου Πληροφόρησης στον Άγιο Γερµανό 

Πρεσπών. 

Για τις πρωτοπόρες µεθόδους διαχείρισης και προστασίας 

αυτού του διεθνούς 

σηµασίας υγροτόπου, η Εταιρεία Προστασίας Πρεσπών τιµήθηκε, το 1999, µε το διεθνές 

βραβείο RAMSAR, στην κατηγορία των µη κυβερνητικών περιβαλλοντικών οργανώσεων. 

Στο σκεπτικό της βράβευσης δίνεται έµφαση στο πνεύµα συνεργασίας που η ΕΠΠ 

προωθεί σε τοπικό, εθνικό και διεθνές επίπεδο, µε στόχο την αειφορική διαχείριση του 

υγροτόπου και την ενεργό συµµετοχή του τοπικού πληθυσµού. Είναι η πρώτη φορά 

απονέµεται διεθνές βραβείο σε Ελληνική Περιβαλλοντική Οργάνωση. 

130


Ε ΘΝΙΚΟΣ ∆ΡΥΜΟΣ ΣΟΥΝΙΟΥ 

1 1.1 Γενικά 

Ο Εθνικός ∆ρυµός Σουνίου ιδρύθηκε το 1974 µε σκοπό να ελεγχθούν οι τάσεις 

οικοπεδοποίησης της 

περιοχής γύρω από τα µεταλλεία και τους αρχαιολογικούς χώρους. 

Είναι ο µικρότερος δρυµός της χώρας µας µε έκταση πυρήνα µόλις 5.250 στρέµµατα. Η 

περιφερειακή ζώνη φτάνει τα 42.250 στρέµµατα. Εκτείνεται σε µια µακρόστενη περιοχή 

στον ΝΑ άκρο της Αττικής, µόλις 50 χιλιόµετρα από την Αθήνα. Τα µεγαλύτερο µέρος του 

δρυµού σκεπάζεται από πευκοδάση που έχουν καεί, αλλά βρίσκονται σε φάση φυσικής 

αναγέννησης. 

Ολόκληρος ο χώρος του δρυµού παρουσιάζει ιδιαίτερο 

ιστορικό, γεωλογικό, µεταλλευτικό και παλαιοντολογικό 

ενδιαφέρον. Υπάρχουν 

εκτεταµένα λείψανα αρχαίων 

µεταλλείων, εργαστηρίων και ιστορικών χώρων, καθώς και 

οικισµών που καλύπτουν όλο το χρονικό φάσµα από την 

παλαιολιθική και προϊστορική περίοδο. Έξω από τον 

πυρήνα υπάρχουν ερείπια µεταλλευτικών εγκαταστάσεων, 

γεωργικές καλλιέργειες και ερηµοκλήσια. 

11.2 

Ίδρυση 

Ο Εθνικός ∆ρυµός Σουνίου ιδρύθηκε το 1974 µε το βουλευτικό διάταγµα 997/ 30-9- 

71.(Φ.Ε.Κ., τόµος Α′, 

άρθρο 192) 

Στο άρθρο 17 του διατάγµατος αυτού ορίζεται σχετικά: 

“Ιδρύεται δια του παρόντος εθνικός δρυµός εις την περιοχήν 

του Σουνίου. 

Η περιφέρεια η έκταση και τα όρια του πυρήνος 

και της περιφερειακής ζώνης τούτου 

ρυθµίζονται δια βασιλικών 

διαταγµάτων, εκδιδοµένων προτάσει του Υπουργικού 

Συµβουλίου, µετά γνώµην του Τεχνικού Συµβουλίου ∆ασών, µη 

έχουσης ως προς την έκτασην εφαρµογής της διατάξεως του 

εδάφ. Α της παραγρ. 1 του άρθρου 79.” 

11.3 

Φυσικό περιβάλλον 

11.3.1 Βλάστηση - Χλωρίδα 

Εικόνα 11.1: «Σούνιο». 

Η βλάστηση της περιοχής είναι τυπική µεσογειακή. Το µεγαλύτερο µέρος του δρυµού 

καλύπτεται από πευκοδάση χαλεπίου 

πεύκης (Pinus halepensis) και θερµοµεσογειακούς 

θαµνώνες 

από πουρνάρι (Quercus coccifera), σχίνο (Pistacia lenctiscus), κουµαριές (Arbutus 

terebinthus), λυγαριά (Vitex agnus castus) και φρύγανα, όπως, κουνούκλες, θυµάρια, αφάνες, 

κ.ά. Υπάρχει, επίσης, και το κυπαρισσόκεδρο (Juniperus phoenicea). Την ποώδη βλάστηση 

131

αντιπροσωπεύουν πολλά χειλανθή και ψυχανθή (τριφύλλια, κ.ά.), αγρωστώδη και σύνθετα, 

µεταξύ των οποίων και ένα ενδηµικό είδος κενταύριας (Centaurea laureotica). 

Άλλα αγριολούλουδα που συναντάµε στο δρυµό είναι: 

- Ο δίανθος ο πριονόφυλλος 

- Η κενταύρια η µεικτή 

- Η ονοβρυχίδα η εβενοειδής 

- Η λαβατέρα η βρυονόφυλλη 

- Το λιάνθεµο το λαβαντουλόφυλλο 

- Η κενταύρια η τραχεία, κ.ά. 

11.3.2 

Πανίδα 

Η πανίδα του δρυµού δεν είναι ιδιαίτερα πλούσια σε ποικιλία ειδών. ∆εν υπάρχουν 

µεγάλα θηλαστικά, εκτός από την αλεπού (Vulpes vulpes), το τσακάλι (Canis aureus), ο λαγός 

(Lepus europens), ο σκαντζόχοιρος (Erinaceus concolor). 

Στην περιοχή φωλιάζουν µόνο κοινά και ευρέως διαδεδοµένα είδη πουλιών, αν και κατά 

το χειµώνα ή και κατά τη διάρκεια της µεταναστευτικής περιόδου, εµφανίζεται στην περιοχή 

πρόσθετος αριθµός ειδών της πτηνοπανίδας. Η πτηνοπανίδα του δρυµού αντιπροσωπεύεται 

από γεράκια, κουκουβάγιες, τσαλαπετεινούς, κορακοειδή και πολλά µικρά στρουθιόµορφα 

πουλιά όπως σπίνοι, φλώρια, καρδερίνες, κορυδαλλοί, σπουργίτια και άλλα κοινά στην πανίδα 

της νότιας Ελλάδας. 

11.4 Ιστορική- Παλαιοντολογική αξία 

Στην περιοχή κείτονται τα λείψανα των 

αρχαίων 

µεταλλείων και εργαστηρίων των 

ιστορικών χρόνων. Τα µεταλλεία λειτούργησαν µε 

πολλές διακοπές, όλη την ιστορική περίοδο µέχρι 

σχετικά πρόσφατα και παρήγαγαν άργυρο, 

ψευδάργυρο, σίδηρο, µόλυβδο και άλλα µέταλλα. 

Μάλιστα έχει αποδειχθεί ότι υπάρχουν στο χώρο 

γύρω στα 100 ορυκτά. Είκοσι χιλιάδες δούλοι 

έβγαζαν τα σπλάχνα της γης και η Αθήνα 

έφτιαξε το στόλο της από το ασήµι του 

Λαυρίου. Από τα αρχαία λατοµεία µαρµάρου 

πάρθηκε το µάρµαρο που κατασκευάσθηκαν ο Εικόνα 11.2: «Το Σούνιο» 

ναός του Ποσειδώνα και το Ιερό της Σουνιάδας Αθηνάς στο ακρωτήριο 

Σουνίου. Το 

βάραθρο Χάος αποτελεί ένα µοναδικού ενδιαφέροντος φυσικό µνηµείο. Υπάρχουν, τέλος 

οικήσεις σε σπήλαια (Σπήλαιο Κίτσος) που µεταφέρουν µαρτυρίες από την παλαιολιθική έως 

την προϊστορική περίοδο. Στα ίδια σπήλαια βρέθηκαν απολιθώµατα φυτικών ειδών που δεν 

υπάρχουν πια στην Αττική (µαυρόπευκο, πυξάρι, φραξοί) ή στην Ελλάδα ολόκληρη (πεύκα 

της δυτικής Μεσογείου και η φελλοβελανιδιά της Iσπανίας). 

132

ΕΠΙΛΟΓΟΣ 

Με την αντικατάσταση 

της ανθρώπινης και ζωικής δύναµης από τη µηχανή και 

αργότερα 

από την πυρηνική ενέργεια και ιδιαίτερα µε την αντικατάσταση του ανθρώπινου 

νου από τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, ο άνθρωπος µέθυσε, κυριολεκτικά, και δεν 

µπόρεσε να αντιληφθεί ότι είναι δεµένος µε στο άρµα της τεχνολογίας και έχει παγιδευτεί 

από την ίδια του την ανάπτυξη. ∆ηµιούργηµα του ίδιου του ανθρώπου, η τεχνολογία έγινε 

κυρίαρχος της ζωής του και τον ενέπλεξε µέσα στο µηχανισµό της από όπου είναι πολύ 

δύσκολο να ξεφύγει. Είναι το αδιέξοδο που αισθάνεται ο σύγχρονος άνθρωπος, αποκοµµένος 

από το παρελθόν αλλά και το µέλλον, χωρίς την αίσθηση του µέτρου και της ισορροπίας. 

Αποτέλεσµα αυτής της εθελοτυφλίας ή άγνοιας του ανθρώπου ήταν µια πρωτοφανής 

εκστρατεία εκµετάλλευσης και λεηλασίας των φυσικών πόρων. Στο όνοµα της κακώς 

νοούµενης οικονοµικής ανάπτυξης, η επιστήµη και η τεχνολογία οδηγούν τον άνθρωπο στην 

απόλυτη κυριαρχία και εκµετάλλευση της φύσης. Έτσι, και το δάσος και το περιβάλλον, 

γενικότερα, έγινε αντικείµενο της απληστίας του ανθρώπου, µε αποτέλεσµα τη δραστική 

µείωση του πρασίνου. 

Η µεγάλη οικοδοµική δραστηριότητα και η ανάγκη της βιοµηχανίας σε πρώτες ύλες και 

ενέργεια, οδήγησαν στη λειτουργία µεγάλων λατοµικών και µεταλλευτικών επιχειρήσεων, µε 

αποτέλεσµα την αποψίλωση πολλών περιοχών, την καταστροφή των φυσικών στοιχείων του 

τοπίου και την εµφάνιση νέων καθαρά ανθρωπογενών οπτικών χαρακτήρων. 

Για να καλυφθούν οι συνεχώς αυξανόµενες ανάγκες σε ενέργεια, κατασκευάζονται νέες 

ηλεκτροπαραγωγικές µονάδες συµβατικές ή πυρηνικές, που µε τα ηλεκτροφόρα 

σύρµατα 

ζώνουν, κυριολεκτικά, κάθε ανθρωπογενές και φυσικό τοπίο. Ποταµοί εκτρέπονται για τις 

ανάγκες άρδευσης ή λειτουργίας υδροηλεκτρικών σταθµών, µε αποτέλεσµα την καταστροφή 

φυσικών τοπίων και µια σειρά άλλων οικολογικών επιπτώσεων. Η δραστηριότητα µεγάλων 

χηµικών βιοµηχανιών συντελεί στην παραγωγή µεγάλων ποσοτήτων λυµάτων, που ρυπαίνουν 

τόσο τα λιµνάζοντα ή ρέοντα επιφανειακά νερά, όσο και υπόγεια. Οι βιοµηχανίες, οι 

καυστήρες κατοικιών και η κυκλοφορία αυτοκινήτων και αεροπλάνων ρυπαίνουν όλο και 

περισσότερο την ατµόσφαιρα και αλλοιώνουν τη χηµική της σύνθεσης, το CO2 αυξάνει 

κατά τρία δισεκατοµµύρια τόνους το χρόνο και το οξυγόνο µειώνεται επικίνδυνα. Στην 

Αθήνα για παράδειγµα, η περιεκτικότητα της ατµόσφαιρας σε οξυγόνο, σε µέρες έξαρσης 

του νέφους, πέφτει από 21% στο 17%. 

Τέλος, ο κατακερµατισµός του τοπίου από τις παραθεριστικές κατοικίες, οι οποίες 

κτίζονται σε ανεπανάληπτης οµορφιάς τοπία και η αχαλίνωτη εκτός σχεδίου δόµηση, 

αποτελούν επικίνδυνη συνέπεια της αστικοποίησης του ανθρώπου. Η δηµιουργία βουνών 

ολόκληρων από σκουπίδια, που εγκαταλείπονται κατά τον πιο αλόγιστο τρόπο, µέσα στις 

πόλεις αλλά και έξω από αυτές, κατά µήκος των δρόµων ή σε ευαίσθητες αισθητικά 

περιοχές, δίνουν το µέτρο της παραφροσύνης του ανθρώπου. 

∆υστυχώς, µια µικρή µόνο µειοψηφία ανθρώπων συνειδητοποιεί σήµερα ότι το 

περιβάλλον έχει γίνει ζήτηµα ζωής και θανάτου για όλους µ ας, η τελευταία πρόκληση για 

επιβίωση. Ούτε η γη είναι τόσο εκτεταµένη, ούτε οι φυσικοί πόροι ανεξάντλητοι, για να 

ανεχθούν τη συνεχιζόµενη επιθετικότητα της ανθρώπινης συµπεριφοράς. Ίσως θα πρέπει, 

σήµερα, ο άνθρωπος να λάβει υπόψη του τις πεπερασµένες διαστάσεις και δυνατότητες του 

πλανήτη µας. Ανανεούµενα και µη φυσικά αποθέµατα, πρώτες ύλες, πηγές ενέργειας, νερό, 

έδαφος, δάση, φυτά, ζώα, ωκεανοί και η ίδια η ισορροπία της βιόσφαιρας απειλούνται, 

εξαιτίας της δραστηριότητας του ανθρώπου. 

Από τα παραπάνω προκύπτει ότι χρειαζόµαστε σήµερα νέες εκτιµήσεις, που θα 

οδηγήσουν σε καινούργιες ισορροπίες οικονοµ ικών και οικολογικών θεωρήσεων. Οι τρόποι 

ζωής και οι φιλοσοφίες πρέπει να αλλάξουν, ο άνθρωπος χρειάζεται γνώση περισσότερη 

αλλά προπαντός σοφία. Σήµερα χρειαζόµαστε µια νέα ηθική την οικολογική ηθική. Η 

επιβίωση του ανθρώπινου γένους στον πλανήτη µας χρειάζεται σωφροσύνη και ήθος. Μόνο 

133

ανεπιστήµονες θα µπορούσαν να πιστέψουν σήµερα ότι τα µαθηµατικά µπορούν να 

υποκαταστήσουν την ηθική. 

Η επιβίωση των παιδιών µας εξαρτάται από τον τρόπο διαχείρισης που ασκούµε πάνω 

στους φυσικούς πόρους. Οι πόροι αυτοί, που είναι αποτέλεσµα φυσικών διεργασιών 

δισεκατοµµυρίων χρόνων, ανήκουν, όχι µόνο σε µας, αλλά και στις επερχόµενες γενεές. Έτσι, 

θα λέγαµε πως βγαίνει αβίαστα το συµπέρασµα, ότι µια πολιτική που δεν ενδιαφέρεται για 

τη σοφή διαχείριση των φυσικών πόρων, αδιαφορεί για το µέλλον ενός τόπου ή και του 

πλανήτη γενικότερα, και κατά συνέπεια είναι αλόγιστη, άδικη, εγωιστική και τελικά ανήθικη. 

Συµπερασµατικά, µπορούµε να πούµε ότι η οικολογική κρίση της κοινωνίας µας σήµερα 

είναι κατά βάση κρίση ηθική. 

134

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ 

1. 

Αλιµπέρτης, Α., 1994. Το φαράγγι της Σαµαριάς ….και τα φυτά του. Οδοιπορικό µε 170 

φωτογραφίες. Έκδοση από το συγγραφέα. Κρήτη. Ηράκλειο. 

2. 

Αµοργιανιώτης, Γ., 1997. Σχέδιο διαχείρισης Εθνικού ∆ρυµού Πάρνηθας. Αθήνα. 

3. 

Ανδρεαδάκης, Π.Γ., κ.ά., 1988. Γενικό ∆ιαχειριστικό Σχέδιο Εθνικού ∆ρυµού Ολύµπου. 

Αθήνα. 

4. 

Ανδρεαδάκης, Π.Γ., 1996. Εθνικός ∆ρυµός Ολύµπου. Μελέτη Αναθεώρησης Γενικού 

∆ιαχειριστικού Σχεδίου. Κατερίνη. 

5. 

Αθανασάκης, Μ., κ.ά., 1995. Οικολογία & περιβάλλον. ΙΑ’ Έκδοση. Οργανισµός Εκδόσεως 

∆ιδακτικών Βιβλίων. Αθήνα. 

6. 

∆ιατσέγκος, Μιχ., 1999. Ανάδειξη και Αξιοποίηση Εθνικού ∆ρυµού Παρνασσού. 

Βιβλιοθήκη του Πανεπιστηµίου Θεσσαλίας. Βόλος. 

7. 

Εθνικός ∆ρυµός Πάρνηθας. Γενική Γραµµατεία ∆ασών και Φυσικού Περιβάλλοντος. 

Βιβλιοθήκη του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας Ηρακλείου στο Πανεπιστήµιο Κρήτης. 

Ηράκλειο. 

8. 

Εθνικός ∆ρυµός Ολύµπου. ∆ιεύθυνση ∆ασών Πιερίας. Μονοσέλιδο. Κατερίνη. 

9. 

Εθνικοί ∆ρυµοί Βίκου-Αώου και Πίνδου (Βάλια Κάλντα). Νοµαρχιακή Αυτοδιοίκηση 

Ιωαννίνων. 

10. 

Experiment. Γαιόραµα. Νοέµβριος – ∆εκέµβριος, 1995. Έτος 2, Νο 6. σελ.: 98-115. 

11. 

Ζάχαρης, Αστ. Στ., 1995. Εθνικός ∆ρυµός το φαράγγι της Σαµαριάς…. Εκδόσεις 

Μπάστας-Πλέσσας. Αθήνα. 

12. Ζησίδης, Κ., 

1995. Φωτογραφικό οδοιπορικό στους Εθνικούς ∆ρυµούς Βίκου-Αώου 

και Πίνδου. Ιωάννινα. 

13. 

Καρανδινός, Μ. και Λεγάκης, Α., 1992. Το κόκκινο βιβλίο των απειλούµενων 

σπονδυλοζώων της Ελλάδας. 1η έκδοση. Ελληνική Ζωολογική Εταιρεία. Αθήνα. 

14. 

Καρέτσος, Γ., κ.ά., 1996. Σχέδιο ∆ιαχείρισης Εθνικού ∆ρυµού Οίτης. Αθήνα. 

15. 

Κασιούµης, Κ. & Γκατζογιάννης, Στυλ., 1996. Σχέδιο ∆ιαχείρισης Εθνικού ∆ρυµού 

Βίκου – Αώου. Μέρος Α’. Υπουργείο Γεωργίας. Γενική Γραµµατεία ∆ασών και Φυσικού 

Περιβάλλοντος. ∆ιεύθυνση αισθητικών ∆ασών, ∆ρυµών και Θήρας. 

16. 

Κατσαδωράκης, Γ., 1996. Πρέσπα. Μια ιστορία για τη φύση και τον άνθρωπο… Εταιρία 

Προστασίας Πρεσπών. Άγιος Γερµανός. 

17. 

Κύτρος, ∆ηµ., 1986. Μελέτη ∆ιαχείρισης Εθνικού ∆ρυµού Αίνου Κεφαλλονιάς. 

135

18. Λαζαρίδης, Π.Κ., 1986. Βοτανικά Λαογραφικά Στοιχεία απ’ τη χλωρίδα του χωριού 

µου Κουκουλιού Ζαγορίου και της χαράδρας του Βίκου. σελ. 5-64. Ιωάννινα. 

19. Μαλαµίδης, Γ., 1996. Γενικό διαχειριστικό σχέδιο για τον Εθνικό ∆ρυµό Λευκών Ορέων 

(Σαµαριάς). Χανιά. 

20. Μπεριάτος, Η., 1999. Περιβαλλοντικός Σχεδιασµός και Πολιτική. Τόµος Ι. Θεσµικές 

διοικητικές, οργανωτικές δοµές. Βόλος. 

21. Μονοσέλιδο έντυπο για κάθε δρυµό από τον Πανελλήνιο Σύλλογο δασοθηροφυλάκων. 

1990. 

22. Πρωιµάκης, Ζαχ. Έντυπο σχετικά µε τους Εθνικούς ∆ρυµούς της Ελλάδας. Υπουργείο 

Γεωργίας - Γενική Γραµµατεία ∆ασών και Φυσικού περιβάλλοντος. Αθήνα. 

23. Σπαθαράκης, Μιχ. Σαµαριά. Φαράγγι. Εκδόσεις Α∆ΑΜ. 

24. Σφήκας, Γ., 1974. Αγριολούλουδα του Ολύµπου. Εκδόσεις Αφοί Τολίδη. Πανεπιστήµιο 

Θεσσαλίας. Αθήνα. 

25. Σφήκας, Γ., 1999. Εθνικοί ∆ρυµοί και άλλες προστατευόµενες φυσικές περιοχές. Εκδόσεις 

Πατάκη. Αθήνα. 

26. Τασιούλας, ∆. & Κακαράτσιου, Ά., 1997. Υγρότοποι Κερκίνης, Πρεσπών. Εκδόσεις ΖΗΤΗ. 

Θεσσαλονίκη. 

27. Φ.Ε.Κ. για την ίδρυση κάθε δρυµού. 

28. Χατζηστάθη, Α. & Ισπικούδη, Ι., 1995. Προστασία της φύσης και αρχιτεκτονική του 

τοπίου. Β Έκδοση. Γιαχούδη – Γιαπούλη Ο.Ε. Θεσσαλονίκη 

29. Ιστοσελίδα: http/www.in.gr. 

136

137

Ψηφιακό Τεκμήριο

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?